Η WALL STREET ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ!!

Aναστασίου Γιαννά

Σε δύο χρόνια η Γερμανία θα παράγει πετρέλαιο και αέριο από μαλακό άνθρακα αρκετό για μακροχρόνιο πόλεμο. Η  Standard Oil της Νέας Υόρκης την προμηθεύει με εκατομμύρια δολάρια για να βοηθήσει. 

(Αναφορά του Εμπορικού Ακόλουθου, Πρεσβεία των ΗΠΑ στο Βερολίνο, Γερμανία, Ιανουάριος 1933, προς State Department, Ουάσιγκτον.)     

            

    Το 1947 ο Heinrich Brüning, ο οποίος είχε διατελέσει καγκελάριος της Γερμανίας κατά τα έτη 1930-1932, έστειλε απ’ την Αμερική μία επιστολή στην Deutsche Rundschau: «Η χρηματοδότηση του ναζιστικού κόμματος από πρόσωπα τα οποία δεν θα περίμενε ποτέ κανείς να το υποστηρίξουν, είναι κεφάλαιο ιδιαίτερο. Εγώ δεν μίλησα ποτέ δημοσίως, όμως για το συμφέρον της Γερμανίας ίσως θα ήταν αναγκαίο να το κάνω, για να αποκαλύψω πώς οι ίδιοι τραπεζίτες, το φθινόπωρο του 1930, προσπάθησαν να επηρεάσουν τον πρεσβευτή Sackett εναντίον της κυβέρνησής μου και υπέρ του Ναζιστικού κόμματος…»

     Τι εννοούσε με αυτές τις φράσεις ο Heinrich Brüning;   Φυσικά   δε  αναφερόταν  στον Αμερικανό βιομήχανο  Henry Ford, μια  που εξαιτίας των πεποιθήσεών του, ήταν φυσικό  και  αναμενόμενο να  χρηματοδοτήσει τον Χίτλερ. Ποια ήταν λοιπόν εκείνα τα πρόσωπα για τα  οποία ο  Heinrich Brüning δεν μπόρεσε ποτέ να μιλήσει δημοσίως;
     Είναι γνωστό πως τα είχε  απαριθμήσει σε μία επιστολή του προς τον Winston Churchill  το 1937: Από τον Οκτώβριο του 1928 οι  μεγαλύτεροι   χρηματοδότες του ναζιστικού κόμματος ήταν δύο από τους σημαντικότερους Ιουδαίους τραπεζίτες του  Βερολίνου - και μάλιστα ο ένας εξ αυτών ήταν ο αρχηγός του σιωνιστικού  κινήματος στην Γερμανία. Η επιστολή βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Syracuse, στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης (Dorothy Thompson collection of  the George  Arents Research Library), και παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον το ακόλουθο απόσπασμά της:   I didn't, and do not even today for understandable reasons, wish to reveal [that]  from October 1928, the two largest regular contributors to the Nazi Party were the general managers of two of the largest Berlin banks, both of Jewish faith and one of them the leader of Zionism in Germany.

                                                                     

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.     

      Ο William Averell Harriman ήταν γιος του μεγιστάνα των Αμερικανικών σιδηροδρόμων Edward Harriman. Το 1913 αποφοίτησε από πανεπιστήμιο του Yale. Εκεί, κατά την διάρκεια των σπουδών του,έγινε στέλεχος του περιβόητου τάγματος Skull & Bones (=  Νεκροκεφαλή και Οστά). Το 1919 μαζί με τον Prescott Bush,  πατέρα του πρώην προέδρου των ΗΠΑ G.W Bush, φτιάξανε την εταιρία Harriman & Co, της οποίας την προεδρία αναλαμβάνει το 1933 ο ιουδαίος τραπεζίτης Max Warburg.          

                                  
     Το 1922, τώρα, ο  William Averell Harriman συνάντησε  στο Βερολίνο την οικογένεια των Γερμανών τραπεζιτών Thyssen και τους πρότεινε τη θεμελίωση μιας γερμανοαμερικανικής τράπεζας. Αυτή η ιδέα πραγματοποιήθηκε  το 1924, με την γέννηση της Union Banking Corporation(UBC).Την προεδρία ανέλαβε ο G.Herbert Walker, πεθερός του  Prescott Bush. Η UBC   έδωσε τεράστια χρηματικά ποσά στο ναζιστικό κόμμα και ο  Thyssen το 1931 έγινε ένας από τους πιο ισχυρούς υποστηρικτές του ναζιστικού κινήματος. Το 1926 ο Ιουδαίος τραπεζίτης Clarence Dillon, από τους πιο ισχυρούς παράγοντες της Wall Street, συνεταιρίστηκε με τον Thyssen και δημιούργησαν μία εταιρία στον τομέα της βιομηχανίας του χάλυβος, την German Steel Trust. Η εταιρία αναπτύχθηκε σε τέτοιο  βαθμό, που έγινε από τους κύριους συντελεστές της ανάπτυξης της ναζιστικής Γερμανίας. Ακόμη και σήμερα είναι ένα από τα μεγαλύτερα γερμανικά βιομηχανικά συγκροτήματα υπό την ονομασία Thyssen-Bornemisza Group.                                                                                                                                                       

   Kαι τώρα ας πιάσουμε την πολυεθνική πετρελαϊκή εταιρία  Standard Oil, της οικογένειας Rockefeller. Το 1932 o John D. Rockefeller  διόρισε τον William Stamps Farish  διευθυντή της Standard Oil. Ο Farish είναι φίλος  του Hermann Schmitz, διευθυντή της Γερμανικής  χημικής βιομηχανίας IG Farben, και επιστράτευσε τον Ivy Lee για να κάνει μία φιλοναζιστική προπαγάνδα στον Αμερικανικό τύπο. Ο  William Farish είναι ο κύριος δημιουργός και στη συνέχεια διαχειριστής της σύμπραξης Standar Oil – I.G. Farben για την παραγωγή στην Γερμανία συνθετικής βενζίνης (παραγωγή εξαιρετικής σημασίας για τον επερχόμενο πόλεμο), συνθετικού καουτσούκ καθώς και νάφθας από κάρβουνο και αέριο. Οι δύο εταιρίες είχαν από κοινού διάφορες εγκαταστάσεις στην Γερμανία και στην υπόλοιπη Ευρώπη, μεταξύ των οποίων  την Deutsche-Amerikanische PetroleumA.G.(DAPAG). Διευθυντής ήταν ο Karl Lindemann,μέλος του «κύκλου των φίλων» του Heinrich Himmler.
           

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ WARBURG KAI THΣ  ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΪΟΥΔΑΪΚΗΣ  ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

     Το 1933 ορισμένοι βιομήχανοι και τραπεζίτες μαζί με κάποιους στρατιωτικούς σχεδίαζαν ένα πραξικόπημα στις ΗΠΑ, για να ανατρέψουν τον Πρόεδρο  Franklin D. Roosevelt. Αυτή η απόπειρα πραξικοπήματος έμεινε στην ιστορία με το όνομα «Τhe Business Plot».   Η προαναφερθείσα ομάδα είχε φιλοναζιστικές τάσεις και όταν πλέον αποκαλύφθηκε ότι κάτι σχεδιάζεται, το Κογκρέσσο συνέστησε μία επιτροπή(McCormack–Dickstein Congressional Committee), για να ερευνήσει τα γεγονότα και να εξετάσει τους μάρτυρες. Τελικά, επειδή οι εμπλεκόμενοι ήταν «βαριά» ονόματα της Wall Street,η επιτροπή ‘κουκούλωσε’ την υπόθεση και απέκρυψε τις μαρτυρίες. Όμως τον Ιανουάριο του 1935 το περιοδικό New Masses, όργανο του Αμερικανικού Εργατικού συνδικάτου, αποκάλυψε αυτά που η η επιτροπή είχε κρατήσει κρυφά. Στο άρθρο που υπέγραφε ο John L.Spivak τονιζόταν ότι: Α) Ιουδαίοι τραπεζίτες και επιχειρηματίες συνεργάζονταν με ναζιστικές ομάδες. Β) Η τράπεζα Kuhn, Loeb&Co., με τον επικεφαλής της, Felix Warburg, οργάνωναν την ...αντισημιτική προπαγάνδα  στην Αμερική. Γ) Οι Warburg είχαν κάνει τεράστιες επενδύσεις στη ναζιστική Γερμανία.
      Οι αδελφοί Max, Felix και Paul Warburg προέρχονταν από μία μεγάλη ιουδαϊκή τραπεζική οικογένεια της Γερμανίας. Μετανάστευσαν στην Αμερική και εκεί συνεταιρίστηκαν με την τράπεζα Kuhn, Loeb & Company του Ιουδαίου μεγιστάνα  Jacob Schiff. Ο Paul Warburg θεωρείται ο εμπνευστής του Federal Reserve System, δηλαδή της (ιδιωτικής) Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ.
     Ο  Felix Warburg έλεγχε την Αμερικανική ιουδαϊκή επιτροπή(American Jewish Committee) και  έτσι,  όταν το   1933  ιουδαϊκές οργανώσεις κήρυξαν εμπάργκο στα Γερμανικά προϊόντα που έρχονταν στην Αμερική, η  American Jewish Committee τάχθηκε ενάντια στο εμπάργκο και προσπάθησε να το ανατρέψει. Όμως οι  Warburg δεν ήταν οι μόνοι ιουδαίοι τραπεζίτες που βοηθούσαν την ναζιστική Γερμανία. Εξαιρετικά σημαντικός ήταν ο ρόλος των  Henry Ittleson, μέλος του  American Jewish Committee και διευθυντή του τραστ εμπορικών επενδύσεων Aktien-Gessellshaft του Βερολίνου καθώς και του  Irving Lehman επίσης μέλους του  American Jewish Committee.Οι αδελφοί  Lehman είχαν τεράστιες επενδύσεις στην Γερμανία. Βοήθεια στη Γερμανία του Χίτλερ δώσανε επίσης ο Rogger W. Strauss, μέλος και αυτός του American Jewish Committee, ο Louis Edward Kirstein και πολλοί άλλοι.
    Και φυσικά τίθεται το ερώτημα: Γιατί το ιουδαιο-αγγλοσαξωνικό(ή, μάλλον, ιουδαιοπουριτανικό) κατεστημένο (establishment)  έδρασε με αυτό τον τρόπο; Πρώτα  πρέπει να επισημάνουμε, ότι το ίδιο κατεστημένο και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο χρηματοδότησε και την επανάσταση των Μποσελβίκων του 1917 και μετά βοήθησε την ανάπτυξη της Σοβιετικής Ένωσης. (Βλ. Antony Sutton, Western Technology and Soviet Economic Development, Stanford University). Το «κόκκινο» και το «μαύρο» χρώμα, που τον προηγούμενο αιώνα διαχύθηκαν σε όλο τον πλανήτη, εκπορεύτηκαν  απ΄την  ίδια πηγή.
        Οι  στόχοι αυτής  της στρατηγικής ήταν πολλαπλοί: Η δημιουργία εντελώς αντίθετων πολιτικών δυνάμεων (πολικότητες), που να συγκρούονται μεταξύ τους, είναι μία από τις μεθόδους ελέγχου και διαμόρφωσης του ιστορικού γίγνεσθαι. Έτσι, μετά τη σύγκρουση,  ο κόσμος ήταν έτοιμος για μία νέα σύνθεση. Το παγκόσμιο σύστημα διαμορφώθηκε πάνω σε  πολικότητες που δεν υπήρχαν πριν, και νέοι διεθνείς οργανισμοί κάνουν την εμφάνισή τους. Ο κόσμος χωρίστηκε στα δύο: το δυτικό καπιταλιστικό μπλοκ και το ανατολικό κομμουνιστικό.

Συγκεκριμένα:
Ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ.
      Άρχισε ο Ψυχρός Πόλεμος, που  στην πραγματικότητα, ήταν... παγωμένος: Μία μυστική οδηγία (Directive No.58/14 Σεπτεμβρίου 1948) απεσταλμένη από το National Security Council  στους υπεύθυνους της CIA, διέταζε να μην ευνοούνται στις Ανατολικές χώρες εθνικιστικά αντικομμουνιστικά κινήματα.
      Απλώς δεν επιτρεπόταν η επέκταση ενός εκ των δύο αντιπάλων πέρα από τα καθορισμένα όρια, έτσι, όπου υπήρχε τέτοιος κίνδυνος, ξέσπαγαν τοπικές συγκρούσεις, όπως για παράδειγμα στην Ελλάδα(1946) και στο Βιετνάμ (1960), ή δημιουργούσαν τρομοκρατικές οργανώσεις εφαρμόζοντας την στρατηγική της έντασης, όπως στην Ιταλία τη δεκαετία του 1970.
       Τα ιουδαιοπουριτανικά κεφάλαια είχαν δημιουργήσει την Σοβιετική ένωση και τώρα, για τα μάτια του κόσμου και των κατώτερων στελεχών του συστήματος (δηλαδή των πολιτικών) και προς όφελος της στρατιωτικής βιομηχανίας, προετοίμαζαν την άμυνα έναντι του  εξ ανατολών κινδύνου. Και φυσικά το ίδιο συνέβαινε στο κομμουνιστικό στρατόπεδο, που ετοίμαζε τους πολίτες του να αμυνθούν «έναντι του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού». Δημιουργήθηκε το ΝΑΤΟ, το σύμφωνο της Βαρσοβίας, η Ευρωπαϊκή Αγορά, η COMECON η UNESCO, η Bilderberg και η Trilateral Commission.
    Στις ανατολικές χώρες  κάθε μορφή παραδοσιακού θεσμού  και κάθε μορφή καθαγιασμένης  πνευματικής  ζωής, είχε σχεδόν εξαφανιστεί. Στις δυτικές χώρες, ενώ ο καπιταλισμός ανθεί και οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια ελέγχουν την οικονομική ζωή,  όσον αφορά τον  πολιτισμό εφαρμόζεται ένα ευφυές τέχνασμα. Συγκεκριμένα, όλα ερμηνεύονται και παρουσιάζονται μέσα από την μαρξιστική οπτική: η θρησκεία, τα έργα των αρχαίων  Ελλήνων συγγραφέων, η λογοτεχνία. Ακόμη και στις φυσικές επιστήμες, όπως η Βιολογία και η Ανθρωπολογία, επικρατούν  θεωρίες υλιστικής και ισοπεδωτικής αντίληψης της πραγματικότητας.  Ταυτοχρόνως (και αυτό είναι το ενδιαφέρον) αρχίζουν σιγά -σιγά να εμφανίζονται  ψευδό-μυστικιστικές οργανώσεις οι οποίες λανσάρουν ένα μείγμα ανατολικών θρησκευτικών δοξασιών και γνωστικών διδασκαλιών, δημιουργώντας το κίνημα που ονομάστηκε  Νέα Εποχή (New Age). Πώς εξηγείται αυτή η φαινομενική αντίθεση; Διότι και πάλι έπρεπε να προκύψει μία σύνθεση: ο   ορθολογισμός   και ο υλισμός χρειάζονται για να χτυπηθεί ο Χριστιανισμός  και η ηρωική -αριστοκρατική αντίληψη της ζωής, κληρονομιά του Αρχαίου Ελληνικού πνεύματος στην ευρωπαϊκή παιδεία. Αλλά επειδή αυτή η αποδόμηση θα δημιουργούσε ένα κενό μέσα στις ψυχές των ανθρώπων με πνευματικές ανησυχίες, αυτό το κενό θα το κάλυπτε ο γνωστικός συγκρητισμός του μυστικιστικού κινήματος της Νέας εποχής. Φρόντιζαν  γι αυτό  οι μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι που λάνσαραν  τόνους  βιβλίων,  γραμμένα από υποτιθέμενους «γκουρού» και κάθε μορφής δασκάλων  «εσωτερικής ανάπτυξης».
                                                                        *
       Τελειώνοντας την αναφορά μας στην μεταπολεμική εποχή, και  μια που τα σημεία των καιρών έχουν σχέση με την οικονομική ζωή, ας δούμε τη σύνοψη μιας αναφοράς (“Toward  a  Renovated  International  System”) που συντάχθηκε το 1977 από παράγοντες της  Trilateral Commission: « Α) Ο φιλελευθερισμός  που υποστηρίζει τον χωρισμό μεταξύ της οικονομικής σφαίρας και της πολιτικής είναι ξεπερασμένος, διότι  ο Κόσμος της Αγοράς είναι η μόνη «δομή», η μόνη πραγματικότητα• όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς το εποικοδόμημα. Β) Οι πολίτες  και οι αρχηγοί των κρατών συνεχίζουν να ζουν σε ένα νοητικό κόσμο που πλέον δεν υπάρχει: τον κόσμο των χωριστών εθνών και των πολιτικά ελεγχόμενων οικονομιών.» Με άλλα λόγια, περιέγραφε την σημερινή κατάσταση που όλοι βιώνουμε: Το χρήμα αυτονομήθηκε και έγινε θεότης, υπέρτατος καθοδηγητής των πάντων.  

       Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 το Σοβιετικό καθεστώς κατέρρευσε και μαζί του  όλο το ανατολικό  κομμουνιστικό μπλοκ. Όλοι έγιναν πλέον μέλη της μεγάλης  αποϊεροποιημένης  καπιταλιστικής κοινότητας. Τα κράτη μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης, σιγά-σιγά χάνουν και την όποια μικρή αυτονομία τούς είχε απομείνει, και υποτάσσονται πλήρως στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών  και τις επιθυμίες των αγορών.   

                                                                          
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Antony Sutton,  America's  Secret  Establisment, Liberty House Press, Μοντάνα, 1986.
   
2. Antony Sutton, Wall Street  and  the  Rise  of  Hitler, Bloomflield Books, Sudbury, Suffolk, Αγγλία, 1976. 
3.  Antony Sutton, Western Technology and Soviet Economic Development, τρεις τόμοι, Hoover Institution, Stanford University, 1968-1973. 
4. Charles Higham, Trading with the enemy. An expose of the Nazi-American  money plot  1933-1949, Delacorte  Press, Νέα Υόρκη,1983.       
5. Heinrich Brüning, Brief an die «Deutsche Rundschau», 7 Ιουλίου 1947.                                    
6. Jules Archer, The Plot to Seize the White House: The Shocking True Story of the Conspiracy to Overthrow FDR, Hawthorn Books,Νέα Υόρκη,1973.
7. John L.Spivak, Wall Street's Fascist Conspiracy: Testimony  that the Dickstein MacCormack Committee Suppressed, «New Masses», 29/1 /1935.
8. πηγή      
9.  Οι μάσκες πέφτουν