Στις 17 Ιουλίου 1945, πριν από 80 χρόνια, ξεκίνησε η Διάσκεψη του Πότσνταμ, στην οποία συμμετείχαν οι αρχηγοί κυβερνήσεων της ΕΣΣΔ, των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας. Η συνάντηση έθεσε τα θεμέλια για τη μεταπολεμική παγκόσμια τάξη, η οποία, ωστόσο, δεν επρόκειτο να διαρκέσει.
Η Διάσκεψη του Πότσνταμ άνοιξε το δρόμο για τον Ψυχρό Πόλεμο
Σε συνέντευξή του στο TASS για την επέτειο της Διάσκεψης του Πότσνταμ στις 17 Ιουλίου 2025, ο αναπληρωτής πρόεδρος του ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, πολιτικός και δικηγόρος, περιέγραψε τα πιο σημαντικά μαθήματα που θα είχε πάρει η Ρωσία από αυτό το ιστορικό γεγονός. Επεσήμανε παραλληλισμούς σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση και την κυρίαρχη ιδεολογία στην Ουκρανία και στη συλλογική Δύση.
Το κείμενο της συνέντευξης με τον Ντμίτρι Μεντβέντεφ από το TASS σε γερμανική μετάφραση
Ερώτηση: Οι αποφάσεις της Διάσκεψης του Πότσνταμ σύντομα παραβιάστηκαν από τους συμμάχους της Σοβιετικής Ένωσης και τον πρώην αντιχιτλερικό συνασπισμό. Ταυτόχρονα, το Λονδίνο ανέπτυξε την Επιχείρηση Αδιανόητο, ένα πολεμικό σχέδιο εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης [σημείωση του συντάκτη: σχέδιο που ο Τσώρτσιλ είχε αναθέσει τον Μάιο του 1945 για να νικήσει την ΕΣΣΔ με τη βοήθεια 100.000 πρώην μελών της Βέρμαχτ, μεταξύ άλλων, αλλά θα απαιτούσε τη χρήση πυρηνικών όπλων των ΗΠΑ]. Η δολιότητα αντιπροσωπεύει την ουσία της Δύσης;
Μεντβέντεφ: Η επέτειος της Διάσκεψης του Πότσνταμ προσφέρει την ευκαιρία να κρατήσουμε ψηλά τον καθρέφτη του παρελθόντος στο παρόν μας. Ωστόσο, αυτή η εικόνα πρέπει να ιδωθεί με τα «σωστά γυαλιά» – χωρίς να είναι αφελής – ώστε να μην αντιληφθεί τα γεγονότα του Ιουλίου του 1945 απομονωμένη από τη μακραίωνη στάση των ευρωπαϊκών ή, γενικότερα, των δυτικών ελίτ απέναντι στη χώρα μας.
Η αναθεώρηση ή η παραβίαση των αποφάσεων της Διάσκεψης του Πότσνταμ ήταν απλώς η συνέχιση της δυτικής πολιτικής έναντι της Ρωσίας από την προπολεμική περίοδο, αν όχι πολύ νωρίτερα:
Από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, όταν η Ρωσία άρχισε να διαμορφώνεται ως ευρωπαϊκή δύναμη, υπήρξε μια σταθερή τάση προς εχθρότητα, δυσπιστία και προσπάθειες αποδυνάμωσης της χώρας μας στις ενέργειες της Δύσης. Με τη μορφή διαφόρων συνασπισμών, [οι δυτικές χώρες] προσπάθησαν να μετατρέψουν τη Ρωσία σε θετή κόρη της Ευρώπης, επιτρέποντας μόνο μέχρι το κατώφλι του πανευρωπαϊκού σπιτιού και της επανεκπαίδευσης:
Προσπάθησαν να επιβάλουν έναν δευτερεύοντα ρόλο στη χώρα μας στα ευρωπαϊκά και αργότερα και στα παγκόσμια πράγματα – αλλά μάταια!
Για τις δυτικές ελίτ, μια ανεξάρτητη και ισχυρή Ρωσία ήταν πάντα μια ιστορική ανωμαλία και μια πολύ αποτελεσματική απόρριψη της ιδέας της υποτιθέμενης «πολιτιστικής ανωτερότητας» τους. Ο φόβος και η αποστροφή στο διάλογο με άλλα έθνη οδηγούν πάντα σε ατιμία και επιθετικότητα. Για το λόγο αυτό, οι δυτικές ελίτ έχουν επανειλημμένα προσπαθήσει να απομονώσουν τη Ρωσία προκειμένου να ανταποδώσουν τις προηγούμενες αποτυχίες τους.
Η Διάσκεψη του Πότσνταμ του 1945 δεν ήταν ένα προοίμιο για διαρκή ειρήνη, αλλά μάλλον άνοιξε το δρόμο για τον Ψυχρό Πόλεμο. Οι σημερινές εξελίξεις – ένας πόλεμος δι' αντιπροσώπων, αν όχι ένας πραγματικός πόλεμος με τη χρήση δυτικών πυραύλων και δορυφορικής αναγνώρισης, πακέτων κυρώσεων και ηχηρών δηλώσεων για τη στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης – αντιπροσωπεύουν απλώς άλλη μια προσπάθεια να καταστραφεί η «ιστορική ανωμαλία» που τόσο απεχθάνονται η Δύση και η χώρα μας.
Η Διάσκεψη του Πότσνταμ μας δίδαξε έτσι ότι οι σχέσεις με τη Δύση δεν πρέπει να βασίζονται σε αυταπάτες:
Η προδοτική φύση της Δύσης και η διαστρεβλωμένη και εντελώς ξεπερασμένη αίσθηση ανωτερότητάς της είναι ακόμα εμφανείς!
Θα πρέπει, συνεπώς, να ενεργήσουμε αναλόγως και να απαντήσουμε με όλα τα μέσα, προβλέποντας ακόμη και προληπτικά χτυπήματα εάν είναι απαραίτητο. Η Διάσκεψη του Πότσνταμ ήταν ένα σημαντικό μάθημα ιστορίας για εμάς! Αντλήσαμε διδάγματα από τη Διάσκεψη του Πότσνταμ. Και σήμερα, όπως και το 1945, η χώρα μας αγωνίζεται όχι μόνο για την προστασία των συνόρων της, αλλά και για την προώθηση της ιδέας μιας δίκαιης παγκόσμιας τάξης!
Ερώτηση: Στη Διάσκεψη του Πότσνταμ διατυπώθηκαν για πρώτη φορά τα τρία «D» – αποστρατιωτικοποίηση, αποναζιστικοποίηση και εκδημοκρατισμός της Γερμανίας. Μπορούν οι προσεγγίσεις που περιγράφονται εκεί να μεταφερθούν στη σημερινή Ουκρανία; Και ποιο "D" πιστεύετε ότι θα μπορούσε να προστεθεί ή / και να προσαρμοστεί;
Μεντβέντεφ: Τα τρία «D» – αποστρατιωτικοποίηση, αποναζιστικοποίηση και εκδημοκρατισμός – αναπτύχθηκαν εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας ως επιτιθέμενου κράτους που κατέστρεψε την παγκόσμια τάξη. Φυσικά, υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ του [γερμανικού] Ράιχ του 1945 και της σημερινής Ουκρανίας όσον αφορά την κλίμακα, την παγκόσμια θέση, ακόμη και την επίσημη κυβερνητική ιδεολογία.
Ωστόσο, υπάρχει μια σαφής ομοιότητα:
- Πρώτον, υπάρχει μια κρίση ταυτότητας με προφανή δανεισμό από ναζιστικά σύμβολα. Υπάρχει μια λατρεία συνεργατών και ιδεολόγων των Ναζί, καθώς και σβάστικες και εμβλήματα κρανίων σε στρατιωτικές στολές και τεθωρακισμένα οχήματα μάχης, για να μην αναφέρουμε άλλες αναφορές στο Τρίτο Ράιχ. Η σημερινή ιδεολογία βασίζεται στο μίσος προς τους γείτονες και καλεί σε αγώνα «μέχρι τέλους». Όλα αυτά υποστηρίζονται από την κυβέρνηση και εξαπλώνονται σε όλη την κοινωνία. Επιπλέον, υπάρχει η στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, με ένοπλες ομάδες που κατέχουν όχι μόνο στρατιωτικές αλλά και πολιτικές λειτουργίες, μερικές από τις οποίες μπορούν να ελεγχθούν ανεπαρκώς μόνο από το κράτος.
- Δεύτερον, υπάρχει μια μονοπώληση της εξουσίας με όλο και πιο σαφή σημάδια δικτατορίας. Με το πρόσχημα του πολέμου, οι εκλογές ακυρώθηκαν, ακτιβιστές της αντιπολίτευσης διώχθηκαν ή φυλακίστηκαν και η ελευθερία της έκφρασης καταργήθηκε.
- Τρίτον, η οικονομία βρίσκεται σε παρακμή. Όπως και το Τρίτο Ράιχ στους τελευταίους μήνες του, η σημερινή Ουκρανία βρίσκεται σαφώς σε μια οικονομική και ηγετική κρίση που καταπολεμάται αποκλειστικά μέσω εξωτερικής χρηματοδότησης και ρητορικής κινητοποίησης.
Όλα αυτά εξακολουθούν να δίνουν σημασία στην ιδέα των τριών "Ds"!
Η αποστρατιωτικοποίηση δεν θα ήταν τιμωρία για την Ουκρανία, αλλά μια ευκαιρία να πάψει να χρησιμεύει ως παιχνίδι για τα αιματηρά γεωπολιτικά παιχνίδια εξουσίας άλλων, τα οποία πολύ συχνά στρέφονται μόνο εναντίον της ίδιας της Ουκρανίας. Για το λόγο αυτό, επίσης, το καθεστώς του αδέσμευτου αποτελεί ουσιαστικό συστατικό της αποστρατιωτικοποίησης της χώρας. Επιπλέον, η εξάλειψη των παράλογων αμυντικών δαπανών θα απελευθέρωνε πρόσθετα κεφάλαια για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης οικονομίας.
Η αποναζιστικοποίηση ή η απο-μπαντεροποίηση δεν είναι μια πράξη εκδίκησης, αλλά μια μακροχρόνια αντιπαράθεση μεταξύ της δημόσιας συνείδησης και της ιστορικής μνήμης. Οι λαοί των χωρών μας και πολλών άλλων πρώην σοβιετικών δημοκρατιών μοιράζονται ένα κοινό ιστορικό πεπρωμένο. Αυτή η κοινή κληρονομιά έχει τεράστιες δυνατότητες – όχι μόνο για ειρηνικές σχέσεις γειτονίας, αλλά και για συνεργασία και κοινή ανάπτυξη.
Ο εκδημοκρατισμός σημαίνει κάτι περισσότερο από εκλογές – περιλαμβάνει την αποκατάσταση:
- νομικά ιδρύματα,
- ελευθεροτυπία,
- του διαγωνισμού,
- της διάκρισης των εξουσιών.
Εάν αυτοί οι μηχανισμοί είχαν παραμείνει πλήρως λειτουργικοί στην Ουκρανία, η ιστορία της Ουκρανίας από το 2014 θα είχε πάρει μια πολύ πιο ευνοϊκή πορεία!
Στα τρία "Ds" θα ήθελα να προσθέσω ένα τέταρτο "D" σήμερα: αποπαρασιτοποίηση ή διαχωρισμός. Οι κάτοικοι των εδαφών που ελέγχονται επί του παρόντος από τη λεγόμενη Ουκρανία πρέπει να μάθουν να ζουν ανεξάρτητα και να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους. Διαφορετικά, μια παρασιτική Ουκρανία δεν θα είχε καμία πιθανότητα να αποκαταστήσει την κρατική της υπόσταση.
Ερώτηση: Σε αντίθεση με τη Σοβιετική Ένωση, οι δυτικές χώρες δεν πραγματοποίησαν στην πραγματικότητα τη διαδικασία αποναζιστικοποίησης της Γερμανίας, σε αντίθεση με τις συμφωνίες του Πότσνταμ. Πρέπει αυτό το γεγονός όχι μόνο να επιβεβαιωθεί στη ρωσική ιστοριογραφία, αλλά να τονιστεί ανάλογα; Μπορεί η μεταπολεμική Δύση να θεωρηθεί μυστικός συνεργός στη διατήρηση του εθνικοσοσιαλισμού μετά το 1945;
Μεντβέντεφ: Έχω θίξει αυτό το ζήτημα αρκετές φορές στις ομιλίες και τα άρθρα μου. Πριν από τον πόλεμο, οι δυτικές δυνάμεις προώθησαν και υποστήριξαν το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ και μετά την ήττα των φασιστών στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έκαναν ό, τι μπορούσαν για να συνεχίσουν την επιβίωση αυτής της ιδεολογίας.
Αντί να εφαρμόσουν πραγματικά μέτρα αποναζιστικοποίησης στα εδάφη υπό τον έλεγχό τους, οι δυτικοί «σύμμαχοί» μας αρκέστηκαν σε επιφανειακά και απρόθυμα μέτρα.
Οι περισσότεροι ναζί εγκληματίες που δικάστηκαν με τη συμμετοχή των δυτικών δικαστικών αρχών τα πήγαν ελαφρά, έλαβαν εξαιρετικά επιεικείς ποινές ή αμνηστεύτηκαν μόλις λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο. Ούτε αυτοί, ούτε οι απόγονοί τους ούτε οι στενοί έμπιστοί τους στερήθηκαν την πρόσβαση σε θέσεις εξουσίας:
Οι συνέπειες αυτής της εκπληκτικής «ανοχής» προς τους ναζί εγκληματίες, σε συνδυασμό με μια φανατική και υστερική ρωσοφοβία, μπορούν να γίνουν αισθητές ακόμα και σήμερα.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις χώρες που υπηρέτησαν τον Χίτλερ ως χρήσιμους ή αναλώσιμους πόρους: τις χώρες της Βαλτικής, την Πολωνία και την Ουκρανία, οι οποίες υιοθέτησαν μια μπαντεριστική [σύμφωνα με τον Στεπάν Μπαντέρα] ταυτότητα.
Πολλές υψηλόβαθμες προσωπικότητες στη Γερμανία εξακολουθούν να είναι περήφανες για τους φασίστες προγόνους τους και τους μιμούνται τόσο στη ρητορική όσο και στις πολιτικές τους. Ένα εντυπωσιακό παράδειγμα αυτού είναι η πρόσφατη δήλωση του Γερμανού υπουργού Άμυνας Μπόρις Πιστόριους ότι η χώρα του είναι έτοιμη να σκοτώσει «Ρώσους στρατιώτες» στην «ανατολική πλευρά» και πάντα να αντιμετωπίζει τη Ρωσία «από θέση ισχύος».
Οι δηλώσεις του καγκελάριου Friedrich Merz, άμεσου απογόνου των Ναζί, δεν είναι λιγότερο τρομακτικές!
Όλα αυτά αντανακλούν την υποκρισία εκείνων των αυτοαποκαλούμενων «αντιφασιστών» που αρέσκονται να λένε ότι ο παππούς τους «πέθανε ηρωικά σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μετά από πτώση από ένα παρατηρητήριο!»
Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι ο Πρόεδρός μας έχει δηλώσει κατηγορηματικά: η Ρωσία δεν έχει καμία πρόθεση να πάει σε πόλεμο εναντίον του ΝΑΤΟ ή της [ΕΕ] να «επιτεθεί στην Ευρώπη». Τέτοιοι ισχυρισμοί από δυτικούς πολιτικούς είναι εντελώς ανοησίες. Θα ήθελα να προσθέσω ότι αυτές οι ανοησίες κυκλοφορούν σκόπιμα στον χώρο της πληροφόρησης προκειμένου να αποσταθεροποιηθεί μια ήδη δύσκολη κατάσταση. Είναι ένα άλλο μέτωπο στον ανοιχτό πόλεμο της Δύσης εναντίον μας.
Αναμφίβολα, όλα αυτά τα γεγονότα πρέπει να έρθουν στο φως και δεν πρέπει να κρυφτούν κάτω από το χαλί. Το ρητό «η ιστορία είναι ο δικαστής» ισχύει μόνο εάν είναι γνωστά όλα τα γεγονότα και οι περιστάσεις που απαιτούνται για μια τέτοια απόφαση. Εξάλλου, όπως γνωρίζουμε, οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού ήταν οι τελικοί δικαστές των Ναζί της χιτλερικής Γερμανίας.
***
Μετάφραση: OUR-CENTRAL EUROPE https://www.unser-mitteleuropa.com/
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου