από Alastair Crooke
Ο γερμανικός εξοπλισμός που εκτίθεται στο Κουρσκ έχει φέρει πίσω παλιά φαντάσματα και έχει αυξήσει την επίγνωση των εχθρικών προθέσεων της Δύσης προς τη Ρωσία. Η σιωπηρή απάντηση είναι «ποτέ ξανά».
Η πολεμική προπαγάνδα και οι προσποιήσεις είναι τόσο παλιές όσο και ο κόσμος. Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο. Αλλά αυτό που είναι νέο είναι ότι ο infowarfare δεν είναι πλέον συμπλήρωμα σε μεγαλύτερους πολεμικούς στόχους, αλλά έχει γίνει αυτοσκοπός.
Η Δύση κατέληξε να θεωρεί ότι η «ιδιοκτησία» της αφήγησης της νίκης – και η παρουσίαση της άλλης ως αδέξιας, παράφωνης και εξτρεμιστικής – είναι πιο σημαντική από την αντιμετώπιση των γεγονότων επί τόπου. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, η κατοχή της αφήγησης νίκης κερδίζει. Επομένως, η εικονική «νίκη» υπερισχύει της «πραγματικής» πραγματικότητας.
Έτσι, ο πόλεμος γίνεται το πλαίσιο για την επιβολή ιδεολογικής ευθυγράμμισης μέσα σε μια τεράστια παγκόσμια συμμαχία και την επιβολή της από αυτάρεσκα μέσα ενημέρωσης.
Ο στόχος αυτός αποτελεί υψηλότερη προτεραιότητα από, για παράδειγμα, τη διασφάλιση επαρκούς παραγωγικής ικανότητας για την υποστήριξη στρατιωτικών στόχων. Η επεξεργασία μιας φαντασιακής «πραγματικότητας» έχει προτεραιότητα έναντι της διαμόρφωσης της πραγματικότητας στο έδαφος.
Το γεγονός είναι ότι αυτή η προσέγγιση – η οποία είναι συνάρτηση της ευθυγράμμισης ολόκληρης της κοινωνίας (τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά) – δημιουργεί παγίδες σε ψευδείς πραγματικότητες, ψευδείς προσδοκίες, από τις οποίες είναι πρακτικά αδύνατο να ξεφύγουμε (όταν καθίσταται απαραίτητο), ακριβώς επειδή η επιβαλλόμενη ευθυγράμμιση έχει αποστεώσει το δημόσιο αίσθημα. Η δυνατότητα ενός κράτους να αλλάξει πορεία καθώς εξελίσσονται τα γεγονότα μειώνεται ή χάνεται και η ακριβής ανάγνωση των γεγονότων στο έδαφος κινείται προς την πολιτική ορθότητα και μακριά από την πραγματικότητα.
Ωστόσο, το σωρευτικό αποτέλεσμα μιας «νικηφόρας εικονικής αφήγησης» ενέχει τον κίνδυνο σταδιακής ολίσθησης σε έναν ακούσιο «πραγματικό πόλεμο».
Πάρτε, για παράδειγμα, την ενορχηστρωμένη και εξοπλισμένη από το ΝΑΤΟ εισβολή στην περιφέρεια Κουρσκ, η οποία έχει συμβολική σημασία. Όσον αφορά το «αφήγημα νίκης», η έκκληση προς τη Δύση είναι προφανής: η Ουκρανία «φέρνει πόλεμο στη Ρωσία».
Εάν οι ουκρανικές δυνάμεις είχαν καταφέρει να καταλάβουν τον πυρηνικό σταθμό του Κουρσκ, θα είχαν ένα σημαντικό διαπραγματευτικό χαρτί και αναμφίβολα θα είχαν εκτρέψει τις ρωσικές δυνάμεις από την ουκρανική «γραμμή» που συνεχίζει να καταρρέει στο Ντονμπάς.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά (από την άποψη του πληροφοριακού πολέμου), τα δυτικά μέσα ενημέρωσης ήταν προετοιμασμένα και παρατάχθηκαν για να δείξουν τον πρόεδρο Πούτιν ως «παγωμένο» από την αιφνιδιαστική εισβολή και «αμφιταλαντευόμενο» από ανησυχία στην προοπτική του ρωσικού κοινού να στραφεί εναντίον του με την οργή του για την ταπείνωση.
Ο Μπιλ Μπερνς, διευθυντής της CIA, δήλωσε ότι «η Ρωσία δεν θα προσφέρει παραχωρήσεις στην Ουκρανία, έως ότου αμφισβητηθεί η υπερβολική εμπιστοσύνη του Πούτιν και η Ουκρανία μπορεί να δείξει τη δύναμή της». Άλλοι αξιωματούχοι των ΗΠΑ πρόσθεσαν ότι η εισβολή στο Κουρσκ δεν θα ήταν αρκετή για να φέρει τη Ρωσία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. θα ήταν απαραίτητο να συνεχιστεί η επιχείρηση Κουρσκ με άλλες τολμηρές επιχειρήσεις (για να κλονιστεί η ψυχραιμία της Μόσχας).
Φυσικά, ο γενικός στόχος ήταν να παρουσιαστεί η Ρωσία ως εύθραυστη και ευάλωτη, σύμφωνα με την ιδέα ότι ανά πάσα στιγμή η Ρωσία θα μπορούσε να σπάσει και να διασκορπιστεί σε κομμάτια. Η Δύση θα έβγαινε νικήτρια, φυσικά.
Στην πραγματικότητα, η εισβολή στο Κουρσκ ήταν ένα τεράστιο στοίχημα από το ΝΑΤΟ: Ήταν θέμα υποθήκευσης των στρατιωτικών εφεδρειών και των τεθωρακισμένων οχημάτων της Ουκρανίας, όπως τα τσιπ στο τραπέζι της ρουλέτας, στοιχηματίζοντας ότι μια βραχύβια επιτυχία στο Κουρσκ θα διατάρασσε τη στρατηγική ισορροπία. Το στοίχημα χάθηκε και οι μάρκες κατασχέθηκαν.
Σαφώς, η υπόθεση Κουρσκ απεικονίζει το πρόβλημα που θέτουν στη Δύση οι «νικηφόρες αφηγήσεις»: Το εγγενές τους ελάττωμα είναι ότι βασίζονται στο συναίσθημα και αποφεύγουν την επιχειρηματολογία. Αναπόφευκτα, είναι απλουστευτικά. Σκοπός τους είναι απλώς να τροφοδοτήσουν μια κοινή ευθυγράμμιση «ολόκληρης της κοινωνίας». Με άλλα λόγια, τα μέσα ενημέρωσης, οι εταιρείες, οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες, οι ΜΚΟ και ο τομέας της ασφάλειας θα πρέπει όλοι να αντιταχθούν σε όλους τους «εξτρεμισμούς» που απειλούν τη «δημοκρατία μας».
Αυτός ο στόχος, από μόνος του, απαιτεί ο λόγος να είναι μη απαιτητικός και σχετικά μη αμφιλεγόμενος: «Η δημοκρατία μας, οι αξίες μας και η συναίνεσή μας». Η Δημοκρατική Εθνική Συνέλευση, για παράδειγμα, κάνει τη «χαρά» (επαναλαμβανόμενη ατελείωτα), την «κίνηση προς τα εμπρός» και την «αντίθεση στην παραξενιά» τις κύριες δηλώσεις της. Είναι εγκόσμια, αλλά η ενέργεια και η ορμή αυτών των μιμιδίων δεν προέρχεται τόσο από το περιεχόμενό τους όσο από το σκόπιμο σκηνικό του Χόλιγουντ που τους δίνει έναν εκθαμβωτικό και λαμπερό χαρακτήρα.
Δεν είναι δύσκολο να δούμε πώς αυτό το μονοδιάστατο zeitgeist θα μπορούσε να συμβάλει στο να κάνουν λάθος οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους σχετικά με τον αντίκτυπο της σημερινής «τολμηρής περιπέτειας» του Κουρσκ στους απλούς Ρώσους.
Το "Kursk" έχει ιστορία. Το 1943, η Γερμανία εισέβαλε στη Ρωσία στο Κουρσκ για να αποσπάσει την προσοχή από τις δικές της απώλειες, με τη Γερμανία τελικά να ηττάται στη μάχη του Κουρσκ. Η επιστροφή του γερμανικού στρατιωτικού εξοπλισμού στην περιοχή του Κουρσκ πρέπει να άφησε πολλούς άφωνους. Το σημερινό πεδίο μάχης γύρω από την πόλη Sudja είναι ακριβώς εκεί όπου το 1943 η σοβιετική 38η και 40η Στρατιά συγκεντρώθηκαν για μια αντεπίθεση εναντίον της γερμανικής 4ης Στρατιάς.
Κατά τη διάρκεια των αιώνων, η Ρωσία έχει δεχθεί διάφορες επιθέσεις στην ευάλωτη πλευρά της από τη δύση. Και πιο πρόσφατα από τον Ναπολέοντα και τον Χίτλερ. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Ρώσοι είναι πολύ ευαίσθητοι σε αυτή την αιματηρή ιστορία. Έχουν σκεφτεί προσεκτικά ο Μπιλ Μπερνς και οι συνεργάτες του την ερώτηση; Φαντάζονταν ότι η εισβολή του ΝΑΤΟ στη Ρωσία θα έκανε τον Πούτιν να αισθανθεί «πρόκληση» και ότι με μια νέα ώθηση θα λυγίσει και θα αποδεχθεί ένα «παγωμένο» αποτέλεσμα στην Ουκρανία – με την τελευταία να εντάσσεται στο ΝΑΤΟ; Ίσως.
Στο τέλος, το μήνυμα που στέλνουν οι δυτικές υπηρεσίες είναι ότι η Δύση (ΝΑΤΟ) έρχεται για τη Ρωσία. Αυτό είναι το νόημα της σκόπιμης επιλογής του Κουρσκ. Διαβάζοντας τους ρούνους του μηνύματος του Bill Burns, καταλαβαίνει κανείς ότι πρέπει να προετοιμαστούμε για πόλεμο με το ΝΑΤΟ.
Για να είμαστε σαφείς, αυτό το είδος «νικηφόρας αφήγησης» γύρω από το Κουρσκ δεν είναι ούτε εξαπάτηση ούτε προσποίηση. Οι συμφωνίες του Μινσκ ήταν παραδείγματα εξαπάτησης, αλλά ήταν απάτες βασισμένες σε μια ορθολογική στρατηγική (δηλαδή, ήταν ιστορικά φυσιολογικές). Οι απάτες του Μινσκ είχαν ως στόχο να κερδίσουν χρόνο για τη Δύση να συνεχίσει τη στρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας - πριν επιτεθεί στο Ντονμπάς. Η εξαπάτηση λειτούργησε, αλλά μόνο με κόστος την παραβίαση της εμπιστοσύνης μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης. Ωστόσο, οι απάτες του Μινσκ έχουν επίσης επιταχύνει το τέλος μιας εποχής 200 ετών δυτικοποίησης της Ρωσίας.
Η υπόθεση Κουρσκ, από την άλλη πλευρά, είναι διαφορετικής φύσης. Βασίζεται στις έννοιες της δυτικής ιδιαιτερότητας. Η Δύση βλέπει τον εαυτό της στη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Οι «νικηφόρες αφηγήσεις» ουσιαστικά επιβεβαιώνουν – σε κοσμική μορφή – το αναπόφευκτο της δυτικής εσχατολογικής αποστολής της παγκόσμιας λύτρωσης και σύγκλισης. Σε αυτό το νέο αφηγηματικό πλαίσιο, τα γεγονότα επί τόπου γίνονται απλώς ερεθιστικά και όχι πραγματικότητες που πρέπει να ληφθούν υπόψη.
Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα τους.
Το συνέδριο DNC στο Σικάγο, ωστόσο, υπογράμμισε μια άλλη ανησυχία:
Ακριβώς όπως η ηγεμονική Δύση γεννήθηκε από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, διαμορφώθηκε και αναζωογονήθηκε από τη διαλεκτική αντίθεση στον κομμουνισμό (στη δυτική μυθολογία), βλέπουμε σήμερα έναν ολοκληρωτικό (υποτιθέμενο) «εξτρεμισμό» (είτε τύπου MAGA είτε εξωτερικής ποικιλίας: Ιράν, Ρωσία κ.λπ.) – που τίθεται στο Σικάγο σε μια εγελιανή διαλεκτική αντίθεση παρόμοια με τον παλιό καπιταλισμό ενάντια στον κομμουνισμό. αλλά στη σημερινή περίπτωση, είναι ο «εξτρεμισμός» σε σύγκρουση με τη «Δημοκρατία μας».
Η αφηγηματική θέση της DNC του Σικάγο είναι από μόνη της μια ταυτολογία της διαφοροποίησης της ταυτότητας, παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως «όλον» κάτω από τη σημαία της διαφορετικότητας και σε σύγκρουση με τη «λευκότητα» και τον «εξτρεμισμό». Ο «εξτρεμισμός» παρουσιάζεται ουσιαστικά ως διάδοχος της παλιάς αντίθεσης του Ψυχρού Πολέμου, του κομμουνισμού.
Το εσωτερικό δωμάτιο του Σικάγο μπορεί να φανταστεί ότι μια αντιπαράθεση με τον εξτρεμισμό - με την ευρεία έννοια - θα οδηγήσει για άλλη μια φορά σε μια αναζωογόνηση της Αμερικής, όπως συνέβη στην εποχή μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Αυτό σημαίνει ότι μια σύγκρουση με το Ιράν, τη Ρωσία και την Κίνα (με διαφορετικό τρόπο) θα μπορούσε να είναι στην ημερήσια διάταξη. Τα προειδοποιητικά σημάδια είναι εκεί (εκτός από την ανάγκη της Δύσης να αναμορφώσει την οικονομία της, την οποία επιτρέπει τακτικά ο πόλεμος).
Το τέχνασμα του Κουρσκ μπορεί να φαινόταν έξυπνο και τολμηρό στο Λονδίνο και την Ουάσιγκτον. Αλλά για ποιο αποτέλεσμα; Δεν έχει επιτύχει ούτε τον στόχο της κατάληψης του πυρηνικού σταθμού του Κουρσκ ούτε αυτόν της απομάκρυνσης των ρωσικών στρατευμάτων από τη γραμμή επαφής. Η ουκρανική παρουσία στην περιφέρεια Κουρσκ θα εξαλειφθεί.
Από την άλλη, έθεσε τέλος σε κάθε προοπτική διευθέτησης μέσω διαπραγματεύσεων στην Ουκρανία. Η δυσπιστία της Ρωσίας προς τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι πλέον απόλυτη. Αυτό ενίσχυσε την αποφασιστικότητα της Μόσχας να συνεχίσει την ειδική επιχείρηση μέχρι την ολοκλήρωσή της. Ο γερμανικός εξοπλισμός που είναι ορατός στο Κουρσκ έχει ξυπνήσει παλιά φαντάσματα και έχει αυξήσει την επίγνωση των εχθρικών προθέσεων της Δύσης προς τη Ρωσία. Η σιωπηρή απάντηση είναι: «Ποτέ ξανά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου