ΜΕΡΟΣ Δ΄
Ο πατέρας του ιδρυτή των Ηνωμένων Παγκόσμιων Φεντεραλιστών James Warburg ήταν ο Paul Warburg, ο οποίος χρηματοδότησε τον Χίτλερ με τη βοήθεια του συνεργάτη των Brown Brothers Harriman, Prescott Bush. [1]
Ο συνταγματάρχης Ely Garrison ήταν στενός φίλος τόσο του προέδρου Teddy Roosevelt όσο και του προέδρου Woodrow Wilson. Ο Garrison έγραψε στο Roosevelt, Wilson and the Federal Reserve, «Ο Paul Warburg ήταν ο άνθρωπος που συνέταξε το Federal Reserve Act αφού το σχέδιο Aldrich προκάλεσε τέτοια εθνική δυσαρέσκεια και αντίθεση. Ο ιθύνων νους και των δύο σχεδίων ήταν ο βαρόνος Alfred Rothschild του Λονδίνου.
Το σχέδιο Όλντριτζ εκκολάφθηκε σε μια μυστική συνάντηση του 1910 στο ιδιωτικό θέρετρο της JP Morgan στο νησί Τζέκυλ, SC μεταξύ του υπολοχαγού των Ροκφέλερ Νέλσον Όλντριτζ και του Πολ Βάρμπουργκ της γερμανικής τραπεζικής δυναστείας Warburg. Ο Όλντριτς, μέλος του Κογκρέσου της Νέας Υόρκης, αργότερα παντρεύτηκε την οικογένεια Ροκφέλερ. Ο γιος του Winthrop Aldrich προήδρευσε της Chase Manhattan Bank. Ενώ οι τραπεζίτες συναντήθηκαν, ο συνταγματάρχης Έντουαρντ Χάουζ, ένα άλλο ανδρείκελο των Ροκφέλερ και στενός έμπιστος του προέδρου Γούντροου Ουίλσον, ήταν απασχολημένος να πείσει τον Ουίλσον για τη σημασία μιας ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας και την εισαγωγή ενός εθνικού φόρου εισοδήματος. Ένα μέλος του προσωπικού της Βουλής ήταν ο Βρετανός στρατηγός της MI6 Permindex, στρατηγός Τζούλιους Κλάιν. [2]
Ο Wilson δεν χρειαζόταν πολλά πειστικά, δεδομένου ότι ήταν υποχρεωμένος στον μεγιστάνα του χαλκού Cleveland Dodge, του οποίου ο συνονόματος Phelps Dodge έγινε μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες εξόρυξης στον κόσμο. Η Dodge χρηματοδότησε την πολιτική καριέρα του Wilson. Ο Wilson έγραψε ακόμη και την εναρκτήρια ομιλία του στο γιοτ του Dodge. [3]
Ο Wilson ήταν συμμαθητής τόσο του Dodge όσο και του Cyrus McCormick στο Princeton. Και οι δύο ήταν διευθυντές στην National City Bank του Rockefeller (τώρα Citigroup). Ο κύριος στόχος του Wilson ήταν να ξεπεράσει τη δημόσια δυσπιστία προς τους τραπεζίτες, κάτι που ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης John Hylan επανέλαβε το 1922 όταν υποστήριξε: «Η πραγματική απειλή για τη δημοκρατία μας είναι η αόρατη κυβέρνηση η οποία, σαν ένα γιγάντιο χταπόδι, απλώνει το γλοιώδες μήκος της πάνω από την πόλη, την πολιτεία και το έθνος μας. Επικεφαλής είναι μια μικρή ομάδα τραπεζικών οίκων, που γενικά αναφέρονται ως διεθνείς τραπεζίτες». [4]
Αλλά οι Οκτώ Οικογένειες επικράτησαν. Το 1913 γεννήθηκε η Federal Reserve Bank, με τον Paul Warburg τον πρώτο διοικητή της. Τέσσερα χρόνια αργότερα οι ΗΠΑ εισήλθαν στον Α ́ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μια μυστική εταιρεία γνωστή ως Μαύρο Χέρι δολοφόνησε τον Αρχιδούκα Φερδινάνδο και τη σύζυγό του από τους Αψβούργους. Ο φίλος του Αρχιδούκα, κόμης Czerin, είπε αργότερα: «Ένα χρόνο πριν από τον πόλεμο με πληροφόρησε ότι οι Τέκτονες είχαν αποφασίσει μετά το θάνατό του». [5]
Την ίδια χρονιά, οι Μπολσεβίκοι ανέτρεψαν τη μοναρχία Hohehzollern στη Ρωσία με τη βοήθεια των Max Warburg και Jacob Schiff, ενώ η Διακήρυξη Balfour που οδήγησε στη δημιουργία του Ισραήλ γράφτηκε στον Σιωνιστή Δεύτερο Λόρδο Rothschild.
Στη δεκαετία του 1920 ο βαρόνος Edmund de Rothschild ίδρυσε την Επιτροπή Οικονομικών της Παλαιστίνης, ενώ τα γραφεία του Kuhn Loeb στο Μανχάταν βοήθησαν τους Rothschild να σχηματίσουν ένα δίκτυο για το λαθρεμπόριο όπλων στα σιωνιστικά τάγματα θανάτου που ήταν αποφασισμένα να καταλάβουν παλαιστινιακά εδάφη. Ο στρατηγός Τζούλιους Κλάιν επέβλεψε την επιχείρηση και ηγήθηκε του Σώματος Αντικατασκοπείας του Στρατού των ΗΠΑ, το οποίο αργότερα παρήγαγε τον Χένρι Κίσινγκερ. Η Κλάιν διοχέτευσε τη βοήθεια του Σχεδίου Μάρσαλ προς την Ευρώπη προς τους σιωνιστικούς τρομοκρατικούς πυρήνες στην Παλαιστίνη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, διοχετεύοντας τα κεφάλαια μέσω του Ινστιτούτου Sonneborn, το οποίο ελεγχόταν από τον μεγιστάνα χημικών της Βαλτιμόρης Rudolph Sonneborn. Η σύζυγός του Dorothy Schiff σχετίζεται με τους Warburgs. [6]
Οι Kuhn Loebs ήρθαν στο Μανχάταν με τους Warburgs. Ταυτόχρονα, οι Bronfmans ήρθαν στον Καναδά ως μέρος της Επιτροπής Εβραϊκού Αποικισμού του Μωυσή Montefiore. Οι Montefiores έχουν πραγματοποιήσει τη βρώμικη δουλειά της γενοβέζικης αριστοκρατίας από τον 13ο αιώνα. Οι di Spadaforas υπηρέτησαν αυτή τη λειτουργία για τον ιταλικό Οίκο της Σαβοΐας, ο οποίος χρηματοδοτήθηκε από την οικογένεια Israel Moses Seif για την οποία ονομάστηκε το Ισραήλ. Ο Λόρδος Harold Sebag Montefiore είναι σήμερα επικεφαλής του Ιδρύματος της Ιερουσαλήμ, της σιωνιστικής πτέρυγας των Ιπποτών της Ιερουσαλήμ του Αγίου Ιωάννη. Οι Bronfmans (το όνομα σημαίνει "liquorman" στα γίντις) συνδέθηκαν με τον Arnold Rothstein, ένα προϊόν της αυτοκρατορίας ξηρών προϊόντων των Rothschild, για να ιδρύσουν το οργανωμένο έγκλημα στη Νέα Υόρκη. Τον Rothstein διαδέχθηκαν οι Lucky Luciano, Meyer Lansky, Robert Vesco και Santos Trafficante. Οι Bronfmans είναι παντρεμένοι με τους Rothschilds, Loebs και Lamberts. [7]
Το έτος 1917 προστέθηκε επίσης η 16η Τροπολογία στο Σύνταγμα των ΗΠΑ, επιβάλλοντας εθνικό φόρο εισοδήματος, αν και επικυρώθηκε μόνο από δύο από τις απαιτούμενες 36 πολιτείες. Το IRS είναι μια ιδιωτική εταιρεία εγγεγραμμένη στο Delaware. [8] Τέσσερα χρόνια νωρίτερα ξεκίνησε το Ίδρυμα Ροκφέλερ, για να προστατεύσει τον οικογενειακό πλούτο από τις νέες διατάξεις φόρου εισοδήματος, κατευθύνοντας παράλληλα την κοινή γνώμη μέσω της κοινωνικής μηχανικής. Ένα από τα πλοκάμια του ήταν το Συμβούλιο Γενικής Εκπαίδευσης.
Στην Περιστασιακή Επιστολή #1 το Διοικητικό Συμβούλιο δηλώνει: «Στα όνειρά μας έχουμε απεριόριστους πόρους και οι άνθρωποι παραδίδονται με τέλεια υπακοή στα χέρια μας. Οι παρούσες εκπαιδευτικές συμβάσεις ξεθωριάζουν από το μυαλό τους και, ανεμπόδιστα από την παράδοση, θα εργαστούμε με τη δική μας καλή θέληση πάνω σε έναν ευγνώμονα και ανταποκρινόμενο αγροτικό λαό. Θα προσπαθήσουμε να μην κάνουμε αυτούς τους ανθρώπους ή κανένα από τα παιδιά τους φιλοσόφους ή ανθρώπους της μάθησης ή ανθρώπους της επιστήμης... από τους οποίους έχουμε άφθονη προσφορά». [9]
Αν και οι περισσότεροι Αμερικανοί σκέφτονται την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ ως κυβερνητικό θεσμό, είναι ιδιωτική ιδιοκτησία των Οκτώ Οικογενειών. Η Μυστική Υπηρεσία απασχολείται, όχι από την εκτελεστική εξουσία, αλλά από την Federal Reserve. [10]
Μια ανταλλαγή απόψεων μεταξύ του γερουσιαστή Edward Kennedy (D-MA) και του προέδρου της Fed Paul Volcker στις ακροάσεις της Γερουσίας το 1982 είναι διδακτική. Ο Κένεντι πρέπει να σκέφτηκε τον μεγαλύτερο αδελφό του Τζον όταν είπε στον Βόλκερ ότι αν ήταν ενώπιον της επιτροπής ως μέλος του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Ο Βόλκερ, φουσκώνοντας ένα πούρο, απάντησε υπεροπτικά: «Αυτό είναι μάλλον αλήθεια. Αλλά πιστεύω ότι σχεδιάστηκε σκόπιμα με αυτόν τον τρόπο». [11] Ο βουλευτής Lee Hamilton (D-IN) το έθεσε στον Volcker ότι, «Οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι αυτό που κάνει αυτό το διοικητικό συμβούλιο σας έχει πολύ βαθύ αντίκτυπο στα πορτοφόλια τους, και όμως είναι μια ομάδα ανθρώπων βασικά απρόσιτη σε αυτούς και ασύδοτη σε αυτούς».
Ο Πρόεδρος Ουίλσον μίλησε για «μια δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο ολοκληρωμένη, τόσο διάχυτη, που καλύτερα να μην μιλούν πάνω από τις ανάσες τους όταν μιλούν καταδικάζοντάς την». Ο βουλευτής Charles Lindberg (D-NY) ήταν πιο ωμός, καταφερόμενος εναντίον του νόμου Federal Reserve Act του Wilson, ο οποίος είχε έξυπνα ονομαστεί «Νομοσχέδιο του Λαού». Ο Λίντμπεργκ δήλωσε ότι ο νόμος θα «... Δημιουργήστε το πιο γιγαντιαίο καταπίστευμα στη γη... Όταν ο πρόεδρος υπογράψει αυτή την πράξη, η αόρατη κυβέρνηση από τη δύναμη του χρήματος θα νομιμοποιηθεί. Ο νόμος θα δημιουργήσει πληθωρισμό όποτε τα τραστ θέλουν πληθωρισμό. Από τώρα και στο εξής, οι καταθλίψεις θα δημιουργούνται επιστημονικά. Η αόρατη κυβέρνηση από τη δύναμη του χρήματος, που αποδεδειγμένα υπάρχει από την έρευνα Money Trust, θα νομιμοποιηθεί. Ολόκληρη η ιδέα της κεντρικής τράπεζας σχεδιάστηκε από την ίδια την ομάδα που υποτίθεται ότι θα αφαιρούσε την εξουσία». [12]
Η Fed αποτελείται από σχεδόν κάθε τράπεζα στις ΗΠΑ, αλλά η Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Νέας Υόρκης ελέγχει τη Fed λόγω των τεράστιων κεφαλαιακών πόρων της. Το πραγματικό κέντρο εξουσίας εντός της Fed είναι η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Ανοικτής Αγοράς (FOMC), στην οποία μόνο ο Πρόεδρος της Fed της Νέας Υόρκης κατέχει μόνιμη θέση ψήφου. Η FOMC εκδίδει οδηγίες για τη νομισματική πολιτική, οι οποίες εφαρμόζονται από τον 8ο όροφο της NY Fed, ένα φρούριο στα πρότυπα της Τράπεζας της Αγγλίας. [13]
Στο πέμπτο υπόγειο του 14ώροφου πέτρινου hulk βρίσκονται 10.300 τόνοι κυρίως μη αμερικανικού χρυσού, το 1/3 των παγκόσμιων αποθεμάτων χρυσού και μακράν το μεγαλύτερο απόθεμα χρυσού στον κόσμο. [14]
Ο κόσμος του χρήματος μηχανογραφείται όλο και περισσότερο. Με την εισαγωγή από τις οκτώ οικογένειες περίπλοκων χρηματοπιστωτικών μέσων όπως παράγωγα, δικαιώματα προαίρεσης, τοποθετήσεις και συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης. Ο όγκος των διατραπεζικών συναλλαγών έκανε ένα κβαντικό άλμα. Για να το χειριστεί αυτό, η Fed κατασκεύασε έναν υπεραυτοκινητόδρομο γνωστό ως CHIPS (Clearing Interbank Payment System), ο οποίος εδρεύει στη Νέα Υόρκη και διαμορφώθηκε σύμφωνα με το Euro-Clear της Morgan με έδρα το Βέλγιο - γνωστό και ως The Beast.
Όταν δημιουργήθηκε η Fed, πέντε τράπεζες της Νέας Υόρκης - Citibank, Chase, Chemical Bank, Manufacturers Hanover και Bankers Trust - κατείχαν μερίδιο 43% στη Fed της Νέας Υόρκης. Μέχρι το 1983, οι ίδιες πέντε τράπεζες κατείχαν το 53% της NY Fed. Μέχρι το έτος 2000, η πρόσφατα συγχωνευθείσα Citigroup, η JP Morgan Chase και η Deutsche Bank κατείχαν ακόμη μεγαλύτερα κομμάτια, όπως και η ευρωπαϊκή παράταξη των Οκτώ Οικογενειών. Συλλογικά κατέχουν πλειοψηφικές μετοχές σε κάθε εταιρεία Fortune 500 και κάνουν το μεγαλύτερο μέρος των συναλλαγών μετοχών και ομολόγων. Το 1955 οι παραπάνω πέντε τράπεζες αντιπροσώπευαν το 15% όλων των χρηματιστηριακών συναλλαγών. Μέχρι το 1985 συμμετείχαν στο 85% όλων των συναλλαγών μετοχών. [15]
Ακόμη πιο ισχυρές είναι οι επενδυτικές τράπεζες που φέρουν τα ονόματα πολλών από τις οκτώ οικογένειες. Το 1982, ενώ οι τραπεζίτες της Morgan προήδρευαν των διαπραγματεύσεων μεταξύ της Βρετανίας και της Αργεντινής μετά τον πόλεμο των Φώκλαντ, ο πρόεδρος Reagan προώθησε τον κανόνα 415 της SEC, ο οποίος βοήθησε στην ενοποίηση της αναδοχής τίτλων στα χέρια έξι μεγάλων επενδυτικών οίκων που ανήκαν στις οκτώ οικογένειες: Goldman Sachs, Merrill Lynch, Morgan Stanley, Salomon Brothers, First Boston και Lehman Brothers. Αυτές οι τράπεζες εδραίωσαν περαιτέρω τη δύναμή τους μέσω της μανίας συγχωνεύσεων των δεκαετιών του 1980 και του 1990.
Η American Express κατάπιε τόσο τη Lehman Brothers-Kuhn Loeb - η οποία είχε συγχωνευθεί το 1977 - όσο και την Shearson Lehman-Rhoades. Η Banca de la Svizzera Italiana του Ισραήλ Moses Seif αγόρασε μερίδιο 7% στη Lehman Brothers. [16] Οι αδελφοί Salomon πήραν τον Philbro από τη νοτιοαφρικανική οικογένεια Oppenheimer, στη συνέχεια αγόρασαν τον Smith Barney. Και οι τρεις στη συνέχεια έγιναν μέρος του Traveler's Group, με επικεφαλής τον Sandy Weill της οικογένειας David-Weill, ο οποίος ελέγχει τη Lazard Freres μέσω του ανώτερου συνεργάτη Michel David-Weill. Στη συνέχεια, η Citibank αγόρασε την Travelers για να σχηματίσει τη Citigroup. Η S.G. Warburg, της οποίας η Oppenheimer's Chartered Consolidated κατέχει μερίδιο 9%, προσχώρησε στην παλιά Banque Paribas- η οποία συγχωνεύθηκε με τη Merrill Lynch το 1984. Η Union Bank of Switzerland απέκτησε την Paine Webber, ενώ η Morgan Stanley έφαγε τον Dean Witter και αγόρασε τις επιχειρήσεις πιστωτικών καρτών Discover από τη Sears.
Η ελεγχόμενη από τον Kuhn Loeb First Boston συγχωνεύθηκε με την Credit Suisse, η οποία είχε ήδη απορροφήσει τη White-Weld, για να γίνει η CS First Boston - ο σημαντικότερος παίκτης στη βρώμικη αγορά ευρωομολόγων του Λονδίνου. Η Merrill Lynch – που συγχωνεύθηκε με την Bank of America το 2008 – είναι ο σημαντικότερος παίκτης από την πλευρά των ΗΠΑ σε αυτό το εμπόριο. Η Swiss Banking Corporation συγχωνεύθηκε με τον μεγαλύτερο επενδυτικό οίκο του Λονδίνου S.G. Warburg για να δημιουργήσει την SBC Warburg, ενώ η Warburg συνδέθηκε περισσότερο με τη Merrill Lynch μέσω της σύνδεσης της Mercury Assets το 1998. Οι Warburg's σχημάτισαν μια άλλη επιχείρηση με την Union Bank of Switzerland, δημιουργώντας την UBS Warburg. Η Deutsche Bank αγόρασε την Banker's Trust και τον Alex Brown για να γίνει για λίγο η μεγαλύτερη τράπεζα στον κόσμο με περιουσιακά στοιχεία 882 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Με την κατάργηση του Glass-Steagal, η γραμμή μεταξύ επενδύσεων, εμπορικής και ιδιωτικής τραπεζικής εξαφανίστηκε.
Αυτή η χούφτα επενδυτικών τραπεζών ασκεί τεράστιο έλεγχο στην παγκόσμια οικονομία. Οι δραστηριότητές τους περιλαμβάνουν την παροχή συμβουλών στις διαπραγματεύσεις για το χρέος του Τρίτου Κόσμου, τη διαχείριση συγχωνεύσεων και διασπάσεων, τη δημιουργία εταιρειών για την κάλυψη ενός αντιληπτού οικονομικού κενού μέσω της έναρξης αρχικών δημόσιων προσφορών μετοχών (IPOs), την αναδοχή όλων των μετοχών, την αναδοχή όλων των εταιρικών και κρατικών ομολόγων και την απόσυρση της μόδας στο δρόμο της ιδιωτικοποίησης και της παγκοσμιοποίησης της παγκόσμιας οικονομίας.
Ένας πρόσφατος πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας ήταν ο James Wolfensohn του Salomon Smith Barney. Η Merrill Lynch είχε περιουσιακά στοιχεία ύψους 435 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 1994, πριν καν ξεκινήσει η φρενίτιδα συγχώνευσης. Η μεγαλύτερη εμπορική τράπεζα εκείνη την εποχή, η Citibank, μπορούσε να διεκδικήσει μόνο 249 δισεκατομμύρια δολάρια σε περιουσιακά στοιχεία.
Το 1991 η Merrill Lynch χειρίστηκε το 26,8% όλων των παγκόσμιων τραπεζικών συγχωνεύσεων. Η Morgan Stanley σημείωσε 16,8%, η Goldman Sachs 16,3%, η Lehman Brothers 16,1% και η Credit Suisse First Boston 14,5%. Η Morgan Stanley έκανε 60 δισεκατομμύρια δολάρια σε εταιρικές συγχωνεύσεις το 1989. Μέχρι το 2007, αντανακλώντας την κατάργηση της Glass-Steagel, οι δέκα κορυφαίοι σύμβουλοι της NMA κατά σειρά ήταν: Goldman Sachs, Morgan Stanley, Citigroup, JP Morgan Chase, Lehman Brothers, Merrill Lynch, UBS Warburg, Credit Suisse, Deutsche Bank και Lazard. Στον τομέα της αναδοχής μετοχών IPO για το 1991 οι τέσσερις πρώτες ήταν οι Goldman Sachs, Merrill Lynch, Morgan Stanley και CS First Boston. Στην αρένα των παγκόσμιων ιδιωτικοποιήσεων για τα έτη 1985-1995, η Goldman Sachs πρωτοστάτησε κάνοντας συμφωνίες αξίας 13,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η UBS Warburg κέρδισε 8,2 δισεκατομμύρια δολάρια, η BNP Paribas 6,8 δισεκατομμύρια δολάρια, η CS First Boston 4,9 δισεκατομμύρια δολάρια και η Merrill Lynch, ιδιοκτήτρια της Paribas, 4,4 δισεκατομμύρια δολάρια. [17]
Το 2006 η BNP Paribas αγόρασε την περιβόητη Banca Nacionale de Lavoro (BNL), η οποία ηγήθηκε του εξοπλισμού του Σαντάμ Χουσεΐν. Σύμφωνα με το Global Finance, είναι πλέον η μεγαλύτερη τράπεζα στον κόσμο με περιουσιακά στοιχεία σχεδόν 3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων.
Οι κορυφαίοι αναδόχοι χρέους των ΗΠΑ για τους πρώτους εννέα μήνες του 1995 έφεραν τα ίδια γνωστά ονόματα. Η Merrill Lynch ανέλαβε 74,2 δισ. δολάρια στις αγορές χρέους των ΗΠΑ, ή το 15,3% του συνόλου. Η Lehman Brothers διαχειρίστηκε 52,5 δισεκατομμύρια δολάρια, η Morgan Stanley 47,4 δισεκατομμύρια δολάρια, η Salomon Smith Barney 45,6 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι CS First Boston, Chase Manhattan και Goldman Sachs ολοκλήρωσαν την πρώτη επτάδα. Οι τρεις κορυφαίοι ασφαλιστές δημοτικού χρέους εκείνο το έτος ήταν η Goldman Sachs, η Merrill Lynch και η UBS Paine Webber. Στην αγορά του ευρώ, οι τέσσερις κορυφαίοι ασφαλιστές το 1995 ήταν οι UBS Warburg, Merrill Lynch, Deutsche Bank και Goldman Sachs. [18] Το υποκατάστημα Morgan Grenfell της Deutsche Bank σχεδίασε την εταιρική κραιπάλη εξαγορών στην Ευρώπη.
Οι κυρίαρχοι παίκτες στις προθεσμιακές αγορές πετρελαίου τόσο στο Χρηματιστήριο Εμπορευμάτων της Νέας Υόρκης όσο και στο Χρηματιστήριο Πετρελαίου του Λονδίνου είναι η Morgan Stanley Dean Witter, η Goldman Sachs (μέσω της θυγατρικής της J. Aron &; Company), η Citigroup (μέσω της μονάδας Philbro) και η Deutsche Bank (μέσω της εξαγοράς του Banker's Trust). Το 2002 η Enron Online δημοπρατήθηκε από πτωχευτικό δικαστήριο στην UBS Warburg για 0 δολάρια. Η UBS επρόκειτο να μοιραστεί το μονοπώλιο κερδών της Enron Online με τη Lehman Brothers μετά τα δύο πρώτα χρόνια της συμφωνίας. [19] Με το θάνατο της Lehman το 2008, ο νέος ιδιοκτήτης της Barclays θα πάρει την περικοπή τους.
Μετά το φιάσκο της Lehman Brothers και την επακόλουθη οικονομική κατάρρευση του 2008, οι Τέσσερις Καβαλάρηδες του Τραπεζικού Τομέα έγιναν ακόμη μεγαλύτεροι. Για πένες στο δολάριο, η JP Morgan Chase έλαβε την Bear Stearns και την Washington Mutual. Η Bank of America επέταξε τη Merrill Lynch και την Countrywide. Και η Wells Fargo πήρε τον έλεγχο της παραπαίουσας #5 αμερικανικής τράπεζας Wachovia. Η Barclays πήρε μια αγαπημένη συμφωνία για τα λείψανα της Lehman Brothers.
Ο πρώην πρόεδρος της Επιτροπής Τραπεζών της Βουλής των Αντιπροσώπων Wright Patman (D-TX), δήλωσε για τους ιδιοκτήτες της Federal Reserve Eight Families: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα έχουν στην πραγματικότητα δύο κυβερνήσεις. Είμαστε η δεόντως συγκροτημένη κυβέρνηση. Στη συνέχεια, έχουμε μια ανεξάρτητη, ανεξέλεγκτη και ασυντόνιστη κυβέρνηση στο Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα, που λειτουργεί τις χρηματικές εξουσίες που επιφυλάσσονται στο Κογκρέσο από το Σύνταγμα». [20]
Από τη δημιουργία της Federal Reserve, το χρέος των ΗΠΑ (κυρίως λόγω των οκτώ οικογενειών) έχει εκτοξευθεί από 1 δισεκατομμύριο δολάρια σε σχεδόν 14 τρισεκατομμύρια δολάρια σήμερα. Αυτό ξεπερνά κατά πολύ το σύνολο του χρέους όλων των χωρών του Τρίτου Κόσμου μαζί, χρέος που οφείλεται κυρίως σε αυτές τις ίδιες οκτώ οικογένειες, οι οποίες κατέχουν σχεδόν όλες τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου.
Όπως επεσήμανε ο γερουσιαστής Barry Goldwater (R-AZ), «Οι διεθνείς τραπεζίτες κερδίζουν χρήματα επεκτείνοντας την πίστωση στις κυβερνήσεις. Όσο μεγαλύτερο ήταν το χρέος του πολιτικού κράτους, τόσο μεγαλύτερο ήταν το επιτόκιο που επέστρεφε στους δανειστές. Οι εθνικές τράπεζες της Ευρώπης ανήκουν (επίσης) και ελέγχονται από ιδιωτικά συμφέροντα. Αναγνωρίζουμε με θολό τρόπο ότι οι Rothschilds και οι Warburgs της Ευρώπης και οι οίκοι JP Morgan, Kuhn Loeb &; Co., Schiff, Lehman και Rockefeller κατέχουν και ελέγχουν τεράστιο πλούτο. Το πώς αποκτούν αυτή την τεράστια οικονομική δύναμη και τη χρησιμοποιούν είναι ένα μυστήριο για τους περισσότερους από εμάς». [21]
[1] Ιδού ένα χλωμό άλογο. Γουίλιαμ Κούπερ. Τύπος τεχνολογίας φωτός. Sedona, AZ. 1991. σ.81
[2] Dope Inc.: Το βιβλίο που τρέλανε τον Κίσινγκερ. Οι συντάκτες του Executive Intelligence Review. Ουάσιγκτον. 1992.
[3] Δημοκρατία για λίγους. Μιχαήλ Παρέντη. St. Martin's Press. Νέα Υόρκη. 1977. σελ.67
[4] Κάθοδος στη σκλαβιά. Ντε Γκρίφιν. Εκδόσεις απεσταλμένων. Πασαντίνα 1991
[5] Η εξέγερση του ρομπότ: Η ιστορία της πνευματικής αναγέννησης. Ντέιβιντ Άικ. Βιβλία πύλης. Μπαθ, Ηνωμένο Βασίλειο. 1994. σελ.158
[6] Οι συντάκτες του Executive Intelligence Review. σ.504
[7] Ό.π.
[8] Ό.π.
[9] Ό.π., σ.77
[10] "Μυστικά της Federal Reserve". Κανάλι ανακάλυψης. Ιανουάριος 2002
[11] Το παιχνίδι εμπιστοσύνης: Πώς οι μη εκλεγμένοι κεντρικοί τραπεζίτες κυβερνούν την αλλαγμένη παγκόσμια οικονομία. Στίβεν Σόλομον. Simon &; Schuster. Νέα Υόρκη. 1995. σελ.26
[12] Άικ. σ.178
[13] Σολομών. σ.63
[14] Ό.π., σ.27
[15] The Corporate Reapers: The Book of Agribusiness. Α.Β. Κρεμπς. Βασικά βιβλία. Ουάσιγκτον. 1992. σελ.166
[16] Οι συντάκτες του Executive Intelligence Review. σ.79
[17] «Παίζοντας τη μέση». Anita Raghavan και Bridget O'Brian. Wall Street Journal. 10-2-95
[18] Εταιρεία Δεδομένων Κινητών Αξιών. 1995
[19] Πρωτοσέλιδο ειδήσεων CNN. 1-11-02
[20] Το αρχείο Rockefeller. Γκάρι Άλεν. '76 Press. Seal Beach, CA. 1977. σ.156
[21] Rule by Secrecy: Η κρυφή ιστορία που συνδέει την Τριμερή Επιτροπή, τους Ελευθεροτέκτονες και τις Μεγάλες Πυραμίδες. Τζιμ Μαρς. HarperCollins Εκδότες. Νέα Υόρκη. 2000. σελ.77
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου