Καταπολεμώντας την ιδέα του έθνους και της πατρίδας!

 

Συχνά βλέπουμε κάποιες καινοφανείς θεωρίες, που έχουν στόχο να αναθεωρήσουν κάποια καθιερωμένα, για να επικρατήσουν οι ιδεολογίες τους. Φυσικά, δεν είναι νέο αυτό το φαινόμενο. Ο μεγάλος ιστορικός της Αρχαίας Ελλάδος Θουκυδίδης στο Γ’ βιβλίο του, κεφ. 82, 4 αναφέρει: Κατήντησαν να μεταβάλουν αυθαίρετα την καθιερωμένη σημασία των λέξεων, με λέξεις τις οποίες ονομάζονται τα πράγματα.

Υπάρχει, όμως, μια βασική διαφορά. Τότε, στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, που διηγείται ο Θουκυδίδης, οι άνθρωποι έφθασαν σ’ αυτό το σημείο από τη διχόνοια και τον εμφύλιο σπαραγμό. Σήμερα, όμως, γίνεται απλώς για να υποστηρίξουν κάποιοι ιδεολογικές και ταξικές θεωρίες. Δεν τους αναγκάζει κάποια ανάγκη.

Κάποιοι επιθυμούντες να αλλάξουν, για τους δικούς τους λόγους, κάποιες ονομασίες (όρους) εισάγουν καινοφανείς όρους. Οι θιασώτες της παγκοσμιοποίησης έχουν στόχο την καταπολέμηση της ιδέας του έθνους και της πατρίδας. Τη θέση της πατρίδας και του πατριωτισμού παίρνουν η κοσμόπολη, ο κοσμοπολιτισμός και ο πολυπολιτισμός.

Η προπαγάνδα κατά του έθνους έχει επιδράσει βαθιά σε μεγάλα τμήματα της νεολαίας. Ακούμε συχνά το δήθεν αθώο τραγουδάκι «Είμαστε όλοι παιδιά της Γης» ή το άλλο «Κηλίδες αίματος στο πρόσωπο της Γης».

Εδώ από τη μια μεριά προβάλλεται η Γη ως φυσικό οικοσύστημα με τον άνθρωπο μέσα σ’ αυτά και συγχρόνως διαπλέκεται αριστοτεχνικά με την πολιτική έννοια της «Κοσμόπολης» ως κοινής δήθεν πατρίδας όλων των ανεθνικών (αυτών που αρνούνται το Έθνος) των κοσμοπολιτών του ελλαδικού χώρου.

Η έννοια «Γη» εισάγεται επομένως ως υποκατάστατο της Ελληνικής πατρίδας, η οποία ως «κηλίδα αίματος», δηλαδή Έθνος, είναι δήθεν απαράδεκτη.

Όλοι αυτοί πρέπει να μάθουν ότι ο όρος «κοσμοπολιτισμός» και «κοσμόπολις» είναι όροι στωικοί της ελληνικής φιλοσοφίας, δηλαδή, από την πολιτισμένη ανθρωπότητα γενικώς αναγνωρισμένη κατάκτηση του ελληνικού πνεύματος του Ανθρωπισμού. Το ίδιο ισχύει και για τον όρο «οικουμένη» (=κατοικημένη γη) οικουμενικός και οικουμενικότητα που έχουν υιοθετήσει οι Χριστιανικές εκκλησίες. Είναι μεγάλο λάθος η θεωρία ότι για να αγαπήσεις το δικό σου έθνος πρέπει να μισήσεις τα άλλα έθνη! Πού στηρίζεται αυτή η θεωρία είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς…

Για να γίνουν πιστευτοί στις θεωρίες τους, δηλαδή, για την ανάγκη να υπάρχει ο «πολυπολιτισμός», δηλαδή, ο πολυεθνοτισμός (με τη μετανάστευση λαών) ως φάρμακο και θεραπεία, υποστηρίζουν ότι τα έθνη – κράτη δημιουργούν τους πολέμους και την επιθετικότητα αυτού του πλανήτη. Ενώ, δήθεν, η συμβίωση πολλών λαών συμβάλλει στο να φθάσει ο άνθρωπος στην αγάπη της ανθρωπότητας. Ο στωικός φιλόσοφος Ιεροκλής δίνει την απάντηση στο θέμα αυτό: «Η αγάπη του τόπου όπου γεννιέται και ανδρώνεται ο άνθρωπος είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να φθάσει κανείς στην αγάπη της ανθρωπότητας».

Κάτι ανάλογο είχε κάνει την εμφάνισή του στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα, όταν ακουγότανε θεωρίες περί κοσμοπολιτισμού. Ξαφνικά το 1909, ήρθε ο Ίων Δραγούμης με το ψευδώνυμο Ίδας να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και γράφει: «Εγώ ένα μονάχα ξέρω, πως εγώ δεν μπορώ να γίνω κοσμοπολίτης, γιατί ο κοσμοπολιτισμός, που περνώντας από τη λογική μου, φαίνεται σαν σωστός, δεν μπόρεσε ακόμα να χωθεί στα κόκκαλά μου και στα νεύρα μου, στη θέλησή μου, θέλω να πω, για να γίνει δικός μου».

Και συνεχίζει: «Ο Κοσμοπολιτισμός για μένα είναι μία παράσταση ξένη. Μόνον με το λογικό μου μπορώ να τη νιώσω και γι’ αυτό ούτε μια τρίχα του κεφαλιού μου δεν καταφέρνει να αλλάξει. Αίσθημα δικό μου δεν είναι… Μα δεν μπορώ να πάψω εγώ να είμαι Έλληνας, επειδή το θέλει μια θεωρία ή ένα αίσθημα όχι δικό μου, παράξενο». («Σαμοθράκη»).

Σε άλλο σημείο γράφει: «Εμείς (οι Έλληνες) ποτέ δεν θελήσαμε να πνίξουμε άλλα έθνη. Αυτά, όμως, τα έθνη που πολεμούν να μας καταπιούν, τα μαχόμαστε και μ’ όλο το δίκιο μας. Οι Έλληνες πάντα έτσι ένιωθαν την πατρίδα και τον κοσμοπολιτισμό. Ο Ελληνισμός, αφότου φανερώθηκε στον κόσμο, δεν γυρεύει να φτιάξει στενοκέφαλα εθνικά έργα παρά έργα ανθρώπινα, αλλά για να τα καταφέρει στερεώνεται πρώτα καλά μέσα στην πατρίδα του. Και αυτός ο πολιτισμός του είναι η δύναμη που δημιουργεί έργα ανθρώπινα».

Αν ζούσε σήμερα ο Ίδας (Ίων Δραγούμης), θα απαντούσε στους νάνους του πνεύματος που επιφέρουν το λυκόφως της Ελλάδος, με το έργο του: «Ελληνικός πολιτισμός»: Τι μιμούνται οι Έλληνες τις ευρωπαϊκές συνήθειες και ιδέες! Εμείς έχομε στο αίμα μας μέσα έναν πολιτισμό καλύτερο από κάθε άλλον.

Έπρεπε να είμαστε πιο διαγνωστικοί και να γινόμαστε πιο περήφανοι για τον πολιτισμό μας». Σε άλλο σημείο γράφει: «Εναντίον στο ρεύμα του κοσμοπολιτισμού πηγαίνει το ρεύμα του Ελληνισμού και κάθε εθνισμού. Ο πολιτισμός της Ευρώπης ο τωρινός πηγαίνει κατά τον κοσμοπολιτισμό. Οι περισσότεροι αφήνονται στο ρεύμα αυτό. Είναι, όμως, και πολλοί που δεν αφήνονται. Τι κάνουν αυτοί; Κλείνονται στο καυκί τους από σιχαμό για τη μετριότητα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και του κοσμοπολιτισμού.

Όσο μέτριο και αν είναι το σπίτι τους, το καυκί τους, όμως καλύτερο είναι από τον κοσμοπολιτισμό και τους εμπνέει περισσότερο. Εκεί βρίσκουν και καλλιεργούν τη δροσερή πηγή κάθε δυναμισμού τους».

Όπως βλέπουμε, ένας μεγάλος Έλληνας, ο Ίων Δραγούμης, πριν από έναν αιώνα δίνει απάντηση στη σημερινή ενορχηστρωμένη επίθεση κατά του έθνους. Σήμερα υπάρχει και νέα πιο επικίνδυνη θεωρία: Ο Πολυπολιτισμός. Και γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνη, όταν εμφανίζονται Έλληνες πολιτικοί να υποστηρίζουν ότι «εάν βασίσουμε την ταυτότητά μας αποκλειστικά στη θρησκεία, την εθνική ή φυλετική καταγωγή τότε επιλέγουμε κοινωνίες είτε θεοκρατικές, είτε, βαθιά αυταρχικές, ρατσιστικές ή ακραία εθνικιστικές». (Εννοώντας ότι δήθεν μόνον στον πολυπολιτισμό μπορούμε να στηριχτούμε!).

Από το 1913 διέβλεψε ο Δραγούμης αυτό που ζούμε σήμερα «Η Ελληνική γη χρειάζεται χέρια να τη δουλέψουν, διότι τα παιδιά της την αφήνουν και φεύγουν. Αν εξακολουθήσουν αυτό είπε το 1913 ο Ίων, θα έλθουν σίγουρα, σήμερα – αύριο, ξένοι να εκμεταλλευθούν τον τόπο μας». Η προφητεία επαληθεύτηκε σχεδόν.

Προφητικά ο Δραγούμης τόνισε, ότι το κάθε έθνος οφείλει να διατηρήσει τον πολιτισμό του. «Όσα έθνη δείχνονται άξια να γεννούν πολιτισμούς είναι σημαντικά στον κόσμο και αξίζουν να ζουν και να προκόβουν. Τα άλλα χρησιμεύουν μόνον για δούλοι, για όργανα, για πάτημα, είναι σκλάβοι των πολιτισμένων, το υποπόδιο των ποδιών τους…».

Αυτός ήταν ο Δραγούμης. Έλληνας παραδοσιακός, που πίστευε στην αξία της πολιτισμικής του κληρονομιάς και της παράδοσής του. Δεν αγνοούσε τα επιτεύγματα των άλλων Ευρωπαίων, όμως πίστευε ότι και οι Έλληνες μπορούν να τα επιτύχουν χωρίς να στερηθούν τίποτε από τον εθνισμό τους, ούτε βεβαίως από τη θρησκεία τους, πολυτιμότατο εφόδιο για την πορεία τους.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

https://www.proinoslogos.gr/