Παρηγοριά στον άρρωστο και ωμή πραγματικότητα......

 

---

Του Γιώργου Κοσματόπουλου,

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επανεπιβεβαίωσε στον Volodymyr Zelenskyy τη θέση της Ελλάδας ότι «τίποτα δεν μπορεί να αποφασιστεί για την Ουκρανία χωρίς την Ουκρανία». Πρόκειται γι’ αυτό που η λαϊκή σοφία χαρακτηρίζει «παρηγοριά στον άρρωστο», διότι η υπόθεση του ρωσο-ουκρανικού πολέμου εκεί ακριβώς οδεύει σε μια συμφωνία τερματισμού, η οποία θα προκύψει από τις διαπραγματεύσεις ΗΠΑ –Ρωσίας, με την Ουκρανία να πληρώνει βαρύ τίμημα: εδαφικό στη Ρωσία, oικονομικό στις ΗΠΑ. Το σύνολο δε, της Ευρωπαϊκής Ένωσης απλώς θα παρατηρεί….

Προφανώς, δεν μπορούσε να πει κάτι διαφορετικό ο Έλληνας Πρωθυπουργός. Η στοιχειώδης διπλωματική προσέγγιση με τον Ουκρανό Πρόεδρο και η θέση της χώρας μας ως μέλος της Ε.Ε. επέβαλε μια τέτοια διατύπωση τυπική, αμήχανη, κενή περιεχομένου ταιριαστή με την ευρωπαϊκή παραζάλη, η οποία μπορεί να παράγει μόνον ευχολόγια. Ο απροσχημάτιστος παραμερισμός της Ευρώπης από τις διαπραγματεύσεις για τη λήξη του πολέμου στην Ουκρανία είναι απλά το επιστέγασμα μιας παρακμιακής πορείας, την οποία ακολουθεί η Ένωση τις τελευταίες δύο δεκαετίες και η Ήπειρος, εν γένει, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η αισιοδοξία και η ευμάρεια που ακολούθησαν τη δεκαετία του 1990 και την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, κατάφεραν να βάλουν κάτω από το χαλί δομικά ζητήματα της Ε.Ε. Η παγκόσμια οικονομική κρίση που ενέσκηψε το 2008, το ανέδειξε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο. Το πρόβλημα, όμως, δεν ήταν φυσικά μόνο οικονομικό. Ήταν και παραμένει πρωτίστως πολιτικό.

Στις ευρωπαϊκές ηγεσίες, επικράτησε η άποψη ότι η Ευρώπη είναι ικανή να ζει στο διηνεκές πλούσια, βασιζόμενη στη στρατιωτική ισχύ των συμμάχων Η.Π.Α, στα φτηνά ορυκτά καύσιμα της ηττημένης Ρωσίας και στα φτηνά εργατικά χέρια εξ Ανατολών. Την ίδια στιγμή κι ενώ είχε «λύσει» τα βασικά μπήκε στη διαδικασία αυτό-ψυχανάλυσης και αυτό-τιμωρίας για το αποικιακό της παρελθόν, για τα αυταρχικά καθεστώτα που κατά καιρούς την κυβέρνησαν και για τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους που αιματοκύλησαν τον κόσμο. Αποφάσισε, λοιπόν, να «επανορθώσει» δια της αυτοχειρίας. Απαξιώνοντας, δηλαδή τους βασικούς πυλώνες της πολιτισμικής της ύπαρξής της ανά τους αιώνες, δηλαδή την Αρχαία Ελλάδα, την Αρχαία Ρώμη, τον Χριστιανισμό. Άνοιξε τα σύνορά της σε οποιασδήποτε προέλευσης και πολιτισμικού υποβάθρου πολίτες τρίτων χωρών, επιτρέποντάς τους να λειτουργήσουν αυτοί πλέον ως αποικιακή δύναμη, διαρρηγνύοντας την κοινωνική συνοχή με την ικανοποίηση κάθε παράλογου αιτήματος κάθε ακραίας μειοψηφίας. Μακάριες ευρωπαϊκές ελίτ ανέμεναν τη νομοτελειακή εξάλειψη των συνόρων, των εθνικών ταυτοτήτων, των θρησκευτικών διαμέσων. Φαίνεται να οραματίζονταν τη δημιουργία των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» που θα αποτελούσαν μιαν απέραντη Disneyland οικονομικής ευμάρειας και δικαιωματισμού.

Φευ! Οι Αμερικάνοι αποφάσισαν ότι πλέον δεν θα πληρώνουν για να προστατεύουν τη Γηραιά Ήπειρο. Η Ρωσία δεν είναι πια άθυρμα, όπως επί Γέλτσιν, αλλά μια εκ των μεγαλύτερων γεωπολιτικών δυνάμεων, η οποία διεκδικεί διά της στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος τα συμφέροντά της. Η Κίνα αναδεικνύεται πλέον σε βασικό αντίπαλο δέος των ΗΠΑ. Η Ινδία, επίσης, ανεβαίνει. Ο μουσουλμανικός κόσμος συσπειρώνεται γύρω από μια θρησκεία-σύστημα διακυβέρνησης. Εν ολίγοις, τα ξένα όπλα και τα ξένα λεφτά τελείωσαν για την Ευρώπη, ενώ πλέον αυτοί που τα έχουν δεν διστάζουν να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον της.

Η Ιστορία εκδικείται όσους την αγνοούν και όσους επιχειρούν να τη βιάσουν. Κάπως έτσι, οι ευαίσθητες ψυχούλες της ευρωπαϊκής ηγεσίας δεν μπορούν να συνέλθουν από την ομιλία του νέου Αμερικανού Αντιπροέδρου Vance, στο Μόναχο. Τον βρήκαν πολύ αγενή και μπρουτάλ. Τους σόκαρε ότι τους περιέγραψε τόσο ωμά την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που τη βλέπει εδώ και χρόνια όποιος δεν είναι ιδεοληπτικός «φιλε-λεφτ» και χαζοχαρούμενος φεντεραλιστής. Ότι, δηλαδή, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει καταντήσει ένα μόρφωμα εξυπηρέτησης συμφερόντων διαφόρων παρακμιακών ελίτ που μέσω ενός ένα διευθυντηρίου αποτυχημένων πολιτικών και μιας δεδαλώδους παρασιτικής γραφειοκρατίας προωθεί πολιτικές έναντι στα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών της… Συνάμα, η ανικανότητα ή/και η υστεροβουλία των σπιθαμιαίων ηγετών της παρατάσσει στη σύγχρονη ζούγκλα των διεθνών σχέσεων ένα —υποτίθεται ενιαίο— σύνολο κρατών με αντιτιθέμενα συμφέροντα, οικονομική δυσπραγία, ελλιπή στρατιωτικό εξοπλισμό και κυρίως χωρίς το ηθικό ανάστημα να ζητήσει από τους πολίτες τους να κάνουν θυσίες στο όνομα ενός γενικότερου καλού.

Αυτό που παρέβλεψαν οι θιασώτες του τέλους της Ιστορίας είναι ότι η Δύση κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο, διότι, πλην των άλλων, «άρεσε» πιο πολύ από την ΕΣΣΔ. Γιατί ήταν πιο εύκολο για έναν πολίτη να υπομείνει διάφορες δυσκολίες εντός ενός συστήματος, που του έδινε περιθώρια πολύπλευρής ανέλιξης, παρά εντός ενός συστήματος, όπου θα έπρεπε να υπομείνει εφόρου ζωής τη μιζέρια χάριν της «επανάστασης» και του «σοσιαλιστικού ονείρου». Γιατί, απλά, το δυτικό σύστημα ήταν πιο συμβατό με την ανθρώπινη φύση. Αυτό δεν ισχύει πλέον, διότι οι δυτικές ελίτ περιφρονούν την ανθρώπινη φύση και έχουν, εν πολλοίς, καταργήσει όλα εκείνα που αποτελούσαν τα πλεονεκτήματά τους, τις προηγούμενες δεκαετίας.

Ο Donald Trump, τουλάχιστον, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα νέο συλλογικό αφήγημα στις ΗΠΑ, το οποίο έχει κοινά χαρακτηριστικά με τη νέο-συντηρητική επανάσταση των ριγκανικών 80s, τηρουμένων των αναλογιών, που εν τέλει κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο. Οι ηγεσίες της Ευρώπης, πάλι, προσπαθούν να συγκινήσουν με φληναφήματα, τα οποία προφανώς δεν μπορούν να πείσουν τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη να βάλει πλάτη στο όνομα ενός κοινού ευρωπαϊκού καλού. Και είναι λογικό, μιας και συστηματικά περιφρόνησαν και καταπίεσαν τον μέσο γηγενή πολίτη των κρατών-μελών, που δεν ανήκουν σε κάποια μειονότητα.

Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και η ετσιθελική της άρνηση το μόνο που κατορθώνει είναι να μεγιστοποιεί τις συνέπειες για όποιον προβαίνει σε αυτήν. Η Ευρώπη βρίσκεται σε μια πολύ δυσχερή θέση και δεν θα βγει από αυτή ούτε επικαλούμενη το «δίκαιο», όπως αυτή το ορίζει ούτε μένοντας αμετακίνητη σε αδιέξοδες επιλογές της. Απαιτούνται στιβαρές πολιτικές ηγεσίες που θα γνωρίζουν Ιστορία και θα λειτουργούν με ορθολογισμό και ρεαλισμό εντός κι εκτός συνόρων. Που θα πείσουν τους λαούς ότι μια διακρατική συνεργασία, με σεβασμό της ταυτότητα του κάθε κράτους, θα είναι προς όφελός τους. Δυστυχώς, αυτές οι ηγεσίες δεν υπάρχουν σήμερα…

https://www.offlinepost.gr/