. . . . . . . . . . .

Απ’ όλα τα προηγούμενα, συμπεραίνουμε πως δεν είναι όλοι οι επιστήμονες ίδιοι. Εννοώ, οι επιστήμονες της σκοτεινής πλευράς. Υπάρχουν μερικοί …πιό ίσοι από τους ίσους!

Όπως ακριβώς σ’ ένα σχολείο: δεν είναι όλοι μαθητές της ίδιας τάξης. Αλλά, ακόμη καί από την ίδια τάξη, δεν είναι όλοι οι μαθητές το ίδιο ικανοί σ’ όλα τα μαθήματα. Πχ ένας είναι σαΐνι στα Μαθηματικά, αλλά στη Μουσική ανεπίδεκτος, γκαρίζων ως γάϊδαρος (αντί άδων). Ή ένας άλλος ζωγραφίζει πολύ ωραία, άριστα στα Καλλιτεχνικά, αλλά στη Χημεία είναι ικανός να σου βάλει αλάτι στον καφέ! (Τί να κάνουμε;! Οι καλλιτέχνες γενικώς είναι λίγο ώπα! από μυαλά. 🙂 )

Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, προκύπτει (ακόμη καί γιά τα δίποδα σοφά τέρατα) μιά ανάγκη ομαδοποιήσεως.

. . . . . . . . . . .

vi. Ιεραρχικοί κύκλοι

Γιά να είμαι ακριβής, αυτή η ανάγκη δεν προέκυψε στα χρόνια μας· είναι πανάρχαιη, όπως καί η εφαρμογή της στην πράξη με τον άλφα, ή βήτα τρόπο. Προσωπικά (ως μή ιστορικός – καί δή, ακαδημαϊκός) μπορώ να φανταστώ ότι κάπως έτσι ήταν πχ το (πανίσχυρο, ως θεσμός) αρχαίο Αιγυπτιακό ιερατείο· αλλά, τεκμηριωμένες περιπτώσεις γνωρίζω μόνο δύο: τη σχολή του Πυθαγόρα, καί τους Ναΐτες Ιππότες.

Στην μεν Πυθαγόρειο σχολή, οι μαθητές χωριζόντουσαν αυστηρά σε δύο ομάδες / τάξεις, εκ των οποίων η μία επί κάποια χρόνια απαγορευόταν να κάνει έστω καί κίχ την ώρα του μαθήματος. (Αυτοί ήσαν οι λεγόμενοι «ακουστικοί», αν θυμάμαι καλά. Οι αρχάριοι!) Οι πιό προχωρημένοι μαθητές, βέβαια, μπορούσαν να διατυπώσουν απορίες.

[Τον κωλόγερο τον Πυθαγόρα δεν τον πάω με τίποτε (του την είπε κι ο μέγας Ηράκλειτος: «…Πυθαγόρου κακοδοξίην!»), κυρίως γιά δύο λόγους: πρώτον, επειδή ήταν εγωΐσταρος. Τον δεύτερο λόγο θα τον διαβάσετε παρακάτω στο κυρίως κείμενο.

Αλλά του αναγνωρίζω ότι, με τέτοιους κανόνες, η σχολή του δούλευε σαν καλολαδωμένο ρολόϊ. Σ’ αυτό το θέμα, συμφωνώ μαζί του καί είμαι απόλυτος: κάνεις -ως μαθητής- φασαρία στο μάθημα, καί ασεβείς, καί -κυρίως- επιτίθεσαι (λεκτικώς, ή άλλως) εναντίον των δασκάλων σου; ΔΡΟΜΟ!!! Καί μην ξαναπατήσεις στη σχολή.

«Μαθητής» σημαίνει «υπακούω». Τέλος.

Συγκρίνετε, τώρα, με το σημερινό θράσος νεοελλήνων μαθητών τε… γονέων τε· που, όταν παρεκτρέπονται τα τσογλανάκια τους, πάνε στα σχολεία να ζητήσουν καί τα ρέστα. Αφού, όμως, έχουμε τόσα πολλά νομπελιστάκια από γεννησιμιού τους, τί τα θέλουμε καί τα κρατάμε τα σχολεία; έ; Δεν τα κλείνουμε, καλύτερα, να γλυτώσει καί το ντοβλέτι τα έξοδα;

(…Δεν κλείνουμε καί τις εκκλησίες, αφού -σύμφωνα με τους γονείς τους- όλα τα σκατόπαιδα είναι ήδη αγγελούδια; 🙂 ) ]

Στους Ναΐτες Ιππότες, πάλι, υπήρχαν (γράφω από μνήμης) τρείς κύκλοι: ο εξώτερος, ο εσώτερος, καί ο εσώτατος – γιά τους δύο τελευταίους εκ των οποίων φημολογείται ότι (α) ο καθένας τους είχε ανομολόγητους σκοπούς, καί (β) ότι ο κάθε ανώτερος «κύκλος» έως καί ανέτρεπε τις (ομολογημένες) δοξασίες του προηγούμενου.

. . . . . . . . . . .

[Παρένθεση μεγάλη, αλλά απαραίτητη:

Έτσι (δηλαδή, ανατρέποντας παγιωμένες «διδασκαλίες», όσο ανεβαίνεις επίπεδο) κάνουν σήμερα οι μασώνοι: ως παράδειγμα, κάπου στον πέμπτο βαθμό νομίζω, μαθαίνουν ότι το καθήκον είναι να υπερασπίζεσαι τον «βασιλιά» (των ιουδαίων). Στον παραπάνω βαθμό (συν έναν – δηλαδή τον 6ο λογικά) μαθαίνουν έτερο παραμυθάκι, ότι δήθεν ο -υποτιθέμενος ως υπαρκτό πρόσωπο- Χιράμ Αμπίφφ, αρχιτέκτονας του ναού του («Σολομώντος»…) Τυφώνος / Κρόνου (είπαμε! κανένας ναός δεν αποδίδεται στον θνητό που τον έφτιαξε, αλλά πάντα αποδίδεται σε θεότητα! – τόσο δύσκολο είναι να γίνει αντιληπτό αυτό; ο Παρθενώνας είναι ναός «του Ικτίνου», δηλαδή; ), τσακώθηκε με τον βασιλιά, καί το ξεκατίνιασμα ακουγόταν μέχρι όξω. Οπότε, ορμάνε μέσα οι φρουροί να προστατέψουν τον βασιλιά, αλλά αυτός τους κάνει νόημα να φύγουν, διότι δεν τρέχει μία.

Όθεν, το ηθικόν δίδαγμα είναι ότι το καθήκον δεν είναι δά, κάτι, στο οποίο αξίζει να κολλάς, ή να δίνεις μέχρι καί τη ζωή σου γι’ αυτό.

…’Ντάξ’, αλλά προσπαθώ να φανταστώ τί θα πράξουν -με τέτοια «ηθικά διδάγματα»- οι εγχώριοι μασώνοι ανώτατοι αξιωματικοί σε καιρό πολέμου! Καί μή μου αναφέρει κανείς (ως αντιπαράδειγμα αυτών που γράφω) τον -τέκτονα- ναύαρχο Κουντουριώτη των Βαλκανικών Πολέμων· άλλοι καιροί τότε. Τότε, η συμμετοχή στον τεκτονισμό ήταν μόδα, καί κάθε γυιός «καλής οικογένειας» (δηλαδή, κονομημένης) ήταν τέκτονας, κοσμοπολίτης, καί αγγλόφιλος. Αλλά καί πατριώταρος!

Όπως καί τον καιρό του Μότσαρτ ήταν μόδα να είναι κανείς τέκτονας καί ταυτόχρονα επαναστάτης, σε σημείο που οι στοές εθεωρούντο γιάφκες επαναστατών (γι’ αυτό κι έφαγαν άγριο κυνηγητό από τους ηγεμόνες των τότε Γερμανικών κρατιδίων – κάτι Εκλέκτορες του Σάξ-Κοβούργου, καί παρεμφερείς)· καί σήμερα, που έπαψε να είναι μόδα, οι τέκτονες έχουν βγεί στη γύρα προς άγραν νέων μελών. Τί να κάνουμε; τα πάντα έρχονται καί παρέρχονται!…

. . . . . . . . . . .

Σημείωση 1: καί, καλά· ο ναός του «Σολομώντος» είναι ναός του Κρόνου, ενός θεού εκδικητικού, που κρατάει βούρδουλα καί απαιτεί απόλυτη υπακοή. Αλλά ο Τυφών πού κολλάει; (Είπαμε πως είναι καί του Τυφώνος ναός.)

Στο ότι οι Ρωμαίοι (δεν θυμάμαι τώρα ποιός συγγραφέας τους, ο Τάκιτος, ή ο Σουετώνιος; ) έγραψαν πως, όταν μπήκε ο Τίτος στα άδυτα του ναού του «Σολομώντος», εκεί που μέχρι τότε έμπαινε μόνον ο αρχιερέας των ιουδαίων, βρήκε τον χώρο άδειο. Καί τινάζεται ο μυτόγκας Φλάβιος Ιώσηπος καί του απαντάει ότι λές ψέμματα, εκεί είχαμε κι ένα χρηματοκιβώτιο! 🙂

Πάντως, κι εδώ είναι το ζουμί: επίμονες φήμες (μάλλον σύγγραμμα) ισχυριζόντουσαν ότι μέσα στα «άδυτα των αδύτων» βρέθηκε καί μιά νεκροκεφαλή γαϊδάρου· κι αυτά πρέπει να τους τα σούρνει των ιουδαίων ο Αιγύπτιος αρχιερέας Μανέθων, αν θυμάμαι καλά. (Στον οποίο επίσης απαντάει διά μακρών ο Φλάβιος Ιώσηπος.)

Ναί, αλλά ο γάϊδαρος πού κολλάει με τη σειρά του;

Ο γάϊδαρος έχει μεγάλα όρθια αυτιά. Είναι το δεύτερο γνωστό στην περιοχή μας ζώο (μετά τον λαγό, καί τον εξημερωμένο λαγοξάδερφo, το κουνέλι), που έχει τόσο μεγάλα αυτιά. Μόνο που στα κονικλοειδή είναι πλαγιαστά τα αυτιά τους. Έ, λοιπόν, τα αυτιά του γαϊδάρου είναι συμβολισμός γιά το μόριο του αδρενοχρώμιου!… Καί μή μου πήτε ότι δεν διαβάζετε «συνομωσιολογικές» ειδήσεις τα τελευταία δέκα χρόνια, ώστε να μην ξέρετε πού αναφέρομαι;!

(Επίσης: αρχίζετε τώρα να πιάνετε το γιατί οι «Ντέμο(ν)κρατζ» στις ηπαπάρα διάλεξαν ως έμβλημά τους το γομαροειδές; Ποιοί κατηγορούνται συνεχώς στις μέρες μας γιά «τράφφικινγκ» καί φόνους ασυνόδευτων παιδιών, παιδεραστίες, αδρενοχρώμια, κτλ κτλ; Έ; )

. . . . . . . . . . .

Σημείωση 2:

«- Καί πού τα ξέρανε τα μόρια της ύλης, ρέ εξυπνάκια Εργοδότη;»

Σας έχω πεί κάμποσες φορές ότι ο σημερινός τεχνολογικός πολιτισμός μας δεν ήταν μιά κι έξω… από την εποχή των σπηλαίων μέχρι σήμερα. Είχε φτάσει στο επίπεδο αυτό, αλλά καί παραπάνω, ξανά καί ξανά, αρκετές χιλιετίες παλιότερα· μόνο που ο ανθρώπινος εγωϊσμός πάντα έδινε μιά κλωτσιά στην καρδάρα με το γάλα, καί ξαναρχίζαμε από τα σπήλαια. (Κάθε φορά, βέβαια, μετά από μιά πλανητικών διαστάσεων καταστροφή.)

Οπότε, κάποιοι -επιζήσαντες κάθε τέτοιας καταστροφής- σοφοί διατήρησαν μνήμες των παλαιών / χαμένων πλέον επιστημονικών καί τεχνολογικών γνώσεων, κυρίως μέσα από συμβολισμούς.

Η Μυθολογία μας μιλάει γιά τρείς φορές, που έγινε αυτή η δουλειά· συγκεκριμένα, γιά τους Κατακλυσμούς του Φορωνέα, του Ωγύγου, καί του Δευκαλίωνος. Αλλά, ποιός ξέρει πόσες ακόμη ξανάγινε!…

Σημείωση 3: Οι τέκτονες επαίρονται ακόμη καί σήμερα ότι όντως υπήρξαν επαναστάτες κατά τον 18ο καί 19ο αιώνα, καί ότι όντως -δρώντες επί καμιά εκατονπενηνταριά χρόνια περίπου- ανέτρεψαν τους βασιλικούς θρόνους της Ευρώπης, συν καμπόσους άλλους τυραννικούς ( ; ) ηγεμόνες. (Καί στας Ευρώπας, καί στη Λατινική Αμερική – διάβαζε περί Σιμόν Μπολίβαρ καί τεκτονικών στοών τύπου «Λαουτάρο», κτλ.) Σύμφωνοι, αλλά αφ’ ενός οι θρόνοι επανήλθαν, έστω καί σε μικρότερο ποσοστό· αφ’ ετέρου, εκείνον τον θρόνο που ούτε κάν διανοήθηκαν να του πειράξουν έστω καί τα ποδάργια της πολυθρόνας, ήταν ο θρόνος της αγγλίτσας.

Έμ, τί;! Τη μάνα τους θα σκοτώνανε οι …»επαναστάτες»; 🙂 «- Όχι γιά μας η νηστεία, παπαδιά!», που λέει καί η -ειρωνική- θυμόσοφη παροιμία!]

. . . . . . . . . . .

Επάνω καί σ’ αυτό το χαρακτηριστικό στηρίχτηκε το (εν πολλοίς ανυπόστατο) κατηγορητήριο των καθολικών ιεροεξεταστών εναντίον τους, όταν τους μπουζούριασε ο Φίλιππος Δ’ ο Ωραίος: σύμφωνα με φήμες (τονίζω: φήμες… αν καί δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά), γιά να γίνει κάποιος αποδεκτός στις τάξεις τους, περνούσε ένα σύντομο τέστ. Έβλεπε δύο ήδη Ναΐτες να ασεβούν στον Εσταυρωμένο· οπότε, αν αντιδρούσε κι έλεγε: «- Τί πράγματα είναι αυτά που κάνετε;», τότε οι άλλοι δύο ζητούσαν συγνώμη, παραδεχόντουσαν πως αμάρτησαν, καί τον δεχόντουσαν ως Ναΐτη, αλλά μιά ζωή θα έμενε στάσιμος, όσον αφορά το ν’ αποκτήσει αξιώματα του τάγματος. («Δεν θα έπαιρνε διδακτορικό», θα λέγαμε σήμερα.) Εάν, αντιθέτως, έλεγε: «- Ά, γειά σας, καιρό είχα να βρω δυό ανθρώπους με μυαλό!», καί ασχημονούσε κι αυτός στον Εσταυρωμένο, τότε γινόταν δεκτός στο τάγμα μετά βαΐων καί κλάδων.

Φήμες, ως προείπα. Ωστόσο, το σίγουρο που ξέρω, είναι πως οι «ανταγωνιστές» τους, οι Ιωαννίτες Ιππότες, είχαν διοίκηση δύο βαθμίδων: το Σύμβούλιο των Πέντε (εσώτατος κύκλος), καί το Συμβούλιο των Δεκατριών (εσώτερος κύκλος). (Παρατηρήστε: 5, 8, 13… Όροι της ακολουθίας Φιμπονάτσι. Με αρχηγό των Συμβουλίων τον εκάστοτε Μεγάλο Μάγιστρο του τάγματος, βέβαια.) Το ανέφερα (αν καί δεν είμαι σίγουρος από τεκμηρίωση), διότι υποψιάζομαι πως τέτοιου είδους διοίκηση πρέπει να είχαν καί οι Ναΐτες.

. . . . . . . . . . .

Λοιπόν, αφού κάποτε επιτέθηκαν οι Κροτωνιάτες εναντίον της Συβάρεως καί -ως πάλι λέγεται- εξόντωσαν τους κατοίκους της μέχρις ενός, όταν μαζί με τους λοιπούς Κροτωνιάτες επέστρεψε καί ο (πολλάκις Ολυμπιονίκης πρωτοπαλαιστής καί πυθαγόρειος) Μίλων ο Κροτωνιάτης με το αίμα των Συβαριτών στα χέρια του, ο πεθερός του, ο «σοφός δάσκαλος» Πυθαγόρας παρέμεινε σιωπηλός.

Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, διότι διάφοροι ιστορικοί μελετητές (διαβάζοντας με κριτικό πνεύμα τους αρχαίους μας συγγραφείς που γράφουν σχετικά) αμφισβητούν το ολοκληρωτικό ξεπάτωμα της Συβάρεως – καί μάλλον έτσι πρέπει νά ‘ναι, διότι η Σύβαρις πρωταγωνιστεί καί σε μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους. Αλλά η μή καταδίκη ενός εγκλήματος, γιά την αφεντιά μου αποτελεί κόκκινο πανί. Να τη χέσω τέτοια «σοφία»!

Τώρα, όσον αφορά τους Ναΐτες, από συνομωσίες, προδοσίες (συνομιλίες με τους μωαμεθανούς, πίσω από την πλάτη των λοιπών Φράγκων κατακτητών των Αγίων Τόπων), εγκλήματα… άλλο καλό!!! Δεν αναφέρω περιστατικά, διότι δεν γράφουμε ιστορική πραγματεία. (Όποιος έχει όρεξη γιά διάβασμα, είπαμε: δεν απαγορεύεται αυτό… ακόμη. 🙂 ) Καί διότι δεν πρόκειται να τελειώσουμε ποτέ με το κυρίως θέμα μας.

. . . . . . . . . . .

Καί τώρα, το αποκορύφωμα! Πώς σας φαίνεται ότι αμφότερα αυτά τα «τάγματα» (πυθαγόρειο, ναΐτικο) είναι τα αγαπημένα των σημερινών τεκτόνων; ‘Έ;

Επίσης… Θυμηθήκατε που είπαμε ότι αρκετοί από τους σημερινούς κορυφαίους Δυτικούς επιστήμονες είναι τέκτονες; Αρχίζει τώρα να διαφαίνεται κάπως καλύτερα η εικόνα;

Βέβαια, οι σημερινοί τέκτονες (ως μεγαλο-επιστήμονες) δεν κάνουν «αυθεντικά» εγκλήματα κατά ζωής… αν καί ποτέ δεν ξέρεις. (Κάτι περίεργοι -καί δή, ομαδικοί, με πτώσεις αεροπλάνων- θάνατοι βιολόγων καί γιατρών, που εξέθεσαν στα ίσα τη θανατηφόρα απάτη του κοροϊδοϊού… αν διαβάζετε ειδήσεις…) Αλλά οπωσδήποτε δολοφονούν χαρακτήρες: ο οποιοσδήποτε τους πάει κόντρα, χλευάζεται καί γελοιοποιείται (πάλι σχολή Πυθαγόρα, απέναντι στους «άτακτους» υποψήφιους μαθητές) – δεμπανάναι καί νομπελίστας!… (Βλέπε ξανά Μοντανιέ.) Από δέ εφευρέσεις, που κάνουν οικονομική ζημιά στην ήδη υπάρχουσα παραγωγή προϊόντων… ή τσεπών / μιζών…

…εκεί να δείς τί θάψιμο πέφτει από τους «επιστήμονες»!!!

Τί Τέσλα, τί ο ένας, τί ο άλλος… τί ο ταλαίπωρος Ελληνικός Λαός!… Άντε, τώρα, να βγεί ακόμη καί πτυχιούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός, καί να πεί στους απατεώνες των ανεμογεννητριών να τις χώσουν εκεί που ξέρουν, διότι οι πολλές πηγές εναλλασσομένου ρεύματος επάνω στο δίκτυο, είναι απλά σκέτη καταστροφή!… Τί έχει ν’ ακούσει!… Βγάλαμε τα μάτια μας καί φάγαμε τα νιάτα μας πάνω στα βιβλία, γιά να ξεμάθουμε τώρα κι αυτά που ξέρουμε, μ’ αυτά τα ερπετά – τους πωλητικούς καί οικονομικούς απατεώνες!

. . . . . . . . . . .

Τώρα, βέβαια, γιά νά ‘μαστε ιστορικώς ακριβείς στον «ιδεολογικό» τομέα: όσον αφορά τους Ναΐτες, οι σημερινοί τέκτονες παραδέχονται μέν ότι έχουν δεχθεί επιρροές τους στην οργάνωση του τεκτονισμού, αλλά δεν επιμένουν στο θέμα. Καί τούτο, (πιστεύω) διότι η εθνική σύνθεση της καταγωγής των Ναϊτών άλλαξε στο διάστημα των δύο αιώνων της επίσημης ιστορικής παρουσίας τους: από Νορμανδοί αρχικώς καί πολυεθνικοί μετέπειτα, κατέληξαν Γάλλοι σε πλειονότητα μελών. Αλλά ένα φεγγάρι (στην κυριολεξία!) μετά τα τελειώματά τους, άρχισε ο τσακωμός Άγγλων καί Γάλλων (Εκατονταετής Πόλεμος, Ιωάννα της Λωρραίνης), ως απόρροια μιάς πρώϊμης εθνογενέσεως. (Ας σκεφτούμε, αντιθέτως, πως -παλιότερα- ο περίφημος Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος ήταν ξάδερφος του βασιλιά της Γαλλίας -καί είχε ομοφυλοφιλικές σχέσεις μαζί του-, καί όλο κι όλο το χρονικό διάστημα που πέρασε στην Αγγλία, καθ’ όλη τη βασιλεία του, ήταν …έξι μήνες!!!)

Άσε που οι Γάλλοι τέκτονες άνοιξαν δικό τους μαγαζί, κι όχι παράρτημα της μεγάλης Στοάς της αγγλίτσας. Οπότε, λογικό είναι οι Αγγλοσάξωνες ομόλογοί τους να ψιλοκάνουν την πάπια, όταν η κουβέντα το φέρνει στους Ναΐτες. 🙂

. . . . . . . . . . .

vii. Τα ατεκμηρίωτα «προσόντα»

Οι κορυφαίες αυτές κεφαλές της Δυτικής κατάμαυρης «επιστήμης», εκτός από μυαλό / γνώσεις / όρεξη γιά συμμετοχή στην κλίκα / φιλοδοξία / αμοραλισμό / ανοχή σε ταπεινώσεις εκ μέρους των «ανωτέρων» τους, είναι επιθυμητό να έχουν κι ένα άλλο προσόν· πλήν όμως, ατεκμηρίωτο.

Εδώ, βέβαια, κάνουμε έρευνα στο Παράξενο, αλλά γνωρίζουμε άριστα να μοιράσουμε δυό …γαϊδάρων άχυρο! 🙂 Συνεπώς, μπορούμε κάλλιστα να διαχωρίσουμε ό,τι είναι καταγεγραμμένο καί τεκμηριωμένο, απ’ ό,τι δεν είναι· κι απ’ ό,τι είναι απ’ ανάμεσα. Άλλως τε, ακόμη καί η καρα-κατεστημένη επιστήμη καί η τεχνολογία δεν σταματάνε. Ερευνούν καί προχωρούν. Πολλώι δέ μάλλον εμείς εδώ, που έχουμε την ελευθερία (την ελευθεριότητα, αν θέλετε) να ψάχνουμε όσα γουστάρουμε – καί με τον τρόπο που γουστάρουμε… καί να καταλήγουμε σε όσα συμπεράσματα μας φαίνονται λογικά.

Άλλως τε, ο γράφων σας το έχει πεί πολλές φορές: δεν διεκδικούμε τίποτε βραβεία. Όποιος έχει κάποια καλύτερη εξήγηση γι’ αυτά που ψάχνουμε, ας την καταθέσει.

. . . . . . . . . . .

Λοιπόν, αυτό το ατεκμηρίωτο «προσόν», στο οποίο αναφερόμαστε, είναι το αν ο «δικός τους» επιστήμων έχει περάσει από υψηλούς πολιτισμούς σε περασμένες του ζωές – κι αν εκεί είχε παρόμοια επιστημονική θέση. Κυρίως αν πέρασε από Ατλαντίδα, αλλά κι από αρχαία Αίγυπτο, Ελλάδα πρό Κατακλυσμού, κτλ κτλ. Βλέπετε, ο Πλάτων (έτερος αγαπημένος τους, μετά τον Πυθαγόρα!) είχε πεί ότι όλα είναι ενθυμήσεις, καί τίποτε καινούργιο.

Τώρα, θα με ρωτήσεις πώς ξέρουν αν ο λεγάμενος πέρασε από Ατλαντίδες κτλ. Έ, αρκεί ο καθένας να φάει / πιεί μιά μικρή ποσότητα ψυχεδελικών ουσιών (ψυχοδηλωτικών, ορθότερα), όπως πχ το LSD, ώστε να τα μαρτυρήσει όλα χωρίς ξύλο! 🙂 Μην ξεχνάτε, όμως, καί την έτερη ερμηνεία, του να βλέπει κανείς «περασμένες ζωές»: αν βλέπει τέτοια πράγματα, ίσως απλά να βλέπει την Συμπαντική καταγραφή της ζωής κάποιου άλλου προϋπάρξαντος ατόμου, κι όχι αναγκαστικά «περασμένη ζωή» του εαυτού του.

Εν πάσει περιπτώσει, όποια ερμηνεία καί να ισχύει, «αυτοί» αρκούνται στο ν’ αποσπάσουν τις πληροφορίες που θέλουν, έστω καί μ’ αυτόν τον τρόπο. Κι αν ο (μαστουρωμένος) υποψήφιος αρχίσει να μιλάει γιά Ατλαντίδες καί τα ρέστα, έ! Τότε είναι, που γίνεται πάραυτα «δικό τους παιδί»!

. . . . . . . . . . .

(συνεχίζεται)