Επειδή δεν έχουμε πολλούς Παλιούρες, κι επειδή ο Παλαιός εσχάτως είναι (με τα καμώματα των Ζών) να καταπίνει καμιά δεκαριά κουτιά Λιμπράξ μαζεμένα, λέω να συμμαζέψω την κατάσταση, διότι υπάρχει κίνδυνος να τον χάσουμε. 🙂

Κυρίες καί κύριοι, ψυχραιμία! Θα κάνουμε ανάλυση κι εκτίμηση κινδύνου, καί θα προτείνουμε λύση!

(Έμ, τί;! Έτσι θα σας άφηνα; 🙂 )

. . . . . . . . . . .

Λοιπόν, τί έχουν τα έρμα τα εγχώρια Ζά καί ψοφάν; (Μιά που διαθέτουμε Ήλιο άφθονο – καί τα πάμε καί βόλτες.)

Ακούτ’ ιδώ:

Κατά τη γνωμάρα μου, το χειρότερο ελάττωμα του λαού μας (το οποίο, μόνον εάν εξαλειφθεί αυτό, θα δούμε άσπρη μέρα – διότι θεωρώ πως τα υπόλοιπα εθνικά μας ελαττώματα κάπως μπορούμε να τα κουλαντρίσουμε), είναι ο χωρίς όρια, τελείως αδικαιολόγητος, αχρείαστος, καί εν τέλει παντελώς ηλίθιος οίκτος προς τον καθέναν καί το κάθε τί.

Αδικαιολόγητος, καθ’ ό χωρίς περίσκεψη. Οίκτος «πάρε κόσμε»! Το ίδιο καί αχρείαστος, καί εντελώς ηλίθιος. (Ανάθεμα κι αν τον συναντήσει κανείς σε άλλους λαούς!)

Οίκτο, ναί, να αισθανθώ γιά κάποιον νέο, που ένας μαλάκας έπεσε επάνω του με το αμάξι, καί τον άφησε ανάπηρον γιά μιά ζωή.

Οίκτο, όμως, γιατί να αισθανθώ γιά κάποιον παπάρα, που σκαρφαλώνει (με χέρια καί ποδάργια – καί χωρίς μέσα ασφαλείας) σε ουρανοξύστη απ’ την έξω πλευρά γιά μιά «σέλφυ», αλλά στο τέλος πέφτει καί σκάει σαν καρπούζι;

Οίκτο να αισθανθώ γιά μιά νέα κοπέλλα, που μαραζώνει σιωπηλά (καί τα χρόνια της περνάνε…), επειδή δεν την προσεγγίζει κάποιος αρσενικός, επειδή είναι άνεργη καί δεν έχει λεφτά.

Οίκτο, όμως, γιατί να αισθανθώ γιά κάποιον κουτοπόνηρο Αφροασιάτη, που έχωσε μαύρα λεφτά σε δουλεμπόρους γιά να λαθρομπουκάρει στην Ευρώπη καί να εισπράττει επιδόματα ξύνοντας τα τέτοια του, αλλά στην πορεία θαλασσοπνίγηκε στη Μεσόγειο; Τί μου είναι; Γυιός μου είναι, ή εγώ είμαι κηδεμόνας του; Καί, επιτέλους, δεν είναι αυτός ο ίδιος υπεύθυνος γιά τις πράξεις του (καί τις παραλείψεις του) καί τις συνέπειές τους;

Δεμπαναγαμηθεί, επομένως.

Το ίδιο καί γιά τα λαθράκια, που πνίγονται: τα θέτουν σε θανάσιμο κίνδυνο τα πιθήκια οι γονείς τους, αλλά δεν νοιάζονται καθόλου. Εγώ γιατί να νοιαστώ; τί είμαι; βασιλικώτερος του βασιλέως; Ή μήπως με διόρισαν από κάποια αρχή να τους βάλω μυαλό; (Δεν θυμάμαι να συνέβη κάτι τέτοιο.)

Ρέ, άντε καί στα σιχτήρια με τις κλάψες καί τα τσουβάλια με τα σκατά ανυπάρκτων ευθυνών, που πάτε να μας φορτώσετε!

. . . . . . . . . . .

Αυτός ο κωλοοίκτος, πιστεύω, είναι το χειρότερο ελάττωμα του λαού μας, που ανέκαθεν μας οδηγούσε στο ν’ ανοιγόμαστε καί να δίνουμε καταφύγιο στο κάθε αλλόφυλο φίδι, που αργότερα θα γυρίσει καί θα μας δαγκώσει.

Κι αυτό ακριβώς το θανάσιμο ελάττωμά μας το ξέρουν οι ξένοι, καί -χρησιμοποιώντας το- μας χορεύουν στο ταψί.

Υπάρχουν, βέβαια, κι άλλα ελαττώματα του σοφού λαού μας, όπως πχ ο ξερολισμός καί ο ναπολεοντισμός (παναπεί, οι περισσότεροι την έχουν δεί αρχηγοί καί Μεγαλέξανδροι). Ή οι έριδες αναμεταξύ μας – καί συνήθως γιά αιτίες της πλάκας. (Εδώ, κοτζάμ Αγαμέμνονας κι Αχιλλέας δεν τσακώθηκαν γιά το αιδοίον, λες καί δεν είχαν ξαναδεί; παλιά δουλειά η ανοησία αυτού του είδους…) Ακόμη καί η βραχεία εθνική μνήμη, που μας οδηγεί στο να ξεχνάμε καί να συγχωρούμε (έστω καί στο σιωπηλό) τους προδότες.

Αλλά, πιστεύω ότι σαν τον μαλακισμένο οίκτο, δεν έχει παρακάτω.

Αυτός μας έφαγε… Κι αν θέλετε καί ιστορικά παραδείγματα, ιδού:

  • Βούλγαροι: τους έδωσε καταφύγιο (από οίκτο) στην αυτοκρατορία ο Βασίλειος Α’ Μακεδών, καί μας ξηγήθηκαν αλμυρό φυστίκι σε αρκετές ιστορικές περιόδους. (Πολεμικές αποζημιώσεις δεν έδωσαν ακόμη γιά την Κατοχή – καί σκατά στα μούτρα οποιανού μιλάει γιά φιλίες των λαών, καί τα ρέστα.)
  • Γύφτοι: μπήκαν «αθόρυβα» στο Βυζάντιο της παρακμής (από τον οίκτο των τότε εγχωρίων Ζών), κάπου στα 1300 μΧ, καί ιδού πώς μας ξηγιένται σήμερα. Στο μεταξύ, επί 7 αιώνες δεν «ενσωματώθηκαν» στην κοινωνία μας, καταπώς ελπίζουν κάποια «προοδευτικά» ζωντόβολα ότι θα συμβεί οσονούπω. (Καί μ’ αυτούς, καί με το λαθρότσουρμο.)
  • Φοίνικες: οι θανάσιμοι εχθροί του 480 καί του 460 πΧ έγιναν «εντάξει, δεν τρέχει τίποτε» έμποροι τριάντα χρόνια μετά (μιά γενιά μετά, δηλαδή, τα τότε αρχαία ημών Ζά, τα παιδιά των Περσομάχων, τους έδειξαν οίκτο, αντί να τους παλουκώσουν)… καί κουβάλησαν τον λοιμό του Θουκυδίδη στην Αθήνα με τη βρώμα τους.
  • Ατλάντειοι (οι Ατλαντόφρονες βιολογικοί απόγονοί τους, δηλαδή) : εισέδυσαν στο ιερατείο μας (ανθρωποθυσίες, φόνοι Αχιλλέα καί Νεοπτόλεμου), εισέδυσαν στα εγχώρια ιθαγενή βασιλικά σόγια (Πελίας), αλλά τις κρίσιμες στιγμές μας καταπρόδωσαν· ή, έστω, δοκίμασαν. (Πχ Αλκμαιωνίδες, περιστατικό με ασπίδα στον Μαραθώνα· τρανό, επίσης, παράδειγμα τυγχάνει ο Αλκιβιάδης ο Αλκμαιωνίδης, που ξέσκισε διαδοχικώς στην προδοσία Αθηναίους, Σπαρτιάτες, Πέρσες.)

Αυτά, προχείρως.

. . . . . . . . . . .

Αν θέλει αυτός ο χαζοβιόλης λαός μας να επιζήσει καί μετά τα επερχόμενα, στην επόμενη ιστορική περίοδο, τότε να πετάξει πάραυτα τον οίκτο του στα σκουπίδια.

Επειδή, όμως, ειδικά γιά τους Έλληνες ο οίκτος θεωρείται στην εποχή μας τρόπον τινά «οικόσημο» του …προοδευτισμού, κι επειδή το μέγιστο ποσοστό της εγχώριας κοινωνίας αριστερίζει στις μέρες μας, δεν το βλέπω να γίνεται.

Αλλά, ειλικρινά σας λέω, προσωπικώς δεν θα δείξω κανέναν οίκτο, γιά όποιον παίξει τη ζωή του κορώνα-γράμματα γιά μαλακίες. Θα πω μονάχα: «- ‘Θελές τα, καί ‘παθές τα!!!» Έχω αρκετά πρόσωπα που αγαπώ κι εκτιμώ, καί που θα νοιαστώ γι’ αυτά στα δύσκολα επερχόμενα, ώστε δεν μου περισσεύει χρόνος γιά τον κάθε ηλίθιο «ψυχοπονιάρη» – κι ας έχει κι 100% γνήσιο Ελληνικό DNA.

Ευκαιρία, να ξεσκαρτάρει το έθνος μας απ’ τη σαβούρα.