Κραυγή αφύπνισης από την κόρη του Ισαάκ και ανιψιά του Σολωμού, Αναστασία, στα αποκαλυπτήρια των ανδριάντων των δύο Ελληνοκύπριων ηρώων τους οποίους σκότωσαν εν ψυχρώ οι «Γκρίζοι Λύκοι»
Συμπληρώνονται 29 χρόνια από τότε που ο Ελληνισμός σήκωσε στους ώμους του και αποχαιρέτησε σεβαστικά δυο άξια τέκνα της πατρίδας με ψυχή λιονταριού. Σαν σήμερα, 11 Αυγούστου του 1996, ο αδερφός μας Τάσος Ισαάκ, που συμμετείχε σε αντικατοχική εκδήλωση στη «νεκρή ζώνη» στη Λευκωσία, στην προσπάθεια να γλιτώσει έναν φίλο του, βρέθηκε περικυκλωμένος από ύαινες των «Γκρίζων Λύκων» κι ένα αφιονισμένο πλήθος Τούρκων εποίκων που τον δολοφόνησαν άνανδρα και συνέχισαν να τον χτυπάνε με μίσος ακόμα κι όταν εκείνος κειτόταν νεκρός.
Μετά την κηδεία του, μέσα στη θλίψη και την οργή που ξεχείλισε, ξέσπασαν και νέες διαδηλώσεις. Και στις 14 Αυγούστου ο Σολωμός Σολωμού, εξάδελφος του Τάσου, έσπασε τη γραμμή του ΟΗΕ κι έτρεξε προς τον ιστό ενός φυλακίου, στον οποίο κυμάτιζε η κατοχική σημαία. Του φώναζαν οι ΟΗΕδες, που παρακολουθούσαν απαθώς. Ακούστηκε από το βάθος και μια φωνή: «Ρε, πού πας!» Το πού πήγαινε το γνώριζε. Σαν έτοιμος από καιρό ήταν και δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής. Με το τσιγάρο αναμμένο στα χείλη, σκαρφάλωνε στον ιστό λίγο προτού ένας έποικος, ο Κενάν Ακίν, που διετέλεσε και «υπουργός» του ψευδοκράτους, τον πυροβολήσει και τον σκοτώσει.
Για τις δύο υποθέσεις η Κυπριακή Δημοκρατία το φθινόπωρο του 1996 είχε εκδώσει 13 συνολικά εντάλματα σύλληψης που με εντολή του τότε γενικού εισαγγελέα, του αείμνηστου Αλέκου Μαρκίδη, είχαν διαβιβαστεί και στην Interpol, η οποία προχώρησε σε έκδοση διεθνών ενταλμάτων σύλληψης για τους 10 εμπλεκόμενους. Τι έγινε; Τίποτε απολύτως… Το περασμένο Σάββατο στο Παραλίμνι αποκαλύφθηκε μνημείο προς τιμήν των δύο παλικαριών που έπεσαν υπέρ πατρίδος. Οι ανδριάντες φιλοτεχνήθηκαν από τον γλύπτη Φίλιππο Γιαπάνη.
Με λόγια γροθιά στο στομάχι της διάχυτης απάθειας, λόγια εθνικής αφύπνισης, η Αναστασία, θυγατέρα του Τάσου, είπε: «Είναι ανάγκη να καταλάβουμε τη βαρβαρότητα, γιατί ένας άνθρωπος, ο πατέρας μου, άφησε την τελευταία του πνοή εκεί που τώρα χιλιάδες συμπατριώτες μας διέρχονται για τσιγάρα και μια ψευδαίσθηση πολυτελείας. Οι βάρβαροι με τη βοήθεια του κατοχικού στρατού κτύπησαν μέχρι θανάτου τον πατέρα μου, έναν άοπλο άνθρωπο, με ρόπαλα, πέτρες και ξύλα… Ζούμε, δυστυχώς, σε μια διαρκή παραίτηση, γιατί δεν διεκδικήσαμε ποτέ τίποτα περισσότερο. Οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, χαρίζουν τις περιουσίες μας κι εμείς συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα σάπιο τίποτα μιας “κανονικότητας” που κτίστηκε πάνω στη λήθη και την αμνησία. Ζούμε σε μια κατάσταση που δημιούργησαν οι δολοφόνοι γιατί ξεχάσαμε ποιοι πλήρωσαν με αίμα.
Δεν δεχόμαστε η θυσία του Τάσου και του Σολωμού να πάνε χαμένες. Δεν δεχόμαστε να καπηλεύονται τα ονόματα των ηρώων, να οικειοποιούνται το φως τους για να φωτίσουν το δικό τους σκοτάδι. Για αυτούς τους δύο ενωθήκαμε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, για να βρούμε τον δρόμο ως τη Λάπηθο, την Κερύνεια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου. Μέχρι εκεί που ήθελε να φτάσει ο πατέρας μου, μέχρι εκεί που έβλεπε ο Σολωμός ανεβαίνοντας στον ιστό της κατοχής».
******
Στο Παραλίμνι, μπροστά από τους ανδριάντες των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού, δεν ακούστηκε απλώς μια συγκινητική ομιλία. Ακούστηκε μια εθνική κραυγή αλήθειας, χωρίς περιστροφές, χωρίς ευφημισμούς, χωρίς διπλωματικά φίλτρα. Η Αναστασία Ισαάκ μίλησε ως κόρη του άοπλου ήρωα που δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1996. Μα δεν μίλησε μόνο για τον πατέρα της. Μίλησε για την πατρίδα που πληγώθηκε, προδόθηκε και -το χειρότερο- μαθαίνει σιγά σιγά να ζει με την πληγή ανοιχτή.
Η Αναστασία είπε ό,τι έπρεπε να έχει ειπωθεί εδώ και δεκαετίες. Πως οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Πως το αίμα χύθηκε, αλλά δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε ποτέ. Πως οι ίδιοι οι μηχανισμοί του κράτους και της κοινωνίας προσαρμόστηκαν στο ψεύτικο αφήγημα της «λύσης», που δεν είναι τίποτε άλλο από σταδιακή αποδοχή της κατοχής.
Και τι ακολούθησε; Σιωπή. Σιωπή από τους πολιτικούς, από τους θεσμούς, από τους δημοσιολογούντες των καναλιών. Οχι από αδιαφορία – από αμηχανία. Γιατί αυτή η φωνή, η καθαρή και δίκαιη, ξεσκεπάζει τη συνθηκολόγηση δεκαετιών μιας πολιτικής που δίδαξε στον λαό πως η διπλωματία είναι πιο σημαντική από τη μνήμη, πως η υποχώρηση είναι ρεαλισμός και πως η εθνική αξιοπρέπεια είναι εμπόδιο στην «πρόοδο».
Η Αναστασία Ισαάκ, με λόγο σταράτο, θύμισε πως χιλιάδες διέρχονται καθημερινά από τη νεκρή ζώνη, εκεί που άφησε την τελευταία του πνοή ο πατέρας της, για να αγοράσουν φθηνά τσιγάρα και μια ψευδαίσθηση πολυτέλειας. Και έχει δίκιο. Η λήθη έγινε στάση ζωής. Η μνήμη έγινε βάρος.
Το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο και την Ελλάδα δεν θέλει φωνές σαν της Αναστασίας. Θέλει ήρωες σιωπηλούς, μετατρεπόμενους σε αγάλματα. Μνημεία με τυποποιημένες καταθέσεις στεφάνων. Οχι φωνές που απαιτούν κάθαρση, τιμωρία και εθνική ανάταση. Οχι φωνές που θυμίζουν ότι κάποιοι δολοφονήθηκαν από τον κατακτητή, και ο κατακτητής σήμερα αντιμετωπίζεται σαν συνομιλητής.
Πόσοι τόλμησαν να πουν πως η υποστήριξη του «διαλόγου» με την Αγκυρα είναι πολιτική μειοδοσία όταν δεν συνοδεύεται από στοιχειώδεις όρους δικαιοσύνης; Πόσοι θύμισαν πως οι περιουσίες των εκτοπισμένων ξεπουλιούνται μεθοδικά, ενώ οι πραγματικοί ιδιοκτήτες σωπαίνουν ή κουράστηκαν; Πόσοι υπενθυμίζουν πως η λεγόμενη «λύση» της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας ισοδυναμεί με θεσμοποίηση της κατοχής και επισημοποίηση της εθνικής ταπείνωσης;
Η Αναστασία Ισαάκ δεν ζήτησε εκδίκηση. Ζήτησε το αυτονόητο: να αποδοθεί δικαιοσύνη, να συλληφθούν οι υπεύθυνοι, να πάψει η λήθη να είναι κρατική πολιτική. Και, τελικά, να ανοίξει ξανά ο δρόμος της ελευθερίας – όχι ως σύνθημα, αλλά ως στόχος.
Η φωνή της δεν ήταν μια «συγκινητική παρέμβαση». Ηταν πολιτική πράξη αντίστασης. Ηταν κόλαφος για τους προσκυνημένους, για όσους αποκαλούν «ρεαλισμό» την υποταγή, για όσους νομιμοποιούν με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους τον «Αττίλα».
Η πατρίδα δεν είναι διπλωματικό πεδίο συναλλαγών. Είναι γη ποτισμένη με αίμα. Και αυτό το αίμα, όπως του Ισαάκ και του Σολωμού, δεν μπορεί να ξεχαστεί. Δεν μπορεί να παρακαμφθεί στο όνομα της «πολιτικής ωριμότητας». Δεν μπορεί να συγκαλυφθεί πίσω από σχέδια συμβίωσης που ακυρώνουν το αυτονόητο: ότι υπάρχει κατοχή και ότι οι υπεύθυνοι δεν έχουν ποτέ τιμωρηθεί.
Καθήκον όλων είναι να σταθούμε ξεκάθαρα στο πλευρό όσων δεν ξεχνούν, δεν παραδίδονται, δεν συμβιβάζονται. Με την Αναστασία. Με την αλήθεια. Με την πατρίδα που ακόμη περιμένει τη δικαίωσή της, όχι στα χαρτιά, αλλά στην πράξη. https://www.dimokratia.gr/
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου