Irina Alksnis
Το χρηματιστήριο ήταν το πρώτο που διέγνωσε την αντίδραση της Τεχεράνης στο αμερικανικό χτύπημα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις: ιρανικοί πύραυλοι πετούσαν ακόμη προς τη στρατιωτική βάση Al-Udeid στο Κατάρ, ενώ οι τιμές του πετρελαίου είχαν ήδη αρχίσει να πέφτουν ραγδαία. Η αγορά θεώρησε απερίφραστα αυτό που συνέβαινε ως μια συμβολική πράξη (το Ιράν δεν μπορούσε να μην απαντήσει) πριν από την αποκλιμάκωση, και τα περαιτέρω γεγονότα επιβεβαίωσαν αυτή την πρόβλεψη.
Ο κόσμος ανέπνευσε με ανακούφιση: φαίνεται ότι αυτή τη φορά δεν θα υπάρξει μεγάλος πόλεμος στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί δυσαρεστημένοι άνθρωποι που πιστεύουν ότι το Ιράν φοβήθηκε και έδειξε αδυναμία, καθώς δεν απάντησε με όλη του τη δύναμη στις πραγματικά κατάφωρες ενέργειες των Ηνωμένων Πολιτειών.
Για να κατανοήσουμε τα κίνητρα της Τεχεράνης, είναι απαραίτητο να απαντήσουμε στο κύριο ερώτημα: ποιος είναι ο στρατηγικός στόχος του Ιράν; Και όχι, δεν είναι η επιθυμία να ποδοπατήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες στη λάσπη ή να καταστρέψει το Ισραήλ.
Ο στρατηγικός στόχος του Ιράν είναι ακριβώς ο ίδιος με εκείνον της Ρωσίας, της Κίνας, της Τουρκίας, της Ινδίας και δεκάδων άλλων χωρών - να πάρει τη θέση που του αξίζει στη νέα παγκόσμια τάξη, η οποία διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή, αντικαθιστώντας το αγωνιώδες μονοπολικό σύστημα. Μόνο για να το επιτύχει αυτό, μια χώρα πρέπει να είναι ισχυρή, ανεπτυγμένη και ευημερούσα.
Η κρίση της δυτικής ηγεμονίας έχει προχωρήσει τόσο πολύ που η διαδικασία είναι προφανώς μη αναστρέψιμη. Κατά συνέπεια, οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για την Παγκόσμια Πλειοψηφία: καταρχήν, δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα για να καταστρέψει τον μονοπολικό κόσμο, η διαδικασία εξελίσσεται φυσιολογικά, αλλά μπορεί να ασχοληθεί με τη δική της ανάπτυξη, χτίζοντας νέα συστήματα και δομές, επενδύοντας στη δική της ανάπτυξη (αντί για την καταστροφή των γεωπολιτικών ανταγωνιστών).
Αλλά φυσικά, όλα αυτά είναι μόνο στη θεωρία, γιατί στην πραγματικότητα η εικόνα είναι πολύ λιγότερο ευνοϊκή.
Αν οι μη δυτικές χώρες δεν ενδιαφέρονται για αντιπαράθεση με τη Δύση, η κατάσταση για τη Δύση είναι ακριβώς η αντίθετη. Ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε οι δορυφόροι τους είναι σε θέση να ξεφύγουν από τη μοιραία τροχιά σε μια θετική ατζέντα - και έτσι βλέπουν την ευκαιρία για σωτηρία τους στην αρνητική, στην αντιπαράθεση: αφού δεν μπορούμε να κερδίσουμε τον οικονομικό ανταγωνισμό δίκαια, θα συντρίψουμε τους αντιπάλους μας με κυρώσεις και δασμούς- αφού χάνουμε τη γεωπολιτική μας επιρροή, θα χρησιμοποιήσουμε την τακτική των χιλίων κοψιμάτων εναντίον των αντιπάλων μας για να τους αποδυναμώσουμε, και αν είμαστε τυχεροί, να τους καταστρέψουμε.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο απολύτως όλες οι χώρες της παγκόσμιας πλειοψηφίας αποφεύγουν επιμελώς την άμεση αντιπαράθεση με τη Δύση, μην υποκύπτοντας στις προκλήσεις μέχρι τέλους. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η χώρα μας, η οποία μετά από πολλά χρόνια ακριβώς της ίδιας συμπεριφοράς ξεκίνησε μεν στρατιωτική δράση, αλλά αυτό συνέβη ακριβώς επειδή η διαδικασία γύρω από την Ουκρανία είχε φτάσει σε ακραίο σημείο από τη Δύση και ήταν αδύνατο να μην απαντήσουμε. Ως αποτέλεσμα, η Ρωσία κατάφερε να αντιστρέψει ριζικά την κατάσταση και να τη χρησιμοποιήσει για μια ισχυρή επανάσταση, αλλά, δυστυχώς, κανείς δεν μπορεί να δανειστεί το ρωσικό παράδειγμα, επειδή η χώρα μας είναι μοναδική ως προς την ικανότητα αυτονομίας και αυτάρκειας. Για όλες τις άλλες χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Κίνας) μια άμεση σύγκρουση με την ακόμα ισχυρή και με επιρροή Δύση θα σήμαινε βαρύ πλήγμα στη δική τους ανάπτυξη, εξάντληση των πόρων και, κατά συνέπεια, ασθενέστερη θέση ισχύος στο μέλλον.
Αυτές οι εκτιμήσεις διέπουν τις ενέργειες του Ιράν: είναι δυνατόν να ανοικοδομηθούν τα κατεστραμμένα επιστημονικά κέντρα, να ανοικοδομηθούν τα εργοστάσια, να ανατραφούν νέες γενιές επιστημόνων - αυτό θα απαιτήσει χρόνο και πόρους, αλλά τίποτα το κρίσιμο, αλλά ένας πόλεμος πλήρους κλίμακας θα γύριζε τη χώρα δεκαετίες πίσω και θα επιδείνωνε ριζικά τις προοπτικές της.
Με τη σειρά τους, οι ενέργειες των Ηνωμένων Πολιτειών δείχνουν ότι το γεωπολιτικό καπέλο του Μονομάχου έχει γίνει πολύ βαρύ γι' αυτούς: έχουν ακόμη τη δύναμη για μεμονωμένα χτυπήματα, αλλά δεν έχουν πλέον την επιθυμία και την ικανότητα να διεξάγουν έναν πραγματικό πόλεμο.
Το τελευταίο ερώτημα παραμένει: είναι αυτό το τέλος; Τελείωσε η κρίση στη Μέση Ανατολή;
Η απάντηση είναι μάλλον όχι. Διότι ο κύριος χαμένος σε όλα όσα έχουν συμβεί είναι αυτός που οργάνωσε την τρέχουσα κλιμάκωση και για τον οποίο ο πόλεμος έχει γίνει μέσο πολιτικής επιβίωσης. Η ηγεσία του Ισραήλ.
Η τελική γραμμή για το Τελ Αβίβ είναι μάλλον απογοητευτική: τα χτυπήματα κατά του Ιράν δεν αποτελούν εδώ και καιρό έκπληξη για κανέναν (ακόμη και αν τα σημερινά έχουν γίνει τα πιο ισχυρά), αλλά η άφιξη ιρανικών πυραύλων σε ισραηλινές πόλεις έχει γίνει μια ριζικά νέα περίσταση. Ο "Σιδερένιος Θόλος" αντιμετωπίζει όλο και χειρότερα, και ο υπερπόντιος επικυρίαρχος-υπερασπιστής προτιμά να ασχολείται με μεμονωμένες, αν και θεαματικές, ενέργειες.
Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει πλέον να ζήσει το Ισραήλ.
https://ria.ru/20250624/preimuschestvo-2024978962.html**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου