Η έκθεση Ντράγκι, η συνοχή, η κατάργηση του βέτο και το ελληνικό στρατηγικό κενό....

 

Του Σωτήρη Σιδέρη

Η έκθεση του Μάριο Ντράγκι για την ανταγωνιστικότητα της ΕΕ, συζητείται έντονα στις ευρωπαικές πρωτεύουσες. Σε αυτή, ο Ιταλός αξιωματούχος  επισημαίνει τα προβλήματα της οικονομίας, της  ανάπτυξης, της κοινωνικής συνοχής, αλλά έχει και μια παράμετρο που η κυβέρνηση δεν θέλησε να σχολιάσει και αφορά την πρόταση για το δικαίωμα του βέτο,  παρά το γεγονός ότι για τη χώρα μας έχει  πολλές παραμέτρους. Το θέμα αυτό έρχεται ουσιαστικά από την πίσω πόρτα ως πρόταση του Ντράγκι και ενώ σε πολιτικό επίπεδο υφίσταται ήδη και προκαλεί ισχυρούς τριγμούς εξαιτίας έντονων διαφωνιών.

 Ο Μάριο Ντράγκι υποστηρίζει την αλλαγή στην διαδικασία λήψης των αποφάσεων με το σκεπτικό ότι σήμερα απαιτούνται μήνες για να εγκριθεί ένας νόμος .  Ειδικότερα προτείνει , ένα σχέδιο να απαιτεί ομοφωνία στην αρχική του μορφή και στην συνέχεια για τα ειδικότερα μέρη του σχεδίου, να μπορούν να εφαρμόζονται οι αποφάσεις που θα λαμβάνονται κατά πλειοψηφία. Είναι όμως σαφές ότι στην πορεία το αρχικό σχέδιο θα μπορεί να τροποποιηθεί τόσο πολύ που να καταστεί αγνώριστο και να μην έχει καμία σχέση με την αρχική του μορφή. Πέραν αυτών, η Ελλάδα έχει προβλήματα εθνικής ασφάλειας και δεν μπορεί να  αγνοήσει την σημασία του βέτο.  

 

Ποιο κοινωνικό κράτος;

Μια από τις ιδιαίτερα σαφείς επισημάνσεις που κάνει η έκθεση Ντράγκι είναι ότι λόγω των νέων τεχνολογιών, απαιτούνται προγράμματα συνεχούς επανακατάρτισης των εργαζομένων, ενώ για όσους μένουν χωρίς εργασία λόγω ηλικίας θα πρέπει να λειτουργεί το κοινωνικό κράτος και να προσφέρει ασφάλεια, υγεία, μεταφορές, ώστε να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή. Προφανώς η επισήμανση αυτή σχετίζεται και με το γεγονός ότι στην ΕΕ μαζί με τις νέες τεχνολογίες καλπάζουν και οι ανισότητες και είναι θετικό ότι ένας συστημικός αξιωματούχος , όπως ο Ντράγκι υπογραμμίζει τους κινδύνους που απορρέουν από τις σημερινές πολιτικές της ΕΕ , που είναι και οι κυρίαρχες και προκαλούν ρήγματα στο κοινωνικό κράτος.

Τι συμβαίνει στην Ελλάδα; η Ελλάδα κινείται προς ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που θα ήθελε ο Ντράγκι. Η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη προκαλεί κοινωνικά ερείπια, για τα οποία η κυβέρνηση δεν συγκινείται  και ακολουθεί επιδοματική πολιτική και όχι μια στρατηγική και αυτή, επειδή καταρρέει δημοσκοπικά. Η διατήρηση και ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής όμως δεν είναι μια εφήμερη στάση, αλλά μια ολόκληρη στρατηγική που όμως αφήνει παγερά αδιάφορο τον πρωθυπουργό,όπως αποδεικνύεται από τις αποφάσεις του. Η απουσία αντιπολίτευσης επιδεινώνει το πρόβλημα, ενώ είναι σαφές πλέον και στην ΕΕ, ότι η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους συνιστά απειλή για την κοινωνική ομαλότητα. Γιατί στην πραγματικότητα, ο Ντράγκι φοβάται ότι ίσως σύντομα , οι ανισότητες μπορεί να προκαλέσουν κοινωνικές εντάσεις και αποσταθεροποίηση...

Οι συνέπειες της κατάργησης του βέτο

Το θέμα του βέτο επανέρχεται στο δημόσιο διάλογο , όχι πλέον από τις προθέσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας, αλλά μέσω μιας έκθεσης ενός τεχνοκράτη, που το εμφανίζει ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη της ΕΕ. Ο Ντράγκι αναφέρει , σε γενικές γραμμές ότι η λήψη αποφάσεων στην ΕΕ πάσχει  από την αρχή της ομοφωνίας, καθώς  27 ευρωπαϊκές χώρες βρίσκονται σε διαφορετικές ταχύτητες σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη και έχουν διαφορετικά συμφέροντα η καθεμία.  Για τον υπερπηδηθεί αυτό το πρόβλημα, ο Ντράγκι προτείνει , τα νέα  σχέδια για την ανταγωνιστικότητα της ΕΕ , να μπορούν να περνούν με μια ομόφωνα θετική γνωμοδότηση και στη συνέχεια, για τα επιμέρους μέρη του σχεδίου, να μπορούν να εφαρμόζονται οι αποφάσεις που θα λαμβάνονται κατά πλειοψηφία.

     Αν όμως τα μικρά κράτη στην ΕΕ, που είναι και τα περισσότερα δώσουν την ψήφο τους, στο αρχικό σχέδιο, στην συνέχεια δεν θα μπορούν να διορθώσουν ή και να ανατρέψουν την εφαρμογή τους καθώς τα μεγάλα κράτη θα μπορούν να το προσαρμόσουν στα δικά τους συμφέροντα. Προς το παρόν δεν φαίνεται να υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας. Έτσι τα μικρότερα κράτη θα γίνουν υποχείρια των πολιτικών της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας που διαθέτουν την μεγαλύτερη ισχύ και με μικρές συμμαχίες θα κάνουν ό,τι θέλουν.

Για την Ελλάδα όμως το δικαίωμα του βέτο έχει και πρόσθετη αξία για τους τομείς της Εξωτερικής πολιτικής, της Άμυνας και της Ασφάλειας . Αν για παράδειγμα η Ελλάδα συναινέσει σε ένα αρχικό σχέδιο για την αναβάθμιση της Τελωνειακής Ένωσης ΕΕ -Τουρκίας, στην συνέχεια δεν θα μπορεί , ούτε να παρέμβει, ούτε να διορθώσει αποφάσεις υπέρ της Άγκυρας. Έτσι, η Τουρκία θα έχει αναβαθμισμένο ρόλο στην ευρωπαική πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας και θα μπορεί μάλιστα από θέση ισχύος να συνεχίσει να απειλεί τη χώρα μας και να αμφισβητεί την κυριαρχία νησιών μας.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι στρατηγικά απούσα από τις διεργασίες που συντελούνται και στην ΕΕ. Δεν έχει λόγο, ρόλο, ούτε ιδέες και απλά στοιχίζεται με αποφάσεις που λαμβάνονται σε άλλες πρωτεύουσες. Ακόμη χειρότερα, δεν έχει στρατηγική υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων εντός της ΕΕ, που φιλοδοξεί να αποκτήσει παγκόσμιο ρόλο, αλλά για να γίνει αυτό, θέλει και  την συμμετοχή της Τουρκίας.  Αν η Τουρκία πχ αποκηρύξει την αναθεωρητική της πολιτική στο Αιγαίο και την Γαλάζια Πατρίδα, ευχαρίστως η Ελλάδα να  συμφωνήσει στην άρση του βέτο. Κάπως έτσι διαπραγματεύονται οι σοβαρές κυβερνήσεις . Η Άγκυρα από την πλευρά της σίγουρα θέλει την κατάργηση του βέτο για να μην έχει τις ενοχλήσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας.
Η Ελλάδα τι θέλει;

ΩΜΕΓΑ PRESS - Πρώτη σελίδα (omegapress.gr)