.jpg)
του Δημήτρη Μακροδημόπουλου
Ο Ισλαηλινός σκηνοθέτης Αμος Γκιτάι σε συνέντευξή του για τον πόλεμο στο Ισραήλ αναφερόμενος στις αιτίες αυτής της νέας «έκρηξης» είπε: «Πληρώνουμε τα πολύ σοβαρά λάθη που έγιναν από μια ανεύθυνη κυβέρνηση. Στο τιμόνι της χώρας βρίσκεται μια ομάδα μεσσιανιστών και οπορτουνιστών που κάνουν εδώ και χρόνια ό,τι μπορούν για να μας διχάσουν: Εβραίοι εναντίον Αράβων, θρησκευόμενοι εναντίον κοσμικών, Ασκενάζι εναντίον Σεφαραδιτών, άνδρες εναντίον γυναικών, ετεροφυλόφιλοι εναντίον ομοφυλοφίλων». Για να συνεχίσει: «Σύνεση χρειαζόμαστε, όχι αλαζονεία. Ο μόνος που είχε ξεκινήσει μια προσπάθεια προς τη σωστή κατεύθυνση ήταν ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν…. Από τη δολοφονία του, το 1995, μέχρι σήμερα το θέμα της ειρηνευτικής προσέγγισης με τους Παλαιστινίους δυστυχώς απουσιάζει παντελώς από τον δημόσιο λόγο στο Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι δεν θα εξαφανιστούν ως διά μαγείας επειδή τους αγνοούν. Είναι και δική τους χώρα» (Καθημερινή 10/10/2023).
Όπως σημειώνει ο Ένζο Τραβέρσο, στο ‘Τέλος της εβραϊκής νεωτερικότητας” ο σιωνισμός (με τη δημιουργία του Ισραήλ) ήθελε να γυρίσει τη σελίδα της διασποράς και να “αναγεννήσει” τους εβραίους μέσω του εθνικισμού σ’ ένα κράτος που τα σύνορά του σημάδευαν το διαχωρισμό από τον εχθρικό γύρω κόσμο και του οποίου οι νόμοι καθόριζαν την ένταξη με κριτήρια αυστηρά θρησκευτικά και εθνοτικά. Ευρωκεντρικό και αποικιακό, το εδαφιστικό και κρατιστικό σχέδιο των ιδρυτών του Ισραήλ δεν σκόπευε απλώς να διαχωρίσει αυστηρά τους εβραίους από τους άραβες, αλλά όριζε και διαχωριστικές γραμμές και στο οικείο στρατόπεδο, θεωρώντας τους ανατολίτες εβραίους του αραβικού κόσμου σαν ένα είδος υποκατάστατου: αναπλήρωναν τους ασκενάζι που εξοντώθηκαν από το ναζισμό. Η προϋπόθεση για την ενσωμάτωσή τους ήταν η απάρνηση της ιστορίας τους και της κουλτούρας τους καθώς και η δυτικοποίησή τους, δηλαδή η αφομοίωσή τους σε έναν “ανώτερο” πολιτισμό, στους αντίποδες, «του πνεύματος της Ανατολής, που διαφθείρει τα άτομα και τις κοινότητες» σύμφωνα με τα λόγια του Μπεν Γκουριόν. Καθώς θεωρήθηκαν προσωποποίηση της ανατολίτικης “καθυστέρησης” βρέθηκαν στο στόχαστρο μιας εντατικής καμπάνιας “αποαραβοποίησης” και πολιτισμικής αφομοίωσης εκ μέρους της ασκενάζι ελίτ. Ο σιωνισμός δεν θεώρησε ποτέ τους εβραίους με αραβική γλώσσα και κουλτούρα γέφυρα ανάμεσα σε μια κοινωνία με ευρωπαϊκή καταγωγή και το αραβικό της περιβάλλον . Η “επιστροφή στην ιστορία” (η επιστροφή των εβραίων της διασποράς στην Παλαιστίνη) σήμαινε γιαυτούς την απάρνηση της δικής τους ιστορίας και την ενσωμάτωσή τους σε μια δυτική ιστορία, καταλήγει ο Τραβέρσο. Οικοδομήθηκε δηλαδή ένα δυτικό κράτος στην Παλαιστίνη, μέσα στην Ανατολή.
Και η Ευρώπη; Ο τ. Παλαιστίνιος πρεσβευτής στη χώρα μας Μαρουάν Τουμπάσι σε συνέντευξη Τύπου (Καθημερινή 20/5/2021) είχε εκφράσει την απογοήτευσή του για την “πολιτική υποκρισία” της ΕΕ έναντι των τότε αιματηρών εξελίξεων στην Παλαιστίνη: “Η Ευρώπη επέβαλε στο παρελθόν κυρώσεις στο καθεστώς του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική και πιο πρόσφατα στη Ρωσία και στο Ιράν επικαλούμενη θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μόνο το Ισραήλ μπορεί, άραγε να τίθεται υπεράνω του διεθνούς δικαίου και να μην αντιμετωπίζει κυρώσεις, οτιδήποτε κι αν πράττει;” διερωτήθηκε. Πού οφείλεται αυτή η ‘εύνοια’ της Ευρώπης έναντι του Ισραήλ; Είναι οι ενοχές των Ευρωπαίων για τα σωρευτικά εγκλήματα που διέπραξαν διαχρονικά εναντίον των εβραίων και έβαλαν τους άραβες να πληρώσουν το αντίτιμο των εγκλημάτων τους. Κυρίως όμως διότι ο ένας εκ των πατριαρχών του σιωνισμού Τεόντορ Χερτσλ, στην προσπάθειά του να αποσπάσει τη συναίνεση των αποικιοκρατών στην δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, έγραφε το 1895 ότι «για την Ευρώπη θα είμαστε εκεί κάτω ένα προχωρημένο φυλάκιο,….μια αφετηρία ενάντια στην Ασία» ενώ ο έτερος Χάιμ Βάιζμαν προκειμένου να δελεάσει την Μ. Βρετανία διαβεβαίωνε το 1914 ότι οι Εβραίοι που θα εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη «θα είναι οι φύλακες της διώρυγας του Σουέζ». Αυτός είναι ο ρόλος του Ισραήλ από της δημιουργίας του. Γιατί δεν επιδεικνύει η Ευρώπη την ίδια ευαισθησία έναντι των Παλαιστινίων; Υπάρχει και ένας πρόσθετος λόγος: Πρόκειται για την αποικιακή προκατάληψη – η θεώρηση του εξωευρωπαικού κόσμου ως χώρου ιεραρχικά υποταγμένου και επομένως πολιτισμικά και πολιτικά εύπλαστου.
Όμως οι συνέπειες στη ζωή των Ισραηλινών είναι καταλυτικές. Ζουν καθημερινά με το όπλο στο χέρι, χάνουν όμως και την πνευματική ηγεμονία που κατέκτησαν μέσα από τη διασπορά τους. Διότι πολιτική καταστολής και πνευματικότητα είναι ασυμβίβαστα. Στο σύνολο των αποδεκτών του βραβείου Νόμπελ, το 22% είναι εβραίοι ή άτομα εβραϊκής καταγωγής, τουλάχιστον οι 193 από 885 μέχρι το 2014, από ένα έθνος που αποτελεί μόλις το 0,25% του παγκόσμιου πληθυσμού. Όπως όμως ισχυρίζεται ο Ισραηλινός Ααρόν Κικανόβερ, βραβευμένος με Νόμπελ Χημείας το 2004, η δημιουργία του Ισραήλ στις πολεμικές συνθήκες που επιβιώνει έχει ζημιογόνες επιπτώσεις στην ισραηλινή εκπαίδευση και μάθηση με αποτέλεσμα ενώ οι μισοί από τους εβραίους της υφηλίου ζουν στο Ισραήλ, ελάχιστοι από τους μισούς εβραίους νομπελίστες προέρχονται από το Ισραήλ.
Συμπέρασμα; Η περίφημη ρήση του Μαρξ (που ήταν Εβραίος), σύμφωνα με την οποία «κανένα έθνος δεν μπορεί να είναι ελεύθερο και ταυτόχρονα να καταπιέζει άλλο έθνος», δικαιώθηκε πλήρως στην περίπτωση του Ισραήλ. Διότι ο εβραϊκός λαός είναι υποχρεωμένος να ζει δια βίου με το όπλο στο χέρι και για να επιβιώνει υιοθέτησε μια σχέση υποταγής με την Ουάσινγκτον για την οποία αποτελεί απλά ένα εξάρτημα της ηγεμονίας της.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
https://www.anixneuseis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου