ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΣΜΑΝ ΣΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

 

Εν μεσω αδημονίας και χαρας απεριγραπτης για τον ερχομό του σουλτανου,γετονα περίοπον και σύμμαχον μεγα στις ταξεις του ΝΑΤΟ κι ενω οι γουρουνοπούλες οι Τριπολιτσιώτικες για το τραπέζι της υποδοχής ροδοκοκκινίζουν ας πουμε δυο λογια για τον τιτλο του Σουλτανου[μην μας πουνε και αγράμματους].... Σουλτάνος (αραβικά: سلطان‎, από το سلطة sultah "εξουσία, δύναμη") είναι Ισλαμικός μοναρχικός τίτλος ο οποίος ιστορικά έχει αποκτήσει πολλαπλές σημασίες και πολιτικούς ρόλους. Σε αντίθεση με τους προγενέστερους βασιλικούς τίτλους που συνέχισαν να χρησιμοποιούνται στον μουσουλμανικό κόσμο, ο σουλτανικός τίτλος δημιουργήθηκε σε ένα Ισλαμικό πολιτικό περιβάλλον, και συνδέεται άμεσα με μία θεωρητική εξουσιοδότηση από το πρόσωπο του Χαλίφη.Ο πρώτος μονάρχης που χρησιμοποίησε τον τίτλο ήταν ο Τούρκος Μαχμούτ του Γκάζνι, του οποίου οι μαμελούκοι ακόλουθοι κατέλαβαν τις ανατολικές επαρχίες του χαλιφάτου. Όντας μουσουλμάνος, χρησιμοποίησε τον καινούργιο τίτλο για να νομιμοποιήσει την πολιτική ανεξαρτησία του από την κοσμική εξουσία του χαλίφη. Η πολιτική κατάρρευση του χαλιφάτου σύντομα οδήγησε στη δημιουργία μεταγενέστερων σουλτανάτων, στα οποία ο σουλτάνος λειτουργούσε ως κυρίαρχος μονάρχης. Παρά αυτήν την εξέλιξη, ο τίτλος δεν ταυτίστηκε με τη βασιλική θέση, και σε μεγάλης έκτασης σουλτανάτα όπως αυτά των Σελτζούκων ή των Αγιουμπιδών ήταν σύνηθες για πολλά μέλη της οικογένειας που λειτουργούσαν ως τοπικοί κυβερνήτες να μοιράζονται τον τίτλο, με τον καθαυτό μονάρχη να διακρίνεται ως ο "μέγας" σουλτάνος. Για πολλούς αιώνες αποτέλεσε κοινό βασιλικό τίτλο του δυτικού μουσουλμανικού κόσμου και της νότιας Ασίας. Ο τίτλος έγινε ευρέως γνωστός στη Δύση υπό την εσφαλμένη αντίληψη πως ήταν ο αυτοκρατορικός τίτλος των Οθωμανών, οι οποίοι όμως χρησιμοποιούσαν τον ανώτερο αυτοκρατορικό τίτλο Πατισάχ (Padeshah, Περσικά: پادشاه, Τούρκικα: Padişah, κύριος βασιλέων). Ο Οθωμανικός οίκος απέδιδε τον σουλτανικό τίτλο στον αυτοκράτορα, τα παιδιά και τη μητέρα του, καθώς και στις υψηλόβαθμες γυναίκες του.Ο τίτλος έπεσε εκτός ευρείας χρήσης κατά τον 20ο αιώνα, καθώς η πτώση του Οθωμανικού χαλιφάτου και η επιθυμία των σύγχρονων μοναρχιών να αυτονομηθούν από εξωτερικές πηγές εξουσίας οδήγησαν τους κυρίαρχους σουλτάνους να υιοθετήσουν τον τίτλο του βασιλιά (Αραβικά: مَلِك, malik), με τις σημαντικές εξαιρέσεις των σουλτάνων του Ομάν και του Μπρουνέι. Εντούτοις, ο σουλτανικός τίτλος συνεχίζει να χρησιμοποιείται από πληθώρα παραδοσιακών μοναρχιών που δεν κυβερνούν ένα κυρίαρχο κράτος, όπως στη Μαλαισία, τη Νιγηρία, την Αιθιοπία και τη Σομαλία........ Ο Οσμάν Α΄ ή Οσμάν Γαζής Φαχρουντίν (Γαζής= ιερός πολεμιστής και Φαχρουντίν= περήφανος της θρησκείας), (τουρκ. Ι. Osman Gazi Fahrüddin,  ήταν ιδρυτής και σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Από την κλασική εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πιστευόταν ότι ο Οσμάν Α' πήρε το όνομά του από τον Οθμάν ιμπν Αφφάν, ο οποίος ήταν ο τρίτος Ρασιντούν Χαλίφης του Ισλάμ και ένας από τους συντρόφους του προφήτη Μωάμεθ. Ωστόσο, μερικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι το αρχικό όνομα του Οσμάν Α΄ ήταν "Άτμαν". Ο ισχυρισμός αυτός βασίζεται σε χρονικό του Βυζαντινού ιστορικού Γεωργίου Παχυμέρη, ο οποίος ήταν σύγχρονος του Οσμάν Α'.

Το γράμμα ث στο عثمان έχει μεταφραστεί ως "th" ("θ") στο λατινικό αλφάβητο. Ως εκ τούτου, το "Οσμάν" μεταφράζεται ως "Ottomanus" στα λατινικά και το όνομα της αυτοκρατορίας μεταφράζεται ως Οθωμανική. Ωστόσο, το ελληνικό γράμμα σίγμα "Σ" είναι συριστικό σύμφωνο και το ع στο عثمان πρέπει να μεταφραστεί στην ελληνική ως όμικρον ή ωμέγα αντί για άλφα όπως στα χρονικά.

Ένα άλλο επιχείρημα που υποστηρίζει αυτόν τον ισχυρισμό είναι ότι ούτε οι πρόγονοί ούτε οι θείοι, αδελφοί ή υπασπιστές του Οσμάν Α' έχουν ισλαμικά ονόματα. Όντας νομάδες, οι πρόγονοί του είχαν εκτεθεί στον ισλαμικό πολιτισμό πολύ λίγο και άρχισαν να ζουν σε μόνιμους οικισμούς μόλις κατά τη διάρκεια της ηγεσίας του Ερτογρούλ στο Σογιούτ. Επιπλέον, σύμφωνα με μια διάσημη ιστορία, ο Οσμάν Α΄ είδε για πρώτη φορά Κοράνι στο σπίτι του Σεΐχη Εντεμπαλί, του οποίου την κόρη Ραμπιά Μπαλά Χατούν ο Οσμάν Α΄ παντρεύτηκε αργότερα.

Πρωτότοκος γιος του Οσμάν Α΄ και διάδοχος του ήταν ο Ορχάν, το όνομα του οποίου έχει επίσης ρίζες στην παλιά τουρκική. Το πρώτο ισλαμικό όνομα στην γενιά του Οσμάν Α΄ είναι του γιου του Αλαεντίν. Πήρε πιθανώς το όνομά του από τον Αλαεντίν Κεγικουμπάτ Γ΄ (πέθανε το 1303), ο οποίος ήταν ο Σελτζούκος σουλτάνος του Ικονίου της εποχής, ως φόρος τιμής.

Ο Οσμάν σε Οθωμανική Μινιατούρα

Γεννήθηκε στο χωριό Θηβάσιο (τουρκ. Söğüt) της Βιθυνίας. Ήταν γιος του Τούρκου φύλαρχου Ερτογρούλ και της Χαλιμέ Χατούν. Ο Πατέρας του ήταν αρχηγός της φυλής των Καγί ο οποίος εγκαταστάθηκε στο Θηβάσιο αφού μετανάστευσε με την φυλή και την οικογένειά του από τη Αρμενία. Μετά τον θάνατο του πατέρα του έγινε Μπέης. Σε νεαρή ηλικία, ο Οσμάν, επιτέθηκε εναντίον του βυζαντινού φρουρίου της Αγγελοκώμης (τουρκ. İnegöl), το οποίο και κατέλαβε.Έγινε στρατηγός του Σελτζούκου σουλτάνου Μαχσούντ Β΄ και στη συνέχεια, μετά τον θάνατο του τελευταίου, έγινε ηγεμόνας της Βιθυνίας. Το 1299 αυτοανακηρύχτηκε Σουλτάνος του δικού του ανεξάρτητου κράτους^[5], στο οποίο έδωσε το όνομα του. Σταδιακά άρχισε να επεκτείνει την κυριαρχία του, αρχικά στην περιοχή του Μαρμαρά και αργότερα στη Μικρά Ασία. Πολιόρκησε την Προύσα, την οποία τελικά κατέλαβε ο γιος του Ορχάν στις 6 Απριλίου 1326. Η πρωτεύουσα του κράτους του ήταν το Καρακαχίσαρ ενώ είχε κόψει νομίσματα τα οποία έφεραν το όνομά του........ΑΠΌ ΤΗΝ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αποτελεί θεμελιώδες πρόσωπο στην τουρκική πολιτική αλλά και στο μεσανατολικό-μεσογειακό τόξο. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει ηγηθεί της Τουρκίας μέσα από αμφιλεγόμενες παρεμβάσεις, πραξικοπήματα, πολέμους, αλλά και εμπρηστικές τοποθετήσεις.

Ο Τούκος πρόεδρος συνιστά τουλάχιστον ένα παράδειγμα άξιο μελέτης, αφού η λαϊκίστικη καμπάνια του κατάφερε να του εξασφαλίσει τον θρόνο του «σουλτάνου» για πάνω από 20 χρόνια, κόντρα στις απονενοημένες οικονομικές πολιτικές του, τις καταπνίξεις εθνικών επαναστάσεων και των πολεμικών του εμπλοκών. Ήταν όμως πολυπράγμων και...«φτασμένος» πριν την πολιτική του καριέρα.

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Η ζωή του Τούρκου προέδρου

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1954 στη φτωχική γειτονιά Κασιμπασά της Κωνσταντινούπολης, με τους γονείς του να τον παίρνουν μαζί τους, μωρό ακόμα, για να μείνουν στο Ριζέ, στα παράκτια της Μαύρης Θάλασσας, όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Στην ηλικία των 13, η οικογένειά του μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο μικρός Ρετζέπ εγγράφηκε σε ισλαμικό σχολείο, ενώ ταυτόχρονα βοηθούσε με τα δίδακτρά του πουλώντας κουλούρια και λεμονάδες σε υπαίθριο πάγκο.

Στη νιότη του καταπιάστηκε με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο στο πανεπιστήμιο του Μαρμαρά, από όπου αποφοίτησε με πτυχίο στα Οικονομικά και τη Διοίκηση. Η πρώτη του επέλαση στην πολιτική ήρθε με την εγγραφή του στην αντικομμουνιστική Εθνική Ένωση Τούρκων Φοιτητών, ενώ το 1976 ηγήθηκε τοπικού κλάδου νεολαίας του Ισλαμιστικού Κόμματος Εθνικής Σωτηρίας (MSP), με επικεφαλής τον Νετζμετίν Ερμπακάν.

Μετά το πραξικόπημα του 1980, το κίνημα του Ερμπακάν ανασυγκροτήθηκε υπό το Κόμμα Ευημερίας (RP) με τον Ερντογάν να ανέρχεται σταδιακά στα «κλιμάκια». Το 1991, ήταν υποψήφιος του κόμματος για το κοινοβούλιο και κέρδισε μία έδρα.

Το 1994, εξελέγη δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης με πολλούς να φοβούνται ότι ο γνωστός για τα συντηρητικά του αισθήματα Ερντογάν θα επέβαλε έναν σκληρό ισλαμικό νόμο. Η δημαρχία του, αισίως, στάθηκε πιο πραγματιστική, αφού προέκρινε την αντιμετώπιση άμεσων προβλημάτων όπως η ρύπανση , η έλλειψη νερού και η κυκλοφορία.

Μετά το πραξικόπημα του 1997, το οποίο είδε μάλιστα τον Ερντογάν να συλλαμβάνεται για ρητορεία κατά της στρατιωτικής κυβέρνησης, φόρεσε ένα προοδευτικό πολιτικό προσωπείο, μιλώντας για μία Τουρκία με ανεξιθρησκεία στα ευρωπαϊκά πρότυπα, κηρύσσοντας έτσι ανεπίσημα την εκστρατεία του για την προσάρτηση της χώρας στην ΕΕ.

Η πολύχρονη πολιτική πορεία

Το 2001, μαζί με τον κοντινό συνεργάτη του Αμπντουλάχ Γκιουλ, ιδρύουν το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), προσπαθώντας να αποτινάξουν την «ταμπέλα» της θρησκοληψίας, δίνοντας βάρος στην πολιτική φιλελευθεροποίηση και την οικονομική ανάπτυξη, και σαρώνοντας στις εκλογές του 2002.

Τελικά ορίστηκε πρωθυπουργός το 2003 με τον νέο του σχηματισμό, και από τότε έγινε σταθερά της πολιτικής σκηνής, διατελώντας στην ίδια θέση για τρεις θητείες, μία ιστορική πρωτιά.

Το 2013, η δυσανεξία κατά της πολιτικής Ερντογάν κορυφώθηκε, όταν διαμαρτυρίες στον χώρο του πάρκου Γκεζί στην Κωνσταντινούπολη εξελίχθηκαν σε μαζικές αναταραχές. Ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί προς διαμαρτυρία ενάντια στην οικοδόμηση εμπορικού κέντρου στο χώρο πρασίνου που είχε υπογράψει η κυβέρνηση, αλλά γρήγορα η κατάσταση εξερράγη σε ένα «μπάχαλο» εμπλοκών με την αστυνομία, ρίψη δακρυγόνων, τραυματισμών, ενώ εξαπλώθηκε και σε άλλες συνοικίες της πόλης.

Ο Ερντογάν τάραξε επίσης τα νερά την επόμενη χρονιά, όταν εκλέχτηκε πλειοψηφικά ως νέος πρόεδρος της χώρας, ανακοινώνοντας ότι θα κατέλυε την ουδετερότητα του αξιώματος. Και τούτο έπραξε το 2017, σε ένα αμφιλεγόμενο δημοψήφισμα με το οποίο κατάργησε το πρωθυπουργικό σύστημα χάριν ενός προεδρικού συστήματος εξουσίας. 

Το πραξικόπημαΟ Ερντογάν ήρθε αντιμέτωπος με την πιο σοβαρή πολιτική του κρίση από την περίοδο της καταδίκης του το 2016, όταν ένας θύλακας του στρατού επιχείρησε να εγκαθιδρύσει πραξικοπηματική κυβέρνηση, με συντονισμένες επιχειρήσεις σε πολλές κεντρικές πόλεις, στοχοποιώντας επίσης τον πρόεδρο.Ο ίδιος μεταφέρθηκε μέσω ελικοπτέρου σε ασφαλή τοποθεσία, αλλά τα περιστατικά ανά τη χώρα κόστισαν τη ζωή σε 250 ανθρώπους και τραυμάτισαν περίπου 2.000, αφού χιλιάδες πολίτες πλημμύρισαν τους δρόμους για να αποτρέψουν τους πραξικοπηματίες. Η απόπειρα δεν είχε αίσιο τέλος και καταπνίγηκε, με την κυβέρνηση να επιδίδεται ακολούθως σε ένα «όργιο» πολιτικών διώξεων, με απολύσεις σχεδόν 150.000 δημόσιων λειτουργών και 50.000 συλλήψεις πολιτών. 

Λοιπά πεπραγμέναΑυτά δεν είναι όμως τα μόνα σκάνδαλα της κυβέρνησης Ερντογάν μέχρι τη σήμερον ημέρα και την πολιτική πολεμική του ενάντια στο Ισραήλ. Μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος έχει οδηγήσει τη Τουρκία σε μία δίνη οικονομικής ύφεσης η οποία άγγιξε το 85% τον Οκτώβριο του 2022 και τη λίρα να βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά έκτοτε.Οι τραγικές ελλείψεις στις υποδομές και τους μηχανισμούς απόκρισης της χώρας έγιναν προφανείς με τους πολύνεκρους σεισμούς του 2023. Αφού ένας σεισμός 7,8 ρίχτερ έπληξε την Τουρκία και τη γειτονική Συρία, εκατοντάδες δημόσια και ιδιωτικά κτίρια της χώρα κατέρρευσαν σα πύργοι από τραπουλόχαρτα, σε μία ανείπωτη τραγωδία που πήρε στο διάβα της 52.000 ζωές.

Όσο πιο προφανής γινόταν η χρόνια αμέλεια των φορέων, τόσο ενέμενε ο Ερντογάν στη ρητορική της «αναπόφευκτης καταστροφής», προκαλώντας την οργή των πολιτών και του πολιτικού κόσμου. Οι αυτοψίες πολλών κτιρίων και υποδομών κατέδειξαν πως γινόταν αλόγιστη χρήση ακατάλληλων και φθαρτών υλικών από τις κατασκευαστικές για να μειώνουν τα κόστη, ενώ οι μηχανισμοί απόκρισης όπως η πυροσβεστική και τα διασωστικά συνεργεία ήταν υποστελεχωμένα και ανέτοιμα για μία τέτοια κρίση.

Στο μέτωπο της εξωτερικής πολιτικής, ο Ερντογάν έχει γίνει γνωστός για την «φιλική» του σχέση με τον πρόεδρο Πούτιν, και την απαράδεκτη στάση του κατά τον Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο, αφού θέλησε να τοποθετηθεί ως «διαχειριστής» των διπλωματικών προσπαθειών μεταξύ των δύο χωρών, ανοιγοκλείνοντας με νάζι και υπονοούμενα τα βλέφαρα προς την Ευρώπη, σχετικά με τη γνωστή του αξίωση για είσοδο της Τουρκίας στην ευρωζώνη. 

 Reader.g