ΠΟΛΕΜΟΣ ΟΠΛΩΝ,ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ!!!

  

Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

Ένας παλιός δεξιός φίλος, ένας συνήθως ήπιος άνθρωπος, για τα γεγονότα στην Παλαιστίνη είπε, θυμωμένος και με ένα βλέμμα με το οποίο δεν τον γνώριζα: Ελπίζω οι Ισραηλινοί να καταστρέψουν αυτή τη φασαρία για πάντα. Πέρα από τους τόνους (όχι πάντα...) αυτή είναι η έννοια που εκφράζουν όλα τα κόμματα, με την «ενία» δημοσιογραφία και πολιτική επικοινωνία της Δύσης. Σε αντίστροφες τάξεις, ίσες και αντίθετες έννοιες ακούγονται από υποστηρικτές της αραβικής υπόθεσης.

Το μίσος έχει κυριαρχήσει, οπλισμένο με μια λεκτική βία, μια μανία, μια αδυναμία εκτίμησης των κινήτρων των άλλων που αφήνει κάποιον άναυδο. Μαύρο ή άσπρο, καμία απόχρωση δεν επιτρέπεται. Ο εχθρός είναι κάποιος που πρέπει να εξαλειφθεί με κάθε τρόπο, ακόμη και με εξόντωση. Η ηθική πτώση των συνειδήσεων μας απογοητεύει, στο απόηχο του φρικτού παραδείγματος των νεοφιλελεύθερων ελίτ. Σε προφανή δυσκολία στο έδαφος της παγκόσμιας δύναμης, έχουν γίνει διεκδικητικοί, αγανακτισμένοι, βάναυσοι. Νικητές ενάντια στους εχθρούς τους -πρώτα τον φασισμό και μετά τον κομμουνισμό- απώθησαν την υπολειπόμενη «αστική» ηθική, με τις υποκρίσεις της αλλά και με κάποιο ύφος, αυστηρότητα και αίσθηση ορίων, για να καταλήξουν στη δίνη ενός μηδενισμού που έχει. όλα τα ηθικά αγκυροβόλια. Ο πόλεμος των όπλων μεταφέρεται στο έδαφος των συνειδήσεων, δηλητηριάζοντάς τες. Επιπλέον, χάνει κάθε αίσθηση της πραγματικότητας.

Ο συγγραφέας άκουσε από τη φωνή των γονιών του την ιστορία της 10ης Ιουνίου 1940, την ημέρα που η Ιταλία μπήκε στον πόλεμο. Η μητέρα, μια έφηβη μαθήτρια ράφτη, αφού άκουσε την ομιλία του Μουσολίνι, βίωσε τη σκοτεινή πραγματικότητα του πολέμου μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Η Γένοβα βομβαρδίστηκε από τη γαλλική αεροπορία το ίδιο βράδυ. Η αρχή των χρόνων τρεξίματος με ιλιγγιώδη ταχύτητα στα καταφύγια υπό τους ήχους των σειρήνων, το βουητό των βομβών, τον φόβο, την καταστροφή, τη μυρωδιά του αίματος, τον δρόμο του να μην βρει κανείς το σπίτι του και να αναγνωρίσει φίλους, συγγενείς, γνωστούς μεταξύ τους. τα μπάζα. Ο πατέρας του ήταν στρατιώτης των Άλπεων στο Mondovì και κινητοποιήθηκε την ίδια μέρα. Έφτασε στο κοντινό μέτωπο και άρχισε να πυροβολεί εναντίον στρατιωτών των γνώριμη ομιλία στην κοιλάδα των Άλπεων αναγνώριζε. Είδα τους πρώτους του συντρόφου να πεθαίνουν, μια πρόγευση της δραματικής ρωσικής εκστρατείας στην οποία συμμετείχε. Κρύο, πείνα, θάνατος, ανακάλυψη της ανθρωπιάς των Ρώσων αγροτών - των εχθρών - των τυχερών επιστρέφουν σπίτι τους ανάμεσα στα ερείπια της ηττημένης πατρίδας.

Αυτό είναι πόλεμος. Δεν είμαστε ειρηνιστές με σημαία ουράνιο τόξο. Πρέπει να λάβουμε υπόψη την πιθανότητα σύγκρουσης - ο pòlemos είναι ο πατέρας όλων των πραγμάτων, έγραψε ο Ηράκλειτος πριν από δύο χιλιάδες χρόνια - να διατηρήσουμε το σθένος και να ξέρουμε πώς να αντιμετωπίσουμε αυτούς που μας απειλούν. Ωστόσο, δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τη μανιώδη πολεμική γλώσσα, τη διάδοση του μίσους, την επίμονη βούληση αφεντικών και υπηρετών να εξαλείψουν τα κίνητρα των άλλων και την ίδια τους την ύπαρξη, την άρνηση στον εχθρό της ιδιότητας του ανθρώπου.

Το 2022 μας έπεσαν ότι η Ρωσία είναι κακιά, έχουν σκορπίσει μια καταστροφική ρωσοφοβία που δεν γλίτωσε την τέχνη, τη λογοτεχνία, την ιστορία αυτής της μεγάλης χώρας. Είναι εισβολείς, ναι, αλλά ρωσικών εδαφών λόγω ιστορίας, γλώσσας και συναισθημάτων, για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους από τη γεωπολιτική περικύκλωση των «καλών» δυτικών, των οποίων ο αντεστραμμένος υπεροχή (εμείς, όσοι της ανεκτικότητας, της πολυπολιτισμικότητας και των «δικαιωμάτων». ) είναι η μάσκα του ιπεριαλισμού, της θέλησης για εξουσία, της αποικιοκρατίας. ξεχάσει ότι δύο γειτονικοί και αδελφικοί λαοί αλληλοσφαγιάζονται. Θρήνος, καταστροφή, αίμα, πόνος. Σήμερα, για τη χαρά αυτών που κάνουν προσοδοφόρες επιχειρήσεις με όπλα και την πολεμική οικονομία. Αύριο, η μεγάλη επιχείρηση: η δισεκατομμυριούχος ανασυγκρότηση (το ταμείο Black Rock βρίσκεται στην πρώτη σειρά) αυτού που θα απομείνει από ένα κατεστραμμένο έθνος, που έχει χάσει, μεταξύ φυγής, προσφύγων, μετανάστευσης, νεκρών πολέμου, του μισού πληθυσμού του.

Μια νέα συνειδητοποίηση άνοιγε μπροστά στην ουκρανική σύγκρουση και τότε το παλαιστινιακό σενάριο εξερράγη. Εδώ ο μανιχαϊσμός έφτασε σε ανυπόφορα επίπεδα. Αν ο φιλοδυτικός φίλος επιθυμεί το τέλος των Παλαιστινίων, άλλοι ελπίζουν στην αρχή της ολοκληρωτικής καταστροφής του εβραϊκού κράτους. Προσωπικά, συμπάσχω με την παλαιστινιακή υπόθεση. Από την άνεση του σαλονιού μας, πίνοντας ένα ποτό μπροστά στην τηλεόραση που μεταδίδει τις εικόνες που επιλέγουν οι δυνάμεις, μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας στην κατάσταση ενός Παλαιστινίου στη Γάζα, στη Δυτική Όχθη ή σε έναν καταυλισμό προσφύγων; Πώς θα νιώθαμε αν είχαν διώξει εμάς ή τους γονείς μας από το χωριό, από τη γη, από τις στοργές και τα ενδιαφέροντά μας;

Τα δεινά όσων τράπηκαν σε φυγή, που έγιναν εξόριστοι χωρίς ελπίδα επιστροφής, και των Παλαιστινίων που είναι ισραηλινοί πολίτες, είναι λιγότερο επαχθής. σπίτι, δουλειά, φυσικά, αλλά είναι, όπως οι λίγοι εναπομείναντες χριστιανοί, πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αφού από το 2018 το Ισραήλ είναι επίσημο κράτος σε εθνοεθνική και ομολογιακή βάση. Οι μη Εβραίοι -επίσης Σημίτες- δεν έχουν στην πραγματικότητα τα ίδια πολιτικά δικαιώματα με τους συμπολίτες τους, προς μεγάλη απογοήτευση της αφήγησης της «μόνης δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή».

Ο Τζούλιο Αντρεότι είπε στη Γερουσία το 2006 μια φράση αιχμηρή σαν σπαθί: «Πιστεύω ότι ο καθένας μας, αν γεννήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και δεν είχε καμία προοπτική να δώσει στα παιδιά του, που ήταν τρομοκράτης». Ειδικά γνωρίζοντας ότι τη γη και την πατρίδα τους τις πήραν ξένες δυνάμεις για να προσφέρουν σε ξένους, απογόνους εκείνων που είχαν εγκατασταθεί εκεί πριν από δύο χιλιετίες. Οι σημερινοί νεκροί, η καταστροφή, το ακόρεστο μίσος είναι παιδιά εκείνου του γεγονότος του 1948: η εστία των διασκορπισμένων Εβραίων γεννήθηκε, αυτή των Παλαιστινίων έσβησε.

Η δράση της Χαμάς ήταν αναμφίβολα μοχθηρή. Αλλά απάνθρωπη είναι η κατάσταση πολλών, εγκλωβισμένων σε προσφυγικούς καταυλισμούς, στερημένων ακόμη και νερού, διωγμένων σε διαδοχικά κύματα από εποικισμούς που εμψυχώνονται από την αλαζονεία εκείνων που αισθάνονται όχι μόνο ανίκητοι, αλλά και ανώτεροι. Δύσκολο να φανταστεί κανείς μια λύση: το μίσος απαιτείται μίσος. Και από αυτή τη λογική πρέπει να ξεφύγουμε πρώτα και κύρια εμείς οι περήφανοι δυτικοί πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Πιο «δίκαιοι», πιο «ανεκτικοί», οι μόνοι ικανοί να κατανοήσουν και να αποδεχτούν τους λόγους των άλλων. Αρκεί να μην έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των ολιγαρχιών στην εξουσία και αρκεί να μπορούμε να παρατηρήσουμε γεγονότα από τον καθησυχαστικό κώδικα του φωτός στο σπίτι.

Η επιχρυσωμένη θέση, η κατάστασή μας ως πλούσια μειονότητα σε έναν κόσμο που δεν μας αγαπά επειδή δεν πιστεύει πλέον ότι τα ψέματά μας βασίζονται σε παλιές και νέες καταχρήσεις. Η ισχύς της οντότητας που είναι γνωστή ως Δύση (ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ και κάτω από τους Ευρωπαίους βαλβασίνους) βασίζεται στην πραγματικότητα στη δύναμη των όπλων. Λειτουργεί όσο κερδίζουν τα όπλα. Στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, πριν από αυτό στο Βιετνάμ, στο Λίβανο, τα τριξίματα ήταν εμφανή. Ανήκουστα μηνύματα. Σήμερα η τίγρη είναι πληγωμένη και γίνεται πιο άγρια.

Ομοίως, έχουμε καθήκον να κατανοήσουμε ορισμένους ισραηλινούς λόγους: μετά από 75 χρόνια, δεν είναι πλέον απλοί κατακτητές. Πολλά είναι τα παιδιά και τα εγγόνια ανθρώπων που γεννήθηκαν στη γη των αρχαίων προγόνων, τους οποίους διαμόρφωσαν και προώθησαν. Ό,τι και να γίνει, θα παραμείνουν, αντιστέκονται οπλισμένοι. Τι πρέπει, λοιπόν, να γίνει; Η γεωγραφική θέση καθιστά αδύνατο για την Ευρώπη να αγνοήσει τη μοίρα του κράτους με το αστέρι του Δαβίδ. Έχοντας πέσει σε αυτούς, μάλλον θα ήταν η σειρά μας. Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που η λύση των όπλων είναι λανθασμένη, κοντόφθαλμη, αδύνατο να διατηρηθεί στο χρόνο.

Εκτός αν δεχτούμε τη λογική της εξόντωσης. Ο Χαμάς θέλει την καταστροφή της «σιωνιστικής οντότητας» και τη διασπορά του πληθυσμού της. Από την άλλη, ο Ισραηλινός υπουργός Εσωτερικών δηλώνει ότι οι εχθροί δεν είναι άνδρες και ότι ο πόλεμος είναι «μεταξύ των παιδιών του φωτός και των παιδιών του σκότους». Μια γλώσσα που οι άνθρωποι καλής θέλησης δεν μπορούν να ακούσουν χωρίς να ανατριχιάσουν. Άρα, καμία πιθανότητα συμφωνίας: καθίσταται νόμιμη η δολοφονία, η διακοπή ρεύματος ακόμη και στα νοσοκομεία, η εντολή των κατοίκων της Γάζας να καταφύγουν σε ένα ανύπαρκτο άλλο. Μήπως ο Λόρδος Μπάλφουρ, ο Βρετανός πρωθυπουργός που το 1917, εν μέσω του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, έγραψε τη «διακήρυξη» με την οποία υποβλήθηκε κάτι που δεν ήταν στην ηθική του αντίληψη, τη γέννηση ενός εβραϊκού κράτους στην παλαιστινιακή γη;

Ο αρχηγός των αποικιοκρατών ήταν σαν η γη, τα συναισθήματα, η ιστορία, να μην μια πινελιά σε έναν ανοιχτό χάρτη στο τραπέζι του γενικού επιτελείου. Ο αποδέκτης της δήλωσης ήταν μέλος της πολύ ισχυρής εβραϊκής οικογένειας Ρότσιλντ, μιας κληρονομικής μοναρχίας βασισμένης στον πλούτο. Πρέπει λοιπόν να γίνουμε εχθρός κάθε Ισραηλίτη; Ούτε κατά διάνοια. Οι αμαρτίες βρίσκονται σε αυτούς που τις διέπραξαν, χθες, σήμερα, πάντα.

Γι' αυτό, με την ίδια αδιαλλαξία με την οποία απορρίπτουμε τον αντισημιτισμό, μας απαλλάσσονται από δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών στο Τελ Αβίβ που επεκτείνονται σε ολόκληρο τον πληθυσμό της ευθύνης εκείνων που -Η Χαμάς- τους επιτέθηκαν με τέτοια βία. Η έννοια της συλλογικής ενοχής πρέπει να διαγραφεί από τον ορίζοντα των ελεύθερων ανθρώπων. Ο Χριστιανισμός έχει κατηγορήσει εδώ και καιρό τους Εβραίους ότι σκότωσαν τον Ιησού. Ένας λεκές. Οι απογονοί τους - που διασκορπίστηκαν από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. - δεν έπρεπε να περιθωριοποιηθούν ή να διωχθούν. Ακριβώς λόγω της ιστορίας του, ο Ιουδαϊσμός δεν μπορεί να συμπεριφερθεί με τον ίδιο τρόπο με έναν καταπιεσμένο λαό.

Πολλοί Ισραηλινοί πολίτες είναι ενάντια στις πολιτικές των κυβερνήσεών τους. Ευγενείς μορφές όπως ο Μάρτιν Μπούμπερ, ένας Εβραίος κοινοτικός διανοούμενος, πέρασε τη ζωή του επιδιώκοντας τη συνύπαρξη μεταξύ Εβραίων και γειτονικών αραβικών λαών. Αυτό δείχνει ότι δεν υπάρχουν συλλογικοί απόλυτοι εχθροί και ότι πρέπει να αποφύγουμε τη στάση των αντιπάλων ultras. Αποστρεφόμαστε την ιδέα της «τελικής λύσης», τον αφανισμό του Άλλου.

Επιστρέφω στις αναμνήσεις του πατέρα μου, ενός απλού ανθρώπου, στην αμηχανία του ως αγόρι που πυροβολούσε στα βουνά του Γάλλου στρατιώτες των λέξεων που καταλάβαιναν, στην ευγνωμοσύνη του προς τους Ρώσους αγρότες που μοιράζονταν λίγο φαγητό, διδάσκοντάς του πώς να αμύνεται τον εαυτό του από τον παγετό. Κάθε πόλεμος, τέλος, είναι «εμφύλιος». με την έννοια ότι επηρεάζει έναν άλλον σαν εμένα. Στην περίπτωση της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης, μια εσωτερική τραγωδία είναι ότι όσοι πολεμούν και μισούν ο ένας τον άλλο συχνά γνωρίζονται μεταξύ τους. Οι φυσικές αποστάσεις ελάχιστες, οι εσωτερικές, ηθικές, πρακτικές τεράστιες. Όλοι έχουν «καλούς» λόγους να μισούν τον πλησίον τους, επιδιώκοντας τα λάθη και την εκδίκηση. Όλα, όμως, πηγάζουν από μια αρχική αδικία, αυτή της επιβολής ενός ξένου κράτους ως προς τη γλώσσα, τη θρησκεία, την ιστορία, στα επικράτεια των άλλων, ως επανόρθωση για ένα λάθος δύο χιλιάδες χρόνια νωρίτερα.

Ο Εβραίος ήταν ο Emmanuel Lévinas, ο φιλόσοφος που έγραψε τα πιο δυνατά λόγια για τον Άλλο. «Ο Άλλος δεν μου είναι αδιάφορος, ο Άλλος με αφορά, με επηρεάζει. Στα γαλλικά λέμε ότι αφορά κάτι που με απασχολεί, αλλά respecter σημαίνει επίσης να κοιτάξω κάτι κατάματα για να το λάβω υπόψη. Δηλαδή, πριν γίνει υποκείμενο, ο άνθρωπος βρίσκεται σε σχέση με άλλους, μια σχέση ηθική αλλά και κοινωνική ή πολιτική. Για τον Lévinas, αυτό που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο είναι η «αναπόφευκτη δυνατότητα» του να σχετίζεται με τον Άλλο. Η θεοφάνεια, η εκδήλωση του Άλλου συμβαίνει στο διάλογο, στο πρόσωπο με πρόσωπο. «Η αληθινή φύση του προσώπου, το μυστικό του βρίσκεται άλλο: στην ερώτηση που μου απευθύνει, που είναι και αίτημα βοήθειας και απειλής».

Η απειλή παραμένει, το μίσος που αναπνέουμε, η ακοινωνησία, η συνείδηση ​​της θολωμένης από την επιθυμία να καταστρέψουμε, η αδιαφορία μπροστά στη ζωή λογιστική του θανάτου και της καταστροφής. Η κοινοτοπία του κακού (Hannah Arendt), αρκεί να είναι του Άλλου, του εχθρού, του σκότους που κρύβει το «εμείς», το φως. Όχι. Κάθε θύμα μας αμφισβητεί και μας αναγκάζει να κάνουμε την προσπάθεια που δεν μας αρέσει: να αναγνωρίσουμε τον Άλλο.

geopolitika-ru    Πηγή

Μετάφραση Costantino Ceoldo