Η μοίρα του Ζελένσκι και τα -αφοπλισμένα- νησιά μας....

 

Του Γιώργου Χατζηδημητρίου

Από τα υπόγεια του Κιέβου, όπου εγκαταβιοί ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, δεν έχει πλέον και τόσον καιρό στη διάθεσή του για να το φιλοσοφήσει πάνω στον αφορισμό του Μέτερνιχ, ότι «από τους νόμους που διέπουν τα κράτη οι πιο δυνατοί είναι εκείνοι της Γεωγραφίας».

Ούτε θα χρειαστεί να περιμένει μέχρι την 19η Ιανουαρίου 2025, οπότε θα ορκιστεί πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ. Τα δυσάρεστα νέα είχαν φτάσει στην Ουκρανία πολύ πριν κλείσουν οι αμερικανικές κάλπες, κάνοντας τον Ζελένσκι να χάσει τη γη κάτω απ’ τα πόδια του.

Η ηγεσία της χώρας έβαλε όλα της τα αβγά στο εύθραυστο καλάθι του Μπάιντεν, χωρίς να υπολογίζει ότι οι διεθνείς σχέσεις συνιστούν ένα ευμετάβλητο πεδίο, όπου στη χειρότερη θέση περιέρχεται συνήθως αυτός που εμπιστεύεται τη μοίρα του σε ξένα χέρια. Το αναπόφευκτο δίδαγμα του πολέμου στην Ουκρανία, κάτι που ισχύει απολύτως και στη δική μας περίπτωση, πολιτικών δηλαδή πρόθυμων και δεδομένων όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι ότι τα συμφέροντα μικρών χωρών όταν αυτές δεν έχουν εθνικές αξιώσεις, ταυτίζονται μόνο περιστασιακά με τις κινήσεις των μεγάλων παιχτών στη σκακιέρα.

Περιγράφοντας μια νέα εποχή χωρίς αυταπάτες, ο Μπράιαν Λάνζα, σύμβουλος του Τραμπ σε ζητήματα στρατηγικής, σε συνέντευξή του το περασμένο Σάββατο στο BBC υπογράμμισε απερίφραστα ότι η προτεραιότητα της νέας κυβέρνησης στην Ουκρανία θα πρέπει να είναι η συνομολόγηση ειρήνης. Η ουκρανική κυβέρνηση -είπε- θα πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν θα πάρει πίσω κατακτημένα εδάφη, με πρώτη και καλύτερη τη Χερσόνησο της Κριμαίας.

Κυνικό μεν, αλλά η νέα αμερικανική διοίκηση διαμηνύει τώρα στον Ζελένσκι «αν νομίζεις πως θα πεθάνουν Αμερικανοί στρατιώτες για την Κριμαία, είσαι γελασμένος». Σε αυτό κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Τραμπ για ασυνέπεια, αφού καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας επαναλάμβανε ότι κορυφαία προτεραιότητά του αποτελεί ο τερματισμός του πολέμου στην Ουκρανία.

Οι στενοί σύμβουλοί του φανερώνουν ότι η γραμμή στην οποία θα κινηθεί «αποδέχεται» ότι «ο συνεχιζόμενος πόλεμος ήταν μια κρίση που μπορούσε να αποφευχθεί. Λόγω των ανεπαρκών πολιτικών της κυβέρνησης Μπάιντεν η Αμερική έχει εμπλακεί σε έναν ατελείωτο πόλεμο. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μια αποτρέψιμη τραγωδία που προέκυψε από την ανικανότητα του προέδρου Μπάιντεν ως παγκόσμιου ηγέτη και τη χαοτική εξωτερική πολιτική του. Η κακή ηγεσία του προέδρου Μπάιντεν, ως αρχιστρατήγου, και μια αδύναμη ομάδας Εθνικής Ασφάλειας, σε συνδυασμό με την πλήρη παρεξήγηση της Ρωσίας, του Πούτιν, της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ, δημιούργησαν τις συνθήκες που οδήγησαν τον Πούτιν να διατάξει την εισβολή στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022».

Κατόπιν τούτων, η ερώτηση για τα δικά μας προκύπτει εύλογα: Τι θα γίνει με τα νησιά του Αιγαίου, που μερικώς αφόπλισε (μόνο αυτός και η χούντα έχουν αποστρατιωτικοποιήσει εθνικό έδαφος!) ο Μητσοτάκης; Και πώς σκέφτεται να τα αρματώσει, ώστε να γίνουν απόρθητα;