του Δημήτρης Ναπ.Γ
Συγχωρέσατε την απολυτότητα και την μεροληψία μου. Το κάνω εσκεμμένα, ακολουθώντας γνωστά μονοπάτια του… «δικαιωματισμού». Για να προκαλέσω. Γνωρίζοντας με τα χρόνια, όσο μπορώ, το έργο του Σαρτρ, ολοένα και περισσότερο μου δημιουργείται η εντύπωση και η διαίσθηση ότι είχε πολύ θυμό και ένιωθε κακία, μέσα του. Σε λαϊκή γλώσσα – και συχνά πολύ ουσιαστική περιγραφή – θα λέγαμε ότι ήταν ένας…κομπλεξικός, κακός άνθρωπος. Η θεωρία του παρόλο που πιάνει υπαρκτές πλευρές του ανθρώπου, θεωρώ ότι είχε εντός της, πολλά προσωπικά του ψυχολογικά συμπλέγματα. Το πρόβλημα ή η εξιδανίκευση του Άλλου, πιστεύω ότι είχε πολλές ρίζες σε συναισθήματα αρνητικά για τον εαυτό του. Η ναυτία του για τον Αστό ως «άλλον», μάλλον ήταν πρωταρχικά απέχθεια για τον εαυτό του, ίσως και ως σαρκική ύπαρξη. Επιπλέον, ο υπαρξισμός του εμπεριείχε εν σπέρματι πολλά από το μηδενιστικά, εκφυλιστικά – και όχι οντολογικά επεξηγηματικά – πρότυπα και τις ναρκισσιστικές συμπεριφορές που συναντούμε σε κινήματα της εποχής μας.
Ιδεολογικός προπάτορας, του εντελώς φυλετιστικού και ρατσιστικού μεταμοντέρνου κινήματος woke,(αφύπνιση), ήταν και ο Σαρτρ. Το «κίνημα αφύπνισης» υπέρ των καταπιεσμένων, δεν είναι κάτι που ανθρωπιστικά κάποιος θα μπορούσε αρχικά να απορρίψει. Όμως η βαθύτερη ουσία του δεν είναι αυτή, Η αφετηρία της έχει άλλη ιδεολογική και ψυχολογική αφετηρία. Δεν είναι απλά μια ουδέτερη ιδεολογικά και πολιτισμικά ουμανιστική αξία. Έχει συγκεκριμένο πολιτισμικό στόχο και εχθρό. Τον λευκό, Ευρωπαίο (δυτικό) άνδρα. Ο οποίος είναι αποικιοκράτης και είναι φαλλοκράτης και σεξιστής, μόνο και μόνο επειδή έχει … «πουλί» (το οποίο θεωρεί μάλιστα ότι είναι όργανο μόνο του αρσενικού φύλου) και είναι εξ αντικειμένου ρατσιστής επειδή είναι λευκός. Για την οικονομική-ταξική διάσταση των «λευκών», οι woke θολώνουν τα πράματα, επειδή το δικό τους πορτοφόλι τους δεν είναι δα και τόσο λιγνό. Αντίθετα, οι λευκοί Ευρωπαίοι άνδρες συμπεριλαμβάνουν εκατομμύρια άνδρες και προλετάριους, οι οποίοι όμως είναι χωρίς «ταξική» συνείδηση επειδή ακόμα δεν έχουν αποκηρύξει τον λευκό μέσα τους ως αποικιοκράτη και δεν έχουν επιτύχει την … «απολεύκανσή» τους (έτσι ακριβώς το ορίζουν οι woke!!!).
Και γι αυτό θα πρέπει να «απολυμανθούν», από τα στερεότυπα (τα οποία παραδόξως είναι μόνα λευκά) και να επιτύχουν την παγκόσμια «επανάσταση» της ανθρωπιάς ως … «απανθρωπιά», αποκλειστικά απέναντι σε συγκεκριμένους συνανθρώπους τους. Οι οποίοι απλά και μόνο επειδή γεννήθηκαν με το «προπατορικό αμάρτημα» να είναι λευκοί, Ευρωπαίοι, δυτικοί, άνδρες, κ.οκ, πρέπει να διώκονται αυτοί και ο κλασικός πολιτισμός τους. Τούτη η βιολογική θεωρία εκτόπισης και εξαφάνισης, βρήκε εφαρμογή στην απάνθρωπη εκμετάλλευση και την εξόντωση των μαύρων συνανθρώπων μας αλλά και στα κρεματόρια του θανάτου με τον αφανισμό εκατομμυρίων εβραίων. Στις μέρες μας ο ακραίος σχετικισμός των – καθεστωτικών πια – δικαιωματιστών της «αφύπνισης» αποκλείει οποιοσδήποτε συνειρμό και αναλογία με τα προηγούμενα. Μα ποιος φυλετιστής άραγε, θεώρησε ποτέ τον εαυτό του ρατσιστή;
Η woke θεωρία φτάνει σε πολλές ακραίες εκδοχές της, μέχρι και την εξαφάνιση του ανθρώπου ως είδος επειδή είναι απειλή για τα ευάλωτα και αδύναμα άλλα έμβια είδη του πλανήτη! (αντισπεισισμός). Σε συμπλήρωση, των παραπάνω, όποιος θεωρεί όλα αυτά ρατσισμό κατά των λευκών, θα είναι ακροδεξιός και φασίστας, άξιος εξοστρακισμού και προσωπικής ισοπέδωσης, μέσα από την κουλτούρα της ακύρωσης (cancel culture) που πλημμυρίζει τις δυτικές μητροπόλεις και τα ..safe spaces των πανεπιστημίων.
Η οδύνη που πολλές εθνικές, μειονοτικές, καταπιεσμένες ομάδες, όντως βίωσαν στο παρελθόν από την αποικιοκρατία, την κατάκτηση και την πολιτισμική ισοπέδωση (οι οποίες βέβαια δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της δυτικής αποικιοκρατίας, αν διατρέξουμε την ανθρώπινη ιστορία) μετατρέπεται σε ηδονή κατασπάραξης ενός κλασικού πολιτισμού που γέννησε την αυτοκριτική, τη δυνατότητα αμφισβήτησης και θεωρίες χειραφέτησης, οι οποίες βοήθησαν ανάλογα κοινωνικά και πολιτιστικά κινήματα, στο πρόσφατο παρελθόν. Όμως τώρα, η διεκδίκηση δικαιωμάτων ταυτίζεται με το σβήσιμο και την εξουδετέρωση του Λευκού Άλλου. Στα άκρα, ο νέος φυλετισμός προβάλλει στον κακό Λευκό τη δική του τραυματική αυτοεκμηδένιση και το τραύμα, που φτάνει έως τον μηδενισμό του ανθρώπου ως είδος και ως ον.
Αυτά έχουν γραφεί στα πανεπιστημιακά εγχειρίδια των woke και δεν είναι η δική μου χοντροκομμένη περιγραφή που τα ορίζει. Αλλά πάμε πίσω στον Σαρτρ. Ο οποίος το 1961, στον πρόλογο του εκπληκτικού κατά τ ‘άλλα βιβλίου για την γαλλική αποικιοκρατία, του αγωνιστή για την απελευθέρωση της Αλγερίας ψυχίατρου Φράντς Φανόν, «Της γης οι κολασμένοι» (Αθήνα: Κάλβος, 1982), θα γράψει : «τις πρώτες μέρες της εξέγερσης πρέπει να σκοτώσεις. Το να σκοτώσεις έναν Ευρωπαίο είναι σα να χτυπάς με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: σκοτώνεις έναν καταπιεστή και έναν καταπιεζόμενο : έτσι έχεις έναν νεκρό και έναν ελεύθερο άνθρωπο. Ο επιζών νιώθει για πρώτη φορά να έχει εθνικό έδαφος κάτω από τα πόδια του». Και σαφώς, βάσει της φράσης αυτής δεν θα πρέπει να καταλήξουμε στην απονεύρωση και νάρκωση της ιστορίας, ξεχνώντας την αποικιοκρατία και την δίκαιη εξέγερση των καταπιασμένων εθνών και λαών, να πολεμούν σκληρά για την ανεξαρτησία τους. Κάθε άλλο. Άλλωστε ακόμα και η φράση του Σαρτρ – η οποία στο πνεύμα της εποχής, μεταξύ δαιμονοποίησης και εξιδανίκευσης των πάντων, ήθελε να ονοματίζει με εμφατικό τρόπο, είτε τα «θετικά», είτε τα «αρνητικά» υποκείμενα της Ιστορίας: «Σκοτώνοντας έναν Ευρωπαίο…» – αναφερόταν και στην ανάγκη εθνικού εδάφους για τους σκλαβωμένους. Κάτι που τώρα φαντάζει εθνικιστικό και αδιανόητο για τα πνευματικά παιδιά του και τους wokiστες.
Η απέχθεια του Σαρτρ εντέλει, επικεντρωνόταν στον Ευρωπαίο, αποκλειστικά! Ο οποίος σχεδόν μεταφυσικά συγκεντρώνει πάνω του όλα τα κακά του πλανήτη και της Ιστορίας, μόνο και μόνο επειδή υπήρξε. Ενώ και πάλι μεταφυσικά, στις μέρες μας, οποιοσδήποτε λαός που υπέστη μόνο την δυτική αποικιοκρατία είναι η ιερή αγελάδα του δικαιωματισμού, αλλά -για σκέψου – και των πολυεθνικών, πολλών κοινοβουλίων, των Πανεπιστημίων και των ΜΜΕ. Ενός ευρύτατου κατεστημένου, δηλαδή.
Το σύγχρονο κίνημα woke, μισεί τον λευκό ευρωπαίο άνδρα και η φράση του Σαρτρ απομονωμένη από το τότε ιστορικό της πλαίσιο είναι το πιο εμβληματικό σλόγκαν που θα μπορούσε να έχει. Ο εξωτισμός που γοήτευε τους ευρωπαίους διανοούμενους, τους φοιτητές και ένα πλήθος αυτάρεσκων «κοινωνικών μεταρρυθμιστών» κάθε είδους και ύφους, τη δεκαετία του 60, αναβιώνει στις μέρες μας στο μέγιστο βαθμό. Κι αν για τον Σάρτρ, ο προβληματικός ‘Άλλος» που εμποδίζει το Εγώ να απελευθερωθεί και να υπάρξει αυτούσιο ήταν ο Αστός, στις μέρες ο «Άλλος» που μισεί το δικαιωματιστiκό κίνημα είναι ο ίδιος ο εαυτός, ενώ υπερτονίζεται ο οποιοσδήποτε «Άλλος», που δεν μας μοιάζει, που δεν έχει την δική μας (ευρωπαϊκή – δυτική), «ένοχη» ταυτότητα. Ο δυτικός λευκός μισεί τον εαυτό του, υπερτονίζοντας και προβάλλοντας στον οποιοδήποτε μειονοτικό Άλλον, τόσο μια προπατορική ενοχή, όσο και την χαμηλή του αυτοεκτίμηση. Δεν αντέχω τον εαυτό μου πια και τον μηδενίζω, ως τιμωρία. Εκφράζει δυστυχώς και την παρακμή της Δύσης στις μέρες μας, η οποία προσπαθεί να ετεροπροδιοριστεί χάνοντας την ταυτότητά της. Μια ταυτότητα όμως που ενώ έσπειρε πολλά δεινά, την ίδια στιγμή, γεννούσε τα εργαλεία της κριτικής και της απελευθερωτικής σκέψης, ώστε να διορθώσει και να διευρύνει το ίδιο το κλασικό της πνεύμα κρατώντας τις βαθύτερες ρίζες της. Ενώ έδινε και σε καταπιεσμένους λαούς και υπάρξεις εκείνη τη σύνθεση των ιδεών που οδηγούσε στη χειραφέτησή τους.
Σήμερα, δεν μιλάμε για μια ευρωπαϊκή ταυτότητα που δίνει τον αγώνα της να ξαναδώσει μεγάλα πνεύματα και να διευρύνει τον αναστοχασμό της. Σήμερα, το πρόταγμα των αυταρχικά μηδενιστών του νέου «εξωτισμού», είναι να δολοφονήσουν ασυζητητί την ευρωπαϊκή ταυτότητα, αν όχι την ίδια την Ευρώπη ως έδαφος και έννοια. «Σκοτώνοντας τον ευρωπαίο», προσπαθούν να «σκοτώσουν» το ψυχικό και υπαρξιακό τραύμα τους. Το ίδιον τον εαυτό τους. Και γνωρίζουμε βέβαια πόσο επιβαρυντική και «άρρωστη» είναι η εμμονική αυτοενοχοποίηση και η αυτοτιμωρία. Ψιλά γράμματα, θα πει κάποιος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου