. . . . . . . . . . .

Πάμε, τώρα, στο τί κάνει κανείς μετά το πτυχίο.

Η τυπική ακαδημαϊκή πορεία του πτυχιούχου, τουλάχιστον γιά τα Δυτικά πανεπιστήμια, είναι να κάνει «μάστερ», μετά διδακτορικό, καί στο τέλος να γίνει αναπληρωτής καθηγητής (υφηγητής, παλιά) καί τακτικός καθηγητής. Σε κάποια πανεπιστήμια υπάρχουν σοβαρά δίδακτρα γιά μάστερ / διδακτορικό, σε κάποια άλλα συμβολικά.

Εννοείται, βέβαια, ότι γιά να συνεχίσεις μετά το πτυχίο, πρέπει να σε δεχθεί ένας καθηγητής. Στον (τουλάχιστον) δυτικό κόσμο, αυτή η δουλειά γίνεται αν πάρεις καλούς βαθμούς, συν να μαζέψεις «συστατικές επιστολές».

Τ’ είν’ αυτή η γελοιότητα, τώρα;

Τυπικά, είναι επιστολές από καθηγητάδες, που πληροφορούν συναδέλφους τους σε άλλα πανεπιστήμια, ότι είσαι καλός φοιτητής καί καλό παιδί, άρα αξίζει να συνεχίσεις.

Γιατί, όμως, «γελοιότητα»;

Διότι τα πανεπιστήμια:

  • Έχουν διαφορετική ύλη γιά το ίδιο πτυχίο. (Πχ ένα κάνει Κβαντομηχανική σε προπτυχιακό επίπεδο, άλλο όχι.)
  • Εξετάζουν καί βαθμολογούν με διαφορετικό τρόπο· ακόμη κι οι καθηγητές μεταξύ τους στο ίδιο πανεπιστήμιο εξετάζουν / βαθμολογούν με διαφορετικό τρόπο.
  • Εξετάζουν / βαθμολογούν με ακάλυπτα τα ονόματα των φοιτητών. (Ναί, ακριβώς· υπονοώ αυτό που καταλάβατε: ευνοιοκρατία.)

Άρα, όπως καταλαβαίνετε, το να γράψει κάποιος προφέσσωρ σε συστατική επιστολή ότι πχ εγώ είμαι «καλός», είναι μιά βλακεία καί μισή – ακόμη κι αν πράγματι είμαι ιδιοφυΐα. Δεν συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα!!!… κάτι που όλοι οι εχέφρονες έχουμε εμπεδώσει από την Α’ Δημοτικού ακόμη. Πώς θα με συγκρίνει με κάποιον άλλον κάτοχο του ίδιου πτυχίου από άλλο πανεπιστήμιο, τη στιγμή που ούτε τα ίδια πράγματα μάθαμε (τυπικώς), ούτε με τον ίδιο τρόπο βαθμολογηθήκαμε; Άρα, πώς μπορεί να πεί «Εργοδότης καλός, προχωράει / ο άλλος μάπα το καρπούζι»; Απλά δεν μπορεί. Παρεκτός αν θέλει να φανεί Καραγκιόζης.

Όθεν η γελοιότητα των «συστατικών επιστολών».

  • Τότε, πώς δικαιολογούν αυτή την πεισματική εμμονή, να μην έχουν ομοιόμορφες διαδικασίες διδασκαλίας καί εξετάσεων;

Το ρίχνουν στην «ακαδημαϊκή ελευθερία», δηλαδή στο ότι ουδείς μπορεί / ουδείς πρέπει να υποχρεώσει τους σοφούς καθηγητάδες να κάνουν, ή να μην κάνουν κάτι. Άρα, αν επιλέξουν να διδάξουν τα x, y μαθήματα έναντι των z, f, δεν (πρέπει να) τους αντιμιλάει κανείς. Είναι απολύτως ελεύθεροι να το πράξουν.

Σύμφωνοι, κάκιστο το ζόρισμα στα εκπαιδευτικά θέματα, αλλά στην πράξη δεν πρόκειται γιά ακαδημαϊκή ελευθερία· πρόκειται γιά ακαδημαϊκή ελευθεριότητα. Τουλάχιστον στις σχολές θετικών επιστημών, τα κουκκιά είναι μετρημένα: τρείς το λάδι, τρείς το ξύδι, έξι το λαδόξυδο. Νοείται πχ ο απόφοιτος Φυσικού Τμήματος να μην έχει διδαχθεί Ηλεκτρομαγνητισμό; Σαφώς όχι! Επομένως, σ’ αυτή την περίπτωση, τί θα πεί «ακαδημαϊκή ελευθερία» καί μαλακίες;

[…Η όλη ιστορία μου θυμίζει ένα αστείο «πτυχίο», που συναντάται ανηρτημένο σε τοίχους, σε διάφορες ταβέρνες. Γράφει απάνω του ότι η Σχολή Τεμπέληδων δέχεται ως νέον απόφοιτο καί επίτιμο μέλος τον Τάδε, ως επιτυχώς περαιώσαντα τις σχετικές δοκιμασίες. Τον έκαναν δεκτόν (γράφει) διά νεύματος καί καθιστοί, ο πρύτανις Ευάγγελος Ξαπλώστρας, καί οι καθηγητές Αθανάσιος Τεμπελχανής καί Γεώργιος Μουργέλας. 🙂

Αν νομίζετε ότι οι συστατικές επιστολές έχουν περισσότερη σοβαρότητα απ’ αυτό, μάλλον δεν έχετε καταλάβει τί γράφω εδωπέρα.]

  • Έ, ωραία!… (Τρόπος του λέγειν, «ωραία».) Τότε, όμως, γιατί επιμένουν να το κρατάνε αυτό το έθιμο κοτζάμ καθηγητάδες, καί να γίνονται γελοίοι στα μάτια όσων μπορούμε να σκεφτόμαστε;

Εσείς, γιατί λέτε; Δεν είναι αυτονόητο πως τους βοηθάει στο να προωθήσουν νομιμοφανώς τα «δικά τους παιδιά», καί να κόψουν όσα δεν γουστάρουν απ’ τα υπόλοιπα;

Ακριβώς! – πράγμα που μας οδηγεί στο:

. . . . . . . . . . .

ii. Πώς ανελίσσονται ακαδημαϊκώς οι επιστήμονες

Όπως είπαμε καί παραπάνω, γιά να προχωρήσεις στην ακαδημαϊκή ιεραρχία, κατ’ αρχάς πρέπει (εκτός από κάποια απολύτως απαραίτητα νοητικά καί εργασιακά προσόντα – δεν γίνεται κάποιος να είναι στόκος ή/καί τεμπέλαρος, δηλαδή, καί να τον προωθήσουν) να είσαι «δικό τους παιδί».

Ναί, αλλά θα με ρωτήσει ο λογικός αναγνώστης: μόνον τα «δικά τους παιδιά» προωθούνται; Εδώ έχει γεμίσει ο κόσμος πτυχία, διδακτορικά, καί τα ρέστα! Τί παναπεί, δηλαδή; πως όλοι αυτοί είναι μασωνάκια; Δεν υπάρχει καί κανένας πραγματικά άξιος απ’ ανάμεσα;

Όχι, σαφώς όχι, δεν είναι όλοι τους της κλίκας. Καί, ναί, σαφώς ναί, υπάρχουν καί άξιοι «εκτός νυμφώνος» στοών καί «λεσχών». Οι τελευταίοι, όμως, χρησιμεύουν γιά δύο πράγματα – όχι αγαθής φύσεως, όμως:

  • Γιά «δημοκρατικό άλλοθι» του κατεστημένου προς το πόπολο. (Παναπεί: «- Βλέπετε; εμείς πραγματικά προκρίνουμε τους όντως άξιους! Άρα, αν σας αποκλείσουμε, να κατηγορείτε τους εαυτούς σας, διότι αντικειμενικώς δεν αξίζατε!»)
  • Καί γιά «καβάντζα» – δηλαδή, απ’ αυτή τη φουρνιά των όντως αξίων, κάποιοι στο μέλλον μπορεί ν’ αποδειχθούν εξαγοράσιμοι. (Αυτό, θυμηθήτε το παρακάτω.) Ώστε -αν χρειαστεί- να συμπληρώσουν την ομάδα από τα έξυπνα «δικά τους παιδιά» γιά τις συνομωσίες τους.

Εν πάσει περιπτώσει, θα με ξαναρωτήσει ο λογικός αναγνώστης:

Αφού είναι που είναι …δικά τους παιδιά, τί νόημα έχει όλο αυτό; πρέπει οπωσδήποτε τα «δικά τους παιδιά» να περάσουν όλη αυτή τη διαδικασία, με σπουδές / εξετάσεις / συστατικές επιστολές;

Όχι. Αυτά λαμβάνουν χώραν μονάχα γιά τυπικούς λόγους – καί γιά να μή μιλάει κανείς άλλος (εκτός κλίκας), αφού αυτοί οι κανόνες ισχύουν γιά όλους. Τα «δικά τους παιδιά» έχουν ήδη προεπιλεγεί από πολύ πιό πρίν! 🙂

Εάν αμφιβάλλετε, σκεφθήτε ότι τα αγράμματα καί διανοητικώς καθυστερημένα τσόλια ΓΑΠας / Αλεκσάκι / Κούλης, που κυβέρνησαν καί κυβερνούν την Ελλάδα, δεν πέρασαν κάποια διαδικασία επιλογής ως ενήλικες. Είχαν ήδη προεπιλεγεί από τότε, που έτρωγαν φρουτόκρεμες στην ταΐστρα.

[Αν έχετε περιέργεια γιά το πώς έγινε αυτό, υποθέτω πως μπορείτε να ρωτήσετε τη σαβούρα με το άσπρο τσουλούφι, πώς επέλεξε «τυχαία» το Αλεκσάκι γιά να του πάρει συνέντευξη, τόσο ως μαθητή, όσο καί ως φοιτητή.

Εγώ, βέβαια, χέστηκα να ρωτήσω γιά άτομα ασήμαντα, καί γιά πράγματα που ξέρω ήδη. Εμένα, άλλο με καίει να τη ρωτήσω: πού πήγαν τα ευρήματα απ’ την Αμφίπολη, καί σε ποιά αλλοδαπά υπόγεια τα καταχώνιασαν.]

Κι όσο γιά τον ακαδημαϊκό τομέα… άσε. Έχω ιδίαν πείραν από τέτοιες «επιλογές» αναξίων διπόδων.

. . . . . . . . . . .

β. Τα πανεπιστήμια

Είδαμε, λοιπόν (εμμέσως, πλήν σαφέστατα) την απαραίτητη διαδικασία για να συμπληρώνονται οι ομάδες των ακαδημαϊκών «συνομωτών». Πάμε, όμως, να δούμε καί τους «ναούς», στους οποίους αυτοί «ιερουργούν»: αυτοί οι «ναοί» είναι τα πανεπιστήμια καί τα ερευνητικά ιδρύματα· τα τελευταία, όχι πάντα καί όχι κατ’ ανάγκην στρατιωτικά, ή κατασκοπευτικά. (Θα ήταν πολύ κραυγαλέο κάτι τέτοιο. Ενδεχομένως να είλκυε καί εχθρικές απόπειρες εναντίον τους.)

Όμως, όσον αφορά τα ερευνητικά ιδρύματα, εκεί κατά κανόνα επικρατεί θολούρα – γιά το ποιός δουλεύει σ’ αυτά. Εάν, τώρα, σας ζητήσω να μου αναφέρετε πέντε νομπελίστες της Φυσικής, θα το πράξετε στα σίγουρα. Εάν, αντιθέτως, σας ζητήσω να μου πείτε ονόματα φυσικών, που δουλεύουν σε μυστικά ερευνητικά προγράμματα, πάω στοίχημα πως δεν θα ξέρετε ούτε έναν! Ακόμη καί ο γράφων γνωρίζει …ενάμισυ τέτοιο άτομο!!! (Ένα σίγουρα, κι ένα ακόμη με αμφιβολίες – κι αμφότεροι μακαρίτες πλέον. Άντε καί να ξέρετε τον Οππενχάϊμερ, ή τη συμμετοχή σε τέτοια μαγαζιά των Αϊνστάϊν, Τέλλερ, Έρνεστ Λώρενς.)

Αντιθέτως, τα πανεπιστήμια δεν εμφορούνται από μυστικότητα, αλλά αυτών η -πολλαπλή- αποστολή είναι άλλη:

  • Το να «περάσουν γραμμή».

Δηλαδή, έτσι καί αμφισβητήσεις το κυρίαρχο αφήγημα, αλοίμονό σου! Στην καλύτερη περίπτωση θα σε βγάλουν παλαβόν, κι ας έχεις και Νομπέλ (βλέπε τον μακαρίτη τον Μοντανιέ, που τον έπιασαν στο στόμα τους πτυχιούχα σκουπίδια). Στη μεσαία περίπτωση, θα σε απολύσουν από παντού. Καί στη χειρότερη περίπτωση… δυστυχώς, συνέβη με πολλούς σοβαρώτατους αμφισβητίες του κοροϊδοϊού: αποχαιρέτησαν …κάπως βιαστικά τον μάταιο τούτο κόσμο. (Όποιος διαβάζει ειδήσεις, ξέρει.)

  • Όθεν, το να δείξουν ποιός είναι το αφεντικό στα Γράμματα, ακόμη κι αν το αφεντικό είναι άδικο.

Ψιλοδικαίως, εδώ που τα λέμε· 🙂 …διότι η γνώση είναι όπλο. Άρα, δεν θα πάει στα χέρια όσων δεν γουστάρει το κατεστημένο. (Βλέπε μυστική βιβλιοθήκη Βατικανού.)

Εδώ, οφείλουμε ν’ αναφέρουμε πως ειδικά τα καρακατεστημένα πανεπιστήμια, όπως πχ η Βοϊδοπερασιά (η Οξφόρδη, μωρέ! 🙂 ), είναι απόγονοι μεσαιωνικών μοναστηριών. Διατηρούν, δέ, μέχρι σήμερα το μεσαιωνικό μοναστικό τυπικό· πχ στο Κέημπριτζ υπάρχουν αρκετές εκκλησίες, τα διάφορα «κολλέγια» φέρουν ονόματα αγίων, τα μεσημεριανά κοινά γεύματα αρχίζουν με την προσευχή του τραπεζάρχη, η δέ ακαδημαϊκή τήβεννος είναι απλά η μετεξέλιξη του καλογερικού ράσου. (Θα πάρετε μιά -ελαφρά- ιδέα απ’ αυτά, βλέποντας ταινίες όπως «Οι δρόμοι της φωτιάς», ή τις ταινίες του Χάρρυ Πόττερ.) Εννοείται, φυσικά, ότι απέναντι σε καθηγητάδες καί μεταπτυχιακούς φοιτητές υφίσταται απόλυτος σεβασμός των νεωτέρων, σαν σε παπάδες· κι αν επιδείξεις θρασεία συμπεριφορά (βλέπε νεοελληνική «μαγκιά» του κάθε τσόγλανου), θα σε διώξουν κλωτσηδόν καί οριστικώς.

Όπως καταλαβαίνετε, αυτά όλα πιθανώτατα είναι αντίγραφα από παρόμοια παλαιότερα Βυζαντινά εθιμοτυπικά σε αντίστοιχα πανεπιστήμια (πχ μονή Στουδίου). Δεν το έχω ψάξει, απλά το υποψιάζομαι· αλλά, στα σίγουρα είναι αντίγραφα τόσο της σχολής των Πυθαγορείων, όσο καί του αρχαίου Αιγυπτιακού ιερατείου…

…Πράγμα, που μας φέρνει καί στον αποκρυφιστικό χαρακτήρα τέτοιων καρακατεστημένων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.

Όταν, λοιπόν, βλέπεις τις μεσαιωνικές / αναγεννησιακές πόρτες εισόδου αυτών των ιδρυμάτων να έχουν υπέρθυρο τελείωμα σε σχήμα κορυφής πεντάλφας, καταλαβαίνεις. (Ή σε γωνίες σχετικές με πεντάλφα, ήτοι των 72, 108, 144 μοιρών.) Όπως καταλαβαίνεις, αν δείς τους φοιτητές τους με μαύρη τήβεννο, τους καθηγητάδες με κόκκινη, καί τον πρύτανη με άσπρη· τα τρία Ερμητικά χρώματα, δηλαδή! (Ύλη, ψυχή, πνεύμα.) Κι όπως καταλαβαίνεις, όταν οι τρείς πρώτοι πανεπιστημιακοί βαθμοί της Δύσης αντιστοιχούν στους ίδιους καλογερικούς / τεκτονικούς βαθμούς: μπάτσελορ (εργένης, δηλαδή καλόγερος) / μαθητής, μάστερ (κυρίαρχος της επιστήμης του) / (τεκτονικός) εταίρος, διδάκτωρ / διδάσκαλος.

Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα!

. . . . . . . . . . .

Παρατηρήστε, όμως, ότι αυτά τα καρακατεστημένα (πρώην -καί νύν- μεσαιωνικά μοναστήρια) πανεπιστήμια, είναι η αφρόκρεμα. Τα υπόλοιπα είναι γιά την πλέμπα – όχι πως αποκλείεται η «μεταγραφή» σ’ αυτά τα κορυφαία επιθυμητών στο κατεστημένο ακαδημαϊκών από «κατώτερα».

Βέβαια, στον υπόλοιπο αγγλόφωνο κόσμο (ηπαπάρα, Καναδά, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία, ενδεχομένως καί σε καμιά Ινδία, ή αλλού), τα αντίστοιχα «κορυφαία» πανεπιστήμια δεν είναι απόγονοι μεσαιωνικών μοναστηριών, αλλά είναι …κλώνοι των πρώτων διδαξάντων Ευρωπαϊκών. Στις ηπαπάρα έχουμε τα οκτώ πανεπιστήμια της «Ομάδας του Ιξού» (Άϊβυ Λήγκ) (…οκτώ… μή με ρωτήσετε πού κολλάει το οκτώ καί γιατί, ψάξτε το λίγο, γιά αστερισμό πρόκειται), στον Καναδά το ΜακΓκίλλς, στην αγγλίτσα την τετράδα των: Οξφόρδης / Κέημπριτζ / Ιμπήριαλ Κόλλετζ / Λάντον Σκούλ οφ Εκονόμικζ (δεν ξέρω αν ξεχνάω κάποιο), καί στις (δημιουργημένες από πλεμπαίους) Αυστραλία / Νέα Ζηλανδία αγνοώ. (Αγνοώ αν υπάρχει κανένα τέτοιο, καλά-καλά, «εκεί κάτω».)

Πιστεύω πως, σ’ αυτό το σημείο ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται η εικόνα του βασιλείου της συνομωσίας στις επιστήμες.

. . . . . . . . . . .

(συνεχίζεται)