του Marcello Veneziani
Ας προσπαθήσουμε να διαβάσουμε το ζήτημα της παρένθετης μητρότητας από μια άλλη οπτική γωνία, ως προβληματισμό για την ανθρώπινη κωμωδία και τα παράδοξά της. Υπάρχει μια μικρή μειοψηφία που επιδιώκει να κάνει παιδί ακόμα κι αν δεν μπορεί: ομοφυλόφιλα ζευγάρια, ανύπαντρες ή ηλικιωμένες γυναίκες, ετεροφυλόφιλα ζευγάρια με προβλήματα στειρότητας. Και υπάρχει μια πλειοψηφία που ένα παιδί θα μπορούσε να το έχει αλλά δεν το θέλει. γιατί θα ήταν μια απάρνηση της ελευθερίας, της εργασίας, της πληρότητας της ζωής, της ευημερίας. Στο βάθος υπάρχει ένα πολιτιστικό μοντέλο πρωτόγνωρο στην ανθρώπινη ιστορία που τιμωρεί την ιδέα της μητρότητας, της γονιμότητας, της ευφορίας, της τεκνοποίησης; που υμνεί την αυτοπραγμάτωση, ασυμβίβαστη με την εγκυμοσύνη, τη γέννηση και την ανατροφή του παιδιού. Αντίθετα, εξυψώνει και διευκολύνει όποιον θέλει τη μητρότητα ακόμα κι αν δεν είναι σε θέση να την αποκτήσει, ειδικά αν είναι ομοφυλόφιλοι, πριν από «στείρα», άγαμα ή ηλικιωμένα ζευγάρια.
Τι κοινό έχουν όσοι αρνούνται τη μητρότητα παρόλο που έχουν τη δυνατότητα να τεκνοποιήσουν και εκείνοι που θέλουν μητρότητα παρόλο που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν; Τήν απόρριψη του ορίου, που είναι η απόρριψη της φύσης και των ορίων της . Μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη θέτει όρια στην ελευθερία μου και στην ύπαρξή μου, έτσι την απορρίπτω, μέχρι το σημείο της έκτρωσης. Έτσι, αντίστροφα, μια αδύνατη εγκυμοσύνη, για παράδειγμα μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, περιορίζει την επιθυμία μου. οπότε προσπαθώ να το περιορίσω, μέχρι τη νοικιασμένη μήτρα.
Έτσι συμβαίνει το παράδοξο μιας κοινωνίας που αρνείται τα παιδιά εκτός από αυτά που δεν μπορούν να τα αποκτήσουν. Ένα παράδοξο που συμβαδίζει με ένα άλλο: η απόρριψη του γάμου και της οικογένειας, στο όνομα των ελεύθερων σχέσεων και της συνύπαρξης χωρίς γάμους. εκτός από τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια των οποίων η κωδικοποίηση σε γάμο διεκδικείται αντ' αυτού.
Τώρα, διακρίνουμε δύο επίπεδα. Το ένα υποκειμενικό και ιδιαίτερο, και το άλλο κοινωνικό και γενικό. Σε υποκειμενικό επίπεδο, όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους και ζευγάρια που πέφτουν σε αυτές τις διαφορετικές ταλαιπωρίες: εκείνους που απορρίπτουν τα παιδιά επειδή θα περιέπλεκαν τη ζωή τους, εκείνους που απορρίπτουν τους γάμους επειδή είναι ασύμβατοι με τη ρευστή και ίσως νομαδική ζωή τους, εκείνους που θα ήθελαν να έχουν ή έχουν αποκτήσει παιδιά με παρένθετη μητρότητα, είτε είναι ομοφυλόφιλοι είτε άγαμοι. Γνωρίζουμε και σεβόμαστε την ιστορία του καθενός, γνωρίζουμε τα βάσανα και τις δυσκολίες, δεν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να οριστούμε ως κριτές, έχουν όλη μας την κατανόηση.
Αλλά μετά κοιτάμε την κοινωνία, βλέπουμε τι μένει από τη ζωή, από τον κόσμο. Η οικογένεια θεωρείται απόλυτο κακό, ειδικά αν συνδέεται με ένα επίθετο που προκαλεί δεσμούς και συνέχεια, όπως μια φυσική ή παραδοσιακή οικογένεια. Η αντικατάσταση των ταυτοτήτων με τη ρευστότητα των υποκειμένων και των επιθυμιών τους. η απόλυτη μετατόπιση του κέντρου βάρους από εμάς, από τη φύση, από την ταυτότητα στο εγώ, στην υποκειμενική βούληση, στην επιθυμία. Η αντικατάσταση του ατόμου –που έχει ταυτότητα, πρόσωπο, ιστορία, κληρονομιά– με το άτομο, που είναι ουδέτερο και άσηπτο, πράγματι αυτό που θέλει να είναι, απορρίπτει κάθε όριο.
Οι μεμονωμένες ιστορίες αξίζουν σεβασμό και στοργή, αλλά το αποτέλεσμα που προκύπτει από αυτό το μοντέλο κοινωνίας είναι το τέλος της κοινότητας, και μακροπρόθεσμα της ίδιας της κοινωνίας, του πολιτισμού, της ανθρωπότητας. είναι η έλευση του υπερανθρώπου. Η ανθρωπότητα είναι ένα σκοινί τεντωμένο ανάμεσα στη φύση και τον πολιτισμό, υπάρχει όσο υπάρχει μια διαλεκτική μεταξύ ελευθερίας και ευθύνης, επιλογών και απαρνήσεων, δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, επιθυμίας και μοίρας. Οι ικανότητες και τα όρια. Τη στιγμή που ένας από τους δύο όρους παραλείπεται, η ανθρωπότητα τελειώνει και χάνεται στο άπειρο. Ονειρευόμαστε μια ανθρωπότητα χωρίς όρια, χωρίς καθήκοντα, χωρίς πνεύμα απάρνησης, άρα μια ανθρωπότητα χωρίς ανθρωπιά. Είναι το τέλος του πολιτισμού, το σημείο χωρίς επιστροφή της ανθρωπότητας, η αντικατάσταση κάθε κοινοτικής οπτικής - από την οικογενειακή στην κοινωνική, θρησκευτική και εδαφική – με ριζική υποκειμενοποίηση της ύπαρξης. Είμαι αυτό που θέλω να είμαι, η πραγματικότητα δεν ισχύει. η επιθυμία μου υπερισχύει. Θέλω ένα παιδί αλλά χωρίς οικογένεια. το πολύ μια ελεύθερη και ρευστή κοινοπραξία μεταξύ ενός Εαυτού και ενός άλλου Εαυτού, με τη δημιουργία, έστω και επί πληρωμή, ενός τρίτου Εαυτού. Τρία single χωρίς το ιστορικό, συναισθηματικό, ριζωμένο πλαίσιο της οικογένειας. Τρεις ενιαίες και απεριόριστες διαθήκες χωρίς ταυτότητα, δεσμούς, κληρονομιά.
Το κύριο επιχείρημα για την υπεράσπιση αυτού του μοντέλου είναι πάντα ένα: τίποτα δεν σας εμποδίζει να ζήσετε με τους παραδοσιακούς και φυσικούς κανόνες σας, αλλά αφήστε στους άλλους την ευκαιρία να ζήσουν όπως τους βολεύει. Αυτό θα ίσχυε αν η κοινωνία ήταν μόνο ένα αρχιπέλαγος ριζοσπαστικών μοναξιών, μια περιστασιακή και επιφανειακή κοινοπραξία αυτόνομων και εξατομικευμένων υποκειμένων. Υπάρχουμε ως στόχος, ως κοινό, ως χρήστες, ως παραλήπτες. αλλά όχι ως λαός, κοινότητα, έθνος, πολιτισμός. Η κοινωνία είναι πεπερασμένη, τά άπειρα άτομα παραμένουν. Ότι αφού δεν μπορούν να είναι αληθινά άπειροι, είναι στην πραγματικότητα μη ολοκληρωμένα, πρόχειρα, ματαιωμένα, αόριστα.
Επιτρέπεται να λέμε ότι μια κοινωνία πρέπει να έχει μια ιδιωτική σφαίρα προσωπικής ελευθερίας αλλά και μια δημόσια σφαίρα στην οποία ισχύουν αρχές και κριτήρια ανώτερα από τα καθαρά ατομικά; Επιτρέπεται να πούμε ότι αν κάνετε μια επιλογή ζωής, τότε δεν μπορείτε να περιμένετε συντομεύσεις και ασφαλείς συμπεριφορές για να απολαύσετε τα αποτελέσματα άλλων ζωών; Κάθε επιλογή περιλαμβάνει μια παραίτηση. Είστε ελεύθεροι να ζήσετε, για παράδειγμα, την ομοφυλοφιλία σας, αλλά μην περιμένετε να κάνετε παιδιά προσλαμβάνοντας άλλες μητέρες, χρησιμοποιώντας μήτρες ως ΑΤΜ για τον τοκετό, μήτρες ως φλοιούς, κοχύλια ή δοχεία, σκλάβες στις δικές σας επιθυμίες, που χορηγούνται μόνο σε εκείνους που μπορούν να τα αντέξουν οικονομικά. Δεν μπορείς να υποτάξεις τη ζωή ενός άλλου στις επιθυμίες σου, στερώντας του πατέρα και μητέρα.
Κατανοώ την άποψη όσων θέλουν παιδιά παρά το γεγονός ότι έχουν κάνει μια επιλογή που δεν είναι συμβατή με την απόκτησή τους. αλλά αν αφήσουμε την υποκειμενική του σφαίρα, αυτή η επιθυμία είναι εκμετάλλευση, κατάχρηση, λεηλασία. Υπάρχουν δύο τρόποι για να απανθρωποποιήσουμε τον εαυτό μας: αν χάσουμε την ελευθερία, με τις επιλογές της, ή αν διαγράψουμε τη φύση, με τα όριά της. Δεν είμαστε άγγελοι ή θηρία, απλά άνθρωποι. Και όποιος παριστάνει τον άγγελο γίνεται θηρίο.
ΑΠΟΔΟΣΗ https://amethystosbooks.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου