ΣΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ WOKE

Στο φαινόμενο Woke

του Alberto Giovanni Biuso

Πηγή: https://www.sinistrainrete.info/articoli-brevi/26924-alberto-giovanni-biuso-sul-fenomeno-woke.html

Το φαινόμενο της πολιτικής ορθότητας, η κουλτούρα του εξορισμού (cancel culture) και η ιδεολογία της θυματοποίησης (wake) είναι επίσης και πάνω από όλα έκφραση του αμερικανικού πολιτισμού και μαρτυρούν για άλλη μια φορά τις ρίζες του που βρίσκονται στην καλβινιστική πίστη, στον ηθικισμό και ένας φονταμενταλισμός που το πέρασμα των αιώνων μετριάστηκε και αφαίρεσε την υπερβατική του έμπνευση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μείωσε τη ριζοσπαστικότητά του.

Η πολιτική ορθότητα, η ακύρωση κουλτούρας και το γουόκισμα (ακραίο στάδιο πολιτικής ορθότητας, που εμφανίστηκε από το 2012-2013) ενώνονται μέσω της προγραμματικής τους απόρριψης της επιχειρηματολογικής λογικής για την οποία υποκαθιστούν τη χρήση αξιών που θεωρούνται ανώτερες από κάθε κριτική και κάθε συζήτηση, η οποία έχουν γίνει de facto και παραδόξως απόλυτες. Κάθε συλλογισμός πρέπει να αντικατασταθεί από την προσκόλληση σε πεποιθήσεις ηθικής φύσης και πρακτικές φιντεϊστικής δομής, προκειμένου να διαγραφεί οποιαδήποτε πραγματική ή υποτιθέμενη «διάκριση», εκτός εάν αναπόφευκτα προκαλεί ακόμη πιο σοβαρές και γενικευμένες διακρίσεις και βία. : «έτσι η εσωτερική Η συνοχή μιας σκέψης μπορεί να γίνει δευτερεύουσα γιατί το σημαντικό θα είναι να προωθηθεί η παγκόσμια υπόθεση».

«Είναι επομένως απολύτως θεμιτό να επιτρέπεται σε μια έννοια να υπάρχει σε ασυνάρτητη, αντιφατική ή κακώς καθορισμένη μορφή, εάν επιτρέπει την πρόοδο ενός στόχου που θεωρείται καλός και εάν έχει την ευκαιρία να διαιωνιστεί» (Pierre Valentin, The Woke ideology, Foundation για την πολιτική καινοτομία, Παρίσι 2021, τ. Ι, σελ. 17-18).

Μια απουσία σκέψης ωθήθηκε τόσο μακριά που είναι ανίκανη να ορίσει ακόμη και τις θεμελιώδεις έννοιες που χρησιμοποιεί, αντικαθίσταται από εντελώς κυκλικές και ταυτολογικές δομές που είναι επίσης αδύνατο να αντικρουστούν, όπως τόνισαν η παραποιητική και κριτική επιστημολογία των Popper, Kuhn και Feyerabend. αυτό τόσο καλά.

Μόλις τοποθετηθεί στη βάση του έργου του, η αντιεπιστημονική και αντιδιανοητική δεισιδαιμονία φτάνει στο σημείο να επιτυγχάνει αποτελέσματα που είναι δύσκολο να οριστούν με άλλους από γκροτέσκους όρους, που στοχεύουν στην υπεράσπιση της αληθοφάνειας των συλλογισμών όπως «2+2=5». » και να «αποικοποιήσουν» τα μαθηματικά ή να υποστηρίξουν τη μεροληπτική φύση φυσικών εννοιών όπως το φως. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ακαδημαϊκό γκολιαρδισμό , αν όλα αυτά δεν ήταν εξαιρετικά σοβαρά και πανταχού παρόντα στα αμερικανικά πανεπιστήμια και ήδη στη διαδικασία διείσδυσης στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια.

Τα αποτελέσματα που φαίνονται τόσο εκπληκτικά και ακόμη και παράλογα είναι ωστόσο αναπόφευκτα αν προσέξουμε τη βάση του γουόκισμού και της πολιτικής ορθότητας. Αυτό το θεμέλιο είναι η υπεροχή του ηθικού στοιχείου έναντι του γνωστικού στοιχείου, η υπεροχή του πολιτικού στόχου έναντι του επιστημονικού στόχου. «Η έρευνα υπόκειται επομένως σε ηθικές επιταγές» (Ibid., vol. II, σελ. 23), όπως αποδεικνύεται από το γεγονός –πολύ σοβαρό– ότι «πολλά πανεπιστήμια απαιτούν γραπτή προσήλωση στις αξίες τους από τους ερευνητές τους» (Ibid. , τ. II, σελ. 22).

Αυτές οι πρακτικές, μέθοδοι και αξίες έχουν αρκετά προφανείς ρίζες και εκδηλώσεις. Το πρώτο είναι ότι όλα αυτά σχεδόν αποκλειστικά χαρακτηρίζουν υπόβαθρα και θέματα από τις εύπορες τάξεις, τους μαθητές που εντάσσονται προερχόμενοι από οικογένειες που ασκούν την ασφάλεια, δηλαδή μια στάση που θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «προστατευτισμός». Άνθρωποι που, ως παιδιά, δεν μένουν ποτέ μόνοι τους για να επιλύσουν τις συγκρούσεις τους, στη συνέχεια αναζητούν, ακόμα και ως ενήλικες, την προστασία μιας ανώτερης αρχής, όχι πλέον οικείας αλλά στην προκειμένη περίπτωση ακαδημαϊκής, για να τους υπερασπιστεί από την παραμικρή αντίθεση και σύγκρουση με τους άλλους. . Αυτές οι αντιθέσεις και οι συγκρούσεις είναι στην πραγματικότητα ένα σταθερό στοιχείο υγιών, μη παθολογικών ζωών και ψυχολογιών, και το να γνωρίζουμε πώς να τις διαχειριστούμε, χωρίς να παραπονιόμαστε και χωρίς να χαρακτηρίζουμε τον «άλλο» ως «κακό», είναι μια ένδειξη ότι έχουμε γίνει πραγματικά ενήλικες. . Προστασία από την παραμικρή σύγκρουση που στη συνέχεια περνά από τις οικογένειες στα ακαδημαϊκά ιδρύματα και στην ακαδημαϊκή γραφειοκρατία.

Η ευαισθησία των μικρών παιδιών από τις πλουσιότερες οικογένειες και η υπερχείλιση της γραφειοκρατίας και της ακαδημαϊκής λογοκρισίας συνιστούν επομένως δύο στοιχεία που τόσο γεννούν το φαινόμενο της αφύπνισης όσο και το ενισχύουν. Έχει επίσης ως αποτέλεσμα μια εκθετική αύξηση των επιτροπών και των επιτροπών που στοχεύουν στον έλεγχο των απόψεων των καθηγητών, με θέσεις - για όσους ανήκουν σε αυτές τις επιτροπές - με μισθούς συχνά υψηλότερους από εκείνους των καθηγητών. Η τυπική κλίση αυτών των φαινομένων οδηγεί στη διάδοση συνωμοσιολογικών, αδιάλλακτων συμπεριφορών κλειστών σε κάθε διάλογο, όπου ο άλλος είναι εξ ορισμού είτε αφελής είτε κακόπιστος, υποστηρίζοντας κάθε είδους διακρίσεις ή ανησυχώντας για αυτές. συνένοχος. Αυτό είναι επίσης αναπόφευκτο αποτέλεσμα παράλογων και ηθικολογικών προσεγγίσεων σε περίπλοκα ζητήματα.

Μεταξύ των επιπτώσεων του κεκλιμένου επιπέδου που είναι ειδικά για το «διασταυρούμενο» σχήμα της πολιτικής ορθότητας, ορισμένα αφορούν προβλήματα που ξεπερνούν το ζήτημα του σεξουαλικού φύλου και του ρατσισμού και αγγίζουν παθολογίες όπως το υπερβολικό βάρος -πολύ διαδεδομένο στην αμερικανική κοινωνία- και οι αναπηρίες, οι οποίες είναι θεωρούνται επίσης γλωσσικές κατασκευές που εισάγουν διακρίσεις και ως εκ τούτου δεν χρειάζονται θεραπεία, αλλά η πλήρης αναγνώριση ενός τρόπου να είναι κανείς απαλλαγμένος από την κανονιστικότητα, την ικανότητα και την ικανότητα. Οι πολύ επικίνδυνες επιπτώσεις τέτοιων συμπεριφορών στην υγεία των ανθρώπων είναι πολύ σαφείς.

Είναι ξεκάθαρο ότι είναι και η συνέπεια μιας γενικής διαδικασίας νηποποίησης του κοινωνικού σώματος, κατά την οποία πολίτες, διανοούμενοι, φοιτητές, άνθρωποι επαναφέρονται και ανάγονται στο στάδιο εξαιρετικά ευαίσθητων και «εύθραυστων» παιδιών, ιδιότροπων και φαινομενικά κυριαρχούν στα παιδιά, αλλά των οποίων η καντιανή κατάσταση της μειονότητας παρακολουθείται από την πανταχού παρούσα εξουσία όχι τόσο των θεσμών (ακόμη και αυτών), αλλά κυρίως του κομφορμισμού, της ομοφωνίας, ηθικές αξίες θεωρούνται απόλυτες και διαχρονικές και ως εκ τούτου νομιμοποιούνται να κρίνουν και καταδικάζουν όλους τους καιρούς και τα δημιουργήματά τους, ακόμη και τους ύψιστους και γόνιμους για την πρόοδο του ανθρώπου.

Με άλλα λόγια, είναι μια απλή (αν και εμμονική) παρακμή, μια συνθήκη διάφανης και βάρβαρης παρακμής, που είναι και το σημάδι της κούρασης της Ευρώπης, σκλαβωμένης πλέον σε όλους τους τομείς στους ιμπεριαλιστικούς απογόνους της στην αμερικανική ήπειρο.

23:05 Αναρτήθηκε στο Ορισμοί | Μόνιμος σύνδεσμος |