του Όθωνα Κουμαρέλλα
Με δεδομένο ότι οι πληροφορίες από τα μέτωπα φιλτράρονται από τα πολυποίκιλα κανάλια της προπαγάνδας, το τι πραγματικά συμβαίνει στο ρωσσοουκρανικό μέτωπο παραμένει θολό, αν και το γεγονός ότι η Ουκρανία βυθίζεται σε ολοένα και δυσχερέστερη θέση, δεν μπορεί να αποκρυβεί. Το εάν θα υπάρξει ολοκληρωτική κατάρρευση του μετώπου και το πότε θα μπορούσε να συμβεί αυτό, κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει, αν και φαντάζει πλέον ως το πιθανότερο «σενάριο». Ωστόσο, τα γεγονότα αυτά στο μέτωπο φέρνουν σε αντίστοιχη δυσχερή θέση πολιτικά και τους υποστηρικτές αυτού του πολέμου στη «δύση», οι οποίοι δεν βλέπουν τίποτε άλλο παρά την κλιμάκωση, προκειμένου να ανακοπεί η ρώσσικη «ορμή». Το ότι προσπαθούν εσπευσμένα τώρα να αφήσουν ελεύθερο το πεδίο να χτυπηθεί βαθιά στο εσωτερικό του το ρωσσικό έδαφος από εξελιγμένα πυραυλικά όπλα μεγάλου βεληνεκούς, δυτικής τεχνολογίας, αυτό αποδεικνύει. Ότι ο «αγώνας» αργά αλλά σταθερά χάνεται για την Ουκρανία και τους ίδιους ως υποκινητές της.
Φυσικά, η κλιμάκωση αυτή, που φέρνει ολοένα και πιο κοντά την άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο, δεν πρόκειται να αλλάξει την κατάσταση στα πεδία των μαχών, ούτε η Ρωσσία έχει κάποιον λόγο να πέσει στην παγίδα μιας ανεξέλεγκτης κλιμάκωσης. Προειδοποιεί και φυσικά εάν δεχθεί σοβαρά πλήγματα στο εσωτερικό της έχει τη δυνατότητα να ισοπεδώσει την Ουκρανία. Εκείνο όμως που φροντίζει να αποφύγει, είναι η επέκταση και η καθολικοποίηση του πολέμου. Μέχρι τώρα, ελέγχοντας τη ροή του πολέμου, έχει καταφέρει να περιχαρακώσει και να «εγκιβωτήσει» την αντιπαράθεση με το ΝΑΤΟ αποκλειστικά στο έδαφος της Ουκρανίας, ανεξάρτητα από την, ακόμη και άμεση, συμμετοχή νατοϊκών στρατευμάτων στη μάχη. Γνωρίζει πολύ καλά ότι μια γενίκευση του ρωσσονατοϊκού πολέμου πέραν του ουκρανικού εδάφους, θα την φέρει σε δύσκολη θέση και θα καταστήσει τη χρήση πυρηνικών αναπόφευκτη. Όσο η σύγκρουση περιορίζεται στο ουκρανικό έδαφος, η χρήση πυρηνικών αποκλείεται.
Η προσεκτική αυτή στάση της Ρωσσίας και προσωπικά του προέδρου Πούτιν, μαζί με μια σειρά από οργανωτικά προβλήματα και αδυναμίες στις ρωσσικές ένοπλες δυνάμεις, που αναδείχθηκαν κατά τη διάρκεια της «Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης», φέρνουν πολλούς αναλυτές να απορούν για το που στοχεύει ο Πούτιν και να αμφιβάλλουν ακόμη και τώρα για την νικηφόρα έκβαση του πολέμου για τη Ρωσσία.
Στην παρούσα ανάλυση θα προσπαθήσουμε να ξεμπλέξουμε το κουβάρι και να δούμε το κατά πόσο οι επιφυλάξεις απέναντι στη ρώσσικη ικανότητα να νικήσει έχουν βάση.
Το πλαίσιο της αντιπαράθεσης
Όλοι πλέον αντιλαμβανόμαστε ότι η αντιπαράθεση στο έδαφος της Ουκρανίας αποτελεί (μαζί με τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή) επεισόδια ενός κλιμακούμενου σπονδυλωτού παγκόσμιου πολέμου με διακύβευμα την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ, που αμφισβητείται πλέον στα σοβαρά, από νέες αναδυόμενες δυνάμεις στις οποίες ηγετική θέση κατέχουν η Ρωσσία μαζί με την Κίνα. Είναι οι ανερμάτιστες πολιτικές της Δύσης που έφεραν τις δύο αυτές μεγάλες χώρες σε πλήρη ευθυγράμμιση, τόσο ως προς τα συμφέροντα, όσο και ως προς τις επιδιώξεις.
Εάν ο πόλεμος αυτός αρχικά ξεκίνησε από τη βουλιμία των δυτικών ελίτ να εμπεδώσουν την πρωτοκαθεδρία τους στον κόσμο και να προχωρήσουν σταδιακά στη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ρωσσίας απομονώνοντας την Κίνα. Τότε, η Ρωσσία συνεπικουρούμενη από την Κίνα, με την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση στην Ουκρανία, ανέτρεψε τους σχεδιασμούς και έφερε τη «Δύση» σε θέση άμυνας στο επιχειρησιακό πεδίο, να προσπαθεί να προστατεύσει τα «κεκτημένα» αναφορικά με την παγκόσμια ηγεμονία.
Οι αντιδράσεις της «συλλογικής δύσης» είναι ενδεικτικές του πανικού των αρχουσών ελίτ, με τις ΗΠΑ να κανιβαλίζουν την Ευρώπη και η Ευρώπη να αυτοκανιβαλίζεται. Οι άρχουσες ελίτ στη Δύση «φρικάρουν» στη διαπίστωση ότι μετά από περίπου πέντε αιώνες παγκόσμιας ηγεμονίας, αισθάνονται το έδαφος να γλιστρά κάτω από τα πόδια τους. Από δική τους απρονοησία μετέτρεψαν το ουκρανικό ζήτημα από υπαρξιακό πρόβλημα για τη Ρωσσία σε δικό τους εξ ίσου, ή και μεγαλύτερο, υπαρξιακό πρόβλημα.
ΟΙ Ρώσσοι, μαζί με τους Κινέζους και τους ολοένα και περισσότερους συμμάχους τους στην προσπάθειά τους για έναν πολυπολικό κόσμο απαλλαγμένο από τους δυτικούς «προστάτες», παρατηρούν, ζυγίζουν και ανταποκρίνονται στις προκλήσεις ήρεμα, ενδεχομένως απολαμβάνοντας την κατάπτωση και την ολική παρακμή των μέχρι πρόσφατα «ηγεμόνων». Δεν έχουν λόγο να παρασυρθούν σε μια πρόωρη καθολική και εξόχως καταστροφική αναμέτρηση. Περιχαρακώνουν και στεγανοποιούν της περιοχές που συμβαίνουν τα γεγονότα ακολουθώντας μια στρατηγική συστηματικής φθοράς του αντιπάλου.
Αυτό συμβαίνει στην Ουκρανία, αυτό συμβαίνει στη Μέση Ανατολή! Οι δυτικές ελίτ θα βράζουν στο ζουμί τους προσπαθώντας να παγιδεύσουν τη Ρωσσία σε μια πυρηνική αναμέτρηση. Οι Ρώσσοι δεν είναι τόσο αφελείς για να τους κάνουν τη χάρη, εκτός βεβαίως εάν δυτικοί καταφέρουν να αντιστρέψουν την κατάσταση στα πεδία των μαχών. Κάτι όμως που ολοένα και απομακρύνεται ως πιθανότητα, όσοι πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς κι αν πλήξουν το εσωτερικό της Ρωσσίας. Το αντίθετο αποτέλεσμα θα καταφέρουν κι ας δείχνουν τη Ρωσσία «αδύναμη» και τον Πούτιν «υποχωρητικό», που μπλοφάρει. Απλά ο Πούτιν κατανοεί πλήρως την ευθύνη που ως ηγέτης έχει απέναντι στη διεθνή κοινότητα να μην επιτρέψει μίαν ανεξέλεγκτη κλιμάκωση του πολέμου που θα οδηγούσε σε πυρηνικό όλεθρο.
Ο Βλαδιμίρ Πούτιν
Ο Πούτιν ως ηγέτης μιας ιστορικά μεγάλης δύναμης, (υπερδύναμης τουλάχιστον στρατιωτικά), έχοντας αναλάβει τεράστιες ευθύνες στις πλάτες του, οφείλει να συμπεριφέρεται και να δρα ως τέτοιος. Να μη δρα εν θερμώ, αλλά οι απαντήσεις του στις κάθε είδους προκλήσεις να είναι πολύ καλά ζυγισμένες και συνετές. Έχει να ισορροπήσει ποικίλες αντικρουόμενες δυνάμεις και κέντρα επιρροής (ακόμη και φιλοδυτικά) στο εσωτερικό της Ρωσσίας, φροντίζοντας για το «αρραγές» του εσωτερικού μετώπου. Ταυτόχρονα, πρέπει να ισορροπεί μεταξύ αντικρουόμενων συμφερόντων εντός του συμμαχικού του άξονα (BRICS+), να αποδεικνύει συνεχώς σε φίλους και αντιπάλους, ότι είναι σοβαρός, συνεπής στις υποχρεώσεις και δεσμεύσεις του. Ότι είναι αξιόπιστος «εταίρος». Ότι έχει στρατηγική και δεν παρασύρεται από τακτικισμούς. Ότι η ισχύς είναι ζητούμενο στη βάση θεμελιωδών μεγεθών και όχι δεδομένο με βάση την επιβολή με ύπουλα μέσα. Ότι έχει επίγνωση, τόσο των δυνατοτήτων του, όσο και των αδυναμιών του. Υπ’ αυτήν την έννοια, η ρώσσικη ηγεσία, όπως και κάθε ηγεσία, δίνει «εξετάσεις» καθημερινά. Και η σύγκριση με τις ηγεσίες της Δύσης είναι περισσότερο από συντριπτική, με σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο να κοιτάζει πλέον «ανατολικά». Είναι η Δύση που απομονώνεται σταδιακά κι ας μην είναι σε θέση να το αντιλαμβάνεται.
Οι ξεκάθαροι στόχοι της ρωσσικής ΕΣΕ
Η Ρωσσία είχε εξ αρχής της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης ξεκάθαρους στόχους. Πρώτον την ανακοπή της επέκτασης του ΝΑΤΟ ανατολικότερα. Αυτό προϋποθέτει την πλήρη και στο διηνεκές ουδετερότητα της Ουκρανίας. Για να ολοκληρωθεί η ουδετερότητα της χώρας, η αποστρατιωτικοποίηση της είναι απολύτως αναγκαία. Ταυτόχρονα αναγκαία είναι η αποναζιστικοποίηση και η παραδειγματική τιμωρία όλων εκείνων που ευθύνονται για τα εγκλήματα που διεπράχθησαν κατά των ρωσσόφωνων πληθυσμών της Ουκρανίας από το 2014 κι εντεύθεν. Στους στόχους αυτούς η Ρωσσία δεν μπορεί να κάνει βήμα πίσω.
Πράγματι, όταν έγινε πλέον φανερό, ότι οι συμφωνίες του Μινσκ, είχαν οριστικά ενταφιαστεί από τους Ουκρανούς και τη Δύση, η Ρωσσία δεν είχε άλλη επιλογή από την στρατιωτική εισβολή και να σύρει το ουκρανικό καθεστώς είτε στην πτώση του, είτε σε διαπραγμάτευση επιβάλλοντας τους όρους της. Έχοντας τα ρωσσικά στρατεύματα φτάσει στα προάστια του Κιέβου, όντως οι Ουκρανοί θέλησαν να διαπραγματευτούν. Κι έτσι φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη και στην κατ’ αρχήν συμφωνία, που η Μόσχα σε ένδειξη καλής θέλησης, απέσυρε ολόκληρο τον στρατό της από τις βόρειες περιοχές τις Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της περιοχής του Κιέβου. Το αποτέλεσμα ήταν η συμφωνία να υπονομευθεί από τους δυτικούς και να καταρρεύσει.
Τότε η Ρωσσία έβαλε μπροστά το σχέδιο β’, δηλαδή του πολέμου φθοράς και της αποστρατιωτικοποίησης της Ουκρανίας μέσω του «αλέσματος». Ανασυγκρότηση δυνάμεων, βελτίωση της επιμελητείας, προστασία ανθρώπινου δυναμικού με ελαχιστοποίηση απωλειών, και με ταυτόχρονη εξάντληση έως πλήρη καταστροφή του αντιπάλου εκεί που ο αντίπαλος φάνταζε ισχυρός και ήταν, δηλαδή στο οχυρωμένο πολλαπλά Ντονμπάς, που θα έπρεπε να απελευθερωθεί στο σύνολό του. Συνεπικουρούμενα βεβαίως όλα αυτά από τη δια δημοψηφισμάτων προσάρτηση των τεσσάρων ρωσσόφωνων περιοχών και τη συστηματική καταστροφή ενεργειακών, βιομηχανικών, στρατιωτικών κι άλλων κρίσιμων υποδομών της Ουκρανίας.
Φυσικά και οι Δυτικοί δεν έκατσαν με σταυρωμένα τα χέρια. Αναθαρρυμένοι από την «ευκολία» αποτυχίας του αρχικού ρωσσικού σχεδίου και την απόσυρση των στρατευμάτων από εκτεταμένες περιοχές που είχαν καταληφθεί, προχώρησαν γρήγορα στην ανασυγκρότηση κι ενίσχυση με κάθε τρόπο και μέσο του ουκρανικού στρατού, προετοιμάζοντας την «αντεπίθεση» και την νίκη επί της Ρωσσίας. Η βύθιση του Μόσκβα, η τρομοκρατική επίθεση στη γέφυρα του Κερτς, καθώς και η αναγκαστική υποχώρηση των Ρώσσων από το βόρειο κομμάτι, πέραν του Δνείπερου, της Χερσώνας, συνοδευόμενη από μια αιφνιδιαστική επίθεση στην περιοχή του Χαρκόβου, που εξανάγκασε τους Ρώσσους σε άτακτη υποχώρηση το φθινόπωρο του 2022, έδωσε πολλά φιλιά ζωής κι ελπίδες ότι η ήττα της Ρωσσίας δεν είναι τόσο δύσκολη έως απίθανη υπόθεση.
Η «κρεατομηχανή»
Έτσι, ένας νέος καλά εκπαιδευμένος από το ΝΑΤΟ ουκρανικός στρατός και υπερεξοπλισμένος με σύγχρονα νατοϊκά όπλα ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2023 την περίφημη αντεπίθεση, η οποία έληξε άδοξα το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, αφού οι Ρώσσοι είχαν φροντίσει για την αποτελεσματική άμυνά τους στην γνωστή γραμμή Σουροβίκιν. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των ενεργειών ήταν το συνεχές «άλεσμα» ανθρώπινων και υλικών πόρων της Ουκρανίας. Με το οχυρωμένο Ντονμπάς, να αποδεικνύεται ως ο καταλληλότερος χώρος για την «κρεατομηχανή» που στήθηκε. Οι Ρώσσοι απεδείχθησαν πολύ καλοί μαθητές, πέραν της στρατηγικής, στη σύγχρονη διεξαγωγή του πολέμου, αλλά κατανόησαν έγκαιρα επίσης τις ανάγκες μιας τέτοιας διεθνούς στρατιωτικοπολιτικής αναμέτρησης, άνευ ορίων, απέναντι μάλιστα σε ύπουλους αντιπάλους.
Φυσικά και οι Ρώσσοι έχουν απώλειες κι ενδεχομένως μεγάλες, ενώ δεν λείπουν τα λάθη τακτικής. Αλλά η επιλογή, αντί της κατά μέτωπον βίαιης επίθεσης, που δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα στην πρώτη φάση του πολέμου, του σταδιακού ροκανίσματος της μαχητικής ικανότητας των Ουκρανών, υπήρξε επιτυχής. Δηλαδή, της επίτευξης του σκοπού της αποστρατιωτικοποίησης μέσω της συστηματικής φθοράς πόρων κι ανθρώπων, κάτι που της δίνει ταυτόχρονα το πλεονέκτημα της οικονομίας δυνάμεων, όταν ο αντίπαλος σπαταλά τις δυνάμεις του. Που δεν είναι απεριόριστες ούτε για τη Ρωσσία, αλλά σίγουρα οι δυνάμεις αυτές είναι περισσότερες και πολύ ισχυρότερες των ουκρανικών. Στην πραγματικότητα η Ουκρανία θα είχε καταρρεύσει προ πολλού, αλλά συντηρείται λόγω της συνεχούς προμήθειας οπλισμού και άλλων αναγκαίων πόρων από τη Δύση. Αλλά και αυτός ο οπλισμός κάποια στιγμή καθίσταται άχρηστος εάν δεν υπάρχει το κατάλληλα εκπαιδευμένο και έμπειρο προσωπικό να τον χειρίζεται, με τους Ρώσσους να ασκούνται στη σκοποβολή. Κι αυτό φαίνεται επαρκώς στο πεδίο. Δεν είναι μόνον η χαμηλή ποιότητα των πολυδιαφημισμένων δυτικών όπλων, αλλά και η χαμηλή ποιότητα των χειριστών τους, εάν και όταν υπάρχουν, με τους δυτικούς να αδυνατούν να καλύψουν τα κενά, αφού τυπικά δεν εμπλέκονται στη σύγκρουση.
Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον
Τώρα όλοι οι σοβαροί αναλυτές στη δύση, όπως οι τέως Αμερικανοί στρατιωτικοί Σκοτ Ρίττερ και Ντάγκλας ΜακΓκρέγκορ, καθώς και ο γνωστός δημοσιολόγος Πέπε Εσκομπάρ, προβλέπουν την επικείμενη ραγδαία κατάρρευση της Ουκρανίας ίσως εντός του προσεχούς χειμώνα, με δεδομένη μάλιστα την ολική καταστροφή των ενεργειακών υποδομών της χώρας.
Προσωπικά δεν θα τολμήσω να κάνω προβλέψεις, τουλάχιστον ως προς τον χρόνο της κατάρρευσης. Παρ’ όλα αυτά, όλα τα φαινόμενα και τα σημεία δείχνουν προς την κατεύθυνση, ότι σύντομα δεν θα έχει απομείνει τίποτε από την Ουκρανία όπως την ξέραμε, όσα νέα Κουρσκ κι αν προκληθούν, όσοι πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς κι αν πέσουν στο εσωτερικό της Ρωσσίας, ως προϊόν απελπισίας. Όσα νατοϊκά στρατεύματα κι αν προσέλθουν στις μάχες υπό το πρόσχημα του μισθοφόρου. Εάν δεν επεκταθεί ο πόλεμος πέραν της ουκρανικής επικράτειας (πχ νατοϊκή επίθεση στο Καλίνινγκραντ, οπότε ο πόλεμος θα πάρει άλλα χαρακτηριστικά με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται, που κανείς δεν θέλει να σκέπτεται), η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Ίσως η Ουκρανία να απομείνει ένα περίκλειστο κρατίδιο δυτικά του Δνειπέρου, που θα συμπιέζεται μεταξύ Ρωσσίας, Πολωνίας και Ρουμανίας, με έπαθλο της μεγάλης Νίκης την επιστροφή της ιστορικής Οδησσού στη μητέρα, τη μεγάλη ρώσσικη Πατρίδα. Δεν νομίζω, ότι οι Ρώσσοι μπορούν τώρα πια και με το αίμα που έχει χυθεί, να αποδεχθούν τίποτε λιγότερο από αυτό. Ακόμη και σε ενδεχόμενη μελλοντική διαπραγμάτευση, που οι δυτικοί πρέπει να πείσουν πρώτα -και δεν βλέπω τον τρόπο- ότι δεν θα επιδιώξουν μια ανάπαυλα για να αναδιοργανωθούν και να αντεπιτεθούν εν ευθέτω χρόνω. Ο εξευτελισμός τους θα γίνει τέλειος!
https://www.hereticalideas.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου