(Με αφορμή) Τα πιγκουϊνάκια! – 2

ΜΕΡΟΣ Β΄

Πράγματι, η δομή του παιχνιδιού μας παραπέμπει ευθέως εδώ:

Δηλαδή στα φίδια του μακροκοσμικού κηρυκείου!

[Σημειώστε πως ο ζωδιακός εδώ πάλι απεικονίζεται «θεωρητικώς», ώστε να φανεί η συμμετρία των φιδιών.]

Η τσουλήθρα του παιχνιδιού είναι ακριβώς σαν τις αναδιπλώσεις των φιδιών του κηρυκείου: μία αριστερά, μία δεξιά. Γι’ αυτό έκανα τον συσχετισμό.

Τώρα, βέβαια, η διαδοχή των «μεγάλων μηνών» δεν είναι αριστερά-δεξιά, σαν πλοίο στην τρικυμία, αλλά κυκλική καί διαδοχική. Άρα, ενώι καταλαβαίνουμε πως κάπου πλησιάζουμε, πάλι κάτι μας λείπει. Άρα, πρέπει ακόμη μία φορά να βελτιώσουμε τη σκέψη μας.

. . . . . . . . . . .

Μιλούσαμε γιά ηθική κατάπτωση, έ; Ωραία, λοιπόν. Τότε, αυτή μας παραπέμπει ευθέως στον τομέα, με τον οποίο η ηθική σχετίζεται: με τη θρησκεία. Συνεπώς, πρέπει να δούμε τον άξονα των θρησκειών:

Ο άξονας που περνάει ακριβώς από τις 15 μοίρες του Λέοντα μέχρι τις 15 μοίρες του Υδροχόου, είναι ο άξονας (ακριβέστερα, ο καθρέφτης) των θρησκειών. Έχει την ιδιότητα να «κατοπτρίζει» σ’ έναν «μεγάλο μήνα» τη θρησκεία του πλανήτη του κατοπτρικού ζωδίου, τουλάχιστον γιά την Ελλάδα καί όσους πολιτισμούς επηρεάζονται αρκετά από την Ελλάδα (πχ Ευρώπη). Όπως βλέπετε, όμως, οι εποχές του Λέοντα καί του Υδροχόου είναι αυτοκατοπτρικές· δηλαδή, κατοπτρίζονται στον εαυτό τους.

Στον κύκλο του έτους, οι 15 μοίρες Λέοντα στο ορθόδοξο εορτολόγιο αντιστοιχούν στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος (6 Αυγούστου), όπου ο Χριστός έγινε λαμπρότερος από τον Ήλιο… καί δεν νομίζω ότι χρειάζεται επεξήγηση αυτό! Οι 15 μοίρες του Υδροχόου, πάλι, αντιστοιχούν στον εορτασμό του Μεγάλου Φωτίου, του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως καί λογίου. (Δεν βρίσκω κάποιον συσχετισμό με όσα πραγματευόμαστε εδώ, αλλά δεν νομίζω πως έχει ιδιαίτερη σημασία.)

Στον κύκλο της μετάπτωσης του άξονα της Γής, οι μέν 15° Λέοντος αντιστοιχούν κάπου στο 9900 πΧ, οι δέ 15° Υδροχόου κάπου στο 3300 μΧ. (Ειδικά γιά τον Υδροχόο, κρατήστε το. Η εξήγηση παρακάτω.)

Βέβαια, στο κάτοπτρο των θρησκειών δεν έχουμε το «αριστερά-δεξιά» των φιδιών του κηρυκείου. Ωσότο, η έννοια «δεξιά-αριστερά» εξακολουθεί να υφίσταται… πράγμα που μας έκανε ν’ αναζητήσουμε την τρίτη αυτή μορφή του ζωδιακού, προκειμένου να βρούμε εξήγηση γι’ αυτά που μας απασχολούν.

Γιά να επαληθεύσουμε αν ισχύει αυτή η περίεργη σχέση κατοπτρισμού: γνωρίζουμε ότι στην εποχή του Κριού (ιστορική αρχαία Ελλάδα) είχαμε τη θρησκεία του Δία, ενώι σήμερα (εποχή Ιχθύων) βλέπουμε καθαρά πως έχουμε τη θρησκεία του Κρόνου.

[Αμφιβάλλετε ότι η θρησκεία μας είναι κρόνια; Καί η «Παλαιά Διαθήκη», γιά παράδειγμα, τί είναι;

Βέβαια, εμείς εδώ κρατάμε αρκετά από τη θρησκεία του Δία, καί λιγάκι περισσότερο από τη θρησκεία του Διονύσου. Αλλά κάτι «ο δούλος του Θεού», κάτι «εις κόλπους Αβραάμ», καί κάτι άλλα παρόμοια, δείχνουν Κρόνο. Έστω, ισχυρή κρόνια συνιστώσα.

Τώρα, ποιοί μας βάλανε καπέλλο τον Κρόνο καί πώς, δεν θα το συζητήσω. Πρώτον, διότι η κουβέντα πάει πολύ μακριά· καί δεύτερον, δεν θέλω τώρα να ξεκινήσω συζήτηση που θα δυσαρεστήσει πολύ άσχημα πεποιθήσεις ανθρώπων, με τους οποίους έχουμε σπουδαιότερο κι επείγοντα κοινό σκοπό – ήτοι, την απελευθέρωση της χώρας μας.]

Άρα, συνάγουμε το όλον εκ του μέρους. Δεν μπορούμε να κάνουμε καί διαφορετικά, άλλως τε· δεν έχουμε δεδομένα από το 5000, ή το 9000 πΧ, γιά παράδειγμα

Συνοψίζοντας, έχουμε:

• Εποχή Λέοντος (11000-8800 πΧ), θρησκεία του Ήλιου.
• Εποχή Καρκίνου (8800-6600 πΧ), θρησκεία του Ηφαίστου. (Ναί, υπάρχει ο συγκεκριμένος πλανήτης.)
• Εποχή Διδύμων (6600-4400 πΧ), θρησκεία της Αφροδίτης. (Η θρυλούμενη προϊστορική εποχή της «καλής» μητριαρχίας / γυναικοκρατίας; μάλλον.)
• Εποχή Ταύρου (4400-2200 πΧ), θρησκεία του Πλούτωνος.
• Εποχή Κριού (2200-0), θρησκεία του Διός.
• Εποχή Ιχθύων (0-2200 μΧ), θρησκεία του Κρόνου.
• Εποχή Υδροχόου (2200-4400 μΧ), θρησκεία του Ουρανού.

Καί ούτω καθ’ εξής. Ή, ίσως, καί όχι; (Δες αρκετά παρακάτω.)

Αν διαβάσουμε προσεκτικά τα Ομηρικά Έπη, θα δούμε ότι στην εποχή του Τρωϊκού…

————————————————

[…στο μεταίχμιο των εποχών Ταύρου-Κριού, το 2200 πΧ – καί μή μ’ αρχίσετε τώρα με το τί λένε οι φιλόλογοι γιά το 1200 πΧ, ως χρονολογία του πολέμου αυτού· σας έχω ήδη πεί παλιότερα ότι είναι χοντρό λάθος. Καί γιατί, περικαλώ, είναι λάθος; διότι -όπως σας ξαναείπα- δεν δικαιολογείται με τίποτε η απώλεια των καταλόγων με τα ονόματα αρχόντων / αρχιερέων / ηρώων πολεμιστών γιά 400 έτη, αν υποτεθεί ότι ο Όμηρος έγραψε κάπου το 800 πΧ. Είναι πολύ μικρό το διάστημα των τεσσάρων αιώνων, γιά να δικαιολογούνται σκοτάδια… Ξέρουμε καναδυό γενιές απογόνων των ομηρικών ηρώων, αλλά τίποτε πιό μετά. Όπως καί τίποτε πιό πρίν, πέρα από προπαππούδες το μέγιστο.

Επίσης, μή μ’ αρχίσετε με το ότι καί η αστρονομική Αρχαιολογία έχει εντοπίσει χρονολογίες γύρω στο 1200 πΧ (αστρονομικό φαινόμενο σε ταφή Πατρόκλου), άρα υποστηρίζονται σθεναρώς οι φιλολογικές σαχλαμάρες από την …μπιστήμη. Μέσα στα Έπη, έχουν βρεθεί (αστρονομικώς) καί χρονολογίες κάπου στο 3800 πΧ, άρα δεν μπορούμε να στηριχτούμε σε απόλυτο βαθμό στην αστρο-Αρχαιολογία. (Είπαμε, πρόκειται γιά συρραφή ποιημάτων διαφόρων εποχών.)

Τέλος, μή μ’ αρχίσετε τις αντιρρήσεις ότι τα Έπη είναι καί pattern, δηλαδή συγκεκριμένο πρότυπο τρόπου ζωής, που έχει επαναληφθεί με / σε πολλούς ήρωες, παλιότερους καί νεώτερους. Το ξέρω. Πάντως, Ο Τρωϊκός είναι του 2200 πΧ. Τέλος.

Μπορώ να σας πω κι άλλα επί του θέματος, αλλά δεν θέλω να μιλήσω δημοσίως. Το μόνο που θα πω, είναι ότι τα μεταίχμια των «μεγάλων μηνών» έχουν κάποιο ενεργειακό δυναμικό, που ερμηνεύεται με πολύ προχωρημένη Φυσική, μή υπάρχουσα σήμερα… καί δεν σκοπεύω ν’ ανοίξω τα μάτια κανενός.

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το ξέρανε, όμως… όπως το ήξερε κι ο σιχαμένος Προμηθέας, που πήγε κι έφτιαξε τους μέν Αμπορίτζινες στο μεταίχμιο των εποχών Καρκίνου-Διδύμων, καί τους «πρωτόπλαστους» στο μεταίχμιο των εποχών Διδύμων-Ταύρου. (Ναί, έζησε τόσο, κι άλλο τόσο, κι άλλο τόσο, κλωνοποιώντας τον εαυτό του.) Εσείς, τώρα, ως έξυπνα παιδιά, ποιά εποχή νομίζετε ότι σημαδεύει η χρονολογία δημιουργίας των «πρωτοπλάστων»; (Κατά αρκετούς χριστιανούς λογίους, κάπου ανάμεσα στο 4000 καί το 5000 πΧ.)

Αυτά, καί δεν συνεχίζω.]

————————————————

…έχουμε μιά θρησκεία των Ελλήνων της εποχής, η οποία το πολύ-πολύ ασκείται σε βωμούς στην ύπαιθρο. (Με προσφορές θυσιών με ψητά ζώα, κτλ.) Καί γεμάτη ξεγνοιασιά, μπορούμε να πούμε. Μέχρι καί όχι απλά ασέβεια, αλλά τρομερό θράσος απέναντι στους θεούς! (Βλέπε Διομήδη, που πληγώνει την Αφροδίτη καί τον Άρη.) Στο μεταξύ, πουθενά δεν βλέπουμε αυτό που σήμερα αποκαλούμε «μετάνοια», καί τα άλλα τα απίθανα «δούλος του Θεού», «σφάξε με αγά μ’ ν’ αγιάσω», καί τα ρέστα.

Αντιθέτως, στην Τροία έχουμε (μεγάλους) ναούς, στοιχείο το οποίο δεν υπάρχει στην κυρίως Ελλάδα της εποχής· κι αν υπάρχει, βρίσκεται σε πολύ πρωτόγονη μορφή.

[Μάλλον πρόκειται γιά τον «μεγαρικό τύπο» των πολύ παλαιών ναών, που λένε οι αρχαιολόγοι. Ωστόσο, παρά τον «μεγαρικό» χαρακτηρισμό, οι ναοί αυτοί είναι πολύ μικροί, σαν τα σημερινά ξωκκλήσια. Δείγμα ότι δεν προοριζόντουσαν γιά γιορτές με την πολυπληθή συμμετοχή όλης της κοινότητας, άρα οι γιορτές εξακολουθούσαν να είναι υπαίθριες.]

Οι ναοί της Ελλάδας, δηλαδή (αν υπήρχαν τότε), ήταν κάτι σαν ένας οικίσκος, όπου απλώς μαζεύανε καί τοποθετούσαν τα ιερά αντικείμενα, όπως τα παλλάδια. (Μετά το τέλος του Τρωϊκού Πολέμου, βέβαια, γέμισε ναούς καί η Ελλάδα. Προφανώς οι Τρωαδίτισσες παλλακίδες, που κουβάλησαν εδώ οι πανέξυπνοι οι δικοί μας, τους άλλαξαν τα μυαλά.)

Επίσης, στην Τροία υπάρχει αυστηρότητα, οι δέ θεοί τους έχουν πολύ σκοτεινούς κι εκδικητικούς χαρακτήρες. (Βλέπε πχ Απόλλων Σμινθεύς.) Σε σημείο να λές ότι δεν πρόκειται γιά τα ίδια θεία πρόσωπα με τα δικά μας. (Φαινομενικώς ήταν ίδια, στην πράξη το «ομόθρησκον» των Τρώων το είχε αλλοιώσει αγρίως το κρόνιο ιερατείο της Χαλδαίας, που εισχώρησε στο Ίλιον χάρη στην ανοχή του Πριάμου.)

Παρομοίως, αν κοιτάξουμε καί τις τοιχογραφίες της Σαντορίνης, ειδικά τη γυναίκα που λιβανίζει (στον ίδιο σύνδεσμο, στη σελίδα 65), θα καταλάβουμε ότι η θρησκεία ήταν περισσότερο οικιακή υπόθεση, παρά σύσσωμης ολόκληρης της κοινότητας. Η δέ όλη ατμόσφαιρα αποπνέει μιά ξεγνοιασιά· καμμία σχέση με τα «- Ού!» αυτό, «- Ού!» εκείνο, «- Ού!» το παράλλο, των αγριανθρώπων της ερήμου. (Ως Έλληνες, βέβαια, δεν τα χρειαζόμασταν κιόλας αυτά.)

Από την εποχή του Ομήρου, τώρα, φτάνουμε σιγά-σιγά στην κλασική εποχή της Ελλάδας, όπου ο Ζεύς είναι μέν ένας θεός τελείως χύμα (αν τον είχαμε φίλο σήμερα, όλο γιά μπύρες καί τσίπουρα θα πηγαίναμε! – καί στο ποδόσφαιρο, καί γιά γκόμενες!  ), αλλά ώρες-ώρες παίρνει ανάποδες καί αποδίδει δικαιοσύνη, όπως την κρίνει αυτός… πολλές φορές θεωρούμενη από τους ανθρώπους ως άδικη.

Νά πώς μπήκε σιγά-σιγά η αυστηρότητα στα της θρησκείας μας!… Κάτι λίγο οι -κρόνιοι- Γεφυραίοι, κάτι λίγο ο Ορφισμός, κάτι λίγο το χύμα καί ο κοσμοπολιτισμός της Ελληνιστικής Εποχής, καί φτάσαμε στο σημείο να έχουμε υιοθετήσει στραβές ιδέες βαρβάρων, κι αντί να χαιρόμαστε τη ζωή, να (αυτο)θεωρούμαστε σημέρα συνεχώς ένοχοι καί υπόλογοι γιά αμαρτίες ενώπιον του Θεού!…

Μ’ άλλα λόγια, ιδού πού οφείλεται ο κατήφορος του έθνους μας! Στο ότι πήραν τον κατήφορο οι θρησκείες μας.

[Βασικά, η μία θρησκεία μας, με τις διαφορετικές μορφές που έπαιρνε κατά εποχές, αλλά δεν θέλω να επεκταθώ. Ξεμακραίνουμε πολύ.]

Οφείλουμε εδώ να κάνουμε μιά παρένθεση:

Η παλαιότερη (μεσαιωνική, αναγεννησιακή, βικτωριανή…) Αστρολογία δεχόταν «συγκυριαρχία πλανητών». Δηλαδή, με την εξαίρεση του Λέοντα καί του Καρκίνου, ένας «πλανήτης» ήταν κυρίαρχος δύο ζωδίων. Καί ναί, αντικρυστών, αλλά στο κάτοπτρο των μηδέν μοιρών Λέοντα μηδέν μοιρών Υδροχόου. Δηλαδή, εκεί που ενώνονται τα στόματα καί οι ουρές των φιδιών του κηρυκείου. (Δηλαδή, στο προηγούμενο σχήμα του ζωδιακού που σας έδειξα, που είναι στραμμένο κατά 15 μοίρες δεξιά, ως προς το «κάτοπτρο των θρησκειών».) Έτσι:

• Ο Κρόνος ήταν συγκυρίαρχος στον Αιγόκερω καί τον Υδροχόο.
• Ο Δίας στον Τοξότη καί τους Ιχθύες.
• Ο Άρης στον Κριό καί τον Σκορπιό.
• Η Αφροδίτη στον Ζυγό καί τον Ταύρο. (Ακόμη σήμερα είναι.)
• Ο Ερμής στους Διδύμους καί την Παρθένο. (Ακόμη σήμερα είναι.)

Αυτή η συγκυριαρχία άρχισε να σπάζει μετά την ανακάλυψη του Ουρανού (καί του Ποσειδώνα, καί του Πλούτωνα), αλλά εξακολουθεί να ισχύει, όσον αφορά την Αφροδίτη καί τον Ερμή. Διότι ακόμη δεν έχουν επαν-ανακαλυφθεί στην εποχή μας ο Πάν (κύριος του Ταύρου – θα τον ξαναδούμε Μάρτιο-Απρίλιο του 2036) καί ο Ήφαιστος (κύριος της Παρθένου – θα τον ξαναδούμε κάπου στα μέσα Αυγούστου του 2119).

Ωστόσο, η (κατηφορική) πορεία της ηθικής καί της θρησκείας του λαού μας ακολούθησε καί ακολουθεί τους πραγματικούς «κυρίους» των «κατοπτρικών» ζωδιακών εποχών, κι όχι τους συγκυρίαρχους. Καί τούτο, διότι σ’ εκείνες τις μακρυνές εποχές (σε αντίθεση με τη σημερινή), τους ήξεραν. (Ξαναδές, αναγνώστη μου, στον αμέσως προηγούμενο σύνδεσμο, το πινακάκι με την απεικόνιση των πλανητών ως γραμμάτων του αλφαβήτου μας.)

Πώς τους ήξεραν, όμως, αφού δεν είχαν κάν σημερινά όργανα παρατηρήσεων; Μά, απλούστατα από γνώσεις φυλαγμένες από την προηγούμενη περίοδο υψηλού τεχνολογικού πολιτισμού, πρό του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνος.

Δυό ακόμη λόγια (που τα θεωρώ εκ των ούκ άνευ), όσον αφορά την αμαρτία καί τη μετάνοια:

Ο κάθε άνθρωπος μέσα του έχει πρώτον συνείδηση, καί δεύτερον «διορθωτικούς μηχανισμούς». Έκανες το κακό στον άλλον; ζήτα μιά συγνώμη, έστω μασημένη, αλλά κυρίως κοίτα να διορθώσεις αυτό που έκανες. Πχ παραβίασες προτεραιότητα καί χτύπησες το αμάξι καποιανού, που δεν έφταιγε. Παραδέξου το, ζήτα συγνώμη, καί κοίτα να επανορθώσεις. Είν’ ανάγκη, δηλαδή, να φτάσεις στο σημείο να σου το επιβάλει αυτό ο εξομολόγος ιερέας; Δεν το αισθάνεσαι από μόνος σου; Τότε, αν χρειάζεσαι σπρώξιμο να φερθείς σωστά, είσαι υποκριτής καί αδιόρθωτος, καί καμμία εξομολόγηση δεν θα σου κάνει τίποτε, να σε φέρει προς το καλύτερο.

Αντιθέτως, σήμερα πολλοί έχουν την (κρόνια) υποκρισία, τον φαρισαϊσμό: είμαι εντάξει με τον παπά καί την εκκλησία, άρα είμαι γενικώς εντάξει, κι οι υπόλοιποι να πάτε να πνιγήτε! (Βλέπε πχ πολιτικούς, που σταυροκοπιούνται στις δοξολογίες των εθνικών επετείων, ενώι στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν τίποτε απ’ αυτά.) Αυτό, βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι καθόλου ελληνικό χαρακτηριστικό, άσχετο αν το έχει υιοθετήσει η πλειονότητα των ατόμων, που δηλώνουν θρήσκα.

[Καί λογικό είναι – εν μέρει: όταν συνεχώς σου επιβάλουν απαγορεύσεις, θα κοιτάξεις να ξεγελάσεις αυτούς που σου τις επιβάλλουν. Όπως θα κοιτάξεις να ξεγελάσεις καί τον εαυτό σου, τη συνείδησή σου.]

Άλλοι, πάλι, μετράνε κομποσχοίνια, τη στιγμή που καιγόμαστε καί μεταφορικά, καί κυριολεκτικά. Αυτουνούς δεν τους δίδαξε τίποτε η Ιστορία· που, ενώι ήταν ο Μεχμέτ ο Β’ έξω από τημΜπόλιν, οι τότε ομοϊδεάτες τους συζητούσαν γιά το φύλον των αγγέλων… (Αλλά τα όπλα δεν λέγανε να τα πιάσουν.) Τί να πεί κανείς γιά την ιδιόρρυθμη αυτή αδράνεια, που μέχρι κι ο Χριστός άρπαξε τον βούρδουλα, όταν χρειάστηκε να το κάνει!

Δεν λέω τίποτε περισσότερο. Είναι καθαρά θέμα, του κατά πόσον η σχέση μας με τον Θεό έχει πέσει μέσα στην κρόνια βρωμιά καί ανοησία· καί κατά πόσον μπορούμε να την καθαρίσουμε πάλι, γιά να λάμψει σαν χρυσός, όπως πολύ παλιά.

ε. Μά, καλά! Η Αστρολογία;

Καλά, ρέ απίθανε γραφιά! Πήραμε τον κατήφορο ως έθνος, επειδή το λέει η Αστρολογία, κι όχι απ’ το ξερό μας το κεφάλι; Καί δεν μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό;

Χμ… Κοιτάχτε.

Το συμπέρασμα είναι ακριβώς αυτό που ρωτήσατε. (Η απάντηση καταφατική.) Αν θέλετε, 95% είναι «ένοχη» αυτή η παράξενη νομοτέλεια, καί 5% η άδεια γκλάβα του περισσότερου κοσμάκη. Αν, πάλι, θέλετε καί διαφορετικά ποσοστά, δεν θα τα χαλάσουμε.

Αλλά δεν είναι τόσο απλή η αιτιολόγησή του, του συμπεράσματος.

Η Αστρολογία είναι τόσο ένα σύστημα κανόνων (φυσικών / μαθηματικών), όσο καί μιά ας πούμε ηθική διδασκαλία. (Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, υπάρχουν βιβλία καί ιντερνέτια, να βρήτε ό,τι γουστάρετε επί του θέματος.) Καί όποιος την αποκαλεί «τσαρλατανισμό», είναι τελείως άσχετος με το θέμα, όπως καί τελείως άσχετος με τις προχωρημένες αναζητήσεις της Φυσικής. (Παρομοίως κι εδώ, δεν θ’ αναπτύξω ούτε το αν οι κινήσεις των αστρικών σωμάτων αλλάζουν το αιθερικό πεδίο – καί με ποιόν τρόπο.)

Βλέπετε, οι μέν αστερισμοί (κι όχι μονάχα οι ζωδιακοί) φέρονται σαν ενιαίο σύνολο, άσχετο αν τα αστέρια που τους αποτελούν, απέχουν διαφορετικές αποστάσεις από μας· άλλα σχετικά κοντά (σε διαστημική κλίμακα), κι άλλα πολύ μακριά. Ωστόσο, φέρονται σαν σύνολο· η προβολή τους στα μάτια μας, δηλαδή, που αποτελεί τον κάθε αστερισμό. («Ένα είδος νευρωνικού δικτύου» τη χαρακτηρίζει την ολότητα αυτή ο συγκάτοικος του παρόντος ιστολογίου. Πράγματι, κάπως έτσι φαίνεται να είναι.)

Αυτή την αλήθεια την ήξεραν οι αρχαίοι πολιτισμοί, γι’ αυτό έφτιαχναν επί του εδάφους απομιμήσεις αστερισμών με μενίρ, πυραμίδες, βωμούς, ναούς, πόλεις ολόκληρες… ώστε να τραβήξουν την «ενέργεια» του κάθε αστερισμού. (Που ο καθένας δίνει διαφορετική «ενέργεια»: άλλος βοηθάει τη σωματική δύναμη, άλλος την νοητική έμπνευση, καί ούτω καθ’ εξής.)

[Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι οι αστερισμοί δεν επιτρέπεται ν’ αλλάζουν. Μιά χαρά τους κατέγραψε ο Κλαύδιος Πτολεμαίος, όπως τους είχαν καθορίσει οι πρό αυτού αρχαίοι επί ποιός ξέρει πόσες χιλιετίες, άσχετο αν σε μεταγενέστερες εποχές από φιλοδόξους αστρονόμους προστέθηκαν κι άλλοι, ή έσπασαν μερικοί σε κομμάτια.]

Αυτή την αλήθεια, τώρα, δεν την ήξεραν μόνον οι αρχαίοι… αλλά (με κάποιον τρόπο) την ήξερε καί η ίδια η Γαία!… η οποία φρόντισε να διαμορφώσει σε προβολή αστερισμών ένα κομμάτι του Ελλαδικού χώρου. (Τα είπαμε!… Μόνο που πάλι δεν θα σας εξηγήσω το αίτιο.)

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, πόσο σημαντικό είναι το θέμα των ζωδιακών αστερισμών, ώστε η ίδια η Φύση να μετασχηματίζει την Ελλάδα σε «φωτοτυπία» των αστερισμών από πάνω! Κάπου αποσκοπεί αυτό, βέβαια, αλλά η σημερινή ψηλομύτικη επιστήμη μας ούτε το καταλαβαίνει, ούτε θέλει να το καταλάβει. Γενικά, πάντως, θα λέγαμε ότι η άρνηση να δεί κάποιος το αστρολογικό μας περιβάλλον ισοδυναμεί με την άρνηση να δεχθούμε ότι χρειαζόμαστε τον αέρα που αναπνέουμε.

Συνεπώς, είτε το θέλουμε, είτε όχι, ακολουθούμε (καί) τη νομοτέλεια που μας επιβάλλει το Ηλιακό μας Σύστημα. Οπότε, τώρα είμαστε στην καθοδική φάση της, σχεδόν τέρμα κάτω, γι’ αυτό μας πήρε καί μας σήκωσε.

Αν με ρωτάτε, αν μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό, η απάντηση είναι ναί, μπορούμε. Διότι κανένα άστρο δεν μας κόλλησε το πιστόλι στο κεφάλι, να κάνουμε οπωσδήποτε όσα θέλει αυτό.

Θα χρειαστεί, όμως (γιά την αλλαγή), να χρησιμοποιούμε στον υπέρτατο βαθμό το μυαλό που έχουμε.

Καθώς καί τη συνείδησή μας.

(συνεχίζεται)

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων