Τους πωλητικούς καί τους αρδ τους ξέρετε: τα λόγια τους κατά κανόνα είναι πορδές στον καθαρό αέρα. Ό,τι τους έρχεται στη γκλάβα, το αμολάνε κατ’ ευθείαν, χωρίς να το πολυσκέφτονται – κι όποιον πάρ’ ο Χάρος. Γιά λόγους εντυπωσιασμού, φυσικά· αλλά, εννοείται πως συνήθως πετάνε μαλακίες, ειδικά αν στριμωχτούν.

Στα χνάρια τους, πολλές φορές, μπαίνουν κι άλλα δημόσια προσώπατα, πχ μεγαλοκαραβανάδες, ιδεολογικώς «στρατευμένοι» πανεπιστημιακοί συγγραφιάδες, καί λοιποί γλείφτες της μανδάμ Εξουσίας. Φυσικά, το Διαδίκτυο δεν υστερεί σ’ αυτό το γλείφτικο κατιναριό.

. . . . . . . . . . .

α. «Θα την πετάξουν έξω από το ΝΑΤΟ την Τουρκία!»

Τώρα τελευταία, έχει επικρατήσει στην εγχώρια πιάτσα μιά περιρρέουσα άποψη, που θέλει τις ηπαπάρα καί τους λοιπούς (ο Θεός να τους κάνει!) «συμμάχους» μας στο ΝΑΤΟ να τά ‘χουν πάρει στο κρανίο με τα καμώματα της τουρκίτσας (κολλητηλίκια με Ρωσσία καί Κίνα, πάτημα όχι μονάχα σε δύο, αλλά σε πολλές βάρκες, κτλ), καί να θέλουν να την πετάξουν έξω από το ΝΑΤΟ.

Ωραίο όνειρο, μόνο που στην πράξη ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.

Γιατί δεν γίνεται;

Διότι ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ από την ιδρυτική συνθήκη του ΝΑΤΟ η αποβολή κράτους-μέλους. Επίσης, άλλο τόσο δεν προβλέπεται ούτε η αναστολή της ιδιότητας κράτους-μέλους. Μόνον η οικειοθελής αποχώρηση κράτους-μέλους προβλέπεται (ρητώς, υπό κάποιους όρους).

Καί μόνον η στάση της τουρκίτσας, που όλες αυτές τις ρητορικές απειλές (περί εξωπετάγματός της από το ΝΑΤΟ) τις γράφει εκεί, που δεν πιάνει το μελάνι, θα έπρεπε να σας υποψιάσει. Δεν ξέρει τί της γίνεται από διπλωματία, λέτε; ή νομίζετε πως απλά παίζει με τη φωτιά;

«- Μά, ρέ Εργοδότη, καί κοτζάμ Τζέημς Σταυρίδης, που σε κάποια στιγμή απείλησε να την πετάξει έξω από το ΝΑΤΟ την τουρκίτσα η κυβέρνησή του, δεν ήξερε τί του γινότανε;»

Σαφώς καί δεν ήξερε τί του γινότανε! Καί σαφώς κι έλεγε μαλακίες! Καί σαφώς πιάστηκε αδιάβαστος! Δεν είπαμε τί κάνουν τα φιλοκυβερνητικά δημόσια πρόσωπα, όταν στριμώχνονται; Πετάνε εντυπωσιασμό, καί σανό στο πόπολο.

[Μονάχα τις μαλακίες που έχει πετάξει κατά καιρούς ο ιεροψάλτης ν’ αποθησαυρίσει κανείς, καί θα καταλάβει. Ίσως η μεγαλύτερή του, όταν στριμώχτηκε από την ερώτηση γιατί δεν κατασκευάζονται φάρμακα γιά τον κοροϊδοϊό: το εμβόλιο «- …Έεεε…. νάααα… μπορεί να χρησιμοποιηθεί καί σαν φάρμακο!»!!!

Κι αυτός, τώρα, θεωρείται καθηγητής πανεπιστημίου της Ιατρικής!…]

Δυστυχώς, στην παγίδα αυτή έπεσαν καί πέφτουν καί σοβαρά ιστολόγια· τα οποία, μάλιστα δεν έχουν καμμία σχέση με γκουβέρνα, ή με χρηματοδότες (κρυφούς, ή φανερούς), ή με ανθελληνικές «ατζέντες».

Όθεν έχω ιερό πατριωτικό χρέος ν’ αναιρέσω τις επικίνδυνες αυτές πλάνες.

. . . . . . . . . . .

β. Περί της «Συνθήκης της Ουάσινκγτων»

Η συνθήκη ιδρύσεως του ΝΑΤΟ, άλλως «Συνθήκη της Ουάσινγκτων» (4 Απριλίου 1949) περιέχει μονάχα 14 (δεκατέσσερα) άρθρα, επιδεχόμενα ευρεία ερμηνεία, καί δεν έχει τροποποιηθεί ποτέ.

Σας παραθέτω σύνδεσμο προς το κείμενό της, από την πλέον επίσημη πηγή (πιό επίσημη, δεν γίνεται!) : τον ίδιο τον ιστότοπο του ΝΑΤΟ! Εδώ.

Το κείμενο το δείχνω στην Αγγλόφωνη εκδοχή του, διότι είναι το καρα-ορίτζιναλ. Δεν παραπέμπω ούτε σε «πολιτικούς αναλυτές», ούτε σε ιστοτόπους πολιτικο-στρατιωτικών αναλύσεων, ούτε σε ιστοσελίδες «ο Τάδε λέει», «μου είπαν», «σου είπαν».

Πουθενά μέσα στο κείμενο της «Συνθήκης της Ουάσινγκτων» δεν αναφέρεται η φράση «expulsion of member state» (αποβολή κράτους-μέλους), ή η φράση: «suspension of membership» (αναστολή της ιδιότητας κράτους-μέλους). Άρα, ποιός «θα πετάξει έξω από το ΝΑΤΟ» την τουρκίτσα; ποιός μπορεί να το κάνει;

Κανείς!!!

. . . . . . . . . . .

Πρίν περιλάβω όσους πουλάνε σανό στον κοσμάκη με το θέμα αυτό, δυό λόγια ακόμη.

  • Περί οικειοθελούς αποχωρήσεως κράτους-μέλους (καί τους όρους αυτής), στο άρθρο 13.
  • Γιά δυό λόγια επί της ευρείας («διασταλτικής», με νομική ορολογία) ερμηνείας (από κάθε κράτος-μέλος) των άρθρων της Συνθήκης, διαβάστε ένα επεξηγηματικό άρθρο, πάλι από τον ιστότοπο του ΝΑΤΟ.

Τέλος, αν αναρωτιέστε εάν αυτά τα περί αποβολής κράτους-μέλους καί αναστολής της ιδιότητας κράτους-μέλους όντως τα πήρε κάπου το αυτί σας, καί δεν βλέπετε φαντάσματα, η απάντηση είναι «ναί»: στον ΟΗΕ. Μόνον εκεί ισχύουν (αν καί δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, απ’ όσο θυμάμαι – σε καμιά Βιρμανία, ίσως, όταν έγινε δικτατορία), όχι στο ΝΑΤΟ. Ούτε στην «Ε»Ε. Μπορεί αυτά τα τρία σιωνιστικά παραπήγματα να είναι «το ίδιο συνδικάτο», αλλά μην τα μπερδεύετε. Έχουν διαφορετικούς κανονισμούς.

Καλό, όμως, είναι, εάν μιλάτε γιά το διεθνές περιβάλλον της Ελλάδας (συνθήκες, οργανισμοί, στους οποίους συμμετέχει, Διεθνές Δίκαιο, κτλ κτλ κτλ), πρώτα να έχετε ρίξει ένα γερό διάβασμα. Αλλοιώς, οι περί αυτών των θεμάτων ανεύθυνες κουβέντες δεν είναι απλά μπαταριές στον γάμο του Καραγκιόζη, «- Έλα, μωρέ!», καί δεν τρέχει τίποτε· είναι επικίνδυνες γιά το Έθνος μας.

Το γιατί είναι επικίνδυνες γιά το Έθνος μας, παρακάτω.

. . . . . . . . . . .

γ. Τουρκία καί διπλωματία

Η Τουρκία, εκτός από την κατακτημένη Κωνσταντινούπολη, «κληρονόμησε» καί πολλά άλλα από την τέως Βυζαντινή Αυτοκρατορία: τα φαγητά, τα γλυκά, σε μεγάλο βαθμό την εθιμοτυπία του παλατιού… καί, τέλος, αλλ’ όχι εσχάτη, την περίφημη Βυζαντινή διπλωματία!

Αυτή, τώρα, από τη μία πλευρά παρουσιάζει συνέχεια της συστηματικότητας του Ρωμαϊκού Δικαίου, κι απ’ την άλλη συνδυάζεται με την ανατολίτικη κουτοπονηριά. Όπως καταλαβαίνετε, ο συνδυασμός είναι θανατερός! Βάλε καί το γεγονός ότι οι Τούρκοι έχουν από δεκαετίες Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, από την οποία αυστηρά καί μόνον βγαίνουν τα υψηλόβαθμα στελέχη του Δημοσίου τους καί οι διπλωμάτες τους. (Κάπως σαν τις σχολές αξιωματικών.) Ενώι εμείς, αντιθέτως…

…Ναί μέν, ξεκινήσαμε με την Πάντειο, ώστε να βγάζουμε υψηλόβαθμα στελέχη του Δημοσίου ανεξάρτητα από κόμματα καί γκουβέρνα, αλλά η Πάντειος ουδέποτε αξιοποιήθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο.

[Σήμερα, μάλιστα, έχει ξεπέσει σε διδασκαλίες «πολυμέσων», «δημοσιογραφίας», καί λοιπών αντικειμένων …άνευ αντικειμένου. Έχει, δέ, μεταβληθεί σε άντρον ανθελλήνων συγγραφιάδων. Από ‘κεί μας βγήκε κι ο Σημίτης, γιά να καταλάβετε το κλίμα.]

Τα ίδια καί η πολύ μεταγενέστερη εγχώρια Σχολή Δημόσιας Διοίκησης: δεν ξέρω ποιοί βγαίνουν από ‘κεί καί τί επαγγελματικές προοπτικές έχουν, αλλά το εν Ελλάδι Δημόσιο εξακολουθεί να στελεχώνεται από κομματικούς στρατούς.

Όθεν, οι Τούρκοι διπλωμάτες, οσάκις συναντηθούν με τα δικά μας τα χαϊβάνια (κομματόσκυλα… βλέπε Καϊλή) σε εορταστικού χαρακτήρα διπλωματικές εκδηλώσεις καί συγκεντρώσεις, τα παίζουν όπως οι γάτες τα ποντίκια. Ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης έγραφε ότι αγαπημένη ατάκα των Τούρκων διπλωματών προς τους δικούς μας ψάρακες, είναι ότι η Κύπρος ουδέποτε απετέλεσε τμήμα της Ελληνικής επικρατείας, άρα γιατί σκούζουμε τώρα γι’ αυτήν;

Αυτό είναι ιστορικό γεγονός· μην το ψάχνετε! Είναι! Δεν είναι λεκτική προβοκάτσια των Τούρκων. Η Κύπρος ουδέποτε απετέλεσε κομμάτι της όποιας ενιαίας αμιγώς Ελληνικής επικράτειας. (Παρεκτός, ΙΣΩΣ, επί κάποια χρόνια επί Μ. Αλεξάνδρου ή/καί Επιγόνων.) Ωστόσο, δυστυχώς κανείς από τους δικούς μας μπετόβλακες (που σαστίζουν με το αναπάντεχο χώσιμο των Τούρκων συναδέλφων τους) δεν τους απαντάει μ’ αυτό, που ξέρουν ακόμη καί οι (σωστοί) πρωτοετείς της Νομικής: ότι η ύπαρξη Έθνους (άρα, καί εθνικών διεκδικήσεων) ΔΕΝ προϋποθέτει απαραιτήτως καί ύπαρξη εθνικού κράτους!… κουτοπόνηρε Τουρκαλά!

Κι εσείς, ρέ Τουρκαλά, άμα το πάμε έτσι, γιατί τσιρίζετε με τους Κούρδους; Τί ανησυχείτε; Υπήρξε ποτέ Κουρδιστάν;

. . . . . . . . . . .

Δυστυχώς… Στο σημερινό Ελλαδιστάν, είσαι ό,τι δηλώσεις. Δηλώνεις διπλωμάτης; είσαι διπλωμάτης! Γι’ αυτό καί η αμετροέπεια κι ο ψωροεγωϊσμός απέναντι στα εγχώρια Ζά δεν έχουν συνέπειες, αλλά απέναντι σε γατόνια τσούζουν καί σου μπαίνουν στον κώλο.

Η τουρκίτσα, λοιπόν… μάλλον οι πολιτικοί της καί οι διπλωμάτες της:

  • όχι μόνο γνωρίζουν άριστα Ιστορία,
  • όχι μόνο γνωρίζουν άριστα τις διεθνείς συνθήκες,
  • αλλά καί ξέρουν πότε τους παίρνει να προχωρήσουν …καί προχωράνε.

Στα πλαίσια αυτά, φτάνουν να ζητάνε καί πράγματα, που δεν δικαιούνται με τίποτε! (Πχ αξιώνουν να τηρούνται οι συνθήκες του Δικαίου της Θάλασσας… που δεν τις έχουν υπογράψει!!!) Αλλά, υπολογίζουν στην αμέλεια, την ανοησία (είπαμε! εδώ την πάτησε μέχρι κι ο Σταυρίδης!), καί την υποχωρητικότητα των συνομιλητών τους. Κι άμα πιάσει, έπιασε.

Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, μιά που (όπως προείπαμε) από το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να τους εκδιώξει κανείς, θα κάτσουν όσο γουστάρουν, καί θα εκβιάζουν με το δικαίωμα αρνησικυρίας (βέτο). Υπ’ όψιν, στο κείμενο της «Συνθήκης της Ουάσινγκτων» δεν αναφέρεται η λέξη «veto», αλλ’ εξυπονοείται εμμέσως: στο άρθρο 10, όπου η μόνη απόφαση (πλην οικειοθελούς αποχωρήσεως), που μπορούν να πάρουν τα κράτη-μέλη, είναι να προσκαλέσουν νέο κράτος-μέλος στη συμμορία… έεεε… στη συμμαχία τους· αλλά, η απόφαση πρέπει να είναι ομόφωνη (unanimous).

Δεν το παίζω προφήτης, διότι η Τουρκία ήδη τα έκανε τα σχετικά σκέρτσα της με την ένταξη Σουηδίας καί Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ – πρόσφατα είναι, πιστεύω τα θυμάστε. Άρα, καταλαβαίνετε τί θα συνεχίσει να πράττει καί στο μέλλον.

Ο μόνος (επαναλαμβάνω: ο μόνος) τρόπος, γιά να φύγει η τουρκίτσα από το ΝΑΤΟ παρά τη θέλησή της, είναι ο εκβιασμός. Άμα μου βρείς, όμως, σε τί / με τί μπορείς να την εκβιάσεις, θα σε παραδεχτώ· διότι, εγώ δεν το βλέπω.

Άλλως τε, αλεπουδιές στην αλεπού δεν χωράνε.

. . . . . . . . . . .

δ. Ποιός «εθνικός κίνδυνος»;

Λοιπόν; Πώς συνιστούν εθνικό κίνδυνο γιά τους Έλληνες οι (επιεικώς) άστοχες κουβέντες, γιά το αν μπορεί «κάποιος» (δηλαδή, οι ηπαπάρα) να πετάξει έξω απ’ το ΝΑΤΟ την Τουρκία;

Όπως ακριβώς συνιστά εθνικό κίνδυνο το όπιο, άμα αρχίσει όλος ο λαός να φουμάρει λουλά. Κι όχι μόνον όπως συνιστούσε εθνικό κίνδυνο το όπιο στους Κινέζους κάποτε, αλλά σ’ όλους τους λαούς – καί σήμερα, καί πάντα.

Το σημερινό ψυχονοητικό όπιο του δικού μας λαού, τώρα, είναι ο εφησυχασμός. Ο οποίος τα τελευταία σαράντα χρόνια παράγινε.

  • Περιμέναμε τους Ψίψιλον γιά έναν καφέ στην Αρετσού, την άνοιξη του 2009, κι ακόμη έρχονται. (Τελείως ασυνεπείς καί αγενείς, ρέ παιδί μου!…)
  • Άλλοι, πάλι, περιμένουν (ακόμη καί σήμερα!) εξωγήϊνους – Ανδρομέδιους, καί δεν ξέρω ποιούς άλλους. (Κοιτάχτε μόνο, ωρέ λεβέντες, μή σας κουβαληθούν τίποτις ανθρωποφάγοι εξωγήϊνοι, που σας βλέπουν σαν κοτόπουλα!)
  • Μετά, όταν ξέφτισε το παραμύθι των Ψίψιλον, άρχισε η προφητειολαγνεία: θα πάρει γιά πάρτη μας τημΜπόλιν το Ξανφόν Γκιένος, καί θα μας τη δώσει! Θ’ αναστηθεί ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, καί θα την πάρει αυτός! (Κολλήσαμε λιγάκι στην αστυνομική ταυτότητα αυτουνού, εκεί που γράφει «όνομα»: δεν ξέρουμε τί να βάλουμε. Εξαδάκτυλος; Παλαιολόγος; Βατάτζης;…) Καί ούτω καθ’ εξής.
  • Τώρα, επειδή αρχίζει καί η ιστορία με τις προφητείες (διάβαζε: κατά 90% κατασκευές «υπερεσιώνε», που ξέρουν πόσο χαϊβάνια είμαστε) να βρωμάει, άρχισαν οι «λογικές αναλύσεις»: κάνουμε ισχυρές καί ρεαλιστικές συμμαχίες (ναί, πώς;! περίμενε σε Ελληνο-Τουρκικό πόλεμο να πάνε να σκοτωθούν οι μυτόγκες γιά πάρτη σου!), αρχίζουν όλοι να μας εκτιμούν καί να μας σέβονται (πώς;! περίμενε!), καί λοιπές πορδές.

Τί κοινό έχουν όλες αυτές οι ιστορίες; Πως εμείς οι Έλληνες:

(α) είμαστε ανίκανοι να διεκδικήσουμε τα εθνικά μας δίκαια μόνοι μας, άρα

(β) πρέπει να περιμένουμε έναν προστάτη, έναν σωτήρα μας, που θα καθαρίσει γιά μας, που

(γ) αυτός ο προστάτης μας θα μας φερθεί σαν τη μάνα μας καί καλύτερα, άρα

(δ) αρκεί να τον περιμένουμε, μήν κάνοντας τίποτε, παρά μόνον προσευχές. Κι αυτός, είπαμε! Θα καθαρίσει γιά μας! (Εμείς θα πίνουμε φραππεδιά, καί απλά θα κοιτάμε. Φίλαθλοι στην κερκίδα, δηλαδής!)

Συνεπώς, μετά τους Ψίψιλον καί τους εξωγήϊνους, μετά από το ομόδοξον Ξανφόν Γκιένος (όπως το 1453, ή το 1770, ας πούμε, έ; ), εμφανίζονται ως νέος σωτήρας του Ελλαδιστάν οι ηπαπάρα!!!!! Που «θα πετάξουν έξω από το ΝΑΤΟ» την κακιά τουρκίτσα!

Ρέ, δεν πάτε να γαμηθήτε!

Οι ηπαπάρα, ΔΕΝ θέλουν να εξωπετάξουν την τουρκίτσα εκτός ΝΑΤΟ, γιά πολλούς λόγους. Οι δύο κυριώτεροι:

  • Τη θέλουν στη Δύση. (Καί το «δώρο» της γιά να κάτσει, είναι η Ελλάδα. Σας αρέσει-δεν σας αρέσει, έτσι είναι.)
  • Τη θέλουν ως δόλωμα, να τη φέρει πισώπλατα κάποια στιγμή στη Ρωσσία καί να την εξοργίσει τόσο πολύ, ώστε αυτή να της επιτεθεί (επιτιθέμενη ταυτοχρόνως σε ολόκληρο το ΝΑΤΟ), ώστε να ξεκινήσει ο Γ’ ΠΠ.

[Δες πχ κατάρριψη Ρωσσικού αεροπλάνου στη Συρία, καί δολοφονία Ρώσσου πρέσβη. Χοντρές προβοκάτσιες, μόνο που η Ρωσσία δεν τσίμπησε, διότι ξέρει. (Άσχετο αν της το φυλάει της τουρκίτσας, καί δεν το μαρτυράει.) Άλλως τε, οι ηπαπάρα επιδιώκουν (γιά δικούς τους λόγους) διακαώς τον Γ’ ΠΠ· μή νομίζετε πως θέλουν ειρήνη καί συνεννόηση των λαών!]

Αλλά, καί να ήθελαν, είπαμε πως δεν γίνεται.

. . . . . . . . . . .

Καί καλά, οι πωλητικοί τη δουλειά τους κάνουν. Μιά ζωή ταΐζουν σανό τον κοσμάκη, γιατί όχι καί τώρα;… με την δήθεν «ισχυρή συμμαχία» με τις ηπαπάρα καί το Οξαποδουήλ, καί τις (ψεύτικες) ελπίδες ότι δήθεν τάχαμου οι ηπαπάρα τελικώς θα δούν το δίκιο της Ελλάδας, καί θα κάνουν ντά! ντά! ντά! την τουρκίτσα στον πισινό.

[Άσε που οι πωλητικοί προσφέρουν κι εκδούλευση στους ηπαπαραίους νταβατζήδες τους, γυαλίζοντας τη δημόσια εικόνα των τελευταίων ενώπιον των ιθαγενών του Ελλαδιστάν. Ακριβώς όπως στις αρχές του 20ου αιώνα, όλοι ελπίζανε στο να δεί τα δίκια της Ελλάδας η αγγλίτσα, καί να βάλει τους φαντάρους της να καθαρίσουν γιά πάρτη μας.

Διαχρονική η μαλακία μας!… διαχρονική, κι απαράλλαχτη. Σταθερή αξία. Καί τότε υπήρχαν «προφητείες» γιά τον «ξανθό ρήγα» …από το Μπάκινγκχαμ, που «θα μας έσωζε». Σταθερή αξία, λέμε.]

Οι πωλητικοί, εντάξει, τη δουλειά τους κάνουν.

Εσείς, όμως, ωρέ παλληκάρια πατριώτες, γιατί δεν προσέχετε λιγάκι παραπάνω το τί γράφετε;