Το «Μεγάλο Ισραήλ» και η Βαλκανοποίηση της Μέσης Ανατολής: Η «Στρατηγική για το Ισραήλ» του Oded Yinon!!!!

 

 Της Adeyinka Makinde

Γράφτηκε γιά το Global Research, 30 Ιουλίου 2018

Ο Oded Yinon , του οποίου το έγγραφο του 1982 για το Kivunim (Directions) με τίτλο «Μια στρατηγική για το Ισραήλ τη δεκαετία του 1980», χρησιμοποιείται συχνά ως σημείο αναφοράς για την απόδειξη ενός ισραηλινού στόχου να βαλκανίσει τον περιβάλλοντα αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο σε εθνοτικά και σεχταριστικά μίνι κράτη. , πήρε πρόσφατα συνέντευξη. Συζήτησε τη φήμη του εγγράφου που ήρθε σε ένα ευρύτερο κοινό λίγα χρόνια αργότερα μετά τη μετάφραση του στα αγγλικά από τον Israel Shahak.

Όμως, ενώ ο Yinon υποβαθμίζει τη συγκεκριμένη εφαρμογή της εργασίας του σε πραγματικά γεωπολιτικά γεγονότα, οι ιδέες που διατυπώνονται στο άρθρο του έχουν αναμφισβήτητα σχηματίσει μια διαρκή κεντρική πολιτική σανίδα του Σιωνιστικού κράτους. Η βαλκανοποίηση ήταν απαραίτητη προϋπόθεση πρώτα για τη δημιουργία του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ και στη συνέχεια ως μέσο διασφάλισης της επιβίωσής του και διατήρησης της στρατιωτικής του κυριαρχίας στη Μέση Ανατολή.

Το θέμα της βαλκανοποίησης αποτελούσε πάντα ένα ουσιαστικό μέρος της λογικής του Πολιτικού Σιωνισμού. Η άρνηση από τον σουλτάνο Abdul Hamid II της προσφοράς του Theodor Herzl ύψους 150 εκατομμυρίων λιρών (στερλίνες) ως προκαταβολή προς το οθωμανικό εθνικό χρέος σε αντάλλαγμα για έναν χάρτη που θα επέτρεπε τον σιωνιστικό εποικισμό στην Παλαιστίνη σήμαινε ότι οι πρώτοι ηγέτες του Σιωνισμού θα ανακατευθύνουν σε εύθετο χρόνο τους προσπάθειες για αναζήτηση μέσων για τη δημιουργία μιας εβραϊκής πατρίδας στη Μέση Ανατολή.

Απαραίτητη προϋπόθεση γι' αυτό θα ήταν η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ένα βήμα προς την ευνοϊκή τοποθέτηση των Σιωνιστικών φιλοδοξιών σε περίπτωση εκκαθάρισης αυτής της αυτοκρατορίας ήρθε με τη συμφωνία που συνήφθη κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο μεταξύ του Σιωνιστικού κινήματος και της βρετανικής κυβέρνησης. Η Διακήρυξη Μπάλφουρ και η εφαρμογή της συμφωνίας Σάικς-Πικό δημιούργησαν τη βάση μέσω της οποίας θα μπορούσε να εστιαστεί ο στόχος της εξασφάλισης ενός μελλοντικού εβραϊκού κράτους εντός της επικράτειας που ορίζεται ως Βρετανική Εντολή.

Μετά την ίδρυση του Ισραήλ το 1948, συνεχίστηκε μια εθνική πολιτική αποδυνάμωσης των αραβικών και μουσουλμανικών κρατών, βαλκανοποίησής τους ή διατήρησής τους σε μια νεο-αποικιακή κατάσταση πραγμάτων. Η επικρατούσα λογική ήταν και ήταν πάντα ότι οποιαδήποτε σταθερή, εθνικιστική κυβέρνηση στον αραβικό κόσμο αποτελεί υπαρξιακή απειλή για το Ισραήλ. Για παράδειγμα, ο Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν, ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, ήταν σθεναρά ενάντια στην απόφαση του Προέδρου Σαρλ ντε Γκωλ να χορηγήσει στην Αλγερία ανεξαρτησία.

Η αντιπαράθεση των κοινοτήτων με στόχο την αποδυνάμωση του «εθνικού πνεύματος» και τη βαλκανοποίηση ήταν στο επίκεντρο της πολιτικής του Μπεν Γκουριόν και του Μοσέ Νταγιάν όταν επρόκειτο για τον Λίβανο, τον βόρειο γείτονα του Ισραήλ. Όπως έγραψε στα ημερολόγιά του ο Moshe Sharett, ένας πρώιμος Ισραηλινός πρωθυπουργός, και οι δύο άνδρες ήθελαν να εκμεταλλευτούν τις διαφορές μεταξύ του μουσουλμανικού και του Μαρωνίτη χριστιανικού πληθυσμού της χώρας. Επιθυμούσαν επίσης τη δημιουργία ενός χριστιανικού κράτους. Σε μια επιστολή που έγραψε στον Σαρέτ τον Φεβρουάριο του 1954, ο Μπεν-Γκουριόν δήλωσε τα εξής:

Ίσως… τώρα είναι η ώρα να επιφέρουμε τη δημιουργία ενός χριστιανικού κράτους στη γειτονιά μας. Χωρίς την πρωτοβουλία μας και τη σθεναρή μας βοήθεια αυτό δεν θα γίνει. Μου φαίνεται ότι αυτό είναι το κεντρικό καθήκον, ή τουλάχιστον ένα από τα κεντρικά καθήκοντα, της εξωτερικής μας πολιτικής… Πρέπει να δράσουμε με κάθε δυνατό τρόπο για να επιφέρουμε ριζική αλλαγή στον Λίβανο… Ο στόχος δεν θα επιτευχθεί χωρίς περιορισμό τα σύνορα του Λιβάνου.

Ο Μπεν Γκουριόν ήθελε τα βόρεια σύνορα του Ισραήλ να εκτείνονται μέχρι τον ποταμό Λιτάνι. Αυτό κατέστη σαφές μέσα από τα σχέδια που υπέβαλαν στη Διάσκεψη Ειρήνης των Βερσαλλιών το 1919 οι εκπρόσωποι του Σιωνιστικού κινήματος. Οι υδατικοί πόροι που παρείχαν το Λιτάνι, ο ποταμός Ιορδάνης και τα Υψίπεδα του Γκολάν θεωρούνταν απαραίτητα προαπαιτούμενα για τη διατροφή των κατοίκων ενός μελλοντικού εβραϊκού κράτους.

Από την πλευρά του, ο Νταγιάν, ο οποίος υπηρέτησε ως αρχηγός του επιτελείου του στρατού κατά τη δεκαετία του 1950, οραματίστηκε ότι το Ισραήλ θα μπορούσε να καλλωπίσει έναν χριστιανό αξιωματικό που θα ανακήρυξε χριστιανικό κράτος στο νότιο τμήμα του Λιβάνου, από το οποίο η περιοχή νότια του ποταμού Λιτάνι θα να παραχωρηθεί στο Ισραήλ. Αυτό αποδεικνύεται από μια καταχώρηση στο ημερολόγιο του Sharett με ημερομηνία 16 Μαΐου 1955:

Σύμφωνα με τον Νταγιάν, το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεις έναν αξιωματικό, είτε είναι απλώς ταγματάρχης. Θα πρέπει είτε να κατακτήσουμε την καρδιά του είτε να τον αγοράσουμε με χρήματα, για να τον κάνουμε να συμφωνήσει να δηλώσει τον εαυτό του σωτήρα του μαρωνιτικού πληθυσμού. Στη συνέχεια, ο ισραηλινός στρατός θα εισέλθει στον Λίβανο, θα καταλάβει το απαραίτητο έδαφος και θα δημιουργήσει ένα χριστιανικό καθεστώς που θα συμμαχήσει με το Ισραήλ. Το έδαφος από το Λιτάνι προς τα νότια θα προσαρτηθεί πλήρως στο Ισραήλ.

Η ελπίδα του Νταγιάν για μια υποκατάστατη πολιτοφυλακή θα πραγματοποιηθεί τη δεκαετία του 1970 με τη δημιουργία του Στρατού Νοτίου Λιβάνου (SLA), ο οποίος έκανε την προσφορά του Ισραήλ στις μάχες του με την Παλαιστινιακή Οργάνωση Απελευθέρωσης (PLO) και άλλες πηγές αντίστασης στην ισραηλινή εξουσία . Το 1979, ο ηγέτης του SLA, Ταγματάρχης Saad Haddad, ένας αποστάτης αξιωματικός του Λιβανικού Στρατού και μια αληθινή ενσάρκωση της ζωής αυτού που ο Shartt ανέφερε ως «μαριονέτα» που επιθυμούσε ο Dayan, θα ανακήρυξε ακόμη και μια περιοχή που ελέγχεται από την ομάδα του ως « Ανεξάρτητος Ελεύθερος Λίβανος».

Ενώ το SLA είναι πλέον ανενεργό, οι ηγέτες του Ισραήλ συνεχίζουν να επιθυμούν τμήματα του νότιου Λιβάνου. Παραμένει ένας σημαντικός παράγοντας πίσω από τον στόχο του Ισραήλ να καταστρέψει τη Χεζμπολάχ, τη λιβανέζικη σιιτική πολιτοφυλακή που ανάγκασε την αποχώρηση των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF) από τον νότιο Λίβανο το 2000, και η οποία απέκρουσε την εισβολή του Ισραηλινού Στρατού στο νότιο Λίβανο το 2006.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η πνευματική, αν όχι ηθική, δικαιολογία για τη βαλκανοποίηση έχει προέλθει από πολλά έγγραφα θέσεων που συντάχθηκαν από φιλικά προς το Ισραήλ (πολλοί θα υποστήριζαν το Ισραήλ-Πρώτο) νεοσυντηρητικές δεξαμενές σκέψης και άλλες δεξιές οργανώσεις, που έχουν υποστηρίξει την ιδέα της διάσπασης των αραβικών μουσουλμανικών εδαφών της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Αυτά περιλαμβάνουν εκείνα που διαδίδονται από το Project for the New American Century (PNAC) και την Rand Corporation. A Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm , ένα έγγραφο που εκπονήθηκε το 1996 από το Ινστιτούτο Προηγμένων Στρατηγικών και Πολιτικών Σπουδών που εδρεύει στο Ισραήλ και παρουσιάστηκε στον Μπενιαμίν Νετανιάχου κατά την πρώτη του θητεία ως πρωθυπουργός, ζητούσε από το Ισραήλ να «περιορίσει αποσταθεροποιήσει και ανατρέψει» έναν αριθμό κρατών, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας και του Ιράκ.

Ο Αραβο-Ισραηλινός πόλεμος του 1973 και η κληρονομιά του

Σύμμαχο με την πνευματική δικαιολόγηση είναι η χρήση στρατιωτικής βίας για να πραγματοποιηθεί πρακτικά μια τέτοια βαλκανοποίηση. Αυτό προέκυψε με τη χρήση των Ηνωμένων Πολιτειών, στις οποίες το ισραηλινό λόμπι ασκούσε διαρκώς αποφασιστική επιρροή, είτε ως κύριος πρωταγωνιστής σε στρατιωτικές ενέργειες όπως η εισβολή στο Ιράκ είτε ως επόπτης μυστικών επιχειρήσεων που προσανατολίζονται στην αποσταθεροποίηση όπως έχει γίνει στην περίπτωση της συριακής σύγκρουσης.

Τον Ιανουάριο του 1998, μέλη της PNAC έγραψαν μια ανοιχτή επιστολή στον Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον καλώντας τον να απομακρύνει τον «Σαντάμ Χουσεΐν και το καθεστώς του από την εξουσία». Αυτή η σθεναρή έκκληση ακολούθησε το πέρασμα στο Κογκρέσο τον Οκτώβριο εκείνου του έτους του Νόμου για την Απελευθέρωση του Ιράκ που κατέστησε επίσημη πολιτική των ΗΠΑ να ανατρέψουν τον Σαντάμ Χουσεΐν. Ήταν πάντα κατανοητό ότι ο τερματισμός της διακυβέρνησης του Μπααθικού Κόμματος του Σαντάμ θα διέτρεχε τον κίνδυνο διάσπασης του κράτους του Ιράκ σε τρία συστατικά μέρη, όπως πρότεινε το έγγραφο του Yinon: Ένα σουνίτη, ένα σιίτη και ένα κουρδικό μίνι κράτος.

Ισραηλινοί πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένων των εν ενεργεία πρωθυπουργών, έχουν κατά καιρούς ζητήσει ανοιχτά τους προέδρους των ΗΠΑ να καταστρέψουν αραβικές και μουσουλμανικές χώρες που θεωρούνται ότι απειλούν την ασφάλεια του Ισραήλ. Για παράδειγμα, τον Ιανουάριο του 2003, όταν ετοιμαζόταν η εισβολή στο Ιράκ, ο Αριέλ Σαρόν κάλεσε τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους να «αφοπλίσει το Ιράν, τη Λιβύη και τη Συρία». Επίσης, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου από τη δεκαετία του 1990 καλεί ενεργά τους Αμερικανούς να επέμβουν στο Ιράν, ένα άλλο κράτος με ετερογενές μείγμα πολιτισμών και θρησκευτικών αιρέσεων, το οποίο θεωρείται εγγενώς ευάλωτο σε προσπάθειες αποσταθεροποίησης και εξάρθρωσης.

Το Ιράν αποτελούσε κεντρικό τμήμα του «Bernard Lewis Project», μια πρόταση που επινοήθηκε από τον νεοσυντηρητικό ακαδημαϊκό το 1979, η οποία υποστήριξε την αποτελεσματικότητα πίσω από την άσκηση πολιτικής από τη Δύση με στόχο τη διαίρεση των χωρών της Μέσης Ανατολής σε εθνοτικές και θρησκευτικές γραμμές. Ενθαρρύνοντας ομάδες όπως οι Κούρδοι, οι Λιβανέζοι Μαρωνίτες, οι Τούρκοι του Αζερμπαϊτζάν και άλλοι να επιδιώξουν αυτόνομη διακυβέρνηση, ο Λιούις οραματίστηκε ένα «Τόξο της Κρίσης» που θα εξαπλωθεί στη Σοβιετική Ένωση. Το έργο του Lewis περιλάμβανε τη διάσπαση της Τουρκίας και των αραβικών κρατών όπως το Ιράκ και η Συρία, καθώς η δημιουργία ενός Μεγάλου Κουρδιστάν θα το απαιτούσε.

Η χρησιμότητα της κοσμοθεωρίας του Lewis για την υπόθεση του Ισραήλ αναγνωρίστηκε ρητά από τον Binyamin Netanyahu, ο οποίος, εκθειάζοντας τον Lewis όταν πέθανε τον Μάιο του 2018, είπε ότι «θα είμαστε για πάντα ευγνώμονες για τη σθεναρή υπεράσπιση του Ισραήλ». Ο Λιούις, του οποίου η επιρροή στους διαδρόμους της Ουάσιγκτον παρέμεινε ισχυρή κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, υποστήριξε τους σχεδιαστές του Λευκού Οίκου και του Πενταγώνου για την εισβολή στο Ιράκ, μια σύγκρουση που ο Νετανιάχου παραδέχτηκε ότι το 2008 «ωφέλησε» το Ισραήλ.

Ο Oded Yinon ξεχωρίζει χωρίς έκπληξη τον Lewis για έπαινο στη συνέντευξή του.

Η επιρροή του Lewis στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ήταν εμφανής στο δόγμα της «Νέας Μέσης Ανατολής» που αποκαλύφθηκε από την τότε υπουργό Εξωτερικών Condoleezza Rice τον Ιούλιο του 2006. Ο στόχος της διασφάλισης της αλλαγής μέσω της υποκίνησης της βίας και της αταξίας υπαινίσσεται το «Arc of Το σκεπτικό της κρίσης που τέθηκε το 1979, με την εξουδετέρωση της «σιιτικής ημισέληνου», που αποτελείται από το Ιράν, τη Συρία και τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου να είναι το επίκεντρο. Ο απώτερος στόχος της βαλκανοποίησης αναφέρθηκε σε έναν χάρτη (βλ. παρακάτω) που ετοίμασε ο Αντισυνταγματάρχης Ralph Peters , ένας απόστρατος αξιωματικός του αμερικανικού στρατού, ο οποίος δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Ενόπλων Δυνάμεων τον Ιούνιο του 2006. Απεικόνιζε έναν ανασχεδιασμένο χάρτη της Μέσης Ανατολής που περιλάμβανε Κουρδικό κράτος, η δημιουργία του οποίου αποτελεί τωρινή προτεραιότητα για το κράτος του Ισραήλ.

Στους αιώνιους ισραηλινούς στόχους για αποδυνάμωση και αποσταθεροποίηση των αραβικών και μουσουλμανικών κρατών πρέπει να προστεθεί ο στόχος της απόκτησης περισσότερης γης για το κράτος μέσω εδαφικής κατάκτησης, ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα του οποίου ήταν η προσάρτηση των Υψωμάτων του Γκολάν της Συρίας το 1981 μετά την κατάληψη τους από τους Ισραηλινή Αμυντική Δύναμη κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1967. Η σύγκρουση του 1967 ήταν ένας κατακτητικός πόλεμος που διώχθηκε από δεξιά «γεράκια» που είχαν καταλάβει τον έλεγχο του υπουργικού συμβουλίου του πρωθυπουργού Levi Eshkol με στόχο να ολοκληρώσουν το έργο της απόκτησης γης που δεν είχε λήφθηκε από τους Άραβες κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1948. Μία από τις πιο σημαντικές πτυχές αυτής της προσέγγισης για το «Μεγάλο Ισραήλ», στο οποίο το Ισραήλ κατέκτησε εδάφη που τριπλασιάστηκαν στο μέγεθός του, ήταν η επιθυμία να καταλάβει την Ιερουσαλήμ.

Ο πόλεμος του 1948, αν και συχνά θεωρούνταν στη σιωνιστική ιστοριογραφία ως αμυντικός πόλεμος, είχε διεξαχθεί για να αρπάξει όση γη θα μπορούσε να ληφθεί πέραν αυτών που είχαν προβλεφθεί στο πλαίσιο του αδικημένου Σχεδίου Διχοτόμησης των Ηνωμένων Εθνών. Ένα σημαντικό μέρος αυτής της εκστρατείας ήταν το Plan Dalet, το οποίο προσπάθησε να εκδιώξει τους Άραβες από βασικές περιοχές, ώστε να εξασφαλίσει μια εβραϊκή πλειοψηφία σε όλα τα εδάφη που θα ελέγχονταν από το εκκολαπτόμενο εβραϊκό κράτος.

Το ότι το Ισραήλ κατά την ίδρυσή του ήταν μια εμπόλεμη δύναμη που είχε σκοπό να επεκτείνει τα σύνορά του και τη σφαίρα επιρροής του δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Μόλις δέκα ημέρες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Ισραήλ, ο Μπεν Γκουριόν είπε τα εξής σε μια συνάντηση του γενικού επιτελείου της Χαγκάνα, του προδρόμου του Ισραηλινού Στρατού:

Πρέπει αμέσως να καταστρέψουμε τον Ramie και τον Lod. … Πρέπει να οργανώσουμε την ταξιαρχία του Eliyahu για να την κατευθύνει εναντίον της Jenin, προετοιμάζοντας την κοιλάδα του Ιορδάνη… Ο Maklef χρειάζεται να λάβει ενισχύσεις και ο ρόλος του είναι η κατάκτηση του νότιου Λιβάνου, με τη βοήθεια του βομβαρδισμού της Τύρου, της Σιδώνας και της Βηρυτού. … Ο Γιγκάλ Αλόν πρέπει να επιτεθεί στη Συρία από τα ανατολικά και από τα βόρεια. … Πρέπει να ιδρύσουμε ένα χριστιανικό κράτος του οποίου τα νότια σύνορα θα είναι το Λιτάνι (Ποτάμι). Θα συνάψουμε συμμαχία μαζί του. Όταν σπάσουμε τη δύναμη της (αραβικής) Λεγεώνας και βομβαρδίσουμε το Αμμάν, θα εξαλείψουμε και την Υπερ-Ιορδανία, και τότε η Συρία θα πέσει. Και αν η Αίγυπτος τολμήσει ακόμα να πολεμήσει, θα βομβαρδίσουμε το Πορτ Σάιντ, την Αλεξάνδρεια και το Κάιρο.

Ενώ ο Yinon ισχυρίζεται στη συνέντευξη ότι το Ισραήλ δεν απαιτεί περισσότερη επικράτεια, την οποία συνδέει αποκλειστικά με την ικανότητα που έχει να προστατεύει τα υπάρχοντα σύνορά του, αυτό έρχεται σε αντίθεση με τον υφέρποντα αποικισμό της Δυτικής Όχθης, που θεωρείται κατά τη σιωνιστική πεποίθηση ότι είναι μέρος της η «Γη του Ισραήλ» γνωστή ως Ιουδαία και Σαμάρεια. Οι αραβικοί οικισμοί εξακολουθούν να περιορίζονται σε μικρές, ολοένα και πιο μη συνεχόμενες οντότητες τις οποίες πολλοί έχουν αναφέρει ως παρόμοιες με τους «Bantustans» της εποχής του απαρτχάιντ. Ο αυστηρός αποκλεισμός της Γάζας και ο διακεκομμένος πόλεμος και οι στρατιωτικές επιθέσεις στην περιοχή φαίνεται να έχουν σχεδιαστεί για να κάνουν τις συνθήκες διαβίωσης τόσο αφόρητες και απελπιστικές ώστε να πείσουν τους κατοίκους της Γάζας να ετοιμάσουν τις βαλίτσες τους και να μεταναστεύσουν. Και αν η απόκτηση γειτονικής γης δεν αναφέρεται ρητά,

Αλλά πόση περισσότερη από τη «Γη της Επαγγελίας» θα ήθελε να αποκτήσει το Ισραήλ είναι ένα θέμα που δεν συζητείται ανοιχτά στη σύγχρονη εποχή. Ο Γινόν χαμογέλασε με την τάση των άρθρων στο έγγραφό του να αναφέρουν έναν χάρτη της Σιωνιστικής «Γης του Ισραήλ» (βλ. παρακάτω) στα μαξιμαλιστικά σύνορά της που εκτείνονται από το Δέλτα του Νείλου έως τον ποταμό Ευφράτη. Πράγματι, ο ισχυρισμός ότι το Ισραήλ συνεχίζει να επιδιώκει αυτά τα σύνορα είναι κάτι που οι Σιωνιστές αναφέρουν ως «θεωρία συνωμοσίας».

Η πίστη στα μαξιμαλιστικά σύνορα του Ισραήλ, τα οποία έχουν βιβλική προέλευση, υιοθετήθηκε από πολλούς στο σύγχρονο σιωνιστικό κίνημα. Αναφερόταν ρητά στο έμβλημα της τρομοκρατικής ομάδας Irgun. Ωστόσο, από τη δημιουργία του Ισραήλ, οι περισσότεροι σκληροπυρηνικοί Σιωνιστές αρκέστηκαν στο να αναφέρονται δημοσίως στη διασφάλιση αυτού που αποκαλούν το κυριαρχικό δικαίωμα του εβραϊκού λαού σε αυτό που ήταν το δυτικό τμήμα της Βρετανικής Εντολής της Παλαιστίνης, με τους Παλαιστίνιους Άραβες να έχουν δικαίωμα στη γη ανατολικά του ποταμού Ιορδάνη, δηλαδή του σύγχρονου κράτους της Ιορδανίας. Ωστόσο, έως ότου το Ισραήλ δηλώσει επίσημα πού θεωρεί ότι είναι τα τελικά σύνορά του, οι φόβοι ότι επιθυμεί να αποκτήσει περισσότερη γη θα εξακολουθήσουν να υφίστανται νόμιμα.

Στη συνέντευξη, ο Yinon ισχυρίζεται ότι το σχέδιό του δεν εφαρμόστηκε ποτέ πραγματικά από καμία ισραηλινή κυβέρνηση, εκτός από την υιοθέτηση ορισμένων από τις ιδέες του από την ισραηλινή στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών (AMAN) κατά τη διάρκεια της παρούσας συριακής σύγκρουσης. Μια προφανής εκδήλωση αυτού ήταν η ιατρική και υλικοτεχνική υποστήριξη που δόθηκε από τον στρατό του Ισραήλ σε τζιχαντιστικές πολιτοφυλακές που πολεμούν τον Συριακό Αραβικό Στρατό κοντά στα Υψίπεδα του Γκολάν.

Είναι σαφές ότι η σε μεγάλο βαθμό τζιχαντιστική εξέγερση στη Συρία, η οποία είχε ως στόχο να ανατρέψει την κοσμική-εθνικιστική κυβέρνηση του Χαφέζ αλ-Άσαντ, εποπτεύτηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες ως μέσο για την υποστήριξη των γεωπολιτικών στόχων του Ισραήλ. Ο στόχος της βαλκανοποίησης που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ ήταν ξεκάθαρος από ένα έγγραφο της Υπηρεσίας Αμυντικών Πληροφοριών των ΗΠΑ (DIA) που σημείωνε ότι μια δήλωση σαλαφιστικού πριγκιπάτου στο ανατολικό τμήμα της Συρίας θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της εσωτερικής και εξωτερικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση Άσαντ. Με τους περισσότερους από τους τζιχαντιστές να έχουν ηττηθεί από τον Συριακό Αραβικό Στρατό σε συνεννόηση με τη Ρωσία, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ, αυτός ο στόχος συνεχίστηκε από την αμερικανική και ισραηλινή υποστήριξη στις Κούρδους πολιτοφυλακές σε αυτό το τμήμα της Συρίας.

Η σκόπιμη και υπολογισμένη παρέμβαση στις υποθέσεις του αραβικού κόσμου είναι κάτι που ο Γινόν αρκείται να παραδέχεται ότι είναι περιττό δεδομένης της τεχνητότητας των κρατών που είναι προϊόν αυτοκρατορικών σχεδιαστών. Αυτή ήταν η κριτική που άσκησε στο έγγραφό του ο Yehoshafat Harkabi, πρώην επικεφαλής της ισραηλινής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών, ο οποίος αμφισβήτησε τη σοφία του να εργαστεί κανείς για τη διάλυση τέτοιων χωρών, εάν η αρχική ανάλυση είναι ότι τελικά θα καταρρεύσουν.

Ο Μοσέ Σαρέτ προειδοποίησε ενάντια στο σχέδιο του Μπεν-Γκουριόν και του Νταγιάν να «μεταμορφώσουν» τον Λίβανο εξαιτίας αυτού που ορθά ισχυρίστηκε ότι θα ήταν «μια περιπετειώδης εικασία για την ευημερία και την ύπαρξη άλλων». Το μαρτυρούν τα πτώματα των θυμάτων των προσπαθειών τον τελευταίο καιρό για αναμόρφωση της Μέσης Ανατολής.

Ο ισχυρισμός του Yinon ότι η εφαρμογή του πνεύματος της στρατηγικής του έχει περιοριστεί μόνο στη σύγκρουση στη Συρία είναι προφανώς εσφαλμένος. Οι πόλεμοι εμπνευσμένοι από τους νεοσυντηρητικούς που διεξάγονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες για λογαριασμό του κράτους του Ισραήλ στο Ιράκ, τη Λιβύη, καθώς και τα συνεχιζόμενα σχέδια για την καταστροφή της σιιτικής ημισέληνου με επίθεση στο Ιράν παρέχουν αντίθετα στοιχεία.

Το «Σχέδιο Yinon» τελικά περικλείει απλώς την ισραηλινή πολιτική του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στον ιστότοπο του συγγραφέα

*

Η Adeyinka Makinde είναι συγγραφέας με έδρα το Λονδίνο της Αγγλίας. Είναι συχνός συνεργάτης της Global Research.