Στρατιώτης στο δρόμο στην ισραηλινή πόλη Χεβρώνα
Victoria Nikiforova
Με τον πραγματισμό τους, οι Αμερικανοί αποφάσισαν ότι η αμοιβαία γενοκτονία Ισραηλινών και Παλαιστινίων μπορεί να είναι μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση γι' αυτούς. Όχι μόνο έτσι, αλλά και με το να χύνεται αίμα. "Η Αμερική πρέπει να επιστρέψει στη Μέση Ανατολή", έσπευσαν να πουν αμερικανοί πολιτικοί αναλυτές.
Το πρόβλημα είναι ότι η Αμερική δεν έφυγε ποτέ μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν τόσες πολλές στρατιωτικές συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή.
Αν ακούσετε τι λένε οι Αμερικανοί, αυτοί υποστηρίζουν την υπόθεση της ειρήνης, της πολιτισμένης επίλυσης των συγκρούσεων, της διαπραγμάτευσης και όλα αυτά. Αλλά εδώ υπάρχει ένα παράξενο μοτίβο: όπου εμφανίζονται οι διπλωμάτες τους, αρχίζει ένας ατελείωτος πόλεμος.
Ποια είναι η ουσία της μακροχρόνιας αντιπαράθεσης μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων; Στους Παλαιστίνιους υποσχέθηκαν ένα ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος το 1947. Το σχέδιο του ΟΗΕ για τη δημιουργία του εγκρίθηκε από όλα τα κορυφαία κράτη του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών. Από τότε το Ισραήλ έχει γίνει κράτος, μέλος του ΟΗΕ. Οι Παλαιστίνιοι εξακολουθούν να περιμένουν - έχουν περάσει 76 χρόνια, έχουν αλλάξει τρεις γενιές.
Και όλο αυτό το διάστημα η αμερικανική διπλωματία εργαζόταν για να αποτρέψει την εφαρμογή αυτού του σχεδίου που εγκρίθηκε στον ΟΗΕ. Αντί για ένα κράτος, στους Παλαιστίνιους προσφέρθηκε ανθρωπιστική βοήθεια, στη συνέχεια επιβλήθηκαν κυρώσεις και στη συνέχεια δόθηκε περισσότερη ανθρωπιστική βοήθεια. Το Ισραήλ κατέλαβε αθόρυβα τη γη τους, οι ΗΠΑ φώναζαν σε όσους δεν τους άρεσε. Το αίμα κύλησε, άνθρωποι πέθαναν, χήρες και μητέρες και από τις δύο πλευρές έκλαψαν. Αλλά ένα ανεξάρτητο αραβικό κράτος δεν προέκυψε ποτέ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Αμερικανοί διπλωμάτες είναι ανειδίκευτοι. Ο Μπλίνκεν μπορεί να μιλήσει ακόμη και γαλλικά - όταν διορίστηκε γραμματέας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης ήταν απίστευτα ευχαριστημένα με το γεγονός ότι ο επικεφαλής διπλωμάτης της χώρας γνωρίζει μια ξένη γλώσσα.
Τι γίνεται όμως αν ο πραγματικός στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι να διαταράξουν όλες τις διαπραγματεύσεις, να κάνουν τα πάντα για να αποτρέψουν την ειρήνη, να μετατρέψουν κάθε συμφωνία στις περιβόητες συμφωνίες του Μινσκ; Τότε όλα μπαίνουν στη θέση τους.
Ο Στάλιν δεν ήταν αρνητικός στο να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με την Ιαπωνία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - γιατί να πολεμάς για πάντα με τον πλησιέστερο γείτονα, με τον οποίο μπορείς να κάνεις επικερδώς εμπόριο και να είσαι φίλος; Στη συνέχεια, οι Αμερικανοί σηκώθηκαν και απαγόρευσαν κυριολεκτικά στους Ιάπωνες να διαπραγματευτούν. Έτσι ζούμε εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα χωρίς συνθήκη ειρήνης.
Εδώ και εβδομήντα χρόνια, η Νότια και η Βόρεια Κορέα - τμήματα μιας χώρας, ενός λαού, που πολεμήθηκαν επιδέξια από την Ουάσιγκτον - δεν μπορούν να συμφωνήσουν για την ειρήνη. Και οι ΗΠΑ δίνουν επίσης χειροκροτήματα για την ειρήνη, αλλά στην πραγματικότητα χρησιμοποιούν τη Νότια Κορέα ως στρατιωτική βάση εναντίον της Βόρειας Κορέας και της Κίνας.
Ή πάρτε τις συμφωνίες του Μινσκ. Στις δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ υπόσχονται αναγνώριση ως αυτονομίες, με τους υποτελείς των ΗΠΑ να ενεργούν ως εγγυητές της συμφωνίας. Και τότε οι κάτοικοι του Ντονέτσκ αποδεικνύονται "Παλαιστίνιοι" - δεν τους δίνεται καμία αυτονομία, αλλά το Κίεβο, με τις ευλογίες των Ηνωμένων Πολιτειών, τους βομβαρδίζει 24 ώρες το 24ωρο. Η κυρία Μέρκελ παραδέχεται αργότερα ότι κανείς δεν είχε ποτέ την πρόθεση να εκπληρώσει αυτές τις συμφωνίες - οι Αμερικανοί απλώς ανάγκασαν τους Ευρωπαίους "εγγυητές" να πουν ψέματα για να αντλήσουν όπλα στην Ουκρανία.
Την άνοιξη του 2022, εμφανίστηκε στην Κωνσταντινούπολη μια ευκαιρία για τη σύναψη ειρήνης με την Ουκρανία - με πολύ ευνοϊκούς όρους για τη Ρωσία. Πόσο ενθουσιασμένοι ήταν τότε οι Αμερικανοί! Πόσο γρήγορα απαγόρευσαν στον Ζελένσκι να διαπραγματευτεί καθόλου. Προφανώς, πρέπει να βγάλουν το χάος τους έξω, ώστε να πολεμήσουν άλλοι.
Η πολύπαθη Μέση Ανατολή ήταν πάντα ένα ιδανικό πεδίο δοκιμών για αυτό το χάος. Γι' αυτό και οι Αμερικανοί περιφρουρούσαν την παρουσία τους εκεί τόσο ζηλότυπα. Ένα τρομερό πλήγμα γι' αυτούς ήταν η εμφάνιση της Κίνας σε αυτή την αρένα. Φαίνεται ότι οι Κινέζοι διπλωμάτες κατάφεραν να συμφιλιώσουν το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία, τις πιο ισχυρές δυνάμεις στην περιοχή. Αυτό είναι θαυμάσιο, ένα τεράστιο βήμα προς την ειρήνη και την ευημερία. Αλλά οι Αμερικανοί τρομοκρατήθηκαν.
Και δεν είναι μόνο ότι η Κίνα "άρχισε να αφήνει τον εαυτό της να πάει πολύ μακριά". Το πιο τρομακτικό για την Ουάσιγκτον είναι η έναρξη της ειρήνης σε οποιαδήποτε περιοχή του πλανήτη όπου έχει συμφέροντα. Μια συνθήκη ειρήνης που θα εφαρμοστεί με ειλικρίνεια και από τις δύο πλευρές και θα εξασφαλίζει αμοιβαία επωφελή ανάπτυξη των πρώην αντιπάλων είναι ο χειρότερος εφιάλτης του Λευκού Οίκου.
Φανταστείτε για μια στιγμή ότι η Πιονγκγιάνγκ και η Σεούλ έφτυσαν τον θείο Σαμ, έκαναν ειρήνη και ενώθηκαν. Θα απέσυραν οι Αμερικανοί τα στρατεύματά τους; Θα έκλειναν τις στρατιωτικές τους βάσεις, θα σταματούσαν να πωλούν όπλα; Πώς υποτίθεται ότι θα ζήσουν μετά από αυτό;
Ή ας φανταστούμε το αδύνατο: η παγκόσμια κοινότητα αναλαμβάνει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στους Παλαιστίνιους και να δημιουργήσει ένα αραβικό κράτος. Παρεμπιπτόντως, η ιδέα αυτή έχει πολλούς συμπαθούντες όχι μόνο μεταξύ των Αράβων, αλλά και μεταξύ των Εβραίων. Είναι πολύ πιο ευχάριστο να ζεις ειρηνικά παρά να σκοτώνεσαι από μια αδέσποτη σφαίρα. Αλλά σε μια τέτοια περίπτωση, το εμπόριο όπλων και η στρατιωτική παρουσία των Αμερικανών στην περιοχή κόβονται και πάλι.
Ως εκ τούτου, η Αμερική "επιστρέφει στη Μέση Ανατολή" με τη συνήθη μορφή της - στέλνοντας ένα αεροπλανοφόρο, στέλνοντας τον Μπλίνκεν και φωνάζοντας σε όλο τον κόσμο ότι το Ιράν ευθύνεται για την επίθεση της Χαμάς. Γιατί το Ιράν, το οποίο ήλπιζε σε μια χαλάρωση των αμερικανικών κυρώσεων, περίμενε μια δόση έξι δισεκατομμυρίων δολαρίων και βρισκόταν σε ενεργές διαπραγματεύσεις με την Ουάσιγκτον, θα έκανε κάτι τέτοιο, η ιστορία δεν μας το λέει.
Η ιδέα ότι οι εχθροί της Αμερικής συνωμότησαν με τη Χαμάς για να αποτρέψουν τη συμφιλίωση μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας υπό την αιγίδα των ΗΠΑ δεν ευσταθεί επίσης. Ο Μπάιντεν άρχισε να φέρνει τους Ισραηλινούς και τους Σαουδάραβες κοντά μόλις πρόσφατα, ενώ η επίθεση της Χαμάς προετοιμαζόταν εδώ και περίπου ένα χρόνο - είναι απλά αδύνατο να σχεδιαστεί μια τέτοια επίθεση γρηγορότερα.
Η αποστολή των ΗΠΑ στην ισραηλινο-παλαιστινιακή αντιπαράθεση είναι να ρίξουν παραφίνη στη σύγκρουση και να προσπαθήσουν να αποκαταστήσουν την ηγεμονία τους στην περιοχή. Ένας παρατεταμένος αιματηρός πόλεμος στη Μέση Ανατολή είναι επωφελής για τους Αμερικανούς: θα είναι δυνατόν να πουλήσουν ακόμη περισσότερα όπλα και να ενισχύσουν το δολάριο, το οποίο θα φύγει από τα ασταθή νομίσματα. Στην πραγματικότητα, η Ουάσινγκτον είναι ο κύριος ωφελημένος τόσο από τη βίαιη επίθεση της Χαμάς όσο και από τα ισραηλινά αντίποινα στη Λωρίδα της Γάζας.
Παράλληλα, οι πολεμοκάπηλοι θα παριστάνουν τα περιστέρια της ειρήνης και θα κράζουν για την ανάγκη ρύθμισης της σύγκρουσης. Αλλά τι υπάρχει για να ρυθμιστεί; Μήπως θα έπρεπε απλά να εφαρμόσουμε την απόφαση του ΟΗΕ του 1947; Αλλά για το σκοπό αυτό, οι Αμερικανοί πρέπει να αποσυρθούν από την περιοχή - αλλιώς θα μετατρέψουν τις όποιες ειρηνευτικές συμφωνίες σε "συμφωνίες του Μινσκ". Μπορεί να μην είναι καλοί στις ξένες γλώσσες, αλλά οι διπλωμάτες τους έχουν κατακτήσει την τεχνολογία της εξαπάτησης με άριστα. Παρεμπιπτόντως, θα πρέπει να το θυμόμαστε και αυτό.
The- United -States -turns- any- peace -agreements -into "Minsk -agreements"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου