Ο κυρ-Μίνωας, λοιπόν, από την αρχή φέρθηκε καθαρά ως κατακτητής· σε όλες τις Ελληνικές περιοχές, τις οποίες κατέκτησε ή/καί ήλεγχε.

Ο κατακτητής, καί δή ο ξένος, δεν σέβεται τίποτε από τον κατακτημένον. (Πολύ σπάνιες οι εξαιρέσεις, πχ Μ. Αλέξανδρος.) Ούτε ήθη, ούτε έθιμα, ούτε θρησκεία, ούτε γλώσσα, ούτε Ιστορία… τίποτε.

Έτσι, ο Μίνως με το «έτσι γουστάρω» έστειλε στην Αθήνα τον γυιό του, τον Ανδρόγεω, να συμμετάσχει στο μυητικό έθιμο ( = πέρασμα των αγοριών στην ενήλικη ζωή του άντρα) του κυνηγιού του κάπρου (κάτι ανάλογο με το κυνήγι της αλεπούς στην αγγλίτσα)· το οποίο, όμως, έθιμο προοριζόταν μόνο γιά τους ντόπιους! Σά να έρθει, δηλαδή, σήμερα ένας τζιχαντιστής, γιά να γίνει …νονός σε βαφτίσια! (Σημειώστε ότι ο κάπρος συμβολίζει τα κατώτερα ένστικτα· παρά το ότι τα γουρούνια είναι πανέξυπνα ζώα.)

Η τότε Αθήνα, βέβαια, το δέχτηκε καί το κατάπιε, προφανώς αδύναμη ούσα (στρατιωτικώς).

Στο μεταξύ, ο γυιός του σκοτώθηκε στο κυνήγι αυτό, ο Μίνως κατηγόρησε τους Αθηναίους ότι τον καθάρισαν αυτοί, καί τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε. Κάθε χρόνο, εφτά αγόρια κι εφτά κορίτσια της Αθήνας θα γινόντουσαν βορά του Μινώταυρου… δηλαδή τελετουργικών ανθρωποθυσιών.

Μόνο που θαυμάζω τους Αθηναίους, οι οποίοι, μόλις κατάλαβαν (καί πρό εποχής ετήσιας αποστολής νέων καί νεανίδων σ’ αυτόν γιά ανθρωποθυσία) τί μεγέθους απειλή εκφράζει ο νέηλυς Μίνως, έστειλαν στην αυλή του τον υπερκατάσκοπο Δαίδαλο, δήθεν ως εξόριστον!… (Αν ήταν πράγματι εξόριστος, γιατί πήγε στο στόμα του λύκου; δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού; Καί το ωραίο είναι ότι ο Μίνως τό ‘χαψε, νομίζοντας ότι έκλεψε από τους Αθηναίους ένα υπερμυαλό!) Όντως, πολλές φορές ένα καί μοναδικό άτομο κάνει τη διαφορά.

Πρίν συνεχίσουμε, οφείλω να εκφράσω μία επιφύλαξη: πως οι μύθοι αυτής ακριβώς της περιόδου της προϊστορίας της Κρήτης, είναι ιδωμένοι μέσα από τα μάτια των Αθηναίων! Αυτή η σκέψη δεν είναι δική μου· την εξέφρασε πρώτος ο Ιωάννης Κακριδής. (Καί όντως, τα ονόματα: Μίνως, Ανδρόγεως, Τάλως, είναι αττικόκλιτα.) Επομένως, μπορεί τα πράγματα να ήσαν καί λιγάκι διαφορετικά, απ’ ό,τι περιγράφει ο μύθος.

Όχι πολύ, όμως.

. . . . . . . . . . .

Ο Μίνως, ως Κρόνιος Πελασγός…

[…ίσως καί μπασταρδεμένος λιγάκι με τα υπολείμματα Ατλάντων, τους Φοίνικες – καί ονομάστηκαν «Φοίνικες», κύριοι φιλόλογοι, όχι επειδή παρασκεύαζαν κόκκινη μπογιά, αλλά επειδή ήσαν κοκκινομάλληδες, χαρακτηριστικό των Ατλάντων! …όπως ακριβώς είναι απεικονισμένοι οι Ύκσως –σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2– στις τοιχογραφίες της Αύαρης, της πρωτεύουσάς τους, καί φέρνουν σε αμηχανία εξηγήσεων τους Αιγυπτιολόγους!…]

…λογικά θα είχε δώσει εντολή να θυσιάσουν τους ηγεμόνες των χωρών που κατακτούσε. Το έκανε με τους νέους καί τις νέες της Αθήνας, περισσότερο γιά να σπέρνει καί να συντηρεί φόβο από μακριά. (Διότι, αν οι Αθηναίοι μιά χρονιά δεν του στέλνανε τον «φόρο αίματος», τί θα έκανε; εκστρατεία εναντίον τους; τόσο εύκολο ήταν; και -μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση- η λοιπή Ελλάδα δεν θα βοηθούσε την Αθήνα, δηλαδή; ) Στην Κρήτη δεν το επιχείρησε, καί είπαμε γιατί.

Ωστόσο, το έκανε με το παλιό ιερατείο της Κρήτης. Η ανθρωποθυσία στις Αρχάνες είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Προσωπική γνώμη, ότι τότε στην Κρήτη λατρευόταν πολύ ο Φαέθων, ως ο αιώνιος ωραίος έφηβος (αυτή η ιδιότητα χαρακτήριζε καί τον πατέρα του, τον Απόλλωνα), η δέ Άρτεμις (ως Βριτόμαρτις – μεταφράζεται κάπως σαν «γλυκειά παρθένα») ως η αιώνια ωραία έφηβη. (Καμμία σχέση με τις μεταγενέστερες άγριες μορφές της Αρτέμιδος, όπως πχ με την Αρτέμιδα Ορθία, ή με την Ιφιγένεια!) Ο Μίνως, λοιπόν, κυνήγησε ακριβώς αυτό το ιερατείο. Αντίθετα, το ιερατείο της Γαίας / μητριαρχίας (η «θεά με τα φίδια», που δεν είναι θεά, αλλά αρχιέρεια της Γαίας – τά ‘χουμε ξαναπεί εδώ) το πήρε με το μέρος του. Δεν είναι τυχαίο, που -αιώνες αργότερα- οι ομόφυλοι του Μίνωα Γεφυραίοι λατρεύανε καί την μετεξέλιξη της Γαίας, τη Δήμητρα.

Όπως δεν είναι τυχαίο, που το αγαλματάκι της αρχιέρειας διατηρήθηκε. Αλλοιώς, οι φανατικοί παπάδες του Μίνωα θα το είχαν κονιορτοποιήσει.

Κρατήστε, όμως, τη διαπίστωση, ότι από τα χρόνια του Μίνωα καί μετά, το Κρόνιο ιερατείο συνεργαζόταν (καί εξακολουθεί να συνεργάζεται μέχρι σήμερα) σχεδόν άρρηκτα με το μητριαρχικό. Μόνο που το πρώτο έκανε το δεύτερο σαν τα μούτρα του. (Θα τα πούμε καί παρακάτω αυτά.)

[Σημείωση: όσο ψάχνεις, βρίσκεις! Υπάρχει καί δεύτερο αγαλματάκι αρχιέρειας της Γαίας με φίδια!!! Δεν το ήξερα… Αυτό φυλάσσεται / εκτίθεται στο μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστώνης, αλλά ο σύνδεσμος, όπου παραπέμπω, δεν γράφει πουθενά πού βρέθηκε, καί πότε. (Γιά την επίσημη, επιστημονική Αρχαιολογία, δηλαδή, είναι σα να μην υπάρχει! Εύρημα / έκθεμα χωρίς πραγματικά στοιχεία αρχαιολογικής ταυτότητας, δεν έχει καμμία ακαδημαϊκή αξία.)

Προφανώς είναι προϊόν είτε λαθρανασκαφής (το πιθανώτερο), είτε αρχαιοκαπηλείας (μετά το 1972)… διότι το εμπόριο αρχαιοτήτων επιτρεπόταν μέχρι το 1972, χρονιά που η Ουνέσκο το απαγόρευσε. Καί το απαγόρευσε όχι από καλό, μή φανταστήτε· αλλά γιά να μη χρηματοδοτούνται αντάρτικες ομάδες στη Λατινική Αμερική (καί εχθρικές των ηπαπαραΐκων δικτατοριών της περιοχής, εννοείται!) από το εμπόριο χρυσών αγαλματιδίων των εκεί αρχαίων πολιτισμών – Ίνκας, κτλ.]

. . . . . . . . . . .

Επίσης προσωπική -καί αιρετική- γνώμη, είναι ότι η ανθρωποθυσία στις Αρχάνες δεν έγινε, γιά να μή γίνει καταστροφικός σεισμός, όπως δέχεται (καί με λογική βάση) η επίσημη Αρχαιολογία. Υποτίθεται, λέει, ότι φοβήθηκαν από δυνατούς προσεισμούς, καί έκαναν ανθρωποθυσία στη Γαία, γιά να μή γίνει ο κύριος σεισμός. Η αφεντιά μου, όμως, θεωρεί αντιθέτως ότι ο τρομερός σεισμός, που τελικά έγινε, έγινε από τις κατάρες που εκτόξευσε το θύμα, που ήταν ιερέας του Φαέθωνα καί του Απόλλωνα. (Όταν λέμε «Έλληνας ιερέας» εκείνες τις εποχές, δεν εννοούμε κάποιον, που απλά διαβάζει ευχές. Εννοούμε άτομο, που έχει καί κρυμμένες πανάρχαιες υπεργνώσεις / υπερικανότητες.) Βέβαια, αυτή δεν είναι επιστημονικώς βασισμένη θέση, αλλά…

…Αν αυτό σας θυμίζει τη φράση: «…καί εσχίσθη το καταπέτασμα…», εννοώ αυτό ακριβώς· καί δεν παίρνω πίσω ούτε τελεία. Κι αν μ’ όλ’ αυτά κάποιοι αρχίσουν τα χαχά καί τα χουχού («- Έλα μωρέ, τί λες εκεί, ποιός Απόλλων, ποιά Ελλάδα, που όλοι θέλουν να γίνουν κομματόσκυλα!», κτλ κτλ), θα τους συμβούλευα να είναι περισσότερο προσεκτικοί. Φιλικά το λέω. Εκείνες οι εποχές δεν είπαν ποτέ την τελευταία τους λέξη!

. . . . . . . . . . .

Την πολιτική του κυνηγητού ενός μέρους του παλιού ιερατείου των Ελλήνων (καί όχι -όλων- των κατοίκων, ή όλου του ιερατείου), ο Μίνως την τήρησε καί στις Ελληνικές περιοχές που κατέκτησε, όταν αισθάνθηκε πως τα βρωμοπόδαρά του πατούσαν την Κρήτη στα σίγουρα, κι επεκτάθηκε προς βορράν. (Αν κι ούτε στην Κρήτη είχε το 100% του πληθυσμού με το μέρος του, αλλά θεωρούσε πως δεν θα εξεγειρόταν κανείς εναντίον του.)

Αν δούμε τον χάρτη, θα διαπιστώσουμε ότι προσπάθησε να κατακτήσει / προσεταιριστεί τα παράλια της Μ. Ασίας, συν όλα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Έχουμε αναφορές από τη Μυθολογία, πως εγκατέστησε μόνιμες φρουρές σε Λέσβο καί Λήμνο… αν καί δεν πιστεύω πως τα άλλα μέρη πιό νότια τα άφησε έτσι. Ίσως εκεί να αισθανόταν στο στοιχείο του (άρα, πιό σίγουρος), μιά που το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού τους ήταν ήδη Κρόνιοι Πελασγοί.

Η πολύτιμη τραγική «ενθύμησις» της Νάσιας, όμως, μας δείχνει ότι το ιερατείο του Απόλλωνα δέχθηκε επίσης απ’ τον κυρ-Μίνωα άσχημο κυνηγητό καί σ’ εκείνα τα μέρη. Υποθέτω ότι αυτός ο ναός της «ενθυμήσεως» είναι ο πρόδρομος ναός (του Απόλλωνα) του ναού των Διδύμων της κλασικής κι Ελληνιστικής εποχής, μιά που συνηθιζόταν (καί συνηθίζεται) οι νεώτεροι ναοί να χτίζονται ακριβώς στο ίδιο μέρος με τους παλαιότερους.

Η επεκτεταμένη επικράτεια, λοιπόν, του Μίνωα, υπολογίζω ότι ήταν κάπως έτσι:

(Η ξεχωριστή κόκκινη κουκκίδα δείχνει -πολύ περίπου- την κατά τη γνώμη μου θέση της Τροίας. Θυμάστε το «μικρό προστατευτικό πεντάγωνο», που λέγαμε εδώ; )

Βλέπετε καθαρά ότι ο μάγκας είχε στο μυαλό του να κλείσει σιγά-σιγά τις εμπορικές οδούς / στρατιωτικές διεξόδους της κυρίως Ελλάδας…

…αλλά τον καθυστέρησαν καί τον πρόλαβαν ο θάνατός του, καθώς κι άλλα γεγονότα. (Πχ δραπέτευση Δαιδάλου, φόνος Μινώταυρου από Θησέα.) Άλλα, δέ, μεταγενέστερα γεγονότα ματαίωσαν το σχέδιο αυτό. (Αργοναυτική Εκστρατεία, Τρωϊκός Πόλεμος – περί των οποίων, παρακάτω.)

Γιατί, όμως, δεν πήγε να βάλει χέρι καί στην Τροία;

Μεγάλο ερώτημα αυτό. Ίσως καταλάβαινε πως δεν τον έπαιρνε, ίσως έβλεπε μιά κατάσταση ήδη φιλική προς τα πιστεύω του, ίσως είχε εντολές από κάποιο απόκρυφο ιερατείο να την αφήσει ήσυχη, μιά που εκεί εξελισσόταν μιά «παράλληλη» επιχείρηση του Κρονίου ιερατείου. (Δεν πάς ν’ αποκαλύψεις δικό σου πράκτορα, συλλαμβάνοντάς τον γιά παρανομίες! Σωστά; ) Περί όλων αυτών, κάποιες σκέψεις παρακάτω στο άρθρο.

. . . . . . . . . . .

Πριν προχωρήσουμε, ας θυμηθούμε το τί έγινε, όταν πέθανε (σκοτώθηκε) ο Μίνωας στη Σικελία: οι μισοί του ναύτες άρχισαν άγρια μάχη με τους ντόπιους, ώστε να πάρουν το πτώμα του, οι δέ άλλοι μισοί καθόντουσαν στα καράβια καί ξύνανε τ’ αχαμνά τους. Αν ήτανε όλοι ομόφυλοί του, θα ορμούσανε όλοι στη μάχη.

Τα (καθυστερημένα) συγχαρητήριά μου στους έξυπνους Ετεοκρήτες! Καλά κάνανε, καί παίζανε τάβλι παρά ταίς ναυσί! (Όχι, που θα πήγαιναν να σκοτωθούν γιά τον κατακτητή τους!)

. . . . . . . . . . .

iv.-3 Λήμνος

Απ’ όλες τις κατακτήσεις του Μίνωα προς βορράν, η Λήμνος είναι ιδιαίτερη περίπτωση· στην οποία θα επιμείνουμε λίγο.

Ναί, είναι γνωστή η ιστορία της Υψιπύλης με τις λοιπές γυναίκες καί τον ομαδικό φόνο των ανδρών τους, αλλά υπάρχουν καί σχετικώς άγνωστα προηγηθέντα παρόμοια γεγονότα… όπου οι σφαγείς (πάλι σε ομαδικό φόνο) αυτή τη φορά ήσαν άντρες!

Συγκεκριμένα, αναφέρεται πως κάποτε ζούσαν εκεί κάτι εξόριστοι (προφανώς Κρόνιοι) Πελασγοί, οι οποίοι δεν είχαν γυναίκες. Κι έτσι, γιά να μή μείνουν μπακούρια, έκαναν επιδρομή στην Αττική κι έκλεψαν γυναίκες, τις οποίες έφεραν στη Λήμνο καί τις γκάστρωσαν. Αυτές, όμως, τα μικρά τους τα μεγάλωναν σύμφωνα με τα Αττικά έθιμα, κι όχι τα Πελασγικά. Μιά, δυό, τρείς, όμως, όταν οι Πελασγοί σύζυγοι είδαν ότι οι Αττικές κυρίες «διέν ιέπαιρναν απου φλουϊέρα», τα δέ μικρά απ’ αυτές ήταν αλαζονικά απέναντί τους, τις σκότωσαν όλες καί καθάρισαν καί τα πιτσιρίκια!!!

Ο σύνδεσμος γιά όλ’ αυτά είναι εδώ, κι αξίζει τον κόπο να τα διαβάσετε. (Έχει καί μετάφραση δίπλα.) Ηρόδοτος, ο περιγραφικώτατος!

Όμως, διαφωνώ με την κατά Ηρόδοτο εποχή, που συνέβησαν αυτά. Ως πιό πιθανό, θεωρώ το εξής: ότι αυτά τα γεγονότα έγιναν πρό αφίξεως Θόα στη Λήμνο (καί σαφώς πρό Αργοναυτικής), καί ότι οι επόμενες σύζυγοι αυτωνών των ημιβαρβάρων ήσαν ακριβώς γυναίκες, που κουβάλησε μαζί του ο Θόας, ναύαρχος του Μίνωα (κι εγγονός του, καθώς καί γυιός του Διονύσου καί της Αριάδνης – έχουμε τα μέσα καί στον θεό, έ; 🙂 Ά, ρέ, παραμύθι που δουλευόταν στα χειρόγραφα!…), καί οι οποίες τελικά τους σκότωσαν τελετουργικώς.

Γιατί, όμως, πρό Θόα;

Διότι, αν υποθέσουμε ότι από εποχή Αργοναυτικής (καί Υψιπύλης με Ιάσονα) έως Τρωϊκό μεσολάβησαν τριάντα χρόνια, αυτό είναι πολύ μικρό διάστημα γιά δύο περιστατικά ομαδικών φόνων στην τοπική κοινωνία! Επίσης, η Αργοναυτική έδειξε πως σύσσωμη η Ελλάδα ήταν αποφασισμένη να πατάξει τις Κρόνιες πονηριές· άρα, τουλάχιστον μέχρι τον Τρωϊκό δεν σήκωνε τέτοια.

Τώρα, αν ρωτήσετε την αιτία… το γιατί φόνισσες σκότωσαν ομοφύλους τους καί ομοθρήσκους τους φονιάδες… Ξέρω καί γώ; Οι πχ Αθηναίοι με τους Σπαρτιάτες γιατί σφαζόντουσαν;

Ίσως οι Μινωΐτες να ήθελαν να δείξουν ποιός πραγματικά κάνει κουμάντο. Ίσως, πάλι, να είχαμε εσωτερικές διενέξεις του Κρονίου ιερατείου, ή αυτού με το μητριαρχικό. Ή, ίσως, διακυβευόντουσαν σχέδια ή/καί μυστικά των ιερατείων αυτών από το θράσος των συγκεκριμένων Πελασγών ανδρών. Όπως καί νά ‘χει, σας είπα πως είναι καθαρά προσωπική μου η συγκεκριμένη προσπάθεια αποκατάστασης αυτού του κομματιού της προϊστορίας μας. Φυσικά, ο καθένας είναι ελεύθερος να προσπαθήσει να δώσει τη δική του «ζωγραφική» της περιόδου εκείνης.

. . . . . . . . . . .

Ειρήσθω ότι πράγματι το παραμύθι δουλευόταν αγρίως στα Ελληνιστικά χρόνια – είτε γιά να εξωραΐσει άσχημες καταστάσεις, είτε από πονηρές επεμβάσεις διαφόρων στα χειρόγραφα, με σκοπό να επιφέρουν σύγχυση. Απόδειξη; η ιστορία με τη Μύρινα. (Δες το νούμερο 2 των προσώπων, που αναφέρει ο σύνδεσμος.) Λέγεται ότι ήταν θεία του Ιάσονα, καί σύζυγος του Θόα – καί βασίλισσα της Λήμνου. Σύζυγος Θόα μπορεί να ήταν, βασίλισσα της Λήμνου μπορεί να ήταν, αλλά θεία του Ιάσονα με τίποτε!

Γιατί;

Διότι, πρώτον, όταν έφτασαν οι Αργοναύτες στη Λήμνο, ο Ιάσων πρώτα-πρώτα θα πήγαινε να χαιρετήσει αυτήν. Αλλά δεν αναφέρεται πουθενά ότι τη συνάντησε· δεν αναφέρεται ότι την είδε, κι είπε: «- Γειά σου, ρε θειά! Τί χαμπάρια; Έλα, που σού ‘χω καί δώρα σύκα απ’ το Πήλιο καί κρασί!» Εάν, πάλι, είχε ήδη πεθάνει, τότε ο Ιάσονας θα πήγαινε να τιμήσει το μνήμα της. Η περιγραφή, όμως, της Αργοναυτικής δεν λέει τίποτε σχετικό. Σιωπά! Άρα…

Δεύτερος, καί απείρως σημαντικώτερος λόγος, είναι ότι υπ’ αυτές τις (μυθολογικές) περιστάσεις, η Υψιπύλη θα ήταν πρώτη ξαδέρφη του Ιάσονα!!! Κόρη της αδερφής του πατέρα του.

Καί καλά, έναν -κατά Καραϊσκάκη- μπούντζον στην ξαδέρφη, έτσι, γιά να ολοκληρωθεί η φιλοξενία, μπορεί να τον έριχνε· 🙂 αλλά το γκάστρωμα τόσο κοντινής συγγένισσάς του (η Υψιπύλη έκανε δύο παιδιά απ’ τον Ιάσονα, δύο δίδυμα αγόρια) είναι το κάτι άλλο. Βλέπετε, καί τότε οι Έλληνες γνώριζαν άριστα πως η Βιολογία δεν αστειεύεται… καί τέτοια «κολπάκια» απαγορευόντουσαν διά ροπάλου από τα ιερατεία των Ελλήνων. (Καί σήμερα απαγορεύονται.)

Το πιό πιθανό είναι πως ο μύθος πάει να καλύψει μιά αποτυχημένη απόπειρα του ιερατείου της Ιωλκού να βάλει χέρι στη Λήμνο, όταν αυτό κατάλαβε τί εστί στρατός του Μίνωα καί πού το πήγαινε. Καί που την επανάληψη της απόπειρας αυτής καθυστέρησε επί καμιά εικοσαριά χρόνια (ίσως 19;…) η κατάληψη του θρόνου της Ιωλκού από τον σφετεριστή κρυπτο-Ατλάντειο Πελία.

Σχέδιο, όμως, που ολοκλήρωσαν αργότερα ο Ιάσων καί οι Αργοναύτες με τον πιό ωραίο τρόπο!

[Σημείωση: Με τον αριθμό 19 πράγματι εννοώ έναν Μετωνικό κύκλο. Καί εννοώ πως, ίσως, η Αργοναυτική ξεκίνησε κι εξελισσόταν με βάση πολύ καλά καθορισμένες Συμπαντικές παραμέτρους, από τις οποίες καί δεν παρεξέκλινε ποτέ. Γι’ αυτό καί πέτυχε.]

(συνεχίζετα