Η σημερινή απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να αναστείλει για ένα μήνα τους δασμούς στο Μεξικό αφού η πρόεδρος της χώρας ανακοίνωσε την άμεση αποστολή 10.000 εθνοφρουρών στα σύνορα με τις ΗΠΑ για να αντιμετωπίσουν τη διακίνηση ναρκωτικών ξεκαθαρίζει κάποια πράγματα και δείχνει πώς αντιμετωπίζει ο νέος αμερικάνος πρόεδρος τους δασμούς . Ο Τραμπ δεν θέλει σώνει και καλά να επιβάλλει δασμούς, δεν είναι κάποιος δογματικός οπαδός του εμπορικού προστατευτισμού, ούτε θέλει να οχυρώσει τις ΗΠΑ πίσω από δασμολογικά τείχη. Ο σκοπός του είναι να χρησιμοποιήσει τη δασμολογική πολιτική σαν διαπραγματευτικό όπλο και σαν μέσο πίεσης για να πετύχει αυτά που θέλει. (και πολλά από τα αιτήματα του όπως πχ ότι το Μεξικό πρέπει επιτέλους να φυλάει τα σύνορά του, ότι η Κολομβία πρέπει να δεχτεί πίσω τους λαθρομετανάστες της ή ότι η Ευρώπη πρέπει να ανοίξει και αυτή τις αγορές της για τα αμερικάνικα προϊοντα και λογικά είναι και δίκαια). Μέσα σε λίγες μέρες αυτή η τακτική του ήδη μετράει τις πρώτες της επιτυχίες (βλέπε Κολομβία, Μεξικό και πιθανόν η απειλή δασμών να έπαιξε ρόλο και στην υποχώρηση του Παναμά) και επειδή ο υπόλοιπος κόσμος έχει να χάσει πολλά περισσότερα από τις ΗΠΑ σε ένα δασμολογικό πόλεμο, κάτι μου λέει ότι οι επιτυχίες αυτές θα συνεχιστούν.
ΥΓ1 Το "πρώτο μπρος πίσω του Τραμπ στους δασμούς" χαρακτήρισε σήμερα η Σία Κοσίωνη την αναστολή της επιβολής δασμών στο Μεξικό ενώ δεν είπε ούτε λέξη για την άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης του Παναμά και την απόφασή της να μην ανανεώσει τη συμφωνία που είχε υπογράψει με την Κίνα. Αντικειμενική δημοσιογραφία, όχι αστεία.
ΥΓ2 Η επιλογή του Μάρκο Ρούμπιο για την θέση του Υπουργού Εξωτερικών δεν με είχε χαροποιήσει καθόλου αλλά ομολογώ ότι αυτές τις πρώτες μέρες της θητείας του βλέπουμε έναν αλλιώτικο Ρούμπιο. Από διεθνιστής πολεμοκάπηλος νεοσυντηρητικός έχει φτάσει να μιλάει για "εθνικό συμφέρον" και για "πολυπολικό κόσμο". Καλά το πάει....
--Χτες, μετά την απόφαση του Τραμπ για επιβολή δασμών στο Μεξικό και στον Καναδά, πολλοί βιάστηκαν να πουν ότι ο Τραμπ είναι δασμολάγνος και ότι δεν γλιτώνουμε τους δασμούς. Οι σημερινές εξελίξεις φανερώνουν μια διαφορετική φιλοσοφία, καλό είναι να μην βιαζόμαστε. Δεν αποκλείω ότι ακόμη και οι ύμνοι του Τραμπ προς μια προστατευτική εμπορική πολιτική να είναι μέρος αυτού του διαπραγματευτικού παιχνιδιού, ώστε να πείσει τις άλλες χώρες ότι εννοεί αυτά που λέει.
---H ψήφος στον Ντόναλντ Τραμπ αποτελεί την αμερικάνικη έκφραση μιας διεθνούς τάσης υπέρ της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας και εναντίον των ανεξέλεγκτων και γραφειοκρατικών υπερεθνικών οργανισμών που επεμβαίνουν στα εσωτερικά των κρατών, δεν λογοδοτούν σε κανέναν και ακυρώνουν τη λαϊκή βούληση. Όσοι πιστεύουν ότι η ευρωπαϊκή απάντηση στον Τραμπ θα πρέπει να είναι η περαιτέρω ενίσχυση του κατεξοχήν ανεξέλεγκτου υπερεθνικού οργανισμού, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τότε δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται στον κόσμο, θα προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερη δυσαρέσκεια του κόσμου και θα φάνε για άλλη μια φορά τα μούτρα τους.
**************
Από τον ΘΕΡΣΙΤΗ
Ένας Αμερικανός “Γκορμπατσόφ”,
Η αλήθεια είναι ότι η νέα θητεία Τραμπ, χαρακτηρίζεται από σχεδόν ΤΑΥΤΟΣΗΜΕΣ κινήσεις με τις προσπάθειες (μάταιες τελικά…) της τότε Σοβιετικής ηγεσίας από το 1986-87 και μετά, να επιδιώξει μια γενική συμφωνία, μια “αναθεωρημένη Γιάλτα”, με τους -αντικειμενικά- νικητές του Ψυχρού Πολέμου (του “3ου Παγκόσμιου” που λέω εγώ), τη Ρηγκανοθατσερική ηγεσία της Δύσης.- Επιδίωξη τότε, με σύνθημα την “περεστρόικα”, της ηγεσίας της Σοβιετικής αυτοκρατορίας, ήταν να αποφύγει την πλήρη κατάρρευση και συνθηκολόγηση μιας “αδιέξοδης” ηγεμονίας χωρίς πια καμμία ελπίδα όχι μόνο επικράτησης αλλά ούτε καν να ανταγωνιστεί τους αντιπάλους της.
Όπως ακριβώς είναι η επιδίωξη της Ουάσιγκτον σήμερα!
✓ Ήταν τότε η εποχή που ο δυτικός κόσμος έλεγχε, καθοδηγούσε και καρπωνόταν την 3η Βιομηχανική επανάσταση, την Ψηφιακή, που άλλαζε τον κόσμο και τις παραγωγικές δυνάμεις και σχέσεις, ενώ η Σοβιετική αυτοκρατορία επέμενε στην οικονομία “με άνθρακα και ατσάλι”, κι αυτή κάτω απ’ τον έλεγχο ενός “διευθυντικού στρώματος μανατζαραίων και κομματικών στελεχών” που ήθελε να μετατραπεί σε “εκμεταλλεύτρια τάξη”…
*Το πώς και το γιατί είναι άλλη ιστορία…
Την κατάληξη την ξέρουμε με την οριστική προδοσία και παράδοση το 1989-92
✓ Είναι τώρα πια, η εποχή της 4ης (και 5ης που αχνοφαίνεται) Βιομηχανικής Επανάστασης, με τη Δύση -σχεδόν- έξω απ´ το παιγνίδι, πάνω σε μια τεράστια φούσκα κι ένα ηφαίστειο χρέους έτοιμου να εκραγεί κι αποδειγμένα πια ανήμπορη να ανταγωνιστεί, στρατιωτικά/οικονομικά/πολιτικά τους αντιπάλους της - πολύ δε περισσότερο να επικρατήσει - χωρίς να καταστραφεί και η ίδια μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο! Μια “νέα Γιάλτα του 21ου αιώνα” θα ήταν μια μεγάλη ανάσα, για το “μοίρασμα” της πίτας, και βλέπουμε…
Ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Λαβρόφ, σε ένα σημαντικό άρθρο σήμερα (ολόκληρο εδώ https://mid.ru/en/foreign_policy/news/1994357/), σημαδιακά τη μέρα της 80ης επετείου της Γιάλτας (4 Φλεβάρη του 1945), αφού αναλύει κι επισημαίνει, με νόημα “ότι δεν είμαστε πια στα 1991” αλλά “ούτε και στα 2017- το ξεκίνημα της πρώτης θητείας Τραμπ”, επισημαίνει μια σημαντική διάσταση της “Τραμπικής απόπειρας περεστρόικας”:
“Η προσπάθεια μετάβασης των ΗΠΑ, που κυριαρχείται από την ιδέα "Πρώτα η Αμερική / America first” έχει ανησυχητική αντιστοίχηση με το σύνθημα της χιτλερικής περιόδου, "Η Γερμανία πάνω απ' όλα/Deutschland über Alles”Η εστίαση στην "εγκαθίδρυση της ειρήνης μέσω της βίας" θα μπορούσε τελικά να θάψει τη διπλωματία- τέτοιες ιδεολογικές κατασκευές δεν έχουν ούτε σκιά σεβασμού στις υποχρεώσεις της Ουάσιγκτον βάσει του Χάρτη του ΟΗΕ,”
τονίζει ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας σε άρθρο του στο περιοδικό "Η Ρωσία στις παγκόσμιες υποθέσεις".
Θέλω να καταλήξω, στο ότι, αν η κατάρρευση και η συνθηκολόγηση της Σοβιετικής αυτοκρατορίας το 1989-1992 έγινε χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός - εκτός απ’ το βομβαρδισμό του Ρωσικού κοινοβουλίου από τον … Γιέλτσιν και τη συμμορία των προδοτών - πιθανότατα η αναπόφευκτη κατάρρευση της Δυτικής ηγεμονίας, δεν θα γίνει αναίμακτα αλλά θα κριθεί στο πεδίο των μαχών, στο τέλος μακρόχρονων συγκρούσεων με πολύ αίμα ακόμα στην Ουκρανία, την Παλαιστίνη ή κι αλλού…
Εκτός και ΑΝ το Πεκίνο και η Μόσχα - αυτοί αποφασίζουν σ’ αυτό- θα του προσφέρουν τελικά μια “Γιάλτα 2025” με την αυταπάτη -ξανά- της “ειρηνικής συνύπαρξης” με ένα ιστορικά χρεωκοπημένο σχηματισμό, που το μόνο που επιζητά είναι “μια ανάσα” για να ανασυγκροτήσει τη βαρβαρότητά του και να επιτεθεί ξανά…Μια ανάσα, για την οποία η Ουάσιγκτον μπορεί να προσφέρει σαν προσωρινό αντάλλαγμα,
• είτε κάποια έτσι κι αλλιώς χαμένα “ουκρανικά εδάφη”,
• είτε “συνύπαρξη στις αγορές πρώτων υλών” που κι αυτή έτσι κι αλλιώς υπάρχει γιατί οι κυρώσεις ΔΕΝ έπιασαν,
• είτε “συνεκμετάλλευση” των αμέτρητων πόρων της Αρκτικής, γιατί αυτό κρύβεται πίσω απ’ τις απειλές Τραμπ για τη Γροιλανδία και τον Καναδά,
• είτε ξαναμοίρασμα των “επιρροών” στην Αφρική, την Ασία και τη Νότια Αμερική, έναντι “μεριδίου επιρροής” επίσημα πια στην Μόσχα και το Πεκίνο στη “νέα αποικία” πλέον, την Ευρώπη!
Θερσιτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου