ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΕ ROBERT REDFORD: BACK TO THE 70s ( Watergate!!!Ιστορικό σεντονάκι για κάτι κατακλυσμιαίες πολιτικές αλλαγές από την δυναμική ενός ελάχιστου γεγονότος.)

 Post2Post

ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΕ ROBERT REDFORD:

BACK TO THE 70s

(Ιστορικό σεντονάκι για κάτι κατακλυσμιαίες πολιτικές αλλαγές από την δυναμική ενός ελάχιστου γεγονότος.)

Ολοι ξέρουν ότι το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ (Watergate) ήταν ένα μεγάλο πολιτικό σκάνδαλο που συνέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες στη δεκαετία του 1970, μετά από μια διάρρηξη στην έδρα της Εθνικής Επιτροπής Δημοκρατικών (DNC) στο συγκρότημα γραφείων Γουότεργκεϊτ στην Ουάσιγκτον, στις 17 Ιουνίου του 1972 και την απόπειρα συγκάλυψης και συμμετοχής σε αυτές τις ενέργειες από τον τότε πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ρίτσαρντ Νίξον και της κυβέρνησής του.

Όταν η συνωμοσία αποκαλύφθηκε και ερευνήθηκε από το Κογκρέσο των ΗΠΑ, ο Νίξον αντιστάθηκε στους ελέγχους, το οποίο οδήγησε σε μια συνταγματική κρίση.

Το σκάνδαλο οδήγησε στην ανακάλυψη καταχρήσεων εξουσίας από τα μέλη της κυβέρνησης του Νίξον, την έναρξη της διαδικασίας καθαίρεσης εναντίον του προέδρου και που τελικά οδήγησε στην παραίτηση του Νίξον δύο χρόνια μετά, τέτοιες μέρες. Λόγω του σκανδάλου παραπέμφθηκαν σε δίκη 69 άτομα, από τους οποίους 48 βρέθηκαν ένοχοι. Πολλοί από τους κατηγορούμενους ήταν κορυφαίοι αξιωματούχοι της προεδρίας Νίξον.

Η υπόθεση ξεκίνησε με την τυχαία σύλληψη πέντε ανδρών για τη διάρρηξη στην έδρα του DNC στο συγκρότημα Γουότεργκεϊτ το Σάββατο 17 Ιουνίου 1972. Το FBI στην έρευνά του ανακάλυψε σύνδεση μεταξύ των μετρητών που βρέθηκαν υπό την κατοχή των διαρρηκτών και παρανόμων χρηματοδοτήσεων (μαύρο ταμείο από χορηγίες της κουβανικής μαφίας), οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν από την επιτροπή υπεύθυνη για την προεκλογική εκστρατεία του Νίξον (CREEP) στις εκλογές του 1972, καί που είχαν οδηγήσει στην επανεκλογή του και στην εφαρμογή του "Δόγματος Νίξον", που είχε ξεκινήσει στις 15 Αυγούστου του 1971 με την αιφνίδια αποσύνδεση του δολλαρίου από τον κανόνα του χρυσού.

Αυτό το colpo grosso του Νίξον είχε ήδη ρίξει μια "οικονομική βόμβα μεγατόνων" στους συμμάχους των ΗΠΑ που είχαν υπογράψει τη συμφωνία του Bretton Woods μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Fed απλώς σταμάτησε να εξαγοράζει φρεσκοτυπωμένα δολάρια με χρυσό. Με άλλα λόγια, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα τηρούσαν πλέον τη συμφωνία τους να υποστηρίξουν την αξία του δολαρίου με τον κανόνα του χρυσού και άρχισαν να τυπώνουν όσα δολάρια ήθελαν με εγγύηση "δάνεια" και ομόλογα του κρατικού χρέους τους. Το ίδιο άρχισαν να κάνουν όλες οι χώρες μετά το 74, πρακτική που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα από όλα τα νομίσματα που εκδίδουν οι Τράπεζες.

Μετά από μια σειρά δικαστικών μαχών, το Ανώτατο Δικαστήριο ομόφωνα έκρινε ότι ο πρόεδρος ήταν υποχρεωμένος να δημοσιεύσει τις μαγνητοταινίες που είχε στην κατοχή του και τον συσχέτιζαν άμεσα με την διάρρηξη, για να τις ερευνήσει η δικαιοσύνη. Οι ταινίες αποκάλυψαν ότι ο Νίξον είχε επιχειρήσει να καλύψει τις δραστηριότητες που έλαβαν χώρα μετά τη διάρρηξη και να χρησιμοποιήσει ομοσπονδιακούς αξιωματούχους για να αποπροσανατολίσει την έρευνα. Καθώς έφτασε να αντιμετωπίσει πρόταση μομφής και καθαίρεσης από τη Βουλή των Αντιπροσώπων και σχεδόν σίγουρη καταδίκη από την Γερουσία, ο Νίξον παραιτήθηκε από την προεδρία στις 6 Αυγούστου (ανακοινώθηκε στις 9) του 1974, οπότε απέφυγε την πρόταση καθαίρεσης. Στην τότε αναμπουμπούλα στον Λευκό Οίκο στηρίχθηκε και ο Αττιλας ΙΙ, που ολοκλήρωσε την κατοχή του 38% της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία, χωρίς καμια αμερικανική αντίδραση.

Στις 8 Σεπτεμβρίου 1974 ο επόμενος πρόεδρος Τζέραλντ Φορντ, αμέσως μετά την ορκωμοσία του, απένειμε χάρη στον Νίξον, εισάγοντας έτσι άκομψα την έννοια της μη ευθύνης υπουργών (που εδώ σε αυτόν τον τομέα μεγαλουργούμε λόγω κάποιου Μπένι που λέει ότι είναι συνταγματολόγος).

Κεντρικό ρόλο στην αποκάλυψη της υπόθεσης είχε η εφημερίδα Washington Post και ειδικότερα οι δημοσιογράφοι Καρλ Μπέρνσταϊν και Μπομπ Γούντγουορντ, οι οποίοι με σειρά ρεπορτάζ αποκάλυπταν όλο και περισσότερες πτυχές του σκανδάλου. Ένα χρόνο αργότερα, πάνω στην έρευνα των Γούντγουορντ και Μπέρνσταιν, βασίστηκε το 1976 και η ταινία του Άλαν Πάκουλα, "Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου" με πρωταγωνιστές τους Ντάστιν Χόφμαν, Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Τζέισον Ρόμπαρτς, η οποία και ήταν υποψηφία για το όσκαρ καλύτερης ταινίας την ίδια χρονιά.

Το σκάνδαλο είχε τεράστια επίδραση στην αμερικανική πολιτική ζωή και έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο. Μέχρι και σήμερα στα αγγλικά και σε άλλες γλώσσες η κατάληξη -γκέιτ (-gate) χαρακτηρίζει πολιτικά ή άλλα σκάνδαλα (Καϊλή gate, Shortlion/Kοντολεων gate, ΟΠΕΚΕΠΕ- gate κλπ)

Εκείνο που συνήθως αποσιωπάται από τους λαλίστατους υπέρμαχους της μαγικής παντοκρατορίας των νόμων της "ελεύθερης αγοράς", που κυριάρχησε μετά το ελεύθερο του τυπώματος αοράτου και γκρι χρήματος, είναι το τι ακολούθησε ως συνέχεια της "θεραπείας σοκ" που επιχειρήθηκε με το "Δόγμα Νίξον" και εξώθησε τόν παθολογικά φοβικό Νίξον σε πράξεις κατασκοπίας των πολιτικών του αντιπάλων "για να δει τι ξέρουν" για το κόλπο που έστησε σιωπηρά.

Η αγορά έστειλε μετά το 71 γρήγορα την τιμή του πολύτιμου μετάλλου στα 120 δολάρια ανά ουγγιά, από τα περιπου 30 που ήταν η συμφωνία που ίσχυε με την συνθήκη BrettonWoods που τερματίστηκε βίαια και μονομερώς. O λόγος ήταν τα τεράστια χρέη που συσσώρευσε ο πόλεμος στο Βιετνάμ και η ήττα των ΗΠΑ σε αυτόν, που οδήγησαν τον πληθωρισμό σε διψήφια νούμερα. Τον οποίο οι ΗΠΑ άρχισαν να τον εξάγουν σε όλο τον πλανήτη μέσω των τιμών του πετρελαίου, που τότε καθορίζονταν από το δολάριο σε ποσοστό 100% λίγα χρόνια μετά.

Το εμπάργκο πετρελαίου του ΟΠΕΚ που ακολούθησε το 74, συνήθως κατηγορείται για την πρόκληση της παγκοσμιας ύφεσης που δημιουργήθηκε από τον τετραπλασιασμό στις τιμές του πετρελαίου. Το απότομα οδήγησε σε ένα ντόμινο οικονομικών κρίσεων. Αλλά έριξε λάδι μόνο σε μια ήδη μαινόμενη πυρκαγιά, μια από τις χειρότερες στην ιστορία των οικονομικών υφεσεων (μέχρι την τρέχουσα, που πάλι έχει σχέση με νομισματικές μεταρρυθμίσεις λόγω χρεών) .

Εμείς εδώ την πληρώσαμε τότε με την βίαιη αποβιομηχάνιση που ακολούθησε την ενεργειακή κρίση του 74, στο τέλος δηλαδή της "χρυσής περιόδου" των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης που είχε ακολουθήσει την εποχή του Σχεδίου Μάρσαλ, υπό την απόλυτη αμερικανική κηδεμονία στην εσωτερική πολιτική μας ζωή από το 47 μέχρι και το 74 και στην προδοσία των χουντικών που οδήγησε στην εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και ως αντανάκλαση όλων αυτών. Αλλά και των γεωπολιτικών που είχαν προηγηθεί με τον πόλεμο των 7 ημερών ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Άραβες, που επέβαλαν απόλυτο έλεγχο των Αμερικανών και στα εδώ πολιτικά δεδομένα της εποχής. Αποστασία, παλατιανό πραξικόπημα, διάσπαση της Ένωσης Κέντρου από τον τοτε Μητσοτάκη υπηρεσίας, απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο κλπ.

Η αργή Σοβιετία κατέρρευσε μετά από λίγα χρόνια, αφού οι πάνσοφοι του Πολιτμπιρό της δεν κατάλαβαν ποτέ την σχέση νομίσματος (και πως παράγεται) με την ενέργεια και την γεωπολιτική Προσκολλημένοι στο δόγμα του χρυσού μέχρι την πτώση του "υπαρκτού", ξέμειναν από cash στον στρατιωτικό ανταγωνισμό με την Δύση, η οποία πλέον τύπωνε όσο αεράτο χρήμα ήθελε. Ρουά ματ από τους άσχετους στο σκάκι!

Το Γουότεργκεϊτ διέβρωσε όμως και την εμπιστοσύνη του αμερικανικού κοινού στην κυβέρνηση του, καθώς αυτό ένιωσε προδομένο. Το 1964, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι το 75% των Αμερικανών πίστευε ότι οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι στην Ουάσιγκτον θα μπορούσαν να τους εμπιστευτούν ότι θα έκαναν ό,τι ήταν σωστό για τη χώρα. Μέχρι το 1974, μόνο το ένα τρίτο το πίστευε ακόμη...

Αυτή η έλλειψη πίστης στην κυβέρνηση οδήγησε στην εκλογή του Ρόναλντ Ρίγκαν το 1980. Αυτός δημιούργησε έντεχνα μια κοινή πεποίθηση περί της αποτυχίας οτιδήποτε δημοσίου στο να κυβερνήσει, εισάγοντας τις γνωστές νεοφιλελεύθερες πολιτικές των trickle down economics (η Reganomics).

Mε την αντίστοιχη κυριαρχία των ίδιων πολιτικών στην Ευρώπη από την Θατσερ και όλους τους δεξιούς και σοσιαλδημοκρατικούς επιγόνους της (εδώ με πατριάρχη τον Σημίτη), με τη σειρά τους οδήγησαν, από την μία μεν στην κατάρρευση της Σοβιετίας, αλλά και σε αυξανόμενη οικονομική ανισότητα, στην κατάρρευση του συστήματος το 2008 με την Leman Brothers, τα εδώ μνημόνια για να πληρωθούν μέρος των σπασμένων μέσω του PSI... Νομίζω οτι τα υπόλοιπα τα ξέρετε.

Γιατί τα λέω όλα αυτά?

Την ίδιες μέρες ενός μήνα Αύγουστου, όπως το 72,. κάποιοι θα πρέπει να κληθούν για να δώσουν εξηγήσεις εδώ για μια σειρά από -gates. Αλλά και επειδή και τα colpa grosso επί του νομισματικού πολέμου προς τα πολλά ΜΟΜΙΣΜΑΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ της μετα-παγκοσμιοποίησης ένθεν κακειθεν, πάλι δίνουν και παίρνουν.

Μόνο τώρα που το αργό ψάρι που τελικά θα φαγωθεί από τα πιο γρήγορα (αντιδολάριο των BRICS και ψηφιακό νόμισμα κάποιας Blackrock πχ), είναι το ευρώ. Τα ευρωπαϊκά πολιτμπιρό όλων των αποχρώσεων συνεχίζουν να λειτουργούν σε στυλ 'τα ζώα μου αργά', ελπίζοντας αρχικά σε μια ουτοπική "Πράσινη Μετάβαση" και μετά σε ένα ReArm της οικονομίας των ΗΠΑ.

Mην παραξενευτείτε αν και της τρεχουσας ιστορίας οι συνέπειες δεν θα είναι και εδώ, κατ αναλογία του μεγέθους μας, το ίδιο κατακλυσμιαίες.

Και τρέχα μετά να βρεις τους νέους Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Ντάστιν Χόφμαν να υποδηθούν τους ανύπαρκτους σημερινούς δημοσιογράφους στο sequel της ταινίας "Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου".

Δεν υπάρχουν πλέον πολλοί για να θέσουν τα σωστά ερωτήματα για το τι πραγματικά παίζει εκεί έξω τώρα! Τα δε chat GPT, Grok, deepseak κλπ ξαδέρφια, είναι καλά ρυθμισμένα για να αποφεύγουν τις πιο επικίνδυνες, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν πάλι σε μια νέα σειρά αλλαγών από την δυναμική του ελαχίστου που εμπεριέχεται μέσα σε μια σωστή ερώτηση. Ανύπαρκτες έτσι και οι απαντήσεις που θα πάρεις για το τι πραγματικά παίχτηκε τότε.

Το μόνο αληθινό που προβλήθηκε έκτοτε ήταν στις ερμηνείες του Ρέντφορντ και του Χόφμαν, που ακόμα ασκούν γοητεία στον απανταχού γυναικείο πληθυσμό, παρά τις τίμιες ρυτίδες και των δύο.

----Για κάτσε ρε μάστορα ....κάτι ατσαλακωτοι Άραβες και η CIA..δεν έπαιξαν κανένα ρόλο?

----φυσικά και έπαιξαν ρόλο. Ως ενεργούμενα όργανα επιβολής μιας νέας νομισματικής ταξης και όχι ως ο παραγωγός των εξελιξεων

----Γιά τήν ιστορία....

Το Watergate στην ουσία προκάλεσε ο δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος:

«Ο Τομ Πάπας, ένας πλούσιος και πανίσχυρος Ελληνοαμερικανός, υπέρμαχος της χούντας και καλός φίλος του Νίξον, αυτός που ουσιαστικά επέβαλε την τοποθέτηση και διατήρηση του πρέσβη Χένρι Τάσκα στην Αθήνα, ήταν ο ενδιάμεσος για τη χρηματική συναλλαγή. Τα λεφτά, 549.000 δολάρια (ποσό μεγάλο για την εποχή), δόθηκαν σε τρεις δόσεις από τον διευθυντή της ΚΥΠ Μιχάλη Ρουφογάλη στον Πάπας, ο οποίος τα προώθησε στον Τζον Μίτσελ, campaign manager του Νίξον. Η χρηματοδότηση υποψηφίου από μια ξένη κυβέρνηση ήταν φυσικά παράνομη. Τα δε χρήματα προέρχονταν από τον προϋπολογισμό της ΚΥΠ, η οποία τρεφόταν κατά κύριο λόγο από τη CIA. Με άλλα λόγια, λεφτά της κρατικής Μυστικής Υπηρεσίας έφτασαν στα ταμεία ενός υποψηφίου, έστω και έμμεσα, πράγμα επίσης παράνομο.

Το τρομερό μυστικό παρέμενε μυστικό έμαθε ο Ηλίας Δημητρακόπουλος. Τότε ξεκίνησε ένα από τα συναρπαστικότερα πολιτικά θρίλερ του αιώνα μας.

Ο Δημητρακόπουλος είχε στα χέρια του εκρηκτικό υλικό –το θέμα ήταν δυναμίτης για το αμερικανικό σύστημα, και μια σπουδαία ευκαιρία να πλήξει αυτούς που στήριζαν τη χούντα. .

Φυσικά, η CIA τον παρακολουθούσε: Όταν ο Νίξον και ο Άγκνιου εξελέγησαν, το δεύτερο θέμα για το οποίο τους ενημέρωσε ο Διευθυντής του FBI Τζ. Έντγκαρ Χούβερ ήταν η τηλεφωνική επικοινωνία του Δημητρακόπουλου με τον Δημοκρατικό κυβερνήτη Λάρι Ο’ Μπράιαν. Ήταν η αρχή του πολέμου της κυβέρνησης των ΗΠΑ κατά του «Έλληνα συνωμότη. Του είπα τα πάντα….Στις 31 Οκτωβρίου του ’68 πέντε μέρες πριν από τις εκλογές, ο Λάρι Ο’ Μπράιαν έβγαλε επίσημη ανακοίνωση που ζητούσε εξηγήσεις από το Νίξον για τις σχέσεις με τον Τομ Πάπας, αν και δεν είχε βρει τρόπο να επιβεβαιώσει αυτά που του είπε ο Ηλίας Δημητρακόπουλος. «Με εμπιστεύτηκε. Με εμπιστεύτηκε απόλυτα».

Ο Νίξον κατάφερε να κερδίσει τον Χιούμπερτ Χάμφρεϊ με μικρή διαφορά. Το μυστικό του Δημητρακόπουλου εξακολουθούσε να παραμένει μυστικό για το ευρύ κοινό, ελλείψει αποδείξεων. Τρία χρόνια αργότερα, στις 12 Ιουλίου του 1971, και μετά από πιέσεις του Έλληνα δημοσιογράφου, η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής ξεκινά ανακρίσεις για το θέμα της ελληνικής δικτατορίας. Ο Ηλίας Δημητρακόπουλος ήταν βασικός μάρτυρας στην πρώτη συνεδρίαση. «Καθώς μιλούσα για την υπόθεση Πάπας, ο Μπέντζαμιν Ρόζενταλ, πρόεδρος της επιτροπής, με διέκοψε και μου ζήτησε να ετοιμάσω ένα μνημόνιο για τις σχέσεις των αδερφών Πάπας με την κυβέρνηση Νίξον…. Με αυτό τον τρόπο, ο Νίξον έμαθε ότι ο Δημητρακόπουλος πρόκειται να καταθέσει ένα μνημόνιο με όσα ξέρει για τις «βρώμικες» πηγές χρηματοδότησής του......Υπέβαλα το μνημόνιο, που ήταν περίπου 10 σελίδες. . Όταν ο Νίξον, ο Μίτσελ και ο Άγκνιου πήραν στα χέρια τους αυτό το μνημόνιο, δεν τους ενδιέφερε τι έλεγε από πάνω - μόνο η τελευταία παράγραφος. Ποια ήταν αυτά τα στοιχεία; Τι είχε δώσει ο Δημητρακόπουλος στο Κογκρέσο και στο Λάρι Ο’ Μπράιαν που δεν ξέρουμε; Αυτή ήταν η γένεση του Γουότεργκεϊτ»..

Γιάννης Πολυχρονίου

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων