. . . . . . . . . . .

δ1. Συνολικά συμπεράσματα

Δεν έγραψα ένα τόσο μεγάλο κατεβατό, απλά γιά να περάσ’ η ώρα. Έγραψα καί περιέγραψα τα (προ)ιστορικά θεμέλια της σημερινής κατάστασης, ώστε να καταλάβουμε καλύτερα καί το σήμερα (κάμποσες αιτίες της σημερινής κακοδαιμονίας μας, δηλαδή), αλλά καί το ορατό, προβλέψιμο μέλλον.

Ας δούμε τί φίδια έχει το τσουβάλι μας.

. . . . . . . . . . .

Απ’ όλη την προηγούμενη εξιστόρηση, συναποκομίζουμε αρκετά ατσάλινης σταθερότητας συμπεράσματα. (Δηλαδή, τέτοια, που κάθε εναντίωση σ’ αυτά καθίσταται εξ ορισμού αβάσιμη.)

Αυτά είναι – καί όπως μού ‘ρχονται στο μυαλό, όχι με απόλυτη σειρά σημασίας:

  • Οι (φυλετικώς κατά βάσιν Έλληνες, αλλά τις τελευταίες 3, 4 χιλιετίες μπασταρδεμένοι με άλλες φυλές) Κρόνιοι είναι «παιδιά» πολύ παλαιάς εποχής, αναγόμενης ίσως έως καί τα χρόνια του Ελληνο-Ατλαντικού πολέμου. (Γιά πιό πρίν, δηλαδή γιά το αν είχαμε τέτοια «εκκρονισμένα» φρούτα κι επάνω στο Νησί, δεν το έχω ψάξει.)
  • Έχουν ως κύρια βάση τους τη δυτική Μικρά Ασία (καί την Κωνσταντινούπολη – ΝΑΙ!) καί τη Μ. Ανατολή, αν κι έχουν επεκταθεί κι αλλού τους τελευταίους αιώνες (πχ Τζιού Γιάρκ).
  • Σε κάθε εποχή δρούν εναντίον της Ελλάδας καί των Ελλήνων, με απώτατο σκοπό την απόλυτη εξόντωσή μας.
  • Δρούν είτε στρατιωτικώς καί στα φανερά (όταν τους παίρνει), είτε πνευματικώς / θρησκευτικώς καί στα κρυφά (όταν αισθάνονται πως έτσι πρέπει να δράσουν).
  • Είναι φανατικοί, μνησίκακοι, θυμούνται γεγονότα πολύ πίσω στον χρόνο, γνωρίζουν άριστα την Ιστορία (καί τη δική τους, καί των άλλων, καί τη φανερή, καί την κεκρυμμένη), καί δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν πεποιθήσεις.
  • Δεν διστάζουν να προσεγγίζουν -με περισσό θράσος, όντες ξένοι!- τις αρχοντικές ηγεμονικές οικογένειες καί τα θρησκευτικά ιερατεία Ελλήνων (καθώς καί άλλων λαών), με τριπλό σκοπό – κατά σειράν: να εισχωρήσουν, να καταλάβουν την ηγεμονία (εκτοπίζοντας τους δικαιωματικούς ντόπιους ηγεμόνες), να επιβάλουν τελικώς τις απόψεις τους στον λαό.
  • Δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν φυλές καί ιδεολογίες ως «σημαίες ευκαιρίας», εάν κρίνουν πως αυτό τους εξυπηρετεί.
  • Δεν πρόκειται να σταματήσουν, αν δεν πετύχουν τον σκοπό τους!

Ειδικά το τελευταίο δείχνει ότι η αντιμετώπισή τους πρέπει να είναι άλλο τόσο ριζική: πρέπει να ξεπατωθούν από προσώπου Γής, μέχρι καί το τελευταίο βρέφος τους.

Αν αυτό σας φαίνεται σκληρό, αν η ιδέα της γενοκτονίας των κάθε είδους Κρονίων σας απωθεί καί σας αηδιάζει, σκεφθήτε ότι οι ίδιοι σκοπεύουν να μας κάνουν (καί με την πρώτη ευκαιρία θα μας κάνουν) ακριβώς τα ίδια – καί βλέπετε καθαρά το τί τραβάμε ως έθνος από το 1831 καί μετά. (Άσε τα πρίν!) Ο καθένας το βλέπει· παρεκτός αν είναι ηλίθιος, ή πληρωμένος: τόση κακία, τόσο μίσος εναντίον των Ελλήνων δεν δικαιολογείται με τίποτε. Εκτός απ’ την Κρόνεια κατακτητική κι εκδικητική ψυχοπάθεια καί φρενοβλάβεια.

. . . . . . . . . . .

Εδώ, θα πεταχτούν αρκετοί, καί θα πούν ότι υπάρχει επίσης ο δρόμος της αμοιβαίας συγχωρήσεως καί λήθης!

Χμ, ναί. Το ξέρετε το ανέκδοτο; Αυτό, που λέει ο ένας φίλος στον άλλον (που συνάντησαν στον δρόμο έναν μεγάλων διαστάσεων κόπρο, που τους γαύγιζε) : «- Μή φοβάσαι, ρέ! Σκύλος που γαυγίζει, δέ δαγκώνει!», κι απαντάει ο άλλος: «- Εγώ το ξέρω! Ο σκύλος το ξέρει;»

Αμοιβαία λήθη καί συγχώρεση με τους Κρόνιους; Μάλλον έχετε πάρει ναρκωτικά! Διότι ήδη εμείς ξεχάσαμε πολλά (καί εμμέσως συγχωρήσαμε), αλλ’ αυτοί… Κι ας μην πάμε στα παλιά, ας πάμε στα πρόσφατα: Ποιούς σώσαμε στην Κατοχή; Πώς φέρθηκαν αυτοί μετά τον πόλεμο σ’ εμάς;

Άσε, τώρα, τις παλιές ιστορίες, που τις θάψαμε από μόνοι μας καί δεν λέμε να τις ξεθάψουμε, μή καί θίξουμε κανέναν… (Μας έφαγε η ευγένεια!) Ποιοί φέρθηκαν καί πώς στο πτώμα του Γρηγορίου του Ε’, ή στους Έλληνες κατά τη σφαγή της Χίου, ή στους αιχμαλώτους Έλληνες στρατιώτες του 1922, ή ακόμη παλιότερα (τον 2ο μΧ αιώνα) στην εξέγερσή τους στην Κύπρο, ή απήγαγαν (κι ίσως ακόμη απαγάγουν) παιδιά δικά μας τη Μεγάλη Εβδομάδα… ή… ή…

Εν πάσει περιπτώσει, προσωπική μου πεποίθηση είναι πως τον δρόμο της αμοιβαίας συγχωρήσεως καί λήθης τον επέλεξε μόνη η Εκκλησία μας. Όχι τόσο (πάλι προσωπική πεποίθηση – το τονίζω) από ορθόδοξη χριστιανική καλωσύνη καί φιλανθρωπία, όσο επειδή κάποιοι κύκλοι μέσα της (κι όχι, βέβαια, οι λογής Δυσώνυμοι / Βοθρολυμαίοι / Μήτσοι των ηπαπάρα) γνωρίζουν πως έχει αποστολή καί το να τηρεί τα πανάρχαια ιερά καί τα όσια του έθνους μας. Συνεπώς, σε κάθε περίπτωση η απόσχιση από τον εθνικό κορμό ενός μεγάλου κομματιού Ελλήνων, πονάει πολύ.

Επομένως, πρέπει να βρεθεί τρόπος αυτοί οι (Κρόνιοι) Έλληνες να γυρίσουν πίσω. (Παρατώντας, εννοείται, τις κακοδοξίες τους.) Όθεν -συμπεραίνω- καί η επί τόσους αιώνες ανοχή της Εκκλησίας μας στις διάφορες «ΠΔ» καί τα παρεμφερή …κρονοληρήματα. Είναι σα να κρέμεται κάποιος στον γκρεμό με το ένα χέρι, καί σπεύδουμε να του προσφέρουμε βοήθεια, να τον τραβήξουμε πάλι επάνω. Σά να στήνουμε μιά γέφυρα επικοινωνίας με τους Κρόνιους, προσπαθώντας να βρούμε κοινά σημεία επαφής.

Τώρα, βέβαια, επαναλαμβάνω πως δεν πιστεύω σε κάτι τέτοιο· αυτή την προσπάθεια τη θεωρώ μάταιη. Όχι πως είμαι τόσο σοφός, που θεωρώ ανόητους όσους την επιχειρούν. Αλλά, τα μέχρι στιγμής δεδομένα δείχνουν αδιέξοδο.

Θα τα συζητήσουμε αυτά γι’ ακόμη λίγο, παρακάτω στο κείμενο.

. . . . . . . . . . .

δ2. Παραλειπόμενα

Όσο γίνεται συντόμως, κάποια θέματα «εκτός σειράς»· που, όμως, οφείλουμε ν’ αναφέρουμε.

. . . . . . . . . . .

i. Κρήτη

Η Κρήτη των χριστιανικών αιώνων αναφέρθηκε στα σχόλια, οπότε ας κάνουμε κι εμείς μιά σύντομη αναφορά.

Κατακτάται από τους Σαρακηνούς, ελευθερώνεται από τον Νικηφόρο Β’, τον Φωκά. Ίσως αυτή την περίοδο ο παλιός πυρήνας των (Κρονίων) Μινωϊτών να βρήκε ευκαιρία ν’ αλλαξοπιστήσει προς το ισλάμ, αλλά δεν είναι σίγουρο. «Ίσως», λέμε. Εν πάσει περιπτώσει, το εάν σε μιά πολύ μεταγενέστερη περίοδο (κάπου το 1500; εκεί μέσα υπολογίζω) κάποιοι Κρητικοί ασπάστηκαν τον μωαμεθανισμό, αλλά μετά από αρκετές γενιές ξαναγύρισαν οικειοθελώς στην Ορθοδοξία (όπως εγράφη στα σχόλια του παρόντος), πιστεύω πως αυτό έγινε όχι από καιροσκοπισμό· αλλά, γιά τον ίδιο λόγο, που η μισή Αφρική ασπάστηκε το ισλάμ – καί περίπου την ίδια εποχή:

Διότι τους έπρηζαν τα τέτοια οι Φράγκοι ιησουΐτες ιεραπόστολοι!

Μην ξεχνάτε, πως η Κρήτη λούστηκε γερή Ενετοκρατία (με καθολικό παπαδαριό) επί αρκετούς αιώνες (μέχρι καί το τέλος του 17ου), πρίν την καταλάβουν οι Οθωμανοί. Οπότε, αυτό που λέω έχει βάση.

Αρκετά αργότερα, πάλι, μέχρι την απελευθέρωσή της, είχαμε φανατικούς μωαμεθανούς Κρητικούς (καί εχθρούς των χριστιανών κατοίκων του νησιού), οι οποίοι με την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1924 βρέθηκαν στη Σμύρνη, απ’ όσο ξέρω. (Κι εκεί έχουν απογόνους μέχρι σήμερα.) Κρόνιοι Μινωΐτες από πανάρχαιες ρίζες; απλώς ξεροκέφαλοι; Αγνοώ.

Όπως καί νά ‘χει, τέτοια ζητήματα ξεφεύγουν των χειρών ημών. Μόνο καριερίστες ιστορικοί μπορούν να τα σκαλίσουν.

. . . . . . . . . . .

Κλείνοντας την υποενότητα, οφείλω ν’ αναφέρω κάτι, γιά τους «ευγενείς» Ενετούς: αυτοί στην Κρήτη αποπειράθηκαν, χρονικώς πρώτοι τους τελευταίους αιώνες, την αλλοίωση του εντοπίου πληθυσμού!!! (Τα ίδια ακριβώς καμώματα, που κάνουν το Μυταράκι καί οι «Μ»ΚΟ σήμερα.) Συγκεκριμένα, έφεραν καί χρησιμοποίησαν γύφτους (όπως το διαβάζετε) γιά εργάτες στο χτίσιμο του τείχους του Ηρακλείου· κι όταν τέλειωσε το χτίσιμο, αυτοί όλοι οι γύφτοι εγκαταστάθηκαν σε μιά μεριά του Ηρακλείου, σε μιά δική τους συνοικία, δηλαδή, η οποία απεκλήθη «Ατσιγγαναρία» – καί, προφανέστατα, παρέμειναν εκεί έκτοτε.

Απόγονοι αυτών είναι σήμερα άτομα με Κρητικά επίθετα, που όμως Κρητικοί δεν είναι.

[Άλλο ο ηλιοκαμμένος Κρητικός, κι άλλο το μαυροτσούκαλο. Τους διακρίνει κανείς εύκολα. Έχω γνωρίσει στον στρατό κι αλλού μερικά τέτοια άτομα· -άκηδες μέν, αλλά …μπλάκ πόττεριζ! 🙂 ]

Αυτά, γιά να μή λένε μερικοί ότι τα γονίδια καί οι ιδέες είναι πρόσκαιρα πράγματα· καί, όσον αφορά περασμένους αιώνες καί περασμένες χιλιετίες, να μή μας φιλοδωρούν μ’ ένα: «- Έλα, μωρέ!».

. . . . . . . . . . .

ii-1. Arzawa

Τ’ είν’ αυτό, τώρα, έ;

Ή, μάλλον, τί ήταν… ή, μάλλον, ποιοί ήταν!

Αναφέρει η Γουΐκι κάποια πραγματάκια, που όμως δεν φτάνουν ούτε γιά μεζές γιά το τσίπουρο· αλλά, δεν πειράζει. Τα υπόλοιπα θα σας τα πώ εγώ.

. . . . . . . . . . .

Αρτζάβα, λοιπόν, σημαίνει Αργείοι, σύμφωνα με την τραχειά προφορά των (Πελασγών) Χετταίων.

[Η προφορά των Πελασγικών φύλων πάντα ήταν βαρειά. Τί λατινικά, καί τί χωριάτικα δικά μας!… περισσότερο! Παράβαλε: Κραυσίδων, αντί του ορθού: Θραυσίδων· δηλαδή, ποταμός με πολλούς καταρράκτες. Ιορδάνης, αντί του: Ηριδανός. (Καί, ναί, εννοώ αυτό ακριβώς που αρχίζετε να υποψιάζεστε.) Κτλ.]

Η ονομασία αυτή αναγράφεται στα διασωθέντα γραπτά των Χετταίων, αλλά (εδώ καί πάνω από 100 χρόνια, που ξαναδιαβάστηκαν αυτά τα γραπτά) οι φιλόλογοι διστάζουν ν’ αποδώσουν τα του Καίσαρος τώι Καίσαρι. Βέβαια, έχουν αναγνωρίσει πολύ σωστά ως Αχαιούς τους συμμάχους των Αρτζάβα, τους Αχιγιάβα, που κι αυτοί αναφέρονται στα Χεττιτικά γραπτά. Με τους Αρτζάβα είναι που τα κάνανε λιγάκι θάλασσα, όπως καί με τους Luwa («Λούβιους», …κι όχι Κλούβιους! lol!!!), που ψάχνονται να βρούν ποιοί είναι. Αν, όμως, θυμόντουσαν τίποτε απ’ το σχολείο γιά τα «πάθη συμφώνων», θ’ αναγνώριζαν εύκολα τους Λυδούς. (Βλέπετε, άλλο το να περνάς εξετάσεις με καλό βαθμό, κι άλλο το να καταλαβαίνεις τί σου γίνεται – καί να χρησιμοποιείς επωφελώς τις γνώσεις που σου δόθηκαν.)

Ρίξτε, όμως, πρώτα μιά ματιά στο απόσπασμα του χάρτη, τον οποίο (ολόκληρον) παραθέτει η Γουΐκι:

Μώβ είναι η Μυκηναϊκή Ελλάδα. Πράσινο είναι το βασίλειο των Αρτζάβα. Σκούρο μπλέ είναι η αυτοκρατορία των Χετταίων. (Στον αυθεντικό χάρτη της Γουΐκι, το χρωματικό υπόμνημα αναγράφεται επάνω του.)

. . . . . . . . . . .

Βλέπουμε καθαρά πως οι Αρτζάβα / Αργείοι επικάθησαν (μαζί με τους λοιπούς Μυκηναίους / Αχαιούς) στις πάλαι ποτέ περιοχές των (κατά τον Όμηρο) συμμάχων των Τρώων, δηλαδή των Κρονίων Πελασγών Καρίας, Λυκίας, κτλ. Κι όχι μόνον τους έδιωξαν αυτούς (προς τα ενδότερα), αλλά φρόντισαν να δημιουργήσουν αυτό που σήμερα ονομάζεται buffer zone (γεωγραφική ζώνη «απορροφήσεως κραδασμών») : οι Χετταίοι δεν είχαν κοινά σύνορα μ’ αυτούς. Μεσολαβούσε ουδέτερη ( ; ) περιοχή ανάμεσά τους.

Η εποχή, γιά την οποία μιλάμε, είναι «επισήμως» κάπου το 1,600 πΧ (κάν’ το 1,550 γιά καλύτερα – μιά πιθανή εξήγηση, παρακάτω), δηλαδή πέντε γεμάτοι αιώνες μετά τον Τρωϊκό.

Από τον χάρτη, όμως, καταλαβαίνουμε κι άλλα πράγματα.

Το ένα: η -άλλως ανεξήγητη- συμπεριφορά των Αχαιών, που έκαψαν μέν την Τροία, αλλά γύρισαν πίσω στην Ελλάδα. Δεν φρόντισαν, όπως θα περίμενε κανείς, να παραμείνουν στα εδάφη της Τροίας, ως κατακτητές. Πιθανολογώ πως το μήνυμα των Αχαιών (προς όλους) ήταν κάτι σαν: «- Μήν εγγίζετε!» Φοβόντουσαν, δηλαδή, το αιθερικό μαγάρισμα του τόπου περισσότερο κι απ’ όσο εμείς σήμερα τη ραδιενέργεια! Κι έτσι, παρά το εξαγνιστικό πύρ, έφυγαν.

[Παράβαλε καί τους Μάγιας, που κάθε τόσο παρατούσαν σύξυλες τις πόλεις τους, κι έχτιζαν απ’ την αρχή άλλες, αλλού. Αν θεωρείτε πως ήταν εύκολο το χτίσιμο… Λέτε να κουβαλούσαν ένα σωρό πέτρες γιά τις πυραμίδες τους έτσι, γιά πλάκα; ]

Το δεύτερο: καταλαβαίνουμε πως η προηγούμενη υπόθεσή μας είναι σωστή! Διότι, ούτε οι Χετταίοι πλησίασαν την περιοχή της πάλαι ποτέ Τροίας!

Το τρίτο: πως οι Χετταίοι σχηματίστηκαν όντως από έναν αρχικό πυρήνα καταδιωχθέντων Τρώων, στον οποίο αργότερα προστέθηκαν (οι επίσης διωγμένοι από τις πατρογονικές εστίες τους) Κρόνιοι Πελασγοί των νοτιοδυτικών παραλίων της Μ. Ασίας. (Αυτό το τρίτο συμπέρασμα ενισχύεται από το αλφαβητικό / γραφικό σύστημα των Χετταίων, που ήταν η σφηνοειδής γραφή.) Βέβαια, ας μήν περιμένουμε τέτοια πράγματα να μας τα πεί η «επίσημη» Ιστορία. Κι όσο γιά την Ιστορία των σημερινών σχολικών βιβλίων του ψευδοκράτους μας…

…Αλλά, γιατί να σας χαλάσω τη διάθεση; Δεν μου χρωστάτε τίποτε! 🙂

. . . . . . . . . . .

ii.-2 Μπέντριχ Χρόζνυ

Μπέντριχ είναι η απόδοση του ονόματος «Φρειδερίκος» στα Τσέχικα. Ο κύριος αυτός, λοιπόν, έζησε πάνω από έναν αιώνα πρίν την εποχή μας (νά ‘τος, εδώ) καί είναι αυτός, που ξαναδιάβασε τα γραπτά των Χεττταίων.

Οι Χετταίοι γράφανε με τη σφηνοειδή γραφή (παρ’ ότι Πελασγοί – το γιατί, παρακάτω), η οποία είχε ήδη αναγνωστεί καμιά σαρανταριά χρόνια πρίν την εποχή του Χρόζνυ. (Από τον χαρισματικό Τζώρτζ Σμίθ.) Άρα, δεν ήταν δύσκολο να διαβαστούν τα κείμενά τους ηχητικώς· το θέμα είναι, τί γράφανε! Εκεί βρισκόταν το ζουμί.

Είναι ακριβώς το ίδιο πρόβλημα, που έχουμε εμείς με τις ευρεθείσες Πελασγικές πινακίδες (ακόμη καί τις τόσο κοντινές στην κλασική αρχαιότητα, όσο το 650 πΧ), οι οποίες είναι γραμμένες στο καταδικό μας πασίγνωστο αλφάβητο, διαβάζονται πανεύκολα ηχητικώς… αλλά, άμα καταλάβεις τί λένε, εγώ θα γίνω αστροναύτης! (Να πάω στον Άρη μόνιμα, να ησυχάσει το κεφάλι μου! 🙂 )

Τέλος πάντων, ο Χρόζνυ κατάλαβε πως, αυτά που διάβαζε, μοιάζαν πολύ με τα (ήδη γνωστά) …Βαβυλωνιακά, δηλαδή τα …Λατινικά καί τα αρχαία Ελληνικά! (Είπαμε: Πελασγοί! Καί με βαρειά προφορά.) Κι έτσι, με μερικές εύστοχες υποθέσεις, κατόρθωσε καί ξαναδιάβασε τα Χιττιτικά. (Εδώ, στον συγκεκριμένο σύνδεσμο, περιέχεται μιά αναφορά, η οποία εξηγεί κάπως πιό λεπτομερώς την προσπάθειά του.)

. . . . . . . . . . .

Τί ανακάλυψαν, λοιπόν, στα Χιττιτικά γραπτά οι φιλόλογοι; Πολλά, καί άκρως ενδιαφέροντα.

  • Εμπορικές σχέσεις τόσο με τους Έλληνες, όσο καί με Βαβυλώνα κι Αίγυπτο.
  • Με τις τελευταίες δύο κυράδες, δέ, είχανε καί συνοικέσια καί παντρειές! (Όχι, όμως, με Ελλάδα!… Μή σας κάνει εντύπωση.)
  • Περιγραφή εκστρατειών καί μαχών.
  • Νομοθεσία καί οργάνωση του κράτους.
  • Επιστολές σε άλλους ηγεμόνες.
  • Κτλ.

Το κυριώτερο, όμως, που μας ενδιαφέρει, είναι πως, σε κάποια ιστορική φάση, οι Χετταίοι αναφέρουν πως νίκησαν κι εξεδίωξαν τους Αρτζάβα… (Οι οποίοι Αρτζάβα κάποια στιγμή ξεπέρασαν τα όρια της buffer zone, κι επέδραμαν εναντίον των Χετταίων.) Καί λίγο αργότερα, οι Χετταίοι κατάφεραν καί κατέστησαν φόρου υποτελές το βασίλειο των ηττημένων Αρτζάβα.

Αν όλ’ αυτά σας θυμίζουν Μικρασιατική Εκστρατεία καί Καταστροφή του 1919-1922, ορθώτατα καταλάβατε!

Αυτό ακριβώς ήθελα να τονίσω!

. . . . . . . . . . .

Όπως ήθελα να καταδείξω το ότι οι Χετταίοι, ως Κρόνιοι Πελασγοί, ήσαν:

  • καί εχθρικοί απέναντί μας,
  • καί αμετανόητοι,
  • καί φανατικοί. Όπως ακριβώς ο κάθε Κρόνιος πληθυσμός.

Τόσο φανατικοί, μάλιστα, που δεν θέλαν με τίποτε το αλφάβητό τους να θυμίζει Ελλάδα!!! Γι’ αυτό πήγαν καί δανείστηκαν αλφάβητο από την έτερη έδρα των Κρονίων, τη Βαβυλώνα! Νά, γιατί επέλεξαν τη σφηνοειδή γραφή.

Άλλως τε, οι εξ ίσου φανατικοί (Κρόνιοι) Φοίνικες, που (μάλλον από σκοπιμότητα) διατηρούσαν το δικό μας αλφάβητο, έκοψαν απ’ αυτό τα γράμματα πέρα απ’ το Ταύ. Δεν θέλαν ούτε απλή αναφορά στο Υ του Διός! (Σας τα είπα!…)

. . . . . . . . . . .

Προφανώς οι Χετταίοι, μετά την ήττα των Αρτζάβα, επανέφεραν στα νοτιοδυτικά παράλια της Μ. Ασίας κάποια παλιά Κρόνια αρχοντικά σόγια, με ό,τι συνεπαγόταν αυτό. (Παναπεί, αυτά τα σόγια έγιναν αγάδες καί κοτζαμπάσηδες των ηττημένων.) Η δέ κατάσταση αυτή ανατράπηκε καμιά πεντακοσαριά χρόνια αργότερα, με τους Α’ καί Β’ Ελληνικούς Αποικισμούς…

…Γιά να έχουμε άλλη ανατροπή (υπέρ των Περσών), άλλα πεντακόσια χρόνια αργότερα.

Τώρα, αν αυτή η περίοδος των πέντε αιώνων σας θυμίζει το διάστημα της Τουρκοκρατίας, σωστά σκεφθήκατε. Όμως, δεν ήθελα να σας επισημάνω ακόμη ένα πιθανό χρονικό γνώρισμα της «τραμπάλας» του Μάτριξ, στην οποία υπακούμε (κακώς! κάκιστα!) ως έθνος. Αλλού το πάω.

. . . . . . . . . . .

ii.-3 Καί λοιπόν;

Ωραίααααα!!!… Μας τά ‘πες όμορφα, ρέ Εργοδότη, αλλά ποιό το νόημα; Σάμπως οι Χετταίοι ήταν οι μοναδικοί Κρόνιοι που υπήρχαν, ή που έδρασαν εις βάρος μας; Ή θες να μας κάνεις ακόμη ένα μάθημα Ιστορίας, να περνάει η ώρα; Ή κάθησες κι έγραψες ένα σωρό εισαγωγικά, γιά να μας πείς ότι υπήρξε καί δεύτερη «Μικρασιατική Καταστροφή», τρισήμιση χιλιάδες χρόνια πρίν την εποχή μας;

Ακούστε, αγάπες! Εδώ, τα πάντα έχουν τον σκοπό τους· τίποτε δεν είναι ασύνδετο, τυχαίο, εκτός ομάδας, ή απλά άνευ νοήματος.

Λοιπόν, στο ζουμί:

Όταν κατορθώνεται να ξαναδιαβαστεί μιά γραπτή γλώσσα, γιά την οποία -με το διάβα των αιώνων- είχαν χαθεί η φωνητική αξία καί η σημασία των λέξεων, στα κείμενα την πέφτουν πρώτες-πρώτες οι «υπερεσίες», πρίν κάν κι απ’ τους φιλολόγους. Τέτοιες ανακαλύψεις τις τραβάνε, όπως το ψοφήμι τα όρνια. (Καί το σκατό τις μύγες.)

Πώς το ξέρουμε αυτό; από το γεγονός ότι, όταν ο έφηβος Μάϊκλ Βέντρις πήγε (το 1936) επίσκεψη με το σχολείο του στο Βρεττανικό Μουσείο, όπου τους έκανε ξενάγηση στις πινακίδες της Γραμμικής Β’ ο ίδιος ο «πολύς» Αρθούρος Ήβανς, ο τελευταίος εξήγησε στα παιδιά πως η λέξη, που γραφόταν στο κάτω μέρος μερικών πινακίδων, σήμαινε «τό-σο», ή «πό-σο» (ποσόν, δηλαδή – αυτό που λέμε σήμερα «άθροισμα»). Καί, πράγματι, μετά την πλήρη επανανάγνωση της Γραμμικής Β’, απεδείχθη ότι έτσι ήταν.

Πού το ήξερε, όμως, ο καί κατάσκοπος (ιδιότητά του άγνωστη στους πολλούς) Ήβανς;

Απλούστατα, διότι με την ανακάλυψη των πρώτων πινακίδων με Γραμμική Β’, ψάχνανε οι «υπερεσίες» της πατρίδας του να βρούν «κλειδί» γιά να τις διαβάσουν… καί όντως διέθεταν ένα: τον πίνακα με τα Αρκαδοκυπριακά, ή Γραμμική Γ’ (κι αυτή ανακάλυψη του Γιώργη του Σμίθ), η οποία είχε ήδη αναγνωστεί μερικές δεκαετίες πρίν. Πράγματι, κάποια ιδεογράμματα είναι κοινά σ’ αμφότερες, καί κάποια άλλα μοιάζουν πολύ. Σας τα είπα κι εδώ…

…Όπως σας είπα καί το τί γυρεύουν οι «υπερεσίες» σε τέτοια γραπτά κείμενα, καί τις πιάνει το …φιλολογικό ενδιαφέρον: αρχαία μυστικά καί ξόρκια γυρεύουν!

Είναι, λοιπόν, παραπάνω από σίγουρο, ότι τα «βιβλία αποθήκης» εκείνης της εποχής (ρωτήστε κάποιον λογιστή, να σας πεί), γραμμένα στη στενογραφία της εποχής (παρομοίως), οι «υπερεσίες» της αγγγλίτσας τα ξετίναξαν στο πίτς φυτίλι. (Ποιός Βέντρις;!… Σιγά μην περίμεναν αυτόν!) Κι αφού είδαν πως δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτές (δεν τραβούσαν ζόρι γιά το πόσα γιδοπρόβατα άρμεγε ο Νέστορας), τα παράτησαν τελείως.

. . . . . . . . . . .

Άλλο τόσο σίγουρο, όμως, είναι πως ξετίναξαν καί τα γραπτά των Χετταίων, πρίν κάν πάρουν πρέφα οι φιλόλογοι, έχοντας στα χέρια τους το «κλειδί» της επανανάγνωσής τους, με την υπό Χρόζνυ δημοσιευμένη Γραμματική των Χετταίων του 1917.

[Αν καί ισχυρώς υποψιάζομαι πως κατά 99% ξεκίνησαν οπωσδήποτε μιά πενταετία πιό πρίν, διότι καί ο σύνδεσμος με την περιγραφή της προσπάθειας του Χρόζνυ γράφει πως η κατανόηση των κειμένων προέκυψε γρήγορα. (Θα διαπιστώσετε παρακάτω το γιατί υποψιάζομαι ότι ασχολήθηκαν αμέσως από το 1912.) Με το που είδαν οι ανασκαμμένες πινακίδες ξανά το φώς… βούρ στον πατσά οι αγγλιτσαίοι!

Όπως καταλαβαίνετε, δεν τις πτόησε τις «υπερεσίες» της αγγλίτσας η εμπλοκή στον Α’ ΠΠ απ’ ανάμεσα.]

Ανακάλυψαν, λοιπόν, οι λεβέντες όσα έπαθαν οι Αρτζάβα κάπου το 1500 πΧ, καί…

…πρόσφεραν στον απορούντα Βενιζέλο τη Σμύρνη, αντί της μΜπόλης! (Ο Βενιζέλος -γεγονός!- εξέφρασε γραπτώς στους αγγλιτσαίους του Φόρεϊν Όφις την απορία του: «- Τί να την κάνω τη Σμύρνη;» Του απαντήσανε με κάτι άσχετα, άρες-μάρες-κουκουνάρες.)

Το πιάνετε, γιατί προέβησαν σε τέτοια «δωρεά» οι αγγλιτσαίοι;

Αν όχι, να το πάρει το ποτάμι.

. . . . . . . . . . .

Μετά από την αποδοχή της προσαρτήσεως της Σμύρνης από μέρους μας, η ήττα μας καί ο ξεπατωμός των Μικρασιατών Ελλήνων ήταν παραπάνω από σίγουρα.

Γιατί;

Διότι είχαμε δύο δρόμους να διαλέξουμε (ο τρίτος, να μην πάρουμε καμμία Σμύρνη, δεν έπαιζε – είχαμε πάρει φόρα τότε) :

  • Είτε θα παίρναμε τη Σμύρνη καί θα καθόμασταν στ’ αυγά μας.
  • Είτε θα κάναμε επίθεση καί πιό μέσα, γιά να τελειώνουμε με την Τουρκία μία καί καλή.

Στην πρώτη περίπτωση, οι Τούρκοι θα ξεσπούσαν στους λοιπούς Έλληνες της Μ. Ασίας, όπως είχαν κάνει καί με τους Πόντιους λίγο πιό πρίν. Ως αποτέλεσμα, εμείς θα έπρεπε να καταλάβουμε μία περιοχή στην ενδοχώρα της Σμύρνης, ίσως είκοσι, τριάντα χιλιόμετρα πιό μέσα, ώστε να στεγάσει όπως-όπως ενάμισυ, ίσως δύο εκατομμύρια κατατρεγμένους Έλληνες πρόσφυγες από τα ενδότερα, οι οποίοι θα προέκυπταν με μαθηματική βεβαιότητα.

Καί, μ’ άλλη τόση μαθηματική βεβαιότητα, θα ήταν αδύνατον να παραμείνουν επι μακρόν εκεί αυτοί οι άνθρωποι υπ’ αυτές τις συνθήκες… Οπότε, ή θα τιναζόντουσαν στον αέρα τα οικονομικά του ψευδοκράτους μας, ή θ’ αναγκαζόμασταν να προελάσουμε προς τα μέσα (ώστε ν’ απελευθερώσουμε τις περιοχές των προσφύγων – καί να επιστρέψουν αυτοί στα σπίτια τους), ή θα λουζόμασταν (στρατεύματα καί Σμυρνιοί κι ενδοχωρίτες πρόσφυγες μαζί) έναν ανελέητο μακροχρόνιο πόλεμο φθοράς.

Στη δεύτερη περίπτωση (όπως κι έγινε – της άμεσης προέλασης προς τα μέσα, δηλαδή), η αγγλίτσα γνώριζε άριστα το τί μας περιμένει·

  • περισσότερο, θα έλεγα, από την μελέτη της τύχης των Αρτζάβα (το πιό πιθανό),
  • ίσως κι από τίποτε άγνωστα σ’ εμάς κόλπα αιθερικού γεωδυναμικού,
  • μπορεί κι από… δεν ξέρω…

Πάντως, γνώριζε το τί μας περιμένει (καί το ανέμενε)…

…Αν καί φρόντισε να σιγουρέψει το αποτέλεσμα.

Πώς;

Με την ξαφνική διακοπή χορηγήσεως όπλων καί πυρομαχικών στον Ελληνικό Στρατό (επάνω στην κρισιμώτερη φάση της εκστρατείας), συν τη συνδρομή μερικών γραββατωμένων αλητών εξ Αθηνών… με συνεπικουρούσες, τέλος, τις άοκνες υπονομευτικές προσπάθειες του αρχικαθάρματος Στεργιάδη.

[Μόνο μή μου πεί κανείς ότι πρόσφατα ο Άρειος Πάγος έκανε αναψηλάφηση της Δίκης των Έξ, καί τους αθώωσε. Βρέ, πολύ καλά τους κάνανε καί τους τουφεκίσανε! Το μόνο λάθος, που τη γλύτωσαν μερικές δεκάδες ακόμη, κι απ’ τις δύο μεριές προδοτών – καί των βασιλικών, καί των βενιζελικών.

Δεν είχαμε πρόβλημα να ξοδέψουμε μερικές σφαίρες ακόμη, γιά να σβήσουμε μερικούς προδότες ακόμη.]

. . . . . . . . . . .

Αυτά, λοιπόν, όσον αφορά τα …φιλολογικά ενδιαφέροντα των «υπερεσιώνε», καί το κατά πόσον είναι ακίνδυνα κάποια κείμενα αμιγώς ιστορικού καί φιλολογικού χαρακτήρα.

Επίσης, να θυμάστε ότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται πάντα ως φάρσα, όπως είπε ένας κουτοπόνηρος τύπος.

Μερικές φορές επαναλαμβάνεται ως δράμα χειρότερο του αρχικού.

(συνεχίζεται)