ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΤΣΙΦΑ!!!!ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!

α

*Φ. Στήν εικόνα βλέπετε μιά από τις τελευταίες αναρτήσεις του Κατσίφα στά σόσιαλ..τό κείμενο παρά κατω, απο αναρχική ομάδα που πρωτοδημοσιεύτηκε στο cyprus.indymedia.org

 =

Το μίσος για καθετί ελληνικό, το μίσος για την ίδια τη χώρα, η υποστήριξη του άλλου εθνικισμού-του άλλου παράγοντα, έχει αυτά τα αποτελέσματα. Ο αλλοεθνικισμός έχει βουλιάξει το οριζόντιο κίνημα και μια παγερή λογοκρισία έχει εκτοπίσει κάθε έννοια υπεράσπισης στοιχειωδών ανθρωπιστικών αξιών μεταλλάσσοντάς την σε ένα ανθελληνικό ρατσιστικό παραλήρημα. Η κρατική-πολιτική δολοφονία του Κώστα Κατσίφα, συνάντησε μια επικίνδυνη σιωπή ή έναν πρωτοφανή αυτοευτελισμό κάθε αναρχικής αξίας και ηθικής. Για όλους-σχεδόν όλους, ο Κατσίφας απλά σκοτώθηκε ή εκτελέστηκε, δεν δολοφονήθηκε κι έτσι, «ένας φασίστας λιγότερος». Το ίδιο είχε συμβεί και με τον «τρελό εθνικιστή» Σολωμού το 1996. Αυτή η σύνθεση ιστορικής αμάθειας-θεωρητικών εμμονών-συστημικής προτροπής, σε μια ιδεολογική και ηθική αχλή, μεταμόρφωσαν χρόνο με το χρόνο, γεγονός με γεγονός, την ίδια την πραγματικότητα θέτοντάς την σε μια κανονιστική αντίληψη που βεβαίως την ξεπερνούσε. Έτσι ο Κατσίφας δέχτηκε τα συμβολικά πυρά των antifa σε μια άλλη συμβολική δολοφονία, πυρά που στοιχήθηκαν πίσω από τις υστερικές κραυγές του πρωθυπουργού της Αλβανίας, του συνόλου του αλβανικού τύπου και δημόσιου λόγου με ελάχιστες εξαιρέσεις (Τέλνις Σκούκι, Φάτος Λιουμπόνια), πίσω από το πανό των οπαδών της Παρτιζάν (ένας φασίστας λιγότερος-ένας μπάσταρδος έλληνας λιγότερος έγραφε το πανό), πίσω από την κρατική-παρακρατική εντολή της κυβέρνησης να σπιλώσει το νεκρό για εμπόριο ναρκωτικών, πίσω από την χορωδία Ζορμπά-Λιάκου που τίποτε δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν κατάλαβαν, πίσω από την ομάδα Φίλη-Λ. Βασιλείου-Πάγκαλου+ για τη δίκαιη αντίδραση της αστυνομίας. Ο αντιεθνικισμός για όσους δεν το κατάλαβαν αφορά μόνο τον ελληνικό.

Μαζί με αυτήν την παρέκκλιση που διαμορφώνει τον ένα από τους παράγοντες ενός πολέμου όλο και πιο έντονου, σε ένα περιβάλλον όλο και πιο ασταθές στις γεωπολιτικές του σημασίες, χάνεται –απλά- η ανθρωπιά: Ο άνθρωπος αν είναι μαζί μας αξίζει να ζει. Ο άνθρωπος που είναι απέναντί μας αξίζει να πεθάνει. Αν ο άνθρωπός μας σκοτωθεί είναι θύμα. Αν ο άνθρωπός τους σκοτωθεί είναι «ένας λιγότερος». Ο πόλεμος σε συνθήκες αυτής της πολυδιάστατης κρίσης που ζει η χώρα και η υφήλιος, φαίνεται σε επίπεδο φρασεολογίας και αντιπαράθεσης να είναι πολύ κοντά. Ένας εμφύλιος που έχει χαρακώματα, συμμαχίες, πολεμιστές, κρεμάλες, μάλλον δεν θα συμβεί σύντομα. Οι κρίσεις αυτές είναι διαχειρίσιμες καθότι το συντριπτικό μέρος της κοινωνίας δεν συμμετέχει σε αυτόν τον πόλεμο ο οποίος ξεκινάει από τις αναρτήσεις και τελειώνει στις διαδηλώσεις αλλά το σημαντικό σε αυτό το αδιέξοδο είναι ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι χάνουν την ανθρωπιά τους. Μοναδική ίσως ελπίδα είναι: μεμονωμένες προσπάθειες αγωνιστών του οριζόντιου κινήματος, συλλογικότητες και πρωτοβουλίες, να γίνουν σε αυτήν την εποχή οι θαρραλέες και οι ηθικές δυνάμεις που θα αντέξουν στο ιδεολογικό (και αργότερα τι άλλο;) σφυροκόπημα, στις συκοφαντίες, στις λοιδορίες, στις ανήθικες επιθέσεις. Ίδωμεν…
Αντιγράφουμε από την Αντιεξουσιαστική Κίνηση: «Στις 28/10/2018 σκοτώθηκε ο Κ. Κατσίφας στο χωριό Βουλιαράτες στην περιοχή της Νότιας Αλβανίας έπειτα από ανταλλαγή πυρών με Αλβανικές δυνάμεις ασφαλείας, αφού σύμφωνα με τα όσα γνωρίζουμε μέχρι στιγμής άρχισε να ανοίγει πυρ ενάντια σε περιπολικό της αστυνομίας αφότου είχε ανυψώσει την ελληνική σημαία». Για την ΑΚ δεν υπάρχει δολοφονία, δεν υπάρχει επιχείρηση «μπάτσων». Οι «Αλβανικές δυνάμεις Ασφαλείας», δηλαδή ένας δολοφονικός μηχανισμός διασποράς τρόμου, αντίστοιχος με τις ειδικές δυνάμεις της ελληνικής αστυνομίας, δεν είναι «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι». Ο Κατσίφας «σκοτώθηκε» «έπειτα από ανταλλαγή πυρών», δεν πήγαν απειράριθμοι «μπάτσοι» με σκοπό να τον δολοφονήσουν αλλά όλα ξεκίνησαν από το «πυρ ενάντια σε περιπολικό της αστυνομίας». Δικαιολογημένο το ότι «σκοτώθηκε» λοιπόν αφού αυτός το ξεκίνησε. Και συνεχίζεται η ίδια κατάθεση υπέρ της αφήγησης Έντι Ράμα-Ζορμπά, Λιάκου, Φίλη, Λ. Βασιλείου+: «Να σημειώσουμε ότι την ίδια μέρα στο ίδιο χωριό ανέμιζαν χωρίς κανένα πρόβλημα και οι δύο εθνικές σημαίες στις εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου». Άρα; Δεν είχε λόγους να ανυψώσει (νόμιμα) άλλη μια σημαία πέρα από αυτές που βρίσκονται στο νεκροταφείο και στις άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Τον Κατσίφα λοιπόν δεν τον εξώθησε το εκεί παρακράτος, δεν υπήρχε το παρελθόν των ελληνοφάγων Σπαχίου-Ταχίου-Κούρτι που κατέβαζαν τις ελληνικές σημαίες στις περιοχές της αναγνωρισμένης ελληνικής μειονότητας. Ξαφνικά, μόνος του ένας φασίστας άνοιξε πυρ με τους αστυνομικούς.
Η συλλογικότητα «Μαύρο και Κόκκινο» ξεκινάει το κείμενό της με εντέχνως αποσπασθέντα αποσπάσματα ποιήματος του κομουνιστή και αγωνιστή του ΕΑΜ και του εμφυλίου, Φώτη Αγγουλέ. Αντιγράφουμε: «Τώρα φωλιάζουν στο άσαρκο κρανίο σου σκοτάδια, / κι απ` της φυλής σου τα όνειρα, είναι τα στήθια σου άδεια. […] κι η μνήμη σου που της ζωής το νόημα θα λερώνει, / θα’ ναι ένα στίγμα, ένας λεκές μές’ στο κατάσπρο χιόνι». Ο Κατσίφας που σηκώνει ελληνικές σημαίες στο χωριό του Μπουλεράτι (Βουλιαράτες) και δολοφονείται από τους αλβανούς μπάτσους εξομοιώνεται με τον ναζί στρατιώτη που πεθαίνει στο ρωσικό χειμώνα κατά τη διάρκεια της επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, επίθεσης που εξαπέλυσαν οι ναζιστικές στρατιές του Αδόλφου. Μεγαλύτερη καπηλεία αυτού του ποιήματος του Φώτη Αγγουλέ δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Το ποίημα όπως βρέθηκε στην ιστοσελίδα του Σαραντάκου. Κάθε ομοιότητα του νεαρού φασίστα με τον Κατσίφα δυστυχώς δεν είναι τυχαία. Ωστόσο καταφανώς άδικη και συκοφαντική.
Σ` έναν νεαρό φασίστα που βρέθηκε σκοτωμένος,
πάνω σε μια Ρούσσικη χιονισμένη στέππα
Και μέσ` στα χιόνια, θησαυρούς
το άρπαγο μάτι βλέπει;
ξανθέ φονιά, τι σ` έφερε
σ` αυτήν εδώ τη στεππη;
Μέσα στη νύχτα, φονικό
ποιανού έστηνες καρτέρι;
Ποιος σ` έβλαψε τόσο μακριά;
Ποιόν ξέρεις; Ποιος σε ξέρει,
εδώ που χρόνια εμόχθησε
το εργατικό το χέρι
να χτίσει την καλύβα του
και μια ζωή να φτιάσει;
Νυχτερινέ διαγουμιστή,
πως θες να σε δικάσει,
το χέρι αυτό που του γκρεμνάς,
ότι από χρονιά χτίζει;
Ποια καταδίκη στο φονιά
και στο φασίστα αξίζει;
Τώρα φωλιάζουν στο άσαρκο
κρανίο σου σκοτάδια,
κι αφ` της φυλής σου τα όνειρα,
είναι τα στήθια σου άδεια.
……………………………………
Κι ίσως μια μάννα, ένα παιδί!
κάπου να σε προσμένει,
μα εσύ, θα μένεις πάντοτε
ξένος σε χώρα ξένη
κι η μνήμη σου που της ζωής
το νόημα θα λερώνει,
θάναι ένα στίγμα, ένας λεκές,
μέσ` στο κατάσπρο χιόνι…
Η συνέχεια της ανακοίνωσης είναι εξόχως αποκαλυπτική: «Τις προάλλες, ο ένοπλος φασίστας Κωνσταντίνος Κατσίφας, υμνητής του «ελλάς ή θάνατος» βρήκε τον δεύτερο όταν ενεπλάκη με αστυνομικές δυνάμεις της γειτονικής χώρας. Επειδή δεν κάνουμε ρεπορτάζ αλλά πολιτική και αφού ποτέ δε κρύψαμε την αναρχική-αντιφασιστική μας ταυτότητα, αδιαφορούμε παγερά για τις συνθήκες θανάτου οποιουδήποτε φασίστα. Αυτό που μας απασχολεί είναι αν ο θάνατός του σταθεί εφαλτήριο για να σηκώσει κεφάλι ο φασισμός και ο εθνικισμός, συμπληρωματικές δυνάμεις που προλειαίνουν, γεννούν και θρέφουν τη μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό και -τελικά- τον πόλεμο.» Για τη συλλογικότητα «Μαύρο και Κόκκινο» ο Κατσίφας είναι σίγουρα φασίστας δηλαδή οι πολιτικές του αντιλήψεις είναι φασιστικές. Πού το γνωρίζουν αυτό; Άγνωστο. Απλά η αντανακλαστική τελετουργία της εξίσωσης πως όποιος κοιμάται πατριώτης ξυπνάει εθνικιστής. Ανησυχούν από την άλλη μήπως ο θάνατός του (όχι η δολοφονία του) σταθεί εφαλτήριο για να σηκώσει κεφάλι ο φασισμός αδιαφορώντας ότι η υποστήριξή τους στον αλβανικό εθνικισμό είναι ήδη ένα εφαλτήριο.
Ο Κατσίφας για τη συλλογικότητα αυτή δεν δολοφονήθηκε, «ενεπλάκη» με «αστυνομικές δυνάμεις της γειτονικής χώρας». Και για αυτή τη συλλογικότητα υπήρξε «εμπλοκή» δεν έστησαν οι αλβανοί μπάτσοι επιχείρηση δολοφονίας. Οι αλβανοί μπάτσοι δεν είναι όπως οι έλληνες μπάτσοι, είναι «αστυνομικές δυνάμεις». Οι «αστυνομικές δυνάμεις» δεν δολοφονούν. Οι «αστυνομικές δυνάμεις της γειτονικής χώρας» (εκεί δεν είναι κράτος που διέπραξε μια κρατική δολοφονία), «ενεπλάκησαν και απλά «ο θάνατος βρήκε τον φασίστα». Οπότε αδιαφορούν «παγερά για τις συνθήκες θανάτου οποιουδήποτε φασίστα». Και παρακάτω συμπληρώνουν: «Ένας νεκρός φασίστας είναι ένα λιγότερο εμπόδιο στο δρόμο προς την κοινωνική απελευθέρωση.». Ας ευχαριστήσουν λοιπόν τις antifa «αστυνομικές δυνάμεις της γειτονικής χώρας» για το «ένα λιγότερο εμπόδιο».
Η συλλογικότητα αναρχικών από τα Ανατολικά εξιστορεί αυθαίρετα σε ανακοίνωση εναντίον διαδήλωσης ελλήνων φασιστών οι οποίοι από την ασφαλή Θεσσαλονίκη ανέλαβαν μια ακόμα πατριωτική εργολαβία: «Έτσι και τώρα, με αφορμή τον θάνατο του ομοϊδεάτη τους φασίστα Κ. Κατσίφα ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου από αλβανούς μπάτσους για λόγους που ακόμα δεν έχουν διαλευκανθεί αλλά καμία σχέση δεν έχουν με την εθνικότητα του Κατσίφα ή με το ανεβοκατέβασμα μιας σημαίας…». Η εν λόγω συλλογικότητα στο ίδιο τέμπο με τις υπόλοιπες αναφέρει το δολοφονημένο Κατσίφα ως φασίστα εμπλέκοντάς τον χωρίς τεκμήρια με αυτούς τους εργολάβους του πατριωτισμού-φασίστες που θα διαδήλωναν στη Θεσσαλονίκη, υποστηρίζοντας το αφήγημα Έντι Ράμα-Ζορμπά, Λιάκου, Φίλη, Λ. Βασιλείου+ πως «ο θάνατος»-όχι η δολοφονία ουδεμία σχέση έχει με το ανεβοκατέβασμα της σημαίας. Η διαφοροποίηση είναι ότι υπάρχουν εκτός από τους έλληνες μπάτσους και «αλβανοί μπάτσοι» (υπάρχουν και τέτοιοι λοιπόν) που όμως δεν αναφέρεται ότι δολοφονούν. Παρακάτω αναφέρουν για τη δολοφονία του Νίκολα Τόντι στο Βύρωνα, ομογενούς εν τέλει όπως αναφέρουν οι περισσότερες καταγγελίες της εποχής, η οποία πραγματοποιείται κατά την ένοπλη συμπλοκή της ομάδας Μαριάν Κόλα με τους έλληνες «μπάτσους» κι όχι με την ελληνική αστυνομία όπου και συλλαμβάνεται. Καταδίκη για τη δολοφονία του Κατσίφα όμως δεν υπάρχει. Και βέβαια δεν υπήρξε αναφορά στα έργα και ημέρες του Μ. Κόλα αντίθετα, ύμνοι στο αθηναϊκό ιντιμέντια για την παλικαριά του όπως και καταγγελία περί «κυνηγιού κεφαλών» ή «προαναγγελίας θανάτου» του. Ο Κατσίφας δεν δολοφονήθηκε από την πολυπληθή και πλήρως οργανωμένη επιχείρηση των αλβανών μπάτσων; Η Κατερίνα Ζώγαλη στον Ισθμό της Κορίνθου που σκοτώθηκε από τα πυρά της καταδιωκόμενης ομάδας του Κόλα τρία χρόνια μετά τον Νικόλα Τόντι; Η Κατερίνα Ζώγαλη δεν είχε ψυχή; Η Κατερίνα Ζώγαλη δεν δολοφονήθηκε; Γιατί τέτοια μυωπία; Από την άλλη η εν λόγω συλλογικότητα συγκατανεύοντας και υπερθεματίζοντας στο παρακρατικό αφήγημα που συκοφαντεί τον Κατσίφα ως έμπορο ναρκωτικών γράφει: «μια «ηρωοποίηση» που στην συγκεκριμένη περίπτωση του Κατσίφα εκφράζεται για έναν τύπο όπου το 2008 είχε συλληφθεί στην Αθήνα για εμπόριο ναρκωτικών». Η κατηγορία έπεσε στο δικαστήριο, οι γονείς ετοιμάζουν μήνυση κατά των υβριστών και συκοφαντών της μνήμης του, αλλά το «αναρχικό» αφήγημα παραμένει αφήγημα πλήρως συντεταγμένο με το ελλαδικό παρακράτος της κυρίας Γεροβασίλη+.
H κατάληψη Terra Incognita σε 8 σημεία φαίνεται ότι δεν συντάσσεται ακριβώς με τις χαρές που κάνουν οι άλλοι σύντροφοι του Α/Α χώρου: «…ο θάνατός του κάθε άλλο παρά ευχάριστος μπορεί να είναι για μας. Αυτό όμως δε σημαίνει πως νομιμοποιούμε κοινωνικά μια κρατική δολοφονία. Οι μπάτσοι και ο στρατός όποια γλώσσα και αν μιλάνε, όποιο σύνορο και άν φυλάνε είναι εκ θέσεως δολοφόνοι…». Παρακάτω όμως τα 8 σημεία:
«Ο Κατσίφας δεν εκτελείται επειδή ανέβασε απλά την ελληνική σημαία στο νεκροταφείο ανήμερα της 28ης Οκτώβρη. Η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία είναι χρόνια τώρα επίσημα αναγνωρισμένη. Στις Βουλιαράτες υπάρχουν ελληνικά σχολεία ενώ γιορτάζονται οι εθνικές εορτές με παρελάσεις κτλ. Ο Κατσίφας όμως δεν αρκείται σε αυτό. Καταλαμβάνει οπλισμένος το πολιτιστικό κέντρο του χωριού, υποστέλλει την αλβανική σημαία και ανεβάζει την ελληνική. Όταν φτάνουν οι αλβανικές αστυνομικές δυνάμεις ανοίγει πυρ, γαζώνοντας ένα αστυνομικό πλήρωμα και καταδιώκεται μέσα στο χωριό. Τελικά εκτελείται από τους αλβανούς μπάτσους». Η παραπληροφόρηση των παρακρατικών παπαγάλων γίνεται για τους αναρχικούς της κατάληψης T.I. αιτιολογία για το χαμό του Κατσίφα. Ανυπόστατες πληροφορίες που δημοσίευσαν κι αναδημοσίευσαν λειτουργούν για τους αναρχικούς της Τ.Ι. όχι φέικ-νιους αλλά ευαγγέλιο. Προσοχή: δε δολοφονείται αλλά «εκτελείται». Με τη λέξη εκτέλεση δίνουν μια δικαίωση, νομιμοποιούν τον κρατικό μηχανισμό της γείτονος που «εκτελεί» δεν δολοφονεί όπως ένας οποιοσδήποτε κρατικός μηχανισμός. Στους -κι όχι «στις»- Βουλιαράτες βέβαια πράγματι γίνεται τυπικά αυτή η δραστηριότητα της ανάρτησης σημαίας ως σε αναγνωρισμένο χωριό της αναγνωρισμένης εθνική μειονότητας και με ένα από τα δυο αναγνωρισμένα διεθνώς νεκροταφεία (όπως στο Μάλεμε ή στη Θεσσαλονίκη) με νεκρούς πεσόντες. Έλληνες πεσόντες του αντιφασιστικού ελληνοϊταλικού πολέμου. Όμως δεν άκουσαν τίποτε για το παρακράτος που λειτουργεί στην περιοχή της ελληνικής μειονότητας, όπως και σε κάθε μειονότητα εν τέλει; Δεν άκουσαν τίποτε για την εθνικιστική και ατιμώρητη δράση εθνικιστικών παρακρατικών στοιχείων;
«Πως θα αντιδρούσε ο κάθε περήφανος Έλληνας αν μάθαινε το ίδιο περιστατικό στην τούρκική μειονότητα της Θράκης. Αν ένας Πομάκος ή ένας Τούρκος γάζωνε Έλληνες αστυνομικούς την ίδια στιγμή που ανέβαζε την σημαία της χώρας τους αντί της ελληνικής. Μήπως τότε οι Έλληνες αστυνομικοί θα ήταν οι ήρωες που τιμώρησαν αυτόν που βεβήλωσε το εθνικό του σύμβολο; Μήπως τότε οι εθνικιστές δε θα έβρισκαν ακόμη μια φορά χώρο και αιτία για να εμφανιστούν στη δημόσια σφαίρα»; Δικαίωση του «περήφανου ελληνάρα» λοιπόν το να υπάρξει στο μέλλον μια δολοφονία στης Θράκη (;) σε μια παράγραφο που βρίθει όπως και η προηγούμενη από ανακρίβειες, στοιχισμένη με τον χυδαίο Φίλη που με το ίδιο επιχείρημα δικαιολόγησε τη δολοφονία του Κατσίφα. Οφείλουν λοιπόν να μάθουν ότι στη Θράκη υπάρχει μουσουλμανική και όχι τουρκική μειονότητα, μια μειονότητα που έχει τούρκους, πομάκους, ρομά, αλεβί κλπ. και είναι αναγνωρισμένη ως θρησκευτική μειονότητα. Αν θέλουν κι εκεί να βρουν συντρόφους σε όσα ανιστόρητα ομολογούν είναι το σίγουρο ότι θα βρουν. Τους περιμένει εκεί το τουρκικό προξενείο+. Ας ψάξουν οι ίδιοι που στοιχίζονται πίσω από το οικόσιτο της «Αυγής».
«Οι δηλώσεις καταδίκης του περιστατικού και η στοχοποίηση του αλβανικού κράτους ως υπαίτιου για το γεγονός διαδέχονται τη ρητορική μίσους για τον αλβανικό λαό μέσα από την τόνωση της εθνικής ενότητας. Έτσι η κοινή γνώμη άγεται και φέρεται μεταξύ των διακρατικών εντάσεων και της πολεμικής προετοιμασίας του ελληνικού κράτους για μια επερχόμενη εθνική σφαγή.» Αναρχικοί ταυτίζουν το κράτος με το λαό; Οι ίδιοι όταν καταγγέλλουν το ελληνικό κράτος –στην περίπτωση του Κατσίφα όχι!- υποδαυλίζουν κάποιο μίσος για τον ελληνικό λαό; Όμως εκτός από τους ελλαδίτες φασίστες ακόμα και οι πιο συντηρητικές φωνές της επίσημης πολιτικής κρατήσαν απόσταση ανάμεσα στην αλβανική κυβέρνηση και τον αλβανικό λαό. Με μια γκροτέσκο αναγωγή οι αναρχικοί της Τ.Ι. αντικρύζουν ως «εθνική σφαγή» ακόμα και την πιο ήπια καταγγελία του αλβανικού κράτους (που κι αυτή δεν υπήρξε επίσημα). Ενός κράτους.
«Την κατοχύρωση της εθνικιστικής ρητορικής που εκφράζει μέσα από το γεγονός το ελληνικό κράτος, αποτελεί η τήρηση ενός λεπτού σιγής για τον νεκρό εθνικιστή, την ίδια στιγμή που οι χιλιάδες καθημερινοί θάνατοι της δημοκρατίας αποτελούν απλή στατιστική σε δημοσιογραφικές στήλες.» Η ταύτιση της δημοκρατίας με την αιρετή ολιγαρχία είναι το μικρότερο από τα σοβαρά σφάλματα που προηγήθηκαν και θα ακολουθήσουν. Η «εθνικιστική» ρητορική κατοχυρώνεται από την τήρηση ενός λεπτού σιγής. Σιγή -κι όχι ενός λεπτού- όμως υπήρξε στην πραγματικότητα από την ίδια την κυβέρνηση απέναντι στη δολοφονία. Κι όχι μόνο αυτό αλλά στράτευσε και το παρακράτος για να σκυλεύσουν τη μνήμη του νεκρού Κατσίφα. Αυτή τη σιγή έπρεπε να καταγγείλουν αναρχικοί όχι του ενός λεπτού σιγή.
«Πόσο προκλητική και επικίνδυνη φαντάζει η προτροπή προς τον κοινωνικό εκφασισμό με αφορμή το θάνατο του Κατσίφα (πχ σχολεία προχωρούν σε κατάληψεις με αφορμή τον Κ. Κατσίφα και τη βορεια Ήπειρο βγάζοντας εμετικές ανακοινώσεις υποκεινούμενες από στελέχη φασιστικών σχηματισμών την ίδια στιγμή που καταγγέλλονται περιστατικά εκφοβισμού αλβανών μαθητών-ριών)». Η αφωνία μπροστά σε μια οργανωμένη φασιστική πρακτική εκ μέρους των αλβανικών αρχών φτάνει στο σημείο να ονοματίζει χωρίς κανένα στοιχείο τις ελάχιστες καταλήψεις ως υποκινούμενες από φασιστικούς σχηματισμούς. Οι ίδιοι οι καταληψίες πάντως δέχτηκαν -όπως και οι καταλήψεις για το μακεδονικό πρόσφατα και παρ’ όλο που καταδίκαζαν τη Χρυσή Αβγή- την antifa συστημική κι ‘’αντισυστημική’’ επέμβαση. Κι ένα επιπλέον σημείο: οι αλβανοί μετανάστες στην Ελλάδα δεν θα έπρεπε να καταδικάσουν τη δολοφονία του Κατσίφα; Από ποιες αρχές ανθρωπισμού η ζωή του Κατσίφα αξίζει να χαθεί και γιατί μετράει λιγότερο από τη ζωή ενός δολοφονημένου αλβανού;
«Ο Κατσίφας δεν ήταν ένας απλός πατριώτης. Ήταν παρών στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, ήταν γνήσιος υποστηρικτής της εθνικιστικής οργάνωσης ΜΑΒΗ (που ευθύνεται για τον αφοπλισμό και την εκτέλεση αλβανών στρατιωτών) και νοσταλγός της επταετίας. Θάφτηκε ντυμένος με παρα-στρατιωτική παραλλαγή όπως αρμόζει σε κάθε φασίστα μέσα σε ένα κλίμα εθνικιστικής υπερηφάνιας όπου εκατοντάδες υποστηρικτές του φασισμού παρεβρέθηκαν στην κηδεία του. Σημαίες και ρούχα με εθνικιστικά σύμβολα, εθνικιστές με ναζιστικά τατουάζ βαφτίστηκαν και αυτοί απλοί πατριώτες δίπλα στον νεκρό τους ήρωα.» Ονοματίζοντας το πλήθος στην κηδεία «υποστηριχτές του φασισμού» βαφτίζοντας χιλιάδες κόσμου ως φασίστες επειδή ήταν παρόντες και παρούσες στα «εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία», βαφτίζοντας εθνικιστικά σύμβολα τις ελληνικές σημαίες καταμαρτυρούν στον Κατσίφα υποστήριξη στην προβοκατόρικη ενέργεια του ’94 από τη ΜΑΒΗ 2 όπως και για τις αναρτήσεις στο φέισμπουκ. Μα από πού θα έβρισκε φως ο Κατσίφας γνωρίζοντας τη ζωή που ζει στο χωριό του; Από την antifa, που κάθε πατριώτη τον ονοματίζει φασίστα; Από τον Α/Α χώρο που ακόμα και τον ιμπεριαλισμό τον θεωρεί προγεφύρωμα του σωβινισμού; Από πού θα έβρισκε αναφορές αν όχι από την ιστορία των απελευθερωτικών αγώνων της περιοχής του το 1914 και 1940; Ποιος θα αναγνωρίσει στον Κατσίφα δικαιώματα που είχε την ατυχία να γεννηθεί μειονοτικός έλληνας; Γιατί αναρχικοί στοιχίζονται πίσω από τον αλβανό πρωθυπουργό που αποκαλεί κάποιες χιλιάδες διαδηλωτές «γουρούνια» και «χρυσαβγίτες»;
«Ποιά είναι άραγε η βία που καταδικάζει η κοινή γνώμη; Ο Κατσίφας γυρνάει μέσα σε ένα χωριό οπλισμένος με ένα τροποποιημένο καλάσνικοφ, με διόπτρα για ακριβή στόχευση και δεκάδες σφαίρες στην κατοχή του και γαζώνει ανάμεσα στον κόσμο.Εκτελείται και η βία του βαφτίζεται ως πράξη αντίστασης. Την ίδια στιγμή ο Ζακ Κωστόπουλος φερεται να κρατά ένα κομμάτι γυαλί (κάτι το οποίο μένει ακόμα αδιευκρίνιστο) και ενώ βαδίζει σε ημιλιπόθυμη κατάσταση από τα πρώτα χτυπήματα που δέχθηκε, λιντσάρεται μέχρι θανάτου ως νούμερο 1 δημόσιος κίνδυνος. Ποια είναι η βία που ανέχεται και στην οποία εν δυνάμει συναινεί η κοινή γνώμη, όταν νομιμοποιεί τον κρατικό και καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό την ίδια στιγμή που καταδικάζει την σθεναρή αντίσταση σε αυτόν». Ας αντιστρέψουμε τα γεγονότα: Δηλαδή αν ο Κατσίφας κρατούσε γυαλί και τον σκότωναν οι αλβανοί μπάτσοι θα ήταν δολοφονία και αν ο Ζακ κρατούσε καλάσνικοφ και τον σκότωναν θα ήταν άμυνα του μηχανισμού καταστολής; Πέρα από το γεγονός της ηθελημένης άγνοιας και ενσυνείδητης αναπαραγωγής των φέικ νιους για τα γεγονότα στο Μπουλεράτι (στους Βουλιαράτες) οι αναρχικοί της Τ.Ι. για ποιο λόγο οφείλουν να συγκρίνουν δυο δολοφονίες; Κι από την άλλη δικαιώνουν το κράτος για τις δολοφονίες ενόπλων αγωνιστών που έπεσαν με το όπλο στο χέρι;
Τα επιχειρήματα λιγοστεύουν, παύουν να έχουν νόημα. Ο καταιγισμός ανακριβειών, ιδεοληψιών, έκφρασης του μίσους για τη χώρα που ζουν, αναγωγών που εξισώνουν τα ανόμοια, μετατρέπεται σε στρατόπεδο ενός πολέμου που απλά και με την έμμεση στήριξη της κυβέρνησης διατείνεται: ένας φασίστας λιγότερος. Ενάντια και στους ιδεολογικούς δολοφόνους του Ζακ Κωστόπουλου που μετά τη δολοφονία του από τους δυο εμπόρους στην Ομόνοια και τους μπάτσους, με ανακούφιση είπαν: ένας ανώμαλος λιγότερος. Αδερφός μου ο Ζακ, αδερφός μου κι ο Κώστας. Αδελφός μου κι ο δολοφονημένος Πετρίτ της Κέρκυρας από έλληνα φασίστα, αδελφός μου κι ο δολοφονημένος Αριστοτέλης της Χιμάρας από αλβανούς ρατσιστές.

«Ποιος άκουσε καταμεσήμερα το σύρσιμο του μαχαιριού στην ακονόπετρα; Ποιος καβαλάρης ήρθε με το προσάναμμα και το δαυλό; Καθένας νίβει τα χέρια του και τα δροσίζει. Και ποιος ξεκοίλιασε τη γυναίκα το βρέφος και το σπίτι; Ένοχος δεν υπάρχει, καπνός. Ποιος έφυγε χτυπώντας πέταλα στις πλάκες; Κατάργησαν τα μάτια τους τυφλοί. Μάρτυρες δεν υπάρχουν πια, για τίποτε».
Γιώργος Σεφέρης
Επί σκηνής, Ε΄

Αυτό που θα έπρεπε στοιχειωδώς να πραγματοποιήσει ένας αναρχικός χώρος ή ένα οριζόντιο ελευθεριακό κίνημα που θα σεβόταν ελαχίστως την ύπαρξή του θα ήταν:
-Καταδίκης της δολοφονίας από την αλβανική αστυνομία ενός πολιτικού μας αντίπαλου, εργάτη, και μέλους της αναγνωρισμένης –διεθνώς- ελληνικής μειονότητας. Η δολοφονία είχε και εθνικά κίνητρα, είναι αντίστοιχη με τη δολοφονία του Σολωμού Σολωμού που έγινε πριν από 22 χρόνια από τον υπουργό των κατεχομένων Κενάν Ακίν.
-Καταδίκη της σκύλευσης του σώματος του νεκρού, αυτής της διαπραττόμενης ύβρης να το κρατούν για 10ήμερο οι υπηρεσίες στα Τίρανα καθώς και του εκβιασμού της οικογένειας στο να μην προβεί σε μέτρα κατά της κυβέρνησης.
-Καταγγελία της αλβανικής κυβέρνησης η οποία μέσω των εκπροσώπων της, αντί να ζητήσει συγγνώμη συκοφάντησε το νεκρό ως έναν παράφρονα που επιτέθηκε κατά της αστυνομίας. Καταγγελία αυτής της κυβέρνησης που σύσσωμο το πλήθος των χιλιάδων ανθρώπων που πήγαν στην κηδεία του αποκάλεσε «γουρούνια».
-Καταγγελία της ελληνικής κυβέρνησης για τη συκοφάντηση του νεκρού από διαρροές της Αστυνομίας περί δήθεν συμμετοχής του σε εμπόριο ναρκωτικών. Καταγγελίες για την αφωνία της απέναντι σε ένα στυγερό έγκλημα καθώς και στις προσβολές της οικογένειας και των χιλιάδων επισκεπτών.
-Καταγγελία των παρευρισκόμενων εκπροσώπων της ελληνικής προεδρίας (Ζορμπά, Λιάκος) που παρίσταναν σαν να μην κατάλαβαν τίποτε δίπλα σε ντουφεκιές ή την προετοιμασία της εκστρατείας κατά του ένοπλου Κατσίφα. Καταγγελία όσων κυβερνητικών ή μη συκοφάντησαν τη μνήμη του νεκρού πολιτικού μας αντιπάλου.
Κάθε μειονότητα ζει υπό το βάρος πιέσεων τυπικών και άτυπων (παρακρατικές μεθοδεύσεις, φωτογραφικοί νόμοι, αποκλεισμοί κλπ.). Η ελληνική μειονότητα στον ιστορικό χώρο της Ηπείρου ζει αντίστοιχα έχοντας ένα ιστορικό προηγούμενο που ξεκινάει από τους αρχαϊκούς χρόνους. Η σοβινιστική κυβέρνηση Ράμα, συνεχίζοντας ανθελληνικές πολιτικές των προκατόχων της έχει εντείνει τις πολιτικές καταπίεσης με δημεύσεις περιουσιών (Χιμάρα), διοικητικές ενοποιήσεις περιοχών για εθνολογική αλλοίωση, κρούσματα νοθείας στις κάλπες, και μια συστηματική προσπάθεια κατατρομοκράτησης μειονότητας με την επιβολή αστυνομοκρατίας.
Ο Κώστας Κατσίφας αναρτούσε σημαίες σε ένα περιβάλλον που ο πόλεμος της σημαίας είχε ήδη ξεκινήσει από τους φασίστες της Ερυθροκόκκινης Συμμαχίας του Κρέσνικ Σπαχίου που κάθε χρόνο δημιουργούσαν επεισόδια στη μεθόριο εν όψει επετείου 28ης, αργότερα του φασίστα Ταχίρ Βελίου και πρόσφατα του Άλμπιν Κούρτι και των συμμοριών τους καθώς και αλβανοτσάμικων οργανώσεων που διεκδικούν τη Θεσπρωτία. Σε αυτό το περιβάλλον έδρασε ο Κατσίφας, στον πόλεμο της σημαίας, και σε μια περιοχή που είναι δικαίωμα της μειονότητα να τις αναρτά. Από την άλλη ο Κατσίφας ήταν ένας έλληνας διαψευσμένος από τους ‘’ταγούς’’ της μειονότητας που ουκ ολίγοι βρίσκονται σε καλές θέσεις (βουλευτές, επιχειρηματίες, διανοούμενοι, καθηγητές πανεπιστημίων, κλπ.) που στο όνομα του ελληνισμού συνεργάζονται με το κρατικό κατεστημένο καθώς και με τα δυο μεγάλα κόμματα. Ήταν κόντρα στο «κάτσε καλά μη φας το κεφάλι σου».
Η δολοφονία του Κώστα Κατσίφα επιβεβαιώνει σκοπιμότητες που αφορούν την καταστροφή κάθε διευθέτησης των ελληνοαλβανικών διαφορών της προηγούμενης περιόδου από μια κυβέρνηση που ανάβει φωτιές στα Βαλκάνια με τον απροκάλυπτό της αλυτρωτισμό (κατά της Σερβίας, της πΓΔΜ, της Ελλάδας), που ενέχεται σε υποθέσεις διαφθοράς και καταπάτησης των δικαιωμάτων των αντιφρονούντων που έχει καταγγελθεί από την αντιπολίτευση για την εμπλοκή ανώτατων αξιωματούχων της στο εμπόριο της ηρωίνης που ελέγχει η μαφία στην Νοτιοανατολική Ευρώπη......

https://eleftheriako-giro-giro.espivblogs.net/gia-ton-katsifa/

Για τήν ζωή και τον θάνατο του Κ.ΚΑΤΣΙΦΑ,εδώ.https://www.protothema.gr/greece/article/835742/konstadinos-katsifas-i-zoi-kai-o-thanatos-enos-ellina-stin-alvania/