Περί «παλαιού» και «νέου» ημερολογίου, ο λόγος.

. . . . . . . . . . .

α. Η αιτία

Πάλι είχαμε (επιεικώς) απερισκεψία (σχετικώς) σοβαρού ατόμου -κι επίδοξου βο(υ)λευτή- με δημόσιο λόγο.

Παρακολούθησα ηχητικό βίντεο (δηλ. με μία σταθερή εικόνα από την αρχή μέχρι το τέλος, όπου το μόνο που αλλάζει, είναι ο ήχος), με τον τύπο: (α) να εύχεται «Χρόνια Πολλά, Καλά Χριστούγεννα» στους Ρώσσους, μιά που αυτοί τα γιορτάζουν με το «παλαιό» ημερολόγιο (13 μέρες μετά τα δικά μας), κι εντάξει αυτό, αλλά (β) να λέει πως αυτά είναι τα γνήσια Χριστούγεννα!!!

Δεν είπαμε πως, στον δημόσιο λόγο, καλύτερα να μή μιλάς, αν δεν ξέρεις τί λες;

Το είπαμε.

Επειδή, όμως, κάτι μου λέει πως ελάχιστοι θα υιοθετήσουν την προτροπή αυτή, αναγκάζομαι ν’ αναλύσω τη συγκεκριμένη «πατάτα».

. . . . . . . . . . .

β1. Τα ημερολόγια

Ένα ημερολόγιο είναι η προσπάθεια των ανθρώπων να θέσουν σταθερά σημεία στον χρόνο. (Γιά να κάνουν ανάλογα τις δουλειές τους, γιά να ξέρουν πόσος χρόνος τους μένει, γιά θρησκευτικούς λόγους, γιά ο,τιδήποτε.) Καί, κατά κανόνα (μή σου πω στο 100%), τα ημερολόγια βασίζονται σε αστρονομικά φαινόμενα, καί δή στις περιόδους Ηλίου καί Σελήνης.

Ωστόσο, υπάρχει ένα εγγενές πρόβλημα: τα ημερολόγια, από τη φύση τους έχουν ακέραιο αριθμό ημερών, αλλά οι περιοδικοί κύκλοι των άστρων (πάλι από τη δική τους φύση) έχουν καί δεκαδικό μέρος – καί δή, με πολλά δεκαδικά ψηφία. Οπότε, η προσπάθεια των αστρονόμων είναι να συνταιριάξουν τους αστρονομικούς κύκλους στον πλησιέστερο ακέραιο αριθμό ημερών.

Παρομοίως, ένα δευτερεύον πρόβλημα των ημερολογίων, είναι η μονάδα, με την οποία μετράμε τον χρόνο.

Γιατί;

Διότι, είναι γνωστό παλαιόθεν, πως, όσο μικραίνει η μονάδα μετρήσεων, τόσο μεγαλώνει η ακρίβεια των μετρήσεων.

Επειδή, όμως, στην αρχαιότητα δεν είχαν τα ρολόγια μετρήσεως παλμών των ατόμων της ύλης (τρομερά μικρή μονάδα, άρα τρομερά μεγάλη ακρίβεια μετρήσεων), όπως έχουμε εμείς σήμερα, αναγκάστηκαν να κάνουν διάφορες μαθηματικές μαϊμουδιές, ώστε να πετύχουν την -κατά το δυνατόν γιά τις εποχές εκείνες- ιδανική μέτρηση της διάρκειας του έτους του πλανήτη μας. Συνεπώς, μας προέκυψαν ακόμη καί μεικτά (ηλιακά / σεληνιακά) ημερολόγια, είτε αμιγώς σεληνιακά.

Βέβαια, οι 29 μέρες ενός κύκλου της Σελήνης (κι ας πούμε 29, διότι η Σελήνη αστρονομικώς έχει περιόδους μή ταυτιζόμενες, πχ περίοδο φωτεινότητας διαφορετική από την περίοδο περιστροφής της) είναι σαφώς μικρότερη μονάδα των 365 (κόμμα κάτι) ηλιακών ημερών. Αλλά, καί πάλι η ανακρίβεια έδινε κι έπαιρνε.

Όθεν, ένα άλλο κόλπο που εφάρμοσαν αρχαιόθεν, ήταν η με το στανιό ταύτιση του πραγματικού έτους με το αστρονομικό, κάθε τόσα χρόνια. (Πχ αυτό, που σήμερα ξέρουμε εμείς: ότι κάθε 4 χρόνια προσθέτουμε το 1/4 της ημέρας ενός αστρονομικού έτους, αυτό που περισσεύει από τις 365.25 αστρονομικές ημέρες, καί φτιάχνουμε ένα έτος δίσεκτο με 366 ημέρες.) Δηλαδή, όπως πάει να ξεφύγει ο σκύλος, του τραβάς το λουρί καί τον συμμαζεύεις! Αυτό ακριβώς, σε επίπεδο μαθηματικών υπολογισμών.

Αλλά, καί πάλι τα πράγματα με το ημερολόγιο δεν είναι ρόδινα, ούτε σήμερα.

. . . . . . . . . . .

β2. Ιουλιανό ημερολόγιο

Ποιό είναι, όμως, το πρόβλημα που προέκυψε;

Ένα ημερολόγιο (καλούμενο «Ιουλιανό»), το οποίο καθιέρωσε ο Ιούλιος Καίσαρας με τη βοήθεια του Αλεξανδρινού Έλληνα αστρονόμου Σωσιγένη, καθυστερεί (λόγωι εσφαλμένου υπολογισμού στο τρίτο δεκαδικό ψηφίο του αριθμού των ημερών ανά έτος) στον χρόνο σχετικά με το πραγματικό (αστρονομικό) έτος. Έτσι, αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, πρέπει κάθε τόσα χρόνια (129) να του προσθέτουμε μία ημέρα.

Εν πάσει περιπτώσει, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους ανθρώπους της εποχής εκείνης γιά το σφάλμα στον υπολογισμό, διότι δεν διέθεταν τα σημερινά τεχνολογικά μέσα. Ό,τι μπορούσαν, αυτό έκαναν! Οι απαραίτητες οπτικές παρατηρήσεις ήταν μέν (καί είναι πάντα) ακριβέστατες (διότι τα μήκη κύματος των συνιστωσών ακτινοβολιών του ορατού φωτός είναι πολύ μικρά), αλλά τα -επίσης απαραίτητα γιά αστρονομικούς υπολογισμούς- χρονομετρικά συστήματα της εποχής ήταν γιά κλάμματα.

Το ημερολόγιο αυτό μπήκε σ’ εφαρμογή στη Ρωμαϊκή (όχι ακόμη, τότε) Αυτοκρατορία το 45 πΧ, υιοθετήθηκε αργότερα από τους χριστιανούς, καί συνέχισε να χρησιμοποιείται επί αιώνες.

Ώσπου…

. . . . . . . . . . .

β3. Γρηγοριανό ημερολόγιο

…Γύρω στα 1580, οι καθολικοί είχαν διαπιστώσει ότι το ιουλιανό ημερολόγιο έμεινε πίσω σε σχέση με το πραγματικό αστρονομικό, καί βάλθηκαν να το αλλάξουν (προσθέτοντας τις 11 μέρες που λείπανε – η 4η Οκτωβρίου 1582 έγινε 15η Οκτωβρίου 1582). Το νέο ημερολόγιο ονομάστηκε «γρηγοριανό», προς τιμήν του πάπα Γρηγορίου του …13ου (ναί!), που το πρότεινε.

Η πλάκα είναι ότι τη διόρθωση την έκανε ένας τύπος, που δεν ήταν κάν αστρονόμος!

Η δεύτερη πλάκα είναι πως το νούμερο 13 του πάπα απεδείχθη πράγματι γρουσούζικο: από τότε, έχει ξεκινήσει ένας καυγάς με κλωτσοπατινάδες (δεν …κάνω πλάκα! lol!!!) μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών δογμάτων (αλλά καί Εκκλησιών του αυτού δόγματος, του ορθοδόξου), που μέχρι σήμερα δεν έχει σταματήσει!!!

. . . . . . . . . . .

β4. Καί τα δογματικά ζητήματα!

Το γρηγοριανό ημερολόγιο δεν υιοθετήθηκε μονομιάς από τις διάφορες (Ευρωπαϊκές, κυρίως) χώρες. (Εδώ ο χρονολογικός πίνακας αποδοχής του.) Αυτό συνέβη καί γιά λόγους πρακτικής εφαρμογής (η κάθε αλλαγή μέτρων καί σταθμών δεν είναι εύκολη υπόθεση), αλλά καί γιά δογματικές διαφορές. Ειδικά οι δικοί μας, οι ορθόδοξοι, χωρίς κάν να υφίσταται προφανής καί σοβαρός δογματικός λόγος, υποψιαζόντουσαν ότι ο πάπας πάει να τους τη φέρει από κάποια αφύλακτη «Κερκόπορτα». Κι ως ένα σημείο, σωστά σκεπτόμενοι· διότι:

  • ο εκάστοτε πάπας είναι καί (κοσμικός) αρχηγός κράτους,
  • υπήρξαν ήδη στο παρελθόν δύο Σχίσματα Ανατολικής καί Δυτικής Εκκλησίας, το δεύτερο καλούμενο καί θεωρούμενο «οριστικό»,
  • οι μέχρι το 1580 πάπες δεν είχαν δώσει, δά, καί τα καλύτερα δείγματα συμπεριφοράς απέναντι στους Έλληνες.

[…Αν καί γιά το 1204 δεν φταίει -τόσο πολύ- ο τότε πάπας, αλλά τα δικά μας τα σκουπίδια, που προσκάλεσαν τους Σταυροφόρους στημΜπόλιν, τάζοντάς τους τον ουρανό με τ’ άστρα. (Ποιά «πατρίδα»;… Την ξεπούλησαν, γιά να βάλουν τον κώλο τους στον θρόνο.) Τα ρετάλια… αλληλοφαγωνόμενοι αυτοκράτορες, πέντε τον αριθμό!!!, συν λαμόγια άρχοντες, συν ο στις δύσκολες στιγμές άχρηστος πατριάρχης Καματηρός,…

…που χάζευαν τα βενετσιάνικα καράβια απάνω απ’ τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, αντί να ρίξουν υγρό πύρ καί να τα τελειώσουν.

Η αλήθεια είναι αλήθεια!… καί της οφείλουμε να λέγεται.

Καί να διαβάζεται.]

Τέλος, αλλά όχι έσχατον, οι Έλληνες του 1582 ήσαν υπόδουλοι (κι όχι μονάχα σε Οθωμανούς, αλλά καί σε Βενετσιάνους), οπότε καταλάβαιναν άριστα ότι δεν είχαν τη δύναμη ν’ αντισταθούν σε όποιον τους επιβουλευόταν. Δρυός πεσούσης…

Άρα, δικαίως η παπική αλλαγή του ημερολογίου προκάλεσε δυσπιστία στους δικούς μας.

. . . . . . . . . . .

γ1. Ο καυγάς

Οι ορθόδοξοι συνέχισαν να χρησιμοποιούν το ιουλιανό ημερολόγιο, διότι -είναι αλήθεια- οι 13 (δεκατρείς) ημέρες της προπορείας του γρηγοριανού μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, δεν συνεισφέρουν σε παρατηρήσιμη αλλαγή στις συνθήκες καιρού καί ημερήσιου φωτισμού, ώστε ο πολύς κόσμος να υποψιαστεί πως «κάτι τρέχει» – καί να θέλει ν’ αλλάξει το ημερολόγιο.

Συνεπώς, ήταν σχεδόν αναμενόμενο το ότι, όταν το γρηγοριανό ημερολόγιο επεβλήθη στην Ελλάδα, έγινε χαμός! (Διότι κανείς δεν έβλεπε σοβαρό λόγο γιά την αλλαγή.) Η Εκκλησία διασπάστηκε στα δύο («παλαιοημερολογίτες» / «νεοημερολογίτες»), με (δογματικής φύσεως) αλληλοκατηγορίες («- Δεν διαθέτετε πλέον την αλυσίδα της Αποστολικής Διαδοχής!», οι παλαιοί, «- Είσαστε σε πλάνη, κι είσαστε τρείς κι ο -συμφεροντολόγος- κούκος!», οι νέοι – δες εδώ), έπεσε ξύλο,… αν δεν σφάλλω, έγιναν καί δικαστήρια…

…καί το κορυφαίο γεγονός (μη γελάτε, αλήθεια είναι! 🙂 ), είναι πως ένας φανατικός με μιά ψαλλίδα, απ’ αυτές που κουρεύουν τα πρόβατα, πετάχτηκε κι έκοψε τα γένεια του τότε αρχιεπισκόπου!!! (Δες τον αμέσως προηγούμενο σύνδεσμο.)

Άλλοι, πάλι (καί πολύ δικαίως) αναρωτήθηκαν σε πρακτικό επίπεδο:

«- Τί σκατά γυρεύουμε, κι αλλάζουμε τώρα το ημερολόγιο, μόλις ένα εξάμηνο μετά την τρομερή Μικρασιατική Καταστροφή, κι ενώι οι ξερριζωμένοι πρόσφυγες ακόμη κλαίνε; Αυτό είναι το πρόβλημά μας, τώρα; Αυτό μας μάρανε;»

Καί, ως εξήγηση, είδαν γι’ ακόμη μία φορά δάκτυλο ιουδαίων καί μασώνων εναντίον μας. Όχι πολύ αδίκως, όμως… ο τότε πατριάρχης (καί κολλητός του Ελ. Βενιζέλου) Μελέτιος Μεταξάκης, ο οποίος πρότεινε την υιοθέτηση του γρηγοριανού ημερολογίου απ’ όλες τις ορθόδοξες Εκκλησίες, ήταν γνωστός τέκτων.

. . . . . . . . . . .

γ2. Η αλήθεια

…Ντυμένη, μιά που παρευρίσκονται καί ιερωμένοι! lol!!!

Η αλήθεια είναι, πως (α) πράγματι το ημερολόγιο είχε προχωρήσει (συγκριτικά με το ιουλιανό), καί (β) η βάση υπολογισμού του (δηλαδή, η εαρινή ισημερία) δεν υπολογιζόταν με σωστό τρόπο.

Όλο το ζήτημα είχε τη βάση του επάνω στον υπολογισμό της εαρινής ισημερίας, διότι με βάση αυτήν υπολογιζόταν μετά το χριστιανικό Πάσχα, σύμφωνα καί με τα πρακτικά (το θεμέλιο του δόγματος, δηλαδή) της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. (Εδώ, αλλά δεν ξέρω αν πρόκειται γιά το πλήρες κείμενο.) Όμως, εφ’ όσον η εαρινή ισημερία εθεωρείτο σταθερή (είναι μεταβλητή – από 20 έως 22 Μαρτίου), καί κατά τόπους διαφορετική (ελαμβάνετο καί η 25η Μαρτίου ως ημερομηνία της), τότε πήγαινε χαμένη όλη η προσπάθεια συμφωνίας γιά το Πάσχα!

Τώρα, όσον αφορά το γεγονός πως το ημερολόγιο είχε προχωρήσει, αυτό είχε ήδη παρατηρηθεί αρκετά παλιότερα, πρό του 1580.

  • Ένας κάποιος μοναχός, ονόματι Βέδας, αναφέρεται πως το παρατήρησε πρώτος κάπου στο τέλος του 8ου αιώνα μΧ. (Δες πάλι τον σύνδεσμο γιά το γρηγοριανό ημερολόγιο.)
  • Οι σταυροφόροι της Α’ Σταυροφορίας ξεκίνησαν την τελική τους επίθεση κατά της Ιερουσαλήμ στις 13 Ιουλίου με το ιουλιανό ημερολόγιο, δηλαδή στις 20 Ιουλίου ( 11*(1100/1580) = περίπου 7 ημέρες προπορεία) με το γρηγοριανό. Τη σημασία της 20ης Ιουλίου σας την έχω επισημάνει κατ’ επανάληψη, πράγμα που ήξερε καί το κρυφό ιερατείο των σταυροφόρων… όπως γνώριζε καί την προπορεία του αστρονομικού ημερολογίου.
  • Οι αιρετικοί Καθαροί του Μονσεγκύρ, όταν κατάλαβαν πως έρχεται το τέλος τους, ζήτησαν από τους πολιορκητές καθολικούς να τους αφήσουν να γιορτάσουν -σύμφωνα με τα έθιμά τους- την εαρινή ισημερία στις 16 Μαρτίου 1244. (Πράγματι, οι πολιορκητές τους έκαναν τη χάρη, αλλά μετά τους κατέσφαξαν.) Πολλοί ιστορικοί ακόμη αναρωτιούνται γιατί στις 16 Μαρτίου, αλλά: 11*(1244/1580) = 8.66… δηλαδή, 9 μέρες προπορεία, άρα 16+9 = 25 Μαρτίου με το γρηγοριανό.

[Είπαμε πως, κατά τόπους, η εαρινή ισημερία εθεωρείτο πως γίνεται στις 25 Μαρτίου. Θέλετε, όμως, καί το ωραίο; δεν είναι λάθος η ημερομηνία· διότι, επακριβώς μιλώντας, η ισημερία γίνεται 20-22 Μαρτίου στον ισημερινό της Γής. Στα Ευρωπαϊκά γεωγραφικά πλάτη, η μέρα εξισώνεται σε διάρκεια με τη νύχτα στις 25-26 του μήνα!!!… πράγμα που ακόμη κι ένας Ευρωπαίος αγρότης θα παρατηρούσε.]

Όθεν, όλοι γνώριζαν το ότι το ημερολόγιο είχε ξεφύγει (καί πόσο είχε ξεφύγει σε κάθε εποχή!), ο δέ πάπας τίποτε το καινούργιο δεν προσέφερε το 1582.

. . . . . . . . . . .

Όμως, με γνωστά αυτά τα γεγονότα (καί τότε μαθαινόταν οι ειδήσεις!)…

…θέλω να πω, ότι αποκλείεται οι άνθρωποι των ορθοδόξων Εκκλησιών να μην είχαν πάρει πρέφα την προπορεία του ημερολογίου, καθώς καί τις αντιλήψεις (καί τα καμώματα) σταυροφόρων, αιρετικών, καί λοιπών…

…γιατί, τότε, δεν προέβησαν οι δικοί μας σε διόρθωση του ημερολογίου, προλαβαίνοντας τον πάπα;…

…Κι άμα το θέλετε κι έτσι, ταπώνοντας τους καθολικούς, με επίδειξη προχωρημένων γνώσεων; Αφού κάλλιστα μπορούσαν!

Ειλικρινά, δεν γνωρίζω. Ν’ αρχίσω να υποψιάζομαι διείσδυση κρονίων στοιχείων στο ορθόδοξο ιερατείο, που παρεμπόδισαν την αλλαγή… πυροδοτώντας έτσι μία (δογματική, ή καί άλλου είδους) ωρολογιακή βόμβα γιά το μέλλον; Ή θα θεωρηθώ υπερβολικός συνομωσιολόγος;

Κάθε συνεισφορά έρευνας εδώ, παραπάνω από δεκτή!

. . . . . . . . . . .

γ3. Σφυρίχτηκε η λήξη, αλλά ποιός άκουσε;

Εάν ρίξατε μιά ματιά στους χρονολογικούς πίνακες, σύμφωνα με τους οποίους τα διάφορα κράτη υιοθέτησαν το γρηγοριανό ημερολόγιο, θα είδατε πως τέσσερα χρόνια πρίν από μας (το 1919, αμέσως μετά τη λήξη του Α’ ΠΠ), το υιοθέτησε η τότε Γιουγκοσλαυΐα. (Αν θέλετε, το «Ενωμένο Βασίλειο Σέρβων, Κροατών, καί Σλοβένων».)

Επειδή, τώρα, καί οι Σέρβοι ήσαν (καί είναι) ορθόδοξοι, η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία θορυβήθηκε κι αυτή με την εισαγωγή του γρηγοριανού ημερολογίου, όπως καί η δική μας. Αλλά, κατέφυγαν γιά βοήθεια στον σωστό άνθρωπο, τον ήδη διάσημο μαθηματικό καί αστρονόμο Μιλουτίν Μιλάνκοβιτς.

Του είπαν: «Εσύ, που είσαι δικός μας, Σέρβος, ορθόδοξος, κι επιστήμονας, πες μας: είχε δίκιο ο πάπας, που άλλαξε το ημερολόγιο;»

Ο Μιλάνκοβιτς τους υποσχέθηκε να το ψάξει· καί, πράγματι, πλακώθηκε στους υπολογισμούς, μέχρι καί τέσσερα χρόνια αργότερα, μέχρι καί την υιοθεσία του γρηγοριανού ημερολογίου από την Ελλάδα καί την Εκκλησία της Ελλάδος…

…όταν ο πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης, θορυβημένος από τα …ιερά κλωτσομπουνίδια μεταξύ των εν Ελλάδι ορθοδόξων πιστών, συνεκάλεσε σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, γιά να διευθετηθεί το θέμα.

Δυστυχώς, τη σύνοδο τη σνόμπαραν τα έτερα «πρεσβυγενή» πατριαρχεία, η Ρωσσική Ορθόδοξη Εκκλησία, καί μερικές ακόμη, αλλά ο πατριάρχης (μασώνος-ξεμασώνος) είχε απόλυτο δίκιο, που τη συγκάλεσε. Βλέπετε, μερικές δεκαετίες πρίν είχε ανακύψει ανάλογο θέμα, πάλι εκ Δύσεως προερχόμενο: ο συγκερασμός των μουσικών κλιμάκων! (Περί συγκερασμού, σύνδεσμος 1 – αρχείο pdf, σύνδεσμος 2.) Αλλά η λύση δόθηκε από «μείζονα καί υπερτελή σύνοδο» του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, που συνεκλήθη ειδικά γιά το θέμα αυτό.

[Γιά τους τεμπέληδες, που βαρυούνται να ψάξουν: η λύση που υιοθετήθηκε, ήταν η μεν ιερατική μουσική -οι ψαλμωδίες- να μείνει ως έχει, η δέ κοσμική μουσική ν’ ακολουθήσει όποιον δρόμο γουστάρει. Πράγματι, σήμερα η λαϊκή μας μουσική περιλαμβάνει καί ασυγκέραστες κλίμακες (κυρίως στα φωνητικά των ρεμπέτικων, των αμανέδων, κτλ, αλλά καί των δημοτικών μας τραγουδιών της κυρίως Ελλάδας), καί συγκερασμένες (Δυτικές).

Εν πάσει περιπτώσει, λύση δόθηκε.]

. . . . . . . . . . .

Τέλος πάντων, άρχισε η σύνοδος, κι οι Έλληνες εκπρόσωποι ρώτησαν τον Μιλάνκοβιτς αν βάσισε τους υπολογισμούς του σε αστρονομικές μετρήσεις της εκάστοτε εαρινής ισημερίας, όχι σε παραδοχή σταθερής ημερομηνίας. Αυτός είπε κάτι σαν: «- Όχι ρέ παιδιά! Αμάν, πώς μου ξέφυγε;», καί συνέχισε τους υπολογισμούς του, διαρκούσης της συνόδου! (Κατάφερε να τους τελειώσει εγκαίρως, το θηρίο!)

Όμως, τελικά, κι ενώι υπήρχε καί άλλη εισήγηση (πλήν της του Μιλάνκοβιτς), όλοι παραδέχθηκαν πως η δική του ήταν η πιό σωστή από κάθε πλευρά: επιστημονικώς, αλλά καί δογματικώς.

Δηλονότι: ναί μέν, το ημερολόγιο προχώρησε, καί δεν έχετε δίκιο να το κρατάτε το ιουλιανό, αλλά ούτε ο πάπας είχε δίκιο!… γι’ αυτόν, καί γι’ αυτόν, καί γι’ αυτόν τον λόγο.

Γιά όλ’ αυτά, διαβάζουμε: σύνδεσμο 1, σύνδεσμο 2 – αρχείο .pdf .

. . . . . . . . . . .

Στο σημείο αυτό περιμένουμε να σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη του καυγά, καί οι πυγμάχοι να κατέβουν από το ρίνγκ, σωστά;

Άμ, δέ!!!

. . . . . . . . . . .

δ. Τους πλακώνεις στις φάπες -δίκην Αγίου Νικολάου- τώρα;

Δυστυχώς, στον αμέσως παραπάνω σύνδεσμο 1 διαβάζουμε πως καμμία ορθόδοξη Εκκλησία δεν δέχθηκε τη διόρθωση Μιλάνκοβιτς· αντιθέτως, όλες τους (όπως καί τα αντίστοιχα κράτη) υιοθέτησαν αβλεπί το γρηγοριανό ημερολόγιο. Στον δε σύνδεσμο 2, προς το τέλος, διαβάζουμε τις (ο Θεός να τις κάνει!) αιτιολογίες της στάσης μερικών απ’ αυτές:

  • Η Ρωσσική Εκκλησία είχε απλωμένον τραχανά (λόγωι μπολσεβίκων), οπότε στη σύνοδο πήγε όχι η ίδια, αλλά ένα σχισματικό κομμάτι της, το οποίο διαλύθηκε το 1946.
  • Η Σερβική Εκκλησία, που αρχικά ζήτησε καί την απάντηση στο αν ο πάπας είχε δίκιο, είπε πως περιμένει να δεχθούν τη «διόρθωση Μιλάνκοβιτς» όοοοολες οι υπόλοιπες, καί μετά αυτή. Τελευταία!
  • Μία άλλη, νομίζω αρνήθηκε «λόγωι γραφειοκρατίας».
  • Καί τα δικά μας τα ξυπνοπούλια… δεν γνωρίζω γιατί.
  • Οι μή συμμετασχούσες στη σύνοδο Εκκλησίες, όπως προείπαμε, αδιαφόρησαν πλήρως καί γιά το αποτέλεσμα της συνόδου.
  • Τέλος, τα πατριαρχεία, ακόμη καί το Κωνσταντινουπόλεως (διότι ο πατριάρχης Μελέτιος φοβήθηκε τους Τούρκους καί την κοπάνησε τον Ιούλιο του 1923, ο δέ διάδοχός του αδιαφόρησε τελείως), γύρισαν την πλάτη στον Μιλάνκοβιτς.

Οπότε, ο κάθε λογικός άνθρωπος αναρωτιέται: ρέ λεβέντες, εσείς με τα ράσα, αν δεν αναζητάτε την Αλήθεια («- Εγώ ειμί η Οδός καί η Αλήθεια καί η Ζωή!»), τότε τί αναζητάτε;

Γιατί υπάρχετε, σε τελευταία ανάλυση;

Κι αν δεν υιοθετήσατε την αλήθεια τότε, πρίν 100 χρόνια, γιατί δεν το πράττετε τώρα; Ο πάπας είναι αιρετικός καί σας φταίει, ή εσείς δεν έχετε καί πολύ μυαλό; Έ; (Μεταξύ μας, τώρα… Έ; )

. . . . . . . . . . .

Αυτά, όσον αφορά πάπες, παπάδες, ημερολόγια, μεγαλόστομους υποψήφιους βο(υ)λευτάδες, καί Χριστούγεννα Π.Ο.Π (παναπεί: με προστατευόμενη ονομασία προελεύσεως), σαν το γιδοτύρι.

Μου φαίνεται, ως λαός ψάχνουμε αφορμές να διαιρεθούμε καί να παίξουμε μπουνιές. (Δες πχ τα κωλο-εμβόλια, όπου αυτοί που έσπευσαν να τα φάνε, ευχόντουσαν «ψόφο» στους υπόλοιπους, που δεν μας βάρεσε η μαλακία της υποχονδρίας κατακέφαλα.) Πράγμα που πολύ ευχαριστεί τους ξένους, βεβαίως-βεβαίως! Κι ύστερα μας φταίει ο κάθε Σβάμπ, κι όχι ο κακός μας ο καιρός…

Εν πάσει περιπτώσει, εγώ σας εύχομαι Καλή Χρονιά καί καλά μυαλά…

…κι υιοθετήστε όποιο ημερολόγιο γουστάρετε!