*Φ.Μπορει η γιορτη του πολυτεχνείου νά κατάντησε "διχαστική παγανιστική σέχτα"την ιστορία ομως την γράφουν απλοι και αφανείς ανθρωποι!!συνήθως εως πάντα, ουτοπιστες ιδεολόγοι και οραματιστες,αγαθοι και απόκληροι!!!!σεβασμός και φόρος τιμής σ αυτους που η κακουργα ιστορία τους προσπερνα ασπλαχνα.....Παρακάτω δυο τετοιες καταγραφες που θα μπορουσε να ηταν τό δικό σας η καποιου γνωστου σας,σενάριο ζωής.... ,
Γιώργος Κηρύκου
Η ιστορία του αντιήρωα αγωνιστή που κάηκε στις 30 Ιουλίου το 1993 στη φωτιά της Ικαρίας.«άντε να αστράψει το όραμα,
να φωτιστεί η ύπαρξη μας,
μπας και πάρει φωτιά ο κόσμος».
..
Πολλοί έχουν παρακολουθήσει το βίντεο της εποχής που δείχνει το άρμα να ρίχνει την πύλη του Πολυτεχνείου. Πολλοί έχουν δει ένα παιδί 19 χρονών τότε που πέφτει, λίγοι γνωρίζουν ποιος είναι. Ονομάζεται Γιώργος Κηρύκου. Καταγωγή από την Ικαρία μεγάλωσε στα Λιόσια. Ένα παιδί από τα πέντε που είχε αποκτήσει ο πατέρας του και η μητέρα του.
Ο προβολέας του τεθωρακισμένου που στεκόταν μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973 ήταν ο μόνος που φώτισε το πρόσωπό του. Εκείνη τη νύχτα, μα και τα επόμενα χρόνια...
Η στεντόρεια κραυγή «όχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό» τη στιγμή που ανέμιζε την ελληνική σημαία σκαρφαλωμένος στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου το μοναδικό άκουσμα της ύπαρξής του. Η πρώτη και η τελευταία «δήλωση» ως το απροσδόκητο τέλος...
Το καρέ στο περιώνυμο φιλμ της εισβολής του τεθωρακισμένου στο Πολυτεχνείο, όπου διακρίνεται να καταρρέει και να χάνεται δίπλα από τις ερπύστριες του τανκ, ήταν το τελευταίο που ήθελε να αποτυπώνεται η παρουσία του, ο αγώνας, η προσφορά του. Οπως αυτός τουλάχιστον τη θεωρούσε και τη μετρούσε...
Πιστεύοντας ότι τίποτε δεν χρειαζόταν εξαργύρωση. Μόνο η ίδια του η ζωή χαμένη πάντα σ' ένα παρανάλωμα.
Ο Γιώργος Κηρύκου, ο άνθρωπος που φαίνεται να «καταπίνει» το στρατιωτικό άρμα όταν εισβάλλει στο Πολυτεχνείο και του οποίου ουδείς γνώριζε για πολλά χρόνια μετά τα γεγονότα του 1973 το όνομά του, επέζησε, συνελήφθη, βασανίστηκε, αποσύρθηκε, σιώπησε, επέλεξε, κάηκε ζωντανός στην καταστρεπτική φωτιά της Ικαρίας το 1993.
Προσπαθώντας να απεγκλωβίσει από τον πύρινο κλοιό μια γερόντισσα που κουβαλούσε στην πλάτη του.
Είκοσι χρόνια μετά, η νέα, η τελευταία θυσία.
Ο 39χρονος Γιώργος Κηρύκου, ένα από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής οικογένειας από τα Λιόσια, είχε επιλέξει τον δρόμο της φωτιάς ως το τέλος.
Σαν εκείνη της ψυχής του, που σιγόκαιε τον Νοέμβριο του '73 για ελευθερία, σαν αυτή που κατέκαιε, που αποψίλωνε, 20 χρόνια μετά, ολόκληρο το νησί...
* Η διαδρομή του αφανούς
Κανένα αρχείο, κανένα βιβλίο δεν κατέγραψε την παρουσία του στο Πολυτεχνείο. Ποτέ κανένας επισήμως δεν έμαθε το όνομα του νεαρού που φαίνεται να πέφτει κάτω από τις ερπύστριες του τεθωρακισμένου κρατώντας την ελληνική σημαία. Σαν ο ίδιος να ήθελε μ' αυτή την πτώση, το χάσιμό του κάτω από το τανκ να κλείσει τη μικρή «επαναστατική» του ιστορία.
Σαν να επεδίωκε όλοι αυτοί που «εισέπραξαν» το αντίτιμο της συμμετοχής τους στα γεγονότα του Νοεμβρίου να τον θεωρούν «νεκρό».
Ο Γιώργος Κηρύκου ζούσε όλα αυτά τα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο από τα λίγα λεφτά που έβγαζε από μαθήματα κιθάρας, από κάποιες πρόσκαιρες δουλειές στην Αθήνα και από το μπάρκο του στα τέλη της δεκαετίας του '70 σε γκαζάδικα.
Το όνομά του στον κατάλογο των 13 νεκρών του τραγικού περιστατικού της Ικαρίας, όπου έμενε δίπλα στη μητέρα του για πολλά χρόνια, δεν σήμαινε σε κανέναν τίποτε. Κανένας δεν μπορούσε να γνωρίζει το τερτίπι της μοίρας. Η αλληλεγγύη στον αγώνα των φοιτητών η ίδια που καθόριζε όλες τις επιλογές του, ακόμη και τη μοιραία, την τελευταία. Δεν είχε επιτρέψει σε κανέναν, παρά μόνο σε λίγους συγγενείς και φίλους, να γνωρίζει, να θρηνήσει, να καταλάβει.
Να γνωρίζει την ιστορία του ήρωα δίχως ταυτότητα. Του συμβόλου της «άγνωστης» γενιάς του Πολυτεχνείου.
Ο πατέρας του Γιώργου, που δούλευε σε μια χαρτοβιομηχανία, πέθανε το 1970 από πνευμονία στέλνοντάς τον από τα 16 χρόνια του στον αγώνα για το μεροκάματο. Η μάνα του έφυγε για την Ικαρία όπου ήταν το πατρικό της σπίτι και ο Γιώργος για να βοηθήσει όλους δούλευε σε οικοδομές, ελαιοχρωματιστής, κλητήρας σε διάφορες εταιρείες. Μόνο αποκούμπι η κιθάρα του, οι μπαλάντες που δημιουργούσε και τραγουδούσε στον λίγο ελεύθερο χρόνο του.
«Ο Γιώργος το μόνο που ήξερε ήταν να αγωνίζεται. Με τον πιο αγνό τρόπο. Για τα ιδανικά του. Χωρίς να πουλάει τίποτε» θυμάται η αδελφή του Κωνσταντίνα, που εξακολουθεί να ζει στη γειτονιά όπου μεγάλωσε. Το άλλο κορίτσι, η Ολγα, ζει στην Πετρούπολη, ο ένας αδελφός του, ο Θόδωρος, στο Μενίδι και ο Φώτης μόνιμα στην Αυστραλία.
Ο αγώνας για την ελευθερία μα και η αγάπη του για μια φοιτήτρια, τη Μαρία, που έχασε μέσα στη δίνη των γεγονότων, τον έφεραν στα 19 του χρόνια στο Πολυτεχνείο.
«Τον θυμάμαι συνέχεια πάνω στην πύλη, να κρατάει τη σημαία, να φωνάζει συνθήματα. Ηταν με μια παρέα φίλων από την Ικαρία και γειτονόπουλων από τα Λιόσια. Δεν ήταν στο μπλοκ των φοιτητών, δεν γνώριζε κανέναν, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι μαχητικός, να παρασέρνει τους υπόλοιπους» ξαναφέρνει στη μνήμη της η Θάλεια Φράγκου, φοιτήτρια τότε της ΑΣΟΕΕ, που καταγόταν από την Ικαρία και ήξερε τον Γιώργο.
Ο Γιώργος Κηρύκου κατέρρευσε μπροστά στα μάτια της. Εκείνη στεκόταν λίγα βήματα πιο πίσω. Χαθήκανε. Η Θάλεια οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα του Γκύζη και βασανίστηκε. Ο Γιώργος κρατήθηκε ένα μήνα στο ΚΕΒΟΠ και στην ΕΣΑ, όπου ξυλοκοπήθηκε δίχως έλεος.
«Δεν ξέραμε πού βρισκόταν. Οταν πήγαμε στο Χαϊδάρι, μας είπαν ότι δεν είχαν κανένα κρατούμενο με το όνομα αυτό. Οταν ήλθε σπίτι μας, τα ρούχα του ήταν γεμάτα αίματα. Τον χτυπούσαν με δύναμη στο στομάχι και αυτό του δημιούργησε χρόνιο πρόβλημα υγείας. Το στομάχι του τον βασάνιζε ως το τέλος» θυμάται με δυσκολία και με πνιγμένη φωνή η μητέρα του κυρία Χρύσα Κηρύκου.
Ο Γιώργος μόλις συνήλθε γύρισε στη δουλειά. Ποτέ δεν θέλησε να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε, να αναδείξει τον ρόλο του στα γεγονότα του Νοέμβρη. Ποτέ δεν πέρασε από το «γκισέ» της δημοσιότητας να εισπράξει κάτι.
«Γνωρίζω ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που συμμετείχαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και δεν εμφανίζονται πουθενά. Τον Κηρύκου δεν τον ήξερα, ούτε ότι ήταν αυτός που έπεσε μπροστά στο τανκ. Δεν ήξερα ποιο ήταν αυτό το άτομο. Στο βιβλίο μου υπάρχουν πολλά κενά...» αναφέρει ο κ. Δημήτρης Φύσσας, συγγραφέας του βιβλίου «Η Γενιά του Πολυτεχνείου» όπου συγκεντρώνει πληροφορίες από τα πάσης φύσεως αρχεία και έχει κατάλογο χιλιάδων συμμετεχόντων στα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου 1973.
* Ο αλτρουισμός και η αυτοθυσία
Στα τέλη της δεκαετίας του '70 ο Γιώργος, αφού τελείωσε το στρατιωτικό του, μπαρκάρισε. Το καράβι έπιανε σε όλα τα λιμάνια της Αμερικής. Στη Νέα Υόρκη γνώρισε μια κοπέλα από το Κολοράντο, παντρεύτηκαν και έμεινε εκεί ως το 1983. Επαιζε κιθάρα σε μαγαζιά της Αστόριας και ζούσαν ανεκτά. Απέκτησε και έναν γιο. Προσπάθησε να έλθει με την οικογένειά του στην Ελλάδα, όμως η γυναίκα του επέστρεψε γρήγορα πίσω, μαζί με το παιδί του. Δούλεψε σε μερικά μπαρ της Αθήνας αλλά τον περισσότερο καιρό έμενε στην Ικαρία, μαζί με τη μητέρα του. Στο νησί παρέδιδε με ελάχιστο αντίτιμο μαθήματα κιθάρας. Οι μαθητές, λόγω του λυρισμού, της γλυκιάς φωνής του, τον φώναζαν «Αλμπάνο». Εμοιαζε και λίγο στον ιταλό τραγουδιστή. Για το Πολυτεχνείο, για την εξέγερση, για την εισβολή του τανκ, για ό,τι ακολούθησε μιλούσε πλέον σπάνια.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπιανε φωτιά στην Ικαρία, που ο Γιώργος Κηρύκου έτρεχε πρώτος για να βοηθήσει. Ετσι και εκείνο το καλοκαίρι του 1993. Οταν άκουσε ότι στην περιοχή Παναγιά είχε ξεσπάσει φωτιά και είχαν παγιδευθεί τέσσερις γέροντες έτρεξαν με τους φίλους του, τον Δημήτρη Τσαγανό και τον Ηλία Φυσίδα, να τους σώσουν. Τους άρπαξαν στα χέρια και τους μετέφεραν σε άλλο μέρος. Πίστεψαν ότι ήσαν ασφαλείς. Ο αέρας όμως γύρισε ξαφνικά και η φωτιά ήλθε επάνω τους. Εγκλωβίστηκαν. Προσπάθησαν να σώσουν τους γέροντες. Κάηκαν όλοι.
Τα τρία παιδιά τιμήθηκαν από την Ακαδημία για την αυτοθυσία τους.
«Οχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».
Το ανέμισμα της σημαίας, το μάγκωμα της ερπύστριας δίπλα από το κορμί του, τα βογκητά από τον ξυλοδαρμό, τα λόγια της δικής τους γενιάς στο ικαριώτικο καφενείο, η γλυκιά μελωδία της μπαλάντας του, το πύρινο αγκάλιασμα, το τέλος, η παντοτινή σιωπή.
Το ΒΗΜΑ, 15/11/1998
Πολυτεχνείο 1973: Η ιστορία της Ελένης που “έμεινε” και του Ανδρέα που “έφυγε”
Του Ζαφείρη Χατζηδήμου
Η Τρίτη 13 του Νοέμβρη είχε ξημερώσει μουντή στην Αθήνα. Η πόλη ήταν σαν να κρατούσε την ανάσα της. Οι δρόμοι έμοιαζαν άδειοι, αλλά πίσω από τις κλειστές κουρτίνες και τα σφαλισμένα παράθυρα κάτι σιγόβραζε. Οι μέρες της χούντας είχαν γεμίσει την ατμόσφαιρα με φόβο και αβεβαιότητα, αλλά και με μια ανεξήγητη ένταση, ένα υπόκωφο βουητό που αντηχούσε στις καρδιές των ανθρώπων.
Η Ελένη, φοιτήτρια της Φιλοσοφικής, κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Τα μαλλιά της ήταν αχτένιστα, τα μάτια της κουρασμένα από τα ξενύχτια. Το προηγούμενο βράδυ είχε περάσει ώρες αντιγράφοντας προκηρύξεις, τα χέρια της ακόμη μύριζαν μελάνι. Δίπλα της ο Αντρέας, φοιτητής κι αυτός του Πολυτεχνείου, έφτιαχνε πρόχειρες αφίσες. «Είναι ώρα,» της είπε. «Αν δεν μιλήσουμε εμείς, ποιος θα το κάνει;»
Εκείνο το πρωί, οι δυο τους κατέβηκαν στην Πατησίων. Οι πύλες του Πολυτεχνείου ήταν ανοιχτές. Οι πρώτοι φοιτητές είχαν ήδη αρχίσει να συγκεντρώνονται. Τα πανό ανέμιζαν στον ψυχρό αέρα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία!» Οι λέξεις αυτές δεν ήταν μόνο σύνθημα. Ήταν κραυγή, υπόσχεση, προφητεία.
Την Τετάρτη στις 14, η κατάληψη είχε πάρει φωτιά. Οι αίθουσες γέμισαν με κόσμο. Στο αυτοσχέδιο ραδιοφωνικό στούντιο, δύο φοιτητές και μια φοιτήτρια* άρχισαν να μιλούν εναλλάξ. Οι φωνές τους ήταν σταθερές, μα σχεδόν ψιθυριστή στην αρχή: «Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!» Η Ελένη τους άκουγε συγκινημένη. «Αυτό είναι το ξεκίνημα,» σκέφτηκε.
Τα βράδια, οι φοιτητές μαζεύονταν γύρω από τα τραπέζια που φωτίζονταν από τις λάμπες πετρελαίου που τους είχαν δώσει ως βοήθεια οι πολίτες, πέρα από τα είδη πρώτης ανάγκης. Συζητούσαν, τραγουδούσαν, ονειρεύονταν. Ο Ανδρέας κρατούσε την Ελένη από το χέρι. «Δεν θα γυρίσουμε πίσω» της είπε. «Ό,τι κι αν γίνει, θα το πάμε μέχρι τέλους».
Όμως το τέλος ήρθε με ερπύστριες. Το ξημέρωμα του Σαββάτου 17 Νοέμβρη, ο ήχος των τανκς σκέπασε τις φωνές τους. Οι πύλες του Πολυτεχνείου έπεσαν, αλλά οι φωνές δεν σώπασαν. Η Ελένη και ο Αντρέας χωρίστηκαν μέσα στη σύγχυση. Η Ελένη ξέφυγε, αλλά ο Αντρέας συνελήφθη. Βασανίστηκε από την ΕΣΑ (Ελληνική Στρατιωτική Αστυνομία) και αφέθηκε ημιθανής δέκα ημέρες μετά στο πεζοδρόμιο του σπιτιού του, μεσάνυχτα. Ακούστηκε μόνο μια κόρνα και ο πατέρας με τον αδελφό του έντρομοι βγήκαν έξω και τον περιμάζεψαν σαν σακί. «Δύο μέτρα παλληκάρι σαν σακί μου τον πέταξαν» μονολογούσε μέχρι τον θάνατό του ο κυρ-Γιώργος…
Πήγαν στον «Ευαγγελισμό». Εμεινε μήνες στο νοσοκομείο. Ο Ανδρέας δεν επανήλθε ποτέ. Δεν ξαναμίλησε, δεν ξανακοίταξε την Ελένη στα μάτια. Η Ελένη ήταν κάθε μέρα εκεί περιμένοντας ένα θαύμα που δεν ήρθε ποτέ. Μερικά χρόνια αργότερα έφυγε από τη ζωή, καθηλωμένος στο κρεβάτι του πατρικού του.
Πέρασαν κιόλας 51 χρόνια…
Πενήντα ένα χρόνια μετά, η Ελένη κάθεται στο μπαλκόνι της στην ίδια γειτονιά. Οι δρόμοι έχουν αλλάξει. Η Ελλάδα έχει αλλάξει. Η δημοκρατία αποκαταστάθηκε, αλλά η κοινωνία συνεχίζει να παλεύει με τους δικούς της δαίμονες: τη φτώχεια, την ανεργία, τη διαφθορά. Στα χέρια της κρατά ένα κιτρινισμένο ημερολόγιο. Είναι το ημερολόγιο του Αντρέα. Το βρήκαν χρόνια μετά μέσα στο στρατόπεδο «Παπαδογεωργή» στον Πειραιά που βασανίστηκε.
«Η ελευθερία δεν είναι δεδομένη. Την κερδίζεις κάθε μέρα» έγραφε στην τελευταία του σημείωση. Η Ελένη διαβάζει τα λόγια του ξανά και ξανά. Είναι τα ίδια λόγια που ψιθύριζε στα παιδιά και τα εγγόνια της.
Στην πλατεία Συντάγματος, μια ομάδα νέων έχει στήσει μια εκδήλωση μνήμης για τα 51 χρόνια από το Πολυτεχνείο. Τα συνθήματα του 1973 ακούγονται ξανά, αυτή τη φορά από μικρόφωνα και ηχεία. Η Ελένη περνά μέσα από το πλήθος. Τα πρόσωπα των νέων της θυμίζουν τον Αντρέα, τον εαυτό της, την εποχή της.
Η Ελλάδα του 2024 έχει αλλάξει, αλλά και δεν έχει αλλάξει. Τα προβλήματα είναι διαφορετικά, αλλά οι αγώνες είναι ίδιοι. Η Ελένη κοιτάζει το πλήθος και νιώθει μια σπίθα ελπίδας. Η ιστορία της δεν τελείωσε το ’73. Δεν τελειώνει ποτέ. Είναι μια σκυταλοδρομία, ένα μυθιστόρημα χωρίς τέλος. Η Ελένη ψιθυρίζει στον άνεμο: «Αντρέα, η φωνή σου ζει ακόμα.»
Και η Ελλάδα, πληγωμένη αλλά ζωντανή, συνεχίζει να γράφει τις δικές της σελίδες, περιμένοντας ξανά την νεολαία να μπει μπροστά αλλάζοντας προς το καλύτερο την πορεία αυτού του τυραννισμένου τόπου…
*Οι «φωνές» του ραδιοφωνικού σταθμού του Πoλυτεχνείου, ήταν της Μαρίας Δαμανάκη, του Δημήτρη Παπαχρήστου και του Μίλτου Χαραλαμπίδη https://neostrategy.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου