Ο καλλιεργούμενος ατομοκεντρισμος είναι αποτέλεσμα της εισαγομενης αμερικανικής ψυχολογοκεντρικης παιδαγωγικής. Το παιδί εκπαιδεύεται να κάνει ο,τι θέλει και να γίνεται το κέντρο της γης. Να μην χαλάει τίποτα την ζαχαρένια του. Με αποτέλεσμα να αδυνατεί μεγαλώνοντας να ενταχθεί σε ένα κοινωνικό σχήμα όπως ο γάμος και η γονεϊκότητα. Στην καλύτερη να γίνει γονέας ενός παιδιού, μονογονέας, σκυλογονέας ενός υπακοου υποταγμενου ζώου ή ακόμα και ομοφυλόφιλος λόγω ναρκισιστικής διαταραχής ή φοβίας προς το αντίθετο φύλο.
Το αποτέλεσμα φυσικά αντανακλά και στην σημερινή αντικοινωνική "κοινωνία" ιδιωτών, όπου κάθε επιφανειακή συλλογικοτητα αφορά τα ατομικά δικαιώματα ή τα ατομικά συμφέροντα.
Και για αυτόν το λόγο, έφτασε η Φινλανδία του κοινωνικού κράτους να είναι εκ των πρώτων σε μοναχική διαβίωση και τελευταία σε νοικοκυριά με παιδί. Αφαιρέστε και τους πολιτογραφημενους Μουσουλμάνους και θα φανεί το μέγεθος της τραγωδίας.
Δεν προέκυψε τυχαία αυτό. Θυμάμαι προ 25 ετών περιστατικό που μου έλεγε φίλος, για μια Φινλανδική οικογένεια της οποίας η κόρη απειλούσε τους γονείς πως αν δεν γίνει το δικό της θα τους καταγγείλει για συναισθηματική κακοποίηση στο Καθεστώς.
Δικτατορία του συναισθήματος.
Επιτέλους! Μια αιρετική ψυχολόγος που επιτέλους το λέει.
Στην γενιά μου,ο,τι έλεγε τότε η μάνα και ο πατέρας μας ήταν νόμος. Δεν σπαταλούσαν ενέργεια — αποκαμωμένοι από την ημέρα — για να διαπραγματευτούν. Σήμερα ακούω δύο βασανισμένες υπάρξεις να επιχειρηματολογούν σε ένα (και μοναδικό) παιδί-δικτάτορα μήπως και πεισθεί να κάνει αυτό που πρέπει.
Από την άλλη, ούτε ως «τραύμα» το αντιμετωπίζαμε τότε, ενώ «σκληραγωγηθήκαμε» ανεπαίσθητα για όσα θα αντιμετωπίζαμε αργότερα στη ζωή. Ή γίναμε πιο ανεκτικοί στη συμβίωση με συντρόφους, συναδέλφους και φίλους. Η δε προθυμία μας, ως ενήλικες, να κάνουμε πράγματα αβίαστα αντανακλούσε και στην εργασία μας, και μας έβαζε αβίαστα σε πλεονεκτική θέση απέναντι στον νωθρό.
Όλη αυτή η αμερικανική παράνοια του being offended για το ένα και το άλλο, ή η εγωπάθεια ως «δικαίωμα», ξεκινά από την καταστροφή των παιδιών μέσω της σύγχρονης αντι-παιδαγωγικής.
Θυμάμαι και την κινηματογραφική αφίσα του «Τελευταίου Αυτοκράτορα» του Μπερτολούτσι, με ένα νήπιο απόλυτο μονάρχη.
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου