ΜΕΡΟΣ Α΄
α. Βλέπω, αλλά ούχ ορώ!
Ένα μοντέρνο, ηελκτρικό παιδικό παιχνίδι… πολύ συμπαθητικό. Απολαύστε, καί τα λέμε:
Το είχα πάρει κι εγώ γιά τα μικρά, καί το χάζευα μαζί τους, μέχρις ότου ο μπέμπης θεώρησε καλό να το αναλύσει στα εξ ών συνετέθη· καί, δυστυχώς, χωρίς επιτυχία. 
Κατέληξε μέν στην ανακύκλωση το παιχνίδι, αλλά τη σφραγίδα του την έβαλε γιά τα καλά στις αναμνήσεις μας!
Το θυμήθηκα μόλις πρίν λίγες μέρες, σαν έμπνευση.
Γιατί, όμως;
β. Το ερώτημα
Έ, λοιπόν, το ερώτημα που με απασχολεί… με βασανίζει από τότε, που -ως παιδί- άρχισα να σκέφτομαι συστηματικώς, είναι το εξής:
Γιατί, ως έθνος, κάποτε ήμασταν άρχοντες, αλλά καταντήσαμε τελείως ανυπόληπτοι;
Γιά να είμαι ειλικρινής, την απάντηση δεν την είχα βρεί μέχρι τώρα. Νομίζω, όμως, πως τη βρήκα αυτόν τον καιρό – έστω, εν μέρει.
Καί πώς; Με αφορμή το παιχνίδι με τα πιγκουϊνάκια. (Εξηγώ παρακάτω.)
Βέβαια, η συλλογική πορεία του έθνους μας δεν είναι μονάχα κατηφορική, διότι απ’ ανάμεσα έχουμε βγάλει καί μεγάλες μορφές, καί κάναμε συλλογικές ηρωϊκές πράξεις· η πλέον πρόσφατη, η Εποποιΐα του 1940-41 (καί οι μαχητές στην Κύπρο του 1974). Ωστόσο, η γενική εικόνα είναι πως, όσο πιό πίσω πάμε, τόσο καλύτερα.
Γιατί, ας πούμε, το 480 πΧ μας έτρεμαν όλοι, καί σήμερα μας ρίχνουν φάπες μέχρι καί οι Χούθι; Τί μεσολάβησε; Γιατί μεσολάβησε;
Εντάξει, αρκετοί θα με παραπέμψουν στη μελέτη της Ιστορίας καί στις ατέλειες του χαρακτήρα των ανθρώπων, ειδικά όσων αποκτούν κορυφαίες θέσεις στην κοινωνική πυραμίδα. Γνωρίζω Ιστορία, καί γενικώς δεν χρειάζομαι επανάληψη, παρεκτός από το να καθήσω να διαβάσω κάποια ειδικά θέματα· αλλά, πιστέψτε με, δεν αρκεί αυτή η γνώση να εξηγήσει τον κατήφορο.
[…Όπως δεν αρκεί να εξηγήσει κι άλλα πράγματα. Πχ αυτό που γράψαμε: γιατί από το 1453 καί μετά (μέχρι σήμερα) δεν πολιόρκησε κανείς τημΜπόλιν, ενώι πρίν, επί 1123 χρόνια, είχε γίνει της κακομοίρας από πολιορκίες καί αλώσεις; ]
Νά, ας πούμε η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Βυζάντιο) επί Βασιλείου Β’ ήταν φοβερή καί τρομερή, αλλά μέσα σε λιγώτερο από μισόν αιώνα έφαγε μιά σφαλιάρα στο Μαντζικέρτ, που την πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Στο μεταξύ, από το 1025 μέχρι το 1068, με την εξαίρεση του Κωνσταντίνου Μονομάχου καί του Ρωμανού Διογένη, άρα από το 1025-1042 καί από το 1055 (ολόκληρο) μέχρι το 1068, βασίλευσαν αυτοκράτορες τελείως γιά τα μπάζα – καί επίσης μή Έλληνες. (Ξέρω τί γράφω: το σκατόσογο των Δουκών ήταν «κρύπτο».) Δηλαδή, ήταν αρκετά 30 χρόνια (σε δύο δόσεις), γιά να την πάρει την αυτοκρατορία καί να τη σηκώσει.
Γιατί, όμως;
Ποιός επέτρεψε να συμβεί αυτό, καί γιατί;
Τί συμβαίνει, κι εκεί που λες ότι ως έθνος αγγίξαμε την τελειότητα, αρχίζουμε μιά ανεξέλεγκτη τσουλήθρα καί τελικά πέφτουμε στον βόθρο;
Κι ακόμη: θα συνεχιστεί κι άλλο ο κατήφορος; Κι αν ναί, πόσο; Μέχρις εξαφανίσεως του έθνους των Ελλήνων, ίσως;
Το απεύχομαι, βέβαια, αλλά πρέπει να το ερευνήσω.
γ. Απαντήσεις καί δυσπιστία
Έχουμε, όντως, κάποιες απαντήσεις… εδώ καί κάτι αιώνες! Δεν περίμεναν εμένα, να θέσω το ερώτημα, δηλαδή! Όμως, απαντήσεις μονάχα γιά το ότι ο (εθνικός μας) κατήφορος …είναι κατήφορος.
Δυστυχώς, όσον αφορά τα αίτια της τσουλήθρας, οι σχετικές απαντήσεις παραμένουν αόριστες – καί τυγχάνουν επιπέδου αγράμματης θειάς.
i. Ησίοδος
Ο πρώτος, λοιπόν, που μίλησε γιά κατήφορο, είναι ο Ησίοδος στο «Έργα καί Ημέραι». (Εδώ το αρχαίο κείμενο. Κι εδώ, ξανά το αρχαίο κείμενο, με απόδοση στα νέα Ελληνικά από δίπλα.) Η θέση του είναι γνωστή: έχουμε κατά σειράν πέντε γένη ανθρώπων (αν καί ίσως όχι αποκλειστικώς Ελλήνων), το χρυσό, το αργυρό, το χάλκινο, το ηρωϊκό, καί το σιδερένιο. Το καθένα απ’ αυτά είναι χειρότερο από τα προηγούμενα, καί το κάθε προηγούμενο το καταστρέφει ο Δίας.
[Γιατί το καταστρέφει ο Δίας; γιά μάλλον ασαφή λόγο: ασέβεια προς τους θεούς. Ναί, αλλά τί προκάλεσε την ασέβεια, μιά που μέχρι τότε το κάθε γένος καλοπερνούσε; Ποιός ο λόγος να τα βάλεις με τους θεούς καί ν’ αποδειχθείς ασεβής, αν περνάς καλά; Δεν μας το εξηγεί αυτό ο ποιητής· μόνον υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε – δές καί παρακάτω στο κείμενό μας.
Σημειώστε ότι ένας ανάλογος τέτοιος κατήφορος των ανθρωπίνων γενών απαντάται καί στη μυθολογία των Μάγιας, αν καί όχι ακριβώς ίδιος με τον δικό μας. Αν έχετε φιλομαθή περιέργεια, διαβάστε το κείμενο του Τσιλάμ Μπαλάμ καί το κείμενο του Πόπολ Βού.]
Επειδή, τώρα, γνωρίζουμε καί κάποια πράγματα παραπάνω, κατά τη γνωμάρα μου το κείμενο του Ησιόδου κάνει «μπάμ!» ότι είναι πειραγμένο. Γιατί; Μά, διότι αυτά που λέει γιά χρυσό / άργυρο / χαλκό δείχνουν καθαρά τον ζωδιακό κύκλο, καί τη διαδοχή των «μεγάλων μηνών», ξεκινώντας από τον Λέοντα!
Προσέξτε:
Θεωρώντας το «μεγάλο έτος» / «πλατωνικό ενιαυτό» ( = πλήρη περιστροφή της μετάπτωσης του άξονα της Γής) διάρκειας περίπου 26,400 ετών, άρα κάθε «μεγάλο μήνα» / «ζωδιακή εποχή» περίπου 2,200 ετών, καί ξεκινώντας από το 11,000 πΧ, βρίσκουμε κατά σειράν την εποχή του Λέοντα, του Καρκίνου, των Διδύμων, του Ταύρου, καί του Κριού. (Σήμερα διανύουμε την εποχή των Ιχθύων.) Δηλαδή, ακριβώς κατά σειράν καί τα αντίστοιχα μέταλλα των ζωδίων, που ταυτίζονται με τις ονομασίες των ησιοδείων γενών!
[Θεωρούμε, επίσης, τα ζώδια ισομεγέθη, με άνοιγμα 30 μοιρών το καθένα. Στην πραγματικότητα, δεν είναι. Έτσι, η πολυθρύλητη «εποχή του Υδροχόου» θέλει ακόμη περίπου 2 έως 4 αιώνες να μας έρθει· οπότε, μέχρι τότε οι νεοεποχίτες να μή φάνε, έχουμε γλαρόσουπα!
Σημειώστε, ακόμη, ότι ο ζωδιακός στο σχήμα απεικονίζεται όπως τον βλέπουμε «θεωρητικώς», αν βλέπουμε τον Νότο καί σηκώσουμε το κεφάλι μας στον ουρανό. Αριστερά μας, στην Ανατολή, πάλι «θεωρητικώς» βρίσκεται ο Κριός, καί όλα τα άλλα ζώδια ακολουθούν. («Θεωρητικώς», διότι σήμερα έχει στρίψει κάπου 27 μοίρες προς τα πίσω. Στην Ανατολή βρίσκονται περίπου οι 3 μοίρες των Ιχθύων, λόγω της μετάπτωσης του άξονα της Γής.)
Επίσης, γιά λόγους καλύτερης αντίληψης του σχήματος, η γαλάζια γραμμή δείχνει τον άξονα Βορρά-Νότου σήμερα, που σημαδεύει περίπου τις 3 μοίρες Διδύμων με 3 Τοξότη. Η Ανατολή σημαδεύει τις 3 Ιχθύων, περίπου, όπως προαναφέραμε.]
Ο Ησίοδος, όμως, παραλείπει την εποχή των Διδύμων, διότι προφανέστατα γνωρίζει ότι ο υδράργυρος είναι υγρός, άρα δεν μπορούσε να «στηριχτεί» γένος επάνω του. Επίσης, ένα ξεκρέμαστο «γένος ηρώων» δεν στέκει. Επομένως, πράγματι το σχετικό βιβλίο έχει υποστεί άγαρμπες επεμβάσεις στην αρχική μορφή του, άγνωστο γιατί. (Το «απο ποιούς», μπορεί να το υποψιαστεί κανείς – καί δεν θα πέσει πολύ έξω! )
Προσέξτε, όμως, το γιατί, ενώι γνώριζα τα σχετικά, δεν πειθόμουν ότι πρόκειται γιά κατρακύλα: διότι ταυτόχρονα είχαμε άνοδο των γνώσεων, δηλαδή άνοδο του πολιτισμικού (τεχνολογικού) επιπέδου!
Αυτό το οποίο, ανάθεμα κι αν κοίταξαν ποτέ τους οι φιλόλογοι, είναι το ότι η εξόρυξη των σχετικών μετάλλων, όσο πάει και δυσκολεύει. Όσο προχωράμε σε «κατώτερο» ησιόδειο γένος, τόσο η μεταλλουργία απαιτεί «ανώτερες» γνώσεις!
[Άρα, θες συσσωρευμένη πολιτισμική εμπειρία αιώνων, γιά να φτάσεις να βγάζεις πχ σίδηρο. Συνεπώς, εάν οι Δωριείς ήταν νομάδες, όπως λένε οι βλακώδεις θεωρίες των Αγγλο-μασώνων του 19ου αιώνα -καί τις οποίες παπαγαλίζουν οι φιλόλογοι των πανεπιστημίων-, το πολύ-πολύ να παρήγαγαν γιαούρτι. Όχι σίδηρο!]
. . . . . . . . . . .
Παραθέτω (αμετάφραστη) τη σύνοψη των σχετικών απαντήσεων (γιά την απαιτούμενη θερμοκρασία μεταλλουργίας ανά μέταλλο), που μου έδωσε η ChatGPT:
[Τις χρονολογίες μην τις παίρνετε πολύ τοίς μετρητοίς, διότι είναι κατ’ εκτίμηση· θεωρήστε υπαρκτό σφάλμα μισής έως μίας χιλιετίας, σύν ή πλήν. Καί τούτο, διότι δεν υπάρχουν πρωτογενείς γραπτές πηγές / αναφορές από τόσο παλιά· οι δέ παραδόσεις περί μεταλλουργίας είναι καθαρά μυθολογικές (Τελχίνες, Κάβειροι, ίσως καί οι Κύκλωπες), όπου, ως γνωστόν, η έννοια της απόλυτης χρονολογικής αναφοράς παραλείπεται εντελώς.
Επίσης, μήν ανησυχείτε· οι απαντήσεις της συγκεκριμένης ΤΝ δέν έχουν copyright. Είχα ρωτήσει παλιότερα περί τούτου, καί μου το ξεκαθάρισε.]
Timeline of Extraction by Temperature Difficulty
1. Gold (Au) & Copper (Cu) – from ~5000–4000 BC
- Why early?
- Both occur in native metallic form in nature.
- Needed little or no smelting at first—people could hammer and anneal native copper or gold nuggets.
- Later: people learned to smelt copper ores with charcoal in simple furnaces (~1200 °C achievable with bellows).
- Civilizations: Ancient Egypt, Mesopotamia, Indus Valley.
2. Silver (Ag) – from ~4000–3000 BC
- Why next?
- Rarely native, but easily extracted from lead ores (galena) by cupellation.
- Lead melts at only 327 °C, so smelting galena was simple. Cupellation furnaces (800–950 °C) oxidized lead, leaving silver.
- Civilizations: Early Anatolia, later the Greeks perfected cupellation.
3. Mercury (Hg, quicksilver) – from ~2000 BC
- Why later?
- Requires roasting cinnabar (HgS) at ~600 °C, which was achievable in closed clay retorts.
- Mostly used for gilding and alchemy.
- Civilizations: China, India, Mesoamerica.
4. Iron (Fe) – from ~1200 BC (Iron Age)
- Why last?
- Needs the highest temperatures (>1100 °C to reduce ore, ~1500 °C to melt).
- Early bloomeries reached ~1200 °C, producing a spongy “bloom” of iron, which had to be hammered to remove slag.
- Liquid iron (cast iron) came much later (China ~500 BC, Europe ~1200 AD).
- Civilizations: Hittites (often credited with early smelting), widespread use in the Iron Age.
Order of Discovery (simplified)
- Gold & Copper → low barrier, native metals
- Silver → via lead smelting & cupellation
- Mercury → via cinnabar roasting
- Iron → only after furnace + bellows tech advanced
. . . . . . . . . . .
Βλέπουμε καθαρά πως το «διά ταύτα» του αποσπάσματος μας δείχνει περίπου τη «ζωδιακή» χρονολογική σειρά ανακαλύψεων της μεταλλουργίας: χρυσός καί (αυτοφυής) χαλκός, άργυρος, υδράργυρος, σίδηρος. Βέβαια, ο χαλκός μπαίνει καί ανάμεσα στο 3 (υδράργυρος) καί το 4 (σίδηρος), αλλά μόνον εάν βρίσκεται σε χημικές ενώσεις του (πιθανώτατα οξείδια) μέσα σε ορυκτά· οπότε, καί πρέπει να εξαχθεί απ’ αυτά κι απ’ αυτές.
Παρατηρήστε, ακόμη, ότι ο υδράργυρος ήταν γνωστός στις αρχαίες αυτές χιλιετίες· αν όχι στην Ελλάδα, σε άλλους αρχαίους πολιτισμούς. Αλλά είμαι σίγουρος, πως οι Έλληνες είχαν πληροφορηθεί την ύπαρξή του. Διότι, κι εκείνες τις εποχές όλοι αντάλλασσαν πληροφορίες με όλους. Δεν υπήρχαν εντελώς περίκλειστες κοινωνίες, ακόμη καί τότε. Οπότε, βεβαιωνόμαστε ότι: (α) ο Ησίοδος τον ήξερε, άσχετο αν του έδινε σημασία ή όχι, (β) έπεσε αλλοίωση στο αρχικό κείμενο του «Έργα καί Ημέραι».
[…Το εκπληκτικό θα ήταν να μήν έπεφτε αλλοίωση στο κείμενο από λαθροχειρίες, όπως καί σε οποιοδήποτε αρχαίο μας κείμενο!…]
Αλλοιώς, πώς μπόρεσαν κι έφτασαν στους αρχαίους καιρούς στην Ελλάδα διάφορα δέντρα μή αυτοφυή στη χώρα μας, όπως πχ η μηλιά; Έβγαλαν οι μηλιές πόδια καί περπάτησαν από (την πατρίδα της αγριομηλιάς) το Καζακστάν στην Ελλάδα;
Το βλέπετε καθαρά ότι η μεταλλουργία όσο πήγαινε καί δυσκόλευε. Να προσθέσω, επίσης, ότι χρειάζονται καί οι μεταλλουργικοί φούρνοι κατάλληλη διαμόρφωση· ως παράδειγμα, το πλέον δύσκολο μέταλλο όλων, ο σίδηρος, δεν παράγεται σε ανοιχτό φούρνο, αλλά σε κλειστό, καί με κατευθυνόμενο φυσερό, καί με ξύλα / κάρβουνα μεγάλης θερμικής αποδόσεως (πχ από δρύ – αν δεν σφάλλω). (Ποιοί «νομάδες Δωριείς»; )
Αυτό ακριβώς το γεγονός (πέρα από την πονηρή αλλοίωση της φυσικής σειράς των ζωδίων / μετάλλων / ανθρωπίνων γενών), δηλαδή της βαθμιαίως δυσκολώτερης απαιτούμενης τεχνολογικής εμπειρίας προς εξόρυξη μετάλλων, με έκανε να δυσπιστώ στον ησιόδειο «κατήφορο» των γενών…
…αφού παράλληλα έχουμε πολιτισμικό ανήφορο!
ii. Σίσυφος – Σαμσάρα
Μία άλλη εξήγηση ( ; ) γιά τον εθνικό μας κατήφορο, είναι ο μύθος του Σισύφου. Ο Σίσυφος επέδειξε ασέβεια προς τους θεούς (νά ‘την πάλι η ασέβεια!…) καί τιμωρήθηκε να κουβαλάει έναν ογκόλιθο μέχρι την κορυφή ενός βουνού. Αλλά, όταν έφτανε εκεί, ο ογκόλιθος να του ξεφεύγει, να κατρακυλάει μέχρι τους πρόποδες, καί φτού κι απ’ την αρχή. (Έμ;! Δεν είχε κι αυτός μυαλό να κηρύξει απεργία, καί να πεί: «- Να πάει να γ_μηθεί ο ογκόλιθος, τα παρατάω!» )
Αυτός ο μύθος μάλλον θέλει να μας πεί ότι κάθε προσπάθεια είναι μάταιη, ότι ο άνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να γίνει θεός, κι ότι κατά κάποιο τρόπο είμαστε καταδικασμένοι να πηγαίνουμε αιωνίως δρομολόγιο ανήφορο-κατήφορο, σαν τα ΚΤΕΛ.
Εντάξει, αν καί δεν βλέπω τον συσχετισμό με τον εθνικό μας κατήφορο. Περνάμε, δηλαδή, την «καθοδική» μας φάση; Πώς; γιατί;
Άλλη μία παρόμοια εξήγηση ( ; ), είναι αυτή που δίνουν οι ανατολικοί λαοί: ο άνθρωπος βρίσκεται μέσα στον κύκλο των ενσαρκώσεων καί των βασάνων (Σαμσάρα), έως ότου κάνει μία έτσι, τσάκ! καί ξεφύγει, καί πάει οριστικά στην αιώνια γαλήνη (Νιρβάνα).
[Βάσανα, έ; Όντως. Αν μετενσαρκωθείς, πρέπει ξανά να διανύσεις όλη την πορεία από μωρό (να βγάλεις δοντάκια, κτλ κτλ) έως ενήλικας, καί να φάς στη μάπα ένα σωρό απογοητεύσεις.]
Μοιάζει πολύ με τον μύθο του Σισύφου, πλήν όμως πάλι δεν βλέπω κάποιον συσχετισμό με την καθοδική πορεία του έθνους μας.
iii. Κάρμα
…Όπως το εννοούν οι Δυτικοί, που στηρίχτηκαν στις αγγλικές μεταφράσεις αρχαίων ινδικών κειμένων, της εποχής που η Αγγλία ήταν κυρίαρχη της Ινδίας.
Δηλαδή, κάτι πολύ κακό κάναμε κάποτε, ως Έλληνες (συλλογικώς), καί το πληρώνουμε.
Κάτι παρόμοιο, χωρίς όμως να καταφύγουν στην (έστω καί δυτικοτρόπως κακοχωνεμένη) έννοια του κάρμα, λένε σε διάφορες περιπτώσεις καί οι δικοί μας «γεροντάδες»: πχ χάσαμε τημΜπόλιν καί την Αγιασοφιάν «γιά τις αμαρτίες μας».
[Να δείς, όμως, «γέροντα», άλλα κράτη τί αμαρτίες έχουν κάνει, καί …τή βγάζουν στο τζάμπα!… Ατιμώρητα, σφυρίζουν κλέφτικα, καί σπάνε πλάκα μ’ εμάς – όταν δεν μας πίνουν το αίμα.]
Τα παραπάνω έχουν ( ; ) μιά κάποια λογική, πλήν όμως κανείς δεν μας λέει:
- Ποιές αμαρτίες πληρώνουμε;
- Θα σταματήσει ποτέ η «πληρωμή», ή θα συνεχίσει, μέχρι να εξαφανιστεί το έθνος μας;
Γιά το δεύτερο, έχω μιά -έστω, θολή- απάντηση. Πιό κάτω στο κείμενο.
iv. Κατακλυσμοί
…Διότι συνέβησαν περισσότεροι από έναν· η Μυθολογία μας θυμάται τρείς: του Ωγύγου, του Φορωνέως, καί του Δευκαλίωνος. (Αναφέρονται στο σύγγραμμα «Ωγυγία» – εδώ σε pdf οι τόμοι του, σκαναρισμένοι από την πρωτότυπη έντυπη έκδοση.) Οι δέ Μάγιας μιλάνε γιά πλανητικού μεγέθους καταστροφές καί με άλλα αίτια, πλήν της πλημμύρας. (Κι αυτοί γιά μέχρι στιγμής πάλι τρείς τέτοιες καταστροφές.)
Εν πάσει περιπτώσει, το δίδαγμα είναι πως η ανθρωπότητα ανεβαίνει πολύ στο τεχνολογικό επίπεδο, αλλά δεν έχει το ηθικό αντίβαρο να «κρατήσει χαλινάρια» στην τρομερή δύναμη που αποκτά. Ο εγωϊσμός της ισχύος τυφλώνει. Κι έτσι, στο τέλος μπούμ!… καί ξανά απ’ την αρχή, από τα σπήλαια.
Αν σκεφθήτε ότι στην εποχή μας όλη η προχωρημένη τεχνολογία (α) βγαίνει γιά στρατιωτικούς σκοπούς (κι όχι γιά να γίνει η Γή Παράδεισος), (β) βρίσκεται στα χέρια παλιανθρώπων, τότε καταλαβαίνετε πως σε κάποια προσεχή εποχή η ανθρωπότητα νομοτελειακώς θα ξαναγυρίσει στον πρωτογονισμό… διότι ο (παλι)άνθρωπος δεν αλλάζει.
Όση γλυτώσει, εννοείται.
Κρατάμε, όμως, ως το πρώτο μας σοβαρό αιτιολογικό επιχείρημα (αν καί όχι το μοναδικό) την προϊούσα ηθική κατάπτωση. Κάντε σύγκριση πχ του πώς φερόταν η αρχαία Αθήνα στους επιχειρηματίες-λαμόγια, με το πώς φέρεται η σημερινή Αθήνα στους αντίστοιχους!
v. «Ο δρόμος του ήρωα»
Αυτός λέει περίπου ότι ο ήρωας πρέπει πρώτα να λουστεί κακουχίες, να κάνει άθλους, καί στο τέλος της ζωής του θα αμειφθεί. Θ’ ανέβει στον Όλυμπο, ξέρω ‘γώ, να τρώει καί να πίνει με τους θεούς.
Αυτή την εικόνα μεταφέρτε την σε συλλογικό επίπεδο: η Ελλάδα «πρέπει» να υποστεί τα μύρια όσα, αλλά στο τέλος θα αμειφθεί. Σύμφωνοι, αλλά από πότε ξεκινάει ο συλλογικός μας πανεθνικός «δρόμος του ήρωα»; πότε σταματάει; καί ποιά η αμοιβή;
Κανείς δέ λέει.
Αντιθέτως, άλλοι λαοί μπορούν να κάνουν τη ζωή τους παραδείσια από τώρα, χωρίς να χρειαστεί (ιδιαίτερα) να περάσουν κακουχίες. Ή, τέλος πάντων, όσες πέρασαν ιστορικώς, να ήταν βραχύβιες. (Πχ Κίνα. Δες πόσο μπροστά είνα στα ηλεκτρονικά αυτή τη στιγμή!) Εμείς γιατί συνεχίζουμε να πληρώνουμε στην κυριολεξία με το αίμα μας, από εποχής Τρωϊκού Πολέμου – μή σου πω κι από παλιότερα;
Καί στο κάτω-κάτω, γιατί πρέπει να περάσουμε κακουχίες; μας νοιάζει να μας αμείψει κανένας; Δεν μπορούμε να περνάμε καλά κι από τώρα;
[…Αθάνατε Διογένη!… Πήγε, λέει, ο Μέγας Αλέξανδρος να τον συναντήσει, κι ο Διογένης τον έπαιζε σαν τη γάτα με το ποντίκι! Πρώτα του είπε: «- Βρέ, καλώς το μπάσταρδο!» Καί μετά, στην κουβέντα απάνω, όταν του είπε να κάτσει εκεί, να φιλοσοφούνε μαζί, κι απάντησε ο Αλέξανδρος ότι θα έρθει μέν να φιλοσοφήσουν παρέα, αλλά πρώτα θα πάει να πολεμήσει, ο Διογένης απόρησε: «- Κι είν’ ανάγκη να πας να πολεμήσεις όλους αυτούς τους παπάρες, καί να μην κάτσεις εδώ από τώρα;» (Ο Διογένης, τους μελλοντικούς αντιπάλους του Αλεξάνδρου τους «στολίζει» κανονικώτατα: τον έναν τον αποκαλεί «νταβατζή», τον άλλον «κοπρόσκυλο»! )
Πάντα ταύτα, φιλομαθέστατε αναγνώσθα μου, θα τα βρείς στο σχετικό βιβλίο του Δίωνος Χρυσοστόμου. (Μέχρι στιγμής υπάρχει on-line μόνο σκαναρισμένο από παλιά έκδοση. Δεν το συνιστώ, παρεκτός αν θέλετε να μάθετε ποιός είναι ο καλύτερος οφθαλμίατρος! ) ]
Η χριστιανική παραλλαγή του «δρόμου του ήρωα» είναι η πορεία Σταύρωση-Ανάσταση. (Πολλοί, κυρίως «γεροντάδες», την παραλληλίζουν καί σε πανεθνικό επίπεδο, ειδικά γιά την Ελλάδα.) Επειδή, όμως, εδώ το θέμα είναι δογματικό, δεν εκφέρω γνώμη.
vi. Λοιπές «εξηγήσεις»
Όπως η μοίρα. Αυτές λένε (απάνω-κάτω) πως κάθε προσπάθεια είναι μάταιη, πως η ανθρωπότητα είναι αυτοκαταστροφική, καί πως στο τέλος θα πάμε ούλοι γιά φούντο έτσι κι αλλοιώς. Ό,τι καί να κάνουμε.
Τί να πώ;! Εμένα με νοιάζει το έθνος μου, την κατάντια του οποίου βλέπω καί λυπάμαι, τη στιγμή που άλλα έθνη πάνε πολύ καλά. Δεν έχω -πρός το παρόν- επιχειρήματα να απορρίψω την εξήγηση της «μοίρας», αλλά δεν μ’ αρέσει καθόλου!
δ. Ο δρόμος …του πιγκουΐνου!
Όμως, αυτό το παιχνιδάκι γιά τα νήπια, κάτι μας δείχνει. Κάτι πολύ πέρα από τις παραπάνω αναφερθείσες «εξηγήσεις»…
…αλλά μάλλον μας ανοίγει τα μάτια.
(συνεχίζεται
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου