Η έννοια του «ειδωλολάτρη» έχει προέλευση από την Παλαιά Διαθήκη. Στα ρωσικά, οι "εθνικοί" ονομάζονταν λαοί. Οι αρχαίοι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν τον όρο «είμαι» (עם) για να περιγράψουν τον εαυτό τους, και «goy» (גוי) για να περιγράψουν άλλα έθνη. Εβραίοι = ο λαός, είναι ένας (επιλεγμένος), και οι «γλώσσες» των εθνών είναι πολλές. Έτσι, οι ίδιοι οι Ιουδαίοι λάτρευαν έναν Θεό και ήταν βέβαιοι ότι όλα τα άλλα έθνη (γλώσσες) λάτρευαν πολλούς θεούς. Εξ ου και η ταύτιση του όρου «γλώσσα» (goy) με ειδωλολάτρες πολυθεϊστές (οι Έλληνες έχουν τη λέξη ακριβώς αυτό το ειδολολάτρης). Στα λατινικά ο αντίστοιχος όρος είναι gentilis από gēns, "λαός", "φυλές", "έθνη".
Αυτό το νόημα δανείστηκε από τους Χριστιανούς, και τώρα η αντίθεση δεν ήταν μεταξύ των Εβραίων και όλων των άλλων, αλλά μεταξύ των χριστιανικών εθνών, τα οποία αντιπροσωπεύουν την Εκκλησία του Χριστού, και του ενός «αγίου έθνους» (ὁ ἱερὸς λαὸς), και των λαών και των πολιτισμών που λατρεύουν πολλούς θεούς. Είναι αυτοί που ονομάστηκαν «ειδωλολάτρες». Στην πραγματικότητα, οι «ειδωλολάτρες» ήταν τα ίδια τα χριστιανικά έθνη μέχρι να δεχτούν τον Χριστό. Και εκείνα τα έθνη που δεν τον δέχτηκαν και συνέχισαν να λατρεύουν πολλούς θεούς (ειδολολάτρης).
Ο αρχαίος κόσμος δεν γνώριζε σχεδόν κανέναν άθεο με τη σύγχρονη έννοια και δεν μπορούσε να φανταστεί πώς ήταν δυνατόν να λατρεύει κανείς. Μόνο ορισμένοι εξωφρενικοί φιλόσοφοι όπως ο Δημόκριτος και ο Επίκουρος στην Ελλάδα ή οι Charvaka-Lokaics στην Ινδία (καθώς και άλλα ναστικά ρεύματα όπως ο πρώιμος βουδισμός Hinayana) πρότειναν την παράξενη και αλλόκοτη υπόθεση στον κανονικό νου ότι «δεν υπάρχει Θεός». Αυτή ήταν μια εξαιρετικά περιθωριακή θέση. Είναι ενδιαφέρον ότι το Ταλμούδ χρησιμοποιεί τον όρο «Επικούρειοι» για τους «άθεους» και τους «ειδωλολάτρες».
Αλλά υπάρχει μια απόχρωση εδώ. Σίγουρα οι μη εβραϊκοί και μη χριστιανικοί (καθώς και οι μη ισλαμικοί) πολιτισμοί είχαν τη δική τους κατανόηση και ερμηνεία των δικών τους παραδόσεων. Πολλοί από αυτούς ήταν πεπεισμένοι ότι και αυτοί λάτρευαν τον Ένα Θεό και ότι άλλες ιερές μορφές ήταν η μία ή η άλλη προσωποποιημένη ιδιότητά του. Έτσι ο Πλάτωνας και ιδιαίτερα οι Νεοπλατωνικοί τοποθετούσαν το Ένα πάνω απ' όλα, πάνω απ' όλα. Οι Καππαδόκες Πατέρες έδωσαν μαρτυρία για τους «Ιψισταρούς» (από τον θεὸς ὕψιστος, τον Ύψιστο Θεό), μη Ιουδαίους που τόνιζαν τη λατρεία του Ενός Θεού. Μερικές φορές οι ιστορικοί της θρησκείας εισάγουν ένα ενδιάμεσο μοντέλο «ενοθεϊσμού» (κυριολεκτικά «ένας Θεός») – μεταξύ μονοθεϊσμού (ένας Θεός) και πολυθεϊσμού (πολύς Θεός). Η ινδική advaito-vedanta τονίζει αυτή τη μη-θεϊκή προσέγγιση με κάθε δυνατό τρόπο. Ακόμη και ο φαινομενικός δυϊσμός του Ζωροαστρισμού εξακολουθεί να φτάνει στο θρίαμβο ενός Θεού – του Φωτός, αλλά ένας τέτοιος «μονοθεϊσμός» είναι δυναμικός και εσχατολογικός. Στην ιστορία, ωστόσο, λειτουργούν δύο αρχές. Και ο σκοτεινός κερδίζει στις τελευταίες εποχές. Αλλά προσωρινά. Μέχρι να έρθει ο απόλυτος θρίαμβος του Φωτός.
Οι προχριστιανικές και μη χριστιανικές παραδόσεις, εκτός από τις Αβρααμικές παραδόσεις που αναγνωρίζονται ως μονοθεϊστικές (Ισλάμ και Ιουδαϊσμός), ονομάζονται συνήθως «παγανιστικές» και «πολυθεϊστικές». Η οποία είναι μια σαφής προσέγγιση και η άποψη ενός ξένου γι 'αυτούς. Είτε είναι ειδωλολατρικά είτε όχι, παραμένουν ιερά και βασίζονται στην πίστη σε κάτι «πνευματικό» που υπερβαίνει σαφώς τη σφαίρα της ύλης. Μέσα από τις φιγούρες τους («είδωλα») απευθύνονται σε ασώματες και άυλες αρχές, δυνάμεις, πνεύματα. Το γεγονός ότι λατρεύουν το «άψυχο άχυρο» είναι μια έντονα πολεμική και αφελής έννοια. Ένα άλλο πράγμα είναι ότι ο Χριστιανισμός περιγράφει αυστηρά και με σαφήνεια τις δομές του πνευματικού κόσμου και επιβεβαιώνει τη διάκριση των πνευμάτων – αγγελικών και δαιμονικών. Οι αγγελικές δυνάμεις είναι πιστές στον Χριστό και επομένως φύλακες των χριστιανών και της Εκκλησίας. Το ίδιο και τα πλήθη των αγίων, των οποίων οι εικόνες λατρεύονται ευλαβικά από πραγματικούς χριστιανούς.
Ωστόσο, είναι γελοίο για τους χριστιανούς να εκθέτουν τον «παγανισμό» με βάση την υλιστική επιστήμη, η οποία δεν αναγνωρίζει τίποτα άλλο παρά την ύλη. Ο υλισμός που ανθεί στην κοινωνία μας σήμερα, ο οποίος ενσταλάσσεται στα παιδιά από τότε που είναι μικρά, είναι πολύ χαμηλότερος και πιο χυδαίος από τον παγανισμό. Δεν αναγνωρίζει καθόλου πνευματικούς κόσμους, χλευάζει την ιερότητα, διαχωρίζει τον κόσμο. Είναι ωμός κυνισμός, μαχητικός αθεϊσμός και άγνοια. Και εδώ είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα: δικαίως επικρίνοντας τον παγανισμό, οι σύγχρονοι Χριστιανοί είναι κατά κάποιο τρόπο εκπληκτικά ανεκτικοί στον υλισμό, τον ατομισμό, την επιστημονική εικόνα του κόσμου, που βασίζεται στον δηλωτικό αθεϊσμό ή σε κάποια τερατώδη αίρεση (όπως ο Ουνιταριανισμός του Νεύτωνα). Το Kapishche Peruna μας τρομάζει (δικαίως), ενώ ένα βιβλίο φυσικής της 5ης τάξης ή η θεωρία του Δαρβίνου για την προέλευση των ειδών μας αφήνει αδιάφορους.
Αυτό είναι κάπως περίεργο. Αν υποστηρίζουμε τη χριστιανική κοσμοθεωρία, την υποστηρίζουμε σε όλα. Και ο συνεχιζόμενος πόλεμος με τη Δύση (απλώς αντιχριστιανικός, αθεϊστικός, υλιστικός, σατανικός) είναι πολύ πιο εύκολο να εξηγηθεί στους χριστιανούς παρά στους «ειδωλολάτρες». Αυτός είναι ο πόλεμος των έσχατων καιρών, όπου η Κατεχών μάχεται τον Αντίκαιμο, τον «γιο της απώλειας», προσπαθώντας να αναβάλει τον ερχομό του Αντίχριστου.
Επιπλέον, οι σημερινοί «Νεοπαγανιστές» δεν προέρχονται από την προχριστιανική παράδοση ή τους μη χριστιανικούς ιερούς πολιτισμούς. Είναι το σημερινό αδύναμο ομοίωμα, που ιδρύθηκε πίσω από αιώνες παρεξήγησης και αναπαράστασης κάποιας άσχημης καρικατούρας. Είναι σαν να προσπαθείς να γίνεις «φασίστας» παρακολουθώντας τις 17 Στιγμές της Άνοιξης. Η ουκρανική περίπτωση, φαίνεται. Η αλήθεια του «νεοπαγανισμού» είναι ότι μετά την εποχή του υλισμού, η ανθρωπότητα εισέρχεται σε μια μετα-υλιστική εποχή, όταν στρατιές σκοτεινών πνευμάτων, που ονομάζονται «ορδές του Γωγ και του Μαγώγ» στη Βίβλο, εισβάλλουν στον κόσμο για να πάρουν στην κατοχή τους μια διανοητικά εξασθενημένη ανθρωπότητα που έχει αποκοπεί από τα σωτήρια χριστιανικά θεμέλια. Αυτή η εισβολή μπορεί να λάβει χώρα μέσω επινοημένων λατρειών και παραληρηματικών τελετουργιών, μέσω θεσμοθετημένων διαστροφών, μέσω μεταμοντέρνας κουλτούρας και τέχνης. Αλλά προηγείται το γιγαντιαίο έργο του σύγχρονου πολιτισμού να ξεριζώσει τη χριστιανική κοσμοθεωρία στις κοινωνίες και να την αντικαταστήσει με αθεϊστικό υλισμό. «Νεοπαγανισμός» – εμμονή, αλλά η επιστημονική κοσμοθεωρία είναι πολύ πιο τοξική. Επιπλέον, η σύγχρονη ποικιλία του σατανισμού, συμπεριλαμβανομένου, αλλά όχι μόνο, του «νεοπαγανισμού», κατέστη δυνατή ακριβώς λόγω του τεράστιου έργου του φιλοσοφικού, επιστημονικού και καθημερινού υλισμού. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να λάβετε υπόψη.
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου