H πραγματική πανδημία: oι ιδεολογικά δαιμονισμένοι!

 

Άρθρο του Robin Koerner, που δημοσιεύτηκε στις 19 Δεκεμβρίου 2022 από το Brownstone Institute. Απόδοση στα ελληνικά Νίκος Μαρής.

Αν και οι πανδημίες ιδεολογικού δαιμονισμού μπορεί να αποβούν μοιραίες για ολόκληρες κοινωνίες, η νόσος παρέχει άμεσα οφέλη σε κάθε πάσχον άτομο, όπως: διανοητική βεβαιότητα και σταθερότητα, αισθήματα ηθικής ανωτερότητας, φαινομενική απλοποίηση των δύσκολων αποφάσεων και ερωτημάτων της ζωής, αποφυγή της αληθινής ηθικής ευθύνης και αίσθηση του συνανήκειν μαζί με τους υπόλοιπους νοσούντες. Όλα τα παραπάνω όμως έχουν την τάση να αναστέλλουν την αυτοϊαση

Τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί μια θανατηφόρα ιογενής νόσος. Οι παλαιότερες μορφές της νόσου ήταν πάντα παρούσες στον πληθυσμό σε χαμηλότερα επίπεδα, όμως πριν από τρία περίπου χρόνια, η πιο πρόσφατη μορφή της κυρίευσε αστραπιαία ολόκληρο τον πληθυσμό μας, φτάνοντας σε πανδημικά επίπεδα και επηρεάζοντας ανθρώπους κάθε ηλικίας και κοινωνικού υπόβαθρου. 

Οι συνέπειές της περιλάμβαναν διάφορους βαθμούς παράλυσης, παρατεταμένες περιόδους εγκλεισμού, απώλεια θέσεων εργασίας, κατεστραμμένες επιχειρήσεις, επώδυνες παραισθησίες, περικαρδίτιδες, μυοκαρδίτιδες, ακόμη και θανάτους. 

Εν αγνοία των περισσότερων, ένας Καναδός κλινικός ιατρός εργαζόταν σκληρά για να μας προειδοποιήσει για τους κινδύνους της, πολύ πριν κάποιος αντιληφθεί αυτή την πανδημία:

Αναφέρομαι στην άκρως μεταδοτική επιστημική ασθένεια του ιδεολογικού δαιμονισμού. 

Κάθε ιδεολογία έχει τη δυνατότητα να είναι θανατηφόρα όταν προωθείται από εκείνους που είναι τόσο βέβαιοι για την δική τους γνώση και ηθική άποψη, ώστε να την επιβάλλουν παρά τις διαμαρτυρίες όσων επηρεάζονται από αυτήν. Για τους ιδεολογικά δαιμονισμένους, η επιβολή μπορεί πάντα να δικαιολογηθεί, γιατί «Είναι το σωστό». «Θα αρχίσει να λειτουργεί εάν επιμείνουμε αρκετά.» «Τα παράπονα προέρχονται από κακούς ανθρώπους», και ούτω καθεξής. 

Όπως διαπιστώσαμε ως αυτόπτεις μάρτυρες τα τελευταία δύο χρόνια, ο ιδεολογικός δαιμονισμός μπορεί να δώσει το κίνητρο για την κατάργηση των βασικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του εξαναγκασμού σε μη ενημερωμένη ιατρική συναίνεση, του χλευασμού και της αποφυγής όσων επιθυμούν να ασκήσουν αυτά τα βασικά δικαιώματα, της άρνησης να ληφθούν υπ' όψη οι εμπειρίες αυτών που βλάπτονται από την ασθένεια (σ.σ. των δαιμονισμενων), και ούτω καθεξής.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα του ιδεολογικού δαιμονισμού εκδηλώνονται διαφορετικά, ανάλογα με την ιδεολογία που διακατέχει τον ασθενή, και απαριθμούνται παρακάτω για διαγνωστικούς σκοπούς. Ας ελπίσουμε ότι η ακόλουθη λίστα θα βοηθήσει τους πάσχοντες, ή τους φίλους τους, να παρατηρήσουν την έναρξη της νόσου προτού αυτή να καταλήξει θανατηφόρος.

Σίγουρα, οι άνθρωποι που εμφανίζουν εκδηλώσεις παρόμοιες με αυτές που αναφέρονται παρακάτω, δεν παρουσιάζουν όλοι τους συμπτώματα ιδεολογικής εμμονής. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι κάποιος πιστεύει ότι ο κόσμος θέλει να του κάνει κακό, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι παρανοϊκός (το Κ δεν υποδηλώνει το Π). Και το πιο ενδιαφέρον, μόνο και μόνο επειδή είστε παρανοϊκοί, αυτό δεν σημαίνει ότι ο κόσμος δεν έχει πρόθεση να σας κάνει κακό (το Π δεν υποδηλώνει ότι το Κ είναι ψευδές). 

Ωστόσο, το να πιστεύετε ότι ο κόσμος θέλει να σας κάνει κακό είναι ένας πολύ καλός διαγνωστικός δείκτης για την ύπαρξη παράνοιας (το Κ συσχετίζεται σε μεγάλο βαθμό αιτιολογικά με το Π). 

Με αυτή την επιφύλαξη λοιπόν, η λίστα των συμπτωμάτων έχει ως εξής:

Μείζονα συμπτώματα

• Ο δαιμονισμένος επιμένει ότι όποιος αρνείται μια συγκεκριμένη άποψη ή πολιτική πρέπει επίσης να απορρίπτει τη βασική ηθική αξία που, για το δαιμονισμένο άτομο, δικαιολογεί αυτήν την άποψη ή πολιτική. Αυτή είναι η πλάνη του προϋποτιθέμενου παραδείγματος . Για παράδειγμα: «Με ενδιαφέρει να σώσω ζωές. Πιστεύω ότι όλοι πρέπει να αναγκαστούν να εμβολιαστούν με ένα νέο εμβόλιο που δεν έχει υποβληθεί σε μακροχρόνιες δοκιμές. Δεν πιστεύεις ότι πρέπει να υποχρεωθούν να κάνουν το εν λόγω εμβόλιο. Επομένως, δεν σε ενδιαφέρει να σωθούν ζωές».
  
  
• Ο δαιμονισμένος χρησιμοποιεί απλοϊκές και αγενείς περιγραφές για ανθρώπους, τους οποίους δεν έχει γνωρίσει ποτέ, ως μέσο για να απορρίψει την αξία όλων των πεποιθήσεων ή των πράξεών τους. Για παράδειγμα: «Είναι ένας αντι-εμβολιαστής» και «Εκπροσωπώ την επιστήμη. Αν κάποιος μου επιτίθεται, στην ουσία επιτίθεται στην επιστήμη». – Άντονι Φάουτσι 
  
  
• Ο δαιμονισμένος θα εκλάβει ένα μόνο σχόλιο, μια απόφαση ή μια ενέργεια ενός ανθρώπου σαν απόδειξη ότι είναι ηθικά ή πνευματικά κατώτερος, χωρίς να λαμβάνει υπόψη το πλαίσιο, την αποκλίνουσα εμπειρία, το γεγονός ότι οι άνθρωποι αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου, ή άλλες πληροφορίες για το άτομο, που θα μπορούσαν να παράσχουν μια ένδειξη ενάντια σε μια τέτοια άποψη. Για παράδειγμα: «Όποιος δεν συμφωνεί μαζί μας για όλα αυτά, δεν είναι καλός πολίτης.» – Δρ. Aileen Marty και «Η πρωταρχική ελευθερία που θέλουν είναι η ελευθερία να είναι ηλίθιοι». – Joy Reid, MSNBC
  
  
• Οι δαιμονισμένοι υποστηρίζουν ότι τα άτομα σε μια συγκεκριμένη ομάδα πρέπει να αντιμετωπίζονται δυσμενέστερα από όλους τους άλλους, ενώ παράλληλα πιστεύουν ότι οι ίδιοι είναι τα ηθικότερα άτομα. Για παράδειγμα, «Τα άτομα που δεν κάνουν εμβόλια...ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να τα ντροπιάζουμε». – Don .Lemon, CNN 
  
  
• Οι δαιμονισμένοι πιστεύουν ότι τα σύνθετα προβλήματα έχουν μια απλή λύση, αγνοώντας τα δεδομένα, ή τις εύλογες ηθικές διαισθήσεις, περί του αντιθέτου (ακριβώς επειδή είναι αντίθετα) ή τις τυχόν αβεβαιότητες σχετικά με την εφαρμογή της λύσης. Για παράδειγμα, «Δεν πρόκειται να πάθεις COVID αν κάνεις αυτούς τους εμβολιασμούς… έχουμε μια πανδημία των ανεμβολίαστων.» – Τζο Μπάιντεν.
  
  
• Όταν τα αποτελέσματα μιας ιδεολογικά δικαιολογημένης δράσης είναι τα αντίθετα από εκείνα που επιδιώκονταν - ή από αυτά που ισχυρίστηκαν ότι δικαιολογούσαν αυτή την ενέργεια - ο δαιμονισμένος είναι πεπεισμένος ότι όχι μόνο η ενέργεια δεν είναι η αιτία οποιασδήποτε αποτυχίας, αλλά και ότι η επαύξηση της ίδιας ακριβώς δράσης θα λύσει τελικά αυτό το πρόβλημα. Για παράδειγμα, «Τα εμβόλια είναι ασφαλή. Σας το υπόσχομαι…» – Τζο Μπάιντεν. «Τα εμβόλια είναι ασφαλή και αποτελεσματικά». – Άντονι Φάουτσι. «Όσο για τους μη εμβολιασμένους, θέλω πολύ να τους τσαντίσω. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε αυτό, μέχρι το τέλος. Αυτή είναι η στρατηγική». – Πρόεδρος Μακρόν.
  
  

Ελάσσονα συμπτώματα

• Ο δαιμονισμένος απολαμβάνει τις ευκαιρίες να υπερασπιστεί αυτά που πιστεύει, περισσότερο από τις ευκαιρίες για να κάνει τις πεποιθήσεις του πιο ακριβείς.  
  
  
• Ο δαιμονισμένος συλλέγει τα δεδομένα που υποστηρίζουν τις πεποιθήσεις του, αντί να αναζητά τα δεδομένα που θα τον βοηθούσαν να διορθώσει τις ψευδείς πεποιθήσεις του.
  
  
• Ο δαιμονισμένος προσφέρει αυτόκλητα συμβουλές, χωρίς καμία σχέση ενσυναίσθησης με τον αποδέκτη, ούτε οποιοδήποτε ενδιαφέρον για το αν ο αποδέκτης βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να επηρεαστεί θετικά από αυτές.
  
  
• Ο ιδεολογικά δαιμονισμένος προτιμά να τροποποιήσει τους θεσμούς της κοινωνίας για να υπηρετήσουν καλύτερα την ιδεολογία του, παρά να τροποποιήσει την ιδεολογία του για να εξυπηρετήσει καλύτερα τους ανθρώπους.
  
  

Ανοσία, Παθολογία και Θεραπεία

Ευτυχώς, το γνωσιακό ανοσοποιητικό σύστημα των περισσότερων υγιών ανθρώπων παρέχει έναν αξιοπρεπή βαθμό προστασίας από τον ιδεολογικό δαιμονισμό. Ο πυρήνας της ανοσολογικής απόκρισης – και μάλιστα μιας αποτελεσματικής θεραπείας – είναι η Αγάπη για την Αλήθεια, και συγκεκριμένα η θεώρηση της Αλήθειας ως ύψιστης ηθικής αξίας. 

Όσον αφορά την παθολογία, ο ιδεολογικός δαιμονισμός μπορεί ακόμη να γίνει κατανοητός ως η υποκατάσταση αυτής της υψηλότερης αξίας από μιαν άλλη, όπως η Αυτοσυντήρηση. Αυτό συμβαίνει συχνά όταν οι υποδοχείς της τεκμηρίωσης κατακλύζονται από τον Φόβο (το πιο ισχυρό γνωσιακό παθογόνο) ή απενεργοποιούνται με σκοπό την αποτροπή της Γνωστικής Ασυμφωνίας.

Η αγάπη για την αλήθεια παρέχει στην πραγματικότητα μια σχεδόν πλήρη προστασία έναντι του ιδεολογικού δαιμονισμού, επειδή η ασθένεια, αν και θανατηφόρος, έχει μια μοναδική αδυναμία: είναι πλήρως ιάσιμη μέσω της ειλικρινούς παραδοχής από τον πάσχοντα των συμπτωμάτων του/της.

Εντούτοις, το πιο ολέθριο και επικίνδυνο χαρακτηριστικό της ασθένειας εμποδίζει τον δαιμονισμένο να αναζητήσει θεραπεία ή να αυτοϊαθεί: ο ιδεολογικός δαιμονισμός μπορεί να μεταμφιεστεί στο μυαλό του πάσχοντα σαν αυτή ακριβώς η Αγάπη της Αλήθειας που, στην αυθεντική της μορφή, θα τον θεράπευε.

Ποιες συνθήκες, λοιπόν, επιτρέπουν σε εκείνους που βρίσκονται υπό την επήρεια του ιδεολογικού δαιμονισμού – των οποίων η αγάπη για την Αλήθεια μπορεί να έχει ήδη αντικατασταθεί από μια πλαστή τέτοια αγάπη – να αυτοϊαθούν;

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τη συμβιωτική σχέση της νόσου με τον ξενιστή της. 

Αν και οι πανδημίες ιδεολογικού δαιμονισμού μπορεί να αποβούν μοιραίες για ολόκληρες κοινωνίες, η ασθένεια παρέχει άμεσα οφέλη σε κάθε πάσχον άτομο, όπως: διανοητική βεβαιότητα και σταθερότητα, αισθήματα ηθικής ανωτερότητας, φαινομενική απλοποίηση των δύσκολων αποφάσεων και ερωτημάτων της ζωής, αποφυγή αληθινής ηθικής ευθύνης. και η αίσθηση του συνανήκειν με τους υπόλοιπους που νοσούν από την ίδια ασθένεια. Όλα αυτά τείνουν να αποτρέπουν την αυτοϊαση. 

Κατά συνέπεια, οι θεραπείες για τον ιδεολογικό δαιμονισμό τείνουν να εξαρτώνται από τρίτους και να μην αναζητώνται από τον πάσχοντα. Ωστόσο, υπάρχουν και εμπίπτουν σε δύο μεγάλες κατηγορίες – ταχείες θεραπείες και μακροχρόνιες θεραπείες. 

Οι ταχείες θεραπείες τείνουν να πυροδοτούνται από μια καταστροφική ματαίωση ενός ή περισσότερων από τα προαναφερθέντα οφέλη για το πάσχον άτομο. Αυτό μπορεί να συμβεί όταν, παρά την εξαιρετικά μεροληπτική αντίληψη και συλλογισμό του δαιμονισμένου ατόμου, το άτομο αυτό βιώνει μια απροσδόκητη, οδυνηρή και συγκλονιστική έκβαση μιας δράσης με ιδεολογικά κίνητρα. Το οδυνηρό σοκ ενεργοποιεί την Αγάπη της Αλήθειας για αρκετό διάστημα, ώστε να εντοπίσει την αιτία του πόνου, αναγκάζοντας τον πάσχοντα να παραδεχτεί τα συμπτώματα και επομένως να αναγνωρίσει την ασθένεια ως αυτό που είναι, επιφέροντας την ταχεία θεραπεία.

Οι μακροχρόνιες θεραπείες συνήθως περιλαμβάνουν την αυξανόμενη ευαισθητοποίηση ενός ατόμου που πάσχει από την ίδια ασθένεια, που απευθύνεται σε φίλους ή άλλους με τους οποίους ταυτίζεται. Κάτι τέτοιο μπορεί να προκληθεί όταν το άτομο βλέπει ασυνέπειες στα λόγια και τις πράξεις των άλλων, που προκαλούν άμεση βλάβη στους άλλους και στους δηλωμένους στόχους της ιδεολογίας που τον διακατέχει. (Καταρχήν, αυτή η μακροχρόνια θεραπεία θα μπορούσε να προκληθεί από παρατηρήσεις των πράξεων κάποιου υπό ιδεολογική καταληψία, αλλά αυτό συνήθως αποτρέπεται από την αυτο-δικαίωση, που είναι ένα από τα πιο κοινά συμπτώματα της νόσου.)

Διατηρώντας μια καλή επιστημική υγεία

Για να προστατευθεί κανείς από τη φοβερή γνωσιακή ασθένεια του ιδεολογικού δαιμονισμού, η επιστημική διατροφή και η άσκηση είναι εξαιρετικά αποτελεσματικές.

Όσον αφορά την πρώτη, οι άνθρωποι θα πρέπει να αποφεύγουν να καταναλώνουν πάρα πολλούς ισχυρισμούς υψηλής επεξεργασίας, όπως αυτοί που περιέχουν πολλά πρόσθετα, παρασκευασμένα από τα μέσα ενημέρωσης και τους πολιτικούς. Αντίθετα, θα πρέπει να εξισορροπήσουν τη διατροφή τους με περισσότερες ακατέργαστες πληροφορίες. Οι ακατέργαστες πληροφορίες (όπως τα πραγματικά δεδομένα σε μια μελέτη αποτελεσματικότητας και ασφάλειας για ένα εμβόλιο - για να επιλέξουμε ένα παράδειγμα εντελώς τυχαία) παρέχουν ανοσία έναντι της επιστημικής βλάβης που διαφορετικά μπορεί να προκληθεί από επεξεργασμένους ισχυρισμούς (όπως πρωτοσέλιδα σχετικά με την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια ενός εμβολίου – για να επιλέξουμε ένα ακόμα εντελώς τυχαίο παράδειγμα). 

Η επιστημική διατροφή θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει συμπληρώματα με τη μορφή της επιστημικής παραγωγής άλλων επιστημολογικά υγιών ατόμων. Αυτά περιλαμβάνουν, για παράδειγμα, τον Τζον Στιούαρτ Μιλ («Αυτός που γνωρίζει μόνο τη δική του πλευρά της υπόθεσης γνωρίζει ελάχιστα γι' αυτήν»), τον Τζορτζ Όργουελ («Για να δει κανείς τι είναι μπροστά στη μύτη του χρειάζεται συνεχή αγώνα») και τον Ντοστογιέφσκι. («Τίποτα δεν είναι πιο εύκολο από το να καταγγείλεις τον κακόβουλο. Τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο από το να τον καταλάβεις»). Σε αυτά τα συμπληρώματα προσθέστε και συμπληρώματα από συγκεκριμένους στοχαστές με τους οποίους διαφωνείτε σε πράγματα που σας ενδιαφέρουν, και θα είστε σε ακόμα καλύτερη κατάσταση.  

Όσον αφορά τη επιστημολογική άσκηση, μια προσέγγιση είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική και σας ανταμείβει άμεσα: καλλιεργήστε πραγματικές φιλίες με άτομα που έχουν πολύ διαφορετικές απόψεις, εμπειρίες και δηλωμένες ηθικές και πολιτικές προτεραιότητες από τις δικές σας.  

Τα καλά νέα είναι ότι, εάν αποζητάτε την Αλήθεια αρκετά έντονα, είναι πολύ απίθανο να σας προσβάλει ποτέ η ασθένεια του ιδεολογικού δαιμονισμού. Ο απώτερος στόχος της ανοσίας της αγέλης (ή του πληθυσμού) είναι πιο δύσκολο να επιτευχθεί, αλλά υπάρχει κάθε πιθανότητα ότι, καθώς όλες οι συνέπειες της πιο πρόσφατης πανδημίας ιδεολογικού δαιμονισμού έρχονται στο φως, η ανοσολογική αντίσταση του πληθυσμού θα είναι υψηλότερη από ποτέ, όταν η επόμενη παρόμοια πανδημία θα απειλήσει να μας πλήξει.

***

Ο Robin Koerner είναι ένας βρετανικής καταγωγής πολίτης των ΗΠΑ, ο οποίος επί του παρόντος υπηρετεί ως ακαδημαϊκός κοσμήτορας του Ινστιτούτου John Locke. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακών διπλωμάτων τόσο στη Φυσική όσο και στη Φιλοσοφία της Επιστήμης από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ (Ηνωμένο Βασίλειο).
Liberty-express.blogspot.com