Ο Τραμπ ως ο τελευταίος πολεμιστής της Δύσης

Michael Kumpmann    Περιοδικό Άρκτος

Ο Michael Kumpmann παρουσιάζει τον εσωτερικό τραμπισμό ως την εξερεύνηση του Constantin von Hoffmeister για τον Trump ως μια μυθική, αρχαιοφουτουριστική φιγούρα που πλοηγείται στην υπαρξιακή μάχη της Δύσης για αναβίωση, γεφυρώνοντας τον εσωτερικό συμβολισμό και τον σύγχρονο λαϊκισμό σε μια αποκαλυπτική αναζήτηση για ανανέωση.

Εσωτερικός Τραμπισμός. Ο τίτλος του βιβλίου του Constantin von Hoffmeister υπαινίσσεται μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ο όρος «Εσωτερικός Τραμπισμός», που προέρχεται από τον «Εσωτερικό Χιτλερισμό» από προσωπικότητες όπως ο Miguel Serrano, ο Savitri Devi και ο Hakun Zynkyoku, χρησιμοποιείται συχνά ως catch-all για ορισμένα αποκρυφιστικά μιμίδια και θεωρίες δημοφιλείς σε τμήματα της δεξιάς πτέρυγας των ΗΠΑ. Παραδείγματα περιλαμβάνουν την έννοια του μιμιδίου ως σιγίλιο για τη διοχέτευση αποκρυφιστικών δυνάμεων σε μια ιδέα, τον αιγυπτιακό θεό του χάους Kek ως την πραγματική ταυτότητα της μασκότ βατράχου Pepe, το NPC ως σύγχρονη απόδοση του άψυχου hyle από τον χριστιανικό γνωστικισμό, τη σύμπτωση ότι "Donald" σημαίνει "κυβερνήτης της γης" στην αρχαία κελτική, το γεγονός ότι μια Αμερικανίδα συγγραφέας του 19ου αιώνα ονόματι Ingersoll Lockwood έγραψε βιβλία για έναν «βαρόνο Τραμπ» που ταξιδεύει στον Βόρειο Πόλο, εξερευνά μια κοίλη Γη και ανακαλύπτει την προέλευση της ανθρωπότητας, καθώς και ένα βιβλίο για έναν «αμφιλεγόμενο ξένο» που απροσδόκητα γίνεται πρόεδρος των ΗΠΑ και υποκινεί βίαιες αριστερές διαμαρτυρίες κ.λπ. Ωστόσο, αυτό το βιβλίο δεν είναι ούτε κριτική ούτε συμπλήρωμα αυτής της κουλτούρας μιμιδίων. σχετίζεται περισσότερο με την ευρωπαϊκή δεξιά σκέψη παρά με τον εσωτερισμό των μιμιδίων.

Ένα meme, ωστόσο, κατέχει εξέχουσα θέση στο βιβλίο: υπάρχουν κεφάλαια που ασχολούνται με τη σχέση του Trump με τον «γερμανικό ιδεαλισμό». Αυτή η σύνδεση αναφέρεται σε μια συνέντευξη όπου ένας δημοσιογράφος μίλησε με έναν διαδικτυακό ακτιβιστή ονόματι «Kantbot», ο οποίος δήλωσε ενθουσιασμένος ότι ο Τραμπ θα ολοκληρώσει τη φιλοσοφία του «γερμανικού ιδεαλισμού» (Hegel, Fichte, Schelling κ.λπ.), θα αποκαλύψει εξωγήινους, θα αποκαλύψει την αλήθεια για την προέλευση της ανθρώπινης συνείδησης και θα ανακαλύψει ξανά χαμένες ηπείρους όπως η Θούλη και η Ατλαντίδα. Αυτό το απόσπασμα από τη συνέντευξη έγινε μιμίδιο. (Είναι ενδιαφέρον ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Trump προσπάθησε να αγοράσει την αεροπορική βάση Thule στη Γροιλανδία για λογαριασμό της Αμερικής και σε μια συνέντευξη με τον Γερμανό δημοσιογράφο Alexander Markovics, ο Ρώσος φιλόσοφος Alexander Dugin παρατήρησε ότι οι υποστηρικτές του Trump έπρεπε επειγόντως να ασχοληθούν περισσότερο με τον «γερμανικό ιδεαλισμό»).

Ο Constantin von Hoffmeister εξετάζει πώς ο Trump θα ολοκληρώσει τον «γερμανικό ιδεαλισμό» με έναν μάλλον απλό τρόπο, υποδηλώνοντας ότι ο λαϊκισμός και ο πατριωτισμός του Trump αναδεικνύουν το αμερικανικό Volksgeist (εθνικό πνεύμα) ως μέρος του «Παγκόσμιου Πνεύματος», ενώ συμφιλιώνουν τις ατομικές φιλελεύθερες αξίες με το εγελιανό κράτος ως παράγοντα τόσο στο εθνικό όσο και στο παγκόσμιο πνεύμα. Ο συγγραφέας φαίνεται να βλέπει τον Τραμπ ως ένα εγελιανό «κοσμοϊστορικό άτομο», που ενσαρκώνει το πνεύμα της εποχής και οδηγεί την ιστορία προς τα εμπρός.

Σε ένα άλλο κεφάλαιο, ο Τραμπ συγκρίνεται με τους «Καίσαρες» του Όσβαλντ Σπένγκλερ, φιγούρες παρόμοιες με το «κοσμοϊστορικό άτομο» του Χέγκελ, που εμφανίζονται στο τέλος ενός κύκλου και συναντούν την έναρξη ενός νέου πολιτισμού. Πολλοί αξιοσημείωτοι ενοποιητές, όπως ο Καρλομάγνος στην Ευρώπη, ο Τσιν Σι Χουάνγκ στην Κίνα και ο Ιάπωνας ενοποιητής Όντα Νομπουνάγκα, θεωρούνταν Καίσαρες με την έννοια του Σπένγκλερ, όπως και προσωπικότητες όπως ο Ναπολέων Βοναπάρτης, ο οποίος εμφανίστηκε με την παρακμή μιας αυτοκρατορίας και επέτρεψε μια νέα αρχή.

Οι δύο πρόλογοι του βιβλίου παρουσιάζουν ήδη μια ενδιαφέρουσα σκέψη: και οι δύο παραπέμπουν στην έννοια της αρχαϊκής αναβίωσης από τον φιλόσοφο Terence McKenna. Ο McKenna, ένας χίπις, ερευνητής ενθεογόνου και μαθηματικός, ανέπτυξε μια φιλοσοφία καλά ευθυγραμμισμένη με την παράδοση. Έχει δύο συνιστώσες: η μία υποθέτει ότι η νεωτερικότητα στόχευε στη δημιουργία ενός επιστημονικού, ορθολογικού κόσμου απαλλαγμένου από το χάος, αλλά ότι το χάος έχει δημιουργηθεί στην άκρη του «διατεταγμένου κόσμου» ως εντροπία, τελικά έτοιμη να συντρίψει τον σύγχρονο τεχνολογικό πολιτισμό (αυτό που ο Heidegger αποκαλεί Gestell, ή το «πλαίσιο») σαν πλημμύρα. Παράλληλα με αυτή τη θεωρία, γνωστή και ως «χρονικό κύμα μηδέν», συμβαίνει μια απαρατήρητη «αρχαϊκή αναβίωση», όπου πιο προ-μοντέρνα, παραδοσιακά στοιχεία επανέρχονται στην κοινωνία, ξεκινώντας μια επιστροφή στην παράδοση. Οι δύο πρόλογοι ερμηνεύουν τον Τραμπ ως ένα τέτοιο στοιχείο - μια συμβολική ενσάρκωση ενός βασιλιά των έσχατων καιρών που επιστρέφει (όπως ο Μπαρμπαρόσα στη Γερμανία, ο βασιλιάς Αρθούρος, ο «Τσάκα το Μεγάλο Λιοντάρι» μεταξύ των Ζουλού ή ο κρυμμένος 10ος ιμάμης στο Ισλάμ) για να καθοδηγήσει την ανθρωπότητα στην τελευταία φάση του μεγάλου χρονικού κύκλου και σε μια νέα αρχή. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Τζούλιους Έβολα αναφέρθηκε επίσης περιστασιακά σε αυτό το αρχέτυπο ως «Θεός-Αυτοκράτορας», ένα πολύ γνωστό ψευδώνυμο για τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο Constantin von Hoffmeister περιγράφει ακόμη και τον Trump ως ένα είδος μετενσάρκωσης του George Washington σε ένα κεφάλαιο, ενισχύοντας περαιτέρω αυτή την προοπτική.

Αυτό που είναι επίσης ενδιαφέρον εδώ είναι ότι ο John F. Kennedy θεωρήθηκε ως ένας «νέος Αρθούρος» στην εποχή του. Ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Φίλιπ Ντικ, γνωστός για έργα όπως το Blade Runner και η απόκρυφη φιλοσοφία του, πίστευε ότι ο Κένεντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και άλλοι είχαν την αποστολή να τερματίσουν τον κύκλο του χρόνου, να οδηγήσουν την Αμερική πίσω στη θρησκεία και την παράδοση, να εκθέσουν μια σκοτεινή συμμορία σατανικών δυνάμεων και να εγκαινιάσουν μια νέα χρυσή εποχή όπου η ανθρωπότητα θα απελευθερωνόταν τελικά από τη «μαύρη σιδερένια φυλακή» που επιβλήθηκε στο μυαλό τους από την ελίτ της εξουσίας. (Ομοίως με το πώς οι οπαδοί του Trump ελπίζουν επίσης για ένα τέτοιο αποτέλεσμα.)

Είναι ενδιαφέρον ότι ο Τραμπ συνεργάζεται με τον Ρόμπερτ Κένεντι, ένα από τα τελευταία επιζώντα μέλη της φατρίας Κένεντι, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του και μάλιστα σκοπεύει να του προσφέρει μια θέση.

Τα αρχικά κεφάλαια του βιβλίου επικεντρώνονται στη μεταφορά του Τραμπ «αποστραγγίστε το βάλτο». Ο Constantin von Hoffmeister εντοπίζει κάτι που οι περισσότεροι σχολιαστές και υποστηρικτές του Trump δεν γνώριζαν συνειδητά. Ο όρος «βάλτος» φέρει ένα βαθύτερο νόημα από ένα μέρος χάους, σκότους και κρυμμένου κακού. (Θυμηθείτε b-movies της δεκαετίας του 1950 όπως Το πλάσμα της μαύρης λιμνοθάλασσας με τέρατα βάλτου.) Το βιβλίο κάνει ακόμη και έναν παραλληλισμό με τον Λάβκραφτ, του οποίου οι δαιμονικοί θεοί εμφανίζονταν συχνά κοντά στο νερό. Αυτή η σκέψη είναι ενδιαφέρουσα, καθώς στα παραμύθια και τη μυθολογία, το νερό και τα δάση ήταν συχνά πύλες στον «άλλο κόσμο» (π.χ. ο Χάνσελ και η Γκρέτελ και η κακιά μάγισσα). Ακόμη και ο Dante Alighieri, στην περίφημη Θεία Κωμωδία του, βρίσκει την είσοδο στην κόλαση αφού χαθεί στο δάσος. Στην ελληνική μυθολογία, το κατώφλι μεταξύ του κανονικού κόσμου και του κόσμου του μύθου και του θρύλου ήταν συχνά ένα ποτάμι ή μια θάλασσα που έπρεπε να διασχίσει. Ο βάλτος συνδυάζει και τα δύο στοιχεία, αλλά όπως επισημαίνει ο Constantin von Hoffmeister, προσθέτει επίσης το στοιχείο της «σήψης». Μέσω αυτής της μεταφοράς, ο Trump τοποθετείται ως πολεμιστής που καταστρέφει αυτό το χαοτικό «μέρος του κακού και της αταξίας» για να σώσει την Αμερική.

Στο επόμενο κεφάλαιο και μετά, περιγράφεται ότι οι οπαδοί του Trump βλέπουν επίσης το σημερινό σύστημα της Αμερικής ως εσωτερικά «σάπιο», με παραδείγματα για το πώς το αμερικανικό σύστημα έχει προδώσει τα ιδανικά του, από τη χειραγώγηση των εκλογών έως τις αντιδημοκρατικές συγκεντρώσεις εξουσίας, ακόμη και τις οργουελιανές προσπάθειες του Netflix, μεταξύ άλλων, να ξαναγράψει την παγκόσμια ιστορία σύμφωνα με την αριστερή-φιλελεύθερη ιδεολογία. (Αργότερα, ο συγγραφέας αναφέρεται επίσης στο κείμενο του Αλεξάντερ Ντούγκιν «Φιλελευθερισμός 2.0», όπου ο Ντούγκιν υποστήριξε ότι τα ιδανικά του κλασικού φιλελευθερισμού της Αυστριακής Σχολής έχουν διαφθαρεί και ότι οι σημερινοί Δημοκρατικοί ή Πράσινοι αντιπροσωπεύουν μια παράξενη καρικατούρα και πλήρη προδοσία των αληθινών φιλελεύθερων αξιών.) Ο συγγραφέας εξηγεί ότι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο οι υποστηρικτές του Τραμπ δεν ενοχλούνται από τις προσπάθειες της ελίτ να τον κατηγορήσει και να τον εξευτελίσει. Κάθε προσπάθεια του συστήματος να υποτιμήσει τον Τραμπ απλώς εδραιώνει περαιτέρω την πίστη των υποστηρικτών του σε αυτόν. Αυτό το κεφάλαιο αναπόφευκτα προκαλεί σκέψεις για τον Χριστό και πώς χλευάστηκε, κατηγορήθηκε και βασανίστηκε από τις αρχές της εποχής του, απηχώντας το διάσημο απόφθεγμα του Χριστού, «Μην ταράσσεστε αν ο κόσμος σας μισεί, γιατί δεν είστε από τον κόσμο».

Αυτό το βιβλίο δεν είναι έργο θεωρίας συνωμοσίας. Δεν επιχειρεί να εξηγήσει ποια είναι η «κλίκα» ή το «βαθύ κράτος», ούτε εμβαθύνει στην ανάπτυξη του φιλελευθερισμού. Αντ 'αυτού, χρησιμοποιεί λουλουδάτη γλώσσα για να περιγράψει τον αγώνα του Ντόναλντ Τραμπ. Αυτό δίνει στο βιβλίο μια κάπως επαναλαμβανόμενη φύση και το κάνει να αισθάνεται λίγο αραιό σε πληροφορίες στην αρχή. Συχνά, το βιβλίο δεν προχωρά από τη μια έννοια στην άλλη με δομημένο τρόπο. Ορισμένα θέματα επανεμφανίζονται επανειλημμένα, με τον συγγραφέα να ασχολείται εντατικά με τη μεταφορά του «βάλτου», στη συνέχεια να προχωρά σε άλλα θέματα, μόνο για να επιστρέψει αργότερα στο βάλτο.

Το βιβλίο δεν έχει ως στόχο να κάνει τον αναγνώστη πιο ενημερωμένο ή γνώστη, αλλά μάλλον να μεταφέρει ένα συναίσθημα. Τι είδους συναίσθημα; Κατά κάποιο τρόπο, το βιβλίο στοχεύει ακριβώς να εξηγήσει αυτό που εξέφρασε ο υπάλληλος του Πανεπιστημίου Claremont και αργότερα σύμβουλος του Trump Michael Anton στο δοκίμιό του "The Flight 93 Election": ότι ο χρόνος είναι ουσιαστικός. Οι δυνάμεις του κακού έχουν πάρει τον έλεγχο του αμερικανικού κράτους και το αντιμετωπίζουν σαν τρομοκράτες με αεροπειρατεία. Τώρα είναι η τελευταία μας ευκαιρία να σταματήσουμε τους «τρομοκράτες», ανεξάρτητα από τις παράπλευρες απώλειες. Η μάχη αξίζει τον κόπο.

Ωστόσο, ενώ ο Michael Anton χρησιμοποιεί τη μεταφορά ενός αεροπειρατείας, ο Constantin von Hoffmeister ανυψώνει την ιδέα σε ένα αποκαλυπτικό επίπεδο. (Μερικές από τις μεταφορές του αντλούν ρητά από το βιβλικό βιβλίο της Αποκάλυψης.)

Αυτό δίνει στο βιβλίο μια συναρπαστική ποιότητα, καθιστώντας το μια ευχάριστη και ευανάγνωστη εμπειρία.

Είναι εντυπωσιακό ότι ο συγγραφέας χρησιμοποιεί συχνά μεταφορές που σχετίζονται με το νερό τόσο για τους αντιπάλους του Τραμπ όσο και για τους υποστηρικτές του. Παραδοσιακά, το νερό θεωρείται θηλυκό στοιχείο και στοιχείο χάους. Αυτή η μεταφορική ομοιότητα είναι εκπληκτικά ταιριαστή, καθώς οι υποστηρικτές του Τραμπ μπορεί να αντιτίθενται λεκτικά στις «δυνάμεις του χάους», αλλά οι ίδιοι είναι κάτι σαν κυριολεκτικός «θίασος χάους». Ο θεός τους, Kek, κατοικεί στην Tabula Rasa από την αρχή του κόσμου και γεγονότα όπως η 6η Ιανουαρίου αποπνέουν μια εξαιρετικά χαοτική αύρα.

Ορισμένα θέματα κεφαλαίων, όπως η «φυλή» και η «λευκότητα», μπορεί να φαίνονται ασυνήθιστα στους Ευρωπαίους αναγνώστες, οι οποίοι συνήθως προσδιορίζονται ως Γερμανοί, Γάλλοι ή ως μέρος του «χριστιανικού δυτικού πολιτισμού». Ωστόσο, καθώς η Αμερική είναι ένα μείγμα διαφόρων ευρωπαϊκών και μη ευρωπαϊκών μεταναστεύσεων, αυτό το θέμα έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία εκεί από ό, τι εδώ, επηρεάζοντας τόσο τις δεξιές όσο και τις «αντιρατσιστικές» αριστερές προοπτικές. Ως εκ τούτου, το θέμα είναι πράγματι σημαντικό.

Το βιβλίο αγγίζει τη μεταφορά του Oswald Spengler για τον «φαουστικό» άνθρωπο. Όπως πολλοί σύγχρονοι δεξιοί, ο συγγραφέας το χρησιμοποιεί ως ύμνο στην ευρωπαϊκή προσπάθεια για εξερεύνηση και επιδίωξη «ταχύτερη, υψηλότερη, μακρύτερη». Ωστόσο, χάνει τη διπλή έννοια που προφανώς προόριζε ο Spengler. Εξάλλου, ο Φάουστ δεν είναι γνωστός για τα επιστημονικά του επιτεύγματα, αλλά για τη συμφωνία με τον διάβολο στην ιστορία. Εάν ο συγγραφέας βλέπει το αρχέτυπο του δυτικού πολιτισμού ως επιστήμονα που πουλάει την ψυχή του στον διάβολο, προκύπτουν ενδιαφέροντα ερωτήματα για τον Τραμπ, τα οποία ο συγγραφέας δυστυχώς αφήνει αναπάντητα. Οι υποστηρικτές του Trump συχνά βλέπουν τη δυτική ελίτ ως σατανική. Μήπως η Δύση, όπως ο Φάουστ, πούλησε κυριολεκτικά την ψυχή της στον διάβολο;

Ο Constantin von Hoffmeister συζητά τη δημιουργία μιας «Διαστημικής Δύναμης» από τον Τραμπ. Ενώ ορισμένοι οπαδοί του QAnon το ερμήνευσαν αυτό ως συμμετοχή του Trump σε έναν μυστικό πόλεμο με μονάδες των ΗΠΑ "Men in Black" εναντίον ερπετών εξωγήινων, υπολειμμάτων ναζιστικών στόλων UFO (που ονομάζονται Nachtwaffen [Νυχτερινά Όπλα]) και άλλων οντοτήτων, ο συγγραφέας υιοθετεί μια πολύ πιο γειωμένη προσέγγιση.

Υποστηρίζει ότι ο Trump στοχεύει να αναζωπυρώσει τη χαμένη ελπίδα της Αμερικής για ένα χρυσό μέλλον. Ο συγγραφέας, όπως και ο Mark Fisher, περιγράφει πώς η Δύση έχει θάψει μεταφορικά την έννοια του μέλλοντος. (Αυτό είναι εμφανές και στην Ευρώπη. Η πυρηνική ενέργεια θεωρήθηκε κάποτε ως φάρος μιας χρυσής εποχής. Η Γερμανία έχει αποσυναρμολογήσει τους αντιδραστήρες της. Το τρένο μαγνητικής αιώρησης Transrapid διαλύθηκε από τους «προοδευτικούς» Πράσινους. Το θρυλικό Concorde αποσύρθηκε, όπως και το αμερικανικό διαστημικό λεωφορείο. Αντ 'αυτού, οι ελίτ οραματίζονται ένα μέλλον όπου μπορεί κανείς να επιλέξει από δισεκατομμύρια φύλα. Τι μέλλον.) Ο Constantin von Hoffmeister θεωρεί ότι ο Trump, μέσω της Διαστημικής Δύναμης, επιδιώκει να κάνει μια στροφή και να επιστρέψει στην αισιόδοξη εποχή του Buzz Aldrin, των πυρηνοκίνητων αυτοκινήτων κ.λπ. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Trump συνεργάζεται με τον Elon Musk, έναν από τους τελευταίους «φουτουριστικούς» επιχειρηματίες της Αμερικής, ο οποίος διαχειρίζεται τη δική του διαστημική υπηρεσία, SpaceX.

Αργότερα, ο συγγραφέας απεικονίζει τον Τραμπ ως κάποιον του οποίου οι σκέψεις παραλληλίζονται με την έννοια του αρχαιοφουτουρισμού του Guillaume Faye. Χονδρικά, η Φαίη υποστήριξε ότι η προσπάθεια για ένα μακρινό μέλλον και η επιστροφή στην παράδοση δεν είναι, και δεν πρέπει να είναι, αντιφατικές, αλλά πρέπει να είναι ενωμένες. Πολλοί Αμερικανοί συγγραφείς βλέπουν την επιστημονική φαντασία, όπως το Dune, το Star Wars, το Nausicaä of the Valley of the Wind ή το Legend of the Galactic Heroes, ως εκφράσεις αυτού του αρχαιοφουτουρισμού. Ο συγγραφέας βλέπει την επιρροή του Τραμπ στο διαδίκτυο και το ανανεωμένο ενδιαφέρον μεγάλης κλίμακας για στοχαστές όπως ο Έβολα μεταξύ των υποστηρικτών του Τραμπ κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του ως σημάδια αρχαιοφουτουρισμού. Η θέση του Τραμπ ως επιχειρηματία ερμηνεύεται με παρόμοιο τρόπο. (Αξίζει να σημειωθεί ότι στην Αυστριακή Σχολή, η αγορά είναι ουσιαστικά ένας τεράστιος ανταγωνισμός για την εξεύρεση της πιο αποτελεσματικής λύσης σε ένα τεχνικό πρόβλημα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στοχαστές όπως ο Nick Land πιστεύουν ότι η αγορά οδηγεί τις μηχανές να αναπτύξουν αυξανόμενη νοημοσύνη.)

Το βιβλίο, όπως πολλά αμερικανικά δεξιά έργα, επιχειρεί να εδραιώσει τη θέση ότι οι Ρεπουμπλικάνοι και οι υποστηρικτές τους σε πολιτείες όπως το Τέξας αντιπροσωπεύουν μια τελλουροκρατική, αγροτική, πολεμική και παραδοτική «κουλτούρα γης» (παρόμοια με το πώς θα μπορούσε κανείς να δει την Πρωσία, ορισμένες αραβικές χώρες και την Ιαπωνία), ενώ οι Δημοκρατικοί, με τα παράκτια οχυρά τους σε πολιτείες όπως η Νέα Υόρκη και η Καλιφόρνια, θεωρούνται ως ενσάρκωση του θαλασσοκρατικού θαλάσσιου πολιτισμού (υλιστικού, αντι-παραδοσιακού και χωρίς ρίζες ή μεταναστευτικού). Υπάρχουν κάποια στοιχεία για αυτή τη θέση (ο εμφύλιος πόλεμος αναφέρεται συχνά ως παράδειγμα και το Τέξας φιλοξενεί πολλούς ανθρώπους πρωσικής καταγωγής) και ορισμένα σημεία αυτής της ερμηνείας ξαφνικά έχουν περισσότερο νόημα. Για παράδειγμα, τα κράτη που εκπροσωπούν μια κουλτούρα πολεμιστών υποστηρίζουν επίσης τη Δεύτερη Τροπολογία και το δικαίωμα να φέρουν όπλα, το οποίο λογικά ευθυγραμμίζεται με μια νοοτροπία «πολεμιστή».

Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι αρχικοί δημιουργοί της διατριβής της ξηράς και της θάλασσας κατέταξαν σαφώς τους φιλελεύθερους ως θαλασσοκράτες και όχι ως ανθρώπους της γης. Από την άλλη, οι υποστηρικτές του Trump φαίνεται να κατανοούν τη θέση άλλων «λαών της γης», όπως οι Ρώσοι και οι Ούγγροι, εκπληκτικά καλά, ενώ η νοοτροπία των λαών της θάλασσας παραμένει ένα ατελείωτο αίνιγμα γι 'αυτούς.

Ο υποστηρικτής του Τραμπ «Ανώνυμος Συντηρητικός», ο οποίος ανέπτυξε τη θεωρία επιλογής r/k – βιολογικά βασισμένη αλλά με αξιοσημείωτους παραλληλισμούς με τη θέση της ξηράς και της θάλασσας – κατηγοριοποιεί τους ελευθεριακούς ως περιθωριακό «τρίτο μονοπάτι» που δεν ευθυγραμμίζεται ούτε με τη στεριά ούτε με τη θάλασσα. Αυτός ο τρίτος δρόμος θέλει να απεμπλακεί από τις συγκρούσεις, να ζήσει ανεξάρτητα και να μείνει μόνος. Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν έχει ομοίως περιγράψει ελευθεριακούς, Αμερικανούς και Ρώσους αναρχικούς σε διάφορα κείμενα. (Ο Αμερικανός, ο οποίος, όπως σε ένα γουέστερν του Τζον Φορντ, κινείται στις άδειες πεδιάδες πέρα από τα σύνορα, οπότε ο θάνατός του ανήκει μόνο σε αυτόν, ή ο Ρώσος Παλαιός Πιστός που, από χριστιανική αφοσίωση, «θέλει να ανήκει στον κόσμο» και έτσι αποσύρεται στην έρημο της Σιβηρίας για να αποφύγει τη διαφθορά – προεικονίζοντας την αναρχική κομμούνα, κλπ.) Ως εκ τούτου, είναι πιθανό ότι οι οπαδοί του Trump δεν είναι tellurocrats, αλλά κατέχουν αυτή την τρίτη θέση, ή ότι η βάση του Trump είναι ένα μείγμα τελλουροκρατίας και αυτού του τρίτου δρόμου.

Συνολικά, το βιβλίο είναι πολύ ενδιαφέρον, με πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες. Δεν είναι, σε γενικές γραμμές, ένα εγκεφαλικό βιβλίο που επιδιώκει να αποκαλύψει αιώνιες ηλιακές αρχές. Ούτε στοχεύει να είναι μια εις βάθος ανάλυση του Τραμπ και των υποστηρικτών του. Αντ 'αυτού, το βιβλίο βασίζεται σε μια θηλυκή, σεληνιακή διαίσθηση και αίσθηση δέους για να μεταφέρει στον αναγνώστη τη μνημειώδη, «βιβλικής κλίμακας» πρόκληση που αντιμετωπίζει ο Τραμπ και την άβυσσο στην οποία επιδιώκει να κρατήσει τον κόσμο από το να πέσει. Ως εκ τούτου, διαβάζεται περισσότερο σαν ένα μανιφέστο και ένα κάλεσμα στα όπλα ενάντια στον «Πρίγκιπα αυτού του κόσμου» και τους νεοφιλελεύθερους οπαδούς του. Ο αναγνώστης πρέπει να καταλάβει ότι ο Τραμπ μπορεί να είναι η τελευταία ευκαιρία της Δύσης για αναγέννηση.

Συμπληρωματικά βλέπετε κι εδω ΤΡΑΜΠ!!Μια μυστικιστική φιγούρα ιστορικών διαστάσεων;;;;!!