Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΤΗΣ ΥΠΟΒΑΘΡΟ!!

Γράφει ο Όμηρος

@Pavloskanenas

 Πλάτων, Κρατύλος ή περὶ ὀνομάτων ὀρθότητος 

(κεφ. 34-37) Περιληπτικά , ώστε να μην κουράσω , πρόκειται για ένα έργο του Πλάτωνος όπου μας αποκαλύπτει (μέσω Σωκράτη) το φιλοσοφικό υπόβαθρο της Ελληνικής γλώσσης και πως κατασκευάστηκε η γλώσσα μας. Ο Σωκράτης μας ετυμολογεί τα πάντα απο τις ονομασίες Θεών μέχρι λέξεις της καθημερινότητας μας , που ήδη απο εκείνη την εποχή οι Έλληνες είχαν ξεχάσει την προέλευση τους σε σχέση με τα Ομηρικά χρόνια. Σε κάποια στιγμή λοιπόν, στα κεφάλαια 34-37, ο Ερμογένης ρωτάει τον Σωκράτη ποιο είναι αυτό που "ζημίωσε" την γλώσσα . Ο Σωκράτης λέει στον Ερμογένη πως η γλώσσα που μιλάμε (η ελληνική γλώσσα τον 5ο αι. π.Χ. ) , παρότι είναι πολύ καλή , μπορεί να έχει θεμελιωθεί καλά, ΑΛΛΑ εν συγκρίσει με την "αρχαία ημών γραφή" υπολείπεται πολύ. [ μπορεί να διαβάσει κανείς την εξαιρετική πρόταση του Σωκράτη που μας αποκαλύπτει πως την εποχή εκείνη ο ίδιος ομιλεί για μια Αρχαία Ελληνική γλώσσα των προγόνων τους (εννοώντας φυσικά την ελληνική ομηρική γλώσσα). ] ΣΩ. Τί δ᾽ ἂν εἴη ποτὲ ζημιῶδες ; θέασαι, ὦ Ἑρμόγενες, ὡς ἐγὼ ἀληθῆ λέγω λέγων ὅτι προστιθέντες γράμματα καὶ ἐξαιροῦντες σφόδρα ἀλλοιοῦσι τὰς τῶν ὀνομάτων διανοίας, οὕτως ὥστε σμικρὰ πάνυ παραστρέφοντες ἐνίοτε τἀναντία ποιεῖν σημαίνειν. οἷον καὶ ἐν τῷ δέοντι · ἐνενόησα γὰρ αὐτὸ καὶ ἀνεμνήσθην ἄρτι ἀπὸ τοῦδε ὃ ἔμελλόν σοι ἐρεῖν ὅτι ἡ μὲν νέα φωνὴ ἡμῖν ἡ καλὴ αὑτηὶ καὶ τοὐναντίον περιέτρεψε μηνύειν τὸ δέον καὶ τὸ ζημιῶδες, ἀφανίζουσα ὅτι νοεῖ, ἡ δὲ παλαιὰ ἀμφότερον δηλοῖ ὃ βούλεται τοὔνομα. Έτσι λοιπόν ο Σωκράτης μας δίνει κάποια παραδείγματα, ώστε να κατανοήσουμε πως κάποιες απο τις λέξεις που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητας μας , τόσο σήμερα όσο κι απο την εποχή του ακόμη, δεν μπορούμε να τις ετυμολογήσουμε διότι έχουν αλλοιωθεί, έχοντας αφαιρέσει ή μετατρέψει κάποια γράμματα απο τις ίδιες τις λέξεις. Για παράδειγμα μας λέει ο Σωκράτης , οι αρχαιότεροι , (φανταστείτε τον Σωκράτη να μιλάει την εποχή του, χρησιμοποιώντας την λέξη αρχαιότεροι, και κάποιοι ακόμα να νομίζουν πως είμαστε απόγονοι ανύπαρκτων ινδοευρωπαίων και αβάσιμων θεωριών εξ' ανατολής και Αφρικής) αποκαλούσαν την ἡμέρα "ἱμέραν", οι δέ μεταγενέστεροι "ἑμέραν" ενώ οι σημερινοί "ἡμέραν". (Οἷον οἱ μὲν ἀρχαιότατοι ἱμέραν τὴν ἡμέραν ἐκάλουν, οἱ δὲ ἑμέραν, οἱ δὲ νῦν ἡμέραν.) ΣΩ."Γνωρίζεις , λοιπόν, ότι απο τούτα μόνο το αρχαίο όνομα δηλώνει την σκέψη του ονοματοθέτη; Καθώς απο το σκότος γεννιόταν το φως, αυτό πράγματι έκανε τους ανθρώπους να το υποδέχονται χαρούμενοι και να το λαχταρούν (=ἱμείρουσιν) και για αυτό την ονόμασαν ἱμέραν. Τώρα , όμως, καθώς έχει δραματικά μεταμφιεστεί , δεν μπορείς να κατανοήσεις τι θέλει να πει η λέξη ημέρα. Αν και μερικοί βέβαια νομίζουν πως η ημέρα κάνει τα πράγματα ήμερα (ήμερα ποιεί) και για αυτόν τον λόγο ονομάσθηκε έτσι." Άλλο παράδειγμα λέξη "τέχνη" Τι σημαίνει τελοσπάντων τέχνη ; ΣΩ. Αυτό τάχα δέν σημαίνει τήν εξιν τοΰ νοΰ (κατοχήν τοΰ νοΰ) , άν αφαιρέσουμε τό "τ" καί προσθέσουμε τό "ο" μεταξύ τοΰ "χ" καί τοΰ "ν" καί του "η" (δηλαδή "έχονόν"); Μας λέει δηλαδή πως αρχικά ήταν "εχονόη"= αυτή που έχει νού με τον καιρό έγινε εχονόη->τέχονοη->τέχνοη->τέχνη Αυτά φυσικά όσο η γλώσσα μας αλλάζει και δεν μελετάμε τα κείμενα των προγόνων μας, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να τα σκεφτούμε, και έτσι θα γινόμασταν "όμηροι" των δήθεν επιστημών που μιλάνε ανοιχτά λέγοντας πως πρόκειται για "νεκρή γλώσσα" και προερχόμενη εκ Φοινίκης (κάτι που καταρρίπτεται πανεύκολα και σε 1' λεπτό). Βλέπετε όμως, σε κάποιους ιστορικούς-φιλόλογους ανοίγουν οι πόρτες διάπλατα να λένε ψέμματα , και σε κάποιους άλλους μας κλείνουν και σε κάποιους μάλιστα κόβουν και καριέρες. Δε θα ξεχάσω ποτέ το γεγονός της Μίεζας. Δίπλα στην Μίεζα , οι κάτοικοι ενός χωριού που ονομαζόταν "Κόπανος" , ζήτησαν απο την πολιτεία να ονομαστεί το χωριό Μίεζα , ώστε να πάρει τα πάνω της και ο Αρχαιολογικός χώρος της Μίεζας που βρίσκεται έξω απο την Νάουσα. Οι "ειδήμονες" λοιπόν με μπροστάρη τον Μπαμπινιώτη απάντησαν πως η "Μίεζα" είναι σλαβικό τοπωνύμιο , έτσι λοιπόν δεν γίνεται να δοθεί και όπως όλες οι λέξεις σε "-ζα" εξίσου (Φοβεροί "ειδήμονες"). Που να ήξερε όμως ο Έλληνας του σήμερα, πως ο Στέφανος Βυζάντιος καταγράφει την Μίεζα στο έργο του αναφέροντας πως υπάρχει σαν τόπος απο τον 6ο αι. π.Χ. αλλά ακόμη και ο Πολύβιος το αναφέρει στα έργα του μια εποχή που οι σλάβοι δεν υπήρχαν ούτε ως ερχόμενη ιδέα στο προσκήνιο. Αυτά δεν είναι συνωμοσία, αυτή είναι η πικρή και στενόχωρη αλήθεια. Το ερώτημα που θέτω εγώ ως Όμηρος της νέας εποχής στον καθένας σας ξεχωριστά , είναι το εξής: Φταίει ο Μπαμπινιώτης που φέρθηκε τόσο ανήθικα εναντίων του ελληνικού λαού (στο χωριό μου λένε πως μπορεί και να χρηματίστηκε, δε το λέω εγώ βέβαια πρός θεού) h φταίνε οι Έλληνες που δεν μελετούν την ιστορία τους ΑΜΕΣΩΣ απο τις αρχαίες πηγές που μας άφησαν , ώστε να σταματήσουν οι ξένοι για το δικό τους συμφέρον να μας κουνάνε το δάκτυλο μαθαίνοντας μας μόνο με ψεύδη την ιστορία μας; Ελπίζω να βρείτε την απάντηση γρήγορα , διότι το μοναδικό όπλο που έχουμε , που να μπορεί να γίνει "φρένο" σε αυτήν την πτωτική πορεία της κοινωνίας , είναι η μόρφωση. Με όπλο την μόρφωση θα γυρίσουμε απο το "σιδηρούν γένος" στο οποίο βρισκόμαστε , πίσω στο "Ηρωικό" ξανά. Ούτε φτιάχνοτας τα οικονομικά μας, ούτε εξοπλίζοντας αμυντικά , ούτε με κανέναν άλλον τρόπο αν πρώτα δεν λύσουμε το πρόβλημα περί μορφώσεως του λαού μας. Προέχει η παιδεία και η μόρφωση του ελληνικού λαού , κάτι που η Ελλάδα στερείται αρκετά και θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα...........

Δείτε νέες αναρτήσεις

Conversatio-

Γλώσσης δεινόν ὅπλον, τό σεβάσμιον ἀνθρώποισιν Ὀρφικός Ὕμνος Ἑρμοῦ, 28 "Η Γλώσσα είναι δεινό και σεβάσμιο όπλο για τους ανθρώπους" Είναι εργαλείο, είναι όργανο, είναι όπλο.. Ασχολούμενος κάποιος με την "γλώσσα", με το λεξιλόγιο/ετυμολογία , στην ουσία ασχολείται με το βαθύτερο "είναι" του. (Για όσους απορούν γιατί υπάρχει αυτή η φράση στον ύμνο του Ερμή , γνωστοποιώ πως ο Ερμής είναι η προσωποποίηση του Λόγου. Είναι ο Θεός και ο άρχων της γλώσσης και του λόγου). Θα αναφερθώ και πάλι αποσπασματικά στο πολυπληθές έργο του Πλάτωνος , "Κρατύλος" ή "Περί Ονομάτων Ορθότητος" Στον διάλογο συνομιλούν τρία πρόσωπα. Ο Σωκράτης Σω-κράτης = Ο σώζων το κράτος του νου Όπως έλεγαν οι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι. Αυτός που διέσωζε τα πράγματα φέρνοντας την ισορροπία , το μέτρο κατά τον Αριστοτέλη, μέσα στις ελλείψεις και στα άκρα-υπερβολές της εποχής του. Μπορεί σήμερα να μας λείπει και να χρειαζόμαστε τον Σωκράτη μας για να μας επαναφέρει απο τις ακρότητες στο "ελληνικό μέτρο" , αλλά φρόντισε (μέσω Πλάτωνος) να μας αφήσει μια σημαντικότατη κληρονομία-βοήθημα για κάθε πτυχή της ζωής μας. Το δεύτερο πρόσωπο του διαλόγου και ταυτοχρόνως ο εισηγητής του θέματος συζήτησης είναι ο Ερμογένης. Ο Ερμογένης ήταν γιος του Ιππόνικου, αδελφός του εύπορου Καλλία. Ο Ξενοφών αναφέρει τον Ερμογένη ως την πηγή του για τη δίκη του Σωκράτη στο έργο του Απολογία Σωκράτους, ενώ ο Πλάτων τον αναφέρει στον κατάλογο των ατόμων που ήταν παρόντα στην εκτέλεση του Σωκράτη. Το τρίτο πρόσωπο είναι ο Κρατύλος. Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα. Ξέρουμε πως ήταν ένας πάρα πολύ σημαντικός Φιλόσοφος εκείνης της εποχής, υπήρξε μαθητής του Ηρακλείτου. Είχε φιλοσοφική σχολή στην Αθήνα και δίδασκε την φιλοσοφία του δασκάλου του Ηράκλειτου. Πολύ καλός φίλος του Σωκράτη επίσης. Ο Πλάτων υπήρξε επίσης μαθητής και του Κρατύλου. Ο Πλάτων αρκετά συχνά στα έργα του κάνει κάτι μαγικό για εμένα. Ξεκινάει τον διάλογο μεταξύ κάποιων προσώπων , στην περίπτωση μας μεταξύ Κρατύλου και Ερμογένη , για ένα θέμα στο οποίο υπάρχουν ερωτήματα, στην περίπτωση μας το θέμα της γλώσσης και των ετυμολογιών, και ενώ τα πρόσωπα έρχονται σε κρούση , εκεί εμφανίζει τον Σωκράτη , των πιο σοφό άνδρα ώστε να δώσει την απάντηση. Έτσι λοιπόν ο Ερμογένης έχει την άποψη πως τα ονόματα είναι συμβατικά προέρχονται απο τα έθιμα και τις συνήθειες και αλλάζουμε τα ονόματα όποτε θέλουμε και όλα είναι τυχαία . Ο Κρατύλος ώς λάκωνας κατέχοντας την φιλοσοφία του Ηρακλείτου και επειδή γνωρίζει , του χαμογελάει και του απαντάει πως "Εσένα πάντως μπορεί να σε φωνάζουν όλοι Ερμογένη αλλά Ερμογένης δεν είσαι". Ενώ υπάρχει αυτός ο αντίλογος σε κάποια στιγμή συναντούν τον Σωκράτη και του ανακοινώνουν το θέμα συζήτησης. Ο Σωκράτης λέει στον Ερμογένη: ΣΩ. Ὦ παῖ Ἱππονίκου Ἑρμόγενες, παλαιὰ παροιμία ὅτι b χαλεπὰ τὰ καλά ἐστιν ὅπῃ ἔχει μαθεῖν: καὶ δὴ καὶ τὸ περὶ τῶν ὀνομάτων οὐ σμικρὸν τυγχάνει ὂν μάθημα. δηλαδή του λέει, υιέ του Ιππονίκου Ερμογένη, είναι παλαιά η παροιμία ότι χαλεπά τα καλά, που σημαίνει τα καλά πράγματα είναι δύσκολα, όταν προσπαθείς να τα μάθεις : και ειδικά το να μάθουμε τα περί ονομάτων δεν είναι καθόλου μικρό μάθημα. Το αξιοσημείωτο στο έργο είναι πως όταν ο Σωκράτης μιλάει για την ελληνική γλώσσα την ονομάζει "παλαιά ημών φωνή" ενώ η γλώσσα για εκείνη την εποχή σήμαινε η διάλεκτος. Φωνή = φώς (απο το φάος) + νους φαωνή->φωνή Η φωνή λοιπόν είναι αυτή που άγει εις φώς τα του νού. Αυτά που έχουμε στο νου μας τα κάνουμε φανερά. Μέσω της φωνής. Για αυτό και τα ζώα δεν έχουν φωνή αλλά βγάζουν ήχους. Φωνή έχουν οι άνθρωποι. Και τι είναι ο άνθρωπος σύμφωνα με τον Σωκράτη ; ΣΩ. Νομίζω ότι και το όνομα των ανθρώπων, μία από αυτές τις αλλοιώσεις υπέστη, καθώς και αυτό έγινε όνομα, ενώ πριν ήταν έκφρασις. Με την αφαίρεσιν του γράμματος Άλφα και με την μεταβολήν του τόνου της λήγουσας από οξύτερο σε βαρύτερο. ΕΡΜ. Τι εννοείς; ΣΩ. Ὧδε. σημαίνει τοῦτο τὸ ὄνομα ὁ “ἄνθρωπος” ὅτι τὰ μὲν ἄλλα θηρία ὧν ὁρᾷ οὐδὲν ἐπισκοπεῖ οὐδὲ ἀναλογίζεται οὐδὲ ἀναθρεῖ, ὁ δὲ ἄνθρωπος ἅμα ἑώρακεν—τοῦτο δ᾽ ἐστὶ [τὸ] “ὄπωπε”—καὶ ἀναθρεῖ καὶ λογίζεται τοῦτο ὃ ὄπωπεν. ἐντεῦθεν δὴ μόνον τῶν θηρίων ὀρθῶς ὁ ἄνθρωπος “ἄνθρωπος” ὠνομάσθη, ἀναθρῶν ἃ ὄπωπε. δηλαδή: ΣΩ. Ιδού τι εννοώ: Το όνομα «άνθρωπος» σημαίνει ότι τα μεν άλλα ζώα τίποτε από όσα βλέπουν δεν μελετούν, δεν συλλογίζονται και δεν αναθρούν… τίποτε ήτοι δεν παρατηρούν με προσοχή… ο δε άνθρωπος άπαξ και δει κάτι – άπαξ δηλαδή και «όπωπε» κάτι – και αναθρεί και συλλογίζεται ό,τι όπωπε. Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι ο άνθρωπος σωστά ονομάστηκε «άνθρωπος», διότι είναι το μοναδικό ζώον, το οποίον «αναθρεί ά όπωπε», παρατηρεί δηλαδή με μεγάλη προσοχή ό,τι έχει δει. [ δίνει την πληροφορίαν ότι η λέξη «άνθρωπος» στην πρωτογένεση της ήταν περιφραστικός επιθετικός προσδιορισμός του οντός, το οποίο διέφερε από τα ζώα βασικά ως προς τον τρόπον με τον οποίον χρησιμοποιούσε τον νου του και ως προς τις διανοητικές του ικανότητες. Έτσι ο περιφραστικός επιθετικός προσδιορισμός «αναθρών ά όπωπε», συνεπτύχθη μονολεκτικά σε «ανάθρωπος», και εν συνεχεία με την αφαίρεση του γράμματος «α» μεταξύ των φθόγγων «ν» και «θ» και της μεταφοράς του τόνου στην πρώτη συλλαβή της λέξεως, διεμορφώθη η λέξη «άνθρωπος» ] Απο την Φωνή όμως βγαίνει και μια άλλη λέξη , ο φθόγγος και το φθέγγομαι . γράφω στο "προφίλ" μου Φθέγξομαι οις θέμις εστί (απο τον Ορφέα) δηλαδή : θα μιλήσω σε αυτούς που είναι θεμιτό Θα φέρω δηλαδή στο φώς μέσως της φωνής μου την γνώση σε όσους το επιθυμούν. Είναι αλλιώς όταν γνωρίζεις την ετυμολογία των λέξεων που ομιλείς..

Ετυμολογίες λέξεων : θεός,δαίμον,ήρωας Πηγή: Πλάτων "Κρατύλος" ή «Περὶ Ὀνομάτων Ὀρθότητος» Για να αναφέρω το απόσπασμα με τις ετυμολογίες των θεών και άλλων λέξεων , ώστε να γίνουν κατανοητές , θα πρέπει να πάρω το έργο του Πλάτωνος με την σειρά στις επεξηγήσεις που μας δίνει ο Σωκράτης. Θα πρέπει λοιπόν η διαδρομή μας να έχει αφετηρία . Θα κάνω κάποια σχόλια , αλλά κυρίως η ανάρτηση θα είναι η απόδοση και σε σχόλιο απο κάτω το αρχαίο κείμενο, γιατί τι παραπάνω μπορούμε να ξέρουμε εμείς απο τον "ἀνδρῶν δ' ἁπάντων Σωκράτης σοφώτατος" ; . Κάπου εδώ θα ήθελα να σας βάλω σε μια σκέψη. Μια πληροφορία για να γνωρίζετε το BBC Culture πριν λίγα χρόνια όταν ανέθεσε σε περίπου 130 επιστήμονες (φιλόλογους, μεταφραστές, ιστορικούς, ποιητές κ.α.) να φτιάξουν μια δεκάδα με τα σημαντικότερα έργα που βοήθησαν στην πρόοδο των ανθρώπων μέσα στους αιώνες (χαρακτηριστικά λέει "the top 10 stories that shaped the world") έβγαλαν ομόφωνα την εξής λίστα: 1. Οδύσσεια 2.Η καλύβα του Μπαρμπά-Θωμά 3.Φράνκεσταϊν 4.1949 Όργουελ 5.Τα πάντα γίνονται κομμάτια 6.Χίλιες και μια νύκτες 7.Δον Κιχώτης 8.Άμλετ 9.Εκατό χρόνια μοναξιά 10.Ιλιάδα Στην κορυφή φυσικά ο Όμηρος. Δεν θα ετυμολογήσουμε το όνομα Όμηρος ακόμα είναι πολύ νωρίς. Θέλω να έχετε στο μυαλό σας το εξής όμως. Ο Όμηρος δημιούργησε την πρώτη διδασκαλία των Ελλήνων με την μορφή ποίησης που "σημάδεψε" για πάντα την ανθρωπότητα. Ο Πλάτωνας απο την άλλη μετέτρεψε την ποιητική διδασκαλία του Ομήρου σε Φιλοσοφική. Πήρε τα έργα του και τα έκρυψε με μυητικό τρόπο μέσα στα έργα φιλοσοφίας του. Δεν θα αναλυθεί τώρα αλλά μπορείτε να "σπάσετε" το κεφάλι σας αποκωδικοποιώντας "Το σπήλαιο του Πλάτωνος" σε σύγκριση με το σπήλαιο του Κύκλωπα που μπήκε ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του. Υπάρχει μια άριστη μυστηριακή συσχέτιση στα έργα Πλάτωνος-Ομήρου καθώς και στα πρόσωπα γενικότερα Ορφέας-Πυθαγόρας-Πλάτωνας. Προχωράμε όμως. θεός,δαίμον,ήρωας ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Άραγε δεν είναι δίκαιο, λοιπόν, ν'αρχίσουμε απο τους Θεούς, εξετάζοντας πως και πότε με αυτό το όνομα ορθά ονομάσθηκαν "Θεοί" ; ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ. Βέβαια, δίκαιο είναι. ΣΩ. Εγώ λοιπόν κάτι τέτοιο υποπτεύομαι· μου φαίνεται ότι οι πρώτοι άνθρωποι που έζησαν στην Ελλάδα αυτούς μόνον τους Θεούς λάτρευαν, τους οποίους και σήμερα πολλοί απο τους βαρβάρους λατρεύουν, δηλαδή τον Ήλιο, την Σελήνη και την Γή, τα Άστρα και τον Ουρανό· καθώς έβλεπαν όλα αυτά να κινούνται συνεχώς με ταχύτητα και να τρέχουν, απο αυτήν ακριβώς την φυσική τους ιδιότητα της ταχείας κίνησης (θεῖν), τους ονόμασαν "Θεούς"· .. [ Η ετυμολογία της λέξεως Θεός Θεός < θέειν , θεῖν (θέω=τρέχω) Αυτός που τρέχει γρήγορα, εξ' ού και : βοηθός = βοή + θέω = τρέχω στη βοή κάποιου, εκεί που φωνάζει Για αυτό συνήθως ο Θεός σχετίζεται με τον Νου και το Φως. Οι Θεοί είναι φώς και το φώς είναι ταχύτατο. Έτσι λοιπόν εφόσον δεν υπάρχει τίποτα γρηγορότερο απο τον νου οι θεοί είναι νόες. (ύμνος των Ερινύων "ωκυδρομοι, ωστε νοημα" δηλαδή "αυτοί που κινούνται γρήγορα" ] .. ύστερα δε, όταν αντιλήφθηκαν και όλους τους άλλους, τους προσαγόρευσαν με το ήδη γνωστό αυτό όνομα. Σου φαίνεται ότι προσεγγίζει κάπως την αλήθεια αυτό που λέω ή καθόλου; ΕΡΜ. Και πολύ μάλιστα, μου φαίνεται. Σω. Τι θα μπορούσαμε, λοιπόν, να εξετάσουμε μετά απο αυτό; ΕΡΜ. Φυσικά τους δαίμονες, τους ήρωες και τους ανθρώπους. Σω. Και αλήθεια, Ερμογένη, τι να σημαίνει άραγε το όνομα "δαίμονες" ; Πρόσεξε ιδιαιτέρως αν θα σου δώσω την εντύπωση ότι λέω κάτι σημαντικό. ΕΡΜ. Λέγε εσύ και μη σταματάς. ΣΩ. Γνωρίζεις λοιπόν, ποιοί λέει ο Ησίοδος ότι είναι οι δαίμονες; ΕΡΜ. Δεν το γνωρίζω. ΣΩ. Ούτε ότι λέει πως Χρυσό ήταν το πρώτο γένος των ανθρώπων; (έχει γίνει ανάρτηση στο παρελθόν) ΕΡΜ. Αυτό βέβαια το γνωρίζω. ΣΩ. Λέει λοιπόν περί αυτού: "Αφ'ότου αυτό το γένος το σκέπασε η μοίρα, αυτοί καλούνται δαίμονες αγνοί, επίγειοι, αγαθοί, αποτρεπτικοί του κακού, φύλακες των θνητών ανθρώπων" . ΕΡΜ. Τι εννοεί, δηλαδή; ΣΩ. Εγώ νομίζω ότι αυτός όταν αποκαλεί χρυσούν το γένος, δεν εννοεί ότι είναι φτιαγμένο απο χρυσό, αλλά ότι είναι αγαθό και ωραίο. Ως τεκμήριο δε αυτής μου της γνώμης θεωρώ το ότι και για εμάς λέει πως είμαστε Σιδηρούν γένος ( έχει γίνει εξίσου ανάρτηση παλιότερα καλό είναι να την διαβάσετε). ΕΡΜ. Αληθινά όσα λες. ΣΩ. Νομίζεις λοιπόν ότι, αν και κάποιος απο τους σημερινούς ανθρώπους είναι αγαθός, θα μπορούσε να πει πως κατάγεται απο εκείνο το Χρυσόν γένος; ΕΡΜ. Είναι βέβαια λογικό. ΣΩ. Οι αγαθοί, όμως, είναι κάτι άλλο ή είναι φρόνιμοι; ΕΡΜ. Φρόνιμοι. ΣΩ. Τούτο κυρίως, περισσότερο απο κάθε άλλο , κατά την γνώμη μου, χαρακτηρίζει τους δαίμονες, ότι επειδή ήσαν φρόνιμοι και "δαήμονες" (=σοφοί), τους ονόμασε "δαίμονες" , .. [ δαίμων < δαήμων = τέλειος γνώστης, σοφός εξ'ού και ειδήμων. Προέρχεται απο το ρήμα δαίω ή δαίομαι ή και απο το δάω. ] ..και στην αρχαία μας γλώσσα συναντάται αυτό το όνομα. Καλά, λοιπόν, λέει και αυτός και πολλοί άλλοι ποιητές όσοι λένε πως, όταν κάποιος που είναι αγαθός τελειώσει τον βίο του, έχει μεγάλη μοίρα και τιμή και γίνεται δαίμων κατά την έννοια της φρονήσεως. Με αυτή την άποψη, λοιπόν συντάσσομαι και εγώ, ότι κάθε άνθρωπος που είναι αγαθός, είναι δαιμόνιος και όσο ζεί και αφού αποβιώσει, και ορθώς καλείται "δαίμων". ΕΡΜ. Και εγώ, νομίζω Σωκράτη, ότι σε αυτό είμαι πάρα πολύ σύμφωνος μαζί σου. Ο " ήρως",όμως τί θα μπορούσε να σημαίνει; ΣΩ. Αυτό δεν είναι πολύ δύσκολο να το εννοήσει κανείς. Διότι λίγο έχει παραλλαχθεί το όνομα τους, δηλώνοντας την γέννηση απο τον έρωτα. ΕΡΜ. Πώς το εννοείς; ΣΩ. Δεν γνωρίζεις ότι οι ήρωες είναι ημίθεοι; ΕΡΜ. Και λοιπόν; ΣΩ. Όλοι ανεξαιρέτως έχουν γεννηθεί απο τον έρωτα Θεό με θνητή ή θνητού με Θεά. Εάν λοιπόν το εξετάσεις κι αυτό σύμφωνα με την παλαιά Αττική διάλεκτο, θα το εννοήσεις καλλίτερα, διότι θα σου φανερώσει αυτή η εξέταση ότι προέρχεται απο το όνομα του έρωτα, απο τον οποίο γεννήθηκαν οι ήρωες λίγο παραλλαγμένο χάριν δημιουργίας του ονόματος. Και ή αυτό βεβαίως εννοεί ότι είναι οι ήρωεςμ ή ότι ήταν σοφοί και δεινοί ρήτορες και διαλεκτικοί, ικανοί στο να ερωτούν, διότι το "εἴρειν" σημαίνει "λέγειν". Όπως λοιπόν λέγαμε πριν απο λίγο, στην Αττική διάλεκτο οι λεγόμενοι ήρωες συμβαίνει να είναι ρήτορες και ικανοί στο να θέτουν ερωτήματα, ώστε γένος ρητόρων και σοφιστών γίνεται το ηρωικό φύλο. [ Άρα έχουμε : ἥρως = 1. έρως , 2. είρειν=λέγειν ] Θα συνεχίσω με τις λέξεις : άνθρωπος, ψυχή , σώμα

Ετυμολογίες λέξεων : Άνθρωπος, Δίας-Ζεύς, Κρόνος , Ουρανός , Ψυχή, Σώμα Πηγή : Πλάτων " Κρατύλος " ή « Περὶ Ὀνομάτων Ὀρθότητος » «Άνθρωπος» ἄνθρωπος < δηλαδή, ἀναθρῶν έχει ἃπε . που παρατηρεί και εξετάζει με μεγάλη προσοχή ό,τι έχει δει. Σε αντίθεση με τα άλλα ζώα, ο Σωκράτης μας λέει, πως ο άνθρωπος παρατηρεί με μεγάλη προσοχή ( ἀναθρεῖ ) και συλλογίζεται αυτά τα οποία έχει δει. "καὶ ἀναθρεῖ καὶ λογίζεται τοῦτο ὃ ὄπωπεν. ἐντεῦθεν δὴ μόνον τῶν θηρίων ὀρθῶς ὁ ἄνθρωπος “ἄνθρωπος” ὠνομάσθη, ἀναθρῶν ἃ ὄπωπε." Ο άνθρωπος κάνει χρήση της νόησης του, που είναι το θείον μέρος της ψυχής του και έτσι τον κατατάσσει στα έλλογα μόνο και τον διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα ΄ζωα. ἀναθρῶ= παρατηρώ με μεγάλη προσοχή, αναθεωρώ, μελετώ επιμελώς ὄπωπα= έχω δει (παρακ. του ρ. οράω-ώ) ----------- Δίας (Διός) - Ζήνας (Ζεύς) Ζῆν < αἴτιος μᾶλλον τοῦ ζῆν = ο κατ' εξοχήν αίτιος της ζωής Ζῆν < δι᾽ ὃν ζῆν ἀεὶ πᾶσι τοῖς ζῶσιν ὑπάρχει = στον οποίον οφείλουν τη ζωή τους αιωνίως όλα τα ζωντανά όντα Δίας < μεγάλης τινὸς διανοίας ἔκγονον = έγκονο κάποια μεγάλης. (εννοεί του Κρόνου ή του Ουρανού). Στην Ελληνική γλώσσα έχουμε τρία ονόματα για τον πατέρα των θεών και ανθρώπων. Συναντάμε μια τριαδικότητα του Θεού-Δημιουργού : Ζεύς-Δεύς-Ζῆν, από τα οποία το μεν Ζεύς είναι άκλιτο , τα δε άλλα δύο κλίνονται. ΖΕΥΣ Δεύς Ζῆν Διός Ζηνός Διή Ζηνί Δία Ζῆνα Δεύ Ζῆν Το ΖΕΥΣ είναι το άκλιτο και έχει μόνο ονομαστική και κλητική και δηλώνει τη ζεύξη των πάντων. Τα άλλα δύο ονόματα , Δεύς και Ζῆν , δείχνουν τις ενέργειες του Θεού, που δημιουργούνται και συνέχονται ο κόσμος. Άρα από εδώ και πέρα ​​θα παρατηρήσετε καλλίτερα κάθε φορά που διαβάζετε αναλόγως το ποιο όνομα χρησιμοποιείται στα κείμενα και το πώς θα αλλάζει η σημασία του κειμένου στο μυαλό σας. Επίσης να πούμε πως το όνομα του Θεού Δημιουργού στις λατινογενείς γλώσσες προέρχεται από το Δεύς. Λατινικά = Deus Γαλλικά = Dieu Ισπανικά = Dios Ιταλικά = Dio Από τη δέ συνεκφορά της επίκλησης "Ζεύ πάτερ" έχει προέλθει στον Δία, όνομα επίσης του Διός για τους Ρωμαίους αλλά και ονομασία του πλανήτη Δία. Κρόνος Κρόνος < καθαρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκήρατον τοῦ νοῦ = το καθαρό και αμόλυντο του νού 1) Κρόνος < κόρος+νούς= νούς που έχει κορεσθεί (απο ιδέες) , άρα υπέρβαση του μέτρου και κατά μια άποψη υβριστική. 2) Κρόνος < κόρος (κούρος) του νού= παιδί του νού 3) Κρόνος < καθαρόν του νοός = καθαρότης του νού. Δηλώνει την πλήρη καθαρότητα και το αμόλυντο του θείου νού. ( Τη συμβολή των μυθών θα την κάνω άλλη φορά) -------------- Ουρανός Ουρανός < ὁρῶν τὰ ἄνω = βλέπει τα άνω. Οριοθετεί δηλαδή την υπερουράνια περιοχή και περιφρουρεί τις ανώτερες βαθμίδες των νοητών. Η ψυχή δεν μπορεί να ακολουθήσει το μέτρον, αν δεν βάλει όριο στα πάθη της, η ικανότητα αυτή να βάζουμε όριο στις επιθυμίες μας αντλούμε καταγωγή από τον ίδιο τον Ουρανό. --------------- Ψυχή Ο Σωκράτης εδώ μας δίνει τα εξής: Ψυχή = 1. ἀναψύχον τὸ σῶμα 2. φύσιν ὀχεῖ καὶ ἔχει “φυσέχην” οχέω-ῶ= 1)φέρω 2)πράττω συνεχώς 3)φυλάσσω 4)κρατώ ἔχω = 1)κρατώ ανά χείρας 2)συγκρατώ 3)είμαι κύριος ιδιοκτήτης 4)είμαι προστάτης 5)επιτηρώ, περιβάλλω, κατευθύνω Άρα= Η ψυχή είναι αυτή που κρατάει στέρεα τα μέρη αυτά , τα φυλάσσει , τα διατηρεί, τα κρατά με σταθερότητα . Η ψυχή προσδίδει συνέχεια και συνοχή επί του οχήματος που λέγεται σώμα. Επίσης περιβάλλει και προστατεύει το σώμα . --------------- Σώμα σῶμα < σῆμά (= μνήμα, τάφος , σημείο, σημάδι, αυτό που σημαίνει) Η λέξη σήμα είναι αμφίσημη, Η πρώτη σημασία είναι το μνήμα, τάφος ενώ η δεύτερη είναι το σημάδι. Απο παλιά συνηθίζεται να τοποθετείται μια στήλη ή κάτι άλλο όπως σήμερα ένας σταυρός στο σημείο που έχει ταφεί ώς σημάδι. Έτσι θεωρείται σήμα - τάφος της ψυχής . Η δεύτερη σημασία είναι αυτή του «σώμα της ψυχής» , περιβάλλει την ψυχή για να την σώζει. Μια ψυχή που δεν έχει τελειωθεί, δεν έχει φτάσει στην θέωση, έχει την ανάγκη την ενσάρκωση στο γήινο σχολείο της ζωής ώστε να μαθητεύσει. Το στήριγμα ύλης για να συνεχίσει να υπάρχει είναι το σώμα λοιπόν. Στον "Φαίδωνα" ή στον Περί Ψυχής ο Σωκράτης μας επισημαίνει πως όταν μια ψυχή μέσω της γνώσης και της αρετής φτάσει στην τελειότητα γίνεται φώς και εκθεώνεται και δεν χρειάζεται πλέον την βαρειά ύλη (σώμα) . ΑΠΟΛΛΩΝ

(+μούσες) Πηγή: Πλάτων " Κρατύλος " ή « Περὶ Ὀνομάτων Ὀρθότητος » - Απόλλων - . Ο Σωκράτης στον "Κρατύλο" μέσα σε όλα τα ονόματα των Θεών που ετυμολογείται, όταν φθάνει στο όνομα του Απόλλωνος , τονίζει πως το όνομα αυτό είναι μοναδικό στην ελληνική γλώσσα διότι δεν υπάρχει άλλο όνομα που να είναι τόσο ευάρμοστο (=εύ+αρμονία) να έχει τέτοια αρμονία και να συνθέτει σε ένα όνομα και τις τέσσερις δυνάμεις του θεού αυτού. Ο Απόλλων έχει τέσσερις δυνάμεις: 1. Ιατρική δύναμις 2.Τοξική (Τοξευτική) δύναμις 3.Μαντική δύναμις 4.Μουσική δύναμις Ο Σωκράτης λοιπόν μας δίνει 4 ετυμολογίες που αντιστοιχούν στις 4 δυνάμεις του Θεού. Σέβεται απεριόριστα τον Απόλλωνα εφόσον έχει δηλώσει και όλα όσα η ζωή του είναι αφιερωμένη σε εκείνον για αυτό και ασχολείται με τα δελφικά παραγγέλματα του "ΓΝΩΘΙΣΑΥΤΟΝ" και "ΜΗΔΕΝΑΓΑΝ" . ἐγὼ δὲ καὶ αὐτὸς ἡγοῦμαι ὁμόδουλός τε εἶναι τῶν κύκνων καὶ ἱερὸς τοῦ αὐτοῦ θεοῦ -Φαίδων ή Περί Ψυχής , 85 b4-5) που σημαίνει: "κι εγώ ο ίδιος θεωρώ ότι όπως οι κύκνοι υπηρετώ τον Απόλλωνα και αυτόν είμαι αφιερωμένος". Η πρώτη ετυμολογία που μας δίνει είναι η σχέση του ονόματος με την Ιατρική δύναμη του Θεού που είναι και καθαρή. 1. ἀπολύων τῶν τοιούτων κακῶν = Ιατρική δύναμη είναι δηλαδή, αυτός που ξεπλένει και αποδεσμεύει το σώμα και την ψυχή από τα κακά. Κατά τον Πρόκλο, η ιατρική ιδιότητα του Θεού εκδηλώνεται στους υποσεληνίους κόσμους (δηλαδή στη Γη) , διότι εκεί υπάρχουν τα κακά τόσο του σώματος όσο και της ψυχής και βοηθάει τα εκεί μόνο στην επαναφορά τους από το παρά φύσιν στο κατά φύσιν, από την ασυμμετρία. και την πολυδιάσπαση στη συμμετρία και την ενότητα , να ξαναβρούν δηλαδή την υγεία, την προτέρα κατάστασή του. (Σχόλια εις τον Κρατύλον, αρ. 174, 44-46). Την ιατρική δύναμη του ο Θεός την έχει εκχωρήσει στο υιό του Ασκληπιό , για να αναλάβει το αντίστοιχο έργο στα υποσελήνια πεδία προς σωτηρίαν σωμάτων και ψυχών, γι' αυτό και ο Ασκληπιός στον αντίστοιχο Ορφικό Ύμνο .αποκαλείται Σωτήρ. (Υποσελήνιος κόσμος = Γη Υπερσελήνιος κόσμος = Σύμπαν ) Οι Θεσσαλοί αποκαλούσαν τον Απόλλωνα με την ονομασία Απλούν και αυτό τεκμηριώνεται από επιγραφές που βρέθηκαν στην Θεσσαλία, όπως «...ἱερὸν τοῖ Ἄπλουνος τοῖ Κερδοίοι...» ( Carl Darling Buck, in the study, Carl Darling Buck , of the greek dialects 1910) , ( Epigraphic Database Heidelberg University ) 2. Η δεύτερη ετυμολγία που παραθέτει ο Σωκράτης συνδέεται με τη μαντική δύναμη του Θεού. Απόλλων < Ἄπλουν= Μαντική δύναμις δηλαδή η μαντική δηλώνεται με την απλότητα , καθώς αποκαλύπτει την αλήθεια η οποία είναι απλή, ενώ το ψέμμα είναι πολύπλοκο. Ο Πρόκλος λέει ότι η μαντική επικρατεί στον ουρανό, όπου η αποκαλυπτική δύναμη του Θεού κάνει φαντά τα νοητά στους ουράνιους. ( Σχόλια εις Κρατύλον, αρ. 174, 46-48) Η μαντική με το να φανερώνει την απλότητα της αλήθειας αναιρεί τις ποικίλες μορφές του ψεύδους. Έτσι λειτουργεί ως ενοποιός , διότι η αλήθεια είναι μια. (Σχόλια εις τον Κρατύλον , αρ. 174 , 87-89). Η απλότητα είναι έκφανση του Ενός. ( Σχόλια εις τον Κρατύλον, αρ. 176, 34-35) Η καθαρτήρια δύναμη του Απόλλωνος σχετίζεται με τις δύο πρώτες οδηγίες του , την ιατρική , αφού με τις ιατρικές του ενέργειες αποκαθαίρει όλη την αμετρία της ύλης και τη μαντική, διότι με το φως λαμπρύνει τον κόσμον και καθαίρει από το ψέμμα. Οι δε μάντεις εξαγνίζουν τους εαυτούς τους με ραντίσματα και καθαρμούς μιμούμενοι τους Θεούς, όπως λέει και ο Πρόκλος, αναφερόμενος στον Τίμαιο , αποκαθαιρούν το σύμπαν είτε με πύρ είτε με ύδωρ.(Σχόλια εις τον Κρατύλον , αρ 176, 9-10) 3. Η τρίτη δύναμη του Απόλλωνος με την οποία συνδέει το όνομα του ο Σωκράτης είναι η τοξική δηλαδή η τοξευτική , με την οποία συνεχώς βάλλει και τοξεύει , δίνοντας τέλος σε κάθε θηριώδες στοιχείο. και στην έλλειψη φυσικής τάξης. (Σχόλια εις τον Κρατύλον, αρ. 174, 74-75) Απόλλων < Ἀειβάλλων = Τοξική δύναμις όπου τα <β> και <π> ώς χειλικά εναλλάσονται , δηλαδή , αυτός που πάντα (αεί) βάλλει (τοξεύει, ρίχνει βέλη) ή δεν σταματάει να μην τοξεύει ποτέ. Κατά τον μύθο, είναι αυτός που τοξεύει και φονεύει τον Πύθωνα , το σύμβολο του κακού και της αταξίας , και γι' αυτό αποκαλείται ο Πύθιος Απόλλωνας . Μέσω της τοξευτικής δύναμης είναι πάντοτε κυρίαρχος των βολών και από την υπερουράνια βαθμίδα διασπείρει τους αγωγούς του Διός και τις ακτίνες του, δηλαδή τα αγαθά σε όλον τον κόσμο, όπως ο Ήλιος τις ακτίνες του (Σχόλια εις τον Κρατύλον, αρ. 174, 39- 41 , Πρόκλος) (Ο Απόλλων είναι ο ζωοδότης ήλιος) Ενώ τις περισσότερες φορές το <α> ως αρχικό γράμμα λειτουργεί ως <α> στερητικό, υπάρχουν και λέξεις που λειτουργεί ως <α> αθροιστικό. Εδώ ο Σωκράτης δίνει ως παραδείγματα τις λέξεις " ακόλουθος " , η οποία προέρχεται από το <α> + κέλευθος (=δρόμος) με μετατροπή του βραχέος <ε> στο βραχύ <ο>, και σημαίνει κάποιον που βαδίζει στον ίδιο δρόμο μαζί με κάποιον άλλον, και " άκοιτις "(=ομόκλινος), από το <α> + κοίτης , δηλαδή , αυτός που μοιράζεται την ίδια κοίτη(=κλίνη) με κάποιον, ο/η σύζυγος. , όπου ακριβώς το <α> δείχνει, όπως λέει , το ομού και μάλιστα την ὁμοῦ πόλησιν. πόλησις από το πολεύω/πολέω-ώ= στρέφω, γυρίζω, οργώνω , διάγω τον βίον και ώς αμετάβατο σημαίνει : περιφέρομαι , περιδιαβαίνω , διατρίβω, ζω, κατοικώ (=εξ'ού και πόλις , εκεί που κατοικούν οι άνθρωποι και γύρω από την οποία περιστρέφεται όλη η δραστηριότητα τους). Άλλωστε το Μαντείο του Απόλλωνος στους Δελφούς ήταν εκείνο που όριζε που θα χτιστούν οι πόλεις. Έτσι λοιπόν έπαιρναν "χρησμούς" στις εκστρατείες τους οι Έλληνες για να κτίζουν τις αποικίες τους σε όλη τη Γη (βλέπε εκστρατεία του Ηρακλή κλπ. ) 4. Η τελευταία ετυμολογία που δίνει ο Σωκράτης έχει σχέση με τη μουσική δύναμη του Θεού. Ο Σωκράτης τονίζει στο "Περί Ψυχής" (Φαίδων) πως "η φιλοσοφία είναι η μέγιστη μουσική" ὡς φιλοσοφίας μὲν οὔσης μεγίστης μουσικῆς (61 a3) Οπότε όταν λέμε μουσική δεν εννοούμε τη μουσική με την στενή έννοια του όρου που γνωρίζουμε σήμερα, αλλά με την έννοια της αναζήτησης της αλήθειας, διαδικασία στην οποία φέρνουν οι Μούσες . Για αυτό έχουν και την ίδια ρίζα Μουσική - Μούσες . μουσική < μῶσθαι = αναζητώ την αλήθεια «το γάρ μῶσθαι ζητείν», όπως αναφέρει και το λεξικό Σούδα. Έτσι λοιπόν ως τέταρτη ετυμολογία έχουμε: Απόλλων < Απολών - Ομοπολῶν = Μουσική δύναμις Ο Θεός δηλαδή θέτει σε περιστροφή - πολεί - τα πάντα ταυτόχρονα (ομο-, ά-) με αρμονία , η οποία παράγει τη μουσική των ουρανίων σφαιρών. Επειδή όμως , το όνομα Απολών παραπέμπει στην μετοχή μέλλοντος απολλών (=αυτός που πρόκειται να καταστρέψει) του ρήματος απολλύω . ή απόλλυμι , του οποίου ο μέλλοντας είναι απολέσω και απολώ (αττικός τύπος), ο Σωκράτης λέει οτι περνούσε ένα δεύτερο <λ> και προφανώς με ανάβαση τόνου δημιουργήθηκε το όνομα του Θεού , για να αποφευχθεί η σύνδεση με την αρνητική σημασία του ονόματος. Αυτές οι αλλαγές επιτρέπονται με βάση τον πρώτο κανόνα ετυμολογίας. Η ετμολογία αυτή δείχνει ότι τα ουράνια σώματα κινούνται και ρυθμίζονται βάσει κάποιας αρμονίας και εν τέλει εναρμονίζονται και στην αρμονία αυτή συμβάλλει ο ίδιος ο Θεός ομοπολῶν , κινώντας τα δηλαδή όλα μαζί, όπως λέει και ο Ορφικός Ύμνος του Απόλλωνος (αρ. 34, στ. 20). «ἁρμονίηι κεράσας παγκόσμιον ἀνδράσι μοῖραν» «συγκεράζοντας με αρμονία την παγκόσμια μοίρα των ανθρώπων» καθώς και : «πάντα πόλον κιρνὰς» «τον κάθε πόλο αναμιγνύεις» (στ. 19) δηλαδή όλες τις περιστροφικές κινήσεις, πράγμα που δείχνει ότι εκείνος κανονίζει κάθε φορά. , όπως ο Ήλιος , που εκπροσωπεί στα αισθητά τον Θεό, ρυθμίζει τις περιστροφές των πλανητών του. Στην Ελληνική αντίληψη κάθε ουράνιο σώμα αποτελεί μια τρίπτυχη ενότητα : σώμα-ψυχή-νούς. Στην περίπτωση του Ήλιου , το σώμα του είναι αυτό που βλέπουμε , ο νούς είναι ο Απόλλων και η ψυχή του είναι η Εστία. ἣ μέσον οἶκον ἔχεις πυρὸς ἀενάοιο, μεγίστου (Ορφικός Ύμνος Εστίας, αρ. 85, στ 2) «εσύ που κατοικείς στου μεγίστου αέναου πυρός το κέντρο» δηλαδή στο κέντρο του Ηλίου. Η μουσική ιδιότητα στον ανώτερο αρχικό και ηγεμονικό κόσμο επικρατεί και στήνει τον χορό των Μουσών, ενοποιεί τα πάντα, όπως ο κύκλος, για αυτό και οι Μούσες χορεύουν κυκλικά και ο κύκλος είναι ιερό σχήμα. Ο Απόλλων συνδέει με τη μουσική την ασυνάρμοστη ύλη μέσω των αρμονιών και συναρμόζει τις ψυχές. Άλλωστε ο αριθμός της χρυσής τομής Φ=1.618 λέγεται αρμονική αναλογία, με βάση την οποία ο Θεός μορφοποιεί την ύλη. Από την άλλη μεριά, και η φιλοσοφία, που εναρμόζει την ψυχή είναι η μέγιστη μουσική. Για αυτό η επτάχορδη λύρα που κρατάει στα χέρια του ο Απόλλων , συμβολίζει την ψυχή με τα επτά της κέντρα , που παράγει αρμονία με τη βοήθεια του εναρμονιστή Θεού. Έτσι, ο Θεός αυτός είναι αίτιος κάθε αρμονίας , εμφανείς όσο και αφανούς( Σχόλια εις τον Κρατύλον , αρ. 176, 42-43 ) και κοσμεί τις ψυχές και τα σώματα μέσα από τις αρμονικές αναλογίες. (49-50) Ο Απόλλων και οι Μούσες βοηθούν την ψυχή να βρεί τις περιφορές της , όπως μας λέει ο Πλάτων στον Τίμαιο, και οι μεριστές ψυχές δεν φτάνουν στην τελείωση τους με άλλον τρόπο παρά μόνον μέσα από την ομοιότητα προς το εναρμόνιο σύμπαν, αποσυνθέτοντας τον ανάρμοστο χαρακτήρα που φέρουν από τη γέννησή τους.(σχόλια εις τον Κρατύλον , 176, αρ. 54-56) Για αυτό και αποκαλείται Μουσαγέτης στον Ορφικό Ύμνο του. Έτσι σχετίζεται η ετυμολογία που δίνει ο Σωκράτης Μοῦσαι < μῶσθαι δηλαδή , αναζητώ με μεγάλο πόθο και την αλήθεια. Το ρήμα μῶσθαι ή μαίεσθαι στον Ενεστώτα είναι μαίομαι ή μάομαι ή μῶμαι και σημαίνει 1) επιζητώ, ποθώ 2) προτίθεμαι 3)εφιέμαι, έχω έφεση για κάτι Ο Δωρικός τύπος του ονόματος Μούσα είναι Μῶσα , που αργότερα προφερόταν και ώς Μῶα ή Μῶά . Οι Μούσες είναι κάτι σαν γραμμές δράσης της Απολλώνιας ενέργειας , εκδηλώνοντας με διάφορους τρόπους αυτό που εκφράζει ο Απόλλων. Οι αναζητήσεις της ψυχής με την εύρεση της αλήθειας και της ουσίας του εαυτού μας και του σύμπαντος, που εμπλέκονται σε αυτήν οι Μούσες, είναι εκδηλώσεις του λόγου Απόλλωνος μέσα σητν ύλη. Μην ξεχνάμε πως η Ιλιάδα ξεκινάει με τη φράση του Ομήρου αναφερόμενος στη Μούσα Καλλιόπη ( καλλι- + -όπη < ὄψ = αυτή με την καλή άποψη): Μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληιάδεω Ἀχιλῆος Τη μάνητα, θεά, τραγούδα μας του ξακουστού. και στην Οδύσσεια ξεκινάει με τη φράση: ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσεν. Ο άντρας τον πολυμήχανο τραγούδησε, Μούσα, που πολύ περιπλανήθηκε, όταν πήρε την ιερή πόλη της Τροίας Αλλά και ο Ησίοδος : Μουσάων Ἑλικωνιάδων ἀρχώμεθ᾽ ἀείδειν, Από τις Ελικωνιάδες Μούσες το τραγούδι ας αρχίσουμε, ... Εγώ το παράθυρο να σας ανοίξω. Τώρα το αν θα κοιτάξετε απέξω στο φώς του Ήλιου ή θα προτιμήσετε το συνηθισμένο σκοτάδι μέσα σας είναι στο χέρι σας

.https://twitter.com/Pavloskanenas