Τα τέσσερα βαγόνια της εκτροχιασμένης Ελλάδας
Δεν είναι μέρα σήμερα (1/3/23) για μεγάλες αναλύσεις όμως είναι η ώρα να αναπτυχθεί σε γενικές γραμμές το βρώμικο πλέγμα που μας αναγκάζει να κινούμαστε διαρκώς σε έναν βούρκο που κρατάει όλη τη χώρα παγιδευμένη και πολλές φορές τους πολίτες ζωντανούς από τύχη και μόνο.
Τρένα φέρετρα ελληνοϊταλικού γραφείου κηδειών που μεταφέρουν ως επιβάτες σιδηροδρόμου ζωντανούς, ακούσιους, μελλοντικούς τους πελάτες γέμισαν αυτή τη φορά με πτώματα.
Γραφείο τελετών σταθερής τροχιάς που λειτουργεί με τις ευλογίες όλων των εξουσιών (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) σε ένα ιδιότυπο, στενόμακρο, σιδερένιο νεκροταφείο μήκους εκατοντάδων χιλιομέτρων.
Είναι η ώρα γιατί κάποια στιγμή πρέπει να γίνουν τα θύματα (του σιδηροδρομικού δυστυχήματος σε αυτή την περίπτωση) μάρτυρες για να ακούσουμε όλοι ποιοι πραγματικά ευθύνονται και πως αλλάζει όλο αυτό.
Την ώρα που εμείς από τα ξημερώματα γινόμαστε για άλλη μια φορά μάρτυρες ενός εντυπωσιακού φαινομένου.
Να βλέπουμε τα πρώτα ονόματα της δημοσιογραφίας, την «φωνή» των συστημικών ΜΜΕ, τη βιτρίνα της «τέταρτης εξουσίας» που ξεκίνησαν να πέφτουν με πάταγο από τα σύννεφα για το τι συμβαίνει σε αυτό το ΜΜΜ.
Αυτή τη φορά με τις πολιτικές κεφαλές και τους επιχειρηματίες και τις εταιρείες που δήθεν έσωσαν – εκσυγχρόνισαν τον ΟΣΕ.
Ίσως και με τις δικαστικές κεφαλές.
Που παρά τα ατελείωτα προβλήματα και τις κραυγαλέες δυσλειτουργίες αυτού του μεταφορικού εκτρώματος και έναν εκσυγχρονισμό που για δεκαετίες παραμένει στα χαρτιά δεν έχουν ολοκληρώσει (μπορεί και να μην έχουν ξεκινήσει καν) κάποια ουσιαστική έρευνα που θα μπορούσε να λειτουργήσει και προληπτικά, παρά τις αρκετές μηνυτήριες αναφορές, τις καταγγελίες εργαζομένων και πελατών και τα πολλά ευρωπαϊκά πρόστιμα, όλα αυτά τα χρόνια.
Οι νεκροθάφτες της αλήθειας των συστημικών ΜΜΕ που εδώ και δεκαετίες έχουν επιτρέψει να έχει αντικατασταθεί το ρεπορτάζ και η μάχιμη, εν καιρώ ειρήνης, δημοσιογραφία με ανάγνωση δελτίων τύπου και δηλώσεων.
Μέχρι τη στιγμή που κάτι τόσο τραγικό συμβαίνει και για όσο είναι ζεστά η είδηση και τα πτώματα ξεκινάνε να μοιράζονται με τον κόσμο (είτε από μόνοι τους αν είναι δικό τους το μέσο είτε μέσω των αρχισυντακτών των ΜΜΕ ) αποσπασματικές ενδείξεις-καταγγελίες υπό τη μορφή ξαφνικών ανακαλύψεων/αποκαλύψεων.
Ενδείξεις, καταγγελίες και στοιχεία που αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο δεν βρίσκουν δίοδο στα μικρόφωνα και τα πληκτρολόγια τους γιατί μετά θα πρέπει να γίνουν δυσάρεστοι για τις άλλες εξουσίες και να καταπατήσουν το γνωμικό που λέει μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια.
Γιατί προτιμούν να κατεργάζονται μαζί με τις υπόλοιπες εξουσίες τρόπους για το πως θα λένε πολλά χωρίς να λένε τίποτα και… όπου μας βγάλει (όπως μετέφερε και ένας τυχερός επιβάτης πως είπαν οι υπάλληλοι μεταξύ τους προσπαθώντας να λειτουργήσουν σε ένα ανεπαρκές από επίπεδα ασφαλούς λειτουργίας περιβάλλον εργασίας) όχι μόνο με τον ΟΣΕ αλλά στα πάντα.
Στην υγεία, στην παιδεία, στην οικονομία, όλα «πάμε και όπου μας βγάλει».
Σε όλα εκτός από όσα αφορούν τους ίδιους.
Εκεί οι λύσεις και οι αμοιβαίες «διευκολύνσεις» έρχονται με ταχύτητες φωτός και δεν κουνιέται και φύλλο αφού οι πολίτες επιτρέπουμε (γιατί δεν έχουμε την ικανότητα να το αποφύγουμε) να παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα χωρίς φωτισμό βαγόνια του συστήματος και να ψάχνουμε μέσα στους εκτροχιασμένους συρμούς πως να βγούμε από το τούνελ ενώ συνεχώς στέλνουμε-τροφοδοτούμε με προσωπικό τα τέσσερα βασικά βαγόνια του κράτους που συνεχίζουν να κινούνται χωρίς εμάς, χάρη σε εμάς.
Προσωπικό που όταν φτάνει σε αυτά ξεχνάει από που προέρχεται και αφομοιώνεται από το σύστημα για να μην το πετάξουν εκτός και μείνει στην ερημιά αφού δεν θα μπορεί να γυρίσει πίσω στο τούνελ, εκεί από όπου ξεκίνησε.
Τι βολικό για όλο το σύστημα που όπως είναι δομημένο οι μόνοι που ακούγονται είναι οι Πολάκηδες και η όποια κουβέντα πηγαίνει και παραμένει στο ύφος και τον τρόπο που δεν αρμόζει, «εκτροχιάζοντας» από την αρχή την ουσία της κάθε συζήτησης.
Έτσι παραμένουν «επιβάτες» του συστήματος οι περισσότεροι πολίτες που δεν έχουν διάθεση ή ικανότητα να ανοίξουν τα παράθυρα και να κοιτάξουν έξω για να δουν τη μεγάλη εικόνα και πόσο σημαντικά γρανάζια του είμαστε για να κινηθεί.
Άβολο μάθημα από την άλλη για όσους πολίτες ψάχνουν πως να αλλάξει όλο αυτό γιατί θολώνει τη ματιά τους η θλίψη του τραγικού γεγονότος.
Δυσάρεστο, επαναλαμβανόμενο μάθημα για όσους βλέπουν πως για να συμβεί μια αλλαγή θα πρέπει στο μέλλον η βάση (εμείς) να μη δημιουργεί τα ίδια χαμηλής ποιότητας άτομα που γεμίζουν τα τέσσερα πρώτα βαγόνια της συστημικής αμαξοστοιχίας η οποία σέρνει πίσω της όλη τη χώρα σε κακής ποιότητας γραμμή, με αμφίβολο προορισμό.
Και πόσο τραγικό, εν έτει 2023, που ενώ μπορούμε και βλέπουμε (και βρίσκουμε) τι υπάρχει στα βάθη του χρόνου και του σύμπαντος εδώ θα δούμε χωρίς τη χρήση τεχνολογικών επιτευγμάτων τη δημιουργία, σε σύντομο χρόνο, κάποιου εξιλαστήριου θύματος.
Υ.Γ.
(Επανάληψη παραγράφου: Τι βολικό για όλο το σύστημα που όπως είναι δομημένο οι μόνοι που ακούγονται είναι οι Πολάκηδες και η όποια κουβέντα πηγαίνει και παραμένει στο ύφος και τον τρόπο που δεν αρμόζει, «εκτροχιάζοντας» από την αρχή την ουσία της κάθε συζήτησης.) Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου