ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ;;;;;!!![βαθύτερη σχέση ανάμεσα στις πράξεις μας και στις συνέπειές τους;]

 

Nektarios Tsilis

·Στα παλιά χρόνια, όταν συνέβαινε μια μεγάλη καταστροφή — σεισμός, πλημμύρα, ξηρασία, πυρκαγιά — οι άνθρωποι συχνά έλεγαν: «Συνέβη για τις αμαρτίες μας».

Σήμερα, πολλοί ακούγοντας αυτή τη φράση χαμογελούν ειρωνικά. Τη θεωρούν κατάλοιπο μιας σκοταδιστικής εποχής, όπου οι άνθρωποι δεν είχαν επιστημονική εξήγηση και απέδιδαν τα πάντα σε έναν Θεό που τιμωρεί.

Αλλά μήπως βιαζόμαστε να απορρίψουμε κάτι που στην ουσία του κρύβει μια αλήθεια; Μήπως η φράση αυτή δεν μιλούσε τόσο για «τιμωρία», όσο για μια βαθύτερη σχέση ανάμεσα στις πράξεις μας και στις συνέπειές τους;

Η λέξη «αμαρτία» στη γλώσσα της Αγίας Γραφής δεν σημαίνει αποκλειστικά «παράβαση νόμου» ή «κακή πράξη». Ετυμολογικά, προέρχεται από το «α-» και «μείρομαι», δηλαδή «αστοχώ», «χάνω τον στόχο». Αμαρτία είναι κάθε απόκλιση από τον σκοπό για τον οποίο πλαστήκαμε: να αγαπούμε τον Θεό και τον συνάνθρωπο, να ζούμε σε αρμονία με τη δημιουργία.

Αν το δούμε έτσι, τότε η παλιά φράση «για τις αμαρτίες μας» αποκτά άλλη διάσταση: δεν σημαίνει ότι ο Θεός στέλνει μια πλημμύρα για να μας εκδικηθεί, αλλά ότι οι ίδιες οι αστοχίες μας — η αδιαφορία, η απληστία, η έλλειψη αγάπης, η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος — φέρνουν αναπόφευκτα συνέπειες.

Σκεφτείτε:

Όταν καταστρέφουμε τα δάση, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η διάβρωση του εδάφους και οι πλημμύρες.

Όταν αφήνουμε τη μόλυνση να δηλητηριάζει τον αέρα και το νερό, δεν χρειάζεται να ψάξουμε «υπερφυσικά» αίτια για τις ασθένειες που αυξάνονται.

Όταν σπέρνουμε βία και αδικία, πώς να μη θερίσουμε μίσος και αναστάτωση στις κοινωνίες μας;

Αυτή η αλυσίδα αιτίου και αποτελέσματος δεν είναι εκδίκηση του Θεού, αλλά ο φυσικός και πνευματικός νόμος που Εκείνος έθεσε μέσα στον κόσμο. Ο Θεός είναι αγάπη, και η αγάπη Του δεν λειτουργεί με εκδικητικά ξεσπάσματα∙ αλλά η αλήθεια είναι ότι η αμαρτία μας — η αστοχία μας να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημά Του — δημιουργεί ρωγμές στην ισορροπία της ζωής.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας συχνά μιλούν για την αμαρτία ως «αρρώστια» της ψυχής, όχι απλώς ως νομικό παράπτωμα. Και όπως μια ασθένεια στο σώμα, αν δεν θεραπευτεί, φέρνει πόνο και συνέπειες, έτσι και η αμαρτία, αν δεν μετανοήσουμε, φέρνει πνευματικές και υλικές πληγές.

Η ειρωνεία είναι ότι, ενώ σήμερα απορρίπτουμε την παλιά φράση ως «παρωχημένη», στην πραγματικότητα η επιστήμη επιβεβαιώνει ότι πολλές από τις καταστροφές που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων επιλογών: κλιματική αλλαγή, εξάντληση φυσικών πόρων, καταστροφή οικοσυστημάτων.

Μήπως λοιπόν οι παλιοί, με τον δικό τους απλό τρόπο, έλεγαν κάτι που εμείς τώρα ξανα-ανακαλύπτουμε με περίπλοκους όρους;

Ίσως λοιπόν να χρειάζεται να ξαναδούμε τη φράση «για τις αμαρτίες μας» όχι με τον φακό του φόβου, αλλά με τον φακό της ευθύνης.

Να αναρωτηθούμε:

Σε τι έχω αστοχήσει προσωπικά;

Σε τι έχουμε αστοχήσει συλλογικά ως κοινωνία;

Πώς μπορώ να διορθώσω την πορεία μου ώστε να ξαναβρώ τον «στόχο»;

Η μετάνοια, στη χριστιανική εμπειρία, δεν είναι μαστίγωμα ενοχών, αλλά αλλαγή νου, στροφή προς το φως. Είναι η απόφαση να πάψουμε να αστοχούμε και να αρχίσουμε να στοχεύουμε ξανά στην αγάπη, τη δικαιοσύνη και τη φροντίδα για τον κόσμο που μας εμπιστεύτηκε ο Θεός.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα ακούσουμε ή θα πούμε «για τις αμαρτίες μας», ας θυμηθούμε: δεν πρόκειται για μια μαγική εξήγηση, αλλά για υπενθύμιση ότι οι πράξεις μας έχουν συνέπειες. Και ότι η θεραπεία αρχίζει όταν αναγνωρίσουμε τη δική μας αστοχία και κάνουμε το πρώτο βήμα για να την αλλάξουμε.

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων