Δυο λόγια ακόμη, πρίν κλείσουμε την ενότητα της Λήμνου.

. . . . . . . . . . .

Ο φόνος των Λημνιών συζύγων ήταν σαφώς ανθρωποθυσία. Αυτό προκύπτει εκ των πραγμάτων: εάν πράγματι οι Λημνιές πετούσαν τους άντρες τους ζωντανούς στον γκρεμό, τότε κάποιος απ’ όλους θα επιζούσε, έστω καί με σπασμένα παΐδια… διότι οι πρώτοι γκρεμισθέντες θα σκοτωνόντουσαν με το σκάσιμο στα βράχια, αλλά τα συσσωρευμένα από κάτω πτώματα θα μαλάκωναν την πρόσκρουση του δικού του σώματος.

Επίσης, είναι α-δύ-να-τον γυναίκες να τραβήξουν ζωντανούς ομαδικώς καμιά ογδονταριά άντρες, καί να τους πετάξουν στον γκρεμό. Ούτε κοιμισμένους, ούτε μεθυσμένους δεν θα μπορούσαν να τους κάνουν καλά! Κι άντε, προλάβαιναν να πετάξουν στον γκρεμό καναδυό από δαύτους. Απ’ τους υπόλοιπους, όμως, θα τρώγανε το ξύλο της ζωής τους!… να μη σου πω ότι θα τις έστελναν να κάνουν παρέα στους μακαρίτες.

Άρα, πρώτα τους σκότωσαν, καί μετά πέταξαν τα πτώματά τους. (Τώρα, γιατί το έκαναν αυτό το τελευταίο, καί δεν τους έθαψαν; προφανώς ήταν μέρος του τελετουργικού. Κάτι σαν κατάρα, να μείνουν άταφοι ατιμωτικώς.)

. . . . . . . . . . .

Ειρήσθω, ότι γυναίκα -με τα λογικά της ακέραια- να σκοτώνει, καί δή εν ψυχρώι, απλά δεν υφίσταται. Διότι η φύση της γυναίκας είναι να δίνει ζωή, όχι ν’ αφαιρεί. (Αυτό είναι αντρικό …προνόμιο…) Μόνο εξαιρέσεις υπάρχουν στον κανόνα αυτόν.

Επομένως, να γνωρίζετε ένα σημαντικό στοιχείο γιά τις ανθρωποθυσίες: οι θύτες πρώτα μαστουρώνουν (ειδικά οι γυναίκες θύτριες / θυσιάστριες), καί μετά φροντίζουν να δώσουν ναρκωτικά καί στα (δεσμευμένα) θύματα. (Ίσως καί με την αντίστροφη σειρά, ίσως καί παράλληλα, αλλά οκ. Νόημα να βγαίνει!) Ώστε καί η συνείδηση να κατασταλεί, καί αντιδράσεις να μην υπάρξουν.

Μάλιστα, τα ναρκωτικά που «παίζουν» σε τέτοιες φάσεις είναι τόσο ισχυρά, που οι θύτες μετά μπορεί να μή θυμούνται κάν τί έκαναν!

Πιστεύω, λοιπόν, ότι μιά τέτοια περίπτωση ήταν καί η Υψιπύλη με τις Λημνιές… Αν καί, ψιλοένσταση: το όνομα «Υψιπύλη» (απόδοση στα γνωστά μας Ελληνικά του Πελασγικού: Σαμαάλα = υψηλή / σάμα πύλη / άλα, όπως: Αλαμάνα = Θερμοπύλες, πύλη / άλα, θερμή / μάνα) δεν το κόβω γιά κύριο όνομα, αλλά περισσότερο γιά ιερατικό τίτλο. Που σημαίνει, ότι κάθε φορά ήξερε καλά τί έκανε! (Τους έστελνε, δηλαδή, να …διαβούν μεγάλη πόρτα! lol!!!)

Η μόνη περίπτωση να ήταν σχετικά «αθώα του αίματος», είναι να εξαναγκαζόταν κάθε φορά να τελετουργεί σε ανθρωποθυσίες. (Από ποιούς; μά, από άντρες του Κρόνιου ιερατείου, φυσικά, που ακολούθησαν τον πατέρα της.) Που σημαίνει, ότι οι Αργοναύτες, με το που πάτησαν στη Λήμνο, πρώτα-πρώτα καθάρισαν αρκετούς μαύρους μάγους καί Κρόνιους «τελετάρχες» στο νησί. Άλλως τε, βλέπουμε την «Αργώ» να φεύγει από Παγασητικό σφαίρα γιά Λήμνο, αγνοώντας εντελώς τις Βόρειες Σποράδες – πχ την επίσης από Πελασγούς κατοικημένη τότε Αλόννησο.

[Α-χάαα!!!!… Κι εκεί, λέει ο σύνδεσμος, πήγε το ναυτικό του Μίνωα γιά κατάκτηση, μόνο που δίνει λάθος την εποχή· μιλάμε γιά το 2,250 πΧ, όχι το 1,700-1,600 της συμβατικής Αρχαιολογίας. Επίσης, αναφέρει πως η Μινωοκρατία δεν κράτησε πολύ, διότι καθάρισαν τη φάση οι Μινύες.

Που σημαίνει, ότι οι Αργοναύτες -παρακάμπτοντας την Αλόννησο, ακόμη καί γι’ ανεφοδιασμό σε νερό- αφ’ ενός ήξεραν την κατάσταση (φίλιον έδαφος), αφ’ ετέρου είχαν ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο δράσης στο μυαλό τους.]

Η αφήγηση της Αργοναυτικής δεν λέει τίποτε σχετικό· όλα τα παρουσιάζει μέλι-γάλα! Αλλά, αν χρησιμοποιήσουμε λιγάκι τη λογική μας, θα δούμε ότι ο Θόας έφερε στρατιώτες μαζί του – καί σαφώς καί Κρονοπαπάδες. Δεν πήγε μόνος του με την κορούλα του, να τον κεράσουν οι Λημνιοί λουκούμια. Τώρα, γιατί έπρεπε η κόρη του να διαπράττει τελετουργικές δολοφονίες; μά, γιά εκβιασμό από τους «ανωτέρους» του – μή τυχόν καί διανοηθεί ποτέ να ξεστρατίσει από το μαύρο ιερατείο· καί δή, οικογενειακώς! Να υπόκειται συνεχώς σε εκβιασμό όλο το σόϊ του Θόα!

Παμπάλαιη μέθοδος… Σε κάνουμε μέν άρχοντα, αλλά, όποτε το θελήσουμε, θα σκύψεις χωρίς αντιρρήσεις καί θα μας φιλήσεις τον κώλο – καί θεώρησέ το διαταγή!

. . . . . . . . . . .

Τέλος, να πούμε ότι η «βρωμιά» των Λημνιών γυναικών δεν ήταν σωματική· ούτε οι Αργοναύτες είχαν ομαδικώς το βίτσιο του Μεγάλου Ναπολέοντα, που γούσταρε τη γυναίκα του άπλυτη γιά μέρες, πρίν κάνει σέξ μαζί της! lol!!! Η βρωμιά αυτή ήταν βρωμιά της αύρας τους!

…Έχετε ποτέ βρεθεί δίπλα σε δολοφόνο; Να μή σας τύχει! Μιά αύρα, ξερατό σκέτο! Ο γράφων είχε τη δυσάρεστη αυτή εμπειρία προ αρκετών ετών, άγνωστος μεταξύ αγνώστων σε κάποιο λεωφορείο στην Αθήνα. Το κατάλαβα αμέσως τί είναι ο τύπος, που ήρθε καί κάθησε στο μπροστινό κάθισμα! Να μη σας πω ότι ήταν τελετουργικός παιδοκτόνος!… (…διότι κρατούσε μιά πλαστική σακκούλα με παιδικά ρούχα καί παπούτσια…) …οπότε, κατάλαβα (από το όλο παρουσιαστικό του) καί τί είδους ρεμάλια αναζητούν «αυτοί» γιά τη βρωμοδουλειά, όταν είναι ν’ αρπάξουν παιδάκια γιά θυσίες.

Αλλά δεν μίλησα, ούτε μπορούσα να κάνω καταγγελία στην Αστυνομία· επειδή, απλούστατα, δεν είχα στοιχεία. Η διαίσθηση δεν είναι νομικώς χρησιμοποιήσιμο στοιχείο, άσε που κινδύνευα να φάω εγώ μήνυση γιά συκοφαντία καί ψευδή καταγγελία, καί να την περάσω στο κρατητήριο. (Όχι, βέβαια! Δεν γίνονται αυτά!)

Προφανώς, οι Αργοναύτες έκαναν καί κάποιον εξαγνισμό, πρίν συνευρεθούν με τις Λημνιές· διότι, επίσης προφανώς, ξέραν «κι απ’ αυτά».

. . . . . . . . . . .

Τέλος-τέλος, οι λοιπές εξηγήσεις του ομαδικού φόνου των Λημνιών συζύγων δεν στέκουν. Ούτε οι αρχαίες, ούτε οι νέες.

Οι μεν αρχαίες, λένε ότι οι Λημνιοί σύζυγοι τις παραμελούσαν τις γυναίκες τους, καί έφεραν στα σπίτια τους Θρακιώτισσες (προφανώς οι Θρακιώτισσες κάναν καλύτερες πίττες – με τα δύο τ κολλητά! lol!!!)· γι’ αυτό, υποτίθεται, τα πήραν στο κρανίο οι Λημνιές καί τους πέταξαν στον γκρεμό! Λάθος, όμως· διότι, τώι καιρώι εκείνωι, οι γυναίκες δεν σήκωνε να βγάζουν πολλή γλώσσα, οι δέ άντρες έπαιρναν όσες παλλακίδες γούσταραν. Στο κάτω-κάτω, αν οι Λημνιές πέταξαν τους συζύγους τους στον γκρεμό, γιατί τη χαρίσαν στις Θρακιώτισσες; Η Μυθολογία δεν λέει τίποτε επ’ αυτού.

Οι δέ σύγχρονες προσπάθειες εξηγήσεως, ότι δηλαδή οι Λημνιές ήταν κάτι σαν πρωτοπόρες φεμινίστριες, ή ξέρω γώ, ότι αυτό που κάνανε είναι ψυχολογικές «προεκβολές» του ασυνειδήτου, καί τα ρέστα, είναι ντίπ γιά τα πανηγύργια! Ανάξιες προσοχής κάν.

. . . . . . . . . . .

iv.-4α Αργοναυτική Εκστρατεία

Δεν θα επιμείνουμε σ’ αυτήν. Αφ’ ενός, αναλύσαμε ήδη με πολλές λεπτομέρειες του τί έγινε στο κομβικό σημείο της Λήμνου. Αφ’ ετέρου, η Αργοναυτική απαιτεί ολόκληρη πραγματεία από μόνη της. (Καί πάντα, εννοείται, με κριτική αντιμετώπιση των μύθων. Εδώ κι αν χρειάζεται αυτή!…)

Εδώ, απλά θα εμπλουτίσουμε τον χάρτη με τις περιοχές με φίλιους Ελληνικούς πληθυσμούς στη Μ. Ασία καί στις ακτές του Ελλησπόντου / Ευξείνου Πόντου, τις οποίες επισκέφθηκε η Αργώ κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της προς Κολχίδα. (Σημειώνονται με τη γαλάζια γραμμή.) Τα υπόλοιπα, δηλαδή η καταδίωξη από τον στόλο του Αιήτη, συν η είσοδος της Αργούς σε ποτάμι (μάλλον στον Δούναβη), γιά να μην την ακολουθήσουν οι διώκτες της, καί τα λοιπά, καί τα λοιπά, είναι …αλλουνού παπά Ευαγγέλιο!

Η εικόνα, λοιπόν, διαμορφώνεται ως εξής:

Πράγματι, όλα τα νότια παράλια του Ευξείνου, δηλαδή ο σημερινός Πόντος, ήταν ΉΔΗ κατοικημένα από Έλληνες το 2,180 πΧ, καί δεν χρειάστηκε να κάνουν οι Αργοναύτες τίποτε το ιδιαίτερο προς εποικισμό των περιοχών αυτών με Έλληνες! Ίσα-ίσα, έτυχαν θερμής φιλοξενίας εκεί, σ’ όποιο λιμάνι κι αν έπιασαν! Ούτε, βέβαια, περίμεναν να κατοικηθούν οι περιοχές αυτές από τους πολύ μεταγενέστερους πρώτο καί δεύτερο Ελληνικό Αποικισμό της Μ. Ασίας!

Το ίδιο κατοικημένη από πανάρχαιους Έλληνες, από τότε ακόμη, ήταν όλη η Θράκη. Σχετικώς, ψάξτε λίγο γιά μιά πολιτεία στις ακτές του Ευξείνου της σημερινής Βουλγαρίας, που ονομαζόταν από τότε «Μήδεια»! (Σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2.) Σαφώς προς τιμήν της τραγικής πριγκήπισσας Κορίνθου / Κολχίδας / Ιωλκού.

. . . . . . . . . . .

iv.-4β Ομφάλη – μητριαρχία;

Κατά τη διάρκεια της Αργοναυτικής (στο ταξίδι μετάβασης προς Κολχίδα), συνέβη ένα κωμικοτραγικό περιστατικό: η Αργώ έδεσε σ’ ένα νησάκι του Βοσπόρου, ώστε να βγεί ένα μικρό απόσπασμα ανδρών έξω (νομίζω ήσαν μονάχα δύο), να φέρει θηράματα (κυρίως τίποτε πουλιά) γιά φαγητό. Μέσα στο απόσπασμα, πάντως, κι ο Ηρακλής.

Ωστόσο, οι άνδρες αργούσαν να επιστρέψουν, καί στην Αργώ ανησύχησαν μήπως το νησί δεν ήταν τελικώς έρημο, όπως υπολόγιζαν εξ αρχής, αλλά είχε κατοίκους· καί δή, βαρβάρους, οι οποίοι σκότωσαν τους Αργοναύτες.

Γίνεται, λοιπόν, σύσκεψη. Άλλοι λέγαν να φύγει η Αργώ αμέσως (επειδή κινδύνευε από τίποτε βαρβαρικά βέλη φωτιάς – επομένως, πάει στράφι όλη η εκστρατεία, μαζί με την προετοιμασία της), άλλοι λέγαν να περιμένουν κάμποσο, μήπως επιστρέψουν οι άνδρες, άλλοι λέγαν να βγεί άλλο απόσπασμα να τους ψάξει. Τελικά, στείλαν άλλο (σαφώς ένοπλο) απόσπασμα να τους ψάξει· αλλά, όσο αυτοί φώναζαν τα ονόματά τους, ο αντίθετος αέρας εμπόδιζε να φτάσει η φωνή στους παραλήπτες! Καί το χειρότερο: τα δύο αποσπάσματα δεν συναντηθήκανε!

Έτσι, το δεύτερο απόσπασμα επέστρεψε άπρακτο, η Αργώ έλυσε κάβους καί βγήκε λιγάκι αρόδο (έξω από την όποια εμβέλεια βελών)… κι αφού πάλι περίμεναν αρκετή ώρα χωρίς αποτέλεσμα, ο Ιάσων με βαρειά καρδιά άκουσε την απαίτηση της πλειοψηφίας των Αργοναυτών να φύγουν καί να συνεχίσουν το ταξίδι.

Ο Ηρακλής, λοιπόν -χωρίς κάν να γνωρίζει τί έγινε κατά τη διάρκεια της απουσίας του-, μόλις πρόβαλε στην πλαγιά του λόφου προς τη μεριά του αγκυροβολίου (με τα θηράματα στα χέρια!), είδε την Αργώ μακριά να φεύγει… κι αυτή ήταν η τελευταία εικόνα του από τη συμμετοχή του στην Αργοναυτική Εκστρατεία.

. . . . . . . . . . .

Ωστόσο, ο Ηρακλής δεν πήγε χαμένος!

Όχι μόνο δεν έπαθε τίποτε (εντάξει, ταλαιπωρήθηκε λίγο!), αλλά βρέθηκε βασιλιάς, παρακαλώ – της Λυδίας!!! Προφανώς ήθελε να επιστρέψει στην Ελλάδα, αλλά τού ‘τυχε καί τυχερό λαχείο καθ’ οδόν!

Ξαναβάζω τον χάρτη, να δήτε πώς το πήρε ποδαρόδρομο:

Είναι προφανές ότι βρισκόταν στα μετόπισθεν των Κρονίων Πελασγών – κι όχι μόνον! Περνούσε μέσα από την περιοχή της επικράτειας της Τροίας! Στη Μυσία! (Γι’ αυτό καί -αντιλαμβανόμαστε πως- κοίταζε να την αποφύγει από ανατολικά.) Αλλά δέν πολυχαμπάριαζε αυτός απ’ αυτά. Κάποια διέξοδο θα εύρισκε, ώστε να γυρίσει στα πάτρια. (Μπορεί καί να ήθελε να τους αλλάξει τα μυαλά των Κρονίων Πελασγών, από μόνος του· προφανώς ήταν μυημένος στο όλο σχέδιο της Αργοναυτικής, οπότε δεν παρεξέκλινε από τον αρχικό σκοπό.)

Τελικώς, στη Λυδία συνάντησε τη βασίλισσά της, την Ομφάλη. Με την οποία, βέβαια, καί σεξουαλικές σχέσεις είχε, καί παιδιά της έκανε. Αυτά τα παιδιά, οι απόγονοί του, βασίλευσαν στη Λυδία γιά πολλές γενιές μετά.

. . . . . . . . . . .

Η Μυθολογία, δυστυχώς, εδώ πάλι μας μπερδεύει: δεν συμφωνεί ούτε στον αριθμό των παιδιών, ούτε στα ονόματά τους, ούτε στο αν ο Ηρακλής τα έκανε με την Ομφάλη, ή με κάποια δούλα της, ή στο αν ο Ηρακλής έγινε βασιλιάς δίπλα στην Ομφάλη, ή χρημάτισε δούλος της γιά καθαρμό. (Γι’ ακόμη μία φορά, οι ψευδεπίγραφοι μύθοι, που λέγαμε…) Ωστόσο, η Μυθολογία μας παραδίδει μία αξιοσημείωτη λεπτομέρεια:

Η Ομφάλη τον υποχρέωνε να ντύνεται με γυναικεία ρούχα!!!

Οπότε, καλούμαστε εμείς να το ερμηνεύσουμε αυτό. Περί τίνος επρόκειτο;

  • Σεξουαλικό βίτσιο;
  • Εξευτελισμός του υπεράντρα πρίν το σέξ; (Το έχουν αυτό μερικές γυναίκες, λόγωι υπερβολικού εγωϊσμού τους· οι οποίες, μάλιστα, δεν δέχονται άλλη στάση στη συνουσία, παρά μόνο την «ιππαστί» – να είναι αυτές από πάνω, δηλαδή.)
  • Εξευτελισμός του υπερήρωα από ψευδεπίγραφο μύθο της Ελληνιστικής εποχής;
  • Τελετουργικό του μητριαρχικού ιερατείου;

Παρ’ ό,τι δεν αποκλείω καμμία από τις πρώτες τρείς ερμηνείες, προσωπικώς κλίνω προς την τέταρτη εκδοχή. Γιατί; Διότι:

  • Άντε καί μία φορά τον δοκίμασε η Ομφάλη, να δεί (ως πονηρή γυναίκα) μέχρι πού μπορούσε να φτάσει κοτζάμ Ηρακλής γιά χάρη της, πόσον εξευτελισμό θα δεχόταν ως άντρας, προκειμένου αυτή να του κάτσει. Αυτό που λέμε, αν θα έκανε τούμπες γιά την πάρτη της!
  • Άντε καί να γίνεται ο τρανσβεστισμός μία φορά ως σεξουαλικό παιχνίδι πρίν τη συνεύρεση… δύο… τρείς…

Αλλά συνεχώς;! Κάτι δεν πάει καλά εδώ.

Οπότε, ή η Ομφάλη ήταν βλαμμένη (κι ο οποιοσδήποτε φυσιολογικός άντρας θα την παρατούσε – ο δέ Ηρακλής θα της έδινε καί μία με το ρόπαλο, μπάς καί της βάλει μυαλό! 🙂 ), ή του επέβαλε μητριαρχικό τελετουργικό. (Με την αμοιβαία συμφωνία, βέβαια, να σταθεί ως πραγματική γυναίκα δίπλα του· κι όταν τέλειωναν τα νάζια καί τα κόλπα, να μην έχει αντιρρήσεις στις επιθυμίες του Ηρακλή γιά σέξ καί παιδιά.) Καί ακριβώς γιά μητριαρχικό τελετουργικό επρόκειτο.

. . . . . . . . . . .

Δεν ξέρω πολλά από τέτοιες ιστορίες, δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα. Πάντως, γνωρίζω ότι μέχρι καί προπολεμικώς στην (τρομάρα της!) «πολιτισμένη» Ευρώπη καί στις επίσης (ξανά τρομάρα τους!) «πολιτισμένες» ηπαπάρα, τα αγόρια μέχρι τα δώδεκά τους τα ντύνανε κοριτσίστικα καί τους επιβάλλανε κοριτσίστικη εμφάνιση!!!!!

Δες φωτογραφίες στον σύνδεσμο… Ντροπής πράγματα! (Αλλά «πολιτισμένα», όμως, έ; )

Πάρτε (σε ηλικία 2 ετών) καί τον περίφημο Φρανκλίνο Ρούζβελτ, εκ των νικητών του Β’ ΠΠ:

Προφανώς από κάτι τέτοια προέρχεται η σημερινή λύσσα των «πολιτισμένων» να κάνουν όλα τα αγοράκια πουστράκια, καί να τα βάλουν ν’ αλλάξουν φύλο. Δεν γνωρίζω, δεν το εξετάζω.

Συγκρατήστε, όμως, το ότι με την Ομφάλη συναντάμε γιά πρώτη φορά στην αφήγησή μας την παρουσία μητριαρχικού ιερατείου στις ίδιες περιοχές με το Κρόνειο.

. . . . . . . . . . .

Πριν κλείσουμε την ενότητα, να επισημάνω ακόμη μία φορά πως, όσα κατατίθενται εδώ, είναι κυρίως προς σκέψιν. Ξέρουμε μεν ως σίγουρα μερικά πράγματα, δεν ξέρουμε μερικά άλλα, ωστόσο η απολυτότητα δεν βοηθάει κανέναν.

Καταλήξαμε πρίν στο συμπέρασμα πως η Ομφάλη ήταν μητριάρχισσα. Καί, προφανώς, ως βασίλισσα, θα ήταν καί υψηλόβαθμο μέλος του αντιστοίχου ιερατείου. Ωστόσο, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας δύο γνωρίσματα του χαρακτήρα του Ηρακλή, που ίσως ανατρέπουν το συμπέρασμά μας:

  • Ο Ηρακλής δεν στεκόταν απόλυτα στα καλά του, καί δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα νεύρα του.
  • Επίσης, ο Ηρακλής ήταν αδιόρθωτος γυναικάς! Όποια του γυάλιζε, της ορμούσε!

Το πρώτο χαρακτηριστικό προκύπτει από τη δολοφονία της πρώτης του συζύγου, της Μεγάρας, καθώς καί των παιδιών που απέκτησε μ’ αυτήν. Επίσης, από το ότι αργότερα έψαξε επιμόνως, εμμονικώς, να βρεί ποιός έδωσε εντολή να φύγει η Αργώ από το νησάκι χωρίς αυτόν! Κι όταν βρήκε τον κατά τη γνώμη του ένοχο… τους ενόχους, γιά να είμαστε ακριβείς, τους σκότωσε παρευθύς.

[Τον εντόπισε, λέει, τον ένοχο στα πρόσωπα των υιών του Βορρέου, του Ζήτη καί του Κάλαϊ, ή Καλάϊ. Τους πέτυχε στην Τήνο, λέει ο μύθος.

«- Εσείς, ρέ παλιόπ@ουστες, είπατε να φύγει η Αργώ χωρίς εμένα;»

«- Όχι εμείς, ρέ Ηρακλή! Ήταν συλλογική απόφ…»

«- Εσείς, ρέ κουφάλες! Εσείς ήσασταν!»

Γκάπ! Γκούπ!, μία σύν μία με το ρόπαλο κατακέφαλα, οι υιοί του Βορρέου έγιναν μακαρίτες υιοί του Βορρέου!…]

Το δέ δεύτερο γνώρισμα του χαρακτήρα του δεν χρειάζεται επεξήγηση. Συνεπώς, οφείλουμε να λάβουμε υπ’ όψιν μας καί μιά αρκετά απίθανη (με λογική βάση, όμως – καί απλούστατη) ερμηνεία της στάσης του να δέχεται γυναικείο ντύσιμο: ότι συνταίριαξε με μιά γυναίκα, με την οποία είχε την ίδια μούρλα στη σεξουαλική συμπεριφορά.

Επειδή στον έρωτα καί τον ερωτισμό (καί το σεξουαλικό παιχνίδι) τα πάντα περνάνε από το μυαλό καί τη φαντασία, τότε αν ένα ζευγάρι τη βρίσκει με τον δικό του τρόπο (οσονδήποτε απίθανον καί ασυνήθιστον), δεν πέφτει λόγος σε κανένα τρίτο άτομο.

[Δες πχ καί την εξ ίσου διαστροφική σεξουαλική συμπεριφορά του απογόνου του Ηρακλή, κι επίσης βασιλιά της Λυδίας, του Κανδαύλη. Αν καί δεν είναι καθόλου σίγουρο πως η δική του η σύζυγος την εύρισκε έτσι!]

Μπορεί αυτή η απλούστατη εξήγηση να ερμηνεύει άριστα την πληροφορία της Μυθολογίας μας γιά τα γυναικεία ρούχα του Ηρακλή, αν καί προσωπικώς επιμένω στη μητριαρχική θεώρηση του γεγονότος.

Είπαμε, όμως: προς σκέψιν.

. . . . . . . . . . .

v. Τρωϊκός Πόλεμος

Αφήνουμε τον Ηρακλή να καλοπερνάει με την Ομφάλη. Περνάνε τα χρόνια (κάπου 25 με 30) από την Αργοναυτική, καί φτάνουμε στον Τρωϊκό Πόλεμο.

Εδώ, τα Έπη (όχι μόνον η Ιλιάδα, αλλά καί τα Κύπρια Έπη, κι άλλα), πάλι δεν μας τα λένε όλα, αλλά δεν μας τα λένε ούτε καί καλά. Καί όντως, η προσπάθεια γιά συνταίριασμα των πραγματικών στοιχείων με την αφήγηση των Επών, είναι ικανή να σε στείλει στο τρελλάδικο!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....