Γράφει ο Νικήτας Αποστόλου
ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Την ενσάρκωση του "Λόγου του Θεού" θα γιορτάσουμε σε λίγο. "Το πάντων καινών καινότατον , το μόνο καινόν υπό τον ήλιον", όπως γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.
Εκδήλωση της άπειρης αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο είναι η κατά σάρκα Γέννησή του Χριστού. Με την γέννησή Του μέσα σε μια φάτνη, ευθύς αμέσως, έμπρακτα, δίδαξε την ταπεινοφροσύνη. Την αγάπη λοιπόν και την ταπεινοφροσύνη, αυτά τα δύο, από με την πρώτη στιγμή της επί γης ζωής Του, μας υπέδειξε να βιώσουμε, να μεταδώσουμε και να μετουσιώσουμε σε έργα.
Ήταν εποχή κρίσιμη για την οικουμένη τότε, όπως είναι και η σημερινή. Οι ιστορικοί περιγράφουν με μελανά χρώματα την τότε κοινωνία, παραδομένη στην σκληρότητα, την διαφθορά, την χαλάρωση των ηθών, την απαξίωση των παγανιστικών “θεοτήτων”. Ήταν ο λεγόμενος συγκρητισμός κυρίαρχο φιλοσοφικό ρεύμα της εποχής εκείνης και οι διανοούμενοι της εποχής (οι φιλόσοφοι) ήταν “χαμένοι” μέσα σε έναν συνδυασμό, απλώς φαινομενικά διαφορετικών πίστεων, των ποικίλων σχολών σκέψης. Τα πλήθη των ανθρώπων ανερμάτιστα, μοιρολατρικά ζούσαν μια ζωή χωρίς νόημα.
Την ώρα λοιπόν που αυτό το παλιό μοντέλο ζωής και κοινωνικής οργάνωσης ψυχορραγούσε και πολλοί πίστευαν ότι θα επήρχετο η καταστροφή του κόσμου, τότε δηλαδή “είχε έλθει το πλήρωμα του χρόνου”, γεννήθηκε ο Χριστός και έφερε στον Κόσμο το Ευαγγέλιο της σωτηρίας του, “ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται αλλ΄έχει ζωήν αιώνιον” (Ιωαν. Γ΄ 16).
Ο Κύριος μας στον κάθε άνθρωπο έδωσε ότι ζητούσε : Πίστη και Σκοπό. Στην κοινωνία έδωσε ότι της χρειάζεται κανόνες κοινωνικής οργάνωσης.
Χωρίς προσωποληψία κάλεσε τους πάντες σε μια καινούργια και αληθινή ζωή.
Με την επί γης ζωή Του μας έδωσε το υπόδειγμα. Ακολουθώντας το και με την αυθεντία των Αποστόλων οι πρώτοι Χριστιανοί οργάνωσαν την νέα ζωή τους και τη νέα κοινωνία τους, την Εκκλησία.
Υιοθέτησαν αυτόνομα, έναν νέο τρόπο σχέσεων κοινωνίας, ύπαρξης και συνύπαρξης, που οδηγεί στην δυνατότητα να βιώνεται η ζωή των ανθρώπων ως αγάπη ( Κορ. Επιστ. Α΄κεφ. Ι στ. 17 & Α΄Επιστ. Ιωαν. Κεφ. 1 στ.1-4).
Τα καινούργια στοιχεία στη λειτουργικότητα της Εκκλησίας, που αναδύθηκαν ως προέκταση του έργου και της ζωής του Χριστού και των Αποστόλων, ήταν η ισότητα, η αδελφοσύνη, η διακονία η κοινοκτημοσύνη και το “ομοθυμαδόν” στις αποφάσεις των. (Πραξ. Κεφ. Δ΄ στ. 24 & 32-35).
Ποια όμως είναι η έννοια της διακονίας; Νομίζω ότι ορθά αντιλαμβανόμαστε την ανωτέρω έννοια, όταν την διακονία, την ορίσουμε ως την προσφορά βοήθειας, υπηρεσίας, εξυπηρέτησης και φιλανθρωπικής μέριμνας προς τους συνανθρώπους μας, που ξεπηδά με προθυμία από αγάπη, την οποία βιώνουμε, ως τον τρόπο της υπάρξεώς μας.
Ο Κύριος μας την προσδιόρισε και καταγράφθηκε από τους Ευαγγελιστές στα Ευαγγέλια ως την αντίθετη της έννοιας εξουσία. (Μαρκ. Κεφ. 10 42-44 και Λουκ. Κεφ. 22 25-26).
Η εξουσία είναι θεσμοθετημένη δύναμη εξαναγκασμού (βίαιου ή ηθικού), ασκουμένη επί των μελών μιας κοινωνίας, προς επιβολή συγκεκριμένης συμπεριφοράς των στην κοινωνία όπου ζουν.
Η διαστροφή της διακονίας σε εξουσία είναι αίρεση. (Χρ. Γιανναρά “Ενάντια στη θρησκεία” σελ.82)
Πέρασαν 21 αιώνες από τότε. Στο διάστημα αυτό έγιναν πολλά. Πολλοί “εις Χριστόν εβαπτίσθησαν”. Πολλοί υπήρξαν συνεπείς Χριστιανοί με ορθοδοξία και ορθοπραξία ακόμα και ηρωισμό. Πολλοί άλλοι αντίθετα γλίστρησαν σε κακοδοξίες και προδοσίες και αντίχριστες κακοπραξίες.
Υπήρξαν Επίσκοποι που ορθοτομώντας την αλήθεια που ο Χριστός έφερε στον κόσμο εποίμαναν σωστά το ποίμνιό Του προς την ορθοδοξία και την ορθοπραξία, αλλά υπήρξαν και άλλοι που αστόχησαν και οδήγησαν Εκκλησίες σε λανθασμένους δρόμους.
Σε δρόμους μετεξέλιξής των σε κοσμικές θρησκευτικοπολιτικές οντότητες. Όπου η διακονία μετεξελίχθηκε σε εξουσία, η ελευθερία σε υποταγή με γονυκλισίες προς -ότατους, η ισότητα σε διακρίσεις ανδρών και γυναικών, ελευθέρων και δούλων και κοινωνικών τάξεων, η κοινοκτημοσύνη των αγαθών, σε ιδιοκτησία (νομικού προσώπου) επί των μέσων παραγωγής για παραγωγή αγαθών, το “ομοθυμαδόν” σε από άμβωνος νουθεσίες χωρίς διάλογο και την αδελφοσύνη των ανθρώπων στον εθνοφυλετισμό , στον εθνικισμό ή τον σωβινισμό .
Αυτοί που αστόχησαν είναι εκείνοι οι Επίσκοποι που, από τα μέσα του 4ο μ.Χ. αιώνα έως το τέλος του Μεσαίωνα, επέλεξαν την αποδοχή ή την ανοχή του λεγόμενου “καισαροπαπισμού” στις σχέσεις της Εκκλησίας με τον “Καίσαρα”, την σιωπή στις διώξεις ετεροδόξων από από κρατικές εξουσίες, την ανοχή στις δουλοποιήσεις αιχμαλώτων και χρεοκοπημένων γεωργών, την αφωνία κατά την διενέργεια πολέμων μεταξύ χριστιανικών λαών όπως και την αδιαφορία κατά την διενέργεια των λεγομένων Σταυροφοριών, με τις οποίες οι Δυτικοί Ευρωπαίοι ξεκίνησαν την αποικιοκρατία με πρώτο θύμα το Έθνος των Ελλήνων.
Οι αστοχίες αυτές των Επισκόπων και άλλες παρεμφερείς, οδήγησαν τους φιλοσόφους του λεγόμενου Διαφωτισμού αφ΄ενός στην άρνηση του Ευαγγελίου του Χριστού και αφ΄ετέρου στην φιλοσοφική αντίληψη του μονιστικού υλισμού. Με βάση αυτήν την φιλοσοφία δημιουργήθηκαν δύο υλιστικά κοσμοθεωρητικά και βιοθεωρητικά συστήματα. Το ατομοκεντρικό αστικό και το ταξικοκεντρικό μαρξιστικό. Πέραν από την κοινή τους άρνηση της μεταφυσικής ζωής τα συνδέει στην ουσία και η ταυτότητα των μέσων δράσης και των σκοπών ζωής που προτείνουν στον κάθε άνθρωπο. Ο Αστισμός προτείνει στον άνθρωπο αδιαφορώντας εάν είναι ηθικά και ανήθικα τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει να επιδιώξει το ατομικό του υλικό συμφέρον. Ο Μαρξισμός προτείνει στον άνθρωπο να να αγωνισθεί ως μέλος της τάξης του για τα υλικά συμφέροντα της τάξης του με τα ίδια μέσα . Το οικονομικό συμφέρον όταν είναι σκοπός ζωής καλλιεργεί στον άνθρωπο την απληστία και οδηγεί στην απάνθρωπη μετάλλαξή του στον homo oeconomicus. Ένα πλάσμα που προσπαθεί να εξισορροπήσει το εσωτερικό του κενό με μια συνεχή κι αυξανόμενη αύξηση της κατοχής χρήματος και κατανάλωσης υλικών αγαθών και υπηρεσιών. Ένα πλάσμα που στην ψυχή του φωλιάζουν δύο μόνο συναισθήματα ο φόβος και η απληστία.
Και τα δυο συστήματα έδωσαν τις εξετάσεις τους τον 20ο αιώνα και έδωσαν στην ανθρωπότητα τους καρπούς των. Πολέμους, βία, εκμετάλλευση, αποικιοκρατία, άβουλους και πειθήνιους υπηκόους τυραννικών καθεστώτων με βρεφοποιημένη συμπεριφορά. Όχι ανθρώπους με ελεύθερο φρόνημα.
Αυτό που είχε και έχει ανάγκη η κάθε κοινωνία είναι η εφαρμογή της εντολής “με τον ιδρώτα του προσώπου σου να τρως το ψωμί σου”. (Απ. Παύλου. Β΄Θεσσαλονικείς Κεφ. Γ' στ.10). Όχι ανθρώπους υπηρέτες του Μαμωνά. “Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ….” ( Ματθ. Κεφ. 6 στ. 24 έως &28)
Αφανείς παγκόσμιες σκοτεινές δυνάμεις δρουν στις κοινωνίες σήμερα και αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο, την ζωή και την ψυχή του, ως το μέσον ή ως το αντικείμενο πειραματισμών και προς επίτευξη σκοτεινών σκοπών. Σκοπών που αντιστρατεύονται το θέλημα του Θεού που είναι η “σωτηρία” των ανθρώπων. Ο άνθρωπος δηλαδή να γίνεται “σώος” ακέραιος, με έναν αγώνα του, που να τείνει στην πληρότητα της υπαρξιακής δυνατότητάς του, την αγάπη και που αυτό ταυτίζεται με την “θέωση”, καθόσον ο Θεός “αγάπη εστί” ( Α΄Επιστ. Ιωαν. Κεφ. 4 στ.16).
Σήμερα διεστραμμένοι “διανοούμενοι” και “επιστήμονες” προπαγανδίζουν ως μελλοντικούς στόχους της ανθρώπινης Επιστήμης στους “υπερανθρώπους” τους “Homo Deus”. Ότι δηλαδή η Επιστήμη και η τεχνολογία με την αποκωδικοποίηση της δομής του εγκεφάλου, την τεχνική νοημοσύνη και την επεξεργασία των μεγάλων δεδομένων , η αυθεντία θα περάσει σε εξωτερικούς αλγόριθμους και στην κοινωνία να γίνουν οι εξής τρομερές αλλαγές. Για την επιστήμη “ο θάνατος επί της γης θα είναι τεχνικό πρόβλημα”, “οι άνθρωποι να συγχωνευτούν με τις μηχανές και οι περισσότεροι άνθρωποι να γίνουν οικονομικά και πολιτικά ανίσχυροι”. Η εξουσία θα περιέλθει στους “υπερανθρώπους” τους “Homo Deus”, οι οποίοι θα μεταχειρίζονται τους άλλους ανθρώπους όπως τώρα μεταχειρίζονται σήμερα οι άνθρωποι τα ζώα.
Αυτά περιέχονται στο βιβλίο του με τίτλο Homo Deus ο Yuval Noah Harari διδάκτορα στο Τμήμα Ιστορίας του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ.
Σήμερα βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να αντικρίζουμε έναν πολιτισμό άρρωστο και χρεοκοπημένο και ζούμε σε κοινωνίες εξ ίσου άδικες και ειδωλολατρικές όπως η εκείνη της εποχής της γέννεσης του Χριστού.
Βιώνοντας το παγανιστικό μοντέλο ζωής και κοινωνικής οργάνωσης, έχουμε αφήσει στο περιθώριο το μοντέλο της αγαπητικής σχέσης. Επομένως θα γιορτάσουμε και εφέτος Χριστούγεννα χωρίς τον Χριστό.
Όμως δεν πρέπει να αποθαρρυνόμαστε, αλλά να αγωνιζόμαστε για να αλλάξουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο ώστε “όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου” να υλοποιηθεί η επαγγελία του Κυρίου μας για όλη η ανθρωπότητα το “και γενήσεται μια ποίμνη εις ποιμήν” (Ιωαν. Κεφ. Ι΄ στ. 16).
“ Ήδη ο μαύρος και κόκκινος ίππος της Αποκαλύψεως εκτέλεσαν την αποστολή τους. Τώρα είναι η σειρά του λευκού ίππου Του Λόγου του Θεού, ο οποίος “εξήλθε νικών και ίνα νικήσει” (Αποκ. Ιωαν. Κεφ. ΣΤ στ.2 ), όπως είχε γράψει ο αείμνηστος Νίκος Ψαρουδάκης από τα 1953 στο βιβλίο του με τον τίτλο “Κατηγορώ”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου