Έγραψε ο φίλτατος «Πύρινος Λόγιος» ένα άρθρο σε τρείς συνέχειες (η πρώτη εδώ), γιά το ότι έρχεται η ώρα να ξαναπάρουμε τημΜπόλιν καί την Αγιασοφιάν.

[…Μέχρι, τότε, αγαπητέ, δεν γίνεστε καί λίγο «Πύρινος Κερδώος», να βάλουμε καί τίποτε στην τσέπη; 🙂

Δεν είδατε τί λέει ο Πτωχοπρόδρομος γιά την κατάντια των ανθρώπων των Γραμμάτων; Ονειρευόταν «χρυσοπτερνιστήρας», ο έρμος, αλλά κατάντησε ζητιάνος γιά «τυρίτζιν»! (Κοινώς: «- Αφεντικό, δώσε μου λίγο τυράκι!» Σαν τα γυφτάκια: «- Θείο! Μι δίν’ς μιά …πυρόπιττα;» ]

Εντάξει, ωραία είναι όλ’ αυτά, καί Ιστορίης έσχεν (παχείαν) μάθησιν ο Πύρινος Λόγιος (όθεν, δεν μιλάει στα κουτουρού, όποτε μιλάει), αλλά πρέπει να υπάρξει καί ο αντίλογος της ψυχρής λογικής… ψυχρής, σχεδόν σε θερμοκρασίες απολύτου μηδενός / Συμπαντικού κενού. Μην πολυενθουσιάζεστε!… δέ ‘ν’ καλό.

Πάμε, μαέστρο!

. . . . . . . . . . .

α. Μαθηματική Λογική

Κατ’ αρχάς, τα ίδια προβλήματα οδηγούν σε ίδιες λύσεις. Οι δέ ίδιες συνθήκες οδηγούν στα ίδια αποτελέσματα (…Παρά το ότι δεν μπορούμε να μπούμε δύο φορές στο ίδιο ποτάμι. Μιλάμε, όμως, γιά ίδιες συνθήκες, όχι παρόμοιες – δές καί παρακάτω.)

Συμφωνούμε όλοι σ’ αυτό; Ναί…

Επομένως: τί περιμένετε να συμβεί, αν ξανάρθει η Πόλη στα χέρια μας;

Η Γουϊκιπήντια μας μιλάει γιά 30 πολιορκίες (αν καί αναγράφει ονομαστικώς δεκαεπτά στο συγκεκριμένο αρθρίδιον!), κάποιες πηγές αναφέρουν καί καναδυό παραπάνω, καί φυσικά δύο αλώσεις. Ωστόσο, από το 1453 μέχρι σήμερα, επί 572 χρόνια, δεν έγινε ούτε μία πολιορκία της!!!

Γιατί; Μήπως έπαψε η Πόλη να έχει γεωπολιτική σημασία;

Όχι, καθόλου. Δεν έβγαλε ποδάρια, να σηκωθεί να φύγει. Στο ίδιο μέρος έμεινε.

Τότε;

Ο λόγος είναι: πόλεμος ιερατείων.

Εφ’ όσον την Πόλη την κατέλαβε καί την κατέχει κάποιο συγκεκριμένο ιερατείο (Κρόνιο κατά 100%), δεν τρέχει μία – γι’ αυτό καί δεν την ενοχλεί κανείς. Εάν, όμως, ξανάρθει στα δικά μας χέρια, τότε θα μας την ξαναπέσουν σαν τσιμπούρια όοοολοι αυτοί οι εισβολείς, που μας την έπεσαν επί Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όχι, βέβαια, πλέον σαν πχ Σκύθες, αλλά σαν Ρώσσοι. Όχι σαν Άραβες, αλλά ξέρω ‘γώ σαν Πακιστανοί. Κτλ κτλ.

Είναι νομοτελειακό: ίδιες συνθήκες, ίδια αποτελέσματα. (Αν δεν το καταλαβαίνετε, δεν φταίω εγώ.)

Δεν μας φτάνουν όσα βάσανα έχουμε ήδη; θέλουμε κι άλλα; Σας αρέσει εσάς ο διαρκής πόλεμος με τον κάθε φιλόδοξο παπάρα; (Όπως περίπου το διατύπωσε ο Διογένης ο Κυνικός, μιλώντας με τον Μεγαλέξανδρο.)

. . . . . . . . . . .

β. Παρένθετο

Πόλεμος ιερατείων;

Ναί. Τί άλλο;

Μ’ αυτή την αιτολόγηση (αν καί δεν βρίσκουμε καλύτερη – καί φρονώ ότι δεν υπάρχει όχι απλά καλύτερη, αλλά καμμία άλλη), ξεφεύγουμε κατά πολύ από τα πλαίσια της «επίσημης» Ιστορίας, πάμε στα χωράφια της συνομωσιολογίας, αλλά…

Ναί, ‘ντάξ’, η Αγία Σοφία είναι σύμβολο κτλ… Αλλά, επειδή η Αγία Σοφία από κάτω είχε -το πάλαι ποτέ- Τυφώνειο ιερό, (α) επενεργεί από πάνω του ως «καπάκι», γιά να μή βγούν έξω οι δυνάμεις του σκότους. Γι’ αυτό καί (β) ο μισόκαλος Ιουστινιανός (που τυγχάνει καί …άγιος!!!… 4 Νοεμβρίου εορτάζει, άμα δεν με πιστεύετε!) την εγκαινίασε με την τελετουργική σφαγή τριάντα χιλιάδων λαού, ώστε να ικανοποιηθεί ο δαίμονας καί να σκάσει, γιά να μην πέσει το κτίσμα.

Επίσης, κάποτε στην Κωνσταντινούπολη, πολύ πρίν υπάρξει αυτή ούτε κάν ως αποικία των Μεγαρέων, υπήρχε ένα κτίσμα (ναΐσκος; ) προς τιμήν του Ιάσονα, που το έχτισαν οι Αργοναύτες. Αυτό αργότερα (στα χριστιανικά χρόνια) έγινε ναός του αρχαγγέλου Μιχαήλ, ονομάστηκε «Μιχαήλιον», καί καταστράφηκε επί Εικονομαχίας.

Τέτοια κτίσματα συνήθως δεν στέκουν μόνα τους, αλλά είναι κέντρα συνόλου κτισμάτων, με σκοπό την διαρρύθμιση του αιθερικού πλέγματος της περιοχής προς το ευνοϊκώτερο. Οπότε, καταστρέφοντας το κέντρο, καταστρέφεται όλο το αιθερικό πλέγμα προστασίας.

Αυτά τα κόλπα, εκτός από μας, δυστυχώς τα ξέρουν καί κάποιοι «άλλοι», κι έχω πολλά να σας αφηγηθώ επ’ αυτού του θέματος. (Αν καί δεν θα το πράξω τώρα.) Πχ, ο μικρός ναός της θεάς Αθηνάς (έναν αιώνα πρό του Παρθενώνος), δεν καταστράφηκε επειδή οι κάτοικοι δήθεν δεν χώνευαν τον Πεισίστρατο, όπως μας είπε μιά χαριτωμένη ξεναγός στο κιτσαριό, υπό το όνομα «νέο μουσείο Ακρόπολης», αλλά επειδή φρόντισαν γιά την καταστροφή του κέντρου του Αττικού αιθερικού πλέγματος οι Γεφυραίοι· είτε οι ίδιοι, είτε πληρώνοντας την αλητεία της εποχής.

Δυστυχώς, δεν γνωρίζω την «ιερή γεωγραφία» της Πόλης, δεν έχω ασχοληθεί μ’ αυτήν, ώστε να σας πω με βεβαιότητα τί παίζει μ’ αυτήν.

. . . . . . . . . . .

γ1. Πρωτεύουσα της Ελλάδας;

Ούτε γι’ αστείο!

Όχι της Ελλάδας, αλλά ούτε κάν πρωτεύουσα του Λουξεμβούργου.

Γιατί; Δεν διετέλεσε (μάλλον επιτυχώς) πρωτεύουσα μιάς αυτοκρατορίας επί 1123 χρόνια;

Ναί, αλλά οι συνθήκες έχουν αλλάξει στον μέγιστο βαθμό, ειδικά μετά τον 19ο αιώνα. Τώρα έχουμε εθνικό κράτος, όχι αυτοκρατορία, καί είναι αρνητικού οφέλους το να ξαναεπεκταθούμε σε αυτοκρατορία. (Οι αυτοκρατορίες νομοτελειακώς γίνονται εθνικώς ανομοιογενείς από ένα σημείο καί μετά, καί κάποτε πέφτουν. Τα εθνικά κράτη, ιδιαιτέρως, δέ, οι εθνικοί γεωγραφικοί πυρήνες, δεν πέφτουν ποτέ.)

Επίσης (έστω καί γιά ψυχολογικούς καί μόνον λόγους), η πρωτεύουσα δεν πρέπει να βρίσκεται σε ευκόλως προσβάσιμο σημείο της χώρας. Γι’ αυτό καί οι ντονμέδες του Κεμάλ, κατανοώντας απολύτως την αλλαγή των μέχρι τότε συνθηκών στον καιρό τους, μετέφεραν την πρωτεύουσά τους στην Άγκυρα· καταργώντας το μέχρι τότε σουλτανικό στάτους.

. . . . . . . . . . .

γ2. Δό’ μ’ κι εμένα, μπάρμπα!

Ακόμη, μην ξεχνάτε ότι σύμπαντες οι λοιποί Βαλκάνιοι, συν οι Ρώσσοι, θεωρούν ότι πρέπει να έχουν μερίδιο από την Πόλη… αν όχι ολόκληρη! Γιατί; Διότι το πάνε μέσωι Ορθοδοξίας καί λόγωι του ότι κάποια βασιλικά σόγια των προγόνων των σημερινών αυτών κρατών συγγένευαν. Η γιαγιά του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, πχ, ήταν κόρη του βασιλικού γένους της Βουλγαρίας, των Ασάν. Άρα: αφαιρώντας την ιδιότητα της πρωτεύουσας από την Πόλη, αυτομάτως κόβουμε την όρεξη απ’ αυτούς όλους, να μας γίνουν τσιμπούρια.

Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Στρατηγικές κινήσεις χρειάζονται.

. . . . . . . . . . .

γ3. Καί η Ορθοδοξία

Εκτός από θρησκεία, η Ορθοδοξία (μιλάμε, πάντα σε συνδυασμό με την Πόλη) αποτελεί καί γεωπολιτικό «χαρτί». (Άσχετο αν το σημερινό ψευδοκράτος μας δεν το βλέπει, πολλώι δέ μάλλον δεν το χρησιμοποιεί.) Γι’ αυτό καί όταν ο πατριάρχης Μάξιμος Ε’ άρχισε να μην αισθάνεται καλά από πνευματική υγεία καί παραιτήθηκε, λύσσαξαν οι ηπαπαραίοι να βάλουν τον δικό τους (καί μασώνο) Αθηναγόρα… διότι γνώριζαν άριστα ότι τον πατριαρχικό θρόνο της Πόλης τον εποφθαλμιούν οι Ρώσσοι. (Τουλάχιστον από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου.)

Γι’ αυτό, λοιπόν, θα σας παρακαλούσα να μην ονειρεύεστε πατριαρχεία και μεγαλεία με θείες λειτουργίες στην Αγιασοφιάν καί χρυσά άμφια… ΑΝ σας ενδιαφέρει το έθνος ημών.

Δεν ξέρω πώς το βλέπετε εσείς, πάντως η αφεντιά μου τυγχάνει ακραιφνής εθνικιστής. Που σημαίνει: εάν θεωρούμε κάτι δικό μας, τότε α-πα-γο-ρεύ-ε-ται η ενασχόληση αλλοεθνών μ’ αυτό. Ούτε στα πλαίσια «χριστιανικής αγάπης», ούτε καθόλου.

Επομένως, γιά να κόψουμε τη φόρα Αμερικανών, Ρώσσων, ενδεχομένως Αφρικανών Ορθοδόξων, ή οποιουδήποτε άλλου (δεν έχει καμμία σημασία αν είναι ομόδοξος, κι αφήστε τις μαλακίες· στις αρχές του 20ου αιώνα, με τους «ομοδόξους» Βουλγάρους σφαχτήκαμε), θα αφαιρέσουμε τον τίτλο του «Οικουμενικού» από το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, καί αυτός θα αποδοθεί στο υπό ίδρυσιν πατριαρχείο Ελευσίνος. Ό,τι έκανε επί 17 αιώνες το πατριαρχείο της Πόλης, έκανε· τέλος τώρα, τέρμα τα δίφραγκα, οι συνθήκες άλλαξαν. Τα υπόλοιπα είναι πλέον παρελθόν, καί πεδίο απονομής διδακτορικών σε Βυζαντινολόγους. 🙂

Μετά, βέβαια, καί στα πλαίσια της χριστιανικής αγάπης (χίχί!!!), ας το πάρουν καί οι Ρώσσοι το πατριαρχείο της Πόλης! 🙂

[Ούτε «- Ά!», ούτε «- Ού!», ούτε «πώς», ούτε «γιατί». Γιά στρατηγικό χτύπημα πρόκειται· καί γιά να θυμίζει το ποιός είναι το αφεντικό σ’ αυτά εδώ τα χώματα – καί από πότε.]

. . . . . . . . . . .

δ. Οι προφητείες

Πουλλλάκια μου, εδώ σας έχω σαρπράϊζ!!!

Ναί μέν, οι προφητείες λένε ότι θα ξαναπάρουμε τημΜπόλιν (καί την Αγιασοφιάν), αλλά να μή διαβάζετε μόνον όσες σας αρέσουν! Όλες να τις διαβάζετε, καί να καταπίνετε το πικρόν ποτήριον μέχρι τέλους!

Ξέρετε τί λένε οι προφητείες γιά το τί θα γίνει μετά, που θα ξαναπάρουμε τημΜπόλιν;

Ότι θα βασιλεύσει γιά 33 χρόνια ο «προφητευόμενος» (άλλως: «Ιωάννης εκ πενίας», «αναστηθησόμενος», «μαρμαρωμένος βασιλιάς», «εξαδάκτυλος», καί τα ρέστα – πεντέξη ονόματα έχει ο λεβέντης αυτός, σά λαθρομετανάστης! 🙂 ), ο οποίος, όμως, θα απαγορεύσει μέχρι καί τα μουσικά όργανα – κι άμα σας αρέσει!

Μετά απ’ αυτόν θά ‘ρθει, λέει, ένας «χιλίαρχος Αράν» (όχι καί πολύ Ελληνικό το όνομα…), ο οποίος ναί μεν θα ξαναεπιτρέψει τις μουσικές κτλ, αλλά θα είναι διεφθαρμένος καί θα τα κάνει όλα μαντάρα. (Ιδού καί η σχετική αναφορά, φιλομαθέστατε αναγνώσθα μου! Να μή λές ότι τα βγάζω απ’ τη γκλάβα μου κάτι τέτοια.)

Καί στο τέλος, μετά από μιά σειρά κάποιων ηγεμόνων μετριοπαθών μέν, αλλά ανικάνων να συγκρατήσουν τον κατήφορο, η Κωνσταντινούπολη θα καταρρεύσει υπό το βάρος αμαρτιών καί σκανδάλων.

Μάλιστα!…

Εμάς, όμως, δεν μας ενδιαφέρουν οι φιλοδοξίες του καθενός αρριβίστα «προφητευόμενου» (*), αλλά η επιβίωση του έθνους μας σε πρώτη φάση, καί σε δεύτερη η επικράτησή του διεθνώς. (Καί σε τρίτη… η διαπλανητική του εξάπλωση.)

[ (*) Νά ‘τα μας, πάλι!… Ό,τι ακριβώς συνέβαινε καί στο Βυζάντιο. Ο κάθε φιλόδοξος καί ισχυρός συνομώτης γινόταν αυτοκράτορας. Λίγες οι αξιοκρατικές εξαιρέσεις.

Ίδιες συνθήκες = ίδια αποτελέσματα, δεν είπαμε; Αυτοκρατορία με μονάρχη… διότι, κακά τα ψέμματα, ο συμβολισμός της Πόλης συνδέεται ισχυρώς με αυτοκρατορικές καταστάσεις, όχι με εθνικό κράτος. Άρα, σε μία από τα ίδια ξανακαταλήγουμε.]

. . . . . . . . . . .

ε. Η σπείρα του θανάτου

Θέμα επίσης εξωεπιστημονικό (ακόμη), αλλά υπαρκτό.

Εάν παρατηρήσετε με προσοχή τις ζωές των κατοίκων μιάς πόλης, θα διαπιστώσετε ότι περιοχές ολόκληρες έχουν σπίτια που ταλαιπωρούνται από καρκίνους, θανάτους, καί τα ρέστα. Εάν, τώρα, αυτά τα σημαδέψετε επάνω σ’ έναν χάρτη, θα βρήτε καί την εικόνα που σχηματίζουν.

Βέβαια, υπάρχει καί η αντίθετη σπείρα, η σπείρα της ζωής, αλλά είναι ασθενέστερη.

Αυτός είναι ο λόγος, γιά τον οποίο οι Μάγιας παρατούσαν σύξυλες ολόκληρες ακμάζουσες πόλεις τους μετά από περίπου εκατό χρόνια, καί πήγαιναν αλλού κι έχτιζαν καινούργιες.

Οι συμβατικοί αρχαιολόγοι, βέβαια, προσπαθούν να βρούν συμβατικές εξηγήσεις, όπως περιόδους ξηρασίας. Όχι, κύριοι, δεν ήταν η ξηρασία το αίτιο.

Αλήθεια, έχει αναρωτηθεί κανείς γιά το πώς είναι το αιθερικό πεδίο της Πόλης; Μώβ, μαύρο, πένθιμο, σας βεβαιώνω! Δύο φορές πήγα, από ένα τριήμερο κάθε φορά, καί σχεδόν ψυχοπλακώθηκα. Ούτε να με πλήρωναν δεν πήγαινα να μείνω εκεί μόνιμα.

Άντε πάτε εσείς να ζήσετε εκεί, άμα σας βαστάει!

. . . . . . . . . . .

στ. Οι νέες επικρατούσες συνθήκες

Άλλο η Πόλη του 1919, άλλο η Πόλη του 2025. Δεν το βλέπετε;

Τότε, πληθυσμός κάπου ενάμισυ μύριο μάλλον ηττοπαθών Τουρκοφρόνων. Σήμερα, περίπου 25 μύρια εθνικής σαλάτας – πάντως, θανασίμως εχθρικής προς ό,τι Ελληνικό, διότι έτσι έμαθε από τα σχολικά θρανία της.

Τότε, μερικά ιστορικά κτίρια, συν όμορφα νεοκλασικά των ομογενών, συν παράγκες. Σήμερα, ένα τσιμεντένιο τέρας.

Τότε, ήμασταν ένα σώμα, μιά ψυχή, ένα εθνικό όραμα – η «Μεγάλη Ιδέα». Σήμερα, ένα σύνολο λίγων πραγματικών πατριωτών, καί πολλών αρνησιπάτριδων καί αδιαφόρων. Χωρίς εθνικό όραμα. Έστω, χωρίς εθνικό όραμα σαφές.

Τότε, οι Δυτικοί ήθελαν διαμελισμό της Τουρκίας. Σήμερα, δεν τον θέλουν – άσχετο το τί λένε.

Άρα, πού πά’ ρέ Καραμήτρο! Τί να την κάνουμε την άχρηστη τσιμεντούπολη;

. . . . . . . . . . .

ζ. Ωραία! Καί λοιπόν;

Εντάξει, την ξαναπήραμε την Κωνσταντινούπολη. Εντάξει, δεν την κάνουμε πρωτεύουσα, ούτε έδρα Οικουμενικού πατριαρχείου. Τί θα την κάνουμε;

Πρωτεύουσα Γραμμάτων.

Πένθιμη, αλλά μάλλον ιδανική γιά ενδοσκόπηση καί συγγραφιλίκια, με καθημερινές ματιές στο παρελθόν. (Παρόμοια «αύρα» έχει καί η Βενετία, που δεν την γεμίζουν χαρά οι ορδές των τουριστών, ούτε οι καφετέριές της, ούτε οι τζελατερίες της.)

Ν’ ανοίξει, επιτέλους, στο κοινόν κι εκείνη η μυστική βιβλιοθήκη του πατριαρχείου.

Όσο γιά μας, από ‘δώ, η Αθήνα… μάλλον το δίπολο Αθήνας-Ελευσίνας θα (ξανα)γίνει η θρησκευτική πρωτεύουσα της Ελλάδας. Κι όσο γιά τη διοικητική…

…αφήστε το. Θα σας τα πω καμιά άλλη φορά, υπό μορφή διηγήματος

 ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΠΥΡΙΝΟΥ ΛΟΓΙΟΥ[ΕΔΩ:1,2,3

ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΥΡΙΝΟΥ ΛΟΓΙΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ

--Πρώτα- πρώτα, να διευκρινίσω πως ό,τι κι αν αποφασίσω να επικοινωνήσω στους συνέλληνες, είναι τεκμηριωμένο και διασταυρωμένο από πολλές μεριές, εκτός εάν εγώ γράψω κάτι που θεωρώ ως δική μου άποψη αποκλειστικά, οπότε και αναλαμβάνω όλη την ευθύνη των γραφόμενων μου, υπογραμμίζοντας πως οι απόψεις που θα διαβάσουν στο κείμενο, είναι αποκλειστικά δικό μου απαύγασμα σκέψεως.

Τούτο το πόνημα που υπογράφω σε τρείς συνέχειες, δεν απεικονίζει μόνο τη δική μου άποψη. Απεικονίζει και τις απόψεις επίσης εγκύρων Διεθνολόγων και Γεωπολιτικών αναλυτών, οι οποίοι σχεδόν πάνω-κάτω λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα κι αυτό όσον αφορά τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα.
Δεν μιλάω ούτε με αναφορές σε αφηρημένες έννοιες, ούτε με αναγωγές σε κλίμακα θετικών επιστημών. Κατ' αρχάς, δεν είμαι θετικός επιστήμων και ούτε φιλοδοξώ να γίνω. Είμαι απλά ένας Ιστορικός όπως οι άλλοι, με τη διαφορά ότι εγώ προσωπικά, διϋλίζω τα γεγονότα με έναν τρόπο πολύ βαθύτερο και όχι επίπεδο, όπως εσφαλμένα κάνουν πολλοί εκ των συναδέλφων μου.
Η δική μου πλευρά της ...Ιστορίας, είναι άκρως συνδεδεμένη με τη Θεία Βούληση. Κι αυτό σε πολλούς...ξενίζει. Διότι δεν μπορούν με τον ορθολογισμό να αντιληφθούν την πραγματική έννοια ενός γεγονότος ή μιας σειράς γεγονότων με αποτέλεσμα να χάνουν τη...μπάλα και να οδηγούνται σε λάθος συμπεράσματα. Κι ακόμη χειρότερα, αρκετοί από αυτούς, ακόμη κι αν οδηγηθούν στο σωστό συμπέρασμα, επειδή αυτό δεν τους βολεύει το αλλοιώνουν. Τακτική που σήμερα, τείνει να γίνει περίπου ως ...θεσμός.
Για να ακριβολογώ, το ζήτημα της Πόλης δεν είναι ένα ζήτημα που έχει την αφετηρία του στις μέρες μας. Όποιος το νομίζει αυτό, είναι απλά...εκτός, φύσει και θέση. Το ζήτημα της Πόλης, δημιουργήθηκε ΑΜΕΣΩΣ μετά την Άλωση αυτής, από τον Οθωμανό σουλτάνο Μεχμέτ τον Β', γνωστό και ως Πορθητή.
Το ερώτημα ήταν πάντα, γιατί χάθηκε η Πόλη; Πώς ήταν δυνατόν μια Πόλη η οποία είχε τέτοιο αμυντικό σύστημα, τέτοια εκπληκτική οχύρωση, τέτοια αμυντική γραμμή να χαθεί μέσα σε ...λιγότερο από τρείς μήνες πολιορκία;
Πώς κατάντησε έτσι μια κραταιά αυτοκρατορία, που στην κυριολεξία ρύθμιζε τις τύχες της τότε γνωστής Οικουμένης; Πώς βρέθηκε, από εκεί που ήταν πάμπλουτη, να είναι ο...πένης της Ευρώπης και της δυτικής Ασίας;
Σε όλα αυτά τα ερωτήματα, υπόσχομαι να δώσω μια τεκμηριωμένη απάντηση όταν βρω ευκαιρία. Όμως, ξαναγυρνώντας στο ζήτημα της Πόλης, θα τονίσω για άλλη μια φορά πως απασχόλησε πάρα πολλούς ιστορικούς της εποχής του 15ου και 16ου αιώνα αλλά και μετέπειτα, όταν η Ευρώπη βρέθηκε κάτω από το πέπλο του Διαφωτισμού.
Η Ελληνική Επανάσταση, δεν είχε απλά ως στόχο την εκδίωξη των Τούρκων από τον κυρίως ελλαδικό χώρο. Είχε ως στόχο και σκοπό (με βάση τον "Θούριο" του Ρήγα) την ανάκτηση της Πόλης και την ανάσταση της Ρωμανίας. Η επανάσταση όμως, βρέθηκε κάτω από την αγγλική επιρροή και το όραμα...δεν επετεύχθη για πολλούς λόγους. Αντί για την Ρωμανία, οι Έλληνες ελευθέρωσαν...ούτε το ένα τεταρτο από τα εδάφη της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Κατά τη διάρκεια δε του Α' ΠΠ, η Πόλη υπό την οθωμανική κυριαρχία πάντα, είχε παίξει σημαντικότατο ρόλο και γι' αυτόν τον λόγο είχε επιστρατευτεί κι εκείνο το απόσπασμα από Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς, την λεγόμενη ANZAC στο να ανοίξει τον δρόμο για την άλωση της για λογαριασμό της ΑΝΤΑΝΤ. Όμως τον Οκτώβρη του '18, οι Αγγλογάλλοι την κατέλαβαν και μαζί με αυτούς, μπήκε στη Πόλη εν μέσω ζητωκραυγών και επευφημιών ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού, ένα άγημα ελληνικού στρατού με αρχηγό τον αντιστράτηγο και ήρωα Παρασκευόπουλο .Ήταν η μέρα που οι σημερινοί φανατικοί ισλαμιστές Τούρκοι, έχουν διαγράψει από τη μνήμη τους και δεν συζητήθηκε ποτέ, μέχρι σήμερα. Σημειώνω ότι η Πόλη ετέθη υπό βρετανική, γαλλική και ιταλική κατοχή (με την παρουσία Ελλήνων) μέχρι το 1923.

Οι δυτικοί, είναι οχιές φαρμακερές και το έχουν δείξει παντί τρόπω. Όμως...αυτή τη φορά, άλλος είναι που κάνει ...κουμάντο. Αυτή τη φορά, οι ματσαγκωνιές των Δυτικών "φίλων" μας, δεν μετράνε. Εξ άλλου, το σενάριο της τελικής σύγκρουσης μας το περιγράφει γλαφυρά ο Άγιος Παΐσιος και δεν επιδέχεται καμμία αμφισβήτηση. Η σειρά των γεγονότων κατά το σενάριο των Αγίων Γερόντων είναι η εξής:

Πρώτα θα προηγηθεί ΜΕΓΑΛΟΣ σεισμός σε Ελλάδα και Τουρκία. Τον ελλαδικό σεισμό, τον περιμένουμε ήδη λόγω της μεγάλης και απρόσμενης για πολλούς σεισμικής δραστηριότητας στην επριοχή των Κυκλάδων. Θα ακολουθήσει σεισμός στη Πόλη ή στα μικρασιατικά παράλια.
Μετά θα ακολουθήσει η μεγάλη πολιτειακή αλλαγή στην Ελλάδα και εν συνεχεία το χτύπημα της Τουρκίας με την κατάληψη δύο ή τριών νησιών ή νησίδων ή ακόμη και επίθεση - απόβαση στην Κρήτη (το τελευταίο έχει πιστοποιηθεί από την αγία πλέον Γερόντισσα Γαλακτεία.
Αμέσως μετά, έρχεται η απάντηση της Δύσης και η κάθοδος των Ρώσων για να προστατεύσουν τα συμφέροντα τους στη Μεσόγειο, τα Στενά και το Αιγαίο. Οι μεν δυτικές δυνάμεις θα καταστρέψουν τον τουρκικό στόλο και οι δε Ρώσοι θα καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη. Η Τουρκία στριμώχνεται άσχημα και αποσύρει τον στρατό της από την Κύπρο. Οι Ρώσοι τη βομβαρδίζουν με πυραύλους και την ισοπεδώνουν, ενώ οι Δυτικοί επειδή φοβούνται μήπως η Ρωσία προχωρήσει κι άλλο, εκστρατεύουν εναντίον τους με σκοπό την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης και των Στενών. Εκεί ακριβώς θα δοθεί η μεγάλη μάχη που θα κρίνει τον νικητή του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου ο οποίος...θα είναι ισόπαλος. Και μέσω διαπραγματεύσεων πολυήμερων, τελικά θα επικρατήσει η διπλωματία των Δυτικών που θέλει την Πόλη να βρεθεί σε χέρια ελληνικά. Ελληνικός στρατός θα μπεί στη Πόλη και θα κηρυχθεί ως μέρος της ελληνικής επικράτειας το ευρωπαϊκό μέρος. Η ασιατική πλευρά θα είναι υπό διεθνή κατοχή, με συμμετοχή της Ρωσίας.
Τα υπόλοιπα, έχουν να κάνουν με την πολιτειακή συγκρότηση της Νέας πλέον Ελλάδας, η οποία θα ενσωματώσει και την Κύπρο στην επικράτεια της. Η Τουρκία διαλύεται σε τέσσερα κομμάτια και οι φανατικοί ισλαμιστές Τούρκοι αναγκάζονται να αποσυρθούν σε άλλα ασιατικά κράτη, όπως το Ιράκ, πιθανόν το Πακιστάν και αλλού.
Αυτό είναι το σενάριο και όπως φαίνεται, αυτό είναι και το θέλημα του Θεού. Οτιδήποτε άλλο, είναι αποκύημα άρσης εμπιστοσύνης στην τεράστια δύναμη του Θεού και επί του λόγου αυτού, αποκλείεται.Το ζήτημα της Πόλης αναζωπυρώθηκε και οι Σύμμαχοι βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις για την τύχη της, δηλαδή αν θα έπρεπε να παραχωρηθεί στους Έλληνες μαζί με την ανατολική Θράκη, τα νησιά του Αιγαίου πλην Δωδεκανήσων, την περιφέρεια της Σμύρνης και των δυτικών παραλιών της Μικράς Ασίας βορείως της Σμύρνης. Τελικά, μετά την θεαματική στροφή τους προς τη μεριά του Κεμαλ Ατατούρκ, παραχωρήθηκε με τη συνθήκη της Λωζάννης και πάλι στην Τουρκία και εμείς χάσαμε...τα πάντα.