Alastair Crooke -
Οι Ισραηλινοί είναι βαθιά διχασμένοι τα τελευταία χρόνια, ανίκανοι να ενωθούν γύρω από μια κυβέρνηση. Μετά από πέντε γενικές εκλογές, αποφάσισαν να απορρίψουν την ομάδα Lapid/Gantz και να θέσουν έναν νέο συνασπισμό - αποτελούμενο από τον Νετανιάχου και μικρά εβραϊκά ρατσιστικά κόμματα - στην εξουσία.
Ωστόσο, λίγο μετά το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, υπήρξε ένα σοβαρό ξέσπασμα «τύψεων αγοραστών», με ένα σημαντικό τμήμα των Ισραηλινών φαινομενικά έτοιμο να σκεφτεί σχεδόν οτιδήποτε για να ανατρέψει την κυβέρνησή τους.
Διαδηλώσεις πραγματοποιούνται τακτικά στο Ισραήλ για να αποτρέψουν τη χώρα από το να γίνει – σύμφωνα με τα λόγια ενός πρώην διευθυντή της Μοσάντ – «ένα ρατσιστικό και βίαιο κράτος που δεν μπορεί να επιβιώσει».
Αλλά μάλλον είναι πολύ αργά.
Οι περισσότεροι άνθρωποι εκτός Ισραήλ τείνουν να ομαδοποιούν διαφορετικές και συχνά αντίθετες απόψεις στο Ισραήλ μαζί, μόνο και μόνο για την αναγωγιστική προοπτική να βλέπουν όλους αυτούς τους διαφορετικούς παράγοντες ως Εβραίους και Σιωνιστές ελαφρώς διαφορετικών αποχρώσεων.
Δεν θα μπορούσαν να κάνουν περισσότερο λάθος. Υπάρχει ένας υπαρξιακός διαχωρισμός. Υπάρχουν διάφορες μορφές σιωνισμού: Οι διαιρέσεις φτάνουν μέχρι την ίδια την έννοια του τι σημαίνει να είσαι Εβραίος. Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου είναι ένας «ρεβιζιονιστής σιωνιστής», δηλαδή οπαδός του Βλαντιμίρ Τζαμποτίνσκι (για τον οποίο ο πατέρας του, Μπενζιόν Νετανιάχου, υπηρέτησε ως ιδιαίτερος γραμματέας): Ο «ρεβιζιονιστικός σιωνισμός» είναι το πολικό αντίθετο του πολιτιστικού σιωνισμού του Παγκόσμιου Εβραϊκού Κογκρέσου.
Ως νεαρός άνδρας, ο Νετανιάχου δήλωσε ότι η Παλαιστίνη είναι «μια γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη». Κατά συνέπεια, ήταν υπέρ της εκδίωξης όλων των Αράβων «φουσκωτών» (όπως τους έβλεπε). Επιπλέον, υπερασπίστηκε την ιδέα ότι το κράτος του Ισραήλ εκτείνεται «από το Νείλο μέχρι τον Ευφράτη».
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των 16 ετών του ως πρωθυπουργός, ο Νετανιάχου θεωρήθηκε μετριοπαθής (πιο πραγματιστής) αλλά ακόμα ανέντιμος. Εκ των υστέρων, ίσως απλώς προσαρμόστηκε στην εποχή. Ή, ενδεχομένως, εφάρμοζε τη «διπλή αλήθεια» του Στράους – την πρακτική που δίδαξε ο Λέων Στράους στους οπαδούς του ως το μόνο μέσο διατήρησης του «αληθινού» Ιουδαϊσμού εντός του κυρίαρχου «φιλελεύθερου-ευρωπαϊκού» (κυρίως Ασκενάζι) ήθους. Ο «εσωτερισμός» του Στράους (παρμένος από τον Μαϊμονίδη, τον πρώιμο Εβραίο μυστικιστή) συνίστατο στο να πρεσβεύει εξωτερικά ένα «κοσμικό πράγμα», διατηρώντας παράλληλα εσωτερικά μια εντελώς αντίθετη εσωτερική ανάγνωση του κόσμου.
Απλά για να διευκρινίσουμε: οι ρεβιζιονιστές σιωνιστές (των οποίων ο Νετανιάχου είναι μέρος) περιλαμβάνουν τον Menachem Begin και τον Ariel Sharon, οι οποίοι απέδειξαν τι ήταν ικανοί να κάνουν με τη Νάκμπα (τη μαζική απέλαση των Παλαιστινίων) το 1948.
Ο Νετανιάχου είναι αυτής της «γραμμής», καθώς και μια σημαντική κυρίαρχη παράταξη στην Ουάσιγκτον.
Ο «πόλεμος» με την Ουάσιγκτον, μετά τις 7 Οκτωβρίου
Αρχικά, η Ουάσιγκτον αντέδρασε με απερίσκεπτη και άμεση υποστήριξη προς το Ισραήλ, ασκώντας βέτο σε αρκετά ψηφίσματα κατάπαυσης του πυρός του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και καλύπτοντας πλήρως τις στρατιωτικές ανάγκες του Ισραήλ για την καταστροφή του παλαιστινιακού θύλακα στη Γάζα. Ήταν αδιανόητο, στα μάτια του αμερικανικού κατεστημένου, να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός από το να υποστηρίξει το Ισραήλ. Το ποιοτικό στρατιωτικό πλεονέκτημα του Ισραήλ (QME) κατοχυρώνεται ως μία από τις θεμελιώδεις δομές που υποστηρίζουν τον εύθραυστο κλάδο στον οποίο στηρίζεται η ηγεμονία των ΗΠΑ.
Ωστόσο, οι απλοί Αμερικανοί (και ορισμένα μέλη της διοίκησης) παρακολουθούσαν τη φρίκη της γενοκτονίας «ζωντανά» στα κινητά τους τηλέφωνα. Το Δημοκρατικό Κόμμα άρχισε να κατακερματίζεται σοβαρά. Οι «μεσίτες εξουσίας» στα παρασκήνια άρχισαν να πιέζουν το ισραηλινό πολεμικό συμβούλιο να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση των ομήρων και να συνάψει κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, ελπίζοντας σε μια επιστροφή στο status quo ante.
Αλλά η κυβέρνηση Νετανιάχου – με πολλούς ταυτολογικούς τρόπους – είπε «όχι», παίζοντας κατάφωρα με το τραύμα της 7ης Οκτωβρίου των πολιτών της, για να επιβεβαιώσει την ανάγκη καταστροφής της Χαμάς.
Η Ουάσιγκτον κατάλαβε καθυστερημένα ότι η 7η Οκτωβρίου ήταν τώρα το πρόσχημα για τους οπαδούς του Jabotinsky να κάνουν αυτό που πάντα ήθελαν να κάνουν: να εκδιώξουν τους Παλαιστίνιους από την Παλαιστίνη.
Το ισραηλινό μήνυμα ήταν απόλυτα «αποδεκτό και κατανοητό» από τα κυρίαρχα στρώματα της Ουάσιγκτον: Οι ρεβιζιονιστές σιωνιστές (που αντιπροσωπεύουν περίπου 2 εκατομμύρια Ισραηλινούς) κυνικά σκόπευαν να επιβάλουν τη θέλησή τους στους Αγγλοσάξονες. απειλούν με το ξέσπασμα ενός πολέμου με τον κόσμο, στον οποίο οι ΗΠΑ θα «καούν»: Δεν θα διστάσουν να βυθίσουν τις ΗΠΑ σε έναν πλήρη περιφερειακό πόλεμο, εάν ο Λευκός Οίκος προσπαθήσει να υπονομεύσει το νεο-Νάκμπα σχέδιο.
Παρά την απόλυτη υποστήριξη που έχει το Ισραήλ στην Ουάσιγκτον, φαίνεται ότι η άρχουσα τάξη αποφάσισε ότι το τελεσίγραφο του «ρεβιζιονιστικού τεχνάσματος» δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό. Μια κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση στις ΗΠΑ ήταν σε εξέλιξη. Η ήπια δύναμη των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο κατέρρεε. Όποιος σε όλο τον κόσμο παρακολουθούσε τα γεγονότα να εκτυλίσσονται κατάλαβε ότι η δολοφονία περισσότερων από 40.000 αθώων ανθρώπων δεν είχε καμία σχέση με την εξάλειψη της Χαμάς.
Κατανόηση της ιστορίας
Για να κατανοήσουμε τη φύση αυτού του κρυφού πολέμου μεταξύ των ρεβιζιονιστών σιωνιστών και της Ουάσιγκτον, είναι απαραίτητο να επανεξετάσουμε τον Leo Strauss, έναν Γερμανοεβραίο που έφυγε από τη Γερμανία το 1932 υπό την αιγίδα μιας επιχορήγησης από το Ίδρυμα Rockefeller, για να φτάσει τελικά στις ΗΠΑ το 1938.
Το θέμα εδώ είναι ότι οι ιδέες που διακυβεύονται σε αυτόν τον ιδεολογικό αγώνα δεν αναφέρονται μόνο στους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους. Έχουν να κάνουν με τον έλεγχο και την εξουσία. Η ουσία της ατζέντας της σημερινής ισραηλινής κυβέρνησης - ειδικά η αμφιλεγόμενη νομική μεταρρύθμιση - προέρχεται καθαρά από τον Leo Strauss.
Η ανησυχία μεταξύ των ηγετών των ΗΠΑ ήταν ότι η ατζέντα του Νετανιάχου γινόταν μια άσκηση καθαρής στραουσιανής εξουσίας - εις βάρος της κοσμικής αμερικανικής εξουσίας.
Αυτό σημαίνει ότι τις ρεβιζιονιστικές αντιλήψεις συμμερίζεται η ισχυρή ομάδα των Αμερικανών που σχηματίστηκε γύρω από αυτόν τον καθηγητή φιλοσοφίας – τον Leo Strauss – στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Πολλές μαρτυρίες λένε ότι είχε σχηματίσει μια μικρή εσωτερική ομάδα πιστών Εβραίων φοιτητών στους οποίους έδινε ιδιαίτερα προφορικά μαθήματα: Το εσωτερικό εσωτερικό νόημα της πολιτικής επικεντρωνόταν, σύμφωνα με φήμες, στην επιβεβαίωση της πολιτικής ηγεμονίας ως μέσου προστασίας από ένα νέο Ολοκαύτωμα.
Ο πυρήνας της σκέψης του Στράους – το θέμα στο οποίο θα επέστρεφε ξανά και ξανά – είναι αυτό που ονόμασε περίεργη πολικότητα μεταξύ Ιερουσαλήμ και Αθήνας. Τι σημαίνουν αυτά τα δύο ονόματα; Με την πρώτη ματιά, φαίνεται ότι η Ιερουσαλήμ και η Αθήνα αντιπροσωπεύουν δύο θεμελιωδώς διαφορετικούς, ακόμη και ανταγωνιστικούς, κώδικες ή τρόπους ζωής.
Η Αγία Γραφή, σύμφωνα με τον Strauss, δεν παρουσιάζεται ως φιλοσοφία ή επιστήμη, αλλά ως κώδικας νόμων. Ένας αμετάβλητος θεϊκός νόμος που καθορίζει πώς πρέπει να ζούμε. Στην πραγματικότητα, τα πρώτα πέντε βιβλία της Βίβλου είναι γνωστά στην εβραϊκή παράδοση ως Τορά, και η «Τορά» μεταφράζεται ίσως πιο κυριολεκτικά ως «Νόμος». Η στάση που διδάσκει η Αγία Γραφή δεν είναι στάση αυτοστοχασμού ή κριτικής εξέτασης, αλλά απόλυτης υπακοής, πίστης και εμπιστοσύνης στην Αποκάλυψη. Αν ο παραδειγματικός Αθηναίος είναι ο Σωκράτης, η παραδειγματική βιβλική μορφή είναι ο Αβραάμ και ο Ακεντά (το δέσιμο του Ισαάκ), ο οποίος είναι έτοιμος να θυσιάσει τον γιο του για μια ακατανόητη θεϊκή εντολή.
«Ναι», η δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία έφερε την πολιτική ισότητα, την ανοχή και το τέλος στις χειρότερες μορφές διώξεων. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, ο φιλελευθερισμός απαιτούσε ο Ιουδαϊσμός – όπως και όλες οι θρησκείες – να υποβληθούν στην ιδιωτικοποίηση της πίστης, τη μετατροπή του εβραϊκού νόμου από μια κοινοτική αρχή στα όρια της ατομικής συνείδησης. Το αποτέλεσμα, όπως αναλύθηκε από τον Strauss, ήταν μια μικτή ευλογία.
Η φιλελεύθερη αρχή του διαχωρισμού κράτους και κοινωνίας, της δημόσιας ζωής και της ιδιωτικής πίστης, δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει στην «Προτεσταντοποίηση» του Ιουδαϊσμού, πρότεινε.
Για να είμαστε σαφείς: αυτοί οι δύο ανταγωνιστικοί τρόποι έκφρασης θεμελιωδώς διαφορετικών ηθικών και πολιτικών απόψεων. Αυτή είναι η ουσία αυτού που χωρίζει τα δύο «στρατόπεδα» που κατοικούν σήμερα στο Ισραήλ: ο δημοκρατικός «πολιτιστικός Ιουδαϊσμός» έναντι του Ιουδαϊσμού της πίστης και της υπακοής στη θεία Αποκάλυψη.
Στήνοντας την παγίδα για τις ΗΠΑ
Οι Straussians των ΗΠΑ άρχισαν να σχηματίζουν μια πολιτική ομάδα πριν από μισό αιώνα, το 1972. Όλοι τους ήταν μέλη του προσωπικού του Δημοκρατικού γερουσιαστή Henry "Scoop" Jackson και περιλάμβαναν τους Elliott Abrams, Richard Perle και David Wurmser. Το 1996, αυτό το τρίο των Στραουσιανών έγραψε μια μελέτη για τον νέο ισραηλινό πρωθυπουργό, Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Εκείνη η έκθεση (η στρατηγική Clean Break) υποστήριζε την εξάλειψη του Γιάσερ Αραφάτ, την προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών, έναν πόλεμο κατά του Ιράκ και τη μεταφορά των Παλαιστινίων εκεί. Ο Νετανιάχου ήταν μέρος αυτού του κύκλου.
Η στρατηγική εμπνεύστηκε όχι μόνο από τις πολιτικές θεωρίες του Leo Strauss, αλλά και από εκείνες του φίλου του, Ze'ev Jabotinsky, ιδρυτή του ρεβιζιονιστικού σιωνισμού, στον οποίο ο πατέρας του Νετανιάχου ήταν ιδιαίτερος γραμματέας.
Για να αποφευχθεί η σύγχυση, οι Αμερικανοί Στραουσιανοί – που τώρα συνήθως αναφέρονται ως «νεοσυντηρητικοί» – δεν αντιτίθενται επί της αρχής στην ατζέντα Νάκμπα της κυβέρνησης Νετανιάχου. Δεν ήταν τα βάσανα των κατοίκων της Γάζας που τους ενοχλούσαν· Αντίθετα, ήταν οι απειλές των ρεβιζιονιστών σιωνιστών να ξεκινήσουν μια επίθεση στο Ιράν και το Λίβανο. Γιατί αν ξεκινούσε ένας τέτοιος πόλεμος, ο ισραηλινός στρατός – σίγουρα – δεν θα ήταν σε θέση να νικήσει τη Χεζμπολάχ μόνος του. Και για το Ισραήλ, η διεξαγωγή πολέμου εναντίον του Ιράν θα ήταν πιστοποιημένη τρέλα.
Έτσι, προκειμένου να σωθεί το Ισραήλ, οι ΗΠΑ αναμφίβολα θα αναγκαστούν να παρέμβουν. Η ισορροπία της στρατιωτικής ισχύος έχει μετατοπιστεί σημαντικά για τη Χεζμπολάχ και το Ιράν από τον πόλεμο Ισραήλ-Λιβάνου το 2006 και οποιοσδήποτε πόλεμος τώρα θα ήταν μια επικίνδυνη προσπάθεια.
Ωστόσο, αυτό ήταν απαραίτητο για τη σιωπηρή «εσωτερική» ατζέντα της ισραηλινής κυβέρνησης.
Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να υποχωρήσει, αλλά κάνει ματ
Η μόνη εναλλακτική λύση για τις ΗΠΑ θα ήταν να ενθαρρύνουν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα στο Τελ Αβίβ. Ορισμένοι ανώτεροι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί του Ισραήλ έχουν ήδη συγκεντρωθεί για να το προτείνουν αυτό. Τον Μάρτιο του 2024, ο στρατηγός Benny Gantz προσκλήθηκε στην Ουάσιγκτον (παρά τις επιθυμίες του πρωθυπουργού). Ωστόσο, δεν αποδέχθηκε την πρόσκληση να εκδιώξει τον πρωθυπουργό. Πήγε για να βεβαιωθεί ότι θα μπορούσε ακόμα να σώσει το Ισραήλ και ότι οι σύμμαχοί του στις ΗΠΑ δεν θα στρέφονταν εναντίον του ισραηλινού στρατού.
Αυτό μπορεί να φαίνεται περίεργο. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ο ισραηλινός στρατός αισθάνεται αδικημένος, ακόμη και προδομένος. Η συμφωνία που υπογράφηκε στην αρχή της κυβέρνησης μεταξύ του Νετανιάχου και του Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ (του Otzma Yehudit) ήταν αυτή που συγκρούστηκε περισσότερο με αυτή την ανησυχία.
Η κυβερνητική συμφωνία προέβλεπε ότι ο Μπεν-Γκβιρ θα ηγηθεί μιας αυτόνομης ένοπλης δύναμης στη Δυτική Όχθη. Τέθηκε επικεφαλής όχι μόνο της εθνικής αστυνομίας, αλλά και της συνοριακής αστυνομίας, η οποία μέχρι τότε ήταν ευθύνη του Υπουργείου Άμυνας.
Η συμφωνία προέβλεπε επίσης τη δημιουργία μιας μεγάλης κλίμακας Εθνικής Φρουράς και ενισχυμένη παρουσία εφεδρικών στρατευμάτων στη συνοριακή αστυνομία.
Ο Μπεν-Γκβιρ είναι καχανιστής, δηλαδή μαθητής του ραβίνου Meir Kahane, ο οποίος απαιτεί την απέλαση των παλαιστινίων αράβων πολιτών από το Ισραήλ και τα κατεχόμενα εδάφη και την εγκαθίδρυση μιας θεοκρατίας, και δεν κρύβει ότι θέλει να χρησιμοποιήσει τη συνοριακή αστυνομία για να εκδιώξει παλαιστινιακούς πληθυσμούς, είτε μουσουλμάνους είτε χριστιανούς.
Οι επίσημες δυνάμεις του Μπεν Γκβιρ αντιπροσωπεύουν, όπως σημείωσε ο Μπένι Γκαντς, έναν «ιδιωτικό στρατό». Αλλά αυτό είναι μόνο το μισό, καθώς διατηρεί ξεχωριστά την υποταγή εκατοντάδων χιλιάδων αυτόκλητων εποίκων της Δυτικής Όχθης, πάνω στους οποίους ο ριζοσπάστης ραβίνος Dov Lior και ο κύκλος των ριζοσπαστών ραβίνων Jabotinsky έχουν τον έλεγχο.
Ο τακτικός στρατός φοβάται αυτούς τους αυτόκλητους τιμωρούς – όπως είδαμε στη στρατιωτική βάση Sde Teiman – όταν οι αυτόκλητοι τιμωροί της πολιτοφυλακής του Μπεν Γκβιρ εισέβαλαν στη βάση για να προστατεύσουν στρατιώτες που κατηγορούνται για βιασμό Παλαιστινίων κρατουμένων.
Η ανησυχία του ισραηλινού στρατιωτικού κλιμακίου για την πραγματικότητα αυτού του «στρατού Jabotinsky» αποδεικνύεται από την προειδοποίηση του πρώην πρωθυπουργού Ehud Barak:
«Υπό την κάλυψη του πολέμου, ένα κυβερνητικό και συνταγματικό πραξικόπημα λαμβάνει χώρα στο Ισραήλ χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός. Αν αυτό το πραξικόπημα δεν σταματήσει, θα μετατρέψει το Ισραήλ σε de facto δικτατορία μέσα σε λίγες εβδομάδες. Ο Νετανιάχου και η κυβέρνησή του δολοφονούν τη δημοκρατία... Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει μια δικτατορία σε τόσο προχωρημένο στάδιο είναι να κλείσει η χώρα μέσω μεγάλης κλίμακας, 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα μη βίαιης πολιτικής ανυπακοής μέχρι να πέσει αυτή η κυβέρνηση. Το Ισραήλ δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ μια τόσο σοβαρή και άμεση εσωτερική απειλή για την ύπαρξή του και το μέλλον του ως ελεύθερη κοινωνία.
Η ελίτ του IDF θέλει μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός/ομήρων, κυρίως για να «συλλάβει τον Μπεν-Γκβιρ» – όχι επειδή λύνει το παλαιστινιακό ζήτημα του Ισραήλ. Αυτό δεν το λύνει.
Αλλά το τελεσίγραφο του Νετανιάχου είναι ότι αν η δολοφονία του Χανίγια δεν είναι αρκετή για να βυθίσει τις ΗΠΑ στον Μεγάλο Πόλεμο που θα του δώσει (Νετανιάχου) τη Μεγάλη Νίκη, μπορεί πάντα να προκαλέσει μια μεγαλύτερη πρόκληση: ο Μπεν Γκβιρ ελέγχει επίσης την ασφάλεια του Όρους του Ναού - υπάρχει πάντα η κλιμακωτή σκάλα του Όρους του Ναού / Al-Aqsa διαθέσιμη για να ανέβει (μέσω της απειλής καταστροφής του τζαμιού Al-Aqsa).
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι στριμωγμένες. Οι πράκτορες της εξουσίας είναι δυσαρεστημένοι, αλλά είναι ανίσχυροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου