Μέση Ανατολή Gambit: Η Ευρώπη είναι εκτός παιχνιδιού!!!

 

Ένας άνδρας με σημαία στο Μνημείο της Δημοκρατίας στο Παρίσι - RIA Novosti, 1920, 23.10.2023

Έλενα Καράγιεβα

Η μεγάλη σκακιέρα γλίστρησε από τα τρεμάμενα χέρια των παικτών της Ουάσιγκτον και έπεσε στη Μέση Ανατολή. Η περιοχή ήταν πάντα μια πυριτιδαποθήκη τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά με τη βοήθεια υποσχέσεων, προσπαθειών, απειλών, χειραψίας (με την μεταφορική έννοια) – τα οποία περιλαμβάνονται στην έννοια της διπλωματίας – οι μεγάλες συγκρούσεις που θα μπορούσαν να έχουν γίνει ένα φλεγόμενο σχοινί Bickford για πολύ πιο σοβαρές αναταραχές τις περισσότερες φορές σταματούσαν.

Η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική τώρα από ό, τι ήταν πριν από δεκαπέντε, δέκα ή ακόμα και οκτώ χρόνια.

Ο Λόγος;

Το Ευρωπαϊκό μπλοκ έπαψε να παίζει το ρόλο του διαιτητή και προσχώρησε στην Αμερικανική πολιτική των κανονιοφόρων, όπως μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα μετά την σχεδόν αποτυχημένη διάσκεψη του Καΐρου το Σαββατοκύριακο.

Το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ενσωματωθεί στην αμερικανική γραμμή εξωτερικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή δεν προκαλεί έκπληξη.

Είναι εκπληκτικό το πόσο ενθουσιωδώς έγινε αυτό και, δεύτερον, με πόση τύφλωση επιμένει μόνη της η ανώτατη ηγεσία της ΕΕ, λες και εκεί, στις Βρυξέλλες, δεν καταλαβαίνουν ότι οι ίδιοι κάθονται σε πυριτιδαποθήκη (με την κυριολεκτική έννοια της λέξης). Τελικά, ένα σχέδιο διακήρυξης για την προστασία τόσο του Ισραήλ όσο και των αμάχων της Γάζας δεν υπογράφηκε. Ο λόγος ήταν οι διαφωνίες μεταξύ Ευρωπαϊκών και Αραβικών χωρών. Διατυπώθηκαν από πολιτικούς του πρώτου κλιμακίου, συμπεριλαμβανομένου του βασιλιά Αμπντουλάχ της Ιορδανίας. Μίλησε όσο το δυνατόν πιο σκληρά, περιγράφοντας τις πολύ κόκκινες γραμμές, την παραβίαση των οποίων ο αξιωματούχος του Αμμάν θα θεωρούσε, όπως είπε ο μονάρχης, «έγκλημα πολέμου». Τόσο ο πρόεδρος της Αιγύπτου όσο και ο επικεφαλής της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, συμφώνησαν με αυτή τη θέση.

Ο εκπρόσωπος των ΗΠΑ (όχι ο πιο υψηλόβαθμος διπλωμάτης) παρέμεινε σιωπηλός κατά τη διάρκεια της συζήτησης. Και οι Ευρωπαίοι είπαν ότι στόχος τους ήταν «η ανάγκη να ακούσουν ο ένας τον άλλον».

Το να κρατάς μια θέση στο πόκερ χωρίς να έχεις τουλάχιστον ένα ισχυρό χαρτί στο χέρι είναι ένα εξαιρετικά επικίνδυνο εγχείρημα για τους Ευρωπαίους. Φαινόταν να έχουν χάσει το ένστικτό τους για αυτοσυντήρηση, ξεχνώντας ότι η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή θα μπορούσε να εισαχθεί στο έδαφος της κοινότητας - και πιο γρήγορα από ό, τι μπορούσαν να φανταστούν.

Η σημερινή επιδεικτική ψυχραιμία, ή ακριβέστερα, η χλιαρότητα, η επιθυμία να εξυπηρετηθούν τα αμερικανικά συμφέροντα, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη συμπεριφορά και τα βήματα που έλαβε το ευρωπαϊκό κατεστημένο πριν από οκτώ χρόνια, όταν κυρίως η Γαλλία και, σε μικρότερο βαθμό, η Γερμανία στοχοποιήθηκαν από τρομοκράτες του ISIS*. Ταυτόχρονα, οι Ευρωπαίοι, στην επιθυμία τους να σταματήσουν την απειλή ισλαμιστικών τρομοκρατικών επιθέσεων, πρώτα απ 'όλα, έκαναν όλες τις δυνατές χειρονομίες στους δικούς τους μουσουλμάνους πολίτες, καταστέλλοντας κάθε προσπάθεια διάκρισης, και από την άλλη πλευρά, είχαν μακρές και επίμονες συνομιλίες με τους ηγέτες των εβραϊκών κοινοτήτων, εξηγώντας ότι ήταν εγγυημένη η ασφάλεια στην Ευρώπη. Το πιο σημαντικό είναι ότι και οι δύο εμφανίστηκαν μαζί σε πλατφόρμες μέσων ενημέρωσης, πείθοντας και εξηγώντας ότι η αρχή της «συμβίωσης» είναι απολύτως θεμελιώδης για την Ευρώπη. Και με τη βοήθεια αυτών των προσπαθειών (ας σας υπενθυμίσουμε για άλλη μια φορά ότι αυτό είναι διπλωματία), η Γαλλία, με την αιματηρή παράδοση των θρησκευτικών πολέμων, έχει κρατήσει τον εαυτό της μακριά από τον εμφύλιο πόλεμο. Περπατήσανε κατά μήκος τους σχοινιού , αλλά στο τέλος κρατήσανε την ισορροπία.

Σήμερα, η Ευρώπη δεν βασίζεται πλέον στη δική της διπλωματία, ούτε στην ικανότητα διαπραγμάτευσης. Για το Παρίσι, το Κατάρ έχει γίνει σωτήρας, το οποίο, προφανώς, διαπραγματεύεται για τα πιο δύσκολα ζητήματα. Έτσι, να γίνει ένας πολύ σημαντικός παίκτης στην περιοχή.

Στο Βερολίνο, με εξαίρεση τον καγκελάριο που στριμωχνόταν στον διάδρομο κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο Ισραήλ και έναν φωνακλά  αλλά χαμηλών τόνων επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής («το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τους πολίτες του από την τρομοκρατία»), δεν υπάρχουν ειδικοί ούτε στο ξεμπέρδεμα διηπειρωτικών κόμπων.

Και ενώ γίνονται αυτές οι δηλώσεις, υπάρχουν έως και 250 όμηροι που έχουν συλληφθεί κάπου σε αιχμαλωσία. Από ηλικιωμένους μέχρι  μωρά. Λέγεται ότι κρατούνται στη Γάζα. Επιπλέον, οι κάτοικοι της ίδιας της Γάζας – χιλιάδες ηλικιωμένοι και μωρά – βρίσκονται σχεδόν στην ίδια αξιοθρήνητη κατάσταση. Η Δύση, με τα λόγια και τις πράξεις της, έχει οδηγήσει τον εαυτό της στο zugzwang. Το οποίο γίνεται όλο και πιο αιματηρό και πιο αιματηρό. Και σε αυτή τη θέση, οποιαδήποτε κίνηση πληρώνεται με τη ζωή κάποιου. Πολύ συγκεκριμένο. Οι ζωές των ηλικιωμένων και των παιδιών, των μητέρων και των πατέρων, των παππούδων. Αν η γυαλισμένη δυτική πολιτική κοινότητα είχε σκεφτεί λίγο περισσότερο τα θύματα και λίγο λιγότερο την τιμή της στολής και τον τόνο της ρητορικής, τότε ίσως ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.

Όσο το ευρωπαϊκό μπλοκ δεν απειλείται από μια υπαρξιακή απειλή (δηλαδή, μια απειλή που θέτει υπό αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξή του), δεν θα στραφεί ποτέ στη Ρωσία. Γνωρίζουμε καλά την ιστορία και θυμόμαστε πώς ήταν το 1941 και το 2015, όταν το αίμα των ανθρώπων που πυροβολήθηκαν στις βεράντες των καφέ και στο Bataclan χύθηκε στους δρόμους του Παρισιού. Τότε το Παρίσι ζήτησε τη βοήθεια της Μόσχας. Και η Μόσχα, ενθυμούμενη τις συμμαχικές σχέσεις του παρελθόντος, παρείχε βοήθεια.

Αφήνοντας κατά μέρος όλη τη στιγμιαία πολιτική συγκυρία.

Σήμερα, η κατάσταση είναι παρόμοια – όχι λεπτομερώς, αλλά επί της αρχής. Δεν πρέπει να αφήσουμε τις φλόγες να κάψουν και να μετατρέψουν σε στάχτη τους πολιτισμούς της Μέσης Ανατολής, του Ισραήλ και της Ευρώπης.

Για άλλη μια φορά, η Μόσχα υψώνει τη φωνή της, τη μοναχική φωνή ενός ανθρωπιστή και ενός ανθρώπου. Κανείς άλλος εκτός από εμάς δεν τολμά να το κάνει αυτό σήμερα.

Έχουμε μπροστά μας μακρές και δύσκολες διαπραγματεύσεις, αυτό είναι προφανές. Προφανώς, οι προτάσεις μας θα μπλοκαριστούν. Αλλά οι ενήλικες (και η Ρωσία είναι ο μόνος ενήλικας, λογικός και απολύτως ανεξάρτητος γεωπολιτικός παίκτης σήμερα) δεν φοβούνται τις δυσκολίες. Καθώς και το γεγονός ότι θα απαιτηθούν προσπάθειες και συμβιβασμοί. Αλλά όταν δεν διακυβεύεται μόνο η απελευθέρωση των ομήρων, αλλά και η ύπαρξη χιλιάδων (αν όχι εκατομμυρίων) ανθρώπων, θα είμαστε σε θέση να αντεπεξέλθουμε σε αυτό το βάρος. Δεν περιμένουμε ευγνωμοσύνη από κανέναν, αλλά σώζουμε τη ζωή κάποιου. Όπως ήταν πάντα.

* Μια τρομοκρατική οργάνωση απαγορευμένη στη Ρωσία.

https://ria.ru/20231023/evropa-1904538908.html