ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΦΛΕΡΤ ΣΤΟΥΣ ΚΑΓΚΟΥΡΕΣ!!!

 

Αντιφασιστικό φλερτ στους κάγκουρες

Η κάμψη της κοινωνικής τους δυναμικής και η διαφαινόμενη, μικρή έστω, μείωση της μαζικότητας, φαίνεται ότι έχει φέρει τους αντιφασίστες στα πρόθυρα της απόγνωσης. Με αποτέλεσμα να αναζητούν κοινωνικές και πολιτικές προσβάσεις σε κάθε λογής κοινωνική χωματερή του καπιταλισμού, που παλαιότερα τουλάχιστον στηλίτευαν (ή υποδύονταν ότι στηλίτευαν). Το παράδειγμα των τελευταίων μηνών είναι οι κάγκουρες.

Πριν λίγο καιρό αντιφασιστικό εφημεριδάκι δρόμου δικαίωνε εκατό ανήλικους τσόγλανους οι οποίοι έδωσαν -με πρόσχημα ποδοσφαιρικό αγώνα τοπικής κατηγορίας και τάχα για οπαδικούς λόγους- ραντεβού, προκειμένου να «κάνουν την εφηβική τους μαγκιά» σε μια οργανωμένη συμπλοκή, φέροντας διάφορα όπλα (ανάμεσα σε αυτά και μαχαίρια). Το να σκεφτεί ανθρώπινα το ανήλικο ανθρωπoειδές της καγκουριάς είναι κάτι δύσκολο. Αλλά φαίνεται πως δεν σκέφτηκαν ούτε οι «ευαισθητοποιημένοι» στα κοινωνικά ζητήματα αντιφασίστες ότι η χρήση μαχαιριών και όπλων είναι μια ντροπή του ελλαδικού οπαδικού κινήματος λόγω της οποίας, μόλις λίγους μήνες πριν, έχασε την ζωή του ένας (ακόμη) νεαρός οπαδός. Αυτό που προείχε για τους «ευαίσθητους» αντιφασίστες ήταν η απεγνωσμένη προσπάθεια να βρουν πρόσβαση στους κύκλους της καγκουριάς, προκειμένου να ανανεώσουν το μειωμένο έμψυχο δυναμικό τους. Ασχέτως αν οι κάγκουρες συγκροτούν έναν (φαινομενικά απολιτικοποιημένο) κοινωνικό χώρο, που λειτουργεί σαν εισαγωγικό στάδιο στις παραβατικές δομές του φιλελεύθερου καπιταλισμού.

Φαίνεται, πάντως, ότι το φλερτ της antifa προς τους καγκουράκους δεν έχει αποδώσει ακόμη τα αναμενόμενα. Για αυτό η antifa επιμένει. Δεν τα παρατά. Διεκδικεί την καρδιά της καγκουριάς με νέο αφισάκι/εφημεριδάκι δρόμου. Σύμφωνα, λοιπόν, με την τελευταία αφίσα μιας antifa ομάδας, το κράτος είναι αυτό που κάνει λόγο για «συμμορίες ανηλίκων», «ραντεβού θανάτου εφήβων», «ξυλοδαρμούς καθηγητών από μαθητές» κλπ. για να προετοιμάσει μια έξαρση καταστολής. Προφανώς δεν περνά από το άμυαλο κεφάλι των antifa η ιδέα ότι ακόμη και αν είναι όντως αυτός ο στόχος του κράτους, τότε οι συμμορίες ανηλίκων, τα ραντεβού θανάτου και τα υπόλοιπα «ωραία», πρέπει πράγματι να υπάρχουν για να δώσουν στο κράτος την αφορμή να προβεί σε εξάρσεις καταστολής. Αν τα φαινόμενα της εφηβικής αθλιότητας δεν υπήρχαν δεν θα έπιανε εύκολα τόπο η προπαγάνδα.

Επειδή, ασφαλώς, όλες οι προαναφερθείσες παθογένειες υπάρχουν, καλό θα ήταν να σκεπτόμασταν -πέρα από την κριτική στον μεσοπρόθεσμο στόχο του κράτους- τι θα γίνει με τις μάζες της νεολαίας που υιοθετούν αυτές τις εγκληματικές συμπεριφορές.  Ωραία, κύριοι antifa. Το κράτος επιτρέπει ή και πυροδοτεί την εφηβική αθλιότητα της καγκουριάς. Αλλά με αυτούς που πέφτουν στην παγίδα και την υιοθετούν, τι θα γίνει; Θεωρείτε ότι αρκεί η κριτική στην κρατική πρόθεση καταστολής και, κατά τα άλλα, επιχειρείτε να υπερασπιστείτε τους χρήσιμους ηλίθιους που την πυροδοτούν ή και να τους εντάξετε στις συλλογικότητές σας; Αν μη τι άλλο αυτό είναι χοντροκομμένη αντίφαση. Ακόμη και αν η κρατική καταστολή αποκρουστεί, τι προτείνετε να γίνει με τα έφηβα λαμόγια που ληστεύουν καθηγητές, βιάζουν συμμαθήτριες και τις καταγράφουν σε video, μαχαιρώνονται, μετατρέπουν σε γκέτο απομακρυσμένα ή σκοτεινά σημεία του αστικού ιστού και χτυπούν κατά ομάδες μεμονωμένους συμμαθητές τους; Έστω και αν η (σύμφωνα με εσάς) επιχειρούμενη κρατική καταστολή αποφευχθεί, αυτά τα φαινόμενα για κάποιο χρονικό διάστημα θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Πώς λέτε ότι πρέπει να τα διαχειριστεί η κοινωνία; Θα απαντήσετε σε αυτό το ερώτημα ή θα κάνετε μια βολική προσπέραση, πιστεύοντας ότι με το να εντάξετε μερικά λαμόγια στις οργανώσεις σας θα καταφέρετε να θεραπεύσετε το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης των παθογενειών του αμερικανισμού, το οποίο πράγματι επιχειρείται, έπειτα από άνωθεν σχεδιασμούς, μέσω της εφηβικής παραβατικότητας;

Όποιος θέλει στ’ αλήθεια να δώσει πολιτικές απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα πρέπει να μην κρύβεται πίσω από συνθηματολογίες καφενειακού ριζοσπαστισμού. Το πρόβλημα της καγκουριάς και της εφηβικής παραβατικότητας αποτελεί φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης. Εφόσον η παγκοσμιοποίηση προϋποθέτει την μετατροπή των ευρωπαϊκών κοινωνιών σε αντίγραφα της κοινωνίας των ΗΠΑ (μέσω της απώλειας των παραδοσιακών τους γνωρισμάτων, της γενικευμένης μετανάστευσης, την επιβολή της American life style κουλτούρας κλπ) είναι εύλογο να εμφανίζονται στις «πολιτιστικές αποικίες» των Αμερικανών, όπως είναι η ελληνική, φαινόμενα των αμερικανικών παθογενειών.

Η καγκουριά δεν είναι τίποτε άλλο από μια (εκ των πολλών) συντονισμένη, εδώ και δυο δεκαετίες, προσπάθεια των μηχανισμών της αστικοφιλελεύθερης εξουσίας να διαμορφώσουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες στα πρότυπα της αγγλοσαξονικής. Είναι μια ξεκάθαρη απόπειρα να μετατραπούν συγκεκριμένοι αστικοί μας ιστοί σε γκέτο όπως αυτά των αμερικανικών μεγαλουπόλεων. Από την μεριά όσων εναντιωνόμαστε στην παγκοσμιοποίηση το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με την αποδοχή αυτής της «αμερικανιάς» και την υποδοχή των έφηβων σκουπιδιών που την υιοθετούν σε οργανώσεις. Το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί με σκληρή αντίδραση και άμεσο περιορισμό της εμβέλειάς του. Για να συμβεί, όμως, αυτό πρέπει πρώτα να το χαρτογραφήσουμε.  

Το φαινόμενο των εφηβικών συμμοριών φαίνεται ότι υπήρχε σε μια πρώιμη μορφή ήδη στο πρώτο μισό του 20^ου αιώνα, σε χώρες του προηγμένου καπιταλισμού. Ωστόσο μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισε να γενικεύεται και να καθιερώνεται. Ακόμη και στην ΕΣΣΔ, παρά την αυστηρή αστυνόμευση που προϋπέθετε ένα ολοκληρωτικό κράτος, υπάρχουν μαρτυρίες που καταγράφουν εφηβική παραβατικότητα και δράση τέτοιων συμμοριών στην δεκαετία του ’70. Προφανώς και υπήρξε έξαρση του φαινομένου σε όλη την Ευρώπη την δεκαετία του ’80. Όμως, το περιεχόμενο του φαινομένου άλλαξε άρδην μετά το 1991-92 και την έλευση της παγκοσμιοποίησης.

Οι παλαιότερες εφηβικές ομαδώσεις περιλάμβαναν πολλά και διαφορετικά ρεύματα. Ήταν, σε αρκετές περιπτώσεις, συνδεδεμένες με επαναστατικές ιδέες (πχ punks, skinheads κλπ) ή με αντισυμβατικά ρεύματα (πχ. αισθητικός Ρομαντισμός στο heavy metal και ιδεολογικός Ρομαντισμός σε ομάδες μηχανόβιων κλπ). Με την έλευση της παγκοσμιοποίησης το συγκεκριμένο φαινόμενο αποσυνδέθηκε σταδιακά από την πολιτική και την αισθητική των ανατρεπτικών ιδεών του Ρομαντισμού και απορροφήθηκε από την υλιστική, ωμή παραβατικότητα του οργανωμένου εγκλήματος. Το οπαδικό κίνημα μετασχηματίστηκε από μια μαζική σύναξη φανατικών ποδοσφαιρόφιλων σε μια κλειστή, και οργανωμένη με όρους μαφίας, πολυάριθμη κάστα. Τα πεζοδρομιακά κινήματα των ρομαντικών ανατρεπτικών μουσικών τάσεων ξεθώριασαν και σταδιακά έσβησαν. Οι δρόμοι πέρασαν στον έλεγχο συμμοριών απαρτιζόμενων από ανάμικτες αγέλες μεταναστών και ντόπιων, που δεν είχαν κανένα πολιτιστικό ή ιδεολογικό υπόβαθρο και λειτουργούσαν με όρους ελαφριάς παραβατικότητας. Ο εξουσιαστικός νεοφιλελευθερισμός της παγκοσμιοποίησης διαμόρφωσε πλέον ανενόχλητος τα πολιτισμικά όρια των κοινωνιών σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Αλλά η κάθε χώρα ακολούθησε αυτό τον κεντρικό προσανατολισμό με τον δικό της τρόπο.

Στην Ελλάδα η μεγάλη μετάβαση από τον παλιό πεζοδρομιακό βίο στην κυριαρχία καινούριων νεολαιίστικων τάσεων πραγματοποιήθηκε υπό τον σχεδιασμό των ανθρώπων που συγκρότησαν τον πυρήνα εξουσίας την περίοδο των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη. Το rock κίνημα και το «ρομαντικό πεζοδρόμιο» έχασε τις περισσότερες από τις παλιές του δυνάμεις. Η νεολαιίστικη τάση που προώθησε το «σύστημα Σημίτη» (επί εποχής Βαλιανάτου στο Υπουργείο Παιδείας κλπ) ήταν το rave. Μαλακά ναρκωτικά να πλημμυρίζουν τους χώρους των στεκιών της νεολαίας, γελοία ρούχα και κουρέματα σε στυλ αμερικανού πεζοναύτη, ηδονισμός, ηχητική βαβούρα και μουσικό χάος, μια μη σαφώς προσδιορισμένη ελευθεριότητα, κανένα πολιτικό ενδιαφέρον, κανένας προβληματισμός. Αυτά ήταν τα γνωρίσματα του «κύματος» που, με όπλο την ηλεκτρονική ψυχεδέλεια, έγινε ο πολιορκητικός κριός της τότε ελλαδικής εξουσίας στα δρώμενα της νεολαίας. Ωστόσο, ακόμη και εκείνο το παρακμιακό και κατευθυνόμενο στυλ κουλτούρας είχε ένα πολιτιστικό υπόβαθρο. Το rave είχε έναν αισθητικό πυρήνα. Ήταν ακόμη νωρίς για να πετύχει τους στόχους της μια κοινωνική κίνηση που θα κέρδιζε την νεολαία με σημαία της το απόλυτο μηδέν.

Τα χρόνια πέρασαν, το rave αποκαθηλώθηκε μαζί με την κυβέρνηση Σημίτη, άλλες νεολαιίστικες τάσεις ξέβρασε το σύστημα εξουσίας με σκοπό την πολιτισμική διαχείριση της νεολαίας. Μια από αυτές ήταν κι εκείνη της καγκουριάς. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’00 ακούσαμε για πρώτη φορά τον όρο «κάγκουρας». Η συγκεκριμένη λέξη χαρακτήριζε τον νέο που ζούσε στην Ελλάδα και ντυνόταν με ολόσωμες φόρμες, κουρευόταν σαν Αμερικανός πεζοναύτης -ή επέλεγε πολύ κοντά κουρέματα που αποκάλυπταν όση ασχήμια μπορούσαν να διαθέτουν αλλόκοτα πρόσωπα, στις ματιές των οποίων αντανακλούσε η κουλτούρα της ψευτομαγκιάς-, οδηγούσε μηχανάκια μικρού κυβισμού, έκανε χρήση φτηνών ναρκωτικών και δήλωνε, με περίσσευμα βλακείας, ότι δεν διέθετε κανένα πολιτιστικό υπόβαθρο, ότι στην μουσική «άκουγε απ’ όλα», ότι δεν ταυτιζόταν με κανένα νεολαιίστικο κίνημα (πολιτικό, μουσικό ή άλλο) και ότι του άρεσε να ανταλλάσει γροθιές, άνευ σημαντικών λόγων, με διάφορους ομοίους του. Αν μη τι άλλο πρόκειται για ένα από τα φαινόμενα ύστατης κατάντιας στην οποία μπορεί να οδηγήσει ορισμένους από τους πλέον ανόητους νέους που ζουν στην γεωπολιτική του επικράτεια ο δυτικός νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός. Ωστόσο, αρχικά δεν του δόθηκε ιδιαίτερη σημασία. Τόσο γιατί η τάση της καγκουριάς δεν ήταν εξαρχής ισχυρή στην ελληνική νεολαία όσο και γιατί είναι σύνηθες φαινόμενο η ελλαδική κοινωνία να κουκουλώνει νεανικές παθογένειες με το πρόσχημα ότι «έχουμε να κάνουμε με παιδιά».

Στην πάροδο του χρόνου αυτή η γκροτέσκα τάση επιβίωσε πανευρωπαϊκά, σε αντίθεση με άλλα, σύγχρονά της, ρεύματα της νεολαίας (όπως το Emo, για παράδειγμα, που μολονότι ήταν σύγχρονο της καγκουριάς έσβησε μετά από λίγα χρόνια). Ώσπου, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, φτάσαμε στα έτη των μνημονίων και την δεκαετία του 2010. Στην δύσμοιρη πατρίδα μας, μετά το ξεθύμασμα των κινητοποιήσεων της τελευταίας γενιάς πολιτικοποιημένων ανθρώπων, κατά τα έτη 2011-12, και ιδίως μετά το ξεπούλημα του αντιμνημονιακού αγώνα από τα ρετάλια της Αριστεράς του Τσίπρα, η χώρα έμεινε αβοήθητη στην επέλαση της πλέον αβυσσαλέας, χυδαίας και διαλυτικής νεοφιλελεύθερης αλητείας. Θεωρώ ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η καγκουριά ενδυναμώθηκε σε βαθμό που να αποτελεί σήμερα την μονοκρατορικά ισχυρότερη τάση της νεολαίας.

Οι κάγκουρες είναι οι νέοι που θέλει ο κάθε Μητσοτάκης. Πολιτικά αναίσθητοι, ανίκανοι να σκεφτούν στα πλαίσια του μέσου όρου της ανθρώπινης νοημοσύνης, κυνικά αδιάφοροι για τα κοινωνικά δρώμενα που δεν τέμνουν τον μικρόκοσμό τους, συχνά ναρκομανείς αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό ώστε να χάνουν την επαφή με το κάθε «must» του αστικοφιλελεύθερου life style, ικανοί να ασκούν βία, ενάντιοι στην woke κουλτούρα της νέας Αριστεράς. Είναι χρήσιμοι για την αναπαραγωγή των οικονομικών εργασιών του μαύρου χρήματος της μαφίας. Απαραίτητοι για την αποσάθρωση των τελευταίων εθνικών υπολειμμάτων της κοινωνίας μας, καθώς αποτελούν πολυεθνικό crew που φιλοξενεί πλήθος νεαρών μεταναστών. Αναγκαίοι για την πολιτική επιβίωση του ζωώδους νεοφιλελευθερισμού χωρίς νεολαιίστικες επαναστατικές παρεκτροπές. Είναι, στην πραγματικότητα, μια φαινομενικά αποπολιτικοποιημένη, άτυπη νεολαία των καπιταλιστών πολιτικών.

Κατά τα τελευταία χρόνια η καγκουριά της Ελλάδας συνοδεύτηκε, σε μεγάλο βαθμό, και από την ηχητική τάση του τραπ (χρησιμοποιώ τον όρο «ηχητική» γιατί θεωρώ προσβολή να αποδώσω τον όρο «μουσική» σε αυτή την ηχορύπανση). Αν μη τι άλλο, ο κύριος Πάρης Κασιδόκωστας με την δισκογραφική του εταιρεία φρόντισε να υποστηρίξει αφειδώς το τραπ. Με αποτέλεσμα να διαχυθεί στην νεολαία μέσα από τους στίχους και το στυλ αυτού του ρεύματος η κουλτούρα και η νοοτροπία των αμερικανικών γκέτο. Ανθρωπόμορφα σκουπίδια που εξηγούν μέσω των στίχων τους πώς κάνουν εμπόριο ναρκωτικών και γιατί ονειρεύονται να βυθιστούν στον αμερικανικό υλισμό του κακόγουστου πλούτου μέσα από την ανομία και το έγκλημα, φιγουράρουν σε ακριβοπληρωμένα video clip, σε εκπομπές life style και σε κοσμικές εκδηλώσεις. Προφανώς οι κάγκουρες αποτελούν ορισμένους από τους πλέον θετικούς δέκτες αυτής της επικοινωνιακής καταιγίδας. Όπως ο Σημίτης γιγάντωσε το rave έτσι και ο πιο γνήσιος εκ των διαδόχων του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μέσα σε πέντε χρόνια εξαφάνισε το rock και γιγάντωσε το τραπ της καγκουριάς ως τάση της εν Ελλάδι νεολαίας.

Όταν πριν κάποια χρόνια το χαϊβάνι που ονομάζεται Αλέξης Τσίπρας έδωσε δικαίωμα ψήφου στους μαθητές, βασίστηκε στο παλιό δεδομένο ότι οι νέοι ψήφιζαν ανατρεπτικά κόμματα, αριστερά ή και εθνικιστικά. Κάποιοι αφελείς του εθνικιστικού χώρου που ονειρεύονταν βουλευτικά έδρανα είχαν σχολιάσει, μάλιστα, στο ιστολόγιό μας ότι μακροπρόθεσμα θα έβγαινε κερδισμένος και ο δικός μας πολιτικός χώρος από αυτή την απόφαση. Ήταν τόσο ηλίθιοι όλοι τους, αριστεροί και ακροδεξιοί, που πίστεψαν ότι ο Μητσοτάκης, ο Κώστας Σημίτης, ο Τζέφρυ Πάιατ, ο Τσούνης και το υπόλοιπο φιλελεύθερο σκυλολόι θα επέτρεπε να συμβεί κάτι τέτοιο. Οι μηχανισμοί του συστήματος εξουσίας δεν χρειάστηκαν παρά πέντε χρόνια για να κάνουν την καγκουριά κυρίαρχη τάση της νεολαίας και να ισοπεδώσουν τους εκλογικούς υπολογισμούς αριστερών και ακροδεξιών. 

Πέρα, πάντως, από τον πολιτικό και τον αισθητικό σχεδιασμό της εξουσίας που πριμοδοτεί την καγκουριά, υπάρχει και ένας οικονομικός. Αν συζητήσετε με έναν υποστηρικτή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής ηγεμονίας, -ακαδημαϊκό, δημοσιογράφο, πολιτικό- θα σας πει ότι η αγορά δεν ενδιαφέρεται για τους επαγγελματικούς προσανατολισμούς μεγάλου μέρους της ελληνικής νεολαίας. Η αγορά στην Ελλάδα δεν θέλει κοινωνικούς επιστήμονες. Δεν θέλει επιστήμονες, γενικά. Χρειάζεται εργατικά χέρια που να δουλεύουν χωρίς να διαμαρτύρονται, με μισθούς 350 ευρώ, σε θέσεις χαμηλής υπαλληλικής ιεραρχίας. Τα εργατικά πόστα στην χώρα μας τα καταλαμβάνουν σταδιακά οι μετανάστες ενώ οι επιτελικές εργασιακές θέσεις προορίζονται μεσοπρόθεσμα για τους ξένους (κατά προτίμηση Ευρωπαίους) επιστήμονες ή είναι καπαρωμένες από στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και άλλων αστικών κομμάτων. Συνεπώς, σύμφωνα με τους θιασώτες του φιλελευθερισμού, ένα μεγάλο μέρος της νέας γενιάς πρέπει να προσανατολιστεί επαγγελματικά σε χαμηλές υπαλληλικές ή σε καθαρά εργατικές επαγγελματικές θέσεις. Γεγονός που, ίσως, δεν είναι άσχετο με το ανέβασμα των βάσεων στις πανελλαδικές εξετάσεις για την είσοδο των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η Κεραμέως μάλλον δεν αποφάσισε να δυσκολέψει την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση τυχαία.

Προφανώς, ορισμένοι θα πουν ότι με το παλαιότερο σύστημα, εφόσον οι βάσεις εισαγωγής ήταν χαμηλές, υποβαθμιζόταν η αξία των πανεπιστημίων γιατί αναγκάζονταν να υποδεχτούν φοιτητές που μπορεί να μην άξιζαν την ανάδυση στην βαθμίδα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Από την άλλη, εμείς θα απαντήσουμε ότι η είσοδος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έδινε την ευκαιρία σε πολλούς νέους να έρθουν σε επαφή με το μοναδικό περιβάλλον στο οποίο μπορεί να διαμορφωθεί ένα σοβαρό μορφωτικό υπόβαθρο στην Ελλάδα. Ασφαλώς, θα ήταν δύσκολο -εάν όχι απίθανο- αυτοί οι νέοι να γίνουν κάγκουρες.   

Η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου εκ μέρους του εθνικιστικού χώρου, αν θέλουμε να μιλάμε για αληθινό εθνικισμό και όχι για ακροδεξιές ρέπλικες, πρέπει να είναι μετωπική. Οι αντιφασίστες θέλουν να προσεγγίσουν τους τσόγλανους γιατί ποντάρουν στο πολυφυλετικό υπόβαθρο της καγκουριάς. Οι ακροδεξιοί μπορούν, επίσης, να τους προσεγγίσουν εστιάζοντας στην επιθετική κουλτούρα των καγκουραίων που είναι αντίθετη στην woke παρλάτα των αριστερών. Επιπλέον οι ακροδεξιοί έχουν ως κοινό αισθητικό σημείο αναφοράς με τους κάγκουρες τον έγκλειστο αρχηγό τους, η εμφάνιση του οποίου αντανακλά απόλυτα την εικόνα της καγκουριάς. Ωστόσο, αντιφασίστες και ακροδεξιοί, δεν αντιλαμβάνονται αμφότεροι ότι το συγκεκριμένο φαινόμενο παράγει την νεολαία που χρειάζεται η σύγχρονη φιλελεύθερη Δεξιά. Μίσος για την τρυφηλή woke ατζέντα, χυδαία επιθετικότητα κακομαθημένων εφήβων που μένει σχεδόν ανέγγιχτη απ’ τον νόμο, νοητικός ακρωτηριασμός της κριτικής ικανότητας, τραπ ιδεολογία και πολυεθνική ανθρωπολογική σύνθεση, μας βγάζουν στη σούμα μια λούμπεν, φαινομενικά αποπολιτικοποιημένη, κοινωνική μάζα της καπιταλιστικής Δεξιάς.

Η κοινωνική αυτή μάζα δεν διαφέρει σε τίποτα από την ελίτ του αστικού φιλελευθερισμού όσον αφορά τους στόχους και τις αντιλήψεις περί της ζωής. Διαφέρει μόνο στο ότι επιδιώκει να ζήσει το αγοραίο καπιταλιστικό όνειρο με παραβατικές μεθόδους, σε αντίθεση με την ελίτ που έχει διαμορφώσει στα μέτρα της τις «νόμιμες» οδούς. Η λούμπεν πολυεθνική βρωμόφαρα των συμμοριών της εποχής μας δεν μπορεί, ασφαλώς, να μετασχηματιστεί σε επαναστατικό κοινωνικό υποκείμενο, αντιφασιστικό ή εθνικιστικό. Μεμονωμένα μέλη της μπορούν. Αλλά θα πρέπει πρώτα να αποκηρύξουν την καγκουριά και τις προϋποθέσεις της για να ενταχθούν σε πολιτικά κινήματα. Ωστόσο, οι αντιφασίστες δεν τους γλείφουν με αυτό τον σκοπό. Θέλουν απλώς να αγκαλιάσουν το φαινόμενο ως έχει για να το στρέψουν κατά του εθνικισμού. Το ίδιο και οι ακροδεξιοί αλλά με αντίστροφο προσανατολισμό. Οι αληθινοί εθνικιστές, όμως, πρέπει να κάνουμε κάτι άλλο.

Η ολοένα και μεγαλύτερη έξαρση της βίας των έφηβων σκουπιδιών έχει αρχίσει να πυροδοτεί αντανακλαστικά φόβου σε μέχρι πρότινος αδρανή κοινωνικά στρώματα. Αυτό είναι το όπλο της νεοφιλελεύθερης εξουσίας. Οι εργαζόμενοι να είναι φοβισμένοι μήπως χάσουν τις δουλειές τους, λόγω της ανεργίας. Ηλικιωμένοι, μεσήλικες και ορισμένοι πιτσιρικάδες να είναι φοβισμένοι μήπως πέσουν θύματα της εγκληματικότητας. Το έθνος σύσσωμο να είναι φοβισμένο μήπως μας επιτεθεί η Τουρκία ή μήπως μας αποβάλουν από τους υπερεθνικούς δυτικούς οργανισμούς και από την ζώνη του ευρώ. Εκείνοι που δεν φοβούνται τίποτα είναι οι μαλθακοί ανόητοι των νεαρών ηλικιών, που ενδιαφέρονται μόνο για το life style, και οι μαφίες των μεταναστών (ιδίως η τουρκαλβανική) που απολαμβάνουν την ασυδοσία να εγκληματούν κατά των Ελλήνων και των εργατικών ομοεθνών τους.

Όμως κάποιες φορές αυτή η ζωή μέσα στον φόβο που μας προσφέρει η φιλελεύθερη δημοκρατία γεννά την αγανάκτηση. Είναι μια καλή ευκαιρία οι εθνικιστές να δείξουμε πολιτική φροντίδα σε αυτή την αγανάκτηση, όποτε ξεσπά, προκειμένου να κάνουμε τον μέσο αδρανή Έλληνα να αποκτήσει ενδιαφέρον για την πολιτική. Να καταλάβει ότι αν δεν γίνει πολιτικά ενεργός ο κάθε Μητσοτάκης θα διαμορφώσει συνθήκες διάλυσης όχι μόνο του ελληνικού κράτους αλλά και της ίδιας της άμεσης καθημερινότητας των Ελλήνων. Η κίνηση ομάδας γονιών να οργανώσουν ομάδα περιφρούρησης γύρω από τον ηλεκτρικό σταθμό της Κηφισιάς που πραγματοποιήθηκε πριν λίγο καιρό ήταν ένα καλό παράδειγμα. Αν γίνει ένας σωστός συντονισμός μπορούν να σχηματιστούν αλλεπάλληλες ομάδες περιφρούρησης σε διάφορους δήμους, να προκύψουν κινητοποιήσεις και γιατί όχι να οργανωθούν δημοτικές κινήσεις που θα μπορούν να λάβουν μέρος σε δημοτικές εκλογές.  Με την προϋπόθεση, ασφαλώς, οι κινήσεις αυτές να μην εξαντληθούν στο θέμα της επιθετικότητας των κάγκουρων και των αντιφασιστών αβανταδόρων τους αλλά να αποκτήσουν ένα ευρύτερο εθνοκεντρικό και αντιφιλελεύθερο περιεχόμενο. Έστω και αν το γελοίο κόμμα της Χρυσής Αυγής με τον τενεκέ αρχηγό του φρόντισαν ώστε να αμαυρωθεί η ιδέα της κοινωνικής περιφρούρησης πριν λίγα χρόνια. Η ασυδοσία της φιλελεύθερης εξουσιαστικής αλητείας θα προσφέρει διαρκώς την ευκαιρία προκειμένου να φανεί η αξία των πολιτικών λύσεων που προτείνει ο εθνικισμός. Το ζήτημα είναι να μην την χάσουμε.    

 

https://flefalo.blogspot.com/