Γράφει ο ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
Ένα πρωτοφανές οικονομικό και κυρίως, κοινωνικό φαινόμενο, που αποτελεί μια σαφή πολιτική και ιδεολογική επιλογή και έναν αντίστοιχο πολιτικό και ιδεολογικό χαρακτήρα και περιεχόμενο και ακολουθήθηκε, με επιμονή και με εξωοικονομικά κριτήρια, είναι που θα εξετάσω στο σημερινό δημοσίευμα, το οποίο αφορά την κυριολεκτική, περίπου, εξαφάνιση του φαινομένου της φτώχειας, στην σύγχρονη κινέζικη κοινωνία.
Πράγματι η κινεζική ηγεσία και η κινεζική οικονομία, υπό την καθοδήγηση της κομματικής γραφειοκρατίας του Πεκίνου, κατάφερε, από το 1990, που εντάχθηκε, στην διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, από την αμερικανική ηγεσία, να μειώσει, δραστικά, την φτώχεια, από τα 683 εκατομμύρια ανθρώπων, που ήσαν φτωχοί, το 1990, στα 208 εκατομμύρια, το 2005 και περίπου, τώρα, πλέον, σήμερα, έχει επιτύχει το ηράκλειο, το ιλιγγιώδες κατόρθωμα να μηδενίσει - το 2019, η CIA το υπολόγιζε, στο 0,6% του γενικού πληθυσμού -, περίπου, την φτώχεια, στην χώρα αυτή. Και αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί και να χαρακτηριστεί, ως κάτι το δευτερεύον.
Κατά την γνώμη μου, αλλά και αντικειμενικά, παρατηρώντας αυτό το γεγονός, το επίτευγμα της εξάλειψης της φτώχειας, σε μια οικονομία, όπου το, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ πλησιάζει τα 20.000 δολάρια (σε έναν πληθυσμό 1,413 δισεκ. ανθρώπων και ένα ΑΕΠ, πλησίον και ίσως, ανώτερου των 25 τρισεκ. δολαρίων, που καθιστά την Κίνα, ως την πρώτη οικονομία, στον κόσμο), μετρούμενα, σε μονάδες ισοδυναμίας της αγοραστικής δύναμης, είναι όχι, μόνο, πρωτεύον, αλλά είναι, ιστορικά, πρωτοφανέρωτο και πιστώνεται, φυσικά, στην κινεζική ηγεσία και στο ιδιότυπο μαρξιστικό λενιστικό μοντέλο διοίκησης, διαχείρισης και υπολογιστικού προσδιορισμού των μακροοικονομικών μεγεθών της χώρας, σε ένα, εν τω βάθει των δεκαετιών, μακροπρόθεσμο επίπεδο, που, φυσικά, είχαν οι μακροπρόθεσμοι αυτοί υπολογισμοί, ως κεντρικό στόχο και αταλάντευτο προσανατολισμό, την εξάλειψη της φτώχειας, στην Κίνα.
(Και μια απαραίτητη διευκρίνιση : Οι Ισοτιμίες Αγοραστικής Δύναμης μπορούν να χρησιμοποιηθούν, ανάμεσα στα άλλα, στην μετατροπή των δαπανών, από το κάθε εγχώριο νόμισμα, σε ένα κοινό νόμισμα (Purchasing Power Parity Standard, PPS), το οποίο εξομαλύνει και εξαφανίζει τις διαφορές του επιπέδου τιμών, μεταξύ των χωρών. Έτσι, είναι δυνατή η μετατροπή των δαπανών των εθνικών λογαριασμών των διαφόρων χωρών, σε συγκρίσιμα μεγέθη. Έτσι, μέσω των ΙΑΔ, είναι δυνατή η σύγκριση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ), όπως και του, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ, χωρίς η σύγκριση να επηρεάζεται, από τις διαφορές, στο επίπεδο των τιμών, μεταξύ των χωρών αυτών).
Αυτό, που επετεύχθη, προφανώς, αποτελεί εξωοικονομικό στόχο και στοιχείο, προσδιοριζόμενο, από την κομμουνιστική ιδεολογία του καθεστώτος.
Εάν το καθεστώς είχε άλλον χαρακτήρα, δηλαδή ένα άλλο πολιτικοϊδεολογικό περιεχόμενο, η φτώχεια θα είχε χρησιμοποιηθεί, ως οικονομικό εργαλείο, για μια στρεβλή οικονομική ανάπτυξη, η οποία θα μπορούσε να είναι και προβληματική, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, σε άλλες περιοχές του πλανήτη, όπου τα μοντέλα διοίκησης και οικονομικής διαχείρισης είναι, εντελώς, διαφορετικά και αποκεντρωμένα, όπως συμβαίνει, δηλαδή, στην νότια Ασία και στην υποσαχάρια Αφρική, το αποτέλεσμα είναι, όχι να μειώνεται η φτώχεια, έστω με αργούς ρυθμούς, αλλά, αντίθετα, όλες αυτές τις δεκαετίες, που έχουν παρέλθει, από την εποχή της έναρξης της παγκοσμιοποίησης, η φτώχεια, σε αυτές τις περιοχές, έχει παρουσιάσει αξιοσημείωτη αύξηση, στα επίπεδα των 600.000.000 ανθρώπων, στην νότια Ασία και των 450.000.000 ανθρώπων, στην υποσαχάρια Αφρική και πέραν αυτών, ειδικότερα, στην Συρία, στο Ιράκ, στην Υεμένη και στην Λιβύη.
Σε πολλούς φαίνεται, ως ιδιοτροπία και αντιμετωπίζεται, ως περίεργο φαινόμενο. Δεν είναι, ούτε ιδιοτροπία, ούτε η περίεργο φαινόμενο, αν και οι ιδιαιτερότητες, σε κάθε περίπτωση, είναι υπαρκτές αλλά αποτελούν μέρος του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας, που έχει καπιταλιστικό χαρακτήρα με ό,τι αρνητικό μπορεί να σημαίνει αυτό.
Αυτό, που είναι χαρακτηριστικό, στην ιδιότυπη μαρξιστική λενινιστική “Λαϊκή Δημοκρατία” της Κίνας του κεντρικού οικονομικού σχεδιασμού, τον οποίο η άρχουσα τάξη της χώρας αυτής, ονομάζει, με κατασκευάζοντας και χρησιμοποιώντας έναν “επιστημονικό” όρο, ως «σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς», που, στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτε άλλο, από ένα, ιδιότυπο οικονομικό μοντέλο, ως μια σύγχρονη παραλλαγή της εφαρμοσμένης μαρξιστικής λενινιστικής ιδεολογίας, η οποία, στην πράξη, είναι μια μορφή του γραφειοκρατικού κρατικού καπιταλισμού της Ανατολής, που όσο και αν κάποιοι το ταυτίζουν, με το δυτικό γραφειοκρατικό καπιταλιστικό μοντέλο, αυτό, που συμβαίνει, είναι ότι, το κινέζικο οικονομικό μοντέλο, έτσι όπως το περιέγραψα, έχει τις πολύ σημαντικές ιδιοτυπίες και ιδιαιτερότητές του, οι οποίες, πραγματικά, διαποτίζονται, από την πολιτική ιδεολογία του καθεστώτος και τον χαρακτηριστικό κομματικό χαρακτήρα της διοίκησης και του κεντρικού κρατικού σχεδιασμού της κινεζικής οικονομίας.
Αυτό το μοντέλο έχει αποδειχθεί αποδοτικό και κατά την γνώμη μου, το κυριότερο και βασικότερο επίτευγμά του είναι η εξαφάνιση της φτώχειας, ως κοινωνικού και οικονομικού φαινομένου του σύγχρονου γραφειοκρατικού κρατικού καπιταλισμού.
Πολύ θα ισχυριστούν και δεν θα έχουν άδικο ότι είναι η ένταξη της Κίνας, στην παγκοσμιοποίηση, που οδήγησε, σε αυτό το πρωταρχικό, βασικό και ουσιώδες φαινόμενο της εξάλειψης της φτώχειας, στην χώρα αυτή.
Δεν θα διαφωνήσω. Αλλά δεν είναι αυτό η κυριότερη αιτία, για την εξάλειψη της φτώχειας στην Κίνα.
Η παγκοσμιοποίηση, κάλλιστα, θα μπορούσε να συνυπάρχει, με έναν μεγάλο (μεγαλύτερο ή μικρότερο) μέγεθος της φτώχειας, στην χώρα αυτή, αλλά αυτό δεν συνέβη, επειδή η κινεζική ηγεσία δεν εισήλθε, στην διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, με τους όρους των παγκοσμιοποιητών - της Ουάσινγκτων και των πολυεθνικών επιχειρήσεων δηλαδή -, αλλά με τους όρους τους δικούς της.
Η κινεζική εκδοχή της «Διεθνούς».
Αυτή είναι η αιτία της, περίπου, εξαφάνισης της φτώχειας, στην Κίνα.
Και αυτό οφείλεται, στην ιδιοτυπία, δηλαδή στον μαρξιστικό λενινιστικό ιδεολογικό προσανατολισμό και πολιτικό προσανατολισμό του κυβερνώντος Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας.
Χωρίς αυτόν τον πολιτικοϊδεολογικό προσανατολισμό, η φτώχεια, στην Κίνα, θα ήταν, σήμερα, ένα σημαντικό μέγεθος, εάν και εφόσον, η χώρα θα είχε καταφέρει να μείνει ενωμένη, κάτω από την ηγεσία των Εθνικιστών του Κουομιντάνγκ και του Τσανγκ Καϊσέκ το 1949, στον δεκαετή εμφύλιο πόλεμο, εάν ηττώντο οι Κομμουνιστές του Μάο Τσετούνγκ.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε βέβαια ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας έχει αναφορά στον μαρξισμό - λενινισμό (και στον Ιωσήφ Στάλιν) και διέπεται, από την κλασική λενινιστική διοικητική αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Το ανώτατο όργανο του ΚΚΚ είναι η Εθνική Συνέλευση, αν καθ η Κεντρική Επιτροπή είναι το οργανο, που την υποκαθιστά, αλλά επειδή η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος συνεδριάζει, μόνον, μία φορά το κάθε έτος, τα καθήκοντα και οι αντίστοιχες αρμοδιότητες ασκούνται από το Πολιτικό Γραφείο και την βοηθητική Μόνιμη Επιτροπή.
Εξ ορισμού, ο, εκάστοτε, ηγέτης του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος κατέχει τις θέσεις του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΚ, του Προέδρου της Κεντρικής Στρατιωτικής Επιτροπής (αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ονομαζόμενος, ως Κινεζικός Λαϊκός Απελευθερωτικός δεν είναι ένα απλό κρατικό στρατιωτικό σώμα, αλλά αποτελεί το ένοπλο τμήμα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας) και του προέδρου του κράτους, που είναι εθιμοτυπικός και έτσι ο Γενικός Γραματεας του ΚΚΚ παίζει κεντρικό και καθοριστικό ρόλο, στο λενινιστικό μοντέλο της συγκεντρωτικής διοίκησης του κόμματος και του κράτους, το οποίο, αποτελεί το “λάφυρο” και το εργαλείο του ΚΚΚ, ενώ το κινεζικό Σύνταγμα εμμένει στον μαρξισμό-λενινισμόν, τον Μάο Τσετούνγκ, το “σοσιαλισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά” και την θεωρία του Ντενγκ Ξιαοπίνγκ.
Το ΚΚΚ δεν κρύβει και δεν μυστικοποιεί την θέση του και την κατάσταση, στην οποια βρίσκεται η κινεζική κοινωνία, όπως συνέβαινε, στην αλήστου μνήμης “Σοβιετική Ενωση”. Το καθεστώς χρησιμοποιεί την λέξη “σοσιαλισμός”, για να περιγράψει, στην κινεζική κοινωνία, τον εαυτό του, εξηγεί, επισήμως, ότι η χώρα βρίσκεται, στο αρχικό πρώιμο στάδιο της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή, σε ένα αναπτυξιακό στάδιο παρόμοιας φύσεως με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, όπου κυριαρχεί, ως εφαρμοσμένη οολιτικη, ο ρεαλισμός της βασικής αρχής, που το κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα ορίζει «η Πρακτική είναι το μοναδικό Κριτήριο για την Αλήθεια», αφού το προηγούμενο στάδιο του σταλινικού μοντέλου οικονομικής συγκρότησης της χώρας, δηλαδή η, πλήρως, κρατικοποιημένης οικονομίας κρίθηκε, ως - προσωρινά, έστω -, οικονομικά, ανεπαρκώς, αποτελεσματική.
Φυσικά, έστω και με ρήγματα, η κινεζική κοινωνία παραμένει να αποτελεί ένα ολοκληρωτικό μοντέλο.
Αλλά θα ήταν σφάλμα να αρνηθούμε τα επιτεύγματα, τα οποία έχει κατορθώσει να επιτύχει.
Και φυσικά, το κυριότερο όλων είναι η επιτυχής καταπολέμηση της φτώχειας. Κάτι, που στην παγκόσμια ιστορία, από το μακρινό παρελθόν, μέχρι σήμερα, δεν είχε επιτευχθεί, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και στις χώρες του αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλισμού της Δύσης, υπάρχει, πάντα, ένα όχι ασήμαντο ποσοστό των πληθυσμών των χωρών που αναπτυγμένου δυτικού καπιταλισμού, το οποίο βρίσκεται, κάτω από τα όρια της φτώχειας, έχοντας υπόψη ότι τα δεδομένα της Παγκόσμιας Τράπεζας, για τα παγκόσμια επίπεδα φτώχειας, ορίζονται μετρώντας τους ανθρώπους, που ζουν, με λιγότερο από 1,25 αμερικανικά δολάρια - υπολογισμένα, σε μονάδες ισοδυναμίας της αγοραστικής δύναμης - την ημέρα.
Αυτή είναι η αλήθεια και δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε, ούτε, άλλωστε, είναι και σωστό.
https://tassosanastassopoulos.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου