Καλωσήρθατε στη διατλαντική ακαδημία υποτέλειας

Γιατί οι ευρω-ελίτ ενεργούν σε βάρος των εθνικών συμφερόντων - Η Ευρώπη κυβερνά χωρίς λαούς και αποφασίζει χωρίς ηγέτες - Η ήπειρος των διαχειριστών και των εντολοδόχων

Σε μια φράση που θα έπρεπε να διδάσκεται σε κάθε σχολή πολιτικών επιστημών, ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Ρόμπερτ Λάνσινγκ το 1924 εξήγησε πώς κατακτώνται κράτη χωρίς στρατούς: «Ανοίξτε τα πανεπιστήμιά μας στην ελίτ τους, ποτίστε τους με τις αμερικανικές αξίες και θα κυβερνήσουν το Μεξικό για εμάς: καλύτερα, φθηνότερα και χωρίς ούτε έναν πεζοναύτη».

Αντικαταστήστε το Μεξικό με την Ευρωπαϊκή Ένωση και έχετε μπροστά σας τη ραχοκοκαλιά της σημερινής γεωπολιτικής πραγματικότητας. Οι ευρωπαϊκές ελίτ δεν είναι απλώς επηρεασμένες από την Ουάσιγκτον – έχουν διαμορφωθεί από αυτήν, μορφωθεί υπό την επίβλεψή της, ενσωματωθεί ιδεολογικά και πολιτισμικά στο σχήμα της διατλαντικής Ηγεμονίας. Έτσι, δεν χρειάζεται πια κανένας καταναγκασμός. Οι ευρω-ελίτ, με τη συναίνεσή τους, υπηρετούν αβίαστα τα συμφέροντα μιας δύναμης που δεν εκπροσωπεί ούτε τις αξίες ούτε τις ανάγκες των κοινωνιών τους.

Η πολιτισμική αποικιοκρατία των βιογραφικών

Η ανάλυση ξεκινά από το βιογραφικό. Ένα τυπικό στέλεχος ευρωπαϊκού θεσμού ή κυβέρνησης θα έχει διανύσει μια διαδρομή που περνά από το LSE, το Sciences Po ή ένα Ivy League ίδρυμα. Εκεί θα εκπαιδευτεί σε ένα μοντέλο κατανόησης του κόσμου που θεωρεί τις ΗΠΑ ως φυσικό ηγέτη της “φιλελεύθερης τάξης”, την αγορά ως μοναδική μήτρα ορθολογισμού και τις εθνικές πολιτικές ως αναχρονιστικό κατάλοιπο του 20ού αιώνα.

Στη συνέχεια, μέσα από προγράμματα όπως το Fulbright, το Marshall Memorial, το German Marshall Fund ή το Young Leaders Forum του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, θα ενταχθεί σε δίκτυα γνώσης και επιρροής, στα οποία η ιδεολογική συμμόρφωση είναι τόσο αυτονόητη, όσο και η ευγνωμοσύνη προς τους χορηγούς. Εκεί, η πολιτική γίνεται λόμπινγκ, η κυριαρχία “παρωχημένος εθνικισμός” και το κοινό συμφέρον “λαϊκισμός”.

Το αποτέλεσμα; Πολιτικοί και τεχνοκράτες που δεν ανήκουν στους λαούς τους. Δεν εκπροσωπούν τους πολίτες αλλά μια υπερεθνική νομενκλατούρα, που θεωρεί την εθνική πολιτική ασθένεια και τη συναίνεση με την υπερατλαντική Ηγεμονία υγεία.

Αυτή η υπερεθνική κάστα, που αποφοιτά από τα ίδια πανεπιστήμια, διαβάζει τις ίδιες δεξαμενές σκέψης και μιλά την ίδια “αγγλοσαξονική” τεχνοκρατική γλώσσα, εμφανίζει ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό: αυτισμό ως προς τις εσωτερικές κοινωνικές πραγματικότητες των χωρών τους. Είναι ικανοί να αυξήσουν στρατιωτικές δαπάνες εν μέσω κοινωνικής κατάρρευσης, να επιβάλουν κυρώσεις που στραγγαλίζουν τις οικονομίες τους και να υιοθετήσουν γεωπολιτικές θέσεις που οδηγούν σε συγκρούσεις για λογαριασμό άλλων.

Η στάση του πρώην καγκελάριου Σολτς μετά τον βομβαρδισμό του Nord Stream δεν ήταν αμηχανία: ήταν υποταγή. Η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη απέναντι στην τουρκική αναθεωρητικότητα δεν είναι διπλωματική ωριμότητα: είναι συμμόρφωση με τις ντιρεκτίβες μιας γεωπολιτικής ηγεσίας που βλέπει την Ανατολική Μεσόγειο όχι ως ζωτικό χώρο των λαών της, αλλά ως ζώνη επιρροής.

Ιδεολογικά διυλιστήρια και θεσμοποιημένη χειραγώγηση

Οι δεξαμενές σκέψης λειτουργούν όχι μόνο ως μηχανισμοί χάραξης πολιτικής, αλλά κυρίως ως διυλιστήρια αφήγησης. Ένα policy paper που συντάσσεται στο CFR ή το RAND μετασχηματίζεται σε νομοθεσία μέσα από τα κυκλώματα λομπιστών στις Βρυξέλλες και εθνικά κοινοβούλια. Οι πολιτικοί απλώς ψηφίζουν. Οι νομικοί μεταφράζουν. Οι δημοσιογράφοι εξηγούν. Κανείς δεν αμφισβητεί.

Η ιδεολογική ηγεμονία δεν χρειάζεται πλέον να επιβληθεί. Έχει γίνει το φυσικό φόντο κάθε “ορθολογικής” απόφασης. Η εθνική στρατηγική, η μη ευθυγράμμιση, ο ανενδοτισμός, η διπλωματική πολυδιάστατη προσέγγιση θεωρούνται πια πολιτικές “αφέλειας” ή “εξτρεμισμού”. Ό,τι δεν εμπίπτει στο υπόδειγμα της Υπακοής, λογίζεται ως απειλή.

Ο εθνικά προσανατολισμένος πολιτικός έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Τη θέση του έχει πάρει ο τεχνοκράτης-μάνατζερ της πολιτικής. Κι αυτός, όχι επειδή είναι “καλύτερος”, αλλά επειδή είναι πιστοποιημένος. Η πολιτική σήμερα είναι θέμα “συντονισμού πολιτικής” (policy coordination), όχι βούλησης. Είναι τεχνική – όχι ηγεσία. Η Ε.Ε. δεν κυβερνάται· επιτηρείται. Δεν αποφασίζει· μεταφράζει αποφάσεις.

Η “καλύτερη εκπαίδευση”, τα μεταπτυχιακά του Χάρβαρντ και οι συστάσεις του Atlantic Council δεν εξασφαλίζουν απλώς τη σταδιοδρομία· αποτελούν κριτήρια πολιτικής νομιμότητας. Η κοινωνική βάση που εκλέγει έναν ηγέτη έχει μικρότερη βαρύτητα από το εάν έχει περάσει από το πρόγραμμα Clinton Global Initiative.

Η Ηγεμονία της Ουάσιγκτον έχει καταφέρει το πιο λεπτοφυές πολιτικό κατόρθωμα του 21ου αιώνα: να αντικαταστήσει την επιβολή με την αφομοίωση. Να μη χρειάζεται να πιέσει – γιατί τα δικά της παιδιά είναι ήδη μέσα στα υπουργικά συμβούλια. Οι ευρω-ελίτ δεν είναι απλώς πρόθυμοι συνεργάτες. Είναι συναισθηματικά, επαγγελματικά και ψυχολογικά εθισμένοι στη σχέση. Η Ουάσιγκτον δεν κυβερνά την Ευρώπη με διαταγές. Την κυβερνά με βιογραφικά.

Όταν οι κυβερνήσεις της Ευρώπης στρέφονται σχεδόν αυτόματα προς την κλιμάκωση με μια πυρηνική δύναμη (τη Ρωσία), όταν δεσμεύονται σε εξοπλιστικά προγράμματα δεκαετιών αντί για συστήματα υγείας και υποδομές, όταν επαναλαμβάνουν λέξη προς λέξη τις αναλύσεις think tanks που χρηματοδοτούνται από την Lockheed Martin και τη Raytheon – δεν έχουμε απλώς αποτυχία πολιτικής. Έχουμε μετάλλαξη υποκειμένου.

Επιστροφή της κυριαρχίας ή παράδοση χωρίς όρους;

Σε αυτό το πλαίσιο, η ερώτηση δεν είναι γιατί κάποιος Ευρωπαίος πολιτικός προδίδει τα συμφέροντα του λαού του. Είναι γιατί να μην το κάνει, όταν όλο το πλαίσιο εκπαίδευσής του, οι δομές ανέλιξης, τα επαγγελματικά δίκτυα, οι πηγές χρηματοδότησης και η ιδεολογική του υπόσταση είναι πλήρως ενταγμένες σε έναν υπερεθνικό μηχανισμό.

Όσοι απορούν για τη στάση των ελίτ απέναντι στην κρίση της Ουκρανίας, στη γεωπολιτική αυτονόμηση της Ανατολής, στη ρήξη παγκοσμιοποίησης και εθνικής κυριαρχίας, ας κοιτάξουν απλώς τα βιογραφικά. Δεν είναι σχέσεις συμφερόντων· είναι σχέσεις διαμόρφωσης. Δεν είναι ξένοι πράκτορες· είναι εκπαιδευμένοι συνεργάτες. Δεν πρόκειται για προδοσία· πρόκειται για πίστη.

Κι όπως κάθε πίστη, δεν αμφισβητείται· υπηρετείται.

Όσοι θέλουν να αντισταθούν σε αυτήν την τεχνοκρατική αποικιοκρατία δεν χρειάζονται απλώς πολιτικά κόμματα. Χρειάζονται δομές αντι-γνώσης, νέα παραδείγματα εκπαίδευσης, σχολές ηγεσίας, όπου η κυριαρχία δεν θα είναι ύβρις και η ανεξαρτησία δεν θα είναι ουτοπία. Γιατί στο τέλος, η πιο αποτελεσματική μορφή ελέγχου δεν είναι η βία. Είναι η σκέψη.

https://primenews.press/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων