Αφού περιγράψαμε τη σημερινή εσωτερική πραγματικότητα (ξανά, σε κουραστικό βαθμό), τότε να πάμε από το εδώ, στο…

. . . . . . . . . . .

ii. Εκεί

Έ, λοιπόν, ακόμη μία φορά οι προφητείες έχουν δίκιο!… Γιά να (ξανα)πάρουμε την Κωνσταντινούπολη, πρέπει να επισυμβεί μία σχεδόν παγκοσμίων διαστάσεων καραμπόλα (ναί, παίζει ακόμη καί το τελείως παράλογο: να την πάρει το Ξανφόν Γκιένος καί να μας τη χαρίσει), ώστε να το πετύχουμε αυτό μέσωι δρόμων απιθάνων. Διότι, δείξαμε πως, το να την ξαναπάρουμε ευθέως, είναι σχεδόν ανέφικτο.

. . . . . . . . . . .

ii.-1 Θέλουμε;

Παρένθεση, εδώ – λίαν απαραίτητη:

Γιά να συμβεί κάτι, πρέπει πρώτα να σχηματοποιηθεί στον κόσμο των ιδεών του Πλάτωνα (άλλως: στο αιτιατό πεδίο), καί μετά να κατεβεί στο φυσικό πεδίο (μέσωι του αιθερικού). Που σημαίνει -με τη σειρά του- ότι θ’ αρχίσει να σχηματοποιείται, μόνον εάν πλήθος ανθρώπων το επιθυμεί ταυτόχρονα.

[Κι επίσης, αυτό το πλήθος να το δικαιούται αυτό που επιθυμεί – καί να μην το δικαιούται έτερο πλήθος. Δεν γίνεται πχ πεντέξη κράτη να ζητάνε ταυτόχρονα από τον «κόσμο των ιδεών» το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου. Σ’ έναν νικητή θα πάει, αναγκαστικά!

Ωστόσο, οι εθνικές διεκδικήσεις είναι άλλο. Εκεί, δεν γίνεται νά ‘χουν δίκιο πολλοί μαζί.]

Όμως:

  • Πόσοι από μας θέλουν πράγματι να πάρουμε την Πόλη;
  • Καί αυστηρά στα καθ’ ημάς, πόσοι από μας θέλουν πράγματι ν’ αλλάξει κάτι στη ζοφερή καθημερινότητα της Ελλάδας; (Πχ να φύγουν οι πωλητικοί-λαμόγια, κτλ.)

Ελάχιστοι. Οι περισσότεροι βολεύονται με την παρούσα κατάσταση (ίσως καί με το αφελέστατο σκεπτικό, ότι αυτούς δεν θα τους βρεί το κακό ποτέ), οπότε δεν τους νοιάζει. Κι αφού δεν τους νοιάζει, δεν επιθυμούν αλλαγή. Κι αφού δεν επιθυμούν αλλαγή, δεν εκφράζουν τέτοια επιθυμία / δεν οραματίζονται τέτοια αλλαγή· κι αφού δεν οραματίζονται τέτοια αλλαγή, αυτή δεν θα έρθει ποτέ.

Τόσο απλά.

. . . . . . . . . . .

ii.-2 Άντε, καί την (ξανα)πήραμε!…

Καί πες ότι την ξαναπήραμε την Πόλη!…

…Αν καί τρέμω στην ιδέα να την παραλάβουν οι νύν πωλητικοί, μαζί με τους νύν δεσποτάδες!… καί να είναι υπεύθυνο γιά τη διαχείρισή της το ψευδοκράτος μας! (Απελθέτω αφ’ ημών το ποτήριον τούτο! Να μας φυλάει ο Θεός από τέτοιο ενδεχόμενο!!!)

Αυτό φαίνεται πως τό ‘χουν καταλάβει μέχρι κι οι προφήτες, γι’ αυτό καί δεν μιλάνε ούτε γιά πωλητικούς, ούτε γιά την Ιερά Σύνοδο των Αθηνών. Μόνο που οι προφητείες επί του θέματος αποτελούν έναν αχταρμά, διότι παρουσιάζουν πολλούς (καί διάφορους μεταξύ τους) «σωτήρες». (Τις συγκεκριμένες …να τις αποφεύγετε!)

Ιδού πώς περίπου πάει το πράγμα με τους «σωτήρες»:

«- Ποιός είστ’ εσείς, κύριε;»

«- Καλημέρα σας! Ιωάννης ο εκ πενίας! Ήρθα να υποβάλω βιογραφικό γιά σωτήρας των Ελλήνων!»

«Μάλιστα! Πάρτε χαρτάκι με αριθμό προτεραιότητος, καί περιμένετε να σας φωνάξει η επιτροπή γιά τη συνέντευξη! Εσείς;»

«- Ο Αναστηθησόμενος! Χάρηκα!»

«- Ο Αναστηθείς, θέλετε να πήτε, διότι μιά χαρά ολοζώντανον σας βλέπω!»

«- Έ, ναί, αλλά η μετοχή στον μέλλοντα είναι το καλλιτεχνικό μου! Έτσι με ξέρουν στην πιάτσα!»

«- Μά’στα. Πάρτε κι εσείς χαρτάκι από το μηχάνημα, καί περιμένετε! Εσείς;»

«- Κωνσταντίνος ο ενδέκατος, ο Παλαιολόγος!»

«- Ορίστε; Πώς είπατε; Όοο;…»

«- Ο ίδιος!»

«- Σας είχαμε γιά χαμένον! Πώς κι έτσι;»

«- Όντως την κοπάνησα, διότι πλέον είχαν χαθεί τα πάντα!»

«- Καί πώς κι από ‘δώ;»

«- Ήπια λίγο από το μυστικό ελιξήριο της αθανασίας, το κρυμμένο σε μυστική κρύπτη της Αγίας Σοφίας!»

«- Μάλιστα!… Δεν μπορούμε να έχουμε κι εμείς λιγάκι από δαύτο;»

«- Δεν προβλέπεται γιά μή αυτοκράτορες-σωτήρες!»

«- Κοίτα… θα σε δώκω μιά μπουκάλα σούπερ τσίπουρο, πού ‘χω φυλαγμένη εδώ στο γραφείο! Οικογενειακή παραγωγή, κυρ-Κωνσταντίνε Έντεκά μου! Προσεγμένη! Σκέτο υγρό πύρ, σε λέω! Θα σε δώκω καί μιά μπουκάλα σκάτς 25ετίας, χρυσή ετικέττα, γκόλντ λέημπελ που λένε, πού ‘χει καβατζώσει ο προϊστάμενος! Κάτσε όμως λίγο να την απαλλοτριώσω, πρίν με μυριστεί!»

«- Δυστυχώς, δεν μπορώ να κάνω τίποτε!»

«- Καα-λάααα!… Χαρτάκι κι εσείς, καί περιμένετε τη σειρά σας! Εσείς, με τα φαρδειά παπούτσια;»

«- Χαίρετε! Εξαδάκτυλος!»

«- Δεν έχετε μικρό όνομα; αβάφτιστος; Τέλος πάντων, δεν απαγορεύεται απ’ τον κανονισμό. Καί με το πάλαι ποτέ ρόκ συγκρότημα, τί σχέση έχετε;»

«- Καλύτερα να ρωτήσετε αυτούς, τί σχέση έχουν μ’ εμένα!»

«- Σας παρακαλώ, κύριε, κόφτε τις εξυπνάδες, διότι δεν θα τα πάμε καλά! Τέλος πάντων, πάρτε κι εσείς το χαρτάκι σας, καί περιμένετε!»

…Πιστεύω, πήρατε μιά ιδέα! 🙂

Εντάξει, δεν θα μαλώσουμε, δά, καί γιά το ποιός θα γίνει …ξαναπάρτης της Πόλης κι αρχηγός των Ελλήνων! Εννοώ, δεν θα μαλώσουμε από τώρα· διότι προβλέπω ότι θα γίνει της κακομοίρας με το θέμα αυτό!

[Άλλως τε, κι αυτός που οι προφητείες αποκαλούν Ιωάννη εκ πενίας καί τα ρέστα, δεν φαίνεται τόσο καλό παιδί. Θ’ απαγορεύσει, λέει, γιά δεκαετίες, ακόμη καί τα μουσικά όργανα!!! Άμα είναι έτσι, χάρισμά του η Κωνσταντινούπολη! Να πάει εκεί μόνος του!

Αυτό μας έλειπε τώρα!… Από τους ανίκανους κι ανθέλληνες ηγέτες της σημερινής Ελλάδας, να πέσουμε σε φανατικόν τρελλαμένον!… Σε Χομεϊνί! Λες καί δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Λες καί -ως λαός- ξεμείναμε από ικανά άτομα.]

Όμως, το θέμα του -με έδρα ( ; ) την Κωνσταντινούπολη- μελλοντικού ηγέτη των Ελλήνων, δεν είναι το μόνο, που πρέπει να προσέξουμε.

. . . . . . . . . . .

ii.-3 …Τί θα την κάνουμε;

Σαφώς καί δεν θα κάνουμε την Πόλη νέα πρωτεύουσα της Ελλάδας, καταπώς λένε μερικοί απερίσκεπτοι! Ίσα-ίσα, όχι μόνο πρωτεύουσα της Ελλάδας δεν θα την κάνουμε, αλλά αντιθέτως θα την αποδυναμώσουμε.

Γιατί;

Εξηγώ.

(α) Αυρικό πεδίο

Ξέρετε, οι πόλεις δεν είναι μονάχα μπετά καί σηματοδότες κυκλοφορίας. Ούτε οι αρχαίες μονάχα λαξευμένες πέτρες καί μαρμάρινοι κίονες. Τραβηγμένη έκφραση αυτό που θα πω, αλλά οι πόλεις έχουν ένα είδος «ζωής» δικό τους. Έχουν αυρικό πεδίο, το οποίο επιβάλλει τη συλλογική συμπεριφορά των κατοίκων (αλλά καί των επισκεπτών: «Στη Ρώμη, κάνε όπως οι Ρωμαίοι!»), καί ταυτόχρονα τροφοδοτείται απ’ αυτήν. Υπάρχει μία διαρκής αλληλεπίδραση, δηλαδή, μεταξύ αυτών των δύο παραγόντων (πόλης-ανθρώπων)· ένα διαρκές: «- Βάστα με να σε βαστώ, ν’ ανεβούμε στο βουνό!» Μόνο που το αυρικό πεδίο των πόλεων (που, συνήθως, το καταλαβαίνουν καλύτερα οι «απ’ έξω» – όχι οι μόνιμοι κάτοικοι) δεν οδηγεί πάντα σε ψυχική κορύφωση…

Ειδικά, τώρα, το αυρικό πεδίο της σημερινής Κωνσταντινούπολης είναι κατάθλιψη σκέτη!

Σήμερα, αν θες να πας στην Κωνσταντινούπολη (καί δεν κατάγεσαι από εκεί, ή δεν την έχεις ξαναδεί ως τουρίστας), θα πας γιά δύο λόγους: είτε γιά ν’ αυτοκτονήσεις, είτε γιά να πουλάς τρέλλα καλλιτεχνικής φύσεως – πχ ν’ ανεβείς σ’ έναν στύλο, καί -ξέρω ‘γώ- να πετάς φρέσκα αυγά κάτω, απαγγέλοντας ταυτόχρονα ποιήματα του Τζαλαλαντίν Ρουμί, με τη φωνή του Καραγκιόζη.

Δεν κάνω πλάκα· έχω πάει δύο φορές μέσα στον 21ο αιώνα, καί το αυρικό της το έχω αισθανθεί από πρώτο χέρι.

Πάρτε καί την (όντως σπουδαία ταινία, αλλά σαφώς κινούμενη στο απαισιόδοξο μονοπάτι) «Πολίτικη κουζίνα«, πάρτε καί τη μουσική των γενιτσάρων με την δυσκόλως υποκρυπτόμενη θλίψη, να καταλάβετε:

Τώρα, βέβαια, θα με ρωτήσεις γιατί δεν αυτοκτονούν μαζικώς οι -σημερινοί- ντόπιοι της Πόλης! Πιθανόν να εκλαμβάνουν το αυρικό πεδίο του τόπου ως ουδέτερο. Πιθανόν ο ψυχισμός τους να μην έχει τέτοιες ευαισθησίες, καί να μην τους ανοίγει τέτοιες πόρτες.

Κλείνοντας, πρέπει ν’ αναφέρω ότι, ακόμη καί στις προφητείες, το μέλλον της Πόλης διαγράφεται ζοφερό. Μετά τα πρώτα πανηγύρια, που θα ξανάρθει στους Έλληνες, σε μισόν αιώνα θα ξαναπέσει, λένε, σε παρακμή μή αναστρέψιμη. (Δες πχ εδώ.) Συνεπώς, αν θέλουμε να φτιάξουμε μία νέα Ελλάδα χωρίς το σπέρμα της παρακμής καί του θανάτου, πρέπει να «ξεδοντιάσουμε» την Πόλη εγκαίρως (δες παρακάτω προτάσεις γιά το πώς), αφήνοντας της μόνον την ιστορία της (καί τα μνημεία της – παρεκτός απ’ όσα ΔΕΝ της ανήκουν, πχ αναθηματικός τρίποδας των Δελφών).

Τέτοια πρωτεύουσα θα επιλέξουμε γιά τη μελλοντική Ελλάδα; ούτε γι’ αστείο!!! Θα μας παρασύρει στον γκρεμό μαζί της· κι αξίζουμε καλύτερης τύχης, νομίζω.

(β) Ενδοχώρα

Άλλο αρνητικό της Πόλης, που μετράει πάρα πολύ στο να ΜΗΝ γίνει αυτή πρωτεύουσα της Ελλάδας, είναι πως δεν βρίσκεται στην ενδοχώρα. Βέβαια, με τη σημερινή στρατιωτική πυραυλική τεχνολογία, δεν έχει σημασία πού βρίσκεσαι· έτσι κι αλλοιώς, δεν γλυτώνεις! Πλήν όμως, είναι καί παραδοσιακό, καί ψυχολογικό: αν δεν πάει το Πεζικό, να υψώσει σημαία στην πρωτεύουσα του εχθρού, τότε μπορεί μέν να έχεις (από τα πυραυλικά χτυπήματα) μιά εχθρική πρωτεύουσα διαλυμένη σε μπάζα, αλλά ο εχθρός δεν έχει παραδοθεί!

Βλέπε Βερολίνο του 1945: είχε γίνει οικόπεδο από τα χτυπήματα της συμμαχικής αεροπορίας, αλλά μόνον όταν το εκκαθάρισαν οι δυνάμεις του συμμαχικού πεζικού από εχθρικούς θύλακες, μόνον τότε τελείωσε ο πόλεμος.

Εξ απεναντίας, εμείς πρέπει να στείλουμε το Πεζικό μας να στήσει δύο Πολεμικές Σημαίες: μία στο σαράϊ του Ρετζεπίκα, καί μία στον αρχαιολογικό χώρο της Χαττούσας.

Γιατί αυτό το τελευταίο; Δες αμέσως παρακάτω.

(γ1) Συμβολισμός γεωστρατηγικός

Η Πολεμική Σημαία μας στη Χαττούσα θα επαρθεί συμβολικώς, γιά να σημάνει το οριστικό τέλος του Ελληνο-Τρωϊκού Πολέμου, με οριστική νίκη μας καί επί των τελευταίων Τρωϊκών θυλάκων.

[Πάντως, μιά που τό ‘φερε η κουβέντα, είναι πολύ περίεργο που οι προφητείες δεν κάνουν κουβέντα ούτε γιά Άγκυρα, ούτε γιά Χαττούσα. (Υπόπτου προελεύσεως «προφητείες»; δεν γνωρίζω.)]

Γιά τον ίδιο συμβολικό λόγο, θα οχυρώσουμε επιδεικτικώς τη νοτιοδυτική είσοδο των Στενών. Στην Καλλίπολη· στον Ελλήσποντο.

  • Καί γιά να μεταφερθεί το κέντρο ενδιαφέροντος μακριά από την Κωνσταντινούπολη (δες καί παρακάτω).
  • Καί επειδή ο Ελλήσποντος είναι η συμβολική / πραγματική είσοδος στο Αιγαίο, στο οποίο Αιγαίο κουμάντο κάνουμε μόνον εμείς.
  • Καί επειδή, με το αποκλειστικώς Ελληνικό κουμάντο στην περιοχή, ξαναδείχνουμε πως η (γειτονική του Ελλησπόντου) Τροία ηττήθηκε οριστικώς.

Μικρή συμπλήρωση στα παραπάνω: όχι πως κι ο Εύξεινος δεν είναι κατ’ εξοχήν Ελληνική υπόθεση, αλλά η «καρδιά» της δικής μας γεωπολιτικής είναι το Αιγαίο. Δεν έχουν μόνον οι Αγγλοσάξωνες γεωπολιτική καί «χάρτλαντ» ( = χώρα-«καρδία»)!

(γ2) Συμβολισμός θρησκευτικός

Στα ίδια πλαίσια μιάς νέας Ελλάδας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα μεταφερθεί αλλού.

Δεν είναι πρωτότυπη η ιδέα μου· λέγεται πως ο μακαρίτης Ιωάννης Πασσάς ήθελε κάποτε να μεταφέρει την έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη Γενεύη της Ελβετίας, γιά να μη λουζόμαστε τους διαρκείς εκβιασμούς των Τούρκων καί των ηπαπαραίων. (Γι’ αυτό, άλλως τε, μόλις απελευθερώθηκε η Ελλάδα, ζητήσαμε καί λάβαμε αυτοκεφαλία της Ελλαδικής Εκκλησίας.)

[Τελικά, η μεταφορά της έδρας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δεν έλαβε χώραν. Είτε επειδή δεν υπήρχαν τα απαραίτητα χρήματα προς τούτο, είτε επειδή τον Πασσά τον μετέπεισαν διάφοροι «συνετοί».]

Πρωτότυπα, όμως, είναι τα δικά μου πού καί γιατί.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο πρέπει να μεταφερθεί οριστικώς στην Ελευσίνα.

Το γιατί… Τον έναν από τους λόγους, τον θεμελιώδη, τον καταλάβατε αμέσως. Τον άλλον, θα σας τον πω αμέσως παρακάτω. Πάντως, φοβάμαι πως, αν σήμερα κάποιος προτείνει επισήμως (πχ στη Βουλή) κάτι τέτοιο, θα υποστεί τόσες δολοφονικές απόπειρες κατά της ζωής του, όσες δεν υπέστη ούτε ο Ντέ Γκώλλ!

(δ) Διώξιμο των υαινών

Αλήθεια, γιατί η Κωνσταντινούπολη, όσο ήταν πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπέστη καμιά τριανταριά πολιορκίες καί …δυόμιση αλώσεις; (Δύο οι ιστορικώς καταγεγραμμένες, μία η αβέβαιη της 29ης Ιουνίου 1203.) Ενώι από το 1453 μέχρι σήμερα, …τίποτε …ηρεμία …κάλμα;…

[Η σκέψη δεν είναι δική μου, αλλά δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να εντοπίσω το σχετικό Διαδικτυακό κείμενο, ώστε ν’ αποδώσω σωστά τα εύσημα. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, είναι της Πελασγικής.]

Προφανώς «κάτι» είχε η Πόλη, που επί αιώνες έκανε να τρέχουν τα σάλια των αρπαχτικών. Άλλο τόσο προφανώς, όμως, εμείς πρέπει να βάλουμε σε ασφαλές μέρος αυτό το «κρέας που μυρίζει όμορφα», ώστε να κόψουμε την όρεξη του καθενός γιά νέες επιθέσεις εναντίον της -υπό την επικράτειά μας, πλέον- Κωνσταντινούπολης. Μας φτάνουν οι μπελάδες που ήδη έχουμε! Δεν θέλουμε καινούργιους.

Γι’ αυτό πρέπει να μεταφερθεί οριστικώς εκτός Πόλης το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Εκεί, ας μείνει κάποιο απλό πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, κι ας γίνει πατριάρχης όποιος θέλει – ακόμη καί ξένος. (Σιγά μην το διεκδικήσουν οι Ρώσσοι τότε!) Σ’ αυτή την τελευταία περίπτωση, καί αν ο λεγάμενος αλλοδαπός επικαλεστεί την ιστορική συνέχεια (ότι δήθεν αυτός είναι ο υπέρτατος ορθόδοξος θρησκευτικός ηγέτης), εμείς θ’ απαντήσουμε με την ίδια ψυχρή, αποστασιοποιημένη, ειρωνική, υπεροπτική στάση, με την οποία μας αντιμετώπιζαν μέχρι τώρα οι ξένοι (όταν ζητούσαμε τα ιστορικά μας δίκαια) : θα τους πούμε πως, όποιος πεινάει πολύ, να πιάσει να φάει την Ιστορία!

Το διώξιμο των υαινών θα λάβει χώραν καί γιά την Ελλάδα μας: εάν ποτέ το Οικουμενικό Πατριαρχείο μεταφερθεί στην Ελευσίνα, δεν πρόκειται -στον αιώνα τον άπαντα!- να διεκδικήσει τον πατριαρχικό θρόνο κανένας αλλοδαπός «ορτοντόξ»!

[…Αν καί νομίζω πως -ιστορικώς- υπήρξε ένας καί μοναδικός μή Έλλην ιεροφάντης της Ελευσίνας, ο Ρωμαίος Πραιτεξτάτος. Άλλες εποχές, όμως, εκείνες.]

. . . . . . . . . . .

ii.-4 Άλλες απαραίτητες ενέργειες

Η μελλοντική Ελλάδα, η Ελλάδα μετά τα επερχόμενα γεγονότα, δεν θα περιοριστεί μονάχα στο κεφάλαιο του ξαναπάρσιμου της Πόλης. Υπάρχουν κι άλλα -εξ ίσου σοβαρά- ζητήματα προς διευθέτηση.

(α) Άγιο Όρος

Επειδή μυρίζομαι πως θα παρέμβουν διάφοροι «συνετοί», που θ’ αποτρέψουν τη μεταφορά της έδρας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ελευσίνα, ή -έστω- θα (προσπαθήσουν να) την καθυστερήσουν, τότε το Άγιο Όρος το χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ!

Γιατί;

Διότι η πραγματική καρδιά της Ορθοδοξίας χτυπάει εκεί, κι όχι στο επίσης επαμφοτερίζον (Δίϊο / Κρόνιο) αντίγραφο της Τροίας, την Πόλη. Μην ξεχνάτε ότι «ενωτικά» (δηλαδή, υπέρ της υποταγής της Ορθοδοξίας στον πάπα) στρατεύματα (υπό τον Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο), ξεκίνησαν από την (διαβρωμένη από «ενωτικές» ιδεοληψίες) Κωνσταντινούπολη καί πήγαν στο Άγιο Όρος καί κατέσφαξαν «ξεροκέφαλους» μοναχούς, που δεν γούσταραν πάπα, ή «πάπισσαν καί …παπίδιον»! (Αθάνατε Ροΐδη!!!) Δεν με βοηθάει η μνήμη μου εδώ, αλλά νομίζω πως δεν ήταν κι η πρώτη φορά.

Οπότε, ας υπάρχει καί το «αντίπαλον δέος» στις -πιθανές μελλοντικές- πνευματικές αυθαιρεσίες της Πόλης.

(β) Τούρκοι αιχμάλωτοι

Θυμίζω ότι, σε περίπτωση που -στα επερχόμενα- ο δικός μας Στρατός συλλάβει Τούρκους αιχμαλώτους, σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να δεχθεί ότι αυτοί είναι κρυπτοχριστιανοί, ακόμη κι αν επιδείξουν σταυρό κάτω απ’ το χιτώνιό τους. Είναι 1000% βέβαιο πως θα λένε ψέμματα, «δασκαλεμένοι» καταλλήλως από το Επιτελείο τους.

Οι πραγματικοί κρυπτοχριστιανοί θα είχαν ήδη στασιάσει καί σκοτώσει τους μωαμεθανούς ανωτέρους τους, πολύ πρίν τυχόν συλληφθούν αιχμάλωτοι. Αλλοιώς, τί «καταπίεση» εφαρμόζει η σημερινή Τουρκία στους χριστιανούς; Δεν είμαστε μικρά παιδιά, να χάφτουμε αμάσητο το παραμύθι του καθενός.

[Τα ίδια ισχύουν καί γιά όσους αιχμαλώτους ισχυριστούν πως είναι Κούρδοι. Υπάρχουν καί Κούρδοι φιλότουρκοι, μην παραξενεύεστε – καί μή μασάτε, γενικώς.]

(γ) Δυτικά παράλια Μ. Ασίας

Γιά τα δυτικά παράλια της Μ. Ασίας (μετά την επανάκτησή τους από την Ελλάδα, εννοείται), έχω μία ίσως υπερβολική, αλλά επαρκώς αιτιολογημένη πρόταση: να μετατραπούν σε αποκλειστικώς (καί αυστηρώς) γυμνιστικά παραθεριστικά κέντρα… με επίσης αυστηρή εφαρμογή του γυμνισμού. Εκεί, τόσο το μαγιώ, όσο καί οποιοδήποτε είδος ενδύσεως καί υποδήσεως (ακόμη καί μία πετσέτα γύρω απ’ το σώμα σε δημόσιους χώρους, ακόμη καί οι σαγιονάρες), θ’ απαγορεύεται με τσουχτερό πρόστιμο καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής καί του 24ώρου! (Αντιθέτως, στις όμορφες Ελληνίδες πρέπει να δίδεται καί επιδότηση συμμετοχής!)

Αν νομίζετε ότι κάνω πλάκα, σας θυμίζω ότι ο Ιάσων, όσες μάγισσες συνάντησε, τις γκάστρωσε. Προσωπικά, δεν βλέπω καλύτερο τρόπο, από το να παρατήσει το μητριαρχικό ιερατείο τις μαγείες καί τις μαγγανείες, καί να επικεντρωθούν οι γυναίκες-μέλη του στην πεμπτουσία της ζωής (όχι μόνο της δικής τους, αλλά καί των ανδρών) : τη δημιουργία οικογένειας καί παιδιών. Που, βέβαια, τα παιδιά δεν τα φέρνει ο πελαργός! Κάπως αλλοιώς έρχονται.

Αν το καλοσκεφτείς, μιά γυναίκα που θέλει άντρα, περισσότερο χρόνο θα δαπανήσει στις μάγισσες με τα μαντζούνια καί τα ξόρκια, παρά αν προσπαθήσει να τον πλησιάσει στην πραγματική ζωή. (Αν κυνηγάει ακατέβατα τον εφοπλιστή, τότε …καλά να πάθει! 🙂 ) Ο δέ χρόνος αυτός μηδενίζεται, αν η λεγάμενη απλώς βγάλει ό,τι φοράει· οι πραγματικοί άντρες θα σπεύσουν τότε να την πλησιάσουν από μόνοι τους! (Νά, λοιπόν, που αμέσως-αμέσως η γυναίκα έχει κι ένα κριτήριο …γνησιότητας των αντιπροσώπων του ανδρικού φύλου!)

Τώρα, θα μου πείς ότι μητριαρχικές «μάγισσες» δυνητικώς υπάρχουν παντού, κι όχι αποκλειστικά στα παράλια της Ιωνίας. Καί αντιστρόφως, δεν σημαίνει πως όλες οι γυναίκες με καταγωγή από τα παράλια αυτά είναι μέλη μητριαρχικού ιερατείου. Σωστά, αλλά μην υποτιμάτε τη δύναμη του τόπου! Τα είπαμε καί παραπάνω: η αλληλεπίδραση ενός τόπου με τους κατοίκους του είναι υπαρκτότατη. Κι εφ’ όσον τα δυτικά παράλια της Μ. Ασίας βγάζανε μητριαρχικές μάγισσες, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μή συνεχίζουν να βγάζουν καί σήμερα.

Έτσι, εμείς, αντί να πάμε τελείως κόντρα στο αιθερικό των Ιωνικών παραλίων, απλά θα στρίψουμε λίγο το τιμόνι του!

Υπ’ όψιν, αν αυτά πάνε να τα εφαρμόσουν οι σημερινοί Τούρκοι, θ’ αποτύχουν! Δεν αφήνει ο Κρόνος…

ΤΕΛΟΣ