Γράφει ο Κυκλοθυμικός
Στην χώρα των αθώων τα παιδιά δε γυρίζουν σπίτι.
Στην χώρα των αθώων οι ένοχοι κρίνουν τον εαυτό τους.
Στην χώρα των αθώων η δικαιοσύνη σβήνει σε μια μακριά αλυσίδα γραφειοκρατίας, εξεταστικών, πορισμάτων.
Στην χώρα των αθώων τα αιματοβαμμένα χέρια μαζί με τα άμφια κλείνουν το στόμα των χαροκαμένων.
Στην χώρα των αθώων η σιωπή απλώνεται στα νεκροταφεία και στις ειδήσεις.
Στην χώρα των αθώων οι εισαγγελείς δίνουν συμβουλές διαχείρισης πόνου αντί να κάνουν έρευνα.
Στην χώρα των αθώων κι οι ψηφοφόροι νιπτουν τας χείρας τους σε λεκάνες με αίμα.
Στην χώρα των αθώων κρύβονται βαγόνια, χάνονται βίντεο, καταστρέφονται αποδείξεις, δίνονται χοντρά χρήματα για μπάζωμα της αλήθειας.
Στην χώρα των αθώων η μία τραγωδία ακολουθεί την άλλη μέχρι καμία τραγωδία να μην έχει πια σημασία, μέχρι κι ο τελευταίος να αποδεχτεί ότι έτσι θα είναι τα πράγματα.
Στην χώρα των αθώων πεθαίνουμε από ατυχία, άρα ζούμε από τύχη.
Στην χώρα των αθώων μπορεί στην επόμενη λίστα νεκρών να είσαι εσύ, να είμαι εγώ, να είναι τα παιδιά μας, αλλά δεν πειράζει, αυτοί ξέρουν ότι σίγουρα δε θα είναι.
Στην χώρα των αθώων, τα παιδιά, τα παιδιά..
***
Πέρσι, τέτοιες ώρες από το ίδιο γραφείο έγραφα το παρακάτω κείμενο, το μόνο που άλλαξε από αυτό είναι ο αριθμός των νεκρών και των τραυματιών, οι ευχές μου δεν βρήκαν ουρανό, εκείνη την ημέρα οι στάχτες τον είχαν σκεπάσει.
Σαν φαντάσματα οι αδικαίωτες ψυχές τριγυρίζουν πάνω από τους τάφους τους, στις φοιτητικές ηλικίες δίπλα από το όνομά τους, στο σημείο του συμβάντος, στις κούφιες επιτροπές, στις ματωμένες συζητήσεις μας, στα μηνύματα στους γονείς μας, στα «μάνα θα αργήσω απόψε», στις αγκαλιές μας, στα δάκρυα στα μάτια, στον πόνο και στην οργή, στον κόμπο στο λαιμό, στις διαδηλώσεις, στα λόγια των συγγενών, στα στοιχεία των εμπειρογνωμόνων. Μην τους ξεχάσουμε ποτέ, μην ξεχάσουμε τι νιώσαμε εκείνες τις ημέρες, μη θεωρήσουμε ουτοπία την απόδοση δικαιοσύνης, όχι πάλι.
Το κείμενο:
Σε λίγη ώρα ο ήλιος θα ανατείλει και θα ξημερώσει μια από τις πιο μαύρες μέρες στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, μια μέρα θρήνου, πόνου, φρίκης και βαθύτατου πένθους. Μια μέρα ανάλογη της τραγωδίας της Θύρας 7, του σχολικού λεωφορείου πάλι στα Τέμπη, του ναυαγίου του «Εξπρές Σάμινα». Αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις δεν είναι ακόμα γνωστός ο απολογισμός των νεκρών. Με κάθε ανανέωση στα ειδησεογραφικά sites αυξάνεται. Είμαστε ήδη στους 32 νεκρούς και στους 85 τραυματίες. Οι ευχές είναι να μην βρεθεί άλλη σορός, να αντέξουν όλοι οι τραυματίες. Στο ύψος του Ευαγγελισμού μια επιβατική αμαξοστοιχία θα συγκρουστεί μετωπικά με εμπορική. Τα 2 πρώτα βαγόνια καίγονται ολοσχερώς. Άνθρωποι καίγονται ζωντανοί ή εκσφενδονίζονται από τα παράθυρα. Ένας επιβάτης, από τους διασωθέντες, καταγγέλλει ότι άκουσε από τον ασύρματο να λένε οι υπάλληλοι του τρένου «πάμε κι όπου βγει», πιθανώς δεν υπήρχε σωστή ή καθόλου ενημέρωση για το πόσο θα έπρεπε να μείνουν στο σταθμό. Δε λειτουργεί κανένα κεντρικό σύστημα ενημέρωσης, όλα γίνονται πρόχειρα, εκείνη τη στιγμή από τον ανθρώπινο παράγοντα επιβεβαιώνει έμπειρος μηχανοδηγός. Η ιταλική εταιρεία κλείνει τα σχόλια στα social media για να αποφύγει την κατακραυγή. Ένα παιδί από τους διασωθέντες λέει "Μαμά μη με αγκαλιάζεις σφιχτά. Πονάω".
Μόνο μέσα στον Φεβρουάριο: Στις 6 του μήνα τρένο ακινητοποιείται στην Σφενδάλη μετά από πτώση δέντρου με αποτέλεσμα να προκληθεί ζημιά στη γραμμή ηλεκτροκίνησης, οι επιβάτες μένουν εγκλωβισμένοι για 2 ώρες, οι υπεύθυνοι ψάχνουν μπας και βρουν εφεδρική μηχανή. Στις 7 του μήνα, την επόμενη κιόλας μέρα, ο Χριστόφορος Ζαραλίκος καταγγέλλει όσα συνέβησαν στη διαδρομή Θεσσαλονίκη – Αθήνα. Πιο συγκεκριμένα, λόγω μιας βλάβης στην ηλεκτροδότηση, οι επιβάτες ενημερώνονται αρχικά ότι το τρένο θα καθυστερήσει, μετά ενημερώνονται ανεπίσημα ότι η διαδρομή θα αναβληθεί οριστικά χωρίς να δοθούν αποζημιώσεις και τελικά το τρένο φεύγει μετά από απειλές των επιβατών κι η εταιρεία δικαιολογείται ότι οι καθυστερήσεις έγιναν για την ασφάλεια των επιβατών. Πόσο τραγικό ακούγεται αυτό σήμερα. Τελικά η εταιρεία θα τους αποζημίωνε για την ταλαιπωρία με…ληγμένα σάντουιτς. Στις 16 του μήνα, νέα μηχανική βλάβη, 3 ώρες εγκλωβισμένοι οι επιβάτες έξω από την Οινόη. Χτες ακόμα, λίγες ώρες πριν την τραγωδία, τρένο ακινητοποιείται λόγω βλάβης στα Παλαιοφάρσαλα, με λεωφορείο οι επιβάτες να πάνε στη Θεσσαλονίκη και στους ενδιάμεσους σταθμούς.
Δεν είναι η κακή στιγμή. Δεν είναι θεομηνία. Δεν είναι κάρμα. Δεν είναι μοίρα. Είναι πολιτική.
Πολιτική δεν είναι εκείνο το τυλιγμένο χαρτί που πετάμε σε ξύλινους τάφους ψευδαισθήσεων, δεν είναι οι αποστηθίσεις παρόλων από ημιμαθείς κουστουμάτους σε στημένα πάνελ σε κανάλια εφοπλιστών, δεν είναι οι κοκορομαχίες ημιάγριων κρετίνων και κακών ηθοποιών στα έδρανα της Βουλής, δεν είναι οι δημοσκοπήσεις και τα debates, δεν είναι τα δελτία ειδήσεων, δεν είναι οι διαγραφές, οι μεταγραφές κι οι επιστροφές κομματαρχών, δεν είναι το μοίρασμα των υπουργείων, δεν είναι οι μετακλητοί, δεν είναι καν τα σκάνδαλα κι η διαφθορά, δεν είναι οι πολυσέλιδες εξαγγελίες, τα γραφειοκρατικά νομοθετήματα που οριοθετούν την φτώχεια και τα pass/ επιδόματα που την περιπαίζουν και την ξεγελούν.
Οι νεκροί κι οι τραυματίες απόψε για αυτούς είναι μερικά ασήμαντα side effects των υπερκερδών μιας επιτυχημένης επιχειρηματικής κίνησης. Μια ακόμα στατιστική. Τα χέρια τους είναι βαμμένα με αίμα. Ελπίζουν ότι κι αυτό το έγκλημα θα ξεχαστεί, όπως τόσα άλλα. Για τις σύγχρονες μαφίες είτε λέγονται funds είτε λέγονται πολυεθνικές είτε ιδιωτικές κλινικές και πανεπιστήμια είτε όπως αλλιώς, αυτός είναι ο κόσμος κι οι κυβερνήσεις είναι οι συνεργάτες τους. Πρώτα φυσικοποίησαν και μετά νομιμοποίησαν τα εγκλήματά τους και μας βάζουν με το έτσι θέλω για πάντα στη θέση του θύματος, στη θέση του εκμεταλλευόμενου, στη θέση του καταπιεσμένου, στη θέση των «απωλειών» για τις μπίζνες τους. Πετάνε λάδι στην φωτιά του ταξικού πολέμου με πρωτόγνωρη αλαζονεία κι ειρωνεία. Θα τους αφήνουμε; Αλήθεια τώρα, θα τους αφήνουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου