Σκέψεις για την κυριαρχία, το αριστερό χέρι και τις πολεμικές μηχανές
Juan Gabriel Caro Ριβιέρα
Η κυριαρχία έχει δύο όψεις: μία χαοτική και πολεμοχαρή, η άλλη τακτική και νομοθετική. Από τη Μήτρα-Βαρούνα μέχρι τον Ρωμύλο-Νούμα, η ιστορία δείχνει πώς οι κοινωνίες ταλαντεύονται μεταξύ της διονυσιακής παρόρμησης της κατάκτησης και της απολλώνιας σταθερότητας του νόμου. Εξερευνώντας τους ινδοευρωπαϊκούς μύθους και το έργο στοχαστών όπως ο Dumézil, ο Evola και ο Deleuze, ο Juan G.C. Riviera διερευνά τις «πολεμικές μηχανές» που αμφισβητούν το κράτος και προτείνει μια επανανάγνωση της παράδοσης για την αντιμετώπιση της σύγχρονης στασιμότητας.
Οι πρώτοι είναι οι θεοί των οποίων η λειτουργία είναι η σύγκρουση και γύρω από τους οποίους οργανώνονται οι κατακτητικές ανδρικές ενώσεις (Mannerbünde) οι οποίες, μέσω στατικών τελετουργιών, χρήσης ναρκωτικών και στρατιωτικών δραστηριοτήτων, σχηματίζουν ένοπλες ομάδες που εδραιώνουν την κυριαρχία τους σε ένα δεδομένο χρόνο και τόπο. Όταν αυτές οι αναρχικές ομάδες ολοκληρώνουν τις κατακτήσεις τους, δημιουργούνται συμφωνίες που τυποποιούν τη γη, οριοθετούν το διάστημα και κατακερματίζουν τον κόσμο για να τον οργανώσουν. Αυτό το δεύτερο στάδιο κυριαρχείται από τους θεούς των οποίων η κυριαρχία εκφράζεται μέσω του νόμου, του νόμου, και οι οποίοι καθιερώνουν μια συγκεκριμένη παράδοση βασισμένη στα ιδιαίτερα έθιμα και ήθη των κατοίκων ενός τόπου.
Σύμφωνα με τον Dumézil, αυτό το μοτίβο βρίσκεται μεταξύ των Ινδουιστών και της διαίρεσης μεταξύ των Ghandarvas και των Brahmins, ή μεταξύ των Ρωμαίων στη διαίρεσή τους μεταξύ Lupercalia και Flamins. Στην ινδουιστική παράδοση, οι ghandarvas είναι άνομοι πολεμιστές που τρώνε κρέας, κάνουν χρήση ναρκωτικών και κάνουν πράγματα που οι Βραχμάνοι απαγορεύεται να κάνουν λόγω των αυστηρών νόμων που επιβάλλονται στην κάστα τους. Το ίδιο ίσχυε και για τα ρωμαϊκά Lupercalia, τα οποία ήταν κατά κάποιο τρόπο μια αναρχική αναπαράσταση της ίδρυσης της Ρώμης και τα οποία σταδιακά έχασαν τη θέση τους μέχρι να μειωθούν σε γιορτή και λατρεία της γονιμότητας.
Στην περίπτωση της Ρώμης, η διαφορά μεταξύ των Lupercalia και των Flamines καθορίζεται στην ιστορία της ίδρυσης της πόλης από το δίδυμο Romulus-Numa. Ο Ρωμύλος είναι γιος μιας λύκαινας, ενός ηγέτη πολεμιστή που συγκεντρώνει ληστές, κλέφτες και εγκληματίες γύρω του για να καθορίσει τα όρια της Ρώμης. Ο Ρωμύλος σκοτώνει τον αδελφό του, απαγάγει γυναίκες Σαβίνων για να αποκτήσει συζύγους για τους άνδρες του και ηγείται κάθε είδους στρατιωτικών εκστρατειών για να λεηλατήσει τη γύρω περιοχή. Μετά το θάνατο του Ρωμύλου, ο Νούμα παίρνει τη θέση του, όντας το εντελώς αντίθετο από τον πρώτο. Σε αντίθεση με τον Ρωμύλο, ο Νουμάς συνέταξε νόμους, οργάνωσε το χώρο της πόλης, διένειμε γη, δίδαξε τη λατρεία των θεών, όρισε το ημερολόγιο και έθεσε τις κατευθυντήριες γραμμές για την πολιτική ζωή. Ο Ρωμύλος απεικονίζεται ως νεαρός, ενώ ο Νουμάς απεικονίζεται ως γέρος.
Σε αυτά τα μυθικά και ιστορικά παραδείγματα, μπορούμε να βρούμε τις δύο λειτουργίες της κυριαρχίας: η μία βασίζεται στο καταραμένο μέρος, την παράβαση και το άνοιγμα (Georges Bataille) και η άλλη βασίζεται στην κατάσταση εξαίρεσης, τάξης και κλεισίματος (Carl Schmitt). Η πρώτη είναι αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε διονυσιακή οδό και η δεύτερη, απολλώνια μορφή. Αυτές οι δύο πτυχές της κυριαρχίας είναι συμπληρωματικές και δεν μπορούν να θεωρηθούν αντίθετες μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμβαίνουν σε μεγάλο βαθμό παράλληλα και ότι κάθε κοινωνία ταλαντεύεται μεταξύ των δύο πόλων. Κάθε κοινωνία περνάει μια περίοδο κλεισίματος, ιεραρχίας, έντασης και τάξης, αλλά και μια περίοδο ανοίγματος, αποδόμησης, χαλάρωσης και αταξίας.
Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι οι θεοί και οι στρατιωτικοί ηγέτες, συγκεντρωμένοι γύρω από τις αρσενικές ενώσεις (Mannerbünde), είναι οι εκπρόσωποι του αριστερού χεριού, ενώ οι νομοθετικοί και συμβατικοί θεοί είναι οι εκπρόσωποι του δεξιού χεριού. Αυτό που απαγορεύεται στους οπαδούς του δεξιού χεριού επιτρέπεται στους οπαδούς του αριστερού χεριού. Ο μόνος τρόπος για να αποκατασταθεί ένας παραδοσιακός κόσμος, σε μια εποχή που όλα τα στοιχεία που έκαναν δυνατό το δεξί χέρι έχουν εξαφανιστεί, είναι ακριβώς να αντιμετωπίσουμε τα θεμέλια του αριστερού χεριού και να αφυπνίσουμε τις διονυσιακές μας ικανότητες που ατροφούν από τον σύγχρονο πολιτισμό.
Αυτές οι σκέψεις αναμφίβολα ενέπνευσαν πολλούς μεγάλους ερευνητές και στοχαστές του 20ού αιώνα, όπως ο Julius Evola και ο Mircea Eliade, οι οποίοι προσπάθησαν να ανακατασκευάσουν τις σαμανικές τελετουργίες των αρχαίων ινδοευρωπαϊκών ανδρικών ενώσεων με τις λατρείες λύκων τους, τους πολεμιστές τους ντυμένους με δέρματα ζώων που μεταμορφώθηκαν σε αυτά και τη χρήση πολεμικών μαζών και τεχνικών πολέμου εμπνευσμένων από τη συμπεριφορά αυτών των διαφορετικών ειδών ζώων. Ο μύθος του Zalmoxis, που μελετήθηκε από τον Eliade, δείχνει ότι οι αρχαίοι Ρωμαίοι, οι Δάκες και οι Μογγόλοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους απογόνους λύκων. Ο Zalmoxis, ο Δάκας Ηρακλής, ήταν επίσης εκπρόσωπος αυτών των σαμανικών τελετών.
Με αυτή την έννοια, οι Mannerbünde και οι υπερασπιστές τους (Evola, Blüher, Wikander, Höfler, Eliade και άλλοι) ήθελαν να επιστρέψουν στην αρχική θρησκεία των Ινδοευρωπαίων, η οποία βασίστηκε σε μια λατρεία της οποίας τα κύρια χαρακτηριστικά είναι η λατρεία των νεκρών, οι οργιαστικές θυσιαστικές γιορτές, η σύνδεση με πολεμικές οργανώσεις και μια θετική στάση απέναντι στις σκοτεινές και δαιμονικές δυνάμεις της ζωής, όπου οι οπαδοί του χρησιμοποίησαν ένα ρόπαλο και πολέμησαν σώμα με σώμα με άγρια ζώα. Οι ινδουιστές Ghandarvas, οι Ιρανοί Maruts, οι Έλληνες κένταυροι και οι Norse Berserkers είναι παραδείγματα αυτών των ανδρικών αδελφοτήτων.
Μπορούμε σίγουρα να πούμε ότι ενώ στη νότια παράδοση (ινδουιστική, ελληνική, ρωμαϊκή κ.λπ.) η λατρεία των θεών νομοθετών ήρθε να κυριαρχήσει, στη βόρεια παράδοση η λατρεία των αναρχικών θεών όπως ο Όντιν διήρκεσε πολύ περισσότερο και οι ανδρικές αδελφότητες έπαιξαν σημαντικό ρόλο μέχρι μια προχωρημένη ιστορική περίοδο. Ωστόσο, μπορούμε να πούμε ότι ο Δρόμος του Αριστερού Χεριού δεν έχει ποτέ εδραιωθεί πλήρως στις κοινωνίες του Νότου, αλλά το γεγονός ότι λατρείες όπως αυτές του Διονύσου και του Σίβα επανεμφανίστηκαν πάντα είναι απόδειξη αυτού a contrario. Το ίδιο ισχύει και για άλλες παραδόσεις.
Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι μεταμοντέρνοι συγγραφείς όπως ο Deleuze και ο Guattari, στο A Thousand Plateaus, αφιερώνουν ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην ανάλυση του Dumézil για τη Mitra-Varuna, με τίτλο "A Treatise on Nomadology: The War Machine". Οι Deleuze και Guattari υποστηρίζουν ότι οι ινδοευρωπαϊκοί θεοί όπως η Mitra και η Varuna δεν ελέγχουν τις δικές τους πολεμικές μηχανές (τους πολεμιστές τους), αλλά τείνουν να συνάπτουν συμφωνίες με ανεξάρτητους και αδάμαστους πολεμιστές, όπως ο Indra, οι οποίοι έχουν τους δικούς τους νόμους και κανόνες. Οι πολεμιστές είναι ανεξάρτητοι από τις συμφωνίες και τις τελετουργίες που προωθούνται από τους αναρχικούς και νομοθετικούς θεούς και δημιουργούν σχέσεις μαζί τους για διάφορους λόγους. Ο πολεμιστής Ίντρα μπορεί να ελευθερώσει άτομα που έχουν υποδουλωθεί από χρέη και να θεσπίσει τους δικούς του νόμους σύμφωνα με τις ιδέες του.
Η πολεμική μηχανή είναι εξωτερική προς το κράτος και προς τους αυστηρότερους νόμους του πολιτισμού. Ενώ ο Θεός ο νομοθέτης διατάζει και οργανώνει τον κόσμο να αναθέσει σε κάθε άτομο τη θέση του, η πολεμική μηχανή είναι νομαδική και σε συνεχή κίνηση. Οι Deleuze και Guattari θεωρούν ότι η επιστήμη του κράτους είναι η επιστήμη της ακινησίας, του βαρέος, της μακροεντολής, ενώ η επιστήμη της πολεμικής μηχανής είναι η επιστήμη της κίνησης, της δύναμης και των ενεργών δυνάμεων. Εδώ, οι Deleuze και Guattari αντλούν σε μεγάλο βαθμό από τις ιδέες του Νίτσε και βλέπουν τις μογγολικές κατακτήσεις, την επέκταση του Ισλάμ και τους γοτθικούς κατασκευαστές καθεδρικών ναών ως διαφορετικές ενσαρκώσεις αυτής της νομαδικής «δευτερεύουσας επιστήμης» που βασίζεται στη δύναμη και την κίνηση.
Υπό αυτή την έννοια, η αναρχική ανθρωπολογία του Pierre Clastres και η νομαδολογία των Deleuze-Guattari αποτελούν μια ενδιαφέρουσα ανάλυση των ανδρικών ενώσεων και των πολιτικών πολεμικών μηχανών. Τα ανδρικά πρωταθλήματα δεν ταυτίζονται απαραίτητα με το κράτος, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις οι βασιλιάδες ή οι αυτοκράτορες προέρχονται από ανδρικά πρωταθλήματα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτές οι ανδρικές ενώσεις έγιναν η φρουρά που προστάτευε τον βασιλιά από τους εχθρούς του, αλλά θα μπορούσαν επίσης να είναι οι κύριοι υποκινητές εμφυλίων πολέμων. Όταν οι πολεμικές μηχανές απαγορεύονται και διώκονται από το κράτος, μπορούν να καταλήξουν να γίνουν εγκληματικές ή ακόμα και τρομοκρατικές συμμορίες που επιτίθενται σε σχηματισμούς με κρατική εντολή.
Από αυτή την άποψη, μπορούμε να πούμε ότι ο σημερινός μας στόχος πρέπει να είναι η αναβίωση των πολεμικών μηχανών ως μέσο καταστροφής του σύγχρονου κόσμου, ενώνοντας το προνεωτερικό με το μεταμοντέρνο, το αρχαϊκό και το μέλλον. Η προώθηση της φιγούρας του τραγικού ήρωα, ο οποίος αντιμετωπίζει το πεπρωμένο του, είναι ο μόνος τρόπος για να τεθεί τέλος στη σημερινή στασιμότητα. Ευρωσυνέργειες
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου